မင္းဒင္ရဲ့သက္ခုိင္ (၂)

Min Din

ႏွစ္ဦးသား ပန္းၿခံမွျပန္ခ်ိန္တြင္ ကားလမ္းေပၚမွာ ကားေတြအေတာ္ရွဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပန္းၿခံေရွ႕မွာ စာသင္ေက်ာင္းရွိေန၍ ပုိရွဳပ္သည္။ တူညီေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္တမ်ဳိးကားႏွင့္တဖံု လုိက္ပုိ႔ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ားကုိ ေတြ႔ေနရသည္။နံနက္ခုနစ္နာရီ၀န္းက်င္ရွိေရာ့မည္။

အခန္း(၇)

ဘဝတာတုိတုိမွာ အရသာခ်ဳိခ်ဳိရွာ

ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္အခ်ိန္မ်ားက ကိုသက္ခိုင္မည္သုိ႔မည္ပုံေနထုိင္ခဲ့ေလသည္ကုိ က်ေနာ္မသိေခ်။ က်ေနာ္ႏွင့္တရင္းတႏွီး ေနရစဥ္ကာလမ်ားတြင္မူ ကိုသက္ခုိင္သည္ အေနအစားရုိးသူျဖစ္သည္။အလုပ္တစ္ခုကုိ ကုိယ္တုိင္လုပ္ရမွ ေက်နပ္ သူျဖစ္၏။လမ္းေလွ်ာက္ရာမွအျပန္ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီးခ်ိန္တြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ နံနက္စာကုိ သူကုိယ္တုိင္စီမံသည္။ အေထြ အထူးေတာ့မဟုတ္။ ဆီမပါသေလာက္ျဖစ္ေသာ ပဲျပဳပ္ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ေကာ္ဖီတခြက္စီသာျဖစ္ပါ၏။
`ေနပါဦးဗ်၊ကိုေက်ာ္စုိးေျပာျပတဲ့ ခင္ဗ်ားဘ၀မွာ မေမ့ႏုိင္တဲ့စကားတစ္ခြန္းဆုိတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္´
`သိပ္အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့စြဲေနတယ္။ ကုိေက်ာ္စုိးဟာ အရပ္အေမာင္းျမင့္ တယ္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ႀကီးတယ္။လုိရင္းေျပာရရင္ ၀တဲ့လူစာရင္းမွာပါတယ္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္က စကၤာပူဗီဇာရဖုိ႔ သူ႔အကူအညီနဲ႔ဟုိသြား၊ဒီသြားကာလေတြမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တယ္။သူက အစားအေသာက္ ေကာင္းေတာ့ အေတာ္ႀကိဳက္ရွာတယ္။က်ေနာ္က သူစားခ်င္တာမွန္သမွ် ဒကာခံေတာ့ ဘန္ေကာက္မာပုိကေရာင္း ကုန္တုိက္ထဲက (MK)ဆုိင္မွာထုိင္ၾကရင္း အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့၊သူဟာ ငယ္စဥ္ဘ၀က အေတာ္ဆင္းရဲခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ စားခ်င္တာ စားလုိ႔မရဘူး။ သူက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ငယ္တုန္းက သူႀကိဳက္တဲ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကုိ အားရပါးရ တ၀ၾကီး မစားခဲ့ရဘူးတဲ့။ အခုခ်မ္းသာေနၿပီ၊စားခ်င္တာ စားႏိုင္ေနၿပီ၊ဒါေပမဲ့ သူႀကိဳက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကုိ အ၀စားႏုိင္တဲ့အခြင့္အေရးမရွိျပန္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တာမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္လုိ႔ ကိုေက်ာ္စုိးရာ၊က်ေနာ္၀ယ္ေကြ်းပါ့မယ္ လည္းဆုိေရာ….၊ ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ငါ့မွာ ဆီးခ်ဳိေရာ ေက်ာက္ကပ္၊ႏွလံုး ေရာဂါစံု၀င္ေနတာဟ၊ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေရာ က်န္တဲ့ဘာအစားမဆုိ တ၀တၿပဲစားလုိ႔ မရဘူးတဲ့။
သူကေတာ့ အမွတ္မထင္ေျပာလုိက္တာပါပဲ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကုိေတြးေတာစရာ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ေလာက ႀကီးရဲ့သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္မႈႀကီးပါလား။ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀၊ျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ဆုိတာ ဘာလဲ။ေငြဟာ ဘ၀ရဲ့ဘယ္အဆင့္အေျခမွာ ရွိေနသလဲ။စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ျခင္းကင္းတဲ့ဘ၀မွာ ပုိင္ဆုိင္ေနတဲ့ ဥစၥာဓနဟာ ဘာအသံုး၀င္သလဲ။ က်ေနာ္အရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ေတြးေနျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ´
