က်ေနာ္တို႔ခ်စ္ေသာ ပင္နင္ဆူလာမွ ျမန္မာဆိုင္မ်ား

Thanlay Ko

1.
♪ ကမာၻမေၾက... ဗမာေျပ ♫ ဒို႔ ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ♪ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ ♫
"ဟ့ဲ.. ပလုတ္တုတ္ ငုတ္တုတ္ၾကီး"
ကုိယ္က စာထိုင္ေရးေနရင္း စ်ာန္ဝင္စားေနတုန္း ေဘးကသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဖုန္းက ရုတ္တရက္ သီခ်င္းသံထြက္လာေတာ့ လန္႔ျပီး ေယာင္ေအာ္မိတယ္... သူက မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကုိ Ring Tone လုပ္ထားတာေလ။

လုပ္စရာရွားလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကုိမွ Ring Tone လုပ္ထားတယ္
သူ႔ဟာက ဖုန္းလာရင္ ဖုန္းပဲကုိင္ရေတာ့မွာလိုလို၊ သတိဆြဲျပီးပဲ အေလးျပဳရမွာလိုလိုနဲ႔
အေလးမျပဳပဲ ဖုန္းကုိင္ျပန္ရင္လည္း ႏိုုင္ငံေတာ္ကုိ မေလးစားရာက်မယ္
အေလးထျပဳျပန္ရင္လည္း အိမ္မွာဆို ျပသနာမရိွဘူး၊ MRT ရထားစီးေနတုန္းလို လူၾကားထဲမွာဆို လက္သီးၾကီးဆုပ္ျပီး တေယာက္ထဲ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးလုပ္ေနလို႔ကလည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူး
ခက္ဘူးလားဗ်ာ

ခုလည္း သူ႔ ဖုန္းလာလို႔ေခၚေပးရမွာလား၊ မတ္တပ္ရပ္ျပီး အေလးျပဳ၊ သီခ်င္းျပီးမွ သူ႔ေခၚေပးရမွာလား ...
အဲ ... ဘာလုပ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး
ေရးေနတ့ဲ ဟာသေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္
ဆရာသမားက မီးဖိုထဲဝင္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေနတာဆိုေတာ့ သူ႔ဖုန္းျမည္တာကုိ ၾကားဟန္မတူဘူးရယ္
လွမ္းေခၚတာပဲ ေကာင္းပါတယ္

"အဘ အဘ၊ အဘဖုန္းက ျမည္ေနတယ္ဗ်"
"လာျပီ ဦးေလးေရ လာျပီ"
... ဆိုျပီး ဖုန္းလာကုိင္တယ္၊ ဖုန္းေျပာျပီးေတာ့မွ ကိုယ့္ကုိ လွမ္းေျပာတယ္... ...
"ေန႔လည္စာအတြက္ ၾကက္ဥေလးေတြ ျပဳတ္ေနတာ၊ က်ေနာ္တို႔မွာရိွတ့ဲ ဥက ၂လံုးထဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာ မေလာက္ဘူးေလ၊ ဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ရဲ႕ ဥႏွစ္လံုးပါ ထည့္ျပဳတ္လိုက္ရတယ္"
"ဂ်ာ... ေဝါ့... ဝူး.. က်ေနာ္မစားဘူး၊ အဘပဲ စား"
"ဘာတုန္း ဦးေလးရ၊ ၾကက္ဥကုိ ေျပာတာပါ"
"အင္း... ရွင္းရွင္းေျပာ၊ ရြံစရာ မေျပာနဲ႔၊ အဲဒီ အိမ္ရွင္ဘိုညိဳက တပတ္မွာတခါေတာင္ ေရခ်ဳိးတာ မဟုတ္ဘူးရယ္"
"ဟုတ္လား..."
"ဟုတ္တယ္၊ သူ႔အလုပ္က ေန႔တိုင္းေရခ်ဳိးရတ့ဲ အလုပ္တ့ဲ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေရမခ်ဳိးဘူး"
"ဟင္... သူက ဘာလုပ္တာလဲ"
"ေရငုပ္ျပီး သေဘၤာဗိုက္ေတြကုိ စစ္ရတာ"
"ဒါဆို ေရအိုဂ်ီေပ့ါ"
"ဘာလဲ ေရအိုဂ်ီက"
"ပိန္းပ့ါ ဦးေလးရာ၊ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ဗိုက္ကုိစစ္ေဆးကုသေပးတ့ဲ ဆရာဝန္ေတြကုိ အိုဂ်ီ (OG) လို႔ ေခၚတယ္မလား၊ အဲဒါက ကုန္းေပၚက အိုဂ်ီ၊ ဘိုညိဳက ေရထဲက ဗိုက္ေတြကုိ စစ္ေဆးျပဳျပင္ရတာဆိုေတာ့ ေရအိုဂ်ီ"
"နာမည္ေပးတ့ဲေနရာမွာေတာ့ အဘက ဗိုလ္ဗ်"
“ဟဲ ဟဲ”
အဲဒီကတည္းက ဘိုညိဳ႕ကြယ္ရာမွာ သူ႔ကုိ ေရအုိဂ်ီလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တယ္

