ကၾကီး ခေခြး အိမ္ကိုေျပး အေျပးမတတ္ ထမင္းငတ္ ( ဂ်စ္စုတ္ကေလး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း )

by A Mon Moon on Thursday, October 18, 2012 at 8:30am ·

သူက ေျမးဦးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမ ကိုးေယာက္ထဲက အေထြးဆံုးသမီးေလးရဲ ့သားဦးျဖစ္ခဲ့တာမို ့ေမြးကတည္းက မိဘေတြလက္ကေန အဖိုးအဖြားေတြ လုယူခဲ့ၾကတာ။ အသည္းဆံုးကေတာ့ သူ႔ အေမရဲ ့ခမည္းေတာ္ သူ ့ဖိုးေအၾကီးက အဖြား၀င္စားတာ...ဆိုျပီး

 ေမြးကတည္းက သူ ့ကို လက္ေပၚကေန မခ်ဘူး။ သူ႔ေဖေဖက စစ္ေျမျပင္ကိုေရာက္ေနျပီး သားဦးမ်က္ႏွာကို တစ္လေလာက္ေနာက္က်ျပီးမွ ျမင္ရတာ။

သူ႔ကိုေမြးျပီး တပ္ထဲက သူ တို ့အိမ္ေလးမွာ မေနပဲ ေရႊသူေဌးကုန္းရြာလို ့ေခၚတဲ့ ေတာင္ၾကီးျမိဳ ့ရဲ ့ျမိဳ ့စြန္က ရြာေလးမွာရွိတဲ့ သူ ့ဖိုးဖိုးၾကီးရဲ ့ျခံထဲမွာပဲ ေနၾကေတာ့တာ။ ႏို ့ခ်ိဳတိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကလြဲလို ့က်န္တဲ့အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို သူ ့ဖိုးဖိုးၾကီးနဲ ့သူ ့ဖိုးဖိုးေလး( အဖိုး၏ ညီအငယ္) တို ့ကပဲထိန္းေက်ာင္းၾကတယ္။

ဒီေခတ္ကေလးေတြက လူျဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ဘူး။ ပုခက္ စီးရတဲ့အရသာကို သူတို ့မခံစားရဘူးလို ့လူၾကီးသူမေတြေျပာတတ္ၾကတယ္။ သူကေလး ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ပုခက္နဲ႔ ကေလးသိပ္တဲ့ အေလ့အထေလးက ထြန္းကားေနေသးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ နယ္ျမိဳ ့ေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလိုအေလ့အထေလးေတြ ရွိေသးတာက တစ္ေၾကာင္းတို ့နဲ ့သူကေလးကေတာ့ ငယ္ငယ္ပိစိေလးဘ၀မွာကတည္းက မိဘေတြလက္ထဲ၊ ရင္ခြင္ထဲ ေခ်ာ့သိပ္ခံရတာထက္ ပုခက္ေလးနဲ ့ၾကီးျပင္းလာရတာလို ့ေျပာလို ့ရတယ္။ ေရနံေခ်း၀ေနေအာင္ သုတ္ထားတဲ့ သစ္သားအိမ္မည္းမည္းၾကီးမွာ ကေလးျမဴသံေတြက ဆူညံလြင့္ပ်ံ ့လို ့။ စစ္ စိမ္းေစာင္ အစိမ္းၾကားကို မ်က္ႏွာၾကက္အျမင့္ၾကီးကေန ၾကိဳးနဲ ့ဆြဲခ်ထားျပီး ေန ့လည္ေရာ ညေရာ သူ ့ကို အဲဒီထဲထည့္လို ့သူ ့ဖိုးဖိုးၾကီးက သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ ့ထိုင္လြဲေနခဲ့တာေပါ့။ သူကလည္း အဲဒီအရသာကို ခိုက္ျပီး ပုခက္ထဲမွ မထည့္ရင္ မအိပ္ဘူး။ ညဖက္လည္း ပုခက္ထဲပဲ အိပ္တယ္။ သူ ့အသက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီ ပုခက္ေလးထဲ  ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြ မဆန္႔ေတာ့တာေတာင္ ပုခက္ထဲပဲ အိပ္ေနလို ့အဲဒီအက်င့္ကို သူ ့ေမေမကေတာ္ေတာ္ေလး ေဖ်ာက္ယူခဲ့ရတယ္တဲ့။

