ေျမာက္ပိုင္းျပန္
မႏၱေလးၿမိဳ႕က သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အဲဒီဆိုင္မွာလုပ္ဖူးတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ဥပေဒေရးရာထိခိုက္နစ္မႈ စတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို 88 Café လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ လုပ္ၾကတယ္။ ဆိုင္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူတစ္ဦးအျဖစ္ မႏၱေလးမွာလူသိမ်ားတဲ့ ဦးညီညီေက်ာ္ပါ။
၃၅ လမ္းနဲ႔ ၃၆ လမ္းၾကား၊ ၇၅ လမ္းထဲမွာဖြင့္ထားတဲ့ 88 Café ဆိုင္ေလးရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာေနထိုင္ၾကသူေတြက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြမ်ားတယ္။ ဆိုင္ထဲကို၀င္လိုက္ရင္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြကိုပဲ ေတြ႕ရတာမ်ားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကသူေတြ၊ ဖုန္းကိုယ္စီကိုင္ၿပီး အင္တာနက္သံုးေနၾကသူေတြ၊ သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနၾကသူေတြ၊ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အမ်ားစုဟာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြခ်ည္းပါ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးညီညီေက်ာ္ကိုယ္တိုင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးပါပဲ။
၏“ ေတာ္ရံုလူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မလာရဲဘူးဗ်။ ေၾကာက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြလုပ္ၾကည့္တယ္။ သတင္းေထာက္တိုင္းလည္း လာရဲတယ္မထင္နဲ႔။ မလာခ်င္တဲ့သူလည္းရွိတာပဲ။ အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ယူရတာေပါ့ေနာ္။ အဲလိုပဲ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီရပ္ကြက္က မြတ္စလင္မ်ားတယ္။ သူတို႔ကိုလည္းေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ယူရတယ္။ ဒီမိုကေရစီကိုသြားတဲ့အခါမွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ျပဳတ္က်က်န္ေနရစ္ရင္ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတယ္။ အဲဒါက အႏၱရာယ္ျဖစ္လာတာပဲ” လို႔ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးညီညီေက်ာ္ကေျပာတယ္။
သူ႔ကို ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း) ျပန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သိထားခဲ့ေတာ့ သူနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္ေတြႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ပါေဂ်ာင္ေဒသသတ္ျဖတ္မႈေတြအေၾကာင္းကို စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ဖို႔အစီစဥ္ရွိမရွိ အရင္ဆံုးေမးမိတယ္။
“ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုတည္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေရးေက်ာ္ၾကားမႈမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲလိုပဲ က်ဆံုးသြားတဲ့က်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘေတြက အသက္အရြယ္အရ အိုမင္းလာတဲ့အခါ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ထပ္ၿပီးမႏွိပ္စက္မိတာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ သမိုင္းအမွန္ဆိုတာ ေျပာသင့္တဲ့အခ်ိန္မွ ေျပာရမယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ ႏွစ္ ၂၀ လံုးေအာင့္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြရွိခဲ့တာပဲေလ။ သိပ္လိုအပ္လာရင္ေတာ့ေျပာမယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ရိုးရွင္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ကိုေျပာရင္ေရာလက္ခံႏိုင္ၾကမွာလား။ အမ်ားထင္သလို ေနရာလုၾကတာတို႔၊ အုပ္စုကြဲၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အာဏာလိုခ်င္လို႔သတ္တာတို႔ကေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ ေျပာၾကၿပီဆိုရင္ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာျပရလိမ့္မယ္။ အဲလိုကာလတစ္ခုေတာ့ ေစာင့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္တာ” လို႔ သူကဆိုတယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF) ( ေျမာက္ပိုင္း) ပါေဂ်ာင္ေဒသမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အဲဒီလူသတ္မႈႀကီးမွာ တစ္ၿပိဳင္တည္းအစုအၿပံဳလိုက္ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရသူ(၁၅) ဦးအပါအ၀င္ အသက္ေပးခဲ့ရသူ(၃၅) ဦးရွိခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္လူသတ္ပြဲႀကီးမွာ လူ(၁၀၀)ေက်ာ္ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး (၅၀)ေက်ာ္ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျမာက္ပိုင္းျပန္ ABSDF ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္(ေရႊကရ၀ိတ္)ေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိေသာေခတ္သစ္ဟသၤကိုးေသာင္းပံုျပင္၊ ပန္းခ်ီထိန္လင္းေရးတဲ့ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေရးအခင္း စာအုပ္ေတြမွာသူတို႔ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္လည္ေျပာျပထားတာေတြ႕ရတယ္။
“ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔အတူ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာမွာ အဖမ္းခံရတယ္။ ကိုယ္လြတ္မရုန္းဘဲ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ေခါင္းေဆာင္ပီပီသသပဲ၊ မေရွာင္တိမ္းဘဲရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးေကာက္က်စ္ယုတ္မာရက္စက္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ ဖမ္းဆီးၿပီးတာနဲ႔ လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ေျခေထာက္ေတြကို ရိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးေတြ၊ မီးဖိုထဲထည့္ၿပီး အေၾကာေတြဆိုင္းေအာင္လုပ္တာမ်ိဳးေတြ၊ မီးဖုတ္ထားတဲ့သံခ်ာင္းကို ေျခဖ၀ါးထဲ ရိုက္ထည့္တာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့တယ္” ေျပာရင္း သူ႔အသြင္မွာ ၀မ္းနည္းတဲ့အမူအယာေတြ သိသိသာသာေပၚလာတယ္။ အဲဒီကာလကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရသြားပံုလည္းေပၚတယ္။
သူက “ မထင္မွတ္ဘဲ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ႀကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိေနတဲ့လူေတြကို ပိတ္ေလွာင္ဖမ္းဆီးထားတဲ့အခါမွာ အားလံုးက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လႊဲမခ်ဘဲ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ရင္ဆိုင္သြားၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္လြတ္လာတဲ့အခါ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြၾကားက အသိ၀င္လာတာက အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား ဒီအမွန္တရားကို ေျပာခြင့္ရတဲ့သူျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မေသဘဲလြတ္လာသူေနနဲ႔ ပိုၿပီးတာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ေသတဲ့သူေတြေရာ၊ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြေရာ၊ အားလံုးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးပဲ။ ဒီတိုက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ပိုတာ၀န္ႀကီးပါတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
ဦးညီညီေက်ာ္က သာမန္၀န္ထမ္းမိသားစုထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ အသက္ (၂၀) မွာ ဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ (၂၃) ႏွစ္မွာ ၈၈ အေရးအခင္းကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အမ်ားသူငါလိုပဲ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ထဲလိုက္ပါခဲ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ ဖမ္းဆီးစြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး ျပန္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ အသက္က (၂၇) ႏွစ္အရြယ္။ အဲဒီကတည္းက ပါ၀င္လာခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အခုအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ေလ်ာက္လွမ္းေနဆဲပဲ။
သူ႔အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြအထိ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာနဲ႔ထိေတြ႕မႈက သူလိုငါလိုေက်ာင္းသားေတြအတိုင္း ခပ္ပါးပါးေလးပါ။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ေနာက္ သေဘၤာလိုက္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မိတၱီလာ GTI တက္တဲ့အထိ ပံုမွန္လူငယ္တစ္ေယာက္အတိုင္းျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းေပၚစၿပီးထြက္တဲ့အခါမွာလည္း သာမန္ဆႏၵျပသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။
မႏၱေလး စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါမွ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF) ဥကၠဌျဖစ္လာမယ့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ပါ၀င္သြားခဲ့တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠဌအျဖစ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ သူက ဒုတိယဥကၠဌျဖစ္လာတယ္။ အေရးအခင္းကာလတစ္ေလ်ာက္ ေရဒီယိုအသံလႊင့္တဲ့ကိစၥေတြနဲ႔ စည္းရံုးေရးကိစၥေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
