“ကိုသာဇံ နွင္႔ ေတြ႕ဆုံျခင္း (၂)” ~ လူဗိုလ္ ဟူသည္ ...

October 6, 2013 at 9:17am

          ဂ်ပန္ျပည္က မီးသတ္ေတြဟာ ကိုယ္တို႔ဆီမွာလို ဥၾသေအာ္ျမည္ မီးေလာင္ၿပီဆိုေတာ႔မွ ေမာင္းကို ထုပါ လူစုပါေဟ႔ လုပ္ၿပီး ဦးထုပ္ရွာ ဘိနပ္ရွာ၊ “အာစိေရ ဓါတ္ဆီဖိုးေလး မွတ္ထားပါဦး။ ဟိုေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာင္းေပးပါ႔မယ္” စသည္ျဖင္႔ အေျပးအလႊား မီးသတ္ရုံသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။
လုပ္ငန္းသေဘာ တာ၀န္၀တၱရားေတြ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္စဥ္ကတည္းက (၁) မီးသတ္ရန္၊ (၂) အသက္ ကယ္ရန္၊ (၃) ဒုကၡသည္မ်ားအား ေဘးလြတ္ရာသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္ ဆိုတဲ႔ သူတို႔တာ၀န္ အေရးႀကီး (၃)ပါးကို ဦးထိပ္ထားရပါတယ္။ စာရြက္ေပၚေရးၿပီး နံရံမွာ ကပ္ထားရုံသက္သက္ မဟုတ္ပဲ အဲသည္အခ်က္သုံးခ်က္နဲ႔ မျပည့္စုံရင္ ၀တၱရားပ်က္ကြက္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ပါသတဲ႔။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုသာဇံတို႔အလုပ္က မီးေလာင္ရာတြင္သူစြန္႔စားတစ္ခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေရနစ္ၿပီဆိုလည္းမီးသတ္၊ ကားတိုက္ၿပီဆိုလည္း မီးသတ္၊ ေတာင္ၿပိဳေလတိုက္၊ ဓါတ္လိုက္တာပါမက်န္ လူေတြက ၁၁၉ ႏွိပ္ၿပီး မီးသတ္ကို အေခၚခံရတာပါ။

           အိုဆာကာၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ မီးသတ္ဌာနကို အေရးေပၚဖုန္းဆက္ေခၚတဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းက ေန႔စဥ္ ၁၅၀၀ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႔ ဟႏုမာန္ႀကီး သိန္းဃိုယ္ျပည္မီးရႈိ႕တာထက္ေတာင္ ဂ်ပန္မွာေလာင္တာ မ်ားမေနဘူးလား။ ဒါေတာင္အိုဆာကာက တိုက်ဳိနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ေတာသာသာပဲ ရွိတာ။ မယုံႏိုင္စရာမို႔လို႔ ယုံရခက္ခက္ ျဖစ္ေနတာဟာ သင္ခန္းစာအၿပီး မီးသတ္ထိန္းခ်ဳပ္အခန္းကို ေရာက္သြားေတာ႔မွ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ အ့ံၾသမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ သူတို႔ဆီမွာ မီးသတ္ကားကို မီးေလာင္မွေခၚတာ မဟုတ္ပဲ အေရးေပၚအေျခအေနတိုင္းမွာ အားကိုးတႀကီး အကူအညီေတာင္းၾကတာကိုး။ “လုပ္ၾကပါဦး။ အိမ္ကလူႀကီးအရက္ေတြမူးၿပီးျပန္လာတာ ေခၚလို႔လည္း မရေတာ႔ဘူး။” ဆိုလည္း မီးသတ္၊ “မီးမီးရဲ႕ေၾကာင္ေလး သစ္ပင္ေပၚတက္သြားတာ ျပန္မဆင္းတတ္ေတာ႔ဘူး။ ၿဗဲ….။” ဆိုလည္း မီးသတ္၊ ၿမဳိ႕လုံးပတ္လည္က “ကယ္ၾကပါဦးရွင္”ေတြမွန္သမွ် အကုန္ မီးသတ္အလုပ္ခ်ည့္ပဲ လို႔ သတ္မွတ္ထားပုံရတယ္။

           ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ဆီမွာ မီးသတ္ကို အနီ၊ အျဖဴ နဲ႔ အျပာ ဆိုၿပီး အေရာင္သုံးမ်ဳိးခြဲထားတယ္။ အနီက မီးသတ္ဖို႔ (Fire fighting)၊ အျဖဴက ေဆးရုံပို႔ဖို႔(Paramedics) နဲ႔ အျပာက အသက္ကယ္ထုတ္ဖို႔ (Rescue) တဲ႔။ လူဦးေရ ၂၆သိန္းေလာက္ရွိတဲ႔ အိုဆာကာၿမဳိ႕ေတာ္မွာ ၀န္ထမ္းအင္အား ၆၀၀ ေလာက္သာရွိတဲ႔ မီးသတ္သမားေတြကို အဲသေလာက္ႀကီး ႏွိပ္စက္ေနမွျဖင္႔ ေသရခ်ည့္ရဲ႕ေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔မီးသတ္ေတြဟာလည္း ေခၚတိုင္းလိုက္တဲ႔အစား မဟုတ္ပဲ။ ဘယ္သူေခၚတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ေခၚတာလဲ၊ ဘယ္နားမွာျဖစ္တာလဲ၊ ေရေရရာရာ စုံစမ္းၿပီးမွ ေခၚေနတဲ႔ဖုန္းကို GPS ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္။ အနီးဆုံး မီးသတ္အဖြဲ႕က ဘယ္နားမွာရွိတယ္။ ဘယ္သူကမအားေသးဘူး။ အလုပ္တန္းလန္းႀကီး၊ ဘယ္သူ႔ကိုေခၚရင္ရတယ္ အကုန္လုံး ကြန္ျပဴတာထဲမွာ စိစစ္ၿပီးမွ ကားလႊတ္ပါတယ္။

            အဲဒီထိန္းခ်ဳပ္ေရးစခန္းက တယ္လီဖုန္းေျဖဆိုသူ ၀န္ထမ္းတိုင္းရဲ႕ေရွ႕မွာ ကြန္ျပဴတာစကရင္ႀကီး သုံးခ်ပ္ရွိတယ္။ တစ္လုံးက သတင္းအခ်က္အလက္ Data base ေတြကိုရွာဖို႔၊ တစ္လုံးက Ambulance ကား ဘယ္ႏွစ္စီး ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီ။ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္။ ဘယ္ကားက အားတယ္ဆိုတာ ျပထားတာ၊ ေနာက္တစ္လုံးကေတာ႔ GPS နဲ႔ ေျမပုံႀကီးေဖာ္ၿပီး ဖုန္းေခၚတဲ႔လူရဲ႕ေနရာ၊ သြားလို႔ရမယ္႔ အနီးဆုံးလမ္း၊ ယာဥ္ေၾကာရွင္းမရွင္း အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ဖို႔တဲ႔။ သိပ္ေကာင္းတဲ႔ ေရႊဘက္ထြီပဲေနာ္။ အားလုံးရဲ႕အေရွ႕က နံရံႀကီးေပၚမွာေတာ႔ ေစာေစာကေျပာတဲ႔ဟာေတြအျပင္ ၿမဳိ႕ထဲမွာအျမင္႔ဆုံး ေမွ်ာ္စင္ႀကီးေတြေပၚက စီစီတီဗီခင္မာလာႀကီးေတြက ျမင္ရသမွ်ကို လွမ္းၾကည့္လို႔ရတယ္။ ဇြန္းကေလးမ်ားတပ္ဆြဲလိုက္ရင္ ေဟာဟိုးၿမဳိ႕စြန္ တိုက္ခန္း၀ရံတာေနာက္က ငွက္ေပ်ာသီးစားေနတဲ႔ သူငယ္မေလး မ်က္စိမွိတ္ျပတာေတာင္ ျမင္ရဦးမတဲ႔။ ၾကြားတယ္ေဟ႔။ ဂယ္ဘဲ ဂယ္ဘဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြ ဓါတ္ရွင္ထဲ ျမင္ဖူးတာ ၾကာေပါ႔။ အျပင္မွာ တကယ္ရွိလိမ္႔မယ္ မထင္ခဲ႔ေပါင္။ ငါတို႔ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ၿဂိဳလ္တုကေန အလြတ္မေပးဖူးနဲ႔တူပါတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္တုန္းက ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကေလး လွံစြပ္နဲ႔အထိုးခံရတာကို ဓါတ္ပုံနဲ႔တကြ အေထာက္အထားျပေတာ႔ ဒီဘက္မွာ ျငင္းလို႔ကို မရေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ႏွယ္ ခရီးသြားရင္း လမ္းေဘး ရွဴရွဴးေပါက္ရမွာေတာင္ ခပ္လန္႔လန္႔။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ႔ မီးသတ္ကားေတြထြက္သြားၿပီးရင္ တို႔ဆီမွာလို “လဒမွလင္းယုန္၊ လဒမွလင္းယုန္၊ ၾကားလား ၾကားလား၊ ၾကားရင္အေၾကာင္းျပန္ ဒါပဲ။” ဆိုတာေတြ မလာေတာ႔ဘူး။ ေျမပုံနဲ႔ ေျမျပင္ကို ျခားနားခ်က္မရွိ ညွိလို႔ရတယ္။

