Friday, March 13, 2015

လက္ပံတန္း မွသည္... (ရွင္ေဒဝီ)



က်မ ရွင္ေဒဝီ ပါ။ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းက documentary filmmaker (မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးသူ) ျဖစ္ ပါတယ္။ ၁၀ ရက္ေန႔ လက္ပံတန္းအၾကမ္းဖက္မႈအတြက္ မ်က္ျမင္သက္ေသ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ လက္ပံတန္းမွာ ကင္မရာနဲ႔ေရာက္ရိွေနခဲ့တာဟာ သတင္းဌာနတစ္ခုခုအတြက္ အလုပ္ လုပ္တဲ့ media သမားအျဖစ္ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ေတြကို မွတ္တမ္းတင္စုေဆာင္းေနတဲ့ image collector အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မဟာ တျခားေသာ media သမားေတြလို က်င့္ဝတ္ ေစာင့္ထိမ္းစရာမလိုဘဲ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို ဝန္းရံႏိုင္သူအျဖစ္ က်မကိုယ္ က်မ ခံယူပါတယ္။
အစကေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပညာေရးေျပာင္းလဲဖို႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္လို႔ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းကို ေထာက္ခံပါတယ္။ သူတို႔ စထြက္လာကတည္းက လံုးဝ သေဘာတူ ေထာက္ခံပါတယ္။ အခုမွမစရင္ က်မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရဦးမတုန္း။ တဘဝလံုး ေစာင့္ခဲ့ရတာ။