တပ္မေတာ္အာဏာသိမ္းကာလအလြန္မွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢ(အထက္ျမန္မာျပည္) မွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အေနနဲ႔ပါ၀င္လာၿပီး သပိတ္တပ္ေပါင္းစုမွာလည္း အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းသားေတြက သမဂၢ၊ ပါတီ၊ တပ္မေတာ္အစရွိသျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လႈပ္ရွားဖို႔ စီစဥ္လာၾကတဲ့အခါ ေထာင္ထဲမွာဘ၀ကိုအဆံုးမသတ္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေနနဲ႔ လႈပ္ရွားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
“ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၃၀ မွာ ပါေဂ်ာင္ကိုေရာက္တယ္။ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း ၄၅ ရက္တက္ရတယ္။ အပတ္စဥ္ ၅ ေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္က အဲဒီတုန္းက ၃၀၀ ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြစုစည္းမႈမ်ားလာၿပီး ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)ဆိုၿပီး ထူေထာင္ခဲ့တာ” လို႔ ဦးညီညီေက်ာ္က ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုတယ္။
ABSDF (ေျမာက္ပိုင္း)မွာေတာ့ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔အျပင္ တပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ စစ္ေရးႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း ခရိုင္မွဴးအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးက႑ကပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ အခ်င္းခ်င္းစြပ္စြဲသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္အေပၚမွာေတာ့ သူက အျမင္တစ္မ်ိဳးရွိတာေတြ႔ရတယ္။
“ တိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ ေဒသခံေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းစဥ္ပဲ။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ေဒသခံေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မူလေမွ်ာ္မွန္းခ်က္၊ သူတို႔ေဒသ၊ သူတို႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ထားတဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းက ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ႏွစ္ခုက မတိုက္ဆိုင္ဘဲနဲ႔ အၿငိဳးတႀကီးႏွိပ္စက္ၿပီးေတာ့ မျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္ထိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မလိုလားအပ္တဲ့သတ္ျဖတ္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တာပဲ” လို႔ သူကဆိုတယ္။
မႏၱေလးကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ေနာက္ အဲဒီျဖစ္စဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို အသိေပးတာ၊ သားသမီးေတြကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုေခၚယူႏိုင္ေရးအတြက္ ပါေဂ်ာင္ေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို အၾကံဥာဏ္ေပးတာေတြျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသက်ဆံုးေက်ာင္းသားမ်ားအထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုနဲ႔ ရင္ျပင္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းခဲ့သလို၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ ျမ၀တီမင္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္မွာ က်ဆံုးသူေတြကိုရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္အမွ်ေ၀တာ၊ အခမ္းအနားက်င္းပတာေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ စိတ္တူကိုယ္တူရွိသူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေမတၱာကမ္ပိန္း အဖြဲ႔ကိုထူေထာင္တယ္။ ေမတၱာကိုအေျခခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုျဖစ္လာဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီအေျခခံေတြပ်ံ႕ႏွံ႔ေစဖို႔ ရည္ရြယ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ အခုလာမယ့္၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ေရးကြန္ရက္(EON) ထဲမွာ ေမတၱာကမ္ပိန္းအဖြဲ႔ကလည္း အဖြဲ႕တစ္ခုအေနနဲ႔ပါ၀င္ေနတယ္။
88 Café ကိုဖြင့္ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕စုရပ္တစ္ခုအျဖစ္သာမက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ရင္ဖြင့္ရာ၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဦးညီညီေက်ာ္က “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလုပ္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ အစည္းအေ၀း၊ အခမ္းအနားေတြလုပ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြက လူထုနဲ႔နီးစပ္တဲ့ေနရာေတြမွာရွိေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္လည္း မေဖ်ာ္တတ္ဘူး။ မုန္႔လည္းမလုပ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံလူတန္းစာေတြမွီခိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီဆိုင္ကို လုပ္ခဲ့တာ။ လယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ဥပေဒေရးရာမမွ်မတလုပ္ခံရသူေတြ အလြယ္တကူခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္တဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခ်င္လို႔ ဒါကိုလုပ္ခဲ့တာ” လို႔ ဆိုတယ္။
အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္တဲ့အခါ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးအရခြဲျခားခံရမႈေတြရွိခဲ့တယ္။ အခက္အခဲေတြရွိခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးမွာလုပ္ေဆာင္ေနေပမယ့္ လြတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကိုသြားဖို႔ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးလို႔ ဦးညီညီေက်ာ္ကဆိုတယ္။
သူက “ ယံုၾကည္မႈကြဲတဲ့ ဘာသာကြဲအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္ကိုေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရပ္တည္မႈပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ယိမ္းမကခ်င္ဘူး။ အဲဒီအေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားသလို ဘာမွလည္းအားငယ္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမိုကေရစီဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေပၚမွာေနတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ေတာ့ မိမိၾကမၼာဖန္တီးခြင့္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာျဖစ္တယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကိုအေကာင္းဆံုးအျဖစ္လက္ခံၿပီး လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကေနပဲ သူလုပ္ခ်င္တဲ့ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္သြားဖို႔ရည္မွန္းထားပံုေပၚတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ သိပ္ျပသနာမရွိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာကၽြန္ေတာ္ ပဋိပကၡတားဆီးေရးေတြလုပ္ေနတယ္။ ဦး၀ီရသူကလည္း မေျပာဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မြတ္ဆလင္ကြန္ျမဴနတီေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳပံုမေပၚဘူးဗ်” လို႔ သူက ရြတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ ရယ္ေမာရင္းဆိုပါတယ္။
ေဇာ္ေနာင္လင္း
၃၅ လမ္းနဲ႔ ၃၆ လမ္းၾကား၊ ၇၅ လမ္းထဲမွာဖြင့္ထားတဲ့ 88 Café ဆိုင္ေလးရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာေနထိုင္ၾကသူေတြက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြမ်ားတယ္။ ဆိုင္ထဲကို၀င္လိုက္ရင္လည္း အမ်ားအားျဖင့္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြကိုပဲ ေတြ႕ရတာမ်ားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကသူေတြ၊ ဖုန္းကိုယ္စီကိုင္ၿပီး အင္တာနက္သံုးေနၾကသူေတြ၊ သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနၾကသူေတြ၊ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အမ်ားစုဟာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြခ်ည္းပါ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးညီညီေက်ာ္ကိုယ္တိုင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးပါပဲ။
၏“ ေတာ္ရံုလူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မလာရဲဘူးဗ်။ ေၾကာက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြလုပ္ၾကည့္တယ္။ သတင္းေထာက္တိုင္းလည္း လာရဲတယ္မထင္နဲ႔။ မလာခ်င္တဲ့သူလည္းရွိတာပဲ။ အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ယူရတာေပါ့ေနာ္။ အဲလိုပဲ တစ္ဖက္ကလည္း ဒီရပ္ကြက္က မြတ္စလင္မ်ားတယ္။ သူတို႔ကိုလည္းေျပာင္းလဲေအာင္လုပ္ယူရတယ္။ ဒီမိုကေရစီကိုသြားတဲ့အခါမွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက ျပဳတ္က်က်န္ေနရစ္ရင္ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားတယ္။ အဲဒါက အႏၱရာယ္ျဖစ္လာတာပဲ” လို႔ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးညီညီေက်ာ္ကေျပာတယ္။
သူ႔ကို ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း) ျပန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္သိထားခဲ့ေတာ့ သူနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ ကိုယ္ေတြႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ပါေဂ်ာင္ေဒသသတ္ျဖတ္မႈေတြအေၾကာင္းကို စာအုပ္အျဖစ္ထုတ္ဖို႔အစီစဥ္ရွိမရွိ အရင္ဆံုးေမးမိတယ္။
“ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုတည္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေရးေက်ာ္ၾကားမႈမလုပ္ခ်င္ဘူး။ အဲလိုပဲ က်ဆံုးသြားတဲ့က်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘေတြက အသက္အရြယ္အရ အိုမင္းလာတဲ့အခါ ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ထပ္ၿပီးမႏွိပ္စက္မိတာမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ သမိုင္းအမွန္ဆိုတာ ေျပာသင့္တဲ့အခ်ိန္မွ ေျပာရမယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္နားလည္တယ္။ ႏွစ္ ၂၀ လံုးေအာင့္ခဲ့ရတဲ့ကာလေတြရွိခဲ့တာပဲေလ။ သိပ္လိုအပ္လာရင္ေတာ့ေျပာမယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ရိုးရွင္းတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ကိုေျပာရင္ေရာလက္ခံႏိုင္ၾကမွာလား။ အမ်ားထင္သလို ေနရာလုၾကတာတို႔၊ အုပ္စုကြဲၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အာဏာလိုခ်င္လို႔သတ္တာတို႔ကေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ဘူး။ ေျပာၾကၿပီဆိုရင္ မခၽြင္းမခ်န္ေျပာျပရလိမ့္မယ္။ အဲလိုကာလတစ္ခုေတာ့ ေစာင့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္တာ” လို႔ သူကဆိုတယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF) ( ေျမာက္ပိုင္း) ပါေဂ်ာင္ေဒသမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ အဲဒီလူသတ္မႈႀကီးမွာ တစ္ၿပိဳင္တည္းအစုအၿပံဳလိုက္ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရသူ(၁၅) ဦးအပါအ၀င္ အသက္ေပးခဲ့ရသူ(၃၅) ဦးရွိခဲ့တယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါးၾကာျမင့္ခဲ့တဲ့ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္လူသတ္ပြဲႀကီးမွာ လူ(၁၀၀)ေက်ာ္ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး (၅၀)ေက်ာ္ကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျမာက္ပိုင္းျပန္ ABSDF ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္(ေရႊကရ၀ိတ္)ေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိေသာေခတ္သစ္ဟသၤကိုးေသာင္းပံုျပင္၊ ပန္းခ်ီထိန္လင္းေရးတဲ့ ABSDF ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေရးအခင္း စာအုပ္ေတြမွာသူတို႔ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ျပန္လည္ေျပာျပထားတာေတြ႕ရတယ္။
“ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔အတူ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာမွာ အဖမ္းခံရတယ္။ ကိုယ္လြတ္မရုန္းဘဲ ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ေခါင္းေဆာင္ပီပီသသပဲ၊ မေရွာင္တိမ္းဘဲရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးေကာက္က်စ္ယုတ္မာရက္စက္ခဲ့တယ္။ ဥပမာ ဖမ္းဆီးၿပီးတာနဲ႔ လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ေျခေထာက္ေတြကို ရိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးေတြ၊ မီးဖိုထဲထည့္ၿပီး အေၾကာေတြဆိုင္းေအာင္လုပ္တာမ်ိဳးေတြ၊ မီးဖုတ္ထားတဲ့သံခ်ာင္းကို ေျခဖ၀ါးထဲ ရိုက္ထည့္တာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့တယ္” ေျပာရင္း သူ႔အသြင္မွာ ၀မ္းနည္းတဲ့အမူအယာေတြ သိသိသာသာေပၚလာတယ္။ အဲဒီကာလကို ျပန္ၿပီးအမွတ္ရသြားပံုလည္းေပၚတယ္။
သူက “ မထင္မွတ္ဘဲ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ႀကီးထဲက ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ေသခ်ာေပါက္ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိေနတဲ့လူေတြကို ပိတ္ေလွာင္ဖမ္းဆီးထားတဲ့အခါမွာ အားလံုးက တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္လႊဲမခ်ဘဲ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္တဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႔ရင္ဆိုင္သြားၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္လြတ္လာတဲ့အခါ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြၾကားက အသိ၀င္လာတာက အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား ဒီအမွန္တရားကို ေျပာခြင့္ရတဲ့သူျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ မေသဘဲလြတ္လာသူေနနဲ႔ ပိုၿပီးတာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ေသတဲ့သူေတြေရာ၊ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြေရာ၊ အားလံုးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးပဲ။ ဒီတိုက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ပိုတာ၀န္ႀကီးပါတယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