2.
တရက္ေတာ့ အဲဒီ ေရအိုဂ်ီတေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ေရမိုးခ်ိဳးျပီး၊ အဝတ္အစားေတြ လဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္
ဒါနဲ႔ ေမးၾကည့္တာေပ့ါ… …
“ဘိုညိဳ၊ ဘယ္တုန္းဗ်”
“ဟဲ.. ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္ထားလို႔”
“ဘိုညိဳတို႔ကေတာ့ စြံတယ္ဗ်ာ၊ တပတ္ကုိ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႔ေနတာ အားက်တယ္”
“အားက်ရင္ က်ေနာ့္လို ရုပ္ေခ်ာေအာင္ အရင္လုပ္ဗ်”
အား… ေတျပီ… ေမးမိတာကုိက ကုိယ့္အမွား
ခဏေနေတာ့ ထြက္သြားတယ္
သူထြက္သြားျပီး အေတာ္ၾကာတ့ဲအထိကုိ အိမ္ထဲမွာ ေမြးလို႔ၾကိဳင္လို႔ က်န္ခ့ဲတာ

အဲဒီေတာ့မွ အိပ္ရာက ႏိုးလာတ့ဲ အဘက ေမးတယ္… …
“ဟာ.. ဦးေလး၊ ကေလးေပါင္ဒါနံ႔ရတယ္၊ ေဘးခန္းမွာမ်ား ကေလးရိွလို႔လား”
“ဘယ္က ကေလးမွ မရိွဘူး၊ ခင္ဗ်ားလူၾကီး ေရအိုဂ်ီ အျပင္ထြက္သြားလို႔ သူ႔အနံ႔ေတြ က်န္ခ့ဲတာ၊ မ်က္ႏွာၾကီးကုိ ေဖြးလို႔ဗ်ာ ေပါင္ဒါေတြရိုက္ျပီး ထြက္သြားတယ္”
“ရိုက္ပါေစဗ်ာ၊ စကၤာပူမွာေနျပီး အသားမျဖဴတ့ဲလူ သံုးေယာက္ထဲ သူပါေနတာ၊ ေပါင္ဒါရုိက္ပါေစ”
“ဘယ္သူေတြတုန္းဗ်၊ စကၤာပူမွာေနျပီး အသားမျဖဴတ့ဲ သံုးေယာက္က"
"ကုိေက်ာ္ႏိုင္ရယ္၊ ဗမာရြာက ကုိကူးမားရယ္၊ ဒီအိမ္ရွင္ ဘိုညိဳ ေခၚ ေရအုိဂ်ီရယ္"
"အမ္..."

3.
♪ ကမာၻမေၾက... ဗမာေျပ ♫ ဒို႔ ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ♪ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ ♫
လာျပန္ျပီ ဒီဖုန္းက
ဒီတခါေတာ့ ဆရာသမားက အနားမွာရိွေတာ့ ေခၚေပးစရာမလိုဘူး.
သူ လက္မအားေတာ့ စပီကာဖြင့္ျပီး ဖုန္းျပန္ေျဖတယ္… …

