“သမိုင္းဘီးကို တြန္းလွိမ္႔ျခင္း”
|
5:11 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကိုယ္တို႔ဆီက ဘဘႀကီးေတြ နိုင္ငံတကာ အခမ္းအနားတက္ၾကရတဲ႔အခါ
သူတို႔ေရွ႕ကမိုက္ခြက္ငုတ္တိုကေလး ေရွ႕မွာ နံမယ္ကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ေရးၿပီး
H.E လို႔ အထြဋ္တင္ထားတာေတြ႕တဲ႔အခါအဲဒါ ဘာေျပာတာပါလိမ္႔လို႔ ခ်က္ခ်င္း
သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ သတင္းေတြ ၾကည့္ပါမ်ားမွ ဇာတ္ရည္လည္လာတာလက္စသတ္ေတာ႔
“၀န္မင္းဖ်ား” လို႔ တပ္ထားတာပဲ။ “His Excellence” ေပါ႔။ ၿဗိတိသွ်
အေမြအႏွစ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား ဆိုရင္ “Your Majesty” ။
ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဘုရားက “YourHighness” ။ ဘိုးဘိုးသက္ေတာ္ရွည္ ဆို
“Your Grace” ။ ထီးသုံးနန္းသုံး အင္မတန္ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာတဲ႔အေခၚအေ၀ၚမ်ားမို႔
ဆရာေဇာ္ဂ်ီေရးတဲ႔ “မဟာဆန္ခ်င္သူ” ကိုေတာင္ ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။
မင္းေဆြမင္းမ်ဳိးမဟုတ္သူမ်ားက်ေတာ႔ေရာ အဲသလို အေခၚခံခ်င္ ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္ရပါ႔။
လြယ္ပါတယ္။ ရွင္ဘုရင္နဲ႔တည့္ေအာင္ေပါင္းေပါ႔။
မေအေပးရ ေပးရ၊ ႏွမေပးရ ေပးရ ေပးေပါင္း။ ဒါဆိုလည္း သူေကာင္းမ်ဳိးျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔လည္း ေရွ႕ကေန ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ တပ္ေခၚရတယ္။ နယ္ေျမရပ္ရြာ အပိုင္စားရတယ္။ သမိုင္းသင္တုန္းက က်က္ခဲ႔တဲ႔ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ကရက္ေဒါက္တို႔၊ ေလာ႔ဒ္ဒါလဟိုဇီတို႔၊ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္တို႔ ဆိုတဲ႔ ဘုရင္ခံေတြဟာ အဲသည္ သူေကာင္းမ်ဳိးေတြပဲ။ သူတို႔ နံမယ္ေရွ႕ကဆာေတြ ေလာ႔ဒ္ေတြက ကိုယ္႔ျမန္မာလိုဆိုရင္ ဘုရားထူးရတာနဲ႔ တူတယ္။ ထားပါေတာ႔ေလ။ ဒါက အဂၤလန္ေရႊနန္းရွင္ကိုယ္တိုင္ကခ်ီးျမွင္႔ ေျမွာက္စားထားတဲ႔ ဘုရင္႔ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား မို႔လို႔။ တစ္ခြန္းဆယ္ျပားမရလည္းထူးေပ်ာ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထူးၾကတာေပါ႔။
ဒါေပသိကိုယ္ေရႊအဂၤလိပ္ႀကီးေတြက လူလည္က်သဗ်။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဥေရာပတိုက္မွာ ကေလကေခ် သူခိုးၾကမ္းပိုးလုပ္လာခဲ႔လည္း က်ဳပ္တို႔ ျမန္္မာျပည္ေရာက္ရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတန္း၀င္၊ ဆာတပ္ေခၚၿပီးဘုရားထူးရတယ္။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာင္ သခင္ႀကီး၊ မင္းႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးက အဲသလို ေျပာရဆိုရတယ္။ပညာမတတ္လို႔ မသိတဲ႔သူအမ်ားစုကေတာ႔ ဟိုက ဘလယ္ဒီဖူး ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ဆဲမွန္းမွ မသိတာ။မနာတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာပညာတတ္ေတြ ေပၚလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ (ျမန္မာထဲက သူတို႔ ခိုင္းေကာင္းတဲ႔သူတခ်ဳိ႕ကိုအဂၤလန္ေခၚၿပီး ဆာဘြဲ႔ေပးပလိုက္တာကိုး) “ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒါ ငါတို႔ကို ဘိုေတြက သက္သက္ႏွိမ္ထားတာပဲ။သူတို႔ကို သခင္ေခၚရေအာင္ ငါတို႔က ကၽြန္ျဖစ္ေနတာ မွ မဟုတ္တာ။ ေနရာတကာ ကၽြန္စိတ္ေမြးေနလို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္ဓါတ္ကို ျမင္႔ျမင္႔ထားၾကမွေတာ္မယ္။” လို႔ ေတြးမိတဲ႔အတြက္ ျမန္မာေတြလည္းကိုယ္႔နံမယ္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရုံးႀကီး ေပၚလာခဲ႔ပါတယ္။ အဲသည္ေခတ္က သူတို႔ေၾကြးေၾကာ္တဲ႔ Slogan က “သခင္မ်ဳိးေဟ႔ တို႔ဗမာ” တဲ႔။ အမ်ဳိးသားေရး အသိအျမင္ေတြ ပြင္႔လင္းလာတဲ႔ရလာဒ္တစ္ခု ဆိုၾကပါစို႔။ ဒါေပမယ္႔ သည္ကေန႔ေခတ္မွာေတာ႔ ေသြးကြဲစကားေတြေၾကာင္႔ အမ်ဳိးသားေရးအားအင္ခ်ိနဲ႔လာခ်ိန္မွာအဲသည္စကားကို အထအနေကာက္ၿပီး “နင္တို႔က သခင္မ်ဳိးေဟ႔ တို႔ဗမာဆိုေတာ႔ ငါတို႔တိုင္းရင္းသားေတြကကၽြန္ေတြမို႔လို႔လား။” လို႔ ေမးစရာ ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ သက္သက္ ကန္႔လန္႔တိုက္တာပါ။အဲသည္ေခတ္ကေအာ္ခဲ႔တဲ႔ တို႔ဗမာဆိုတာ တိုင္းရင္းသားမပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကေျပာလဲ။ သည္ေျမသည္ေရမွာအတူေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ႔တဲ႔သူ အားလုံးပါတယ္။ “ေတာင္ေတာရယ္သာ” လို႔ဆိုတာဟာ “ေျမာက္ေတာကမသာဘူး” လို႔ ဆိုခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္တမ္း အေျပာထက္ လက္ေတြ႔က်တာေတြကို သုံးသပ္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔သူတို႔ဘက္က အဲသလို ေတြးကုန္ၾကတာ အလြန္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔တဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းမွာညီလိုအကိုလို တန္းတူညီမွ် ဆက္ဆံခဲ႔ၾကသလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြ ကမာၻမေၾက ဆိုၾကတဲ႔အခါ “တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ” ဆိုတာ ပါပါတယ္။သည္ကေန႔သည္အခ်ိန္ ပထ၀ီစာအုပ္ထဲမွ ေျမပုံလွလွကေလး ဆြဲႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ဧရိယာနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ခံရဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကို တို႔ဘိုးတို႔ဘြားမ်ား ေပးအပ္သြားတဲ႔ အေမြအႏွစ္စစ္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ရာဇ၀င္ သမိုင္းေၾကာင္းရွိခဲ႔လို႔ အစၥေရးေတြလိုလည္း ပါလက္စတိုင္းေတြဆီမွာ အရိုးေတြအသားေတြေတာင္လိုပုံေအာင္ဖို႔ၿပီး တိုက္မယူခဲ႔ရဘူး။ ဘဂၤါလီေတြလို ျဖစ္တည္မႈသက္ေသ ဘယ္ေနရာမွာမွရွာမရတဲ႔ အျဖစ္မ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း၊ စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္ ျမစ္၀ွမ္းလြင္ျပင္ေတြကိုေရေ၀ေရလဲနဲ႔တကြ ပိုင္စိုးခဲ႔ၿပီး ေတာင္တန္းႀကီးေတြ အနားသပ္လို႔ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ထိေအာင္ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ႔တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားခဲ႔တယ္။ပေဒသရာဇ္မင္းဆက္ေတြ အုပ္စိုးခဲ႔တယ္။ ကိုလိုနီစံနစ္ႀကီးကို ေတာင္႔မခံနိုင္တဲ႔အခါ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကိုလည္းေရာက္ခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးကို မရအရ တိုက္ယူခဲ႔ရတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔အခါသီဟတင္စိုး ကို ဇင္မာဦး နဲ႔ ေျပးဖက္ခိုင္းၿပီး ၿပီးပါၿပီ ဇာတ္သိမ္းလိုက္လို႔ မရဘူး။ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာ။ ႏိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ရေတာ႔မယ္ေလ။ State Building တဲ႔။ ဘယ္ေနရာကဘယ္ေနရာအထိ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ၿပီး ဘယ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္မွာလဲ။ ႏိုင္ငံထူေထာင္ခ်င္ အစိုးရအဖြဲ႔ရွိရတယ္။ ဘယ္မလဲ အစိုးရ။ ေတာင္သူႀကီးမင္းေခတ္တုန္းကလို ရွင္ဘုရင္ လွံနဲ႔ထိုးလိုက္လို႔ထိုးတဲ႔လူ ရွင္ဘုရင္ ေျမွာက္လိုက္လို႔ မရဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔ဆိုတာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ဖြဲ႔စည္းရတယ္။ မင္းတို႔နိုင္ငံကို ဘယ္လိုဖြဲ႔စည္းပုံမ်ဳိး နဲ႔ တည္ေဆာက္မွာလဲ။
အဲဒါေၾကာင္႔လြတ္လပ္ေရးလိုခ်င္တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္္းတို႔က အေျခခံဥပေဒဆိုတာကို ေရးဆြဲခဲ႔ရတာေပါ႔။အဲသလို ေရးဆြဲတဲ႔အခါ လမ္းဆုံတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ Union of Myanmar ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုၿပီး ဗဟိုဦးစီး ခ်ဳပ္ကိုင္မႈနဲ႔ သြားတဲ႔ ပုံစံရယ္။ လြတ္လပ္ေသာျမန္္မာ႔ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔အစည္း Federation of Burma ဆိုၿပီး ျပည္နယ္ေတြကို လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးတဲ႔ ပုံစံရယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရး State Buildingလိုပဲ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီညြတ္မႈတည္ေဆာက္ေရး Nation Building ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးလာတယ္။မင္းတို႔သီးသန္႔ ထူေထာင္လိုက္တဲ႔ ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။ ဘယ္လိုစရိုက္လကၡဏာ ယဥ္ေက်းမႈဘာသာစကား ရွိသလဲ။ အစရွိတဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာ National Identity ဟာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ ဆိုတာထင္ထင္ရွားရွား ျပသဖို႔လည္း လိုလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာျပည္သည္ တို႔ျပည္၊ ျမန္မာစာသည္တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေၾကျငာရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကေတာင္တန္းသားေတြဆီသြားၿပီး “မင္းတို႔ကေရာ ျမန္မာေတြနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တာ ဟုတ္လို႔လား။သူတို႔နဲ႔ မလိုက္ခ်င္ ငါတို႔နဲ႔ ေနခ်င္ေနခဲ႔ေလ။ ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးက်မွ ငါတို႔လည္း မင္းတို႔ကိုသီးျခားလြတ္လပ္ေရး ေပးမွာေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ စကားမ်ဳိး ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ မခြဲအတူ စည္းလုံးမႈ ယူရမယ္ ဆိုၿပီး ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ဆိုတာ ေပၚလာေရာ။ခြဲထြက္ခ်င္လည္း ေနာက္မွ ကိုယ္႔ခ်င္းကိုယ္႔ခ်င္း ျပန္ညွိမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အိမ္ဦးခန္းကဖုတ္ေကာင္အရင္ထုတ္ၾကဦးစို႔ရဲ႕ လို႔ စိတ္၀မ္းတူညီခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း လြတ္လပ္ေရးကိုေတာ္ေတာ္ေစာေစာ ရခဲ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ ျမန္မာေတြလက္ထဲ ျပန္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ သည္အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္းမရွိေတာ႔ဘူး။ သူနဲ႔အတူ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္းပါသြားတယ္။ က်န္တဲ႔သူေတြ မရွိဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိပါတယ္။ မရွိတာက လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ အာဏာႀကီးကိုဘယ္ပုံဘယ္နည္း ခြဲေ၀ ခ်ဳပ္ကိုင္ၾကမတုန္း။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲကို လုံးလုံးလ်ားလ်ားေရာက္မသြားေအာင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ဘယ္လိုထိန္းၾကမတုန္းဆိုတဲ႔ Check and Balance မရွိတာလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အာဏာလုပြဲ၊ အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြ တားမရ ဆီးမရ ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တပ္မေတာ္က ကယ္တင္ထားရတာ ၁၉၆၂ ကေန ၂၀၁၂ နီးနီးဆိုေတာ႔ ႏွစ္ ၅၀ တိုင္ခဲ႔ၿပီ။အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္႔ကၽြန္ကိုယ္ဆက္ခံရတာ။ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း။သူတို႔ဟာသူတို႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္၊ ကိုယ္ေတြ ထမင္းေလးနပ္မွန္ရင္ေတာ္ၿပီ။မေျပာနဲ႔ဆို မေျပာဘူး။ မၾကားနဲ႔ဆို မၾကားဘူး။ မၾကည့္နဲ႔ဆို မျမင္ဘူးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔အဲသလိုမ်ဳိး အတိုက္အခံ အထိန္းအကြပ္မရွိ အႀကြင္းမဲ႔ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔အခါ နတ္၀တ္ပုဆိုးတိမ္မီးခိုးနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးလို ေျပာင္ေတာ္မူရုံမကလို႔ ျပဴေတာ္ေမာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနေန သူ႔အနားကမင္းႀကီးမ်ား ဘုရားကေတာ႔ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင္႔ လုပ္ၿမဲလုပ္ဦးမွာပဲ။ ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာ႔ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူးေပါ႔။ သူမ်ားနိုင္ငံကလူေတြက ေပတံႀကီးနဲ႔ ထုတ္တိုင္းၾကတဲ႔အခါ မဟာအရွက္ေတာ္ကြဲေတာ႔တယ္။(ေဒတာေတြကို တိုင္းတာပါေနာ္) အိုလံပစ္ကို အနားမသီႏိုင္ေပမယ္႔ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈေနာက္က်ဆုုံးႏိုင္ငံေတြထဲမွာျမန္မာက တံခြန္စိုက္လို႔ခ်ည့္ ေနေတာ႔တယ္။ မဟုတ္တမ္းတရားပါလို႔လည္း ျငင္းမရ။ ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ေတာင္ျပထားတယ္။ ျမန္မာေတြက ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက လွည္းယာဥ္ကေလးနဲ႔ သြားၾကပါတယ္တဲ႔။အခု ၂၀၁၀ မွာလည္း လွည္းယာဥ္ေလးနဲ႔ သြားၿမဲပါပဲတဲ႔။ ေအာင္မယ္ ဒင္းတို႔မသိလို႔။ ဗုဒၶ၀င္ဖြားေတာ္မူခန္းၿပီးေတာ႔သုေဒၶဒနမင္းႀကီး လယ္ထြန္မဂၤလာခင္းတဲ႔အခါ “ယမထာ ေရႊႀကိမ္လုံးရယ္ႏွင္႔ ထြန္တုံးကိုတဲ႔ေျခေတာ္တင္ ႏြားၾကန္စုံႏွင္” ဆိုတာေလ။ မယုံသြားၾကည့္။ အဲသည္ႏြားၾကန္စုံ ခုထိရွိတုန္း။ကိုယ္႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြ ပိုေနလို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုေတာင္ ေရာင္းစားေနရပါတယ္လို႔လူသိရွင္ၾကားေျပာသြားေတာ႔ ဟိုက “ပိုမွာေပါ႔။ ျမန္မာဆိုတာ ကမာၻမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား အသုံးအနည္းဆုံးႏိုင္ငံထဲမွာပါတယ္ေလ။” တဲ႔။ အာလာဒင္ပြတ္တဲ႔ မီးခြက္ေတြ သူတို႔ သုံးေနၾကတုန္းဟာကို။ (ႏိုင္ငံရဲ႕၈၅% ဟာ လွ်ပ္စစ္မီး မရပါဘူးတဲ႔) ဒါဥပမာပဲ ရွိေသးတာ။ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္း ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ၊ထုတ္ကုန္တန္ဖိုး၊ တိုင္းခ်င္တာနဲ႔တိုင္း၊ ကိုယ္႔ေနာက္မွာ ေဟတီ နဲ႔ ရ၀မ္ဒါပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။(ဟြန္႔။ ငါသာ ခရိုနီ ျဖစ္လို႔ကေတာ႔ ဟိုတယ္ရ၀မ္ဒါေတြ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ေလွ်ာက္ဖြင္႔ပစ္မယ္)
အဲလိုမ်ဳိးသူမ်ားေရွ႕မွာ အရွက္ကြဲေပါင္းမ်ားတဲ႔အတြက္ သည္တစ္ခါေတာ႔ အေျပာင္းအလဲဟာ ျပည္သူေတြက ေတာင္းဆိုတာသက္သက္မဟုတ္ပဲ (သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆို ဘယ္တုန္းက ဂရုစိုက္ဖူးလို႔လဲ) အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ကလိုလိုလားလား ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျဖစ္မေန ဆိုတာလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ႔။ဒီလိုနဲ႔ တပ္မေတာ္အစိုးရကေန အရပ္သားအစိုးရ (ေဘာင္းဘီခၽြတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပေစ) လက္ထဲကိုစံနစ္တက် အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးခဲ႔ပါသတဲ႔။
ေဟာသမိုင္းဘီးႀကီး တစ္ပါတ္လည္လာပါၿပီခင္ဗ်ာ။ State Building က ျပန္စၾကပါစို႔။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒလား။ ဆယ္႔ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ အခ်ိန္ယူၿပီး ေရးဆြဲထားတာ။ ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာေလ။သည့္ထက္ ေအးေဆးတာ ရွိဦးမလား။ ဒါေပမယ္႔ ဒါေပမယ္႔ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္တည္တည္ေကာက္ညင္းမနပ္ေတာ႔ အရပ္ အျပစ္တင္ကာမွ တင္ေရာ။ အဲသဟာႀကီးက မနူးမနပ္နဲ႔မို႔ ထပ္ျပင္ဆင္စရာေတြရွိပါတယ္တဲ႔။ ဆြဲတုန္းကလည္း ဟုတ္ဘူးလား ငါ႔တူရယ္၊ ဟုတ္တာေပါ႔ ႀကီးေတာ္ရယ္ နဲ႔ ဆြဲခဲ႔ၾကတာပါပဲ။အခု ျပင္မယ္ဆိုလည္း ျပင္ေပါ႔။ သို႔ေပတဲ႔ ဘာေတြ ျပင္မလို႔မ်ားပါလိမ္႔လို႔ေတာ႔ စိတ္၀င္စားမိတာေပါ႔။ခၽြန္တဲ႔သူကလည္း ခၽြန္ရွာပါတယ္။ ရွင္ေစာပု နန္းတင္လို႔ရေအာင္ ျပင္မွာပါတဲ႔။ (တို႔ မယုံဘူး)ျပင္လက္စနဲ႔ေတာ႔ မထူးပါဘူးကြယ္။ ျပည္နယ္ျပည္မ အခြင္႔အေရးေလးေတြ မွ်သြားေအာင္Federalism ကေလးပါ ၀င္ေဆြးေႏြးၾကည့္ၾကရေအာင္ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသူေတြကလည္း တပုံႀကီးပါပဲ။ခြဲမထြက္နဲ႔ဆိုလည္း မထြက္ပါဘူး။ ဒါေပသိ ျမန္မာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကားမွာ ဘီလူးစည္းလူ႔စည္းတိတိပပ ရွိေစခ်င္လို႔။ အာဏာကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း။ တာ၀န္ကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း။ အရင္းအျမစ္နဲ႔သယံဇာတကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း၊ ေငြေရးေၾကးေရးကို ဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲၾကမတုန္း တဲ႔။
တခါကခရီးသြားတစ္ေယာက္ဟာ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဆြမ္းက်န္ဟင္းကန္ကေလးမ်ားေပးပါေကၽြးပါ ေတာင္းသတဲ႔။ အဆင္မေျပပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးက တြင္တြင္ေခါင္းခါလို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ေက်ာင္းေပၚကဆင္းလာရတယ္။ ေက်ာင္းေအာက္က ကိုရင္ႀကီးက ျမင္ေတာ႔
“ေရာ္။ဒကာ႔ႏွယ္။ ငါ႔ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္းလည္း မသိပဲနဲ႔။ ငါျပမယ္။ လာလိုက္ခဲ႔။”
ဆိုေက်ာင္းေပၚ ျပန္ေခၚသြားသတဲ႔။ ေက်ာင္းေပၚမွာ ဘုန္းႀကီး ဦးခ်ၿပီး စပ္ျဖဲစပ္ျဖဲေနတဲ႔ကိုရင္႔ကို ဘုန္းႀကီးက
“ဟဲ႔ကိုရင္။ ဘာေတြ အူျမဴးေနသတုန္း။ ျပဳံးစိစိနဲ႔။”
လို႔ေမးေတာ႔ ကိုရင္က
“မွန္လွပါ။တပည့္ေတာ္ အိပ္မက္မက္တယ္ဖ်ာ႔။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္က ရွင္ဘုရင္ႀကီး ျဖစ္လို႔ဖ်ာ႔။”
လို႔ ေလွ်ာက္သတဲ႔။ ဘုန္းႀကီးလည္း ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္လို႔မွမဆုံးေသးဘူး။ ကိုရင္က
“အရွင္ဘုရားတိုင္းျပည္ႀကီးက က်ယ္လိုက္တာဖ်ာ႔။ တပည့္ေတာ္ကို ေက်ာက္ပန္းေတာင္း နယ္ကေလးတစ္နယ္ေလာက္အပိုင္စားေပးပါလားဖ်ာ႔။”
“ေဟ႔ေအးလကြာ။ကိုရင္႔ႏွယ္ ငါ ထန္းလ်က္ႀကိဳက္မွန္း သိလ်က္နဲ႔။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ထန္းလ်က္ေပါသယ္ကြ။”
