အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ (ေဆာင္းပါးရွင္ - လွျမင့္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္))

Ko Thein Lwin shared Eleven Media Group's photo.

အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲဟူသည္ အနေႏၲာ အနႏၲ ငါးပါးဂုိဏ္း၀င္ ျမတ္ဆရာတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး အေထြေထြကို တပည့္မ်ားက ဂါရ၀၊ နိ၀ါတတရား ဦးထိပ္ထားလ်က္ ႐ိုေသဦးခိုက္ ရွိခိုးပူေဇာ္ေသာ ျမတ္မဂၤလာ ပြဲ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္တြင္ ဆရာသည္ ေလာကီနယ္ပယ္၌ မိဘႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းတည္းထား၍ ႐ိုေသေလးစား ထုိက္သူအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ေလာကုတၱရာ နယ္ပယ္၌ ရတနာ သံုးပါးကဲ့သို႔ ႐ိုေသျမတ္ႏိုး ပူေဇာ္ထုိက္သူ အျဖစ္လည္းေကာင္း သတ္မွတ္ျခင္း ခံရသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာ၏ ၀ိေသသႏွင့္ ဂုဏ္ျဒပ္အႏွစ္သာရသည္ တန္ဖိုးျမင့္မား လွသည္။ "အာစရိယ" ဟူေသာ ပါဠိဘာသာစကားႏွင့္ ရင္းျမစ္တူေသာ "အစရယ" ဟူေသာ သကၠတ ဘာသာစကားမွ ဆင္းသက္ ျမန္မာမႈ ျပဳထားျခင္း ျဖစ္သည္။ "သြန္သင္ဆံုးမ နည္းလမ္းျပသသူ၊ ပညာသင္ၾကားေပးသူ" ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ ရွိသည္။ ဆရာဟူသည္ တပည့္တို႔ကို အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးသည္။ လိမၼာေရးျခား ရွိေအာင္လည္း သြန္သင္ဆံုးမသည္။ မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးႏွင့္ အတၱကို စြန္႔ပယ္၍ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာဟူေသာ နာသံုးနာျဖင့္ မေကာင္းမႈမ်ားကို တားျမစ္လ်က္ ေကာင္းမႈကိစၥမ်ားကို ညႊန္ၾကားလမ္းညႊန္ ဆံုးမေပးေသာ ပဲ့ကိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ "တပည့္" ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ျမန္မာစကား ျဖစ္သည္။ "ဆရာထံမွ ပညာကို သင္ယူသူ၊ အဆံုးအမ ခံယူသူ၊ ေနာက္လုိက္ငယ္သား" ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ ရွိသည္။ ဆရာသည္ တပည့္တို႔ကို အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အလိမၼာတို႔ျဖင့္ လမ္းညႊန္ေပးသကဲ့သို႔ တပည့္တို႔သည္လည္း ဆရာထံမွ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ အဆံုးအမမ်ားကို ႐ိုေသက်ိဳးႏြံစြာ လက္ခံသင္ယူ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာဟူသည္ မိဘမ်ားကဲ့သို႔ လက္ဦးဆရာ သဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။ ေရွးလူျဖစ္ေသာ ဆရာမ်ားသည္ ေနာင္လူျဖစ္ေသာ တပည့္မ်ားထက္ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အေတြးအျမင္၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔ ျပည့္စံုသူတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာတို႔သည္ တပည့္မ်ားကို ေတာ္ေအာင္တတ္ေအာင္ လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ လမ္းခင္းေပးေသာ၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးေသာ ေစတနာရွင္ လမ္းျပၾကယ္သဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ဆရာတို႔သည္ မညီညာေသာ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခေယာင္းလမ္းေၾကာင္းကို လမ္းေခ်ာ၊ လမ္းေကာင္းအျဖစ္ ခင္းေပးသူတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ တပည့္မ်ားသည္ ပန္းခင္းေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းရသူတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ "အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔ က်င့္ဖို႔၀တ္ငါးျဖာ" ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဆရာျမတ္တို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး အေပါင္းကို "ညီညာထၾကြ၊ ဆံုးမနာယူ၊ လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေကြၽး သင္ေတြးအံရြတ္ တပည့္၀တ္ မခြၽတ္ငါးခုသာ" ဟူေသာ တပည့္၀တ္ ငါးပါးႏွင့္အညီ ႐ိုေသက်ိဳးႏြံ ရွိခုိးကန္ေတာ့ ပူေဇာ္ျခင္းကို "အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ" ဟူ၍ ၀ိေသသ ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဆရာသည္ တပည့္မ်ား၏ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ တပည့္မ်ား၏ အက်င့္သီလ၊ သိကၡာဆိုင္ရာ ေလးစားၾကည္ညိဳျခင္း ခံရသူတို႔ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၏ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားတြင္ အက်င့္သီလ သိကၡာရွိျခင္း၊ လံု႔လ၀ီရိယ၊ စာရိတၱႏွင့္ ပညာအား ျပည့္စံုျခင္း၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ၊ ေစတနာဟူေသာ နာသံုးနာ စိတ္ထားရွိျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ တပည့္မ်ားအား ပညာအလင္းေရာင္ဟူေသာ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ကို ကိုင္ေဆာင္လမ္းျပ၍ ဘ၀အေမွာင္ကို အလင္းေတာင္သူ၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပသူ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ဆရာတို႔၏ အနႏၲဂုဏ္ရည္၊ ေက်းဇူးတရား ရွိမႈမ်ားကို ကဗ်ာဆရာမႀကီး ေငြတာရီက - "တစ္တိုင္ဆီမီး၊ မထိန္ညီးလည္း၊ ဆီမီးမ်ားစြာ ေပါင္းစည္းကာလွ်င္၊ ေရာင္၀ါျဖန္႔က်င္း၊ ေန႔အခင္းသို႔ လင္းက်င္း၀င္းပ ျမန္မာ့ဘ၀ကို အလွဖန္တီး ၾကပါစို႔" ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။ ထုိသို႔ေသာ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာမ်ားကို ပစၥဳပၸန္၏ စာသင္ခန္းတြင္ စာေပသင္ၾကားမႈ ခံယူေနၾကေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားက သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မတုိင္မီတြင္ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ ျပဳမႈမ်ားကို လည္းေကာင္း အတိတ္ကာလက တပည့္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားဆံုးမ လမ္းညႊန္မႈမ်ားကို ခံယူခဲ့ၾကၿပီး ပစၥဳပၸန္ ကာလတြင္ လူမႈေရးနယ္ပယ္ ၀န္းက်င္၌ စီးပြားရွာေနၾကေသာ တပည့္ေဟာင္းမ်ားကလည္း အသက္အရြယ္ အိုမင္းကာ အၿငိမ္းစား ယူေနၾကၿပီ ျဖစ္ၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့မႈမ်ားကို လည္းေကာင္း ၿမိဳ႕နယ္ေက်းရြာအဆံုး၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ "အာစရိယဂုေဏာ-အနေႏၲာ" ဟူ၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ က်င္းပေနသည့္ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားသည္ ကမၻာတြင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ျပဳလုပ္က်င္းပေလ့ရွိေသာ မဂၤလာ အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ အစဥ္အလာပြဲေတာ္ ျဖစ္သည္။ ပစၥဳပၸန္ ကာလတြင္ စာသင္ၾကားမႈ ျပဳေနၾကေသာ တပည့္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ေက်ာင္းတြင္ အာစရိယ ပြဲမ်ားကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ား၌ သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မတိုင္မီ ကာလ၌ ျပဳလုပ္က်င္းပေလ့ ရွိသည္။ သီတင္းကြၽတ္ လျပည့္ေန႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ မယ္ေတာ္မိ နတ္သားအား အထူးေက်းဇူးဆပ္သည့္ အေနျဖင့္ တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္၌ တရားဓမၼမ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္၏ မိခင္ေက်းဇူးဆပ္မႈကို