တိုင္ပတ္ေနေသာ ျမန္မာ့ပညာေရး
|
8:15 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခါစက သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းဆိုင္ရာ သင္တန္းဆိုလို႔ စိတ္ဝင္စားၿပီးတက္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မူလတန္းေတြကို အဂၤလိပ္စာ သူငယ္တန္းကျပန္သင္ဖို႔ ျပန္လုပ္ၾကတဲ့အခိုက္မွာေပါ့။ အရင္က ငါးတန္းေရာက္မွ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကဟလို႔ စမ္းသပ္လိုက္ေတာ့ ကမၻာ့အလယ္မွာ ေနာက္ေကာက္က်သြားတယ္။ ပညာမတတ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြ တိုင္းျပည္ကိုတက္ၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့ ပညာေရးကို ဘယ္အထင္ႀကီးမွာလဲ။ ပညာရွင္ဆိုတာ ေတြကိုလည္း စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြက ထညက္ေလးပစ္ေပးလိုက္တာနဲ႔ ရမ္းတမ္း ရမ္းတမ္းပါသြားၿပီး၊ ခိုင္းေတာ္ မူပါဘုရား၊ ေရႊစိတ္ေတာ္အလိုက် ပညာေရးကို ပညာျပေပးပါ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ျမန္မာ့ပညာေရးဟာ ခုခ်ိန္အထိ အိုးျခမ္းပဲ့နဲ႔ ထမင္းရည္ေသာက္ေနရတဲ့အဆင့္မွာပဲရွိေနခဲ့ရတယ္။
သင္တန္းမွာ အရမ္းရယ္ရၿပီး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ ဆရာႀကီးေတြကို နမူနာျပၿပီး
ထြက္သင္ခိုင္းေတာ့ ေတာေက်ာင္းက ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ႀကီးကို
ဟန္ပါပါေထာက္ၿပီး
ႏိုးဝမ္း အဘြတ္ခ
ႏိုးတူး အပင္စိ
ႏိုးသရီး အ႐ူးလား တဲ့။ ရယ္လိုက္ရတာ။
ဆရာႀကီး သင္ရတာက
No. 1 a book
No.2 a pencil
No.3 a ruler ပါ။
သူလည္း သူသင္တတ္သလိုသင္တာ။ ဘာေျပာမလဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စမ္းသပ္ ပညာေရးရဲ႕ ရလဒ္တစ္ခုေလ။
သခၤ်ာသင္တဲ့ေန႔က သ႐ုပ္ျပဆရာမေလးက ဆရာတို႔ စက္ဝိုင္းအေၾကာင္းသင္မယ္။ ကေလးေတြကို စက္ဝိုင္းကို စက္ဝိုင္းလို႔မေျပာဘဲ ပံုေတြနဲ႔ သ႐ုပ္ျပၿပီး ဘယ္လိုသင္ရမလဲဆိုတာ ဆရာတို႔ လုပ္ျပရမယ္။ ကၽြန္မလည္း နမူနာ ယူလာမယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ႀကံဖန္ရတာေပါ့။ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး နံျပားဝိုင္းဝိုင္းေလးတစ္ခ်ပ္ ဖုတ္ခိုင္းရတယ္။ နံျပားကို စက္ဝိုင္းလို ပံုစံျပသင္မယ္ေပါ့။ သင္တန္းျပန္စေတာ့ ဆရာမေလးက တယ္ရီယာ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို အတန္းထဲပိုက္ၿပီးဝင္လာတယ္။ သူက “ကဲ … ဆရာတို႔ စက္ဝိုင္းအေၾကာင္းသင္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံေတြထုတ္ၿပီး သင္ၾကတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ အိုင္ဒီယာေတြ ထုတ္ၾကတာ။ စက္ဝိုင္းကို ဒီလိုသင္ရင္ရတယ္လို႔ brainstorming လုပ္ၾကတာ။ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုမွ ဆရာမေလးက “ကၽြန္မ စက္ဝိုင္း အေၾကာင္းသင္ရင္ ဒီလိုသင္မယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ သ႐ုပ္ျပတယ္။
