ေသနည္းေသဟန္သ႐ုပ္မွန္

ေရးမိေရးရာေလးမ်ား

အေလာင္းေကာင္ႀကီးေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်၍ မ်က္ႏွာေပၚမွ ပိတ္ျဖဴစကို အသာဟၾကည့္လိုက္သည္။ ဝါဖန္႔ဖန္႔၊ ညိဳညစ္ညစ္၊ အေသေကာင္မ်က္ႏွာက ထိန္႔လန္႔စရာေကာင္းေနသည္။ ပုပ္ပြသြားေသာေၾကာင့္ ထင္သည္ မ်က္ႏွာမွာ ေရာင္အန္းအန္းႏွင့္ ျပည့္ေဖာင္းေဖာသြပ္ေနသည္။ ႏွာေခါင္းထဲ လံုးကနဲ တိုးဝင္လာေသာ အပုပ္နံ႔က အေတာ္ပင္ ေအာ္ဂလီဆန္သြားသည္။ ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္းထလာ ကာ ႏွာေခါင္းအား ခ်က္ခ်င္း လွမ္းအုပ္လိုက္မိသည္။ ယင္စိမ္းေကာင္ တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ပင္ အေလာင္းနား ဝဲပ်ံေနေလၿပီ။ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ပိတ္ျဖဴအား ျပန္ဖံုးထားလိုက္ေတာ႔သည္။

“အန္ကယ္တိုနီ”..။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္႔ အန္ကယ္ႀကီး အခုေတာ႔ အသက္မဲ႔ေနေလၿပီ။ အပုပ္ေကာင္ ႐ုပ္ေဆာင္လို႔ ေနေလၿပီ။ ေသျခင္းတရား ဆိုတာႀကီးကို မိန္႔မိန္႔ႀကီး ခံစားေနေလၿပီ။ ဟိုတေန႔က ေဆး႐ံုသြားၾကည့္ေတာ႔ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ႏႈတ္ဆက္ေနေသးသည္။ ဒီေန႔ေတာ႔ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ေသေနေလၿပီ။ မၾကာမီ အေခါင္းထဲထည့္၍ သခ်ႋဳင္းပို႔ရေတာ႔မည္။ ေျမျမဳပ္ရေတာ႔မည္။ ကိစၥတုန္းေလၿပီ။ နိဂံုးခ်ဳပ္ေလၿပီ။

အသုဘအိမ္သည္ အသုဘတို႔ ထံုးစံအတိုင္း လူမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ႏွင့္ စည္ကားေနသည္။ မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ ဆိုေသာ စကားအား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကၿပီ။ ကူသူမ်ားလည္း ကိုယ္စီအလုပ္မ်ားေနၾကသည္။ ပရိတ္သတ္လည္း ၿခံထဲတြင္ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာသူ ေျပာ၍ လဖက္သုပ္စားသူ စားေနၾကသည္။ အိမ္ေပၚတြင္ မိသားစုအား အားေပးႏွစ္သိမ္႔သူ ႏွစ္သိမ္႔၍ ငိုေဖာ္ျပဳသူမ်ားလည္း အေဖာ္ျပဳ၍ ငိုေပးေနၾကသည္။ အခန္းေဒါင့္ ဖ်ာၾကမ္းႀကီးေပၚတြင္ေတာ႔ ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေလေသာ ေသဆံုးသူႀကီး ထာဝရ အိပ္စက္ေနေလၿပီ။ သူ႔ အသက္မဲ႔ခႏၶာ ေပၚတြင္ေတာ႔ တစ္သက္တာလံုး ညစ္ႏြမ္းခဲ႔သည္မ်ားကို ပိတ္ျဖဴႏွင့္ ဖံုးအုပ္၍ ျဖဴစင္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေစသည္။