ငယ္ငယ္ေလးတည္းက အဖိုးျဖစ္သူ အလိုလိုက္တာေၾကာင့္ တခုခုကို အလိုမက်ရင္ အနီးေတြ ့တာကို အကုန္ကိုင္ေပါက္လႊင့္ျပစ္တတ္တယ္။ စိတ္အလိုမက်တိုင္း အာျပဲၾကီးနဲ ့အသံကုန္ဟစ္တတ္ေသးတယ္။ အလိုလိုက္ခံရေလ အာျပဲေလပဲ။ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းလို ့ရွိရင္ သူလိုတာရမယ္ဆိုတာသိေတာ့ အဲဒါက သူ ့လက္နက္မွန္းသိျပီးေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ သူ ့ေမေမ ခ်စ္စႏိုးေပးထားတဲ ့နာမည္ေပ်ာက္ျပီး အရပ္က၀ိုင္းေပးတဲ ့နာမည္ကို အလကားပဲတင္းရေတာ့တာပဲ။

သူ ့နာမည္က................."ဂ်စ္ေပ"။ တကယ္က သူက ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ အဲဒီ မိသားစုတိုင္းျပည္မွာ မင္းမူလိုက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်စ္တဲ့စိတ္ကေတာ့ အရိုးစြဲ။

မွတ္မိၾကမွာေပါ့။ ဂ်စ္ေပေလးရဲ ့ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြကို။ သူ ့အဖိုးရဲ ့အက်ီၾကယ္သီးေတြကို လွလွပပ ျဖဳတ္ေပးခဲ့တဲ ့ေကာင္မငယ္ေလး။ ပိုးေကာင္ေတြကို လိုက္တူးေနတတ္တဲ့ေကာင္မငယ္ေလး။ အခုလည္း မဂ်စ္ေပ ငယ္ငယ္က ဘယ္ေလာက္ထိေဆာ့သလဲ ဘယ္လိုေဆာ့သလဲဆိုတာေတြ.................။

ဂ်စ္ေပေလး ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘေတြနဲ ့ေနရတာနည္းတယ္။ သူေမြးျပီးကာစလည္း အဖိုးေတြရဲ ့ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္မႈမွာပဲ ၾကီးျပင္းျပီး သူ နည္းနည္းအရြယ္ရလာေတာ့ သူ ့ေမေမက ျမိဳ ့ထဲ မွာ ေစ်းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့အတြက္ သူ ့ကို တပ္လိုင္းထဲက ဆရာၾကီး အၾကပ္ၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ ့မိသားစု အိမ္မွာ သြားထားတယ္။ လိုင္းခန္းမွာဆုိေတာ့ ကေလးေတြက အရြယ္စံု....ေတြ ့ၾကျပီေပါ့ ဂ်စ္ေပနဲ ့။ သူက ကေလးတစ္သိုက္နဲ ့သိပ္အေဆးမကပ္ဘူး။ ဘာပဲေဆာ့ေဆာ့ သူဗိုလ္လုပ္ခ်င္တာ။ ေရွ ့တန္းမွာေနခ်င္တာ။ ေခါင္းေဆာင္ေနရာမရရင္ ဆူပုတ္ျပီး ေကာင္းေကာင္းမကစားဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကာတဲ့အခါ ကေလးကစား၀ိုင္းထဲမွာ သူသိပ္မပါေတာ့ပဲ သူ ့ဘာသာပဲတစ္ေယာက္တည္း ေဆာ့ေဆာ့ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူသြားေနတဲ့ အိမ္က ကေလးေတြကေတာ့ သူ ႔ထက္ၾကီးတဲ ့မိန္းကေလးေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ ့ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္အမွတ္နဲ ့ခ်စ္ၾကေလေတာ့ သူ ့မွာ အဲဒီအစ္မၾကီးေတြနဲ ့တခါတေလ ေဆာ့ရံုလြဲျပီး တစ္ေယာက္တည္းေနတာက မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာ သူ ့လိုပဲ နည္းနည္းေအးေအးေနတတ္တဲ ့ကေလးေတြနဲ ့က်ေတာ့ စကားမ်ားမ်ား မေျပာရပဲ အဖြဲ ့က်ေနျပန္တယ္။ သူတို ့က တစ္ခုခုကစားမယ္ဆို လူညီတယ္။ သိပ္ညွိစရာမလိုဘူး။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ကေလးေတြ အကုန္က ခပ္ေအးေအးဆိုေတာ့ မာစတာဂ်စ္က  အလိုလိုေနရင္း ဗိုလ္ျဖစ္ျပီေပါ့။ ကစားနည္းေတြ သူပဲထြင္တယ္။သူပဲ ဦးေဆာင္ကစားတယ္။ ဗိုလ္ဂ်စ္။