ဦးညီညီေက်ာ္က သာမန္၀န္ထမ္းမိသားစုထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ အသက္ (၂၀) မွာ ဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ (၂၃) ႏွစ္မွာ ၈၈ အေရးအခင္းကို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အမ်ားသူငါလိုပဲ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါ၀င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ထဲလိုက္ပါခဲ့တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ ဖမ္းဆီးစြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး ျပန္လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ အသက္က (၂၇) ႏွစ္အရြယ္။ အဲဒီကတည္းက ပါ၀င္လာခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ အခုအခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ေလ်ာက္လွမ္းေနဆဲပဲ။
သူ႔အတိတ္ကိုျပန္ၾကည့္ရင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြအထိ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာနဲ႔ထိေတြ႕မႈက သူလိုငါလိုေက်ာင္းသားေတြအတိုင္း ခပ္ပါးပါးေလးပါ။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့ေနာက္ သေဘၤာလိုက္ဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မိတၱီလာ GTI တက္တဲ့အထိ ပံုမွန္လူငယ္တစ္ေယာက္အတိုင္းျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းေပၚစၿပီးထြက္တဲ့အခါမွာလည္း သာမန္ဆႏၵျပသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။
မႏၱေလး စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပဖို႔ျဖစ္လာတဲ့အခါမွ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး(ABSDF) ဥကၠဌျဖစ္လာမယ့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ပါ၀င္သြားခဲ့တယ္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဥကၠဌအျဖစ္တာ၀န္ယူထားတဲ့ စက္မႈလက္မႈသိပၸံေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ သူက ဒုတိယဥကၠဌျဖစ္လာတယ္။ အေရးအခင္းကာလတစ္ေလ်ာက္ ေရဒီယိုအသံလႊင့္တဲ့ကိစၥေတြနဲ႔ စည္းရံုးေရးကိစၥေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
တပ္မေတာ္အာဏာသိမ္းကာလအလြန္မွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢ(အထက္ျမန္မာျပည္) မွာ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အေနနဲ႔ပါ၀င္လာၿပီး သပိတ္တပ္ေပါင္းစုမွာလည္း အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈေတြၾကားမွာ ေက်ာင္းသားေတြက သမဂၢ၊ ပါတီ၊ တပ္မေတာ္အစရွိသျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လႈပ္ရွားဖို႔ စီစဥ္လာၾကတဲ့အခါ ေထာင္ထဲမွာဘ၀ကိုအဆံုးမသတ္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အေနနဲ႔ လႈပ္ရွားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
“ ၁၉၈၉ ဇူလိုင္ ၃၀ မွာ ပါေဂ်ာင္ကိုေရာက္တယ္။ အေျခခံစစ္ပညာသင္တန္း ၄၅ ရက္တက္ရတယ္။ အပတ္စဥ္ ၅ ေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္အမွတ္က အဲဒီတုန္းက ၃၀၀ ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြစုစည္းမႈမ်ားလာၿပီး ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)ဆိုၿပီး ထူေထာင္ခဲ့တာ” လို႔ ဦးညီညီေက်ာ္က ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုတယ္။
ABSDF (ေျမာက္ပိုင္း)မွာေတာ့ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔အျပင္ တပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ စစ္ေရးႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း ခရိုင္မွဴးအျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးက႑ကပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ အခ်င္းခ်င္းစြပ္စြဲသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္အေပၚမွာေတာ့ သူက အျမင္တစ္မ်ိဳးရွိတာေတြ႔ရတယ္။
“ တိုင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ ေဒသခံေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ သူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းစဥ္ပဲ။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ေဒသခံေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မူလေမွ်ာ္မွန္းခ်က္၊ သူတို႔ေဒသ၊ သူတို႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ထားတဲ့ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္းက ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ႏွစ္ခုက မတိုက္ဆိုင္ဘဲနဲ႔ အၿငိဳးတႀကီးႏွိပ္စက္ၿပီးေတာ့ မျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္ထိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ မလိုလားအပ္တဲ့သတ္ျဖတ္မႈေတြျဖစ္ခဲ့တာပဲ” လို႔ သူကဆိုတယ္။