အသုဘပို႔ခ်ိန္လည္း နီးၿပီမို႔ အေလာင္းေကာင္ႀကီးအား အေခါင္းတြင္း ထည့္ရေတာ႔မည္။ ရပ္ကြက္မွ လူငယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ အေလာင္းႀကီးအား ဝိုင္းကူမလိုက္သည္။ နဂိုဝသူ အေလာင္းႀကီးသည္ ေသၿပီးမွ ပို၍ ဝလာသည္ ထင္ရ၏။ ေရဖ်င္းစြဲေသသူမို႔ ထင္သည္ ေဖာသြပ္သြပ္ႏွင့္ ေလးလြန္းေနသည္။ ေအးစက္စက္ႏွင့္ ေတာင့္တင္းတင္းႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္အား အေလာင္းေကာင္၏ ေက်ာျပင္သို႔ ထိုးထည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္း ထလာေတာ႔သည္။ အပုပ္ရည္တို႕ျဖင့္ ႏူးအိေနေသာ ေက်ာျပင္ႀကီးတြင္းသို႔ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ နစ္ဝင္သြားမတတ္ ေပ်ာ႔အိေနသည္။ အေပၚယံတင္းေနေသာ အသားအရည္တို႔က အတြင္းတြင္ေတာ႔ ေပ်ာ႔စိေနေလၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္လည္း ေစးပ်စ္ပ်စ္အရည္မ်ားနွင့္ စုိစိစိႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ အပုပ္နံ႔လည္း မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဟာင္ထြက္လာသည္။ အေလာင္းႀကီးမွာ အေခါင္းတြင္း ျပည့္က်ပ္သြားသည္အထိ ဝေဖာင္းေဖာသြပ္ ပုပ္ပြေနေလၿပီ။

သမီးႀကီး၏ အိကနဲ ငိုသံ တစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။ အီးကနဲ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ အီးဟီးးဟီးးးးး ဆိုၿပီး အ႐ွိန္ျမင့္၍ ငိုေလေတာ႔သည္။ တစ္သံထြက္ ႏွစ္သံထြက္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ တ႐ႈံ႐ႈံ ငိုသံမ်ားပါ ထြက္လာသည္။ အေလာင္းအား အိမ္မွထုတ္၍ သယ္သြားေတာ႔မည့္ အခ်ိန္သည္ အသုဘတစ္ခု၏ ေၾကကြဲစရာ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးလည္း မိသားစုႏွင့္ ထပ္တူခံစားမိ၍ လြန္စြာဝမ္းနည္းရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အသုဘအိမ္၏ ပံုရိပ္မ်ား ပိုမိုပီျပင္လာခ်ိန္ျဖစ္ေလသည္။

အေခါင္းႀကီးအား မ၍ လွည္းႀကီးေပၚ တင္လိုက္ၾကၿပီ။ လွည္းေပၚတြင္ ၿငိမ္ေနေစရန္ အေခါင္းအား ႀကိဳးျဖင့္ တုပ္ထားလိုက္သည္။ ၿမိဳ႕မွာကဲ႔သို နိဗၺာန္ယာဥ္ျဖင့္ ပို႔ျခင္း မဟုတ္ပဲ အသုဘလွည္းျဖင့္သာ ပိ႔ုျခင္းျဖစ္၍ အသုဘပို႔သူမ်ားလည္း ေျခလ်င္သာ ေလွ်ာက္ၾကရသည္။ “လွည္း” မွာလည္း ႏြားလွည္းဘီးႀကီးကဲ႔သို႔ သံခြာတပ္ထားေသာ လွည္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အုန္းဆံႀကိဳး႐ွည္ႀကီးျဖင့္ အေ႐ွ႕မွ ဆြဲသူဆြဲ၍ အေနာက္မွ ထိန္းသူ ထိန္းရသည္။ အတက္လမ္းတြင္ အေ႐ွ႕မွ ဆြဲသူမ်ား အားစိုက္ဆြဲရသည္။ အဆင္းလမ္းတြင္ လွည္းႀကီး အ႐ွိန္ႏွင့္ လိမ္႔မသြားေစရန္ အေနာက္မွ ဆြဲထားရသည္။ ကတၱရာ လမ္းပ်က္ေပၚတြင္ တဒုန္းဒုန္း ျမည္ေသာ ဘီးလိမ္႔သံႏွင့္ တကၽြီကၽြီ ျမည္ေနေသာ ဝင္႐ိုးဆီငတ္သံသည္ ဝမ္းနည္းစရာလိုလို ထိတ္လန္႔စရာလိုလိုပင္။ အေလာင္ႀကီးမွာေတာ႔ ဘာမွမသိ ပကတိ ပုပ္ပြၿငိမ္းခ်မ္းေနေလၿပီ။