“ဒီလိုဆိုလည္းရွမ္းျပည္က သီေပါေလးျဖစ္ျဖစ္။”
“လုပ္ျပန္ၿပီ။သည္ကိုရင္။ ငါလက္ဘက္ႀကိဳက္တာ မင္း မသိဘူးလား။ ေပးႏိုင္ဘူးကြာ။”
“ေတာ္ပါၿပီဆရာေတာ္ရယ္။ ဒါျဖင္႔လည္း ဘာမွမထြက္တဲ႔ ပခုကၠဴသာ ေပးရစ္ပါေတာ႔။” လို႔လည္းဆိုေရာ ဘုန္းႀကီးလည္းႀကိမ္လုံးထဆြဲၿပီး
“တယ္လည္းအေတာင္းအရမ္းထူတဲ႔ ကိုရင္။ ပခုကၠဴမွာ ရွင္မေတာင္က သနပ္ခါး ထြက္တယ္လဟ။ ငါ႔မိဖုရားႀကီးသနပ္ခါးလိမ္းဖို႔ ထားရဦးမွာ။”
ဆိုလိုက္ရိုက္ေတာ႔ ကိုရင္က ခရီးသြားတကာကို
“ကဲငါ႔ရွင္။ ျမင္ၿပီ မဟုတ္္လား။ ငါ႔ဆရာေတာ္က ငါ႔ဟာငါ အိပ္မက္ထဲမက္တဲ႔ဟာေတာင္ သူ႔ဆီေတာင္းရတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။” လို႔ ေျပာသတဲ႔။
ကိုယ္႔လူတို႔လည္းလိုခ်င္သမွ် ေတာင္းခ်င္သပဆို ေတာင္းၾကည့္ၾကေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုရင္ကေတာ႔ လစ္ၿပီ။ တာ႔တာ။
မေအေပးရ ေပးရ၊ ႏွမေပးရ ေပးရ ေပးေပါင္း။ ဒါဆိုလည္း သူေကာင္းမ်ဳိးျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေခၚတယ္။ သူတို႔လည္း ေရွ႕ကေန ဘြဲ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ တပ္ေခၚရတယ္။ နယ္ေျမရပ္ရြာ အပိုင္စားရတယ္။ သမိုင္းသင္တုန္းက က်က္ခဲ႔တဲ႔ ဆာရယ္ဂ်ီနယ္ကရက္ေဒါက္တို႔၊ ေလာ႔ဒ္ဒါလဟိုဇီတို႔၊ဆာဟူးဘတ္ရန္႔စ္တို႔ ဆိုတဲ႔ ဘုရင္ခံေတြဟာ အဲသည္ သူေကာင္းမ်ဳိးေတြပဲ။ သူတို႔ နံမယ္ေရွ႕ကဆာေတြ ေလာ႔ဒ္ေတြက ကိုယ္႔ျမန္မာလိုဆိုရင္ ဘုရားထူးရတာနဲ႔ တူတယ္။ ထားပါေတာ႔ေလ။ ဒါက အဂၤလန္ေရႊနန္းရွင္ကိုယ္တိုင္ကခ်ီးျမွင္႔ ေျမွာက္စားထားတဲ႔ ဘုရင္႔ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား မို႔လို႔။ တစ္ခြန္းဆယ္ျပားမရလည္းထူးေပ်ာ္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထူးၾကတာေပါ႔။
ဒါေပသိကိုယ္ေရႊအဂၤလိပ္ႀကီးေတြက လူလည္က်သဗ်။ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဥေရာပတိုက္မွာ ကေလကေခ် သူခိုးၾကမ္းပိုးလုပ္လာခဲ႔လည္း က်ဳပ္တို႔ ျမန္္မာျပည္ေရာက္ရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတန္း၀င္၊ ဆာတပ္ေခၚၿပီးဘုရားထူးရတယ္။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာင္ သခင္ႀကီး၊ မင္းႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးက အဲသလို ေျပာရဆိုရတယ္။ပညာမတတ္လို႔ မသိတဲ႔သူအမ်ားစုကေတာ႔ ဟိုက ဘလယ္ဒီဖူး ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ဆဲမွန္းမွ မသိတာ။မနာတတ္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာပညာတတ္ေတြ ေပၚလာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ (ျမန္မာထဲက သူတို႔ ခိုင္းေကာင္းတဲ႔သူတခ်ဳိ႕ကိုအဂၤလန္ေခၚၿပီး ဆာဘြဲ႔ေပးပလိုက္တာကိုး) “ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ဒါ ငါတို႔ကို ဘိုေတြက သက္သက္ႏွိမ္ထားတာပဲ။သူတို႔ကို သခင္ေခၚရေအာင္ ငါတို႔က ကၽြန္ျဖစ္ေနတာ မွ မဟုတ္တာ။ ေနရာတကာ ကၽြန္စိတ္ေမြးေနလို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္ဓါတ္ကို ျမင္႔ျမင္႔ထားၾကမွေတာ္မယ္။” လို႔ ေတြးမိတဲ႔အတြက္ ျမန္မာေတြလည္းကိုယ္႔နံမယ္ေရွ႕မွာ သခင္တပ္ၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရုံးႀကီး ေပၚလာခဲ႔ပါတယ္။ အဲသည္ေခတ္က သူတို႔ေၾကြးေၾကာ္တဲ႔ Slogan က “သခင္မ်ဳိးေဟ႔ တို႔ဗမာ” တဲ႔။ အမ်ဳိးသားေရး အသိအျမင္ေတြ ပြင္႔လင္းလာတဲ႔ရလာဒ္တစ္ခု ဆိုၾကပါစို႔။ ဒါေပမယ္႔ သည္ကေန႔ေခတ္မွာေတာ႔ ေသြးကြဲစကားေတြေၾကာင္႔ အမ်ဳိးသားေရးအားအင္ခ်ိနဲ႔လာခ်ိန္မွာအဲသည္စကားကို အထအနေကာက္ၿပီး “နင္တို႔က သခင္မ်ဳိးေဟ႔ တို႔ဗမာဆိုေတာ႔ ငါတို႔တိုင္းရင္းသားေတြကကၽြန္ေတြမို႔လို႔လား။” လို႔ ေမးစရာ ေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ သက္သက္ ကန္႔လန္႔တိုက္တာပါ။အဲသည္ေခတ္ကေအာ္ခဲ႔တဲ႔ တို႔ဗမာဆိုတာ တိုင္းရင္းသားမပါဘူးလို႔ ဘယ္သူကေျပာလဲ။ သည္ေျမသည္ေရမွာအတူေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ႔တဲ႔သူ အားလုံးပါတယ္။ “ေတာင္ေတာရယ္သာ” လို႔ဆိုတာဟာ “ေျမာက္ေတာကမသာဘူး” လို႔ ဆိုခ်င္တာမွ မဟုတ္တာ။ တကယ္တမ္း အေျပာထက္ လက္ေတြ႔က်တာေတြကို သုံးသပ္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔သူတို႔ဘက္က အဲသလို ေတြးကုန္ၾကတာ အလြန္ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ ျဖတ္သန္းလာခဲ႔တဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းမွာညီလိုအကိုလို တန္းတူညီမွ် ဆက္ဆံခဲ႔ၾကသလားဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ႔။