က်ေနာ့္သမီး စာက်က္ေနတယ္လို႔။ ေအးခ်မ္းစြာပညာသင္ၾကားေရးကို ထိခိုက္ေစေသာ ဆူပူမႈဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ေတြကို ၾကားသိရတဲ့အခါ က်မငယ္စဥ္က တစိတ္တပိုင္းကိုပဲ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ က်မရဲ အုပ္ထိန္းသူက ျပည္သူပိုင္ မသိမ္းခင္ နန္ယန္ေက်ာင္း (အခု ထ ၂ ဗဟန္းမွာ ၁၀ တန္းထိသာ ပညာသင္ၾကားခဲ့သူပါ။ ဘြဲ႔ မရပါဘူး။ဒါေပမယ့္ က်မကို မူလတန္းကေန အလယ္တန္းအထိ အိမ္မွာ စာျပေပးႏိုင္ပါတယ္။ က်မတို႔ေခတ္ကာလကလည္း က်ဴရွင္ေတြ ဒီေလာက္ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။ အဓိကေျပာခ်င္တာက က်မ အုပ္ထိမ္းသူ က်မ အေမရဲ႕ စာသင္ၾကားဟန္ပါ။ သမိုင္း၊ ျမန္မာစာ စတာေတြကို ပံုေျပာသလို ေျပာျပပါတယ္။ စာကို ဝါက်အလိုက္ မက်က္ခိုင္းဘူး။ နားလည္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေရးခိုင္းပါတယ္။ ဆရာမေပးတဲ့ မွတ္စုနဲ႔ နည္းနည္းကြာဟေပမယ့္ အခ်က္အလက္ကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ အိမ္ကသင္ၾကားေပးတဲ့ မူဟန္နဲ႔ပဲ မူလတန္းကေန အလယ္တန္း (သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ) က်မ ႏွစ္စဥ္ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၉ တန္းေရာက္တဲ့အခါ က်မတို႔သားအမိ အခက္ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်မ အေမက ဇီဝေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒ စတဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးပါဘူး။ ျဗဳန္းခနဲေျပာင္းသြားတဲ့ အဂၤလိပ္လို သင္႐ိုးေတြကို အေမက မသင္ျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ က်မလည္း အလြတ္က်က္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါကစၿပီး က်မရဲ႕ပညာေရး ေရႊေရာင္ေန႔ရက္ေတြ ၿပီးဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ ပညာေရးေရႊေရာင္ေတြ အညိဳေရာင္ ေျပာင္းလာသလို ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ စုန္းစုန္းျမဳပ္တဲ့ ၁၉၈၈ ကိုလည္း က်မ နဝမတန္း ေက်ာင္းသူဘဝမွာ ၾကံဳခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ေခတ္ထဲက အလင္းေရာင္ေတြရလာႏိုး တိုက္ပြဲဝင္ရင္း ၁၀ တန္းစာေမးပြဲေျဖရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာမ်ဳိး၊ ေနာက္ႏွစ္ စာေမးပြဲမေျဖခင္ လေပါင္းမ်ားစြာ ဖမ္းထားခဲ့ၿပီး စာေမးပြဲနီးမွ ကပ္ၿပီးလြတ္တာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၁၀ တန္းမေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ဆိုတာ မေရာက္ရမွာမို႔ အလြတ္က်က္တန္ က်က္၊ ကူးခ်တန္ ကူးခ်နဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ ၁၀ တန္းကို ၁၉၉၃မွာ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခါ က်မ အမွတ္နဲ႔ ေရြးစရာကက ႐ူပေဗဒ၊ သခ်ၤာ၊သတၱေဗဒ၊ ႐ုကၡေဗဒဆိုတာေတြ ေရြးႏိုင္ပါသတဲ့။ က်မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ေရွ႕ေန။ က်မ ဥပေဒကိုတက္ခြင့္မရပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်မ က ျမန္မာစာကို တက္ခ်င္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မက သိပၸံတြဲနဲ႔ ၁၀ တန္းေအာင္တာမို႔ ဝိဇၨာတြဲေျပာင္းဖို႔ ခက္ျပန္ပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မနဲ႔ ဘယ္လိုမွ စိတ္မဝင္စားတဲ့ သတၱေဗဒဘာသာကိုပဲ ဘြဲ႔တခုရႏိုင္ဖို႔ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္ေပါ့။ ပညာေရးအတြက္ က်မတို႔ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့ရတယ္။ ေငြေတြေပးခဲ့ရတယ္။ က်မတို႔ ဘြဲ႔လက္မွတ္ကလြဲရင္ ဘာေတြရခဲ့သလဲ။ ဘာမွမရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္တခုေတာ့ စာသင္ၾကားရင္း ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြနဲ႔ေတာ့ လံုေလာက္ေက်နပ္ေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မတတ္သာလုိ႔ ေခါင္းငံု႔ အံႀကိတ္ေနခဲ့ရၿပီး အခုေတာ့ ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ တစခန္းထ ဦးေဆာင္လို႔ ပညာေရးစနစ္ေျပာင္း ေတာင္းဆိုဆႏၵျပေနတာကို ေတြ႔ျမင္ရတဲ့အခါ က်မေနနဲ႔ ေထာက္ခံဝန္းရံမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရိွလာျပန္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့သူေတြ ဝန္းရံေပးေနတာ ျမင္ရတဲ့အခါ ဒါလား ေက်ာင္းသားလားလို႔ ျပစ္တင္သံ၊ ပ်က္ရယ္ျပဳသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလိုအသံကို သာမန္ေဝဖန္သူေတြဆီကသာမက ျပန္/ၾကား ဝန္ ဆီကပါ ၾကားရေတာ့ ေျပာျပရဖို႔ ျဖစ္လာရပါတယ္။ တျခားလိုက္ပါတဲ့ သက္ႀကီးပိုင္းေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္နဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ ကိုယ္စီရိွႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါေနရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ပါ။ က်မ အသက္ ၄၀ ပါ။ သက္ႀကီးပိုင္းလို႔ ဆိုပါစို႔။ ဘာေၾကာင့္ ပညာေရးေျပာင္းလဲတာဟာ က်မ အတြက္ အေရးႀကီးေနရေသးတာပါလဲ။ မ်ဳိးဆက္သစ္အတြက္ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဒီလို စကားလံုးအႀကီးႀကီးေတြကို အျမင္ကတ္ေနသူေတြအတြက္ ႐ိုး႐ိုးေလးေျပာခ်င္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္မေရြး ပညာသင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ရိွႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးက က်မ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါပါတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဥပေဒပညာသင္ခြင့္ရၿပီး ေရွ႕ေနတေယာက္ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္နည္းနည္း ၾကာဦးမယ္ဆိုရင္လည္း က်မ ေက်ာင္းသားတေယာက္ျပန္ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘယ္အရြယ္သာ ျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြဟာက်မတိုု႔ အနာဂတ္ကို ပိုၿပီးေမွာင္ပိန္းေနေစဦးေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအရြယ္ႀကီး ေက်ာင္းသားလားလို႔ဆိုေနသူေတြကို ပညာလို အိုသည္မရိွလို႔ပဲ တသီးပုဂၢလအျမင္နဲ႔႐ိုး႐ိုးေလး ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ခ်င္းတရားကသာ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ႕ သားသမီးပါ။ ဒီေတာ့ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွာ ဝန္းရံသူ ျပည္သူေတြပါဝင္ေနတာက ေဝဖန္ျပစ္တင္ေနရမယ့္ ကိစၥဆိုးမဟုတ္ဘူးလို႔ ျမင္ပါတယ္။ အထက္က အေၾကာင္းအရာေတြဟာ က်မဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို အကဲဆတ္ေနရသလဲဆိုတဲ့ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုဆက္ၿပီး လက္ပံတန္းအၾကမ္းဖက္မႈဆီကို သြားပါမယ္။

၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီ စိန္ေခၚမႈအတြက္ ၉ ရက္ေန႔ညမွာ လက္ပံတန္းသပိတ္စခန္းမွာ သြားအိပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီညမွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ကိုေတြ႔ရတာ က်န္းမာေရး အားနည္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္မွာ ႀကီးမားတဲ့ ရင္ဆိုုင္မႈေတြကို ၾကံဳရမယ္ဆိုတာ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးသားဆိုတာ သိသာတယ္။ အတားအဆီးေတြကို အၾကမ္းမဖက္ တိုးဝင္ေဖာက္ထြက္မယ္။ ဒါဟာ ဖမ္းဆီးခံရႏိုင္တယ္ဆိုတာလည္း သူက သိေနတယ္။ အားလံုးဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ရဲရင့္ၾကဖို႔ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တည္ၿငိမ္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျပာတဲ့ စကားတခြန္းကို က်မ မွတ္မိေနတယ္။ အတားအဆီးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္တဲ့အခါ၊ သံဆူးႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ ဂိတ္ေတြကို ရင္ဆိုင္တိုးတဲ့အခါ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမွာကိုပဲ တဲ့။ က်မတို႔အားလံုး ၁၀ ရက္ ၁၀ နာရီမတိုင္ခင္ အစိုးရဘက္က အေလ်ာ့ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ရန္ကုန္မွာ သပိတ္ကိုဆက္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာေပ်ာ္ရႊင္စြာ လူထုနဲ႔ေတြ႔ဆံု၊ ရန္ကုုန္တကၠသိုလ္ ဒါမွမဟုတ္ ေရႊတိဂံု စေနေထာင့္မွာလူစုခြဲေပးဖို႔ပါ။ ဒါၿပီးရင္ လႊတ္ေတာ္က ေဆြးေႏြးမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ပါ။ က်မတို႔ မရဲတရဲနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ စာနာမႈေလး နည္းနည္းကိုပါ။ အဲဒီညမွာ ေက်ာင္းသားေတြ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ ဝိုင္းဝိုင္း နဲ႔ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္သီခ်င္းေလးေတြ ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပံုပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အနားသြားရင္ ၾကားရတဲ့စကားေလးေတြ ရိွပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ ေရာက္မလား၊ ေထာင္ကို ေရာက္မလား မသိဘူးတဲ့။ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ထားၾကတဲ့။ တေယာက္က ေျပာတယ္။ ရဲေတြ ဝင္ဖမ္းရင္ေခါင္းကို အ႐ိုက္မခံရေအာင္ သတိထားဖို႔ အခ်င္းခ်င္း အၾကံေပးေနၾကပါေသးတယ္။ အေပၚယံျမင္ရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ က်မတို႔လူမ်ဳိး အယူသည္းပံုက အိပ္မက္မေကာင္းရင္၊ မ်က္ခံုးလႈပ္ရင္ေတာင္ ပူပန္တတ္တာမ်ဳိးေလ။ အခုဟာက မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္ႏိုင္လဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိႏိုင္ေနႏိုင္တဲ့ညမ်ဳိးမွာ သူတို႔ ရဲရင့္ခဲ့ၾကတယ္။ လေရာင္သိပ္မျဖာတဲ့ညမွာ သူတို႔ေတြဟာ ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ က်မ ရင္ထဲေတာက္ပေနခဲ့တယ္။


