ဗုုဒၶဘာသာ ဇစ္ျမစ္ ( ၁၈ ) ေနကၡမၼပါရမီ

September 30, 2013 at 10:55am

ေနကၡမၼဟူေသာပါဠိစကားလုုံးကုုိ မိမိငယ္စဥ္က ေတာထြက္ျခင္းဟူ၍နားလည္ခဲ့သည္။ မွန္သင့္သေလာက္ အတုုိင္းအတာတစ္ခုုအထိေတာ့မွန္၏။ သုုိ႔ေသာ္ မူရင္းစကားလုုံး၏ အဓိပၺါယ္ကုုိ မထိမိေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုုိေသာ္ ေနကၡမၼဟူေသာစကားလုုံးသည္ ကိေလသာမွထြက္ေျမာက္ျခင္း တနည္း ကာမမွထြက္ေျမာက္ျခင္းဟူ၍ အဓိပၺါယ္ရွိေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ဤေနရာ၌ ထြက္ေျမာက္ျခင္းဟူသည္ ကိေလသာတုုိ႔ကုုိ စြန္႔လႊတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ခ်ဲ႔ပါအ့ံ။ ကိေလသာတုုိ႔ကုုိ စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္မွသာလွ်င္  ေလာကေကာင္းက်ိဴးကုုိနည္းမွန္လမ္းက် သယ္ပုုိးႏုုိင္ေပမည္။ ေလာကစီးပြါးေရး ေအးခ်မ္းေရး ဖြ႔ံျဖိဴးေရးတုုိ႔ကုုိ နည္းမွန္လမ္းက်
ေဆာင္ရြက္ႏုုိင္မွသာလွ်င္ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ ပစၥကၡအေျခအေနဆုုိးတုုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္ႏုုိင္ၾကေပမည္။ ထုုိ႔ျပင္ သံသရာေဘး အုုိေဘး
နာေဘးေသေဘးစေသာ ေဘးဒုုကၡအမ်ိဴးမ်ိဴးမွလည္း မုုခ်လြတ္ေျမာက္ႏုုိင္ေပမည္။ တနည္းဆုုိေသာ္ ကိေလသာဆုုိးတုုိ႔ကုုိ
စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္ပါက ေလာကီေကာင္းက်ိဴး ေလာကုုတၱရာေကာင္းက်ိဴးတုုိ႔ကုုိ မလြဲမေသြရရွိႏုုိင္မည္ျဖစ္သည္။  ေနကၡမၼဟူေသာ စကားလုုံးအရ စြန္႔လႊတ္ဟူရာ၌ ျပင္ပဗဟိဒၶအရာတုုိ႔ကုုိစြန္႔လႊတ္ျခင္းႏွင့္ အတြင္းအဇၥ်တၱအရာတုုိ႔ကုုိစြန္႔လႊတ္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဴးရွိသည္။ တနည္းဆုုိေသာ္ ရုုပ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာကုုိစြန္႔လႊတ္ျခင္းႏွင့္ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာကုုိစြန္႔လႊတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုုိႏွစ္မ်ိဴးတြင္ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ
ကုုိစြန္႔လႊတ္ႏုုိင္ပါမွ ရုုပ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာကုုိစြန္႔လႊတ္ႏုုိင္မည္ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ အရာရာကုုိတပ္မက္ခင္မင္လုုိခ်င္တတ္ေသာ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ အတြင္းအဇၥ်တၱတရား တဏွာေလာဘကုုိ စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္လွ်င္ ျပင္ပရုုပ္ဝတၳဳဆုုိင္ရာျဖစ္ေသာ ရာထူးကုုိလည္းစြန္႔ႏုုိင္၏။ အာဏာကုုိ
