ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ဘ၀ ယံုၾကည္ခ်က္ / ျဖတ္သန္းမႈမ်ား

by ဗိုလ္ နင့္ (Notes) on Saturday, April 13, 2013 at 1:28am

သၾကားလံုးကိုသင္ၾကားဖူးပါသလား။ အခ်ိဳဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို သင္ၾကားဖူးပါသလား။ ဒီႏွစ္ခုလံုးကို သင္မၾကားဖူးပါကသင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သၾကားလံုး ေကၽြးမည္။ သင္ ထိုအရသာကို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပန္ေျပာျပပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ေရးၾကသည္။ LP ကို ဘယ္သူ တင္သြင္းသည္။ Neo ကို ဘယ္သူ တီထြင္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကDigital Poetry စသျဖင့္ ကဗ်ာေတြ ပံုစံစံုသလို အက္ေဆးပိုင္း၊ ၀တၳဳပိုင္းတြင္လည္း ပံုစံအသစ္၊အေၾကာင္းအရာ သစ္ေတြကို တင္သြင္းသူ တင္သြင္းလာၾက သလို၊ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ႕ဟန္မ်ားႏွင့္ေပါင္းစပ္ ဖန္တီးလာၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ သၾကားလံုးႏွင့္ အခ်ိဳအေၾကာင္း မသိသူလိုသာသူတို႕ ေျပာသမွ် ဘာမွန္းလည္း ေသခ်ာမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာျပလွ်င္လည္း အခ်ိဳဆိုေသာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု မပါသေရြ႕ အခ်ိဳကို မည္သို႕ ခံစားရေၾကာင္း ရွင္းရခက္သလို တ၀ဲလည္လည္ၾကီး ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။
ယေန႕ ျမန္မာကဗ်ာေလာကတြင္ ဟု ကၽြန္ေတာ္က အစခ်ီလိုက္ရံုႏွင့္ ကဗ်ာေလာကၾကီးမွ လူတစ္စုက ကၽြန္ေတာ္ဘာလဲ၊ ဘယ္အဆင့္လဲဟု ၾကိဳေတြးေနေရာ႕မည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုစကားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ပါမည္။

ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ

ကဗ်ာဆရာသည္ကဗ်ာ ေရးသည္။ ဖန္တီးသည္။ ေလာကကမာၻကို သူခံစားသည္။ ပံုရိပ္မ်ားကို နိမိတ္ပံုအျဖစ္ (အခ်ိဳ႕)ေျပာင္းသည္။ အခ်ိဳ႕က စကားလံုးေတြ အျဖစ္ေျပာင္းသည္။ ပါဒေတြ အျဖစ္ သီကံုးသည္။ ယဥ္ေက်းမႈသည္လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို ဆိုလိုသည္။ ထိုအခါ ကဗ်ာဆရာသည္ လူျဖစ္ေနသျဖင့္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ပတ္သက္မႈရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာေနက် လူ႕ယဥ္ေက်းမႈဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အနက္ကို ျပည့္စံုသည္မဟုတ္ရင္ေတာင္ အနည္းငယ္ေတာ႕ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္တတ္ဖို႕လိုလာသည္။
ယေန႕ေခတ္သည္အပြင့္ ေခတ္ ျဖစ္သည္။ အပြင့္ဆိုသည္မွာ ပြင့္လင္းမႈကို ဆိုိလိုေလသည္။ ကမာၻၾကီးသည္ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတြ စီးဆင္းလာသည္။ စီးဆင္းေနသည္။ ထိုအခါ မူလက ရွိရင္း ယဥ္ေက်းမႈအေဟာင္းႏွင့္ တျခားတစ္ခုဆီက စီးဆင္းလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္တို႕ ဓါတ္ျပဳၾကသည္။ ေပါင္းစပ္ၾကသည္။
ဒီေနရာတြင္သခ်ၤာသေဘာတရား တစ္ခုကို ရွင္းရဖြယ္ ရွိပါသည္။
သခ်ၤာပညာရပ္တြင္The Fallacy, Mistake ဆိုတာ ရွိသည္။ ျမန္မာမႈျပဳရရင္ေတာ႕ အမွားကို အမွန္ထင္ေအာင္ အထင္မွားအျမင္မွားျဖစ္ေအာင္ သက္ေသျပျခင္း လို႕ ဆိုရမည္။ Fallacy ကို ဥပမာေပးတဲ႕ အထဲက အထင္ရွားဆံုးတစ္ခုရွိပါသည္။ တစ္ဟာ ႏွစ္ႏွင့္ ညီတယ္လို႕ သက္ေသျပထားတာပါ။
Proofof 1 = 2
x = y
x² = xy
x²- y² = xy - y²
(x +y)(x - y) = y(x - y)
x +y= y
1 + 1 =1
2 = 1
Fallacy အရတစ္နဲ႕ ႏွစ္ဟာ ညီမွ် သြားပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူသက္ေသျပသြားတာ လိမ္ညာျပီး သက္ေသျပသြားတာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ဆင့္ခ်င္းမွာ အမွန္တရားရွိေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ရလိမ့္မည္။
တကယ္တမ္းေတာ႕တစ္ႏွင့္ ႏွစ္ မညီၾကသလို ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ တျခားႏိုင္ငံမွ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာလည္းမတူညီႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီေအာင္ သက္ေသျပၾကပါသည္။ ကဗ်ာဆရာဟာ ယဥ္ေက်းမႈကိုသူကိုယ္တိုင္ က်င့္သံုးပိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ကဗ်ာအေပၚမွာေတာ႕ ထိုယဥ္ေက်းမႈကို ထည့္သံုးပိုင္ခြင့္ရွိပါသလား။ ကဗ်ာဆရာသည္ လူခ်င္းေတြ႕ ပါးခ်င္းအပ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ကဗ်ာထဲမွာထည့္သံုးခြင့္ ရွိပါသလား။ တကယ္တမ္းေတာ႕ ထိုအခ်က္သည္ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ လြတ္လပ္ပိုင္ခြင့္သာျဖစ္ေလသည္။
ပါးခ်င္းအပ္သည္မွမဟုတ္ Living Together အထိ ကဗ်ာ ျဖစ္ခြင့္ ရွိေနႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ပါးခ်င္းအပ္သည့္ယဥ္ေက်းမႈသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ညီမွ်သည္ဟု ကဗ်ာဆရာသည္ Fallcy ကို သံုးႏိုင္သည္။ သက္ေသျပခ်က္ႏွင့္က်ိဳးေၾကာင္းခိုင္လံုမႈ ရွိရမည္။ သို႕မဟုတ္ပါက ကဗ်ာဆရာသည္ အခ်ိဳေ၀ါဟာရကို မသိဘဲ ခ်ိဳသည္ဟုေျပာေနသလို (သို႕မဟုတ္) ခ်ိဳသည္ဟူေသာ အရသာကို မသိပါဘဲ အခ်ိဳဟူေသာ ေ၀ါဟာရကိုသာ သိသူလိုျဖစ္ေနမည္ ထင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကသခ်ာၤ သေဘာတရား ေနာက္တစ္ခုႏွင့္ ထိုအခ်က္ကို ရွင္းျပပါမည္။
တစ္ဟာ ႏွစ္နဲ႕မညီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အထက္ကနည္း ကို မသံုးဘဲ ညီေအာင္ သက္ေသျပပါမည္။
2 x 0 =0
1 x 0 =0
2 x 0 =1 x 0
2 = 1
ကဗ်ာဆရာသည္သုညကို စစ္ကူေခၚပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ သူ႕ခံစားမႈ ၀ါဒီႏွင့္ သူတတ္ကၽြမ္းသည့္ စကားလံုးအတတ္ပညာ၊ ဘာသာစကား သို႕မဟုတ္ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီမ်ားကို ကဗ်ာဆရာသည္ သုညႏွင့္ ေျမွာက္သကဲ႕သို႕စစ္ကူေခၚ၍ သက္ေသျပျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

သို႕ေသာ္တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျဖရွင္းၾကေသာ သူမ်ားသင္ေတြ႕ဖူးလိမ့္မည္။



အခ်ဳပ္အားျဖင့္ကဗ်ာဆရာသည္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈ ရွိေနသည့္တိုင္ ကဗ်ာအေပၚမွာ ယဥ္ေက်းရမည္။ ကဗ်ာဆရာသည္လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ မရွိဘဲ ေနျခင္းက ကဗ်ာ ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ တိုက္ရိုက္မဆိုင္၊ ကဗ်ာဆရာႏွင့္သူ႕ကဗ်ာအေပၚမွာ ပရိတ္သတ္မွ သက္ေရာက္မည့္ ေလးစားမႈမ်ားႏွင့္သာ ဆိုင္ႏိုင္သည္။ ကဗ်ာဆရာအေပၚမေလးစားဘဲ ကဗ်ာအေပၚမွာသာ ေလးစားၾကေသာ ပရိတ္သတ္ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာႏွင့္ ကဗ်ာ ေရာေထြး ဆက္ဆံၾကေသာပရိတ္သတ္ ႏွစ္မ်ိဳးအေပၚ ကဗ်ာဆရာသည္ အသိရွိရမည္ဟု ထင္မိသည္။