သူမ်ားတကာေတြ ထုတ္ဆီးထုိးေနခ်ိန္မွာ သူတို ့က ေဂၚရခါးရြက္ေတြ လိုက္ခူးျပီး ပါးပါးထိုင္လွီးေနတတ္တယ္။ တကယ္က အဲဒီအရြက္ေတြစုျပီး ဓါးနဲ ့တရိရိလွီးရတဲ ့အရသာကိုၾကိဳက္ၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ျခံစည္းရိုးေပၚမွာ သဘာ၀အတိုင္းေပါက္ေနတဲ ့ႏြယ္၀ါ၀ါမွ်င္မွ်င္ေလးေတြ လို္က္ခူးတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို ့ကို ခုနက လွီးထားတဲ ့ေဂၚရခါးရြက္( ရန္ကုန္မွာေတာ့ စူကာသီးလို ့လဲ ေခၚၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာက ေဂၚရခါးသီး၊ စူကာသီး အမ်ိဴးမ်ိဳးေခၚတယ္။ သူက စဥ္ထိုးျပီးစိုက္ရတဲ ့ႏြယ္ပင္မ်ိဳးပဲ။ အရြက္က အစိမ္းရင့္ရင့္ သံလြင္ရြက္ပံုနဲ ့တူတယ္။ ႏြယ္အညႊန္ ့ေလးေတြက ေကြ႔ေကာက္ေခြလိမ္ေလးေတြ) ေတြနဲ ့ေရာ။ ျပီးေတာ့ ေခါက္ဆြဲသုတ္ဆိုင္ဖြင့္တယ္ဆိုျပီး လုပ္ၾကေရာ။ ဆိုင္နာမည္ေတြ ဘာေတြေတာင္ စာရြက္နဲ ့ေရးျပီး တိုင္နဲ ့ေထာင္ထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲလိုပဲ တစ္ေန ့တစ္ေန ့ေတြ ့ရာအရြက္ လိုက္လိုက္ခူးေနရင္းက ကစားနည္းအသစ္ရလာျပန္ေရာ။ ေတာဆင္းတယ္ ဆိုပဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ ့ဂ်စ္ေပက ဦးေဆာင္ျပီး ပလိုင္းေတြလြယ္ တပ္ေနာက္ထဲက သစ္ေတာထဲ ဆင္းသြားၾကတာ။ တစ္လမ္းလံုးေတြ ့ရာ အရြက္ အသီး အကုန္ခူးတာပဲ။ သူမ်ားစိုက္ခင္းက ၾကက္သြန္ဥနီေတြ ပ်ိဴးထားတာ ၾကက္သြန္မိတ္ေတာင္ မထြက္လာေသးဘူး။ အကုန္တူးယူျပီး ၾကက္သြန္ေတြ ေျမၾကီးထဲမွာ ဥဥေနတယ္ဆိုျပီး တေပ်ာ္တပါးေလွ်ာက္ေျပးေနၾကတာ။ ညေနက် အတိုင္ခံရပါေလေရာ။ ေျဗာတင္ခံရပါေလေရာ။ အဲဒီကတည္းက သစ္သီးသစ္ဥ ခူးတဲ ့ကစားနည္း သိပ္မကစားေတာ့ျပန္ဘူး။