လည္းစြန္႔ႏုုိင္၏။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ လူအမ်ား၏ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္းကုုိခံရမႈ အျခံအရံမ်ားမႈစသည့္ ျပင္ပအာရုုံဝတၳဳမ်ားကုုိ စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္၏။

   ထုုိ႔အတူပင္ ေဒါသစိတ္ကုုိစြန္႔လႊတ္ႏုုိင္လွ်င္ ရန္သူကုုိလည္းေမတၱာပြါးႏုုိင္၏။ ၾကမ္းတမ္းစြာေျပာဆုုိျခင္း၊ သတ္ျခင္း ႏွိပ္စက္ျခင္း မေတာ္မတရားျပဳျခင္္း၊ ႏုုိင္ထက္စီးနင္းျပဳျခင္းတုုိ႔ကုုိလည္း ျပဳလုုပ္လိမ့္မည္မဟုုတ္ေတာ့။ ေမာဟကုုိစြန္႔လႊတ္ႏုုိင္လွ်င္လည္း မသိမုုိက္မဲစြာ မွားယြင္းျခင္း ေတြေဝျခင္း အသိဥာဏ္အဆင္ျခင္မဲ့စြာ ေျပာဆုုိျပဳမူၾကံစည္ျခင္းမ်ား ကင္းေဝးသြားေပမည္။ မာနကုုိစြန္႔ႏုုိင္လွ်င္ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လာမည္။ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြင္း အခ်င္းခ်င္း ပုုိ၍စည္းလုုံးညီညြတ္မႈကုုိ ရလာေပမည္။ ေမာက္မာခက္ထန္ျခင္း မေခ်မငံျပဳျခင္း ရုုိင္းျပျခင္းမ်ားလည္း ရွိမည္မဟုုတ္ေတာ့။ မနာလုုိဝန္တုုိမႈတုုိ႔ကုုိစြန္႔ႏုုိင္လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း
ေမတၱာထားကာ သူတပါးၾကီးပြါးေအာင္ျမင္သည္ကုုိ ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္ႏုုိင္ေပမည္။ ယေန႔လူမႈအဖြဲ႔အစည္းၾကီးတစ္ခုုလုုံးအတြင္းဝယ္ အရုုပ္ဆုုိးအက်ည္းတန္စြာျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ျပႆနာမ်ား၏ ဇစ္ျမစ္သည္ ကိေလသာတုုိ႔ကုုိ မစြန႔္လႊတ္ႏုုိင္ဘဲ ထုုိထုုိကိေလသာမ်ားကုုိ ျမဲျမံစြာဆုုပ္ကုုိင္ထားျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ေလာကီဆရာတုုိ႔၏ သမုုိင္းမွတ္တမ္းအရ မည္သည့္ႏုုိင္ငံေၾကာင့္ မည္သည့္အဖြဲ႔အစည္း
ေၾကာင့္ မည္သူ႔ေၾကာင့္စသည္ျဖင့္ အေပၚယံပညတ္အေၾကာင္းတရားကုုိသုုံးသပ္၍ ျပႆနာ၏ဇစ္ျမစ္ကုုိ ရွာေဖြေဖၚထုုတ္မွတ္တမ္း
တင္ၾကရုုိးျဖစ္သည္။ သုုိ႔ေသာ္ ဓမၼသေဘာစစ္စစ္အရသုုံးသပ္ရလွ်င္ ကိေလသာမ်ားေၾကာင့္ျပႆနာမ်ားျဖစ္ပြါးေနရသည္ဆုုိသည္မွာ အထင္အရွားပင္ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုုဒၶသည္ျပႆနာ၏ အေျဖကုုိရွာရာ၌ ဇစ္ျမစ္အေၾကာင္းတရားတုု႔ိကုုိ အခ်က္ပုုိင္ပုုိင္ တိတိက်က် မိမိရရေဖၚထုုတ္သင္ၾကား ျပသခဲ့ေလသည္။

   အဆုုိပါစြန္႔လႊတ္မႈႏွစ္မ်ိဴးတြင္ စိတ္ပိုုင္းဆုုိင္ရာစြန္႔လႊတ္မႈသည္ ပုုိ၍လည္းခက္ခဲသလုုိ ပုုိ၍လည္းအဓိကက်လွသည္။ စိတ္ပုုိင္းဆုုိင္ရာ