          ကိုယ္ေတြဆီကနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ သူ႔ထက္ေကာင္းတာေတာင္ သူ႔ေလာက္မေကာင္းနိုင္တဲ႔ အခ်က္ကေတာ႔ ေသေရးရွင္ေရး အေျခအေနေတြမွာ ရထားျဖစ္၊ ရထားျဖစ္ ျပန္္လည္တင္ျပၿပီးမွ ဆက္လုပ္ခြင္႔ျပဳသည္ကို ေစာင္႔စရာ မလိုဘူး။ အထက္အမိန္႔ေစာင္႔ရင္း သူမ်ားအသက္ေသသြားတာကမွ ၀တၱရားပ်က္ကြက္တာ လို႔ ေခၚတယ္။ အမိန္႔နာခံမႈဆိုတာ အသက္ေလာက္ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ဆိုခ်င္ပုံပဲ။ (တို႔လည္း သူမ်ားအသက္မို႔ပါကြယ္။ ကိုယ္႔အသက္ဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္သူက ခြင္႔ျပဳမိန္႔ေစာင္႔မွာလဲ။ ေနာက္က်တဲ႔ေျခေထာက္ သစၥာေဖာက္ေပါ႔။) ၀ီလို၀ီလို လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ရွိတာေၾကာင္႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာ မီးသတ္ဆိုတာ ဗ်တ္၀ိဗ်တၱလို လူစြမ္းေကာင္း ကယ္တင္ရွင္ လူငယ္လူရြယ္ေတြရဲ႕ ဟီးရိုးေနရာမွာ ဂုဏ္ရွိရွိ ရပ္တည္ၾကတယ္။ လူတိုင္းျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ခြင္႔ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသားကေလးေတြကို သြားေမးၾကည့္။ ကိုယ္႔ဆီမွာလို ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားမည္ လို႔ ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကစားရင္ေတာင္ မီးသတ္ကားအရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ပဲ ကစားတာ။

          မီးသတ္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အေျခခံအားျဖင္႔ အားေကာင္းေမာင္းသန္ က်န္းမာၾကံ့ခိုင္မႈကို အဓိကဦးစားေပးတယ္။ အရပ္အေမာင္း ၁၆၀ စင္တီမီတာထက္မနည္း၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၅၀ ကီလိုထက္မေလ်ာ႔၊ ရင္အုပ္ကဘယ္ေလာက္၊ လက္ေမာင္းကဘယ္႔ႏွယ္ဆိုတာေတြက မီးသတ္လုပ္ဖို႔လား ေမာင္ဂ်ပန္ေရြးဖို႔လား မသိပါဘူး။ ဒိုက္ထိုး၊ ထိုင္ထ၊ အိပ္ထမတင္၊ ဖားခုန္၊ တာေ၀းေျပး အားလုံးစီစစ္ၿပီးမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ႔အိုးေတြကို ေရြးသတဲ႔။ တို႔ဆီက ဗိုလ္ေရြးအဖြဲ႔က်ေနတာပဲ။ အေရးေပၚ အထူးမီးသတ္တပ္ဖြဲ႔ ဆိုတာေတြထြက္လာရင္ ရမ္ဘိုတို႔ အာႏိုးတို႔လို အယ္စတုံဂြမ္ႀကီးေတြခ်ည့္ပဲတဲ႔။ သူမ်ားအသက္ကို ကယ္ရမယ္႔သူဆိုတာ ႏွစ္သက္စာၾကံ့ခိုင္မွ ျဖစ္မွာကိုး။ အသက္ကယ္အဖြဲ႕ျဖစ္ၿပီး ကယ္ၾကပါဦးရွင္ ျပန္ေအာ္ေနရရင္ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေလ။ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား အရြယ္ကေလးေတြ ၀င္ခြင္႔ေျဖၿပီး အေရြးခံရတာနဲ႔ အစိုးရလခစားအျဖစ္ မီးသတ္သင္တန္းေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရတယ္။ လူတစ္ရာေျဖရင္ ဆယ္ေယာက္ပဲ ေအာင္သတဲ႔။