ကိုယ္တို႔ျမန္မာေတြ ကမာၻမေၾက ဆိုၾကတဲ႔အခါ “တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ” ဆိုတာ ပါပါတယ္။သည္ကေန႔သည္အခ်ိန္ ပထ၀ီစာအုပ္ထဲမွ ေျမပုံလွလွကေလး ဆြဲႏိုင္ဖို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလို႔ ဧရိယာနယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ခံရဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကို တို႔ဘိုးတို႔ဘြားမ်ား ေပးအပ္သြားတဲ႔ အေမြအႏွစ္စစ္စစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ရာဇ၀င္ သမိုင္းေၾကာင္းရွိခဲ႔လို႔ အစၥေရးေတြလိုလည္း ပါလက္စတိုင္းေတြဆီမွာ အရိုးေတြအသားေတြေတာင္လိုပုံေအာင္ဖို႔ၿပီး တိုက္မယူခဲ႔ရဘူး။ ဘဂၤါလီေတြလို ျဖစ္တည္မႈသက္ေသ ဘယ္ေနရာမွာမွရွာမရတဲ႔ အျဖစ္မ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ဧရာ၀တီ၊ ခ်င္းတြင္း၊ စစ္ေတာင္း၊ သံလြင္ ျမစ္၀ွမ္းလြင္ျပင္ေတြကိုေရေ၀ေရလဲနဲ႔တကြ ပိုင္စိုးခဲ႔ၿပီး ေတာင္တန္းႀကီးေတြ အနားသပ္လို႔ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ထိေအာင္ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ႔တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ထြန္းကားခဲ႔တယ္။ပေဒသရာဇ္မင္းဆက္ေတြ အုပ္စိုးခဲ႔တယ္။ ကိုလိုနီစံနစ္ႀကီးကို ေတာင္႔မခံနိုင္တဲ႔အခါ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကိုလည္းေရာက္ခဲ႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လြတ္လပ္ေရးကို မရအရ တိုက္ယူခဲ႔ရတယ္။
လြတ္လပ္ေရးရတဲ႔အခါသီဟတင္စိုး ကို ဇင္မာဦး နဲ႔ ေျပးဖက္ခိုင္းၿပီး ၿပီးပါၿပီ ဇာတ္သိမ္းလိုက္လို႔ မရဘူး။ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာ။ ႏိုင္ငံတစ္ခု ထူေထာင္ရေတာ႔မယ္ေလ။ State Building တဲ႔။ ဘယ္ေနရာကဘယ္ေနရာအထိ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ၿပီး ဘယ္သူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္မွာလဲ။ ႏိုင္ငံထူေထာင္ခ်င္ အစိုးရအဖြဲ႔ရွိရတယ္။ ဘယ္မလဲ အစိုးရ။ ေတာင္သူႀကီးမင္းေခတ္တုန္းကလို ရွင္ဘုရင္ လွံနဲ႔ထိုးလိုက္လို႔ထိုးတဲ႔လူ ရွင္ဘုရင္ ေျမွာက္လိုက္လို႔ မရဘူး။ အစိုးရအဖြဲ႔ဆိုတာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒနဲ႔ဖြဲ႔စည္းရတယ္။ မင္းတို႔နိုင္ငံကို ဘယ္လိုဖြဲ႔စည္းပုံမ်ဳိး နဲ႔ တည္ေဆာက္မွာလဲ။
အဲဒါေၾကာင္႔လြတ္လပ္ေရးလိုခ်င္တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္္းတို႔က အေျခခံဥပေဒဆိုတာကို ေရးဆြဲခဲ႔ရတာေပါ႔။အဲသလို ေရးဆြဲတဲ႔အခါ လမ္းဆုံတစ္ခုကို ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ Union of Myanmar ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုၿပီး ဗဟိုဦးစီး ခ်ဳပ္ကိုင္မႈနဲ႔ သြားတဲ႔ ပုံစံရယ္။ လြတ္လပ္ေသာျမန္္မာ႔ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႔အစည္း Federation of Burma ဆိုၿပီး ျပည္နယ္ေတြကို လြတ္လပ္ခြင္႔ေပးတဲ႔ ပုံစံရယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္က နိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရး State Buildingလိုပဲ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီညြတ္မႈတည္ေဆာက္ေရး Nation Building ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးလာတယ္။မင္းတို႔သီးသန္႔ ထူေထာင္လိုက္တဲ႔ ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။ ဘယ္လိုစရိုက္လကၡဏာ ယဥ္ေက်းမႈဘာသာစကား ရွိသလဲ။ အစရွိတဲ႔ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာ National Identity ဟာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲ ဆိုတာထင္ထင္ရွားရွား ျပသဖို႔လည္း လိုလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမန္မာျပည္သည္ တို႔ျပည္၊ ျမန္မာစာသည္တို႔စာ၊ ျမန္မာစကားသည္ တို႔စကား၊ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေၾကျငာရတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ကေတာင္တန္းသားေတြဆီသြားၿပီး “မင္းတို႔ကေရာ ျမန္မာေတြနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တာ ဟုတ္လို႔လား။သူတို႔နဲ႔ မလိုက္ခ်င္ ငါတို႔နဲ႔ ေနခ်င္ေနခဲ႔ေလ။ ေနာက္ေအးေအးေဆးေဆးက်မွ ငါတို႔လည္း မင္းတို႔ကိုသီးျခားလြတ္လပ္ေရး ေပးမွာေပါ႔။” ဆိုတဲ႔ စကားမ်ဳိး ေျပာပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ မခြဲအတူ စည္းလုံးမႈ ယူရမယ္ ဆိုၿပီး ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ဆိုတာ ေပၚလာေရာ။ခြဲထြက္ခ်င္လည္း ေနာက္မွ ကိုယ္႔ခ်င္းကိုယ္႔ခ်င္း ျပန္ညွိမယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ အိမ္ဦးခန္းကဖုတ္ေကာင္အရင္ထုတ္ၾကဦးစို႔ရဲ႕ လို႔ စိတ္၀မ္းတူညီခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း လြတ္လပ္ေရးကိုေတာ္ေတာ္ေစာေစာ ရခဲ႔တယ္။