ေနာက္တေန႔ မိုးလင္းေတာ့ သပိတ္စခန္းဟာ ပံုမွန္ေလးပါပဲ။မီဒီယာသမားေတြ တဖြဲဖြဲဝင္လာတယ္။ မီဒီယာသမားတခ်ဳိ႕က ရဲမွဴးတဦးက တခုခုဆို ၾကည့္ေရွာင္ေပါ့လို႔အၾကံေပးလိုက္တာလည္း ၾကားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္သံ ၾကားရတယ္။ ေဘာင္းဘီဝတ္တဲ့သူေတြက ေျပးမယ့္သူေတြလား ေဟ့၊တက္လမ္း ရွာရမယ္။ သံဆူးတပ္ အကာအရံေတြကို တက္ရမွာေလ။ အဲဒီလို ေျပာင္ေနၾကတယ္။ ရယ္ေနၾကတယ္။က်မက ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ကို တိုးတိုးေမးတယ္။ အေျခအေနတခုမွာ သမီးတို႔ ထမီကၽြတ္ႏိုင္တယ္။သူတို႔ ျပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီရွည္ပါတယ္ တဲ့။ ဒီလိုပါပဲ။ ဘာမွ မ႐ႈပ္ေထြးေသးတဲ့မနက္ခင္း ၉ နာရီေလာက္မွာ စစ္ေၾကာင္းပံုစံ ၄ ေယာက္တြဲ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ သီခ်င္းဆိုေႂကြးေက်ာ္သံတိုင္နဲ႔ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးက၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္အတြက္ စိတ္ေတြကို ရြက္လႊင့္လိုက္ၾကၿပီ။

၁၀ နာရီမထိုးခင္ ညိႇႏိႈင္းဖို႔ သတင္းစကားဝင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ NNER က ဦးသိန္းလြင္နဲ႔ ေဒၚညိဳညိဳသင္းပါ ရိွေနတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ညိႇၾကတယ္။ မၾကာခင္ သတင္းစကားေရာက္လာတယ္။ လက္ပံတန္း တာဆံုကိုလမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ခြင့္ျပဳမယ္။ ရန္ကုန္ကိုု ကားနဲ႔ သြားခြင့္ျပဳမယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုး အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ မသြားရဘူး တဲ့။ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ သတင္းကေတာ့ အားတက္စရာေလ။ ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ အားလံုး ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ သီခ်င္းေတြဆိုလိုက္ၾကတာ။ အားလံုးလည္း ခုန္ေပါက္လို႔။ က်မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတြးလိုက္တာက ေၾသာ္ အစိုးရက ငါတို႔ကို နည္းနည္းညစ္ၿပီးမွ ေပးတာေပါ့ေလ။ ရန္ကုန္ စြမ္းအားရွင္လက္ပတ္နီကိစၥမွာ အေတာ္အ႐ုပ္ဆိုးထားေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ ေျခလြန္လက္လြန္ မလုပ္ေလာက္ဘူးလို႔ေပါ့။ က်မ အစိုးရရဲ႕ ယုတ္မာမႈကို ေလ်ာ့တြက္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘဘ ဦးဝင္တင္ရဲ႕သေဘာထား သတိေပးစကားကို ခဏ ေမ့သြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္ထားတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေဘာင္ေတြကိုု ဖယ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီအထိေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။ ရန္ကုန္သြားခြင့္ ရေတာ့မယ္ေပါ့။ စစ္ေၾကာင္းကသူေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ က်မလည္း ေပ်ာ္ၿပီး ခုန္လို႔ ႐ိုက္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြေတာင္ ခုန္ကုန္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ပံတန္း ရပ္မိရပ္ဖေတြရဲ႕ သေဘာထားဆိုတာကို ေလာ္စပီကာနဲ႔ လာဖြင့္တယ္။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ခံေတြက မလိုလားလို႔ အျမန္ဆံုး ထြက္သြားဖို႔။ အဲဒါက ေပ်ာ္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းကို ေတြေဝသြားေစတဲ့အျပင္ ေဒါသဆြေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ ဒါ လက္ပံတန္းျပည္သူအစစ္ေတြ မဟုတ္မွန္း သိေနၾကသားပဲ။ လွည့္ကြက္ေတြ လာေနၿပီ။ သြားခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာ တခုခုမွားေနလို ခံစားလာရတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုေတြက မူလအစီအစဥ္အတိုင္း တိုးခ်င္ေနၾကၿပီ။ ညႇိႏႈိင္းမႈက အႀကိမ္ႀကိမ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္း။ ရဲေတြဘက္က လူစုခြဲဖို႔၊ လူစုမခြဲရင္ အေရးယူမယ္ဆိုတာ ထပ္တလဲလဲ ဖြင့္ေနတဲ့အသံက က်ယ္သထက္ က်ယ္လာၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ေၾကညာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တိုးဝင္မယ္။ ဖမ္းမယ္ဆိုရင္ ဖမ္းပါ။ ဒါေပမယ္ ျပည္သူေတြကို မဖမ္းပါနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားသူေတြကို နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဖမ္းဆီးမႈေတြျဖစ္လာရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အလံေတာ္ကို မေလးမစား မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေၾကညာေနတယ္။ မင္းေသြးသစ္ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္က ေၾကညာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးညိႇႏိႈင္းမႈက လမ္းေလွ်ာက္ မထြက္ေတာ့ဘူး။ သပိတ္စခန္းမွာ ကား လာေခၚမယ္။ အဲဒီကပဲ ကားေပၚ တန္းတက္ၿပီး ရန္ကုန္သြားမယ္။ ရဲကားေတြ ေနာက္ကလိုက္လို႔ ရတယ္။ ဒါ ေက်ာင္းသားဘက္က ေတာင္းဆိုတာ။ နယ္လံုဝန္ႀကီးက လမ္းတေလွ်ာက္ အလံ မေထာင္၊ ခြပ္ေဒါင္း ေခါင္းစည္း မစည္းဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စစ္ေၾကာင္းပါ ေက်ာင္းသားထုရဲ႕သေဘာထားကို ေတာင္းခံတယ္။ ေက်ာင္းသားထုက ဆံုးျဖတ္တယ္၊ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ပံုရိပ္ အလံေတာ္ကို မထားခဲ့ႏိုင္ေၾကာင္း။ အဲဒီမွာ နယ္လံုဝန္ႀကီးက သူတို႔သေဘာထားနဲ႔မၿပီးလို႔ တင္ျပဦးမယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ၁၀ နာရီ ၁၀ မိနစ္ကို အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစာင့္စားေနရတာေၾကာင့္ ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွ အေၾကာင္းမျပန္ရင္ မူလအစီအစဥ္အတိုင္းပဲ တိုးဝင္ေတာ့မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ခ်ိန္က ၁၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္ပါ။

ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ က်မ ခန္႔မွန္းမိပါၿပီ။ က်မတေယာက္ထဲ က်ိတ္ၿပီး ဆဲဆိုေနမိပါၿပီ။ ယံုမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရင္ ဆဲပါတယ္။ ေနာက္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ပက္စက္လြန္းတဲ့ အစိုးရကို ဆဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေၾကာင္းကို စိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အသံတိတ္ပဲ ဆဲခဲ့ရတာပါ။ နယ္လံုဘက္က အေၾကာင္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး။

၁၁ နာရီ ၄၅ မွာ စတိုးပါတယ္။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ လံုးဝ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ စနစ္တက် တိုးဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ဆို ပိုၿပီး မွန္ပါလိမ္႔မယ္။ အလံကိုင္တဲ့သူေတြက ေနရာက မေရြ႕ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက လူ ၃ တန္းရပ္ေနတဲ့ ရဲေတြကို လူအားနဲ႔ တြန္းၾကတာပါ။ တဖက္ တဖက္ ေတာင့္ခံရၾကရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြရဲ႕ လူတံတိုင္းက ၃ ထပ္ပါ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေဖာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ တနာရီနီးပါး တြန္းၾက ထိုးၾကေအာ္ၾကနဲ႔။ အားကုန္လို႔ မူးလဲသူေတြကို ဆြဲထုတ္ၾကနဲ႔။ ေက်ာင္းသားစစ္ေၾကာင္းဘက္ကစနစ္က်ဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆဲဆိုသူ၊ ေသြးဆူသူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲေတြကို မဆဲဖို႔၊ နစ္နစ္နာနာ မေျပာဖို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျဖာင့္ျဖေနၾကပါတယ္။ တိုးၿပီး ၄၅ မိနစ္ေလာက္မွာေတာ့ ရဲတံတိုင္းကို မေက်ာ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာသေလာက္ ရိွေနရပါၿပီ။ မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ ငိုတာ မူးလဲတာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