သူက တယ္ရီယာေခြးေလးကို လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးတပ္ၿပီး တိုင္တစ္ခုမွာ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ ေခြးကို တိုင္ပတ္ခိုင္းၿပီး ေခြးက တစ္ပတ္လွည့္ရင္ အဲဒါလည္း စက္ဝိုင္းလို႔ ေျပာသင္ခ်င္လို႔ စီစဥ္လာပံုရပါတယ္။ ဆရာမက ေခြးကို ႀကိဳးလွန္ၿပီးေတာ့မွ ေရွ႕က မုန္႔ေလးျပၿပီး “ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” လို႔ေခၚတယ္။
အားလံုးကလည္း စိတ္ဝင္စားလို႔ ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေဘာ္ဘီဆိုတဲ့ ေခြးကလည္း ဘာျဖစ္သလဲ မသိ ပါဘူး ဆရာမ မုန္႔ေနာက္ကို စိတ္မပါစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ဆရာမ နည္းနည္း စိတ္ဆိုးသြားပံုရ တယ္။
“ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” ဆိုၿပီး ထပ္ေခၚတယ္။ ေခြးက တိုင္ပတ္ဖို႔ေနေနသာသာ ထကို မထေတာ့တာ။ ရယ္လိုက္ရတာ။ သင္ေထာက္ကူသံုးတယ္ဆိုတာ တိရစၦာန္ကို ယံုစားလို႔မရဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း ပညာေပးသြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာကို စိတ္ပါစြာနဲ႔ လိုက္လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ၾကာေအာင္ “ႏိုး သရီး အ႐ူးလား” ဆိုတာနဲ႔ပဲ သြားေနခဲ့ရေတာ့ ဖတ္စာေတြ အခ်ဥ္ေပါက္လာတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ပံုေသနည္းေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာတယ္။ ဆန္းသစ္ၿပီး ေခြးနဲ႔ သင္ခ်င္ေပမယ့္ ေခြးကေပၿပီး အိပ္ေနေတာ့ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေခြးနဲ႔ ပံုျပၿပီးသင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာကိုက အစကတည္းက မွားေနတာလို႔ ေျပာခ်င္တာ။
ေခတ္ကာလ ကေလးေတြ ဦးေႏွာက္ အရမ္းဖြံ႔ၿဖိဳးလာတယ္။ မယံုရင္ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ ေပးထားလိုက္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာရင္ ကိုယ့္ထက္သူက အမ်ားႀကီးသိတာေတြကို ျပလိမ့္မယ္။
ကမၻာမွာ မိုဘိုင္းလ္ပညာေရး (M-Education, M-Learning) ဆိုၿပီးေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ E-Education, E-Learning ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္း မခ် ေပးႏိုင္ေသးဘူး။ ထိုင္းမွာ ယခင္က OLPC (One Laptop per Child) စနစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ လက္ပ္ေတာ့တစ္လံုးနဲ႔ သင္ယူမႈထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း OTPC (One Tablet per Child) စနစ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေျပာင္းအလဲ အရမ္းျမန္သြားတယ္။ လက္ပ္ေတာ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တက္ဘလက္ေခတ္ ျဖစ္သြားတယ္။
ခုဆိုရင္ အာဖရိကမွာ ကေလးေတြကို အေကာင္းဆံုး ပညာေပးႏိုင္ဖို႔ OMPC (One Mobile per Child) ျဖစ္သြားၿပီ။ ကေလးတိုင္း ပညာရွာႏိုင္ဖို႔ အင္တာနက္ရတဲ့ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္လံုး ေပးထားေရး အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ေနၾကတာ။
ကေလးေတြ လက္ထဲကို လက္ပ္ေတာ့ေတြ၊ တက္ဘလက္ေတြ၊ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းေတြ ထည့္ေနတာက အလကား ထည့္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး။ အင္တာနက္သံုးၿပီး ပညာေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ေနတာ။ Resources ေတြက ဆရာေတြဆီမွာလည္း မရွိဘူး။ ဖတ္စာအုပ္ေတြခ်ည္းလည္း အားမကိုးနဲ႔။ သိခ်င္ရင္ အင္တာနက္ထဲမွာ ဝင္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို တစ္ကမၻာလံုးက ႀကံဖန္လုပ္ေနၾက ခ်ိန္မွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ ခုထက္ထိေတာင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့အဆင့္နဲ႔ တိုင္ပတ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” ဆိုတဲ့ ေခၚသံကိုသာ ၾကားေယာင္ေနမိေၾကာင္း ေျပာလိုပါသဗ်ာ။
၂၈.၃.၂၀၁၅
ႏိုးဝမ္း အဘြတ္ခ
ႏိုးတူး အပင္စိ
ႏိုးသရီး အ႐ူးလား တဲ့။ ရယ္လိုက္ရတာ။
ဆရာႀကီး သင္ရတာက
No. 1 a book
No.2 a pencil
No.3 a ruler ပါ။
သူလည္း သူသင္တတ္သလိုသင္တာ။ ဘာေျပာမလဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စမ္းသပ္ ပညာေရးရဲ႕ ရလဒ္တစ္ခုေလ။
သခၤ်ာသင္တဲ့ေန႔က သ႐ုပ္ျပဆရာမေလးက ဆရာတို႔ စက္ဝိုင္းအေၾကာင္းသင္မယ္။ ကေလးေတြကို စက္ဝိုင္းကို စက္ဝိုင္းလို႔မေျပာဘဲ ပံုေတြနဲ႔ သ႐ုပ္ျပၿပီး ဘယ္လိုသင္ရမလဲဆိုတာ ဆရာတို႔ လုပ္ျပရမယ္။ ကၽြန္မလည္း နမူနာ ယူလာမယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ႀကံဖန္ရတာေပါ့။ ကာကာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး နံျပားဝိုင္းဝိုင္းေလးတစ္ခ်ပ္ ဖုတ္ခိုင္းရတယ္။ နံျပားကို စက္ဝိုင္းလို ပံုစံျပသင္မယ္ေပါ့။ သင္တန္းျပန္စေတာ့ ဆရာမေလးက တယ္ရီယာ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ကို အတန္းထဲပိုက္ၿပီးဝင္လာတယ္။ သူက “ကဲ … ဆရာတို႔ စက္ဝိုင္းအေၾကာင္းသင္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံေတြထုတ္ၿပီး သင္ၾကတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ အိုင္ဒီယာေတြ ထုတ္ၾကတာ။ စက္ဝိုင္းကို ဒီလိုသင္ရင္ရတယ္လို႔ brainstorming လုပ္ၾကတာ။ အားလံုးၿပီးၿပီဆိုမွ ဆရာမေလးက “ကၽြန္မ စက္ဝိုင္း အေၾကာင္းသင္ရင္ ဒီလိုသင္မယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ သ႐ုပ္ျပတယ္။
သူက တယ္ရီယာေခြးေလးကို လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးတပ္ၿပီး တိုင္တစ္ခုမွာ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ ေခြးကို တိုင္ပတ္ခိုင္းၿပီး ေခြးက တစ္ပတ္လွည့္ရင္ အဲဒါလည္း စက္ဝိုင္းလို႔ ေျပာသင္ခ်င္လို႔ စီစဥ္လာပံုရပါတယ္။ ဆရာမက ေခြးကို ႀကိဳးလွန္ၿပီးေတာ့မွ ေရွ႕က မုန္႔ေလးျပၿပီး “ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” လို႔ေခၚတယ္။
အားလံုးကလည္း စိတ္ဝင္စားလို႔ ဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေဘာ္ဘီဆိုတဲ့ ေခြးကလည္း ဘာျဖစ္သလဲ မသိ ပါဘူး ဆရာမ မုန္႔ေနာက္ကို စိတ္မပါစြာနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္တယ္။ ဆရာမ နည္းနည္း စိတ္ဆိုးသြားပံုရ တယ္။
“ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” ဆိုၿပီး ထပ္ေခၚတယ္။ ေခြးက တိုင္ပတ္ဖို႔ေနေနသာသာ ထကို မထေတာ့တာ။ ရယ္လိုက္ရတာ။ သင္ေထာက္ကူသံုးတယ္ဆိုတာ တိရစၦာန္ကို ယံုစားလို႔မရဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း ပညာေပးသြားတာပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာကို စိတ္ပါစြာနဲ႔ လိုက္လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ၾကာေအာင္ “ႏိုး သရီး အ႐ူးလား” ဆိုတာနဲ႔ပဲ သြားေနခဲ့ရေတာ့ ဖတ္စာေတြ အခ်ဥ္ေပါက္လာတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ပံုေသနည္းေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔လာတယ္။ ဆန္းသစ္ၿပီး ေခြးနဲ႔ သင္ခ်င္ေပမယ့္ ေခြးကေပၿပီး အိပ္ေနေတာ့ ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေခြးနဲ႔ ပံုျပၿပီးသင္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာကိုက အစကတည္းက မွားေနတာလို႔ ေျပာခ်င္တာ။
ေခတ္ကာလ ကေလးေတြ ဦးေႏွာက္ အရမ္းဖြံ႔ၿဖိဳးလာတယ္။ မယံုရင္ ဖုန္းတစ္လံုးေလာက္ သူ႔လက္ထဲ ထည့္ ေပးထားလိုက္။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာရင္ ကိုယ့္ထက္သူက အမ်ားႀကီးသိတာေတြကို ျပလိမ့္မယ္။
ကမၻာမွာ မိုဘိုင္းလ္ပညာေရး (M-Education, M-Learning) ဆိုၿပီးေတာ့ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ E-Education, E-Learning ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြအတြက္ လမ္းေၾကာင္း မခ် ေပးႏိုင္ေသးဘူး။ ထိုင္းမွာ ယခင္က OLPC (One Laptop per Child) စနစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ လက္ပ္ေတာ့တစ္လံုးနဲ႔ သင္ယူမႈထိေရာက္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္း OTPC (One Tablet per Child) စနစ္ျဖစ္သြားတယ္။ အေျပာင္းအလဲ အရမ္းျမန္သြားတယ္။ လက္ပ္ေတာ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တက္ဘလက္ေခတ္ ျဖစ္သြားတယ္။
ခုဆိုရင္ အာဖရိကမွာ ကေလးေတြကို အေကာင္းဆံုး ပညာေပးႏိုင္ဖို႔ OMPC (One Mobile per Child) ျဖစ္သြားၿပီ။ ကေလးတိုင္း ပညာရွာႏိုင္ဖို႔ အင္တာနက္ရတဲ့ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္လံုး ေပးထားေရး အစီအစဥ္ေတြ ခ်မွတ္ေနၾကတာ။
ကေလးေတြ လက္ထဲကို လက္ပ္ေတာ့ေတြ၊ တက္ဘလက္ေတြ၊ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းေတြ ထည့္ေနတာက အလကား ထည့္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး။ အင္တာနက္သံုးၿပီး ပညာေရးစနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လုပ္ေနတာ။ Resources ေတြက ဆရာေတြဆီမွာလည္း မရွိဘူး။ ဖတ္စာအုပ္ေတြခ်ည္းလည္း အားမကိုးနဲ႔။ သိခ်င္ရင္ အင္တာနက္ထဲမွာ ဝင္ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို တစ္ကမၻာလံုးက ႀကံဖန္လုပ္ေနၾက ခ်ိန္မွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ ခုထက္ထိေတာင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့အဆင့္နဲ႔ တိုင္ပတ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ေဘာ္ဘီ … လာ … လာ” ဆိုတဲ့ ေခၚသံကိုသာ ၾကားေယာင္ေနမိေၾကာင္း ေျပာလိုပါသဗ်ာ။
၂၈.၃.၂၀၁၅
0 comments:
Post a Comment