“ဟလို… ေျပာ၊ တရုတ္မ”
“စန္းေမာင္… မင္း ဘယ္မွာတုန္း”
“အိမ္မွာ”
“ပင္နင္ဆူလာ မလာဘူးလား၊ ေန႔လည္စာ အတူစားမယ္ေလ”
“လာမယ္ေလ၊ ခု ဘယ္ဆိုင္မွာလဲ”
“ႏိုးတူးဆိုင္မွာ”
အင္း… ႏိုးတူးဆိုင္ဆိုပါလား၊ ငါလည္း မၾကားဖူးဘူး၊ ဆိုင္အသစ္ထင္တယ္
“အာ… အ့ဲဆိုင္ေတာ့ မစားခ်င္ပါဘူး၊ ပန္းကမာၻမွာ အသုပ္စားမယ္ေလ”
“မစားပါနဲ႔ စန္းေမာင္ရာ၊ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဒုကၡေရာက္လြန္းလို႔ပါ”
“ဒါဆို မင္းက ဘယ္ဆိုင္မွာ စားခ်င္တာတုန္း”
“စိန္ေဗဒါဆိုင္မွာ ထမင္းစားမယ္ကြာ၊ ျပီးရင္ ေရႊရင္စို႔မွာ လဘက္ရည္ေသာက္ရင္း ေလပန္းၾကတာေပ့ါ”
“အင္း အင္း… ေနာက္ တစ္နာရီအတြင္း ေရာက္မယ္”
ဘုရား ဘုရား
ငါ ျပီးခ့ဲတ့ဲ တနဂၤေႏြကမွ ပင္နင္ဆူလာ ေရာက္ပါေသးတယ္
သူတို႔ေျပာတ့ဲ ဆိုင္ေတြ မေတြ႔မိပါဘူး၊ ဒီၾကားထဲ အသစ္ထပ္ဖြင့္တာလား မသိ
ေမးၾကည့္အံုးမွ…
“အဘ၊ အဘေျပာတ့ဲ ဆိုင္ေတြက အသစ္ေတြလား၊ ပင္နင္ဆူလာမွာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးလို႔”
“ကဲ… ဦးေလး ေမးခြန္းေတြကုိ MRT ေပၚက်ေတာ့ ေျဖမယ္၊ ခုေတာ့ အဝတ္အစားလဲ၊ ဟိုေကာင္ေတြ ေစာင့္ေနျပီ”

4
MRT ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ အဘက ေျပာတယ္… …
“ကဲ… ဦးေလး၊ ေမးေတာ့ ဘယ္ဆိုင္နာမည္ကုိ သိခ်င္တာလဲ”
“ႏိုးတူးဆိုင္ ဆိုတာကုိ စေျပာ”
“အဲဒါ ဦးေလးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ျပီးခ့ဲတ့ဲ အပတ္ကေတာင္ ထိုင္မယ္လုပ္ၾကေသးတယ္ေလ၊ B1 ထဲက ဆိုင္ေလ”
“ဟင္… သိျပီ၊ သူ႔နာမည္က xxxxxxx ပါ၊ ဘာလို႔ ႏိုးတူးလို႔ ေခၚတာလဲ၊ အရသာေကာင္းတ့ဲေနရာမွာ ျပိဳင္ဘက္မရိွလို႔ ႏိုးတူးေခၚတာလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ဆိုင္ကုိ တခါသြားစားမိရင္ ေနာက္တခါ မလာခ်င္ေလာက္ေအာင္ လက္ရာည့ံလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ ႏွစ္ၾကိမ္မလာဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏိုးတူး”

“မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္၊ ကဲ… ဒါဆို ပန္းကမာၻဆိုင္က ဘယ္ဆိုင္လဲ”
“အေပၚထပ္က အသုပ္ေရာင္းတ့ဲ ဆိုင္ေလ”
“အင္း သိတယ္၊ အသုပ္ေတြ စားေကာင္းပါတယ္ဗ်”
“အသုပ္က စားေကာင္းေပမယ့္ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ေခ်း မနားတမ္းပန္းတယ္ဗ်၊ ဘာပန္းသလဲ မေမးနဲ႔၊ အိမ္သာထဲ ေခါင္းအံုးယူသြားရတယ္”
“ေခါင္းအံုးက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း”
“တမိနစ္ျခားတခါေလာက္ ပန္းေနေတာ့၊ အိမ္သာထဲတင္ အိပ္ရင္း ပန္းရေတာ့တာကုိး”
“ထူးဆန္းပါေပ့ အဘရယ္”
“သူ႔အသုပ္စားျပီးရင္ ေခ်းပန္းလြန္းလို႔ ပန္းကမာၻအသုပ္ဆိုင္လို႔ ေခၚတာ”
“ဒါလည္း မွတ္သားေလာက္ပါေပတယ္”