ဘာသာတရားႏွင့္ ကဗ်ာဆရာ

ေရွးအခါကမွစ၍စာဆိုေတာ္ ဘုန္းၾကီးမ်ား ကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။ ခရစ္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးမ်ား ကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။သိပၸံပညာရွင္မ်ားလည္း ကဗ်ာေရးၾကသည္။ မယ္သီလမ်ားလည္း ကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္းကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။ ေနကို ကိုးကြယ္သူမ်ားလည္း ကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။ နတ္ဘုရားကို ကုိးကြယ္သူမ်ားလည္းကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။ ဘာသာတရားတစ္ခုမွ် မကိုးကြယ္သူမ်ားလည္း ကဗ်ာေရးခဲ႕ၾကသည္။
မည္သူသည္မည္သို႕ပဲ ေရးေရး ကဗ်ာက ကဗ်ာသာ ျဖစ္သည္။
သူကိုးကြယ္ယံုၾကည္ထားေသာ အခ်က္ကို လူအမ်ား လိုက္ယံုေအာင္ေရးမွ ကဗ်ာ ျဖစ္တာမဟုတ္။ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚသံေ၀ဂ ရလွ်င္လည္း ကဗ်ာျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ကို သူ ခ်ျပရံုလည္း ကဗ်ာ ျဖစ္ေသးသည္။
သို႕ေသာ္ကဗ်ာဆရာသည္ တပါးသူ၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္စီးရန္ ကဗ်ာေရးလွ်င္မႈ ကဗ်ာကေတာ႕ကဗ်ာပဲ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကဗ်ာဆရာသည္ အထက္က ေျပာခဲ႕သည္ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို Fallacy အရ မရမက သက္ေသျပဖို႕ ၾကိဳးစားတာပဲဟု ထင္မိသည္။
ကဗ်ာဆရာသည္ဘာသာတရားႏွင့္ မကင္းလြတ္သည့္တိုင္ ကဗ်ာသည္ ဘာသာတရားႏွင့္ ကင္းလြတ္ေကာင္း ကင္းလြတ္ႏိုင္သည္။ကင္းလြတ္သည္ ဆိုျခင္းထက္ လြတ္လပ္သည္ဟု ဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္သည္ ဆိုျခင္းထက္ မွီခိုျခင္းကင္းသည္ဟု ထပ္၍ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဒီေနရာတြင္ Freedom မဟုတ္ဘဲ Independence ဟု ထင္ျမင္ေစလိုသည္။လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္လည္း ထိုအတိုင္း independence ရွိႏိုင္သည္။
ကဗ်ာဆရာသည္လြတ္လပ္ရမည္။ လြတ္လပ္မႈသည္ ဒီအတိုင္း လြတ္လပ္ပစ္လိုက္လို႕ မရပါ။ မွီခိုျခင္း ကင္းရမည္ျဖစ္သည္။ မွီခိုျခင္း ကင္းရန္ ကဗ်ာဆရာသည္ သူကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္မႈ ရွိရမည္။ သူကိုယ္တိုင္စည္းခ်ရမည္။ သူကိုယ္တိုင္ အေဆာက္အဦကို တည္ေဆာက္၍ သူကိုယ္တိုင္ အပင္စိုက္ရမည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ကဗ်ာအေပၚတြင္ တျခားသူမ်ား ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအေပၚ ကိုးကားႏိုင္ေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္ လြတ္လပ္ရန္အတြက္ငွာကိုးကားခ်က္မ်ားအေပၚ အလိုက္သင့္ အလြယ္ေလး ယံုၾကည္၍ မေသခ်ာေသာ အခ်က္မ်ားကို ျပဌာန္းရန္ကားမသင့္ဟု ထင္သည္။