`ခင္ဗ်ားေျပာေနတာ ေငြအေၾကာင္းေရာက္လာေတာ့ တခုေမးခ်င္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲဘက္မွာေနခဲ့ရတယ္။ စီးပြား ပ်က္သြားတယ္။ အခုတုိင္းျပည္အျပင္ထြက္လာေတာ့ အေျခတက်ေနထုိင္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံက ဘယ္ကေနထြက္လာတုန္းဗ်´
`အင္း၊ မၿပီးမျပတ္ေသးတဲ့ သာသနာ့ရိပ္သာလမ္းအေမြဆုိင္အမႈကေန က်ေနာ့္ေ၀စုကုိ ခြဲေပးဖုိ႔ ကုိလွေမာင္ေရႊနဲ႔ ဦးႀကီးစိန္ တုိ႔ဆီစာလွမ္းေရးရတာေပါ့။က်ေနာ့္ဘ၀က လမ္းဆံုးေနၿပီမုိ႔ ဘယ္ေလာက္တန္တန္ က်ေနာ္စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ဘက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔သေဘာတူထားတဲ့အတုိင္း သိန္းေထာင့္ခုႏွစ္ရာကုိ လႊဲေပးလုိက္ေတာ့ စာရင္းတစ္ခု ရွင္း ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။တစ္ခုေတာ့ ေျပာပါရေစဗ်ာ၊အခု ဒီလူေတြ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာကုန္ၿပီ၊သမၼတအႀကံေပးလုိေနရာမ်ဳိးကုိ ေရာက္ေနၿပီမုိ႔ သူတုိ႔အေၾကာင္းလူအထင္ႀကီးခံရယံု ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမ်ဳိး အထင္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ေဟာင္းကုိ က်ေနာ္ေမ့ခ်င္ၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ေၾကာက္စရာဘာအေၾကာင္းမွ က်ေနာ့္မွာ မရွိဘူး။က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ဘ၀တစ္ခုထူေထာင္ဖုိ႔ ကူညီေပးလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကိုေက်းဇူးတင္တယ္။ သူတုိ႔ဘက္က ေျပာသံဆုိသံတစ္ခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တဆင့္ စကားနဲ႔ ၾကားတာေတြရွိပါတယ္။ ဥပမာ စံနစ္တက်လိမ္တတ္တဲ့ လူလိမ္ဆုိတဲ့စကားမ်ဳိးေပါ့။
လက္ေၾကာင့္ေက်၊ႏွဳတ္ေၾကာင့္ေသဆုိတဲ့ ဗမာ့ဆုိထံုးကုိ သူေမ့မ်ားေနေရာ့သလား။ဝက္သားဟင္းနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္း လဲပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္ေအာင္လာဆြေနသလုိပဲ။တကယ္ေတာ့က်ေနာ္အစြယ္မက်ဳိးေသးပါဘူး။ပန္းပန္လ်က္ပါဇာတ္ကားထဲမွာ မင္းသမီးၾကီးေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌးက မင္းသားၾကီးျမတ္ေလးကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းေတာင္ သြားသတိရ မိေသး။ဘာတဲ့၊လူဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ဆုိ တကြက္ေတာ့ခ်န္ၾကတာခ်ည္းပါပဲဆုိတဲ့ စကားေလ။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိပါေစ ေတာ့။ အရင္တုန္းက လူလိမ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေရွ႕ဆက္မယ့္ က်ေနာ့္ ဘ၀ခရီးမွာလူေကာင္း အျဖစ္နဲ႔သာ က်ေနာ္ခရီး ဆက္ခ်င္စိတ္ရွိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ကုိလွေမာင္ေရႊြကုိေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိေလရဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အေၾကာင္းကေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းရဲ့အေၾကာင္းပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပျဖစ္တာက က်ေနာ္ဘယ္လုိ လူစား၊ဘယ္လုိစိတ္ထား ရွိတယ္ဆုိတာ သူသိေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ။
`ေအာ္ ခင္ဗ်ားက သမၼတအႀကံေပးကိုေတာင္ ပံုေျပာျပခဲ့ဖူးေသးတာကုိး၊လုပ္ပါဦးဗ်။ ဦးရန္ေ၀းဇာတ္လမ္း´
`အမွန္ေတာ့ ကုိလွေမာင္ေရႊကုိ မိတ္ဆက္ေပးတာ ကုိေဇာ္၀င္းဦးဗ်။ ေဒၚၾကည္ၾကည့္အေမြဆုိင္ၿခံကိစၥ အက်ဳိးတူလုပ္ျဖစ္ ၾကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သူ မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။အေမြမႈထံုးစံအတုိင္း ထုိင္ရာမထ အပြႀကံခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ က်ေနာ္ အၿမဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့အခ်ိန္၊ဒါေၾကာင့္ အသင့္ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြကုိ ပိတ္ႏိုင္ဖုိ႔ ေငြခဏခဏလုိတယ္ေလ။မ်ားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးကိစၥကုိ ကုိလွေမာင္ေရႊနဲ႔ ညွိရတာ မ်ားပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရတၾကိမ္မွာ ဦးႀကီးစိန္ဟာ က်ေနာ္အေရးတႀကီး လုိေနတဲ့ေငြငါးသိန္းကုိ အလကားထုတ္ေပးဖူးတာ က်ေနာ္သတိရေနတုန္းပဲ။