RIP (Rest In Peace) ဦးတိုနီ အသက္ (၇၃) ႏွစ္ ဟု ေရးထားေသာ လက္ဝါးကပ္တိုင္ႀကီး၏ ေနာက္တြင္ ဓမၼေတးဆိုသူမ်ား၏ ဓမၼေတးသံမ်ားႏွင့္ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ခပ္ပုပ္ပုပ္အနံ႕လည္း ေလႏွင့္အတူ လႊင့္ပ်ံ႕ေနသည္။ အသုဘ ပို႔သူမ်ား ဝမ္းနည္းရိပ္မ်ားႏွင့္အတူ ႏွာေခါင္း ပိတ္သူ ပိတ္ထားၾကသည္။ လမ္းေဘး အိမ္မ်ားမွ ထြက္ၾကည့္ၾကသည္။ အၾကည့္မ်ားမွာ နႈတ္ဆက္ေနသလိုလို၊ ဝမ္းနည္းေနသလိုလို၊ ထိန္လန္႔ေၾကာက္႐ြ႔ံ႕ေနၾကသလိုလိုႏွင့္။ သဘာဝတရားႀကီး ဆိုသည္မွာ အခ်ိန္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ိန္ေစ႔လွ်င္ ေသျခင္းတရာ ေရာက္လာ၍ သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ သြားၾကရမည္။ အလွည့္က်လွ်င္ သြားကို သြားရမည္။ ကိုယ္႔အလွည့္လည္း အေႏွးႏွင့္အျမန္ ေရာက္လာဦးမည္။

သခ်ႋဳင္းသည္ သခ်ႋဳင္းတို႔ သဘာဝအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ခပ္လွမ္းလွမ္း တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာ ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္ေလ လမ္းကဆိုးေလမို႔ လွည္းႀကီး ထိန္းရခက္ေနၿပီ။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ အသုဘတို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း မိုးက ခပ္ဖြဲဖြဲက်လာသည္။ ေအးစက္စက္ေလမ်ား စိမ္႔၍တိုက္ခတ္လာသည္။ ဝါးပင္ႀကီးမ်ား၏ ေလတိုးသံမ်ားကလည္း စိတ္လႈပ္႐ွားဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ သဘာဝတရားႀကီးလည္း အံု႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ ေသေသာသူအတြက္ ဝမ္းနည္းေပးေနဟန္တူသည္။

သခ်ႋဳင္းမွာ ၿမိဳ႕သခ်ႋဳင္းမ်ားကဲ႔သို႔ ႐ွင္းလင္းေနျခင္းမဟုတ္ပဲ သစ္ရိပ္၊ ဝါးရိပ္၊ ၿခံဳႏြယ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနသည္။ သုသာန္တစျပင္ ဆိုသည့္အတိုင္း တိတ္ဆိတ္၍ ထိတ္လန္႔ဖြယ္အသြင္ ေဆာင္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕တတ္ႏိုင္သူမ်ား အုပ္ဂူမ်ားျဖင့္ ေနသကဲ႔သို႔ မတတ္ႏိုင္သူမ်ားမွာ ေျမပံုေလးမ်ားျဖင့္ပင္ ေနေနရသည္။ ေသသည္အထိ အဆင့္အတန္းက ကြဲေနေသးသည္။ အခ်ိဳ႕ ေျမပံုမ်ား လက္ဝါးကပ္တိုင္ပင္ ေဆြးေနၿပီ။ နာမည္ပင္ ေပ်ာက္ေနေလၿပီ။ မိသားစုမ်ား အေတာ္ တရားက်ဖို႔ေကာင္းသည္။ ေသသူအား ေသၿပီးေနာက္ ေမ႔လိုက္ၾကၿပီထင္သည္။ တစ္လတစ္ခါ မဟုတ္သည့္တိုင္ သံုးေလးလ တစ္ခါေလာက္ေတာ႔ မိမိေဆြမ်ိဳးမိဘ၏ ေျမပံု (သို႔) အုပ္ဂူအား ႐ွင္းလင္းသင့္သည္။ ေသသူေသ႐ြာမွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနေတာ႔မည္။