“ေနာက္တဆိုင္ကလည္း အဲဒီအေပၚထပ္မွာပဲ၊ ေရႊရင္စုိ႔ဆိုင္ဆိုတာ”
“အင္း… သူက်ေတာ့ ဘာလို႔ အဲဒီနာမည္ ရေနတာလဲ”
“သူ႔ဆိုင္မွာ စားစရာမွာျပီးလို႔ ပုိက္ဆံရွင္းတ့ဲအခါက် ရင္ထဲစို႔စို႔တက္လာလို႔”
“ဟင္… ရင္ထဲ စို႔တက္လာရေအာင္ အိမ္က အေမ့လက္ရာကုိ သတိရလို႔လား”
“ဟုတ္ဘူး… ေစ်းမ်ားလြန္းလို႔”
“အဲ… ဟုတ္တယ္၊ ေစ်းမ်ားတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ ထမင္းေလး အႏူလက္သီးဆုပ္ေလာက္ရယ္၊ အသားေလးက ဆိတ္ေခ်းလံုးေလာက္ ၂တံုးနဲ႔ အရြက္ေၾကာ္ေလး ႏွပ္ေခ်းေလာက္ရယ္ကုိ စုစုေပါင္း 7 ေဒၚလာေလာက္ ယူတယ္ဗ်”
“အမ္မေလး ဦးေလးရယ္၊ ေစ်းမ်ားတာလည္း မ်ားတာပ့ါေလ၊ တျခားဟာနဲ႔ ႏႈိင္းလို႔မရဘူးလား”
“ဟီး..ဟီး ေဆာတီး ေဆာတီး၊ မန္းေလးသားဆိုေတာ့ ဥပမာေပးတာ နည္းနည္းၾကမ္းသြားတယ္ ဟီး”

“ေနာက္ဆံုးဆိုင္ စိန္ေဗဒါ အေၾကာင္းေျပာျပမယ္၊ ဒီတခါ မွန္လို႔ ေထာက္ခံလည္း ရိုးရိုးလုပ္ေနာ္ ဦးေလး၊ ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ မေျပာနဲ႔ ခု ထမင္းသြားစားမလို႔ဟာ မ်ဳိမက်ေအာင္မလုပ္နဲ႔ဂ်”
“အင္းပါ အဘရယ္ ေျပာ စိန္ေဗဒါဆိုင္အေၾကာင္း”
“သူလည္း အဓိကကေတာ့ ေစ်းမ်ားလို႔ အဲဒီနာမည္ေပးထားတာပါ၊ လက္ရာကသာ မေကာင္းတာ၊ ပုိက္ဆံယူတ့ဲေနရာေတာ့ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွမေထာက္ပဲ လက္သံေျပာင္လြန္းလို႔ စိန္ေဗဒါလို႔ ေပးထားတာ”
“အဲဆိုင္က ဘယ္နားက ဆိုင္လဲ”
“ခုန ေရႊရင္စို႔နဲ႔ ကပ္လ်က္ပဲ”
“အီးယား ဒါနဲ႔ေတာင္ ခု သြားစားမလို႔ လုပ္ေနေသးတယ္”
“ဒါေတာ့ ေကာင္တာက ရႈခင္းေကာာင္းတာကုိး”
“အင္း… ေပါက္ျပီ”