ကုိလွေမာင္ေရႊအေဖက ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေရႊ၊မဆလလက္ထက္ ရန္ကုန္တုိင္းေကာင္စီမွာ အတြင္းေရးမွဴးလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တုိင္းေကာင္စီဥကၠ႒ဟာ ဗုိလ္မွဴးသိန္းေအာင္(ေရ)လုိ႔ မွတ္မိေနတယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မဆလေခတ္ဆုိးၾကီးထဲမွာ ဗုိလ္မွဴးသိန္းေအာင္နဲ႔ ဗုိလ္ၾကီးေက်ာ္ေရႊတုိ႔ဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥကုိ မစင္ဘင္ပုပ္လုိ ရြံတဲ့သူေတြ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ေရွ့မွီေနာက္မွီပုဂၢိဳလ္ေတြက မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသဗ်။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔စဥ္မွာ ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေရႊဟာ သူ႔သားေတြကုိ ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ေစဖုိ႔ သူ႔သားေတြပုိင္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ ရံုးအုပ္ႀကီးလုိ ထင္ရတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ရုိးရုိးကုပ္ကုပ္ ေနထုိင္တာကို က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္ဗ်။မာန္မာနရွိဟန္ မတူပါဘူး။ ကုိလွေမာင္ေရႊ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။`က်ေနာ္တုိ႔က တပ္မိသားစုဆုိေတာ့ ထမင္းစားရင္ေတာင္ ေ၀ပံုက်ပဲ။ ဘဲဥတစ္ျခမ္းနဲ႔ ထမင္း လုိသေလာက္ရမယ္။ ထမင္းလုိခ်င္ရင္သာ ထပ္ရမယ္။ ဘဲဥေတာ့ထပ္မရ ဘူး´တဲ့။ေအးဗ်ာ၊က်ေနာ္လည္းသူေျပာမွ က်ေနာ္ငါးႏွစ္သားအရြယ္ သာေကတဘက္ ဦးေလးဘုန္းႀကီးရဲ့ ေက်ာင္းမွာ သြားေနခဲ့ရတုန္းက ဘ၀ကုိေျပးသတိရမိတယ္။ က်ေနာ့္တစ္သက္မေမ့ႏိုင္တာက ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာနံ႕၊ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ ငါးပုဏၰားပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရျပတ္လုိ႔ လမ္းေဘးေရဘံုဘုိင္မွာ ေရခ်ဳိးတုိင္း ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာနဲ႔ တုိက္ရတယ္။တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ က်ေနာ့္အေဖေရာက္လာရင္ ပဲႀကီးေလွာ္တထုတ္နဲ႔ မုန္႔ဖုိးျပားႏွစ္ဆယ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ငါးပုဏၰားကေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ငမုိးရိပ္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ပုိက္ကြန္ပစ္ေနတဲ့ တံငါသည္ေတြက ခဏခဏ အလကားေပးတတ္လုိ႔။လူမမည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ ကုိ သနားတယ္ထင္ပါ့။
သူ ဘ၀မေမ့တာကုိ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတယ္။အခုအဆင့္ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ္ေရာက္တုိင္းလုိလုိ သူက တပ္မေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ထိပ္တန္းတပ္မေတာ္အရာရွိေတြ ရာထူးအေရြ႕အေျပာင္း အေၾကာင္္း ေတြ သူရွင္းရွင္း ျပေနတာ က်ေနာ္နားေထာင္ဖူးတယ္။ဘယ္သူက စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ျဖစ္သြားၿပီ။စစ္ေရးခ်ဳပ္ဟာ ဘယ္သူ။ ဒီေတာ့ မၾကာခင္မွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဘယ္သူျဖစ္လာမယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ။သူက စစ္တပ္ေရွ႕ေရးကုိ ႀကိဳတင္ တြက္ဆတာ အေတာ္၀ါသနာႀကီးပံုရတယ္။