မိုးက်ခါနီးဆို ေတာင္ၾကီးမွာ တြင္းေလးေတြထဲကေန ပလူေတြထြက္တတ္တယ္။ ဂ်စ္ေပက ညေနခင္းေလာက္ဆိုတာနဲ ့ပလိုင္းေတြေကာက္လြယ္ သူ ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စနဲ ့တပ္ထဲက ေျမနီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ ့ရာတြင္းလိုက္ျပီး တုတ္နဲ ့ထိုးေတာ့တာပဲ။ သူကထိုးလိုက္လို ့ပလူေတြ တြင္းေပါက္ကေနထြက္လာတာကို က်န္တဲ့သူေတြက ပလိုင္းနဲ ့စီးခံထားတာ။ ျပီးရင္ အဲဒီပလူေတြကို စိန္ေျပနေျပ ေတာင္ပံေတြ ထိုင္ျဖဳတ္။ ကိုယ္တံုးလံုးေလးေတြကို တခစ္ခစ္နဲ ့သေဘာက်ျပီး ျပန္ျပန္လႊတ္လိုက္တာ။ သူက အေတာင္ျပတ္ေလးေတြနဲ ႔ ပလူတုန္းလံုးေလးေတြကို တန္းစီျပီး လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းတာတဲ့ေလ။ ပါးစပ္ကေနလဲ သူၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ ့စစ္ခ်ီေတးေတြ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။

ဘာတဲ့" ေျခေထာက္တစ္ဖက္ လက္တစ္ဖက္ မိုင္းထဲပါသြားသည္....ရဲေဘာ္မေသ၊ ေသေသာ္ေျခေထာက္တစ္ဖက္မပါ" ဆိုတာမ်ိဳး.............

"ရဲေဘာ္ေတြ ပဲဟင္းစားလို ့အိမ္သာမွာ တန္းစီ"ဆိုတာမ်ိဳး။

သူ ့စိတ္ထဲမွာ ပလူတပ္သားေတြ နဲ ့ပလူစစ္ဆင္ေရးခင္းေနေလရဲ ့။ ေဆာ့ပံုက။ ျခြတ္ထားတဲ ့အေတာင္ေတြကိုက် ပုလင္းထဲ ထည့္စုထားတယ္။ ဘာသေဘာရယ္ေတာ့ မသိဘူး။ စာဖတ္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဂ်စ္စုတ္ေလးက အေတာ္ဆိိုးတဲ့ကေလးလို ့မွတ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္က သူက လူၾကီးေတြထက္ အမ်ားၾကီးလိမ္မာပါတယ္။ သူကမွ အေတာင္ပံေတြပဲသိ္မ္းထားျပီး ကိုယ္လံုးေလးေတြ ျပန္လႊတ္ေပးေသးတာ။ လူၾကီးေတြကေတာ့ အဲဒီကိုယ္လံုးေတြကို ဆီပူနဲ ့ေၾကာ္စားတတ္ၾကတယ္တဲ့ေလ။ ေနာက္ လူၾကီးေတြက သူလႊတ္ေပးလိုက္တဲ ့ကိုယ္လံုးေလးေတြ ေၾကာ္စားတယ္ဆိုတာလည္း သိေရာ ဂ်စ္ေပက အဲဒီ ပလူေလးေတြကို ပလိုင္းနဲ ့လိုက္လိုက္ဖမ္းျပီး တပ္အေနာက္ဖက္ေတာထဲ သြားသြားလႊတ္တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ေတာင္ပံေတြကို ျဖဳတ္ထားတုန္းပဲ။ သူေျပာပါတယ္။

" ျပန္မလာၾကနဲ ့အဲဒီေတာထဲမွာပဲေနၾက။ ဖမ္းခံထိလိမ့္မယ္တဲ့ေလ။"

