သစ္ေဆြးတံုးမ်ား၏ အနာဂတ္

နည္းစနစ္က်က်အေတြးအေခၚ

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္က Sky Net ႐ုပ္သံအစီအစဥ္ကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို နားေထာင္ လိုက္ရတယ္။ ဆရာႀကီး သခၤ်ာ သန္းႏိုင္ေဆြးေႏြးတဲ့အထဲမွာ "သစ္ေဆြးတံုးကို ပန္းပုထုလို႔ မရဘူး" ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ႀကိဳက္မိတယ္။

က်န္တာေတြကေတာ့ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူေတြပါ ကိုယ္လုိရာကိုယ္ေျပာ၊ အစိုးရကို ေလာ္ဘီလုပ္ သလိုလို မ်ိဳးေတြျဖစ္ေနလို႔ သေဘာသိပ္မက်မိပါဘူး။ အဲဒီေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုလံုးမွာ "သစ္ေဆြးတံုးကို ပန္းပုထုလို႔ မရဘူး" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ စြဲက်န္ခဲ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ … သစ္ေဆြးတံုးကို ပန္းပုထုလို႔ မရပါဘူး။ ပန္းပုထုတယ္ဆိုတာ စူး၊ ေဆာက္ေတြနဲ႔ ထုဆစ္ရတာ ဆိုေတာ့ ေၾကလြယ္ ပဲ့လြယ္တာေပါ့။ တိုင္းျပည္မွာကလည္း မသံုးတာၾကာလို႔ ေဆြးသြားတဲ့ သစ္သားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲမွမသိတာ။
သစ္ကလည္းပြ၊ ေစာေစာစီးစီး သံုးလို႔ရတဲ့ေနရာေတြမွာ အသံုးမခံၾကရဘဲ မိုးထဲေလထဲ ပစ္ထားလိုက္ေတာ့ သစ္သားတံုးေတြက သစ္ေဆြးတံုးေတြ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီေပါ့။
ဂ်ပန္ Documentary ကားေလးတစ္ကားၾကည့္ဖူးတယ္။ ပန္းခ်ီေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာထဲေခၚသြားၿပီး ပန္းပုထုဖို႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့သစ္တံုးေတြကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခဲ့ၾကလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြလည္း ပန္းပုထုလို႔ရမယ့္ သစ္သားေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖတ္ေတာက္ၿပီးေတာ့ ယူခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သစ္ေဆြးတံုးႀကီးတစ္တံုးကို ထမ္းၿပီးေတာ့ ေတာထဲက ထြက္လာတယ္။
ဆရာက "မင္းထမ္းလာတာ သစ္ေဆြးႀကီး ျဖစ္ပါ့မလား" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားက "ေဆြးတာကို ပစ္ထားလိုက္ရင္ သံုးမရပိုျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ စတူဒီယုိထဲမွာ ပန္းပုေတြထုၾကတယ္။ သူတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အတြက္ လက္မွတ္ဟာ သူတို႔ ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာလက္ရာေပၚမွာတည္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ
စူး၊ ေဆာက္ေတြေသြးၿပီး တက္ႂကြေနၾကတယ္။
သစ္ေဆြးတံုးထမ္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ဘာ စူး၊ ေဆာက္မွ မကိုင္ဘူး။ တစ္ေနရာမွာ သစ္ေဆြးေတြကို သစ္သားတူနဲ႔ဖြဖြေလး အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ထုေနတယ္။
အားလံုး အမႈန္႔ေတြကို အလံုအေလာက္ရေတာ့ ထမင္းရည္နဲ႔ေရာၿပီး နယ္တယ္။ စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရေတာ့ သူကပံုစံသြင္းတယ္။
သူပံုေဖာ္လိုက္တာက ေကာင္းကင္ေပၚကို လက္ဆန္႔တန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္။ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအျပည့္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္။ ၿပီးေတာ့ သူက ပံုေဖာ္ထားတဲ့
အ႐ုပ္ကို "The Future" လို႔ အမည္ေပးၿပီး ဆရာ့ဆီကို သြားတင္ျပလိုက္တယ္။
ထုေထာင္းၿပီး အမႈန္႔ျဖစ္ေနတဲ့ သစ္ေဆြးတံုးေတြမွာလည္း အနာဂတ္
ရွိပါတယ္။ ပံုေဖာ္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့သူေတြ မရွိေသးလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ
ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေဆြးသြားေအာင္ ပစ္ထားသူေတြပဲရွိၿပီး၊
အသံုးခ်လို႔ ရေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္ေသးေတာ့ အနာဂတ္ေတြဟာ ေပ်ာက္ေနရလို႔ပါ။
Credit to တင္ညြန္႔
K.K(ကေနာင္)