ယုဇနဦးေဌးျမင့္နဲ႔ေက်ာက္တြင္းေတြ ဖက္စပ္လုပ္တာ၊ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဦးသိန္းေဇာ္ဆီက တယ္လီဖုန္းဘယ္ႏွစ္လံုးရ တယ္၊ဖားကန္႔မွာေက်ာက္တူးဖုိ႔ ေျမတူးစက္ဘယ္ႏွစ္စီး၊ဘယ္ႏုိင္ငံက တင္သြင္းလာတယ္ဆုိတာ။မ်ဳိး ေတြလည္းပါသေပါ့။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ေငြလုိတာနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းကၽြန္းေတာလမ္းထဲက သူ႔ရံုးခန္းကုိ ေရာက္သြားပါေရာ။အမွန္က အဲဒီေန႔က ေငြလုိတာဟာ လုပ္ငန္းကိစၥထက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ စိတ္ထဲမွာလိပ္ျပာသိပ္မသန္႔လွတာနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဓာတ္ကုိ သူရိပ္စားမိပါေစေတာ့ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ေျပာျပျဖစ္တယ္။မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းအေၾကာင္းေပါ့။သူက က်ေနာ္ေျပာတာကုိ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ဒီလုိဗ်။
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ခ်င္းတြင္းနယ္ဘက္က ဘုန္းႀကီးလူထြက္ႏွစ္ဦးဟာ ေနျပည္ေတာ္မွာ ထိပ္တန္းစာရင္း၀င္တဲ့ မင္းႀကီးရာထူးေတြ ရခဲ့ဖူးတယ္။ကံတူအက်ဳိးေပးဆုိရမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းနဲ႔ ကင္း၀န္မင္း ႀကီးဦးေကာင္းပဲဗ်။သူေကာင္းၿပဳခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးရန္ေ၀းဟာ အမွန္တရားနဲ႔သစၥာတရားအတြက္ ရွင္ဘုရင္ကုိေတာင္ ျပန္လွန္တတ္တာမုိ႔ မင္းတုန္းမင္းကုိယ္ေတာ္တုိင္က ပခန္းရွင္ဘုရင္ႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိသတဲ့။
ဦးရန္ေ၀းဟာ ခ်င္းတြင္းအေနာက္ဖက္ ဗန္႔က်ီနယ္၊ဗဒူရြာဇာတိ။(၁၁၇၄)မွာ ေမြးတယ္။ဗဒူရြာေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမဟာ ဦးရန္ေ၀းရဲ့ ဦးေလးေတာ္သတဲ့။အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဦးရန္ေ၀းဟာ ဦး၀ိသုဒၶိဆုိတဲ့ဘြဲ႔နဲ႔ ခန္းေနဦးပဥၨင္းႀကီးျဖစ္ လာၿပီး ပုဂံမင္းနန္းတက္တဲ့အခါ ဗားကရာကို ေရာက္လာတယ္။ေငြေရးေက်ာင္းတုိက္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္လာ တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္မင္းသားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ မင္းတုန္းမင္းသားအိမ္ကုိ မွန္မွန္ၾကြေရာက္ၿပီး တရားေဟာ သီလ ေပးတာေတြ လုပ္ေလ့ရွိသတဲ့။၁၂၁၁ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းသားက ပညာဗဟုသုတအရာ ရွာမွီးသူေတြလုိအပ္ေၾကာင္း မိန္႔ ၾကားတဲ့အတြက္ ဦး၀ိသုဒၶိ(ဦးရန္ေ၀း)ဟာ သူ႔ဆီမွာ အတြင္းတပည့္အျဖစ္ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ စာေပက်မ္းဂန္ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ ကင္း၀န္မင္းႀကီးအေလာင္းအလ်ာ(ရွင္အာသဘ)ကုိ လူထြက္ေစသတဲ့။အရွင္အာသဘကလည္း မင္းတုန္းမင္းသားဟာ တစ္ေန႔ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိလုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရဟန္းသိကၡာခ်သတဲ့။
မၾကာခင္မွာပဲ ဦးရန္ေ၀းလည္း မင္းတုန္းမင္းသား အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္တင္ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ လူ၀တ္လဲၿပီး မင္းတုန္းမင္းသားရဲ့ အႀကီးေတာ္ရာထူးရလာတယ္။
မင္းတုန္းမင္းသား နန္းရတဲ့အခါ ဦးရန္ေ၀းကုိ ပခန္းမင္းႀကီးအျဖစ္ ၀န္ႀကီးရာထူးေပးတဲ့အျပင္ ခမည္းေတာ္သာယာ၀တီမင္း ရဲ့ကုိယ္လုပ္ေတာ္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕စားနဲ႔ ထိမ္းျမားေပးသတဲ့။မင္းတုန္းမင္းဟာ ပခန္းမင္းႀကီးအိမ္ေတာ္ကုိ ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္အုပ္ ပုိ႔ၿပီး လစာေတာ္ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေပးတယ္။ထူးျခားခ်က္က ပခန္းမင္းႀကီးဟာ လာဘ္မစားဘူး။ရတဲ့လစာႏွစ္ေထာင္ကုိ သူ႔ အတြက္ တစ္ေထာင္သံုးတယ္။မင္းႀကီးကေတာ္နဲ႔ တပည့္ေတြအတြက္ ငါးရာစီ ကြက္တိခြဲေ၀သံုးတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဆီကုိ မုဆုိးမဘ၀ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ႏွမေဒၚနီ ႏြမ္းပါးတဲ့ဘ၀နဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ခုိလႈံတဲ့အခါ ႏွမ ျဖစ္သူကုိ ေထာက္ပံ့ဖုိ႔နည္းလမ္းရွာရင္း ဘုရင့္ေရႊပန္းတိမ္ေတာ္သားေတြဆီေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။အဲဒီအခ်ိန္ ပန္းတိမ္ ေတာ္မွာ ေရႊပုခက္တစ္ခုကုိစီျခယ္ေနရင္း ပုိေနတဲ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္သားေလာက္ေရႊတံုးတစ္တံုးကုိေတြ႔ေတာ့ ဦးရန္ေ၀း က `နန္းေတာ္ကေမးရင္ ဒီေရႊတံုးကုိ ငါယူသြားတယ္ေျပာလုိက္´လုိ႔ မွာၿပီး ေကာက္ယူသြားေရာတဲ့။