5.
ပင္နင္ဆူလာ ပလာဇာက ဆိုင္ခန္းေတြကုိ အမ်ားအားျဖင့္ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြ ပုိင္တယ္လို႔ၾကားမိတယ္
ျမန္မာေတြက ဆိုင္ခန္းကုိ ျပန္ငွားရတာ
ျမန္မာတို႔ ထံုးစံ၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မညီညြတ္ၾကေတာ့ ဆိုင္ခန္းငွားခေတြကုိ ေစ်းအျပိဳင္တိုးေပးျပီး ငွားၾကရင္းနဲ႔ ေစ်းနႈန္းေတြ မတန္တဆ တက္ကုန္တယ္လို႔ သိရတယ္။
တေယာက္က သံုးေထာင္ေပးငွားထားတ့ဲ ဆိုင္ခန္းကုိ ႏွစ္ေစ့လို႔ ေနာက္တျပန္ ျပန္ခ်ဳပ္လို႔ မရဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၄၀၀၀ ေပးတယ္။
ေနာက္လူ ႏွစ္ေစ့ျပန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၅၀၀၀ ေပးငွားတယ္
ဒီလိုနဲ႔ ေစ်းေတြတက္ကုန္ေရာ
ဒီေတာ့ သူတို႔ေရာင္းတ့ဲ ေရာင္းကုန္ေတြလည္း ေစ်းတက္ေတာ့တာေပ့ါဗ်ာ

မႏၱေလးက ေက်ာက္စိမ္းသမားေတြစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “က်င္ေပၚေတာက္” ေတာ့တာကုိး
“က်င္ေပၚေတာက္” ဆိုလို႔ တရုတ္စကားလို႔ မထင္နဲ႔
က်င္ေပၚေတာက္ = ေက်ာက္ေပၚတင္ တ့ဲ
မႏၱေလးက ေက်ာက္သမားေတြ ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္တက္ျပီး ေက်ာက္စိမ္းသြားဝယ္တ့ဲအခါမွာ ဒီစကားကုိ ေျပာေလ့ရိွတယ္
ဥပမာ… ေက်ာက္စိမ္းတစ္တံုးက ၃ သိန္းေပးရတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ေငြ ၃ သိန္း ခ်ေခ်ခ့ဲတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာက္စိမ္းတံုးရဲ႕ အရင္းကုိ တြက္တ့ဲအခါက်ေတာ့ ၃သိန္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊
လမ္းစရိတ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းခေတြ၊ ေၾကာက္လို႔အေဖာ္ေခၚအိပ္ခေတြ၊ ေရဆာလို႔ ဘီယာေသာက္တာေတြ၊ တိုက္ၾကက္ၾကီး ခ်က္စားတာေတြ အိုး အကုန္လံုး အဲဒီေက်ာက္စိမ္းတံုးတန္ဖိုးထဲ ေပါင္းေတာ့တာ
ဒီေတာ့ မႏၱေလးျပန္ေရာက္လို႔ အေရာင္းအဝယ္စကားေျပာတ့ဲအခါ “ငါ့ေက်ာက္က အရင္းတင္ ၈ သိန္းက်တာကြ၊ ၁၀ သိန္းနဲ႔ မေရာင္းႏိုင္ဘူး” ဘာညာ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာကုိး
ဆိုေတာ့… ကုန္က်စရိတ္ကုိ ေက်ာက္ေပၚတင္လိုက္လို႔ က်င္ေပၚေတာက္ ေက်ာက္ေပၚတင္ ျဖစ္လာတာ
ခုလည္း ပင္နင္ဆူလာက ဆရာေတြက သူတို႔ ဆိုင္ခန္းငွားခ ေစ်းၾကီးေပးရသမွ် က်င္ေပၚေတာက္ၾကလြန္းလို႔ က်ေနာ္တို႔မွာ အျပင္ဆိုင္ေတြထက္ ၂ ဆေလာက္ ပုိေပးျပီး စားေနၾကရပါတယ္ခင္ဗ်ာ

ဒါဆို…
ေစ်းၾကီးရင္ သြားမစားနဲ႔ေပ့ါကြ လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပဲ
က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာကုိး
ျမန္မာအစားအစာကုိ ျမန္မာေတြျဖစ္တ့ဲ က်ေနာ္တို႔က ရံုးပိတ္ရက္ေလးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ စားခ်င္ေသးတာပ့ါေလ….

ပင္နင္ဆူလာမွ ခ်စ္ေသာျမန္မာဆိုင္မ်ား က်င္ေပၚဆက္လက္ေတာက္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…
အီး အီး ဟီး ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္ဂ်ာ…. …..

သန္၄ကုိ-ေပါက္ကရေရးသည္