တခါတခါ မနက္စာ ထမင္းၾကမ္းစားျပီးကတည္းက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ ေန ့ခင္းေလာက္မွပဲ ျပန္ျပန္လာတတ္လို ့အိမ္ကလူၾကီးေတြက စိတ္ပူျပီး လိုက္ရွာၾကတယ္။ သူတို ့ကေတာထဲသြားသြားေနလို ့ေတာထဲမွာပဲ သြားရွာတာ။ တကယ္က မာစတာဂ်စ္က သူတို ့အိမ္နဲ ့သိပ္မေ၀းတဲ့ ခ်ယ္ရီပင္ၾကီးေပၚမွာ လင့္စင္ထိုးျပီး တက္တက္အိပ္ေနတတ္တာ။ ကတ္ထူျပားေတြ၊ ၀ါးထရံျပားေတြကို အပင္ခြၾကားမွာ ထိုးတင္ျပီး သူက အဲဒီမွာ အက်အန ခ်ယ္ရီသီးေတြ ခူးခူးျပီး ေအာက္ကို ျပစ္ျပစ္ခ်လို ့ေအးေအးလူလူ တစ္ကိုယ္တည္း ေနတတ္ျပန္တာ။ သူ ့အေမေတြ သိေတာ့ သူ ့ကို ဆူရိုက္ပါတယ္။ ငိုလိုက္တာဆိုတာ တတပ္ရင္းလံုး မေနရဘူး။ ေနာက္ဆံုး သူ ့အဖိုးကိုယ္တိုင္က အိမ္ေနာက္ေဖး အပင္ၾကီးၾကီးေပၚမွာ သူ ့အတြက္ ခိုင္ခိုင္ခန္ ႔ခန္႕ေလးေဆာက္ေပးရတယ္။

သူ သိပ္သေဘာက်တဲ ့ကစားနည္းတစ္ခုက ေဂၚလီရိုက္တာ။ ရသမွ်မုန္႔ဖိုးကို ေဂၚလီေတြ ၀ယ္၀ယ္ဆုတယ္။ အဲဒီေဂၚလီေတြကို သူ ့ရွမ္းလြယ္အိတ္ကေလးထဲ အျပည့္ထည့္ျပီး သြားေလရာ သယ္သြားျပန္တယ္။ ေျမျပင္က်ယ္က်ယ္ေပၚမွာ က်င္းပိစိေလးကို လက္ပိစိေလးနဲ ့တူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီက်င္းေပါက္ထဲကို ေဂၚလီလံုးေလးေတြ လွိမ့္လွိမ့္သြင္းတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ သူ ့အေပါင္းအသင္းေတြနဲ ့ေဂၚလီဒိုးျပစ္တန္း ကစားတယ္။ အဲဒါက ေဂၚလီလံုးေတြကို အခ်ိဳးက်ထည့္ုျပီး ေဒါင္လိုက္အတန္းရွည္ၾကီး စီထားတာကို စည္းေနရာကေန လွမ္းျပီး ေဂၚလီလံုးေလးနဲ ့ပဲ လွမ္းျပစ္ရတာ။ ေခါင္ကိုထိရင္ အကုန္စားရတယ္။ သူက ေျခတံရွည္ လက္တံရွည္ နဲ ့ဆုိေတာ့ အျမဲလိုလို အႏိုင္ရတတ္တယ္။ မ်ားမ်ားလာတဲ ့ေဂၚလီေတြကို သြားေလရာသယ္သြားျပီး ေတြ ့ရာေနရာ ေဂၚလီလွိမ့္ေနေတာ့တာ။