လွည္းႀကီးကို သခ်ႋဳင္းအဝင္တြင္ ရပ္ကာ အေခါင္းႀကီးအား မ၍ သယ္ၾကရသည္။ ဦးတိုနီအတြက္ တူးထားေသာ ေျမတြင္းႀကီးမွာ ေဒါင့္က်က်တြင္ျဖစ္သည္။ ေျမပံုမ်ား၊ အုပ္ဂူမ်ားအား ေက်ာ္ခြ၍သြားရသည္။ သူ႔အား အပိုင္ေပးမည့္ ေျခာက္ေပက်င္း ေပၚတြင္ ပ်ဥ္ႏွစ္ခ်ပ္အား ကန္႔လန္႔ျဖတ္၍ အေခါင္းႀကီးအား တင္လိုက္သည္။ အသုဘလိုက္ပို႔ေသာ ပရိတ္သတ္လည္း အေခါင္းႀကီးေဘးဝိုင္း၍ ရပ္ေနၾကသည္။ အေခါင္းအဖံုးအား အသာဟ၍ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ အေလာင္းေကာင္၏ မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ၾကသည္။ ငိုသံမ်ားပို၍ က်ယ္လာသည္။ အနံ႔ဆိုးမ်ား ပို၍ ထြက္လာသည္။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွ က်မ္းစာဖတ္ျခင္း၊ ဆုေတာင္းျခင္းမ်ားျပဳ၍ အသုဘအခမ္းအနားအား ဝမ္းနည္းစြာ က်င္းပေလသည္။ ဓမၼေတးသံမ်ား ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေဆြးေျမ႕ေနသည္။ မိသားစုမ်ား ပို၍ ငိုၾကသည္။ ဦးတိုနီ၏ ဇနီးမွာ အသံတိတ္ႀကိတ္၍ ငိုေနသည္။ တရားသေဘာကို သိ၍ ေသျခင္းတရားကို စဥ္းစားဆင္ျခင္ေနပံုေပၚသည္။ သမီးမ်ားက ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကသည္။ အသုဘ႐ႈသူမ်ားလည္း မိသားစုႏွင့္ထပ္တူ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းေနၾက သည္။ အသုဘတစ္ခု၏ ဇာတ္႐ွိန္အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္ပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။

အေခါင္းႀကီးအား ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ တူျဖင့္ တဒုန္းဒုန္း႐ိုက္၍ အေခါင္းဖံုးအား အေသပိတ္လိုက္သည္။ သံ႐ိုက္သံသည္ လိုက္ပို႔သူမ်ား၏ ရင္ကို ထိမွန္ေစေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုအတြက္ ဆိုလွ်င္ေတာ႔ ေျပာဖြယ္ရာ မ႐ွိေတာ႔ေပ။ ထို႔ေနာက္ အေခါင္းႀကီးအား အုန္းဆံႀကိဳးႏွင့္ သိုင္းကာ ေျမက်င္းထဲ တျဖည္းျဖည္း ခ်လိုက္ေတာ႔သည္။ က်င္းနက္နက္ထဲတြင္ အေခါင္းႀကီး ေဆြးေျမ႔၍ အ႐ိုးေဆြးသည္အထိ ရာသက္ပန္ ေနရေတာ႔မည္။ “ေျမမႈန္႔အျဖစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ” ဟု ဆုေတာင္းကာ ေျမႀကီးမ်ားအား လက္ႏွင့္ကိုင္၍ တြင္းထဲ ပစ္ခ်ၾကသည္။ ေဂၚျပားျဖင့္ ေျမမ်ား ဖို႔လိုက္သည္။ လက္ဝါးကပ္တိုင္အား ေျမတြင္ စိုက္လိုက္သည္။ အသက္တာတစ္ခု ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေလၿပီ။

သခ်ႋဳင္းတြင္းမွ ဝိညာဥ္မ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ေနလိမ္႔မည္။ သူတို႔အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္တိုးေလၿပီ။ အသုဘ ပို႔သူမ်ားအား ၾကည့္၍လည္း တရားရေနလိမ္႔မည္။ လူဆိုသည္မွာ ငိုလိုက္၊ ရယ္လိုက္ႏွင့္ ေသျခင္းတရားအား ေမ႔ေနၾကၿပီဟု ေတြးထင္ေနလိမ္႔မည္။ ေသေသာသူမ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းျခင္း၊ အမွ်ေဝကုသိုလ္ျပဳျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနၾကၿပီဟုလည္း အထင္ေရာက္ေနၾကမည္။