          သင္တန္းေက်ာင္းအေဆာင္ကေလးေတြ လိုက္ၾကည့္တဲ႔အခါ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ အဆင္႔အတန္းျမင္႔ျမင္႔ ထားတာပါ။ ကိုယ္တို႔ဆီ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းက လူေတြကို လိုက္ျပခ်င္လိုက္တာ။ လူဆိုတာ ဘယ္လိုထားရသလဲ သိေစခ်င္လို႔။ ေမၿမဳိ႕ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာေရာ ဘယ္လိုထားေလသလဲ ကိုယ္ကမေရာက္ဖူးေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဒီကမီးသတ္ေတြကေတာ႔ ရွယ္ပဲ ရွယ္ပဲ။ အိပ္ေဆာင္ကေလးေတြက စာၾကည့္စားပြဲေလးေဘးမွာ ေလွကားကေလးေထာင္တက္လိုက္ရင္ အိပ္စင္ေပၚေရာက္သြားေရာ။ သင္တန္းကာလအတြင္း ဟန္းဖုန္းေတာင္ ေပးမေျပာဘူး။ တီဗီလည္း မၾကည့္ရဘူး။ ေရကူးသင္ရတယ္။ Gym ေဆာ႔ရတယ္။ ေရခ်ဳိးတာက်ေတာ႔ အိုဖူးေဒါ႔လို ဘုံစိမ္ကန္ႀကီးပဲ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ကို ကိုယ္႔လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ကယ္လိုရီ တြက္ခ်က္ၿပီးေကၽြးတယ္။ တေန႔တေန႔ တုံးခုန္ ဇယ္ခုပ္ ေရငုပ္ မီးလႈံေတြ လုပ္ခိုင္းတာ အရည္းႀကီးဆရာေတြရဲ႕ ပြဲေက်ာင္းလားမွတ္ရတယ္။ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းထဲမွာ ရထား၊ ေလယာဥ္၊ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ အကုန္ရွိတယ္။ ထမင္းလခ မေပးရတိုင္း အလကားစားေနရတယ္ မထင္နဲ႔။ ဂ်ပန္ထမင္းေလာက္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စားယူရတာ ဂ်ပန္ထမင္းပဲ ရွိမယ္။ သင္တန္းကာလ ေျခာက္လျပည့္ေတာ႔မွ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ ကြဲသြားၿပီး ေစာေစာက ေျပာတဲ႔ ေမဂ်ာသုံးခုစီအတြက္ သပ္သပ္ထရိန္နင္ေပးတယ္။

           ကိုယ္တို႔ ေဆးကုတဲ႔ဘက္နဲ႔ဆိုင္တာဆိုရင္ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးသမား (Emergency Medical Technician) တဲ႔။ သင္တန္းဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရတယ္။ အလုပ္လည္းခန္႔တယ္။ အဲဒါ Paramedics မဟုတ္ေသးဘူး။ Paramedics ျဖစ္ခ်င္ရင္ လုပ္သက္ ၅ ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ေစာင္႔ၿပီးမွ ၀င္ခြင္႔စာေမးပြဲ ထပ္ေျဖရျပန္တယ္။ စာေတြ႔ေရာလက္ေတြ႔ေရာ Ambulance ကားနဲ႔ ကိုယ္တိုင္လိုက္ အသက္ကယ္ဖူးတဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံရွိရသတဲ႔။ ဘြဲ႔ေပးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသင္တန္းလႊတ္တာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒါၿပီးသြားရင္ မီးေလာင္မလား၊ ေရနစ္မလား၊ ကားေမွာက္မလား၊ ႏွလုံးခုန္ရပ္သြားမလား၊ အသက္ရွဴရပ္သြားမလား၊ ဆရာ၀န္ဆီ အသက္နဲ႔ေရာက္သြားေအာင္ နွာႏွပ္တတ္သြားတယ္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြ ၾကဳံလာရင္လည္း (Disaster Medical Assistance Team) အျဖစ္နဲ႔ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးအလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္။ ၾကက္ေျခနီနဲ႔မတူဘူး။ ၾကက္ေျခနီက ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းပဲလုပ္တာ။ အသက္ကယ္တဲ႔အလုပ္က DMAT ေတြပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။