ေနာက္ ေဂြလိမ့္တန္းလည္းကစားေသးတယ္။ တာယာအေဟာင္းကို တုတ္တေခ်ာင္းနဲ ့တို ့တို ့ျပီး ဘယ္သူ အေ၀းဆံုးထိ ျပဳတ္မက်ပဲ လွိမ့္ႏိုင္သလဲဆိုျပီး လွိမ့္ၾကတာ။ တပ္ထဲမွာ ဂိတ္၀ကေန စျပီး လွိမ့္တာ တစ္ေန ့ကားက ေနာက္ကေန ဟြန္းတီး။ သူက ေရွ ့ကေန တာယာကို သဲၾကီးမည္းၾကီးလွိမ့္တာ လံုး၀ လမ္းမဖယ္ေပးဘူး။ ဟြန္းဘယ္ေလာက္တီးတီး အဲဒီလမ္းဆံုးတဲ့အထိ ေျပးေျပးလႊားလႊားၾကိဳးစားပမ္းစားလွိမ့္သြားတာ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ ဂ်စ္ေပပါတဲ့။ အားလံုးသိျပီးသား သူ ့အက်င့္ကို အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ တပ္ရင္းမွဴးၾကီးက မသိေသးေတာ့ အေတာ္ဆိုးပံုရတယ္ေနာ္လို ့မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ဆံပင္ပံုစံက တို နန္ ႔နန္႔ နဲ ့သကားလပ္ေဘာင္းဘီ အညိဳေပၚ ေျမမႈန္ေတြေပတူးပြေနေအာင္ ၀တ္ျပီး ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းန ဲ့ကေလးေလးက ဘယ္လိုမွ ခ်စ္စရာမေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေတြ ့တဲ့လူတိုင္းက ခ်စ္ၾကတာကေတာ့ သူ ့ပါရမီျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္ထပ္သူ ့အိတ္ထဲမွာ တိုးလာတာက စားျပီးသား ၾသဇာသီးထဲက ၾသဇာေစ့မည္းမည္းေလးေတြနဲ ့ၾသလဲသီးေစ့ေလးေတြ။ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ ့ထုတ္ျပီး သားေရပင္နဲ ့စည္းထားတဲ ့အဲဒီအထုတ္ထဲက ၾသဇာေစ့ေတြကို ဇယ္ေတာက္တာတဲ့ေလ။ က်ဲခ်ျပီး တစ္ခုနဲ ့တစ္ခုထိေအာက္ လက္ကေလးနဲ ့ေတာက္ရတာ။ သူကေတာ့ ၾကိဳက္မွၾကိုက္။ အေဖာ္မရွိလဲ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေတာက္ေနေလရဲ ့။ ေနာက္ သားေရကြင္းပစ္လဲေဆာ့ေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ျပစ္လိုက္တဲ ့သားေရပင္ေပၚ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္သြားေအာင္ပစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီသားေရပင္ကို စားရတယ္( အပိုင္ရတယ္)။ ဂ်စ္ေပက သားေရကြင္းေတြကိုေတာ့ အိတ္ထဲမွာ မထည့္ထားဘူး။ သူ ့လက္မွာ အကုန္စြပ္ထားတာ လက္တေတာင္ဆစ္အထိေရာက္တယ္။

နည္းနည္းေလး အရြယ္ရလာေတာ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ ့မလို ့သူ ႔စိတ္တိုင္းက်အျပင္ထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ ့အိမ္ထဲမွာပဲ သူ ျငိမ္ျငိမ္ကေလး ကစားေတာ့တယ္။ အဲဒီကေန စျပီး သူ အရုပ္ဆြဲေတာ့တာပဲ။ အရုပ္မေလး တစ္ရုပ္ကို မဂၤလာေဆာင္ဖတ္စာ ကဒ္ျပားေပၚမွာ ဆြဲျပီး ကတ္ေၾကးနဲ ့ညွပ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းဗလာစာအုပ္ထဲက စာရြက္ေတြကို ခလယ္ေခါင္ကေနျဖဳတ္ ႏွစ္ျခမ္းေခါက္ အရုပ္မေလး ကိုယ္တိုင္းနဲ ့အက်ီၤေတြခ်ဳပ္ပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အေရာင္ျခယ္။ အပြင့္စံု အေရာင္စံု။ ၀ယ္ေပးလို္က္ရတဲ ့ေရာင္စံုခဲတံဆိုတာ သူ ့ေမေမက သမီး၀ါးမ်ားစားပစ္သလားဟယ္ လို ့ေမးယူရတယ္။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ထြင္ပါတယ္။ သတင္းစာေတြနဲ ့ခ်ဳပ္တယ္။ စကတ္၊ ဂါ၀န္၊ ေဘာင္းဘီ အစံုပဲ။ သူ ႔ေဖေဖက သတင္းစာေတြ မဖတ္ရေသးပဲ ေပ်ာက္ေပ်ာ္ကုန္လို ့လိုက္ရွာေတာ့မွ ကတ္ေၾကးနဲ ့အကိုက္ခံထားရတဲ ့ကိုယ္လံုးပံု အေပၚက္ေလးေတြနဲ ့သတင္းစာ စကၠဴစေတြသူ ့သမီးေလး အခန္းထဲကေန အပံုလိုက္ျပန္ရတယ္။ သူ ့ေဖေဖက သူ ့ကို မဆူပဲ သတင္းစာအေဟာင္းေတြ တထပ္ၾကီးခ်ေပးျပီး ဒါေတြကိုပဲ သမီးလုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနာ္။ ကုန္ရင္ေဖေဖ့ကိုေျပာလို ့ေျပာေတာ့ သေဘာက်ျပီး တစ္ညလံုးကို ထိုင္ဆြဲေနေတာ့တာ။ ေနာက္နည္းနည္းၾကာေတာ့ အရုပ္မေလးကို သူ ့ေဖေဖေပးထားတဲ ့ေဂါက္သီးဗူးခြံေလးထဲ ထည့္သိမ္းျပီး သတင္းစာေတြနဲ ့စကၠဴစြန္လုပ္တဲ့ ဘက္ကိုေျပာင္းသြားပါတယ္။ သူ ့ေမေမခ်က္ထားတဲ ့ထမင္းအိုးထဲက ထမင္းေတြကို လက္နဲ ့သြားသြားႏိုက္ျပီး ေကာ္လုပ္တာ သူ ့ေမေမသိသြားလို ့အေဆာ္ခံရျပန္တယ္။