ဒီလိုနဲ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာဟာ ျမန္မာေတြလက္ထဲ ျပန္ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ သည္အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္းမရွိေတာ႔ဘူး။ သူနဲ႔အတူ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလည္းပါသြားတယ္။ က်န္တဲ႔သူေတြ မရွိဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိပါတယ္။ မရွိတာက လက္ထဲေရာက္လာတဲ႔ အာဏာႀကီးကိုဘယ္ပုံဘယ္နည္း ခြဲေ၀ ခ်ဳပ္ကိုင္ၾကမတုန္း။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲကို လုံးလုံးလ်ားလ်ားေရာက္မသြားေအာင္ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကို ဘယ္လိုထိန္းၾကမတုန္းဆိုတဲ႔ Check and Balance မရွိတာလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အာဏာလုပြဲ၊ အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြ တားမရ ဆီးမရ ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို တပ္မေတာ္က ကယ္တင္ထားရတာ ၁၉၆၂ ကေန ၂၀၁၂ နီးနီးဆိုေတာ႔ ႏွစ္ ၅၀ တိုင္ခဲ႔ၿပီ။အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူ႔ကၽြန္ခံရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ကိုယ္႔ကၽြန္ကိုယ္ဆက္ခံရတာ။ ဘာျဖစ္ေသးတုန္း။သူတို႔ဟာသူတို႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္၊ ကိုယ္ေတြ ထမင္းေလးနပ္မွန္ရင္ေတာ္ၿပီ။မေျပာနဲ႔ဆို မေျပာဘူး။ မၾကားနဲ႔ဆို မၾကားဘူး။ မၾကည့္နဲ႔ဆို မျမင္ဘူးေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔အဲသလိုမ်ဳိး အတိုက္အခံ အထိန္းအကြပ္မရွိ အႀကြင္းမဲ႔ အာဏာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔အခါ နတ္၀တ္ပုဆိုးတိမ္မီးခိုးနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးလို ေျပာင္ေတာ္မူရုံမကလို႔ ျပဴေတာ္ေမာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနေန သူ႔အနားကမင္းႀကီးမ်ား ဘုရားကေတာ႔ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင္႔ လုပ္ၿမဲလုပ္ဦးမွာပဲ။ ကိုယ္႔ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာ႔ဘယ္သူမွ ဘာမွ မေျပာဘူးေပါ႔။ သူမ်ားနိုင္ငံကလူေတြက ေပတံႀကီးနဲ႔ ထုတ္တိုင္းၾကတဲ႔အခါ မဟာအရွက္ေတာ္ကြဲေတာ႔တယ္။(ေဒတာေတြကို တိုင္းတာပါေနာ္) အိုလံပစ္ကို အနားမသီႏိုင္ေပမယ္႔ ဖြံ႔ၿဖဳိးမႈေနာက္က်ဆုုံးႏိုင္ငံေတြထဲမွာျမန္မာက တံခြန္စိုက္လို႔ခ်ည့္ ေနေတာ႔တယ္။ မဟုတ္တမ္းတရားပါလို႔လည္း ျငင္းမရ။ ဓါတ္ပုံႀကီးနဲ႔ေတာင္ျပထားတယ္။ ျမန္မာေတြက ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက လွည္းယာဥ္ကေလးနဲ႔ သြားၾကပါတယ္တဲ႔။အခု ၂၀၁၀ မွာလည္း လွည္းယာဥ္ေလးနဲ႔ သြားၿမဲပါပဲတဲ႔။ ေအာင္မယ္ ဒင္းတို႔မသိလို႔။ ဗုဒၶ၀င္ဖြားေတာ္မူခန္းၿပီးေတာ႔သုေဒၶဒနမင္းႀကီး လယ္ထြန္မဂၤလာခင္းတဲ႔အခါ “ယမထာ ေရႊႀကိမ္လုံးရယ္ႏွင္႔ ထြန္တုံးကိုတဲ႔ေျခေတာ္တင္ ႏြားၾကန္စုံႏွင္” ဆိုတာေလ။ မယုံသြားၾကည့္။ အဲသည္ႏြားၾကန္စုံ ခုထိရွိတုန္း။ကိုယ္႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြ ပိုေနလို႔ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုေတာင္ ေရာင္းစားေနရပါတယ္လို႔လူသိရွင္ၾကားေျပာသြားေတာ႔ ဟိုက “ပိုမွာေပါ႔။ ျမန္မာဆိုတာ ကမာၻမွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား အသုံးအနည္းဆုံးႏိုင္ငံထဲမွာပါတယ္ေလ။” တဲ႔။ အာလာဒင္ပြတ္တဲ႔ မီးခြက္ေတြ သူတို႔ သုံးေနၾကတုန္းဟာကို။ (ႏိုင္ငံရဲ႕၈၅% ဟာ လွ်ပ္စစ္မီး မရပါဘူးတဲ႔) ဒါဥပမာပဲ ရွိေသးတာ။ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္း ပ်မ္းမွ်၀င္ေငြ၊ထုတ္ကုန္တန္ဖိုး၊ တိုင္းခ်င္တာနဲ႔တိုင္း၊ ကိုယ္႔ေနာက္မွာ ေဟတီ နဲ႔ ရ၀မ္ဒါပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။(ဟြန္႔။ ငါသာ ခရိုနီ ျဖစ္လို႔ကေတာ႔ ဟိုတယ္ရ၀မ္ဒါေတြ တစ္ႏိုင္ငံလုံး ေလွ်ာက္ဖြင္႔ပစ္မယ္)