ကုုိစြန္႔လႊတ္ရာဝယ္ ခက္၏ဟုု ဆုုိရာ၌ ကိေလသာမ်ားကုုိစြန္႔လႊတ္ဘုုိ႔ခက္၏ဟုု ဆုုိလုုိျခင္းျဖစ္သည္။ အမ်ားစုုအေနျဖင့္ ကုုသုုိလ္စိတ္
ေစတသိက္တုုိ႔ကုုိ စြန္႔လႊတ္ဘုုိ႔ ဝန္မေလးမဖင့္ေႏွးတတ္ၾကေပ။ အေၾကာင္းမွာ ပုုထုုဇဥ္အမ်ားစုုသည္ ပါပသၼိ ံ ရမတိ မေနာဟုု ဆုုိသည့္
အတုုိင္း မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေပ်ာ္ပုုိက္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုုိထုုိကိေလသာတုုိ႔ကုုိ စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္လွ်င္ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းမည္ျဖစ္၍ မစြန႔္ႏုုိင္လွ်င္ ေလာက၏နယ္ပယ္အသီးသီး၌ ျပႆနာမ်ား အခက္အခဲမ်ား အေတာမသတ္ႏုုိင္ေအာင္ပင္ၾကံဳၾက
ရေပမည္။ ထုုိသုုိ႔ ရုုပ္ပုုိင္းႏွင့္စိတ္ပုုိင္းကုုိစြန္႔လႊတ္ရာတြင္လည္း သာမန္ကုုသုုိလ္ျဖစ္စြန္႔လႊတ္ျခင္းႏွင့္ ပါရမီကုုသုုိလ္ျဖစ္စြန္႔လႊတ္ျခင္း
ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဴးရွိသည္။ မိမိအတြက္ လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ ျဗာဟၼာစည္းစိမ္မ်ားကုုိ ေတာင့္တ၍စြန္႔လႊတ္ျခင္းသည္ သာမန္ကုုသုုိလ္ျဖစ္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပါရမီကုုသုုိလ္မျဖစ္။ ထုုိ႔ျပင္ ဤကုုသုုိလ္မ်ိဴးသည္ အခုုိင္အမာ အျမဳေတအႏွစ္အျဖစ္ျဖင့္ မတည္ျမဲႏုုိင္ေခ်။ ဘဝသံသရာဝယ္ အက်ိဴးမေပးဘဲ ပ်က္သုုဥ္းကာ အက်ိဴးမေပးႏုုိင္ေတာ့ေသာ အေဟာသိကံျဖစ္သြားႏုုိင္သည္။

   အမွန္စင္စစ္ ပါရမီေျမာက္စြန္႔လႊတ္ျခင္းဟူသည္ တနည္း ေနကၡမၼပါရမီဟူသည္ ကရုုဏာႏွင့္ပညာကုုိအေျခံခံကာ ေလာက
ေကာင္းက်ိဴးကုုိရည္ရြယ္၍ စြန္႔လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိအတြက္ရည္ရြယ္ တမ္းတမွန္းဆျခင္း အလွ်ဥ္းမရွိေခ်။ ထုုိသုုိ႔ပါရမီေျမာက္
စြန္႔လႊတ္ေသာ ကုုသုုိလ္မ်ိဴးသည္ အစဥ္ထာဝရတည္ျမဲ၏။ ဘဝအဆက္ဆက္အျမဳေတအျဖစ္ျဖင့္လုုိက္ပါ၏။ အရွိန္အဝါေကာင္း၏။ ခုုိင္ခံ့၏။ အစစ္အမွန္အားကုုိးထုုိက္၏။ အက်ိဴးမေပးႏုုိင္ေတာ့ေသာ အေဟာသိကံမျဖစ္ႏုုိင္ေတာ့ေပ။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ျဖည့္က်င့္ထုုိက္၏။ ထုုိထုုိပါရမီကုုသိုုလ္စိတ္ဓါတ္ရွိသူမ်ား၏ က်င့္ၾကံျဖည့္ဆည္းမႈေၾကာင့္ ယေန႔ကမၻာၾကီးတုုိးတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုုိထုုိပါရမီရွင္မ်ား