ရည္စူးဦးထိပ္ထားမႈျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တပည့္မ်ားက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား "အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ" အျဖစ္ သီတင္းကြၽတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မတုိင္မီ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ ကာလ၏ တပည့္ႏွင့္ ဆရာမ်ား၏ ပူေဇာ္ပြဲအျပင္ အတိတ္တစ္ခ်ိန္မွ တပည့္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားကလည္း ပစၥဳပၸန္ ကာလ၌ အၿငိမ္းစား ယူေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီး ဆရာမႀကီးမ်ားကို အမွတ္တရ ႐ိုေသေလးစားမႈျဖင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တပည့္ေဟာင္းမ်ား စုေပါင္း၍ မိမိတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပညာသင္ယူခဲ့ေသာ ဇာတိရပ္ရြာရွိ ေက်ာင္းသုိ႔ျပန္လာၾကကာ ဆရာႏွင့္ တပည့္တို႔၏ ရင္းႏွီးကြၽမ္း၀င္၊ ေပါင္းစည္းေမတၱာ ဖလွယ္ေသာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဂါရ၀ မဂၤလာပြဲတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားသည္လည္း ဆရာႏွင့္ တပည့္တို႔၏ ခံစားမႈ ပီတိရႊန္းစို ေ၀ဆာအလွျဖာသည့္ အာစရိယ ပြဲမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတြင္းအာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမ်ား၏ အခမ္းအနား ပံုရိပ္မ်ားမွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ ျပဳလုပ္ကန္ေတာ့ရန္ အတန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဦးေဆာင္၍ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၏ သဒၶါေၾကး ေကာက္ခံသည္။ ေက်ာင္းခန္းမ က်ယ္ႀကီးမ်ားတြင္ ေက်ာင္းအားလပ္ခ်ိန္၌ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပျပဳလုပ္သည္။ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးက ဆရာ ဆရာမမ်ားအား ပူေဇာ္ကန္ေတာ့သည့္ ကန္ေတာ့ခ်ဳိးကို တုိင္ေပးကာ ညီညာျဖျဖရြတ္ဆို ကန္ေတာ့ၾကသည္။ အျပစ္မ်ားကို ခြင့္လႊတ္ရန္ စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ရန္ ဆုေတာင္းၾကသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားႏွင့္ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားက ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးသည္။ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သေပးသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက ဦးသံုးႀကိမ္ခ်၍ ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ကန္ေတာ့ပစၥည္း လက္ေဆာင္မ်ား ေပးအပ္သည္။ အေကြၽးအေမြးမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံၾကသည္။ ထိုနည္းတူ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ၊ တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ေနၾကေသာ တပည့္ေဟာင္းမ်ားသည္လည္း အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ရက္မ်ား၊ ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္စုစည္း ညိႇႏႈိင္း၍ မိမိတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပညာသင္ၾကား ေပးခဲ့ေသာ ဇာတိရပ္ရြာရွိ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ စုစည္းလာေရာက္ ခဲ့ၾကသည္။ အၿငိမ္းစား ယူထားၿပီး သက္ရွိထင္ရွား က်န္ရွိေနသာ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကို အိမ္တုိင္ရာေရာက္ သြားေရာက္ပင့္ဖိတ္ ေခၚေဆာင္ကာ ငယ္ရြယ္စဥ္က ပညာရည္ႏို႔ ေသာက္သံုးခဲ့ၾကေသာ အမိေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲမ်ားကို ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာ တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ ဇရာအိုေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ား၏ ပီတိမ်ားႏွင့္ တပည့္ေဟာင္းတို႔၏ ေမတၱာက႐ုဏာ ေစတနာတရားမ်ား ေပါင္းစပ္ယွက္ႏႊယ္ေနေသာ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ၏ ျမင္ကြင္းသည္ "ႏုပ်ိဳလာေသာ တံတားအိုသဖြယ္" တက္ၾကြလန္းဆန္းလ်က္ ရွိေပသည္။ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ ျမင္ကြင္းသည္ကား ကန္ေတာ့ခံေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ား၏ ရင္တြင္းပီတိ ျဖစ္ေနမႈ ခံစားခ်က္၊ တပည့္မ်ားကို ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရရွိသည့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားႏွင့္အတူ တပည့္အေပါင္းတို႔၏ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားအား ျပန္လည္ဆံုဆည္း ဂါရ၀ျပဳရမႈ၊ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းမ်ား ျပန္လည္ဆံုစည္း ေတြ႕ဆံုရမႈဟူေသာ ၀မ္းသာအားရ၊ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရင္းႏွီးခံစားရမႈတို႔ျဖင့္ သာယာမႈအေပါင္း၊ မဂၤလာ အေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေနေသာ အခ်ိန္အခါ ကာလသမယလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ဆရာႏွင့္ တပည့္တို႔၏ ျပန္လည္ဆံုစည္းမႈႏွင့္ အာစရိယ ပြဲေတာ္တြင္ ဆရာႏွင့္ တပည့္တို႔၏ ပီတိျဖာေနမႈတို႔ကို ကဗ်ာဆရာမႀကီး ေငြတာရီက - "ဘုရားေရွ႕၀ယ္၊ အေငြ႕လိႈင္လိႈင္၊ နံ႔ႀကိဳင္ႀကိဳင္ျဖင့္၊ တစ္တုိင္ဆီမီး၊ ထိန္ထိန္ညီးတည့္ သူ႔အလွ်ံမွ၊ တစ္ဖန္ကူးဘိ၊ သူငါညိႇလည္း၊ မသိေလ်ာ့ရာ၊ ထိန္ၿမဲသာတည့္" ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆိုတင္စား ခဲ့သည္။ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲသည္ ဆရာတို႔၏ အနႏၲ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို တပည့္တို႔က ဦးခုိက္ပူေဇာ္ပြဲ ျဖစ္သည္။ တပည့္မ်ားက အျပစ္မ်ား ရွိခဲ့လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတ တရားကို ေဖာ္က်ဴးသည့္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားျဖင့္ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာမ်ား ပြားမ်ား၍ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ ျဖတ္သန္းေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ တပည့္မ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ပီတိျဖစ္ေစေသာပြဲ ျဖစ္သည္။ အနေႏၲာ အနႏၲ ငါးပါးဂိုဏ္း၀င္ ျမတ္ဆရာတို႔သည္ တပည့္တို႔၏ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပၾကယ္ ျဖစ္သည္။ အနစ္နာ ခံတတ္ေသာ ဓားေသြးေက်ာက္ပမာ ျဖစ္သည္။ ေအးျမၾကည္လင္ေသာ ေရခ်မ္းစင္ျဖစ္သည္။ ေညာင္ညိဳရိပ္ႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ဘ၀၏ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာအရာတြင္ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ လက္ယာေတာ္ရံျဖစ္ေသာ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္ မိမိကို သြန္သင္ဆံုးမ လမ္းညႊန္ခဲ့သည့္ ဆရာျဖစ္ေသာ အရွင္အႆဇိမေထရ္ျမတ္ကို ညစဥ္စိတ္ျဖင့္ မွန္း၍ရွိခိုး ပူေဇာ္သည့္ ဂါရ၀ျပဳမႈ၊ ေလးစားမႈကို စိတ္ႏွလံုးတြင္ စြဲမွတ္၍ တပည့္တိုင္းသည္ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ အေပါင္းတို႔ကို အာစရိယပြဲ ျပဳလုပ္ခ်ိန္တြင္ သာမက အစဥ္အၿမဲ ေလးစားၾကည္ညိဳ ဂါရ၀၊ နိ၀ါတ တရားမ်ားထား၍ ႐ိုေသေလးစား ေက်းဇူး တံု႔ျပန္ေနရမည္ ျဖစ္ေပသည္။

 (ေညာင္ဦးအထက ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ စတုတၳအႀကိမ္ အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနား ျမင္ကြင္းကို ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာ ၁၂ ရက္က ေတြ႕ရစဥ္)