          က်န္တဲ႔ Rescue နဲ႔ Fire fighter အဖြဲ႔ေတြဘက္မွာလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔သူ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ႔ ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြ၊ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္မႈေတြ ရွိတယ္။ ဘာသာရပ္တစ္ခုစီ လုပ္ငန္းသေဘာတစ္ခုစီ ျဖစ္ေပမယ္႔လည္း လက္ေတြ႔က်ေတာ႔ အားလုံးပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္တတ္ေအာင္ အစကတည္းက ေလ႔က်င္႔ထားတယ္။ တာ၀န္ေတြခြဲေပးထားတာက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေထာင္႔ေစ႔ေနေအာင္လို႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ကိုသာဇံတို႔ခမ်ာလည္း ေမာင္စံဖားကေလးလို ဟိုကလာငွား ေန႔မအား၊ သည္ကလာငွား ညမအား၊ အရီးစံပုရဲ႕သားကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ မၾကာေသးခင္က ဂ်ပန္မီးသတ္ေန႔က်င္းပေတာ႔ သရုပ္ျပသြားလိုက္ၾကတာ ၀က္၀က္ကိုကြဲေရာဆိုပဲ။ ဟယ္လီေကာ္ပတာေတြေတာင္ ပါေသး။ မီးသတ္ကားေတြဆိုတာကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း။ စုံပလုံေစ႔ေနေတာ႔တာပဲ။ ဟိုတစ္ခါတုန္းက ေျမေအာက္ရထားဘူတာရုံမွာ ဆာရင္းအဆိပ္ဓါတ္ေငြ႕နဲ႔ လုပ္ၾကံခံရေတာ႔ ေနာင္မွာ ဒါမ်ဳိးျဖစ္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္ေလထုထဲက အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔ပိုးမႊားေတြကို နမူနာယူလို႔ရတဲ႔ ေလဖိအားသြင္းကားႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္။ ငလ်င္လႈပ္လို႔တိုက္ၿပိဳက်ခဲ႔ရင္ ေအာက္ထဲမွာ လူမေတြ႔မခ်င္းရွာဖို႔ လွ်ပ္စစ္သံလိုက္လႈိင္းနဲ႔ ရွာတဲ႔ စက္လည္း ပါတယ္။

            ခုေလာက္ရွိရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ဆီက မီးသတ္ နဲ႔ သူတို႔ဆီက မီးသတ္ ဘာေတြကြာသလဲ သိကုန္ေလာက္ပါၿပီ။ အဲသေလာက္ႀကီးကို ျပင္ဆင္ထားလို႔မ်ား မိုးနတ္မင္းႀကီးက မ်က္မုန္းက်ဳိးသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ တစ္ကမာၻလုံး ငလ်င္ငါးႀကိမ္လႈပ္ရင္ တစ္ႀကိမ္က ဂ်ပန္မွာျဖစ္ေနသတဲ႔။ ငလ်င္တစ္ခါလႈပ္မိရင္လည္း မီးေလာင္တာက တြဲပါလာတာဆိုေတာ႔ သူတို႔ခမ်ာလည္း ယားလို႔ေတာင္ ကုတ္အားမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အရမ္းကို အဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ မီးသတ္ေတြအတြက္ အဆင္႔ျမင္႔အခက္အခဲေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေပၚေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္းပဲ အားက်မခံ အဆင္႔ျမင္႔သထက္ျမင္႔ေအာင္ သည္စာကို က်ည္ဆန္ရထားေပၚက ေရးခဲ႔တာ သိလား။ ေဟာ… ေရွ႕မွာ ဘူတာေတာင္ ေရာက္လုၿပီ။ ရထားဆရာႀကီးေရ မွတ္တိုင္ပါတယ္။ ဟိုက္… ဟိုက္။

ဂ်ပန္ကရွီးေဖာ နဲ႔အတူ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ ၁၀၀ က မီးသတ္ျမင္းလွည္းႀကီး အေရွ႕မွာ