သည္ မိမိအတြက္ ပစၥဳပၺန္အခြင့္အေရးႏွင့္ေလာကအတြက္ အခြင့္အေရးဟူေသာ ထုုိႏွစ္ခုုတြင္ တစ္ခုုခုုကုုိေရြးခ်ယ္ရသည့္အခါ ေလာကၾကီး၏အခြင့္အေရးအတြက္ ဦးစားေပးကာ ပစၥဳပၺန္အခြင့္အေရးတုုိ႔ကုုိစြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကသည္သာျဖစ္သည္။ စြန္႔လည္း  စြန္႔လႊတ္
ရဲၾကသည္။ ေလာကအတြက္ စြန္႔လႊတ္ျခင္္း၌ အလြန္သတၱိေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေရွးေဟာင္းဂရိမွအေတြးအေခၚပညာရွင္ ေဆာ့ခရတၱိသည္ သူ၏သဘာဝတၳအမွန္တရားအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံထားရေသာအဆိပ္ကုုိ တည္ျငိမ္စြာေသာက္ကာ အသက္ကုုိပင္စြန္႔ျပခဲ့သည္။ ထုုိသုုိ႔စြန္႔လႊတ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ေလာကသားမ်ားမွာ သူ၏သဘာဝတၱတရားမ်ားကုုိ သိခြင့္ေလ့လာခြင့္
ရခဲ့ၾကသည္။ ေလာကအတြက္ အေတြးအေခၚအယူအဆအခြင့္အလမ္းမ်ားလမ္းပြင့္ေစခဲ့သည္။

   ထုုိ႔ျပင္ ေနကကမၻာကုုိပတ္သည္ဟူေသာ ကမၻာဗဟုုိျပဳစၾကာဝဠာေရွးေဟာင္းအယူအဆမွားၾကီးကုုိ ျပင္ဆင္၍ ကမၻာၾကီးကသာ ေနကုုိလည္ပတ္ေနသည္ဟူေသာ ေနဗဟုုိရ္ျပဳစၾကာဝဠာအယူအဆကုုိေဖၚထုုတ္တင္ျပခဲ့ေသာ နီကုုိလပ္စ္ကုုိပါးနီးကပ္စ္သည္လည္း ေလာကသားမ်ားအမွန္သိေရးအတြက္ အသက္ကုုိစြန္႔ခဲ့သည္။ ထုုိ႔အတူ ေနသည္ကမၻာၾကီးထက္ၾကီးသည္ဟုု ေဖၚထုုတ္တင္ျပခဲ့သူ ဘရူႏုုိသည္လည္း စစ္မွန္ေသာပညာရပ္အတြက္ အသက္စြန္႔ခဲ့သူပင္ျဖစ္သည္။ ထုုိသူတုုိ႔၏ စြန္႔လႊတ္မႈေၾကာင့္ပင္ ယေန႔လူသားမ်ား
အမွန္ကုုိသိခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ ထုုိေၾကာင့္ပင္ ေလာကၾကီးက သူတုုိ႔ကုုိ ေခတ္အဆက္ဆက္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ အစဥ္ထာဝရေနရာေပး
ေလးစားခဲ့ၾကသည္။ ေလးစားေနၾကဆဲလည္းျဖစ္သည္။ ထုုိထုုိ ေလာက၏ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုုခုုအတြက္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကသူတုုိ႔ကုုိ ေမတၱာစိတ္ ၾကည္ညုုိေလးစားစိတ္ စာနာစိတ္တုုိ႔ျဖင့္ ေနရာေပးကာ သမုုိင္းတင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတုုိ႔၏စြန္႔လႊတ္မႈသည္ ေလာကအတြက္ အသက္ႏွင့္ရင္းကာ အသိဥာဏ္တံခါးဖြင့္ေပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုုိသုုိ႔စြန္႔လႊတ္မႈေၾကာင့္ပင္ သူတုုိ႔သည္ သမုုိင္းတြင္လွပေသာေနရာမွ ထိပ္တန္းသုုိ႔ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထုုိထုုိေလာကအတြက္ စြန္႔လႊတ္သူတုုိ႔ကုုိ ကြပ္မ်က္ခဲ့ေသာ အာဏာရွင္တုုိ႔သည္ လူ႔သမုုိင္းဝယ္ ဘယ္ေသာခါမွ လွပေသာေနရာတြင္မရွိႏုုိင္ေတာ့ေပ။ ထုုိ႔ျပင္ စြန္႔လႊတ္မႈႏွင့္ ဆန္႔က်င္လွ်က္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာခုုိးဆုုိးတုုိက္ခုုိက္