အျပန္လမ္းတြင္ေတာ႔ သံေဝဂ ရစရာမ်ားႏွင့္ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေသဆံုးသူ၏ မိသားစုမွာလည္း အငိုမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ား ေပၚလြင္ေနသည္။ အသုဘပို႔သူမ်ားလည္း စိတ္မေကာင္းမႈမ်ား ကိုယ္စီႏွင့္ သံေဝဂတရားမ်ား ရေနၾကမည္ထင္သည္။ လူငယ္တစု ျပန္ဆြဲလာေသာ အသုဘ လွည္းႀကီးလည္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ျပန္လာသည္။ ေနာက္ေန႔ေသသူမ်ားကို ပို႔ဖို႔ သူစိတ္မပါေသာ္လည္း တာဝန္အရ သူထမ္းပို႔ရဦးမည္။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေဆး႐ံုသို႔သြား၍ ေမြးဖြားစ ကေလးငယ္အား မဂၤလာရည္ ပက္ျဖန္း၍ ဆုေတာင္းေပးရဦးမည္။ ယေန႔ပင္ ေသသူ႐ွိ၍ ယေန႔ပင္ ေမြးသူမ်ားလည္း ႐ွိေနသည္။

ညအိပ္ယာဝင္ခ်ိန္တြင္ ဟိုလည့္ဒီလည့္ႏွင့္ အိပ္မရပဲ လူးလိမ္႔ေနမိသည္။ ႏွာေခါင္းထဲ အပုပ္နံ႔ နံလာသလို ခံစားလာရသည္။ မ်က္လံုထဲတြင္လည္း ဝါဖန္႔ဖန္႔ အေလာင္းေကာင္ႀကီးအား ျမင္ေယာင္လာသည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ထိုမ်က္ႏွာႀကီးက ၿပံဳးျပလိုက္ မဲ႔ျပလိုက္ႏွင့္ စိတ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္မွာလည္း Zoom ဆြဲသလို မ်က္ႏွာနား ကပ္လုမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ငုတ္တုတ္ထထိုင္၍ ေရေသာက္လိုက္ေသာ္လည္း ေၾကာက္စိတ္က ေျပမသြားပဲ အနံ႔ရသလိုလို၊ အသံၾကားသလိုလို ခံစားေနရသည္။ နားထဲတြင္ ငိုသံမ်ား၊ ရယ္သံမ်ား ၾကားေနရသည္။ သံ႐ိုက္သံမ်ား ၾကားေယာင္လာသည္။ သရဲတေစၦ ေၾကာက္လန္႔တတ္သူမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္း ထေနမိသည္။

အမွန္ဆိုလွ်င္ အသုဘဟုေခၚေသာ အပုပ္ေကာင္ ႐ုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အေလာင္ေကာင္ႀကီးသည္ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္႐ြံစရာ မဟုတ္ေပ။ လမ္းေဘးတြင္ ေသေနေသာ ႂကြက္ေသပုပ္ တစ္ေကာင္၏ ေသျခင္းမ်ိဳးသည္လည္း အသုဘပင္ျဖစ္သည္။ ထိုႂကြက္ေသသည္လည္း အေလာင္းေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။ လူေသေကာင္ႀကီးသည္ စက္ဆုပ္႐ြံ႐ွာဖြယ္ အနံ႔အသက္ ဆိုး႐ြားျခင္းမွအပ မည္သို႔မွ အႏၲရာယ္မျပဳႏိုင္ေပ။ ေၾကာက္လန္႔စရာ မဟုတ္ေပ။ အသုဘ၊ လူေသ၊ အေလာင္းေကာင္ ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ လူတို႔ ေၾကာက္လန္႔ေနၾကသည္မွာလည္း ေ႐ွး႐ိုးစြဲ အယူမွားမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မဂၤလာမ႐ွိ၊ လာဘ္မ႐ွိ၊ နိမိတ္မ႐ွိ၊ စသည္ျဖင့္ သတ္မွတ္ေနၾကသည္မွာလည္း လြဲမွားေနသည္။ အမွန္မွာ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုဘဝ ေရာက္