ကဗ်ာဆရာေတြ ႏွင့္ လည္ပတ္လ်က္ထံုတမ္းစဥ္လာမ်ား

တစ္ခ်ိန္ကကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံပင္ရွည္ထား၍ ေယာင္ထံုးၾကမွ ေယာက်္ားပီသသည္။ ေနာက္ေတာ႕ ဆံရွည္ထားလွ်င္လမ္းသရဲ ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ႕ အိႏၵိယမွဆင္းသက္လာေသာပုဆိုး ၊ လံုခ်ည္၀တ္မွ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိသည္ဟု ဆိုလာသည္။ တစ္ခ်ိန္က ဒါေပမဲ႕ ဟု သံုးသည္။ေနာက္ေတာ႕ ဒါေပမယ့္ ျပန္သည္။ အားလံုးေျပာင္းလဲ ေနေသာ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ဆိုရိုးမ်ားသည္လွည္း၀င္ရိုးလို လည္လ်က္သာ ရွိသည္။ ေရွ႕မ်ိဳးစက္က လူအမ်ားလက္ခံေသာ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ယခုကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ထံုးတမ္းစဥ္လာ ျဖစ္လာသည္။
ျပဌာန္းစာအုပ္တြင္ျပဌာန္းလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ အမွန္တရားဟု မယံုၾကည္ၾကပါ။ ဒါသည္ပင္ ကဗ်ာဆရာတို႕၏မွီခိုျခင္း ကင္းျခင္းထဲက တစ္ခု ျဖစ္သည္။
စစ္မွန္ေသာကဗ်ာဆရာသည္ သူလက္ခံေသာ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို ကာကြယ္လို႕ရသည္။ သို႕ေသာ္ သူမဟုတ္သည့္ တစ္ပါးသူလက္ခံေသာ ယဥ္ေက်းမႈကိုေတာ႕ မေစာ္ကားၾကပါ။ စစ္မွန္ေသာ ကဗ်ာဆရာသည္ သူလက္ခံေသာ ဘာသာတရားကိုကာကြယ္လို႕ရသည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ပါးသူ လက္ခံသည့္ ဘာသာတရားကို မေစာ္ကားၾက။
ကဗ်ာဆရာသည္သူ႕ဓါးကို သူေသြးသည္။ သူ႕ဒိုင္းကို လံုေအာင္လုပ္သည္။ ဓါးတစ္ခ်က္ေ၀႕တိုင္း ကဗ်ာေတြ ထြက္လာသည္။ဒိုင္းတစ္ခ်က္ကာတိုင္း ကဗ်ာေတြ ထြက္လာသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ကဗ်ာဆန္စရာမလို။ ကဗ်ာဆရာသည္ နာမည္ၾကီးဖို႕လုပ္စရာမလို။ ကဗ်ာဆရာသည္ သီအိုရီအသစ္ ထုတ္ဖို႕ပဲ ၾကိဳးစားသူမဟုတ္။ ကဗ်ာဆရာသည္ လူ႕သမိုင္းကိုသိသည္။ အနာဂတ္ကို ေကာင္းေစခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ လက္ေတြ႕က်က် ေခတ္ကိုပဲ ေဖၚသည္။ သေရာ္သည္။ဖြင့္သည္။
ကဗ်ာဆရာသည္ပုဆိုး၀တ္ခ်င္ ၀တ္မည္။ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခ်င္ ၀တ္မည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ထားခ်င္ ထားမည္။ ဆံပင္ရွည္ထားခ်င္ထားမည္။လြယ္အိတ္လြယ္ခ်င္ လြယ္မည္။ တီရွပ္ ၀တ္ခ်င္ ၀တ္မည္။ တက္တူး ထိုးခ်င္ထိုးမည္။ သို႕ေသာ္ကဗ်ာအေပၚ သစၥာရွိၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္ ျပာယာခတ္ခ်င္လည္း ခတ္ေနမည္။ သတိမမူတာေတြ ရွိေကာင္းရွိမည္။သို႕ေသာ္ ကဗ်ာအေပၚမွာေတာ႕ အေလးအနက္ထားၾကသည္။
ကဗ်ာဆရာေတြအရက္ေသာက္ၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြ အရက္မေသာက္ၾက။ ကဗ်ာဆရာေတြ ရမ္းကားသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြ မရမ္းကားၾက။ေကာင္းမႈႏွင့္္ မေကာင္းမႈသည္ ကဗ်ာဆရာတို႕ ခြဲျခား သိႏွင့္ ေနျပီးသားျဖစ္သည္။

ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႕ ဘ၀ယံုၾကည္ခ်က္ျဖတ္သန္းမႈ

ကဗ်ာဆရာတစ္ခ်ိဳ႕လူ႕သံေ၀ဂကို ေတးေဖၚၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာတစ္ခ်ိဳ႕က လူ႕ယဥ္ေက်းမႈကို သရုပ္ေဖၚၾကသည္။ အရက္ေသာက္ေသာကဗ်ာဆရာက အရက္ထဲက အေတြးကို ခ်ျပၾကသည္။ ေတးေရး ကဗ်ာဆရာက ဂီတထဲက ေတးသံတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကဗ်ာဖြဲ႕ၾကသည္။ပန္းခ်ီသမား ကဗ်ာဆရာက ပန္းခ်ီထဲက အေရာင္ေတြျဖင့္ ကဗ်ာကို ပံုေဖၚသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေခါင္းစဥ္တပ္ၾကသလို ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း တူရာ တူရာ လိုက္စု/ တု ၾကသည္လည္း ရွိသည္။
ကဗ်ာဆရာ လွသန္းကေအာက္ပါကဗ်ာကို ေရးခဲ႕သည္။