က်မ ျမင္ေတြ႔ရတာကေတာ့ ေက်ာင္းသူေတြ ငိုၾကတယ္။ အဲဒါ ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံဖ်က္မယ့္ ေတာင္းဆိုခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုင္ ၅၀၀ ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ဆုလာဒ္အျဖစ္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိ္တ္ ေက်ာက္တိုင္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေသြးေတြရဲ႕ ဘိုးေဘးေတြကို တိုင္တည္ခ်င္တာပါ။ သူတို႔ စံုစံုညီညီနဲ႔ ျပည္ေတာ္ဝင္ခ်င္တာပါ။ သူတို႔ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ထိုက္ပါတယ္။ ရင္ကြဲထိုက္ပါတယ္။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ တုံ႔ျပန္မိန္႔ကိုု ျပည္သူကို ကူညီပါရေစဆိုတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲေတြက ထပ္တူက်က် ေဆာင္ရြက္ေနလိုက္ရပံုက ရင္က်ဳိးထိုက္ပါတယ္။ က်မ ကင္မရာ record ကို ႏွိပ္ရင္း တိုးထား ေမာင္တို႔မယ္တို႔။ ေတာင့္ထားၾက။ ခြပ္ေဒါင္းေသြးကို ျပၾကနဲ႔ ရင္ထဲက ထြက္ခြာခြင့္မရတဲ့ စကားလံုးေတြ။ ခြပ္ေဒါင္းအိုက ခြပ္ေဒါင္းပ်ဳိေတြကို အသံတိတ္ပဲ အားေပးေနရေတာ့တယ္။

ၾကားၾကရတယ္။ ပိတ္ထားတာနဲ႔ မနီးမေဝးမွာ လူထုေရာက္ေနၿပီ တဲ့။ သူတို႔လည္း အပိတ္ခံထားရတယ္ တဲ့။ စစ္ေၾကာင္းက ႏွစ္ခုဆံုဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားခ်င္းမမွ်။ မနက္စာ ထမင္း မစားရေသး။ ရဲ တံတိုင္းကို တြန္းေနဆဲ။ က်မ တခုသတိထားမိတယ္။ လူခ်င္းတိုးတိုက္ေနစဥ္မွာ ေပါက္ကြဲမႈေတြက မျပင္းထန္ေသးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ရဲေတြဆို အေပ်ာ္လိုေတာင္ ျပံဳးေနေသးတယ္။ သိပ္ရန္လိုပံု မရဘူး။ က်မဆိုရင္ သူတို႔တားထားတဲ့ အကာအရံေပၚ တက္႐ိုက္တာ။ အမ ျပဳတ္က်ရင္ ရွမယ္လို႔ သတိေပးေသးတယ္။ ဒါေတာင္ က်မက သတင္းေထာက္မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ တဖက္သတ္ပါေနမွန္း သူတို႔ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ ရိပ္မိေနၿပီ။ တခုခု ျဖစ္ခါနီးၿပီ။ စစ္ေၾကာင္းေနာက္ေပါက္ကို အျပင္လူေတြ ေရာက္ေရာက္လာတာကို စိစစ္ေနရတယ္။ အျပင္လူေတြထည့္ ႐ႈပ္ေထြးေအာင္ ဖန္တီးၿပီးရင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာ သိေနၿပီးသား။ ဒါမ်ဳိးေတြျဖစ္ခဲ့တာပဲ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေရာ။ ၁ နာရီ ေက်ာ္လာေတာ့ ခြန္အားေတြ ကုန္လာသလို ထမ္းထုတ္ရသူေတြ ပုိမ်ားလာတယ္။ ေနာက္တန္း လံုျခံဳေရးစိုးရိမ္ေနရၿပီ။ မူးလဲသူကိုတင္သြားတဲ့ လူနာတင္ကား ထြက္ဖို႔ ဖြင့္ေပးဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၁ နာရီခြဲ ၂ နာရီနီးထိ ႏွစ္ဖက္ ထမင္းမစားရေသးဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ထမင္း၊ ဟင္းေတြေတာ့ ေရာက္လာၿပီ။ ဘယ္သူမွ မစားရေသးဘူး။ မနက္ထဲက ထြက္ခြင့္ေပးမယ္လို႔ၾကားၿပီး အေပ်ာ္လြန္ စိတ္ေစာၿပီး မနက္စာလည္း ဘာမွမစားျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ အခုေတာ့ မူးလဲသူေတြ၊ ေတာက္ေခါက္သူေတြ၊ မခ်ိတင္ကဲ ငိုယိုသူေတြ၊ ေပါက္ကြဲလုနီးနီး ဗံုးတလံုးလို။

