တာဝန္မဲ့တဲ့ တာဝန္ရွိသူေတြကို ထိေရာက္စြာ အေရးယူေပးပါ ...

Steven Nyinyi and Hlaing Bwa shared Ko Marky's photo.

ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္ရံုွမွာ စက္ျပင္ကာလကို တစ္လခြဲေလာက္ မနက္ ၇း၀၀ နာရီ မွ ည ၁၀း၀၀ အထိ နားရက္မ႐ွိ အလုပ္ဆင္းရၿပီေနာက္၊ ၁၀.၁၀.၂၀၁၃မွာစက္ရံု စတင္လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ SP မွာ စက္ရပ္ထားတာၾကာတာေၾကာင့္ ေအးခဲေနတဲ့အစာ (ေက်ာက္မႈန္႔ ေျမမႈန္႔ )ေတြက ပိုက္လံုးႀကီးမွာ ပိတ္ေနပါတယ္။ ျမင္ေအာင္ေျပာရရင္ ႀကီးမားတဲ့ပိုက္လံုးရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ ေအးေနတဲ့ အစာေဟာင္းေတြက ပိတ္ေနတယ္။ အစာေဟာင္းေတြရဲ႕အထက္မွာ စက္ရံု လည္ပတ္ထားတဲ့အတြက္ အပူခ်ိန္ ပ်မ္းမ်ွ ၈၀၀ မွ ၁၀၀၀ ၾကား႐ွိတဲ့ အစာေတြ႐ွိပါတယ္။ ထိုျပႆနာကိုေျဖ႐ွင္းဖို႔အတြက္ အထက္အရာ႐ွိေတြက စက္ကိုမရပ္ခ်င္ပါဘူး။ အႏၲရယ္ကင္းေအာင္ စက္ကိုရပ္ၿပီး ပူေနတဲ့အစာေတြကိုေအးေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ပိတ္ေနတဲ့ အစာေတြကို ႐ွင္းထုတ္သင့္ေပမယ့္၊ စက္ကိုတစ္ပတ္ခန္႔္ရပ္လိုက္ရင္ ဆံုးရွံဴးမႈေတြအတြက္ ရံုးခ်ဳပ္ ကိုေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးရမွာျဖစ္ၿပီး၊ စက္ရံုမႉးအေနနဲ႔ နာမည္ပ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ စက္ရံုမႉးေနရာကစဥ္းစားရင္ သူကစက္ရံုမႉးေနရာမွ ထုတ္ပယ္ခံရမွာေၾကာက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ရံုလည္ပတ္ရင္သူ႔အတြက္ တစ္ေန႔ကို ဘိလပ္ေျမတန္ ၃၀ ခြဲတန္းရ႐ွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္႐ွိသူ ဗိုလ္မႉး၊ဗိုလ္ႀကီး အရာ႐ွိအဆင့္ဆင့္ဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ အတၱေတြကို အရင္းခံၿပီး အႏၲရယ္အလြန္မ်ားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ စက္ကိုလည္လ်ွက္ ပိုက္လံုးႀကီးထဲရွိ အစာပိတ္ေနတဲ့ေနရာက အေပါက္ေလးကိုဖြင့္ၿပီး ပိတ္ေနတဲ့အစာေတြကို သံပိုက္နဲ႔ ထိုးခ်ရဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္ ။ အထက္အမိန္႔အရ ၀န္ထမ္းေတြဟာ သံပိုက္နဲ႔ထိုးရပါတယ္။ တခါထိုးရင္ ႏွစ္ေယာက္သာ ထိုးလို႔ရပါတယ္။ ထိုးခ်တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ ေမာၿပီဆိုရင္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က ၀င္လုပ္ရပါတယ္။ အလွည္က်ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ 15.10.2013ရက္ေန႔၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ပိတ္ေနတဲ့ ေနရာအနည္းငယ္ ပြင့္သြားၿပီး ပန္းထြက္လာတဲ့အလြန္တရာ ပူလြန္းလွတဲ့ အစာ(ေက်ာက္မႈန္႔ ေျမမႈန္႔)ေၾကာင့္ ကေလးလုပ္သားျဖစ္တဲ့ ျပင္ပအလုပ္သမား ၁၄ႏွစ္သားေလးဟာ ၀တ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီပါျပတ္ထြက္သြားၿပီး၊ အပူေလာင္ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ အနီးနားမွာ႐ွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပါ အပူေလာင္ဒဏ္ရာေတြရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ အနည္းငယ္သာပြင့္သြားတဲ့အတြက္ ပိုက္လံုးႀကီးဟာ အစာေတြနဲ႔ျပန္ပိတ္သြားခဲ့ပါတယ္ ဒါကပထမအႀကိမ္မွာပါ။ အႏၲရယ္ အလြန္႐ွိမွန္း လက္ေတြ႔သိခဲ့ရၿပီးပါၿပီ။ လံုး၀အႏၲရယ္ျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိုမရပ္ဘူး။ စက္ကို မရပ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့အကာအကြယ္ပစၥည္းမေပးဘဲ ဆက္လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညပိုင္းက်ေတာ့ ဝန္ထမ္းသံုးေလးေယာက္ ျပင္းထန္စြာအပူထပ္ေလာင္ပါတယ္။ ဒါကဒုတိယအႀကိမ္ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အႏၲရယ္ျဖစ္ကို ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အေနအထားဆိုတာ လံုး၀ေသခ်ာေနပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ အကာအကြယ္ပစၥည္းေတာင္မေပးဘဲ ဆက္ၿပီးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ လုပ္လာလိုက္တာ 17.10.2013 ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ေနတဲ့အေပါက္ ဟာပြင့္ထြက္သြားၿပီး ဗံုးေပါက္ကြဲသြားသလိုဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ အစာပူေတြတ႐ွိန္ထိုးပြင့္ထြက္လာတဲ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ဝန္ထမ္းေတြလဲ ေသြးရူးေသြးတန္းနဲ႔ ဘာမွမျမင္ဘဲ ေျပးၾကလႊားၾက အသက္ရွဴၾကပ္ၾကနဲ႔ေပါ။့ မေျပးသာလိုက္တဲ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဝင္းထြဋ္(ေက်ာက္ဖား) တေယာက္ကေတာ့ ခါး၀က္ေလာက္ျမဳတ္ၿပီး၊ ျပင္းထန္းလြန္းတဲ့အပူ႐ွိန္႐ွိတဲ့ ေက်ာက္မႈန္ေတြၾကားထဲမွာ မခ်ိမဆန္႔ ခံစား႐ေနပါၿပီ။ တျခား၀န္ထမ္းေတြဟာလဲ ကိုယ့္အသက္အတြက္ ဘာမွမျမင္ရေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ အခ်ိဳ႕က အထပ္ျမင့္ရဲ႕ လက္ရမ္းသံပိုက္ေပၚကိုတြယ္တက္ၿပီး ခိုေနရပါတယ္။ ေအာက္မွာ ေက်ာက္အမႈန္႔ပူေတြ ႐ွိေနတဲ့အတြက္ ေျခခ်လို႔မရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို အနည္းငယ္ျပန္ျမင္ရပါၿပီ။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္၀င္းထဋ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေတာ့ အနားမွာ လက္ရမ္းေပၚကိုတက္ၿပီး သူနဲ႔အတူလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းက သူခံစားရတဲ့အပူဒဏ္ကိုေမ့ၿပီး သူ့့ ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲ႕အျဖစ္ကိုမၾကည့္ရက္တဲ့အတြက္ ကယ္ဖို႔ဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ သံုလွမ္းေလာက္သာလွမ္းနိင္ၿပီး အပူဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ လက္ရမ္းသံပိုက္ေပၚ အျမန္ျပန္တက္ခဲ့ရပါတယ္။ သံပိုက္ေပၚမွ တျခား၀န္ထမ္းတဦးက သူ႔အနားမွာ႐ွိတဲ့ ၀ါလံုးကိုယူၿပီး ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ဆီကို ကမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာ္၀င္းထြဋ္းဟာ သူ႔ကိုကမ္းေပးတဲ့ ၀ါးလံုးေလးကို ေနာက္ဆံုး႐ွိသမ်ွအားနဲ႔ တခ်က္ေတာ့ ကိုင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ေနာက္ကိုလန္က်သြားပါတယ္။ သူက အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ ဆိုး၀ါးစြာခံစားရင္း အသက္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ သူဟာေက်ာက္မႈန႔္ေတြပိလို႔ ေသဆံုးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပင္းထန္တဲ့ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ေသဆံုးရတာပါ။ ပိုၿပီးရင္နာစရာေကာင္းတာက သူ႔မွာဇနီးနဲ႔ ရင္ေသြးတစ္ဦးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကတတိယအႀကိမ္ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ အခုၿမိဳင္ကေလးေဆးရံုမွာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္သူ မ်ားတက္ေရာက္လွ်က္႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းေသဆံုးတဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး တပ္မေတာ္ပိုင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရး႐ွင္း(M.E.C) အမွတ္(၂)တန္၄၀၀၀ ဘိလပ္ေျမစက္ရံု ၿမိဳင္ကေလးက ဝန္ထမ္းေတြဟာ အကာအကြယ္မဲ့ ေနတယ္လို႕ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ေပါ့။ လူတေယာက္လံုး ေသေနတာေတာင္မွဘဲ လူေသမႈအေနနဲ႕ ဘယ္ရဲမွ လာမစစ္ေဆးဘူး။ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလး ေသသြားသလိုဘဲ ဘာမွမထူးဘူး။ က်ေတာ္တို႔အကူအညီမဲ့ေနပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းရမယ္ဆိုတာလည္း က်ေနာ္တို႔မသိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ အၾကံေပးၾကပါခင္ဗ်ား။ အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ေတြ႔ေအာင္ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ Like & share လုပ္ေပးခ်င္းျဖင္ ကူညီႏိုင္သူမ်ားသိ႐ွိေအာင္ ကူညီေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။ ။

 ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

 

 ဖိႏွိပ္ခံ တန္၄၀၀၀မိသားစု —