၀န္ခံျခင္း

“ဘယ္သူဟာ
သြားၾကားထိုးေနရင္း
ပဲခူးရိုးမထဲက ၀ါးရံုေတာၾကီးကို သတိရၾကမွာလဲ
အေတြးေတြကို ဆန္႔မထုတ္နိုင္ေသးသ၍
ကၽြန္ုပ္တို႔ ညံ႔ခဲ့ၾကတာ ေသခ်ာတယ္” ဟု။


သူ႕ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္သည္၀န္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က စ၍ ရိုးသားမႈ ကို ျမင္ရ၊ ခံစားရသည္။ ကဗ်ာဆရာသည္သူဘာကို ၀န္ခံခ်င္ပါသနည္း။ သို႕မဟုတ္ တျခားသူေတြကို ၀န္ခံေစခ်င္သည္လား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေကာသြားၾကားထိုးရင္း ပဲခူးရိုးမထဲမွ ၀ါးရံုေတာကို သတိရၾကသူေတြလား။ ေမ႕ထားၾကသူေတြလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ညံ႕ခဲ႕ၾကတာ ေသခ်ာတယ္ ဟု ကဗ်ာကို သိမ္းသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကဗ်ာသည္ ေခတ္ကို ျပသည္။ ကဗ်ာကို ဖတ္၍ ေခတ္ကို ျမင္သည္။ ပုဂံေခတ္၊ အင္း၀ေခတ္မွသည္ စစ္အျပီးေခတ္၊ေတာ္လွန္ေရးေခတ္၊ ရွစ္ေလးလံုးေခတ္အထိ။ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္သည္႕ ကဗ်ာ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ေတြ ေထာက္ခဲ႕ၾကေသာ ကဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံေရးကို မီးေမာင္းထိုးသည့္ ကဗ်ာ၊ လူငယ္ေတြဘ၀ကိုထင္ဟပ္ေပးေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ဆတ္သြား ကို ေရးခဲ႕သည္။ ခရမ္းျပာထက္လူကငါတို႕ လူငယ္ဘ၀ ကို ျပခဲ႕သည္။ တာရာမင္းေ၀က မီးေတာက္ရစ္သမ္ကို တီးခဲ႕သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ကိုေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ႕သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဗ်ာဆရာေတြ ဘယ္ဆီကိုလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဗ်ာဆရာေတြ ဘာအေၾကာင္း ကဗ်ာေရးၾကမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဗ်ာဆရာေတြ ကဗ်ာအေပၚ မည္၍ မည္မွ် သစၥာထားၾကမလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဗ်ာဆရာေတြ ေခတ္ထဲ .. ျမိဳ႕ျပထဲ .. ႏိုင္ငံထဲ .. ဘာေတြကို ေတြးေနၾကသလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ကဗ်ာဆရာေတြ ေခတ္ကို သေရာ္ခဲ႕ၾက၊ ဆဲခဲ႕ၾက။
ထိုမွ တဖန္ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကဗ်ာဆရာေတြ တစ္ပါးသူ ယံုၾကည္ခ်က္ထဲသို႕ ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ ထိုင္ဆဲေနၾက။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာဆရာသည္ ေခတ္ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာဆရာသည္ ကဗ်ာဆရာနာမည္ကို ေရွ႕တန္းတင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႕ေစတနာကို ေရွ႕တန္းတင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႕အတတ္ပညာကို ေရွ႕တန္းတင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာဆရာသည္ သူ႕ယံုၾကည္ရာ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ သူ႕ဘာသာတရားကို ေရွ႕တန္းတင္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာဆရာသည္ တစ္ပါးသူတို႕၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကို လိုက္လံ တိုက္ခိုက္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေခါင္းစဥ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕က အုပ္စုႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕က အရပ္ေဒသ စြဲႏွင့္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႕ကဗ်ာသာ ရွိသည္။ ဘာမွ် မရွိ ၾက။

ေလးစားစြာျဖင့္-

ရင္နင့္ေအာင္