ႏွစ္ဦးသား ပန္းၿခံမွျပန္ခ်ိန္တြင္ ကားလမ္းေပၚမွာ ကားေတြအေတာ္ရွဳပ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပန္းၿခံေရွ႕မွာ စာသင္ေက်ာင္းရွိေန၍ ပုိရွဳပ္သည္။ တူညီေက်ာင္း၀တ္စံုႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဆုိင္ကယ္ႏွင့္တမ်ဳိးကားႏွင့္တဖံု လုိက္ပုိ႔ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသား မိဘမ်ားကုိ ေတြ႔ေနရသည္။နံနက္ခုနစ္နာရီ၀န္းက်င္ရွိေရာ့မည္။
အခန္း(၇)
ဘဝတာတုိတုိမွာ အရသာခ်ဳိခ်ဳိရွာ
ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္အခ်ိန္မ်ားက ကိုသက္ခိုင္မည္သုိ႔မည္ပုံေနထုိင္ခဲ့ေလသည္ကုိ က်ေနာ္မသိေခ်။ က်ေနာ္ႏွင့္တရင္းတႏွီး ေနရစဥ္ကာလမ်ားတြင္မူ ကိုသက္ခုိင္သည္ အေနအစားရုိးသူျဖစ္သည္။အလုပ္တစ္ခုကုိ ကုိယ္တုိင္လုပ္ရမွ ေက်နပ္ သူျဖစ္၏။လမ္းေလွ်ာက္ရာမွအျပန္ ေရမုိးခ်ဳိးၿပီးခ်ိန္တြင္ ကိုသက္ခိုင္သည္ နံနက္စာကုိ သူကုိယ္တုိင္စီမံသည္။ အေထြ အထူးေတာ့မဟုတ္။ ဆီမပါသေလာက္ျဖစ္ေသာ ပဲျပဳပ္ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ေကာ္ဖီတခြက္စီသာျဖစ္ပါ၏။
`ေနပါဦးဗ်၊ကိုေက်ာ္စုိးေျပာျပတဲ့ ခင္ဗ်ားဘ၀မွာ မေမ့ႏုိင္တဲ့စကားတစ္ခြန္းဆုိတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္´
`သိပ္အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့စြဲေနတယ္။ ကုိေက်ာ္စုိးဟာ အရပ္အေမာင္းျမင့္ တယ္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ႀကီးတယ္။လုိရင္းေျပာရရင္ ၀တဲ့လူစာရင္းမွာပါတယ္ဆုိပါေတာ့။က်ေနာ္က စကၤာပူဗီဇာရဖုိ႔ သူ႔အကူအညီနဲ႔ဟုိသြား၊ဒီသြားကာလေတြမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တယ္။သူက အစားအေသာက္ ေကာင္းေတာ့ အေတာ္ႀကိဳက္ရွာတယ္။က်ေနာ္က သူစားခ်င္တာမွန္သမွ် ဒကာခံေတာ့ ဘန္ေကာက္မာပုိကေရာင္း ကုန္တုိက္ထဲက (MK)ဆုိင္မွာထုိင္ၾကရင္း အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေရာက္သြားေရာ ဆုိပါေတာ့၊သူဟာ ငယ္စဥ္ဘ၀က အေတာ္ဆင္းရဲခဲ့တယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ စားခ်င္တာ စားလုိ႔မရဘူး။ သူက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ငယ္တုန္းက သူႀကိဳက္တဲ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကုိ အားရပါးရ တ၀ၾကီး မစားခဲ့ရဘူးတဲ့။ အခုခ်မ္းသာေနၿပီ၊စားခ်င္တာ စားႏိုင္ေနၿပီ၊ဒါေပမဲ့ သူႀကိဳက္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကုိ အ၀စားႏုိင္တဲ့အခြင့္အေရးမရွိျပန္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္က အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တာမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္လုိ႔ ကိုေက်ာ္စုိးရာ၊က်ေနာ္၀ယ္ေကြ်းပါ့မယ္ လည္းဆုိေရာ….၊ ေဟ့ေကာင္ သက္ခုိင္၊ငါ့မွာ ဆီးခ်ဳိေရာ ေက်ာက္ကပ္၊ႏွလံုး ေရာဂါစံု၀င္ေနတာဟ၊ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေရာ က်န္တဲ့ဘာအစားမဆုိ တ၀တၿပဲစားလုိ႔ မရဘူးတဲ့။
သူကေတာ့ အမွတ္မထင္ေျပာလုိက္တာပါပဲ။က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကုိေတြးေတာစရာ ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။ေလာက ႀကီးရဲ့သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္မႈႀကီးပါလား။ ေနေပ်ာ္တဲ့ဘ၀၊ျပည့္စံုတဲ့ဘ၀ဆုိတာ ဘာလဲ။ေငြဟာ ဘ၀ရဲ့ဘယ္အဆင့္အေျခမွာ ရွိေနသလဲ။စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ျခင္းကင္းတဲ့ဘ၀မွာ ပုိင္ဆုိင္ေနတဲ့ ဥစၥာဓနဟာ ဘာအသံုး၀င္သလဲ။ က်ေနာ္အရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ေတြးေနျဖစ္ခဲ့တယ္ဗ်ာ´