မႏၱေလးကိုျပန္ေရာက္လာခဲ့တဲ့ေနာက္ အဲဒီျဖစ္စဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို အသိေပးတာ၊ သားသမီးေတြကို ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုေခၚယူႏိုင္ေရးအတြက္ ပါေဂ်ာင္ေဒသေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြကို အၾကံဥာဏ္ေပးတာေတြျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသက်ဆံုးေက်ာင္းသားမ်ားအထိမ္းအမွတ္ ရုပ္တုနဲ႔ ရင္ျပင္ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးပမ္းခဲ့သလို၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ ျမ၀တီမင္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္မွာ က်ဆံုးသူေတြကိုရည္စူးၿပီး ဆြမ္းကပ္အမွ်ေ၀တာ၊ အခမ္းအနားက်င္းပတာေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ စိတ္တူကိုယ္တူရွိသူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေမတၱာကမ္ပိန္း အဖြဲ႔ကိုထူေထာင္တယ္။ ေမတၱာကိုအေျခခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုျဖစ္လာဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီအေျခခံေတြပ်ံ႕ႏွံ႔ေစဖို႔ ရည္ရြယ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ အခုလာမယ့္၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ေရးကြန္ရက္(EON) ထဲမွာ ေမတၱာကမ္ပိန္းအဖြဲ႔ကလည္း အဖြဲ႕တစ္ခုအေနနဲ႔ပါ၀င္ေနတယ္။
88 Café ကိုဖြင့္ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာႏိုင္ငံေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြရဲ႕စုရပ္တစ္ခုအျဖစ္သာမက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ရင္ဖြင့္ရာ၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျပဳလုပ္ရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဦးညီညီေက်ာ္က “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးလုပ္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ အစည္းအေ၀း၊ အခမ္းအနားေတြလုပ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြက လူထုနဲ႔နီးစပ္တဲ့ေနရာေတြမွာရွိေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္လည္း မေဖ်ာ္တတ္ဘူး။ မုန္႔လည္းမလုပ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံလူတန္းစာေတြမွီခိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ဒီဆိုင္ကို လုပ္ခဲ့တာ။ လယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ ဥပေဒေရးရာမမွ်မတလုပ္ခံရသူေတြ အလြယ္တကူခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္တဲ့ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခ်င္လို႔ ဒါကိုလုပ္ခဲ့တာ” လို႔ ဆိုတယ္။
အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္တဲ့အခါ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးအရခြဲျခားခံရမႈေတြရွိခဲ့တယ္။ အခက္အခဲေတြရွိခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးမွာလုပ္ေဆာင္ေနေပမယ့္ လြတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကိုသြားဖို႔ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးလို႔ ဦးညီညီေက်ာ္ကဆိုတယ္။
သူက “ ယံုၾကည္မႈကြဲတဲ့ ဘာသာကြဲအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ပတ္၀န္းက်င္ကိုေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ရပ္တည္မႈပဲ။ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ယိမ္းမကခ်င္ဘူး။ အဲဒီအေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားသလို ဘာမွလည္းအားငယ္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမိုကေရစီဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေပၚမွာေနတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ေတာ့ မိမိၾကမၼာဖန္တီးခြင့္ကို တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာျဖစ္တယ္” လို႔ ဆိုတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူကေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကိုအေကာင္းဆံုးအျဖစ္လက္ခံၿပီး လႊတ္ေတာ္ျပင္ပႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းကေနပဲ သူလုပ္ခ်င္တဲ့ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္သြားဖို႔ရည္မွန္းထားပံုေပၚတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ သိပ္ျပသနာမရွိဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာကၽြန္ေတာ္ ပဋိပကၡတားဆီးေရးေတြလုပ္ေနတယ္။ ဦး၀ီရသူကလည္း မေျပာဘူး။ အဲဒီလိုပဲ မြတ္ဆလင္ကြန္ျမဴနတီေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္ျပဳပံုမေပၚဘူးဗ်” လို႔ သူက ရြတ္ေနာက္ေနာက္နဲ႔ ရယ္ေမာရင္းဆိုပါတယ္။
ေဇာ္ေနာင္လင္း
0 comments:
Post a Comment