၁ နာရီခြဲ ေရသန္႔ဗူးတစ္လံုး ပ်ံဝဲသြားတယ္။ တလံုးထဲေနာ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲက ေပါက္ကြဲလိုက္တာလို႔ ယူဆရပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲ ေက်ာင္းသားဘက္ကို နံပတ္တုတ္တခု ပ်ံဝဲလာ။ ေက်ာင္းသားက မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ေကာက္ယူေျပး။ ရဲက ျပန္လု၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အခ်င္း ၄ လက္မေလာက္ရိွတဲ့ ခဲေတြ ရဲေတြဘက္ကေန သပိတ္အုပ္စုဘက္ ေရာက္လာ။ အရမ္းျမန္တယ္။ စၿပီ။ ဒီမွာ ကမာၻပ်က္ၿပီ။ အ႐ိုက္အဖြဲ႔ ေျပးဝင္႐ိုက္ၿပီ။ သူတို႔က တြန္းေနတဲ့ ရဲ တံတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ။ လည္ပတ္နီေတြနဲ႔။ တပ္မ ၁၁ တဲ့။ စစ္ဦး ဘီလူး။



က်မ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားဖို႔ မီဒီယာ ေကာ္နာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုး ေျပးၾကၿပီ။ ခဲေတြက အဆက္မျပတ္။ ေနာက္က လည္စည္းနီနဲ႔ တုတ္ေတြနဲ႔ဝင္လာၿပီး တလၾကမ္း ႐ိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ က်မတို႔ နီးရာအိမ္ထဲ ဝင္ေျပး။ တံခါးေတြ ဂ်က္ထိုးၿပီး အိမ္ထဲကေန ေခ်ာင္းၾကည့္႐ံုသာ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကင္မရာ Lens ဆန္႔တဲ့အေပါက္ မရိွ။ အိမ္ထဲမွာ ကိုယ္နဲ႔အတူ ေရာက္ေနသူေတြက ၂၀ နီးပါး။ ကိုယ့္ကင္မရာေၾကာင့္ အိမ္အဖြင့္ခံရရင္ လူ ၂၀ ေက်ာ္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြလည္း ပါတယ္။ ရဲဲရဲေတာက္ေတြပါ။ သူတို႔ရဲေဘာ္ေတြ အ႐ိုက္ခံေနရလို႔ သြားပါရေစတဲ့။ ရဲရင့္လိုက္တဲ့ ကေလးေတြ။ တိုက္ပြဲဆိုတာ တႀကိမ္ထဲမဟုတ္ေၾကာင္း ေခ်ာ့ေမာ့ရင္း အိမ္ထဲကေန ရင္ဖိ၊ ေၾကကြဲ၊ နာက်ည္း၊ အျပင္က ၅ ေပအကြာမွာ ကမာၻပ်က္ေန။ က်မ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားေတြကို ျမင္ခဲ့တယ္။

အမွန္ကို ေျပာမယ္။ေက်ာင္းသားေတြကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တဲ့ ရဲေတြ အမွန္ရိွခဲ့တယ္။ ရဲအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ တကယ္တတ္ခဲ့တယ္။လူနာတင္ကားကို ႐ိုက္တဲ့ကိစၥမွာ ရဲမွဴး တားေပးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာ ေသာ္ဇင္အုန္းတို႔ကိုလည္းလူစိတ္ရိွတဲ့ နယ္ေျမခံရဲက ကူညီခဲ့တယ္လို႔ ၾကားခဲ့ရတယ္။

ယုတ္မာတာထက္ ဆိုးရြားတဲ့ အၾကမ္းဖက္ ရဲဝတ္ေတြရိွခဲ့တယ္။ ႐ိုက္တယ္။ ႐ိုက္တယ္။ ေဒါသတႀကီး၊ အၿငိဳးတႀကီး၊ မရပ္မနား၊ ျမင္ျမင္ရာ အဲဒီလို႐ိုက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္ေနတဲ့အိမ္ေတြကို ဖြင့္ခိုင္းၿပီး အားလံုးကို ႐ိုက္တယ္။ ဖ်က္ဆီးတယ္။ အေသးစိတ္ကေတာ့ ရဲရင့္တဲ့ သတင္းသမားေတြ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ႐ိုက္ခဲ့တဲ့မွတ္တမ္းေတြမွာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ က်မ ရသေလာက္ အိမ္ထဲကေန ႐ိုက္တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာအိမ္ပြင့္သြားၿပီး အဖမ္းခံရရင္ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမလဲလို႔ ေတြးထားတယ္။ က်မနဲ႔အတူ မိတ္ေဆြ မသိႏၵီဦး ပါရိွေနတယ္။ ျပန္လြတ္ႏိုင္ေပမယ့္ အခုခ်ိန္ ဖမ္းခ့ဲရရင္ အ႐ိုက္ခံရႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးထားၾကတယ္။ ေနာက္ေဖးေပါက္ဖြင့္ၿပီး ေျပးဖို႔မစဥ္းစားႏိုင္ၾကေသး။ အဲဒီလိုထြက္တဲ့အခ်ိန္ ႐ိုက္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ အေသအေက်ျဖစ္မွာ။ က်မရဲ႕စိတ္ပူမႈက ရယ္စရာပါ။ အ႐ိုက္ခံရင္ က်မ ေခါင္း မထိရင္ၿပီးေရာလို႔ ေတြးထားႏိုင္ေပမယ့္ က်မ ေခၽြးနဲစာနဲ႔ဝယ္ထားရတဲ့ ကင္မရာ ဖ်က္ဆီးခံရမွာ ေသမေလာက္ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ က်မ အ႐ိုက္ခံရလို႔ လဲသြားရင္ကင္မရာေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