`ခင္ဗ်ားေျပာေနတာ ေငြအေၾကာင္းေရာက္လာေတာ့ တခုေမးခ်င္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲဘက္မွာေနခဲ့ရတယ္။ စီးပြား ပ်က္သြားတယ္။ အခုတုိင္းျပည္အျပင္ထြက္လာေတာ့ အေျခတက်ေနထုိင္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံက ဘယ္ကေနထြက္လာတုန္းဗ်´
`အင္း၊ မၿပီးမျပတ္ေသးတဲ့ သာသနာ့ရိပ္သာလမ္းအေမြဆုိင္အမႈကေန က်ေနာ့္ေ၀စုကုိ ခြဲေပးဖုိ႔ ကုိလွေမာင္ေရႊနဲ႔ ဦးႀကီးစိန္ တုိ႔ဆီစာလွမ္းေရးရတာေပါ့။က်ေနာ့္ဘ၀က လမ္းဆံုးေနၿပီမုိ႔ ဘယ္ေလာက္တန္တန္ က်ေနာ္စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ဘက္ကလည္း က်ေနာ္တုိ႔သေဘာတူထားတဲ့အတုိင္း သိန္းေထာင့္ခုႏွစ္ရာကုိ လႊဲေပးလုိက္ေတာ့ စာရင္းတစ္ခု ရွင္း ေရာဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။တစ္ခုေတာ့ ေျပာပါရေစဗ်ာ၊အခု ဒီလူေတြ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာကုန္ၿပီ၊သမၼတအႀကံေပးလုိေနရာမ်ဳိးကုိ ေရာက္ေနၿပီမုိ႔ သူတုိ႔အေၾကာင္းလူအထင္ႀကီးခံရယံု ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမ်ဳိး အထင္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀ေဟာင္းကုိ က်ေနာ္ေမ့ခ်င္ၿပီ။ သူတုိ႔ကုိ ေၾကာက္စရာဘာအေၾကာင္းမွ က်ေနာ့္မွာ မရွိဘူး။က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ဘ၀တစ္ခုထူေထာင္ဖုိ႔ ကူညီေပးလုိက္တယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကိုေက်းဇူးတင္တယ္။ သူတုိ႔ဘက္က ေျပာသံဆုိသံတစ္ခ်ဳိ႕ က်ေနာ္တဆင့္ စကားနဲ႔ ၾကားတာေတြရွိပါတယ္။ ဥပမာ စံနစ္တက်လိမ္တတ္တဲ့ လူလိမ္ဆုိတဲ့စကားမ်ဳိးေပါ့။
လက္ေၾကာင့္ေက်၊ႏွဳတ္ေၾကာင့္ေသဆုိတဲ့ ဗမာ့ဆုိထံုးကုိ သူေမ့မ်ားေနေရာ့သလား။ဝက္သားဟင္းနဲ႔ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္း လဲပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္ေအာင္လာဆြေနသလုိပဲ။တကယ္ေတာ့က်ေနာ္အစြယ္မက်ဳိးေသးပါဘူး။ပန္းပန္လ်က္ပါဇာတ္ကားထဲမွာ မင္းသမီးၾကီးေဒၚၾကည္ၾကည္ေဌးက မင္းသားၾကီးျမတ္ေလးကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းေတာင္ သြားသတိရ မိေသး။ဘာတဲ့၊လူဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ဆုိ တကြက္ေတာ့ခ်န္ၾကတာခ်ည္းပါပဲဆုိတဲ့ စကားေလ။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိပါေစ ေတာ့။ အရင္တုန္းက လူလိမ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ေရွ႕ဆက္မယ့္ က်ေနာ့္ ဘ၀ခရီးမွာလူေကာင္း အျဖစ္နဲ႔သာ က်ေနာ္ခရီး ဆက္ခ်င္စိတ္ရွိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ကုိလွေမာင္ေရႊြကုိေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိေလရဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အေၾကာင္းကေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းရဲ့အေၾကာင္းပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပျဖစ္တာက က်ေနာ္ဘယ္လုိ လူစား၊ဘယ္လုိစိတ္ထား ရွိတယ္ဆုိတာ သူသိေစခ်င္လုိ႔ပါပဲ။
`ေအာ္ ခင္ဗ်ားက သမၼတအႀကံေပးကိုေတာင္ ပံုေျပာျပခဲ့ဖူးေသးတာကုိး၊လုပ္ပါဦးဗ်။ ဦးရန္ေ၀းဇာတ္လမ္း´
`အမွန္ေတာ့ ကုိလွေမာင္ေရႊကုိ မိတ္ဆက္ေပးတာ ကုိေဇာ္၀င္းဦးဗ်။ ေဒၚၾကည္ၾကည့္အေမြဆုိင္ၿခံကိစၥ အက်ဳိးတူလုပ္ျဖစ္ ၾကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔သူ မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။အေမြမႈထံုးစံအတုိင္း ထုိင္ရာမထ အပြႀကံခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ က်ေနာ္ အၿမဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့အခ်ိန္၊ဒါေၾကာင့္ အသင့္ဟထားတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြကုိ ပိတ္ႏိုင္ဖုိ႔ ေငြခဏခဏလုိတယ္ေလ။မ်ားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးကိစၥကုိ ကုိလွေမာင္ေရႊနဲ႔ ညွိရတာ မ်ားပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရတၾကိမ္မွာ ဦးႀကီးစိန္ဟာ က်ေနာ္အေရးတႀကီး လုိေနတဲ့ေငြငါးသိန္းကုိ အလကားထုတ္ေပးဖူးတာ က်ေနာ္သတိရေနတုန္းပဲ။