အဲလိုမ်ဳိးသူမ်ားေရွ႕မွာ အရွက္ကြဲေပါင္းမ်ားတဲ႔အတြက္ သည္တစ္ခါေတာ႔ အေျပာင္းအလဲဟာ ျပည္သူေတြက ေတာင္းဆိုတာသက္သက္မဟုတ္ပဲ (သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ဆို ဘယ္တုန္းက ဂရုစိုက္ဖူးလို႔လဲ) အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ကလိုလိုလားလား ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မျဖစ္မေန ဆိုတာလည္း ပါခ်င္ပါမွာေပါ႔။ဒီလိုနဲ႔ တပ္မေတာ္အစိုးရကေန အရပ္သားအစိုးရ (ေဘာင္းဘီခၽြတ္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပေစ) လက္ထဲကိုစံနစ္တက် အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးခဲ႔ပါသတဲ႔။
ေဟာသမိုင္းဘီးႀကီး တစ္ပါတ္လည္လာပါၿပီခင္ဗ်ာ။ State Building က ျပန္စၾကပါစို႔။ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒလား။ ဆယ္႔ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ အခ်ိန္ယူၿပီး ေရးဆြဲထားတာ။ ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာေလ။သည့္ထက္ ေအးေဆးတာ ရွိဦးမလား။ ဒါေပမယ္႔ ဒါေပမယ္႔ေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္တည္တည္ေကာက္ညင္းမနပ္ေတာ႔ အရပ္ အျပစ္တင္ကာမွ တင္ေရာ။ အဲသဟာႀကီးက မနူးမနပ္နဲ႔မို႔ ထပ္ျပင္ဆင္စရာေတြရွိပါတယ္တဲ႔။ ဆြဲတုန္းကလည္း ဟုတ္ဘူးလား ငါ႔တူရယ္၊ ဟုတ္တာေပါ႔ ႀကီးေတာ္ရယ္ နဲ႔ ဆြဲခဲ႔ၾကတာပါပဲ။အခု ျပင္မယ္ဆိုလည္း ျပင္ေပါ႔။ သို႔ေပတဲ႔ ဘာေတြ ျပင္မလို႔မ်ားပါလိမ္႔လို႔ေတာ႔ စိတ္၀င္စားမိတာေပါ႔။ခၽြန္တဲ႔သူကလည္း ခၽြန္ရွာပါတယ္။ ရွင္ေစာပု နန္းတင္လို႔ရေအာင္ ျပင္မွာပါတဲ႔။ (တို႔ မယုံဘူး)ျပင္လက္စနဲ႔ေတာ႔ မထူးပါဘူးကြယ္။ ျပည္နယ္ျပည္မ အခြင္႔အေရးေလးေတြ မွ်သြားေအာင္Federalism ကေလးပါ ၀င္ေဆြးေႏြးၾကည့္ၾကရေအာင္ လို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားသူေတြကလည္း တပုံႀကီးပါပဲ။ခြဲမထြက္နဲ႔ဆိုလည္း မထြက္ပါဘူး။ ဒါေပသိ ျမန္မာနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကားမွာ ဘီလူးစည္းလူ႔စည္းတိတိပပ ရွိေစခ်င္လို႔။ အာဏာကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း။ တာ၀န္ကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း။ အရင္းအျမစ္နဲ႔သယံဇာတကို ဘယ္လိုခြဲၾကမတုန္း၊ ေငြေရးေၾကးေရးကို ဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲၾကမတုန္း တဲ႔။
တခါကခရီးသြားတစ္ေယာက္ဟာ ဗိုက္ဆာလြန္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ဆြမ္းက်န္ဟင္းကန္ကေလးမ်ားေပးပါေကၽြးပါ ေတာင္းသတဲ႔။ အဆင္မေျပပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးက တြင္တြင္ေခါင္းခါလို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ေက်ာင္းေပၚကဆင္းလာရတယ္။ ေက်ာင္းေအာက္က ကိုရင္ႀကီးက ျမင္ေတာ႔
“ေရာ္။ဒကာ႔ႏွယ္။ ငါ႔ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္းလည္း မသိပဲနဲ႔။ ငါျပမယ္။ လာလိုက္ခဲ႔။”
ဆိုေက်ာင္းေပၚ ျပန္ေခၚသြားသတဲ႔။ ေက်ာင္းေပၚမွာ ဘုန္းႀကီး ဦးခ်ၿပီး စပ္ျဖဲစပ္ျဖဲေနတဲ႔ကိုရင္႔ကို ဘုန္းႀကီးက
“ဟဲ႔ကိုရင္။ ဘာေတြ အူျမဴးေနသတုန္း။ ျပဳံးစိစိနဲ႔။”
လို႔ေမးေတာ႔ ကိုရင္က
“မွန္လွပါ။တပည့္ေတာ္ အိပ္မက္မက္တယ္ဖ်ာ႔။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဆရာေတာ္က ရွင္ဘုရင္ႀကီး ျဖစ္လို႔ဖ်ာ႔။”
လို႔ ေလွ်ာက္သတဲ႔။ ဘုန္းႀကီးလည္း ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္လို႔မွမဆုံးေသးဘူး။ ကိုရင္က
“အရွင္ဘုရားတိုင္းျပည္ႀကီးက က်ယ္လိုက္တာဖ်ာ႔။ တပည့္ေတာ္ကို ေက်ာက္ပန္းေတာင္း နယ္ကေလးတစ္နယ္ေလာက္အပိုင္စားေပးပါလားဖ်ာ႔။”
“ေဟ႔ေအးလကြာ။ကိုရင္႔ႏွယ္ ငါ ထန္းလ်က္ႀကိဳက္မွန္း သိလ်က္နဲ႔။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ထန္းလ်က္ေပါသယ္ကြ။”
“ဒီလိုဆိုလည္းရွမ္းျပည္က သီေပါေလးျဖစ္ျဖစ္။”
“လုပ္ျပန္ၿပီ။သည္ကိုရင္။ ငါလက္ဘက္ႀကိဳက္တာ မင္း မသိဘူးလား။ ေပးႏိုင္ဘူးကြာ။”
“ေတာ္ပါၿပီဆရာေတာ္ရယ္။ ဒါျဖင္႔လည္း ဘာမွမထြက္တဲ႔ ပခုကၠဴသာ ေပးရစ္ပါေတာ႔။” လို႔လည္းဆိုေရာ ဘုန္းႀကီးလည္းႀကိမ္လုံးထဆြဲၿပီး
“တယ္လည္းအေတာင္းအရမ္းထူတဲ႔ ကိုရင္။ ပခုကၠဴမွာ ရွင္မေတာင္က သနပ္ခါး ထြက္တယ္လဟ။ ငါ႔မိဖုရားႀကီးသနပ္ခါးလိမ္းဖို႔ ထားရဦးမွာ။”
ဆိုလိုက္ရိုက္ေတာ႔ ကိုရင္က ခရီးသြားတကာကို
“ကဲငါ႔ရွင္။ ျမင္ၿပီ မဟုတ္္လား။ ငါ႔ဆရာေတာ္က ငါ႔ဟာငါ အိပ္မက္ထဲမက္တဲ႔ဟာေတာင္ သူ႔ဆီေတာင္းရတဲ႔အစား မဟုတ္ဘူး။” လို႔ ေျပာသတဲ႔။
ကိုယ္႔လူတို႔လည္းလိုခ်င္သမွ် ေတာင္းခ်င္သပဆို ေတာင္းၾကည့္ၾကေပါ႔ဗ်ာ။ ကိုရင္ကေတာ႔ လစ္ၿပီ။ တာ႔တာ။
0 comments:
Post a Comment