တစ္ရက္က် လူၾကီးေတြ သူတို ့သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး အားလပ္ရပ္  ပိုကာေဒါင္းၾကတဲ ့ဖဲထုတ္ထဲကေန ဂ်ိဳကာေတြ အကုန္ေပ်ာက္ေနလို ့သူ ့ကိုစစ္ပါေတာ့တယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ ဘာမွမေျပာပဲ။ သူ သိမ္းထားတဲ ့အရုပ္မဘူးေလးထဲကေန အဲဒီေကာင္ေတြကို ျပန္ထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းအတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကတ္ေၾကးနဲ ့ညီေနေအာင္ညွပ္ထားတဲ ့ဂ်ိဳကာေကာင္ေလးေတြပါ။ သူ ့အရုပ္မေလးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထည့္ထားေပးတာတဲ့ေလ။ လူၾကီးေတြမွာ ဘာမွမေျပာသာပဲ သူတိို ့ဂ်စ္ေပရဲ ့ စိတ္ကူးေတြကို လက္မိုင္ခ်ၾကရေတာ့တယ္။ ဂ်စ္ေပက ဘာလုပ္လုပ္ ခပ္တည္တည္ပဲ။ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္တာ။ ျပီးေတာ့ သူလုပ္တာ အမွန္ပဲ။ နာမည္နဲ ့လိုက္တယ္။

အဲသလို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ေဆာ့တဲ့ ဂ်စ္ေပအေၾကာင္းကေတာ့ ေရးမကုန္ရယ္ပါ။ ခုေခတ္ကေလးေတြ အိုင္ပက္ေတြ အိုက္ဖုန္းေတြနဲ ့အန္းဂရီးဘတ္လိုမ်ိဳး Plant Vs Zombie လိုမ်ိဳးေဆာ့ေနၾကတာ ျမင္ေတာ့ ဂ်စ္ေပတစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းက ေဆာ့ခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေတြးမိျပီး ဘယ္သူကမ်ား ပိုကံေကာင္းေလသလဲလို ့။ တကယ္က ဂ်စ္စုတ္က ေျမၾကီးနဲ ခပ္နီးနီးၾကီးလာတဲ ့တကယ့္ကို ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ ေဆာ့တတ္တဲ ့ေကာင္မေလးပါ။ သူငယ္ငယ္က တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ေအာ္ ဆုိေနတတ္တဲ ့သီခ်င္းကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီးထဲက "ကၾကီး ခေခြး အိမ္ကိုေျပး အေျပးမတတ္ ထမင္းငတ္...."ဆိုတာေလးကို အမွတ္ရရင္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ ့ဂ်စ္စုတ္ေလးရဲ ့ငယ္ဘ၀က သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

မာစတာဂ်စ္ရဲ ့စက္ဘီးစီး စြန္ ့စားခန္း၊ ၈၈ ခုႏွစ္ ကတုတ္က်င္း ( ဗံုးခိုက်င္း) နဲ ့မဂ်စ္ေပ၊ ဂ်စ္ခ်စ္တဲ့ ေပတလူ ဆိုတဲ ့အေၾကာင္းေတြ ဆက္ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။

အမြန္မြန္း

၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၂