ကုိလွေမာင္ေရႊအေဖက ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေရႊ၊မဆလလက္ထက္ ရန္ကုန္တုိင္းေကာင္စီမွာ အတြင္းေရးမွဴးလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တုိင္းေကာင္စီဥကၠ႒ဟာ ဗုိလ္မွဴးသိန္းေအာင္(ေရ)လုိ႔ မွတ္မိေနတယ္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မဆလေခတ္ဆုိးၾကီးထဲမွာ ဗုိလ္မွဴးသိန္းေအာင္နဲ႔ ဗုိလ္ၾကီးေက်ာ္ေရႊတုိ႔ဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူကိစၥကုိ မစင္ဘင္ပုပ္လုိ ရြံတဲ့သူေတြ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူေတြျဖစ္တယ္လုိ႔ ေရွ့မွီေနာက္မွီပုဂၢိဳလ္ေတြက မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးသဗ်။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔စဥ္မွာ ဗုိလ္ႀကီးေက်ာ္ေရႊဟာ သူ႔သားေတြကုိ ဥမကြဲသုိက္မပ်က္ေစဖုိ႔ သူ႔သားေတြပုိင္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ ရံုးအုပ္ႀကီးလုိ ထင္ရတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ ရုိးရုိးကုပ္ကုပ္ ေနထုိင္တာကို က်ေနာ္သတိျပဳမိတယ္ဗ်။မာန္မာနရွိဟန္ မတူပါဘူး။ ကုိလွေမာင္ေရႊ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းကုိ က်ေနာ္မွတ္မိေနတယ္။`က်ေနာ္တုိ႔က တပ္မိသားစုဆုိေတာ့ ထမင္းစားရင္ေတာင္ ေ၀ပံုက်ပဲ။ ဘဲဥတစ္ျခမ္းနဲ႔ ထမင္း လုိသေလာက္ရမယ္။ ထမင္းလုိခ်င္ရင္သာ ထပ္ရမယ္။ ဘဲဥေတာ့ထပ္မရ ဘူး´တဲ့။ေအးဗ်ာ၊က်ေနာ္လည္းသူေျပာမွ က်ေနာ္ငါးႏွစ္သားအရြယ္ သာေကတဘက္ ဦးေလးဘုန္းႀကီးရဲ့ ေက်ာင္းမွာ သြားေနခဲ့ရတုန္းက ဘ၀ကုိေျပးသတိရမိတယ္။ က်ေနာ့္တစ္သက္မေမ့ႏိုင္တာက ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာနံ႕၊ ပဲႀကီးေလွာ္နဲ႔ ငါးပုဏၰားပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရျပတ္လုိ႔ လမ္းေဘးေရဘံုဘုိင္မွာ ေရခ်ဳိးတုိင္း ကာေဘာ္လစ္ဆပ္ျပာနဲ႔ တုိက္ရတယ္။တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ က်ေနာ့္အေဖေရာက္လာရင္ ပဲႀကီးေလွာ္တထုတ္နဲ႔ မုန္႔ဖုိးျပားႏွစ္ဆယ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ငါးပုဏၰားကေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ့ ငမုိးရိပ္ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ပုိက္ကြန္ပစ္ေနတဲ့ တံငါသည္ေတြက ခဏခဏ အလကားေပးတတ္လုိ႔။လူမမည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေတြ ကုိ သနားတယ္ထင္ပါ့။
သူ ဘ၀မေမ့တာကုိ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတယ္။အခုအဆင့္ေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဆုိပါေတာ့။
က်ေနာ္ေရာက္တုိင္းလုိလုိ သူက တပ္မေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု၊ထိပ္တန္းတပ္မေတာ္အရာရွိေတြ ရာထူးအေရြ႕အေျပာင္း အေၾကာင္္း ေတြ သူရွင္းရွင္း ျပေနတာ က်ေနာ္နားေထာင္ဖူးတယ္။ဘယ္သူက စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ျဖစ္သြားၿပီ။စစ္ေရးခ်ဳပ္ဟာ ဘယ္သူ။ ဒီေတာ့ မၾကာခင္မွာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဘယ္သူျဖစ္လာမယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ။သူက စစ္တပ္ေရွ႕ေရးကုိ ႀကိဳတင္ တြက္ဆတာ အေတာ္၀ါသနာႀကီးပံုရတယ္။
ယုဇနဦးေဌးျမင့္နဲ႔ေက်ာက္တြင္းေတြ ဖက္စပ္လုပ္တာ၊ဆက္သြယ္ေရး၀န္ႀကီးဦးသိန္းေဇာ္ဆီက တယ္လီဖုန္းဘယ္ႏွစ္လံုးရ တယ္၊ဖားကန္႔မွာေက်ာက္တူးဖုိ႔ ေျမတူးစက္ဘယ္ႏွစ္စီး၊ဘယ္ႏုိင္ငံက တင္သြင္းလာတယ္ဆုိတာ။မ်ဳိး ေတြလည္းပါသေပါ့။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ေငြလုိတာနဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းကၽြန္းေတာလမ္းထဲက သူ႔ရံုးခန္းကုိ ေရာက္သြားပါေရာ။အမွန္က အဲဒီေန႔က ေငြလုိတာဟာ လုပ္ငန္းကိစၥထက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ စိတ္ထဲမွာလိပ္ျပာသိပ္မသန္႔လွတာနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဓာတ္ကုိ သူရိပ္စားမိပါေစေတာ့ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ေျပာျပျဖစ္တယ္။မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းအေၾကာင္းေပါ့။သူက က်ေနာ္ေျပာတာကုိ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ဒီလုိဗ်။