မၾကာခဏ အိမ္ကိုဖြင့္ေပးဖို႔ လာကန္ေက်ာက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အိမ္ေနာက္ကထြက္ ေျပာင္းခင္းေတြကိုျဖတ္ ကၽြန္ကေလးေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ျပည္လမ္းမေပၚကို က်မတို႔ ေရာက္ရိွလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ လက္ပံတန္းထဲမွာ ကမာၻပ်က္ေနတဲ့ ေနရာတခုကို က်မတို႔ စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ခ်ိန္ထားခဲ့ရတာ က်မတိုု႔ရဲ႕အနာဂတ္ က်မတိုု႔ရဲ႕ႏိုုင္ငံေတာ္ အားလံုးကိုု စြန္႔ခဲ့ရတာ။ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ ရဲေမတို႔၊ ဝန္းရံသူ ျပည္သူတို႔ မင္းတို႔ကို ခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။

ဒီအၾကမ္းဖက္မႈပံုရိပ္ေတြကိုေတာ့ အားလံုး ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရိွခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ရင္ကြဲနာက်ခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ မတူညီေသာ အျမင္မ်ဳိးစံုလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ က်မ ေနာက္ဆံုးေျပာလိုတာက ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ကုန္ လာခ်င္တာ မွားတယ္။ မလာေစခ်င္တဲ့ အစိုးရမွားတယ္ဆိုတာထက္ အစိုးရဟာ ညာခဲ့တယ္၊ ေကာက္က်စ္ခဲ့တယ္၊ သူတို႔နဲ ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူတိုင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကို အျမဲတမ္း ညစ္ႏြမ္းေစခ်င္တယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ က်မတိုု႔ျပည္သူေတြပဲ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ျပည္သူ၊ ေနာက္ ျပည္သူထဲက အပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ျပည္သူ႔ရဲ (အၾကမ္းဖက္ လူ႔တိရစာၦန္ေတြကိုု ျပည္သူ႔ရဲ လို႔ မသတ္မွတ္ပါ။ အားလံုး နာက်င္ခံစားခ့ဲၾကရတာပဲ။

အဓိကကေတာ့ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ေနရာမွာေစတနာထားတတ္တဲ့သူေတြ က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ မ်ားလာေစခ်င္တာပါ။ ေနာက္ ေစတနာအျမင္ထားတတ္သူေတြ၊ လူသားဆန္သူေတြ မ်ားလာေစခ်င္တာပါ။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာသပိတ္ေမွာက္ရင္ အစိုးရသေဘာထားကို ဆန္႔က်င္ရင္ အဖမ္းခံရႏိုင္တာ သိၿပီးသားပါ။ ဖမ္းရင္ အ႐ိုက္ခံရမယ္ဆိုတာလည္း သိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က မွတ္တမ္းေတြအရ နည္းနည္းေလးမ်ား လြန္သြားပါတယ္လို႔ ျပဳရက္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားက မေတြးမိၾကဘူးလားဟင္။
အာဏာျပန္သိမ္းမယ္နဲ႔ လာမေျခာက္နဲ႔၊ အာဏာျပန္သိမ္းခံရရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ မလန္႔ၾကနဲ႔။

အခု အာဏာကို ဘယ္သူ ပိုင္ေနတာလဲ။ေတြးၾကည့္။

ရွင္တို႔၊ က်မတို႔အားလံုး ယံုၾကည္သင့္တဲ့အရာတခုရိွတယ္။ က်မတို႔ အနာဂတ္အတြက္ အမ်ားႀကီး မလိုဘူး။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔လူသားဆန္မႈ။ ဒါပဲ လုိတယ္။

ရွင္ေဒဝီ

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...