ေျပာျပခ်င္တဲ႔ စကားေတြ။
|
9:44 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
မခင္ဦး။
( ၁၂၅)
ဒီကေန႔ ေျပာျပစရာ ေထြေထြထူးထူးမရွိ။
အေထြအထူးမရွိလ်ွင္လည္းေျပာမယ္ဆိ
က်ြန္မဘ၀မွာ တေထာင္တညပံုျပင္မ်ားလို ေျပာမကုန္နိုင္တဲ႔အေၾကာင္းအရာက က်ြန္မရဲ.ဇာတိရြာအေၾကာင္းပါဘဲ။
က်ြန္မအတြက္ေတာ႔ က်ြန္မရဲ.ေမြးဇာတိရြာက နိုင္ငံငယ္ကေလးတခုလိုပါဘဲ။
ဘယ္ေလာက္က်ယ္သလဲဆိုရင္ ရြာရဲ.အရွိန္အ၀ါ ၾသဇာသက္ေရာက္ရာနယ္ေျမက စကၤပူနိုင္ငံေလာက္ေတာ႔က်ယ္၀န္းတ
က်ြန္မရဲ.စိတ္အထင္မွာ က်ြန္မဇာတိေျမရြာကေလးဟာ ကမာၻ႔ဗဟိုခ်က္ပါဘဲ။
ရြာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ ပြင္႔လင္းတယ္။ အမွုအခင္းေတြမမ်ားဘူး။ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိၾကတယ္။ အလာကားေနရင္း တရားရံုးျပင္ကနား ေပ်ာ္ပါးတတ္သူေတြ မဟုတ္ဘူး။
တေယာက္နဲ႔ မေက်နပ္တခဏ ၊ မေခၚမေျပာေနလိုက္ၾက။ တရားရံုးေတြ၊ ဂတ္ေတြအထိေရာက္ရတာကို ရွက္တတ္သူေတြေနတဲ႔ကမာၻငယ္ကေလး။
ရြာဇာတိသာမွန္ရင္ က်ြန္မတို႔တေတြ ေဆြမ်ိဳးစက္ရင္ ေလး၀မ္းကဲြ။ လင္ကြဲမယားကဲြရွားပါးတဲ႔ရြာသူရြ
မုဆိုးမေတြက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျ႔ပဳၾက။ ေဆြၾကားမ်ိဳးၾကားမွာေနျပီ ေသသြားတဲ႔ခင္ပြႏ္းကို သစၥာေစာင္႔သိစြာအသက္ထက္ဆံုး ရိုးသားစြာေနထိုင္သြား တတ္ၾကသူေတြ။
က်ြန္မဘယ္ေဒသ ဘယ္ကိုေရာက္ရာက္ ကိုယ္ရြာအေၾကာင္း တဖြဖြ-တသသေျပာေလ႔ရွိတယ္။
တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ရန္ကုန္သူေတြ ။ ခ်မ္းသာတဲ႔ရပ္ကြက္သူေတြ။ အရာရွိၾကီးေတြရဲ. သားသမီးေတြ။ တမင္တဆင္ေပါင္းတာ မဟုတ္ဘဲ စာသင္ခံုတခံုထဲ တအုပ္စုထဲက်ျပီးခင္သြားၾကတာမ်ိဳ
သူတို႔အားလံုး တျခားဘယ္ေတာဘယ္ေတာင္မွ စိတ္၀င္စား-မ၀င္စား က်ြန္မရြာကေလး အေၾကာင္းေတာ႔ စိတ္၀င္စားရတယ္။ က်ြန္မေျပာျပတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔ အလြတ္ေတာင္ရကုန္တတ္တယ္။
အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ႔လဲ ဒီအတိုင္းပါဘဲ။
က်ြန္မတို႔ရြာက အလယ္ရိုးမေတာင္တန္းၾကားမွာ။ ေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းထားတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သာယာမလဲ ေတြးၾကည႔္႔စမ္းပါ။
ရြာနဲ႔ေတာင္ေတြၾကားမွာ ေခ်ာင္းရိုးေတြလဲပတ္လည္ပါဘဲ။ မိုးဆိုရင္ ေရအျပည္႔စီးတယ္။ ေနြဆိုရင္ေတာ႔ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ပါဘဲ။
ရြာထိပ္မွာ ေသာက္ေရကန္ရွိတယ္။ ေစတီေလးက ထံုးေဖြးေဖြး။ ေဘာဓိေညာင္ပင္က ေရကန္ထိပ္မွာ။ ငယ္ငယ္ကတဲကရွိတဲ႔ ထိန္ပင္ကလဲ အခုတိုင္အပြင္႔ေတြ ပြင္႔ေနဆဲ။ ကန္ဖ်ားမွာ စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ႔လယ္ကြင္းေတြရွိတယ