လုုယက္ၾကေသာ ဝိသမေလာဘသမားတုုိ႔သည္လည္း ဘဝတြင္ အခုုိက္အတန္႔အားျဖင့္ အဝိဇၹာ၏ဖုုံးဖိ မသိမႈအရ ေအာင္ျမင္သည္ဟုု ဆုုိႏုုိင္ေသာ္လည္း သူတုုိ႔၏သမုုိင္းသည္ အစဥ္အျမဲအမဲစက္စြန္းေနမည္သာျဖစ္သည္။ ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲကာ ေလာကအတြက္ အရုုပ္ဆုုိးအက်ည္းတန္ေနမည္သာျဖစ္သည္။ ထုုိထုုိဝိသမေလာဘသမားတုုိ႔သည္ေလာက၏ အသိဥာဏ္တံခါးကုုိပိတ္ၾကသည္။
ကုုိယ္က်င့္တရားေထာက္တုုိင္ကုုိ ရုုိက္ခ်ိဴးၾကသည္။ အခြင့္အေရးအတြက္ဆုုိလွ်င္ ဘနဖူးသုုိက္တူးရဲၾကသည့္ ငမုုိက္သားတုုိ႔ပင္တည္း။ စြန္႔လႊတ္သူႏွင့္ရယူသူ တနည္းဆုုိေသာ္ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္သူႏွင့္ မတရားရယူသူ သုုိ႔မဟုုတ္ ေလာဘသမားႏွင့္အေလာဘသမားတုုိ႔၏ ကြာျခားခ်က္ကား ၾကီးမားလွပါဘိေတာ့သည္။

    မိမိတုုိ႔ပိဋကစာေပတြင္လည္း ပါရမီျဖည့္ဖက္ျဖစ္ေသာ ယေသာဓရာသည္ ေလာကအတြက္ ဘုုရားအေလာင္းေတာ္ႏွင့္ တူယွဥ္ကာစြန္႔လႊတ္ခဲ့ ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ ထုုိ႔အတူ အရွင္သာရိပုုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္စေသာ မေထရ္ျမတ္ၾကီးတုုိ႔သည္လည္း ဘဝအဆက္ဆက္တြင္ ေလာကအတြက္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾက ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၾကသည္သာပင္။ ထုုိသုုိ႔စြန္႔လႊတ္ျဖည့္ဆည္းၾကသူမ်ား ပိဋက
စာေပတြင္မ်ားစြာရွိသည္။ ဤသည္မွာ ထုုိထုုိစြန္႔ဝံ့သူမ်ား သစၥာႏွင့္ပညာကုုိခ်စ္ၾကသူမ်ား၏ စြန္႔လႊတ္မႈမ်ားစြာထဲမွ လူသိမ်ားရာကုုိ
တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ထုုိ႔ျပင္အထင္ရွားဆုုံး အမ်ားဆုုံးႏွင့္အျမင့္ျမတ္ဆုုံး စြန္႔ဝ့ံသူကုုိေျပာရလွ်င္ အမ်ားသိျပီးျဖစ္သည့္ ဗုုဒၶရွင္ေတာ္
ျမတ္ဘုုရားပင္ျဖစ္သည္။ ျမတ္ဗုုဒၶသည္ ကာလအားျဖင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။ပမာဏအားျဖင့္ အဇၥ်တၱတရားဆုုိးကိေလသာတုုိ႔ကုုိ အကုုန္အစင္အျမစ္ျပတ္ပယ္စြန္႔ႏုုိင္ခဲ့သည္။ ျပင္ပဗဟိဒၶပစၥည္းတုုိ႔ကုုိကား တုုိင္းတာျပ၍မရႏုုိင္ေလာက္ေအာင္ ေလာကအတြက္စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့သည္။ ေလာကအတြက္လုုိအပ္လွ်င္ သူ၏အသက္ကုုိလည္း ဝမ္းေျမာက္ေက်နပ္စြာစြန္႔လႊတ္ဝံ့သူျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အႏႈိင္းမဲ့ေသာ သဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ရွင္ ဘုုရားသခင္အျဖစ္သုုိ႔
ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္းလည္းျဖစ္သည္။ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာေၾကာင္း
လည္းျဖစ္သည္။ ဥာဏ္ပညာၾကီးမားေၾကာင္းလည္းျဖစ္သည္။ ခ်မ္းသာေၾကာင္းလည္းျဖစ္သည္။  အစစ္အမွန္ျငိမ္းေအးေၾကာင္း
လည္းျဖစ္သည္။ ေလာကအတြက္စြန္႔လႊတ္ဝံ႔သူသည္ သမုုိင္း၏ခ်စ္ျမတ္ႏုုိးမႈကုုိလည္းခံရသည္။  စြန္႔လႊတ္ျခင္း၏ေကာင္းက်ိဴးတုုိ႔သည္ မ်ားျပားလွပါဘိေတာ့သည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကလူသားအမ်ားစုုအေနျဖင့္ ပါရမီကုုသုုိလ္ျဖစ္ေအာင္ စြန္႔လႊတ္ၾကလွ်င္ မိမိတုုိ႔ေမွ်ာ္မွန္း
တမ္းတေသာအရာမ်ား ျပီးျပည့္စုုံႏုုိင္ၾကေပမည္။ မိမိအတြက္ေရာ ေလာကအတြက္ပါ ျပီးျပည့္စုုံႏုုိင္မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

  ထုုိ႔ျပင္ ေနကၡမၼပါရမီႏွင့္ပတ္သက္၍ အဘယ္တရားသည္ ေနကၡမၼပါရမီမည္သနည္းဟူမူ မဟာကရုုဏာေတာ္ႏွင့္ ပညာကုုိ
အေျခခံလွ်က္ ဝတၱဳကာမႏွင့္ ကိေလသာကာမတုုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္လုုိေသာ စိတ္ေစတသိက္တရားစုုသည္ ေနကၡမၼပါရမည္ေလသည္။ ထုုိေနကၡမၼပါရမီသည္ ကာမဘဝတုုိ႔မွ ထြက္ေျမာက္ျခင္းသေဘာလကၡဏာရွိသည္။ ေနကၡမၼပါရမီ၏ အလုုပ္ကိစၥသည္ ကာမဘဝတုုိ႔၏ အျပစ္ကုုိ ထင္ရွားေအာင္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္သည္။ ေနကၡမၼပါရမီကုုိျဖည့္ဆည္းၾကေသာသူေတာ္စင္ပညာရွိတုုိ႔၏ ဥာဏ္ဝယ္ ေနကၡမၼပါရမီ
ဟူသည္ ကာမဘဝတုုိ႔ကိုု ေက်ာခုုိင္းမ်က္ႏွာလြဲတတ္ေသာ သေဘာတရားပါတကားဟုု သိျမင္သေဘာေပါက္လာသည္။ ေနကၡမၼ
ပါရမီျဖည့္ဆည္းႏုုိင္ျခင္း၏ အနီးဆုုံးေသာအေၾကာင္းမွာ သံေဝဂဥာဏ္ပင္ျဖစ္သည္။ မွန္၏။ သံေဝဂဥာဏ္မရွိလွ်င္ မည္သည့္
ကိေလသာကာမတရားကုုိမွ်စြန္႔လႊတ္ႏုုိင္မည္မဟုုတ္ေခ်။ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ေနကၡမၼပါရမီဟူသည္ ကရုုဏာႏွင့္ပညာကုုိအေျခခံ၍ ေလာကအတြက္ ကိေလသာကာမတုုိ႔ကုုိစြန္႔လႊတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။  အမွန္စင္စစ္ ဤေနကၡမၼပါရမီသည္ ပါရမီအားလုုံးကုုိ ျဖည့္ဆည္းႏုုိင္ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းလည္းျဖစ္သည္။ သိုု႔ျဖစ္၍ မိမိေရာေလာကပါ ႏွစ္ျဖာႏွစ္ဝ ျပီးျပည့္စုုံေစရန္ က်င့္ႏုုိင္ၾက စြန္႔ႏုုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုုေတာင္းေမတၱာပုုိ႔သပါ၏။
 ( ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္ )

Ven Pannasami

Director of Religious Education