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ခ်င္းတြင္းနယ္ဘက္က ဘုန္းႀကီးလူထြက္ႏွစ္ဦးဟာ ေနျပည္ေတာ္မွာ ထိပ္တန္းစာရင္း၀င္တဲ့ မင္းႀကီးရာထူးေတြ ရခဲ့ဖူးတယ္။ကံတူအက်ဳိးေပးဆုိရမဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဦးရန္ေ၀းနဲ႔ ကင္း၀န္မင္း ႀကီးဦးေကာင္းပဲဗ်။သူေကာင္းၿပဳခံရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးရန္ေ၀းဟာ အမွန္တရားနဲ႔သစၥာတရားအတြက္ ရွင္ဘုရင္ကုိေတာင္ ျပန္လွန္တတ္တာမုိ႔ မင္းတုန္းမင္းကုိယ္ေတာ္တုိင္က ပခန္းရွင္ဘုရင္ႀကီးလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိသတဲ့။
ဦးရန္ေ၀းဟာ ခ်င္းတြင္းအေနာက္ဖက္ ဗန္႔က်ီနယ္၊ဗဒူရြာဇာတိ။(၁၁၇၄)မွာ ေမြးတယ္။ဗဒူရြာေက်ာင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဥတၱမဟာ ဦးရန္ေ၀းရဲ့ ဦးေလးေတာ္သတဲ့။အဲဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဦးရန္ေ၀းဟာ ဦး၀ိသုဒၶိဆုိတဲ့ဘြဲ႔နဲ႔ ခန္းေနဦးပဥၨင္းႀကီးျဖစ္ လာၿပီး ပုဂံမင္းနန္းတက္တဲ့အခါ ဗားကရာကို ေရာက္လာတယ္။ေငြေရးေက်ာင္းတုိက္မွာ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္လာ တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ လႊတ္ေတာ္မင္းသားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ မင္းတုန္းမင္းသားအိမ္ကုိ မွန္မွန္ၾကြေရာက္ၿပီး တရားေဟာ သီလ ေပးတာေတြ လုပ္ေလ့ရွိသတဲ့။၁၂၁၁ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းသားက ပညာဗဟုသုတအရာ ရွာမွီးသူေတြလုိအပ္ေၾကာင္း မိန္႔ ၾကားတဲ့အတြက္ ဦး၀ိသုဒၶိ(ဦးရန္ေ၀း)ဟာ သူ႔ဆီမွာ အတြင္းတပည့္အျဖစ္ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ စာေပက်မ္းဂန္ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ သင္ယူေနတဲ့ ကင္း၀န္မင္းႀကီးအေလာင္းအလ်ာ(ရွင္အာသဘ)ကုိ လူထြက္ေစသတဲ့။အရွင္အာသဘကလည္း မင္းတုန္းမင္းသားဟာ တစ္ေန႔ရွင္ဘုရင္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိလုိ႔ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရဟန္းသိကၡာခ်သတဲ့။
မၾကာခင္မွာပဲ ဦးရန္ေ၀းလည္း မင္းတုန္းမင္းသား အႀကိမ္ႀကိမ္ေလွ်ာက္တင္ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ လူ၀တ္လဲၿပီး မင္းတုန္းမင္းသားရဲ့ အႀကီးေတာ္ရာထူးရလာတယ္။
မင္းတုန္းမင္းသား နန္းရတဲ့အခါ ဦးရန္ေ၀းကုိ ပခန္းမင္းႀကီးအျဖစ္ ၀န္ႀကီးရာထူးေပးတဲ့အျပင္ ခမည္းေတာ္သာယာ၀တီမင္း ရဲ့ကုိယ္လုပ္ေတာ္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕စားနဲ႔ ထိမ္းျမားေပးသတဲ့။မင္းတုန္းမင္းဟာ ပခန္းမင္းႀကီးအိမ္ေတာ္ကုိ ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္အုပ္ ပုိ႔ၿပီး လစာေတာ္ေငြ ႏွစ္ေထာင္ေပးတယ္။ထူးျခားခ်က္က ပခန္းမင္းႀကီးဟာ လာဘ္မစားဘူး။ရတဲ့လစာႏွစ္ေထာင္ကုိ သူ႔ အတြက္ တစ္ေထာင္သံုးတယ္။မင္းႀကီးကေတာ္နဲ႔ တပည့္ေတြအတြက္ ငါးရာစီ ကြက္တိခြဲေ၀သံုးတယ္။
တစ္ခါမွာေတာ့ ပခန္းမင္းႀကီးဆီကုိ မုဆုိးမဘ၀ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ႏွမေဒၚနီ ႏြမ္းပါးတဲ့ဘ၀နဲ႔ ေရာက္လာၿပီး ခုိလႈံတဲ့အခါ ႏွမ ျဖစ္သူကုိ ေထာက္ပံ့ဖုိ႔နည္းလမ္းရွာရင္း ဘုရင့္ေရႊပန္းတိမ္ေတာ္သားေတြဆီေရာက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။အဲဒီအခ်ိန္ ပန္းတိမ္ ေတာ္မွာ ေရႊပုခက္တစ္ခုကုိစီျခယ္ေနရင္း ပုိေနတဲ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္သားေလာက္ေရႊတံုးတစ္တံုးကုိေတြ႔ေတာ့ ဦးရန္ေ၀း က `နန္းေတာ္ကေမးရင္ ဒီေရႊတံုးကုိ ငါယူသြားတယ္ေျပာလုိက္´လုိ႔ မွာၿပီး ေကာက္ယူသြားေရာတဲ့။