မိုးတြင္းမွာ ေျပာင္းဖူးခင္ေတြ ထိုးေထိုးေထာင္ေထာင္ျမင္ရတတ္တယ္
ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ကႏၱာရပင္ေတြစို္က္ထားတယ္။ ကန္ေဘးမွာ နဘးျခံဳေတြက စိမ္းညို႔ေနတယ္။ နဘူးပန္းျခံဳေပၚက ေတာပန္းေလးေတြကလဲ လွပါဘိသနဲ႔။ ကန္ေဘာင္ေပၚက ကႏၱာရပင္ေအာက္မွာထိုင္ျပီး ကန္ေရျပင္ကိုၾကည္႔ရတာ သိပ္ကိုလွပါသာယာတယ္။ ေသာက္ေရကန္သံုေရကန္မို႔ နြားလွည္းနဲ႔ေရစည္တိုက္ေနတဲ႔ျမင
ဒီျမင္ကြင္းက ညေနတိုင္းလိုလို ၾကည္႔ျမင္ခဲ႔ရျပီး ခ်စ္ခင္စြဲလန္းခဲ႔ရတယ္။
ရြာနဲ႔ေ၀းခဲ႔ရတာၾကာခ်ိန္မွာေတာ႔
ပန္းခ်ီကို ကိုယ္တိုင္ဆဲြခ်င္မိတာ။
သူမ်ားပန္းခ်ီဆရာကို ပန္းခ်ီကားအပ္ျပီး ခ်ိတ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ လက္နဲ႔ေရးတဲ႔ ပန္းခ်ီကားကိုအိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားခ်င္မိတာ။
ဒါနဲ႔ဘဲ ပန္းခ်ီကို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ သင္ယူတယ္။
ရန္ကုန္ အနဳပညာတကၠသို္လ္က ဆရာမတေယာက္က လာသင္ေပးတယ္။ ဆရာမက အသက္၃၀ေလာက္။ တပည္႔က ေလးဆယ္ေက်ာ္။ ဆရာမက လွလွေခ်ာေခ်ာ။ တပည္႔မက ၀၀ေဖါေဖါ။
၂နွစ္ေလာက္သင္ေတာ႔ ဆီေဆးေရေဆးအေတာ္နားလည္သြာျပီ။ လူပံုဟန္ေနဟန္ထားကို ရုပ္ျပေရးတဲ႔ ဆရာၾကီးတေယာက္ဆီက သင္ယူေသးတယ္။
ခဲတံနဲ႔ အစက္ကေလးေတြခ်။ အစက္ကေလးေတြကိုမ်ဥ္းနဲ႔ဆက္တာကစတ
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေရေဆးေရာင္စံု။ ဆီေဆးေရာင္စံုပန္းခ်ီကားေတြ ထြက္လာတာေပါ႔။
က်ြန္မေရးတဲ႔ ပန္းခ်ီကားကို ဘယ္ေတြမွာျပသလဲ။
က်ြန္မရြာက အမ်ိဳးေတြကိုျပတာေပါ႔။ သူတို႔အရမ္းၾကိဳက္။
က်ြန္မအမ်ိုးေတြအိမ္မွာ က်ြန္မဆဲြတဲ႔ပန္းခ်ီကားေတြ ခ်ိတ္ထားၾကတယ္။
ဒီထက္ေတာ႔ မစြမ္းပါဘူး။
က်ြန္မရြာသူရြာသားေတြထဲမွာ က်ြန္မကအေတာ္ဆံုးပန္းခ်ီဆရာမျဖစ
ေတာ္ပါျပီး ေနေပ်ာ္ပါျပီ။ ေသေပ်ာ္ပါျပီ။
ေအာ္--- ဒါနဲ႔။ စပ္မိလို႔ေျပာရဦးမယ္။ က်ြန္မေရွ.မွာ ရြာသားထဲက ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္ ေပၚထြန္းဘူးခဲ႔ေသးတယ္။
ဦးဘေအးတဲ႔။
အလွဳမ႑ပ္တို႔၊ အသုဘေခါင္းေတြမွာ ပန္းခ်ီေရးတာေပါ႔။
စာသိပ္မတတ္ပါဘူး။ ကနဳတ္ေတြေရးတယ္။ ငယ္ငယ္က တအားၾကိဳက္တယ္။
တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ေျမၾကီးမွာ အၾကမ္းျခစ္ေရးတယ္။ ေနာက္မွ စကဴၠမွာေရးတယ္။ ဦးဘေအးလဲ ဗင္ဂိုးမဟုတ္ေပမဲ႔ နိုင္ငံငယ္ကေလးထဲက ပန္းခ်ီေက်ာ္တဦးပါဘဲ။ အခုသူမရွိေတာ႔ပါဘူး။
ပန္းခ်ီဆရာဘ၀နဲ႔ဘဲ စားစရာအတြက္ အိမ္တကာဆန္လည္ေခ်းငွားရင္း ဆံုးသြားတာၾကာပါျပီ။
အလယ္ရိုးမ ေတာင္ၾကားထဲက ရြာကေလးတရြာမွာေလ။
( ၅-၄-၁၃)
0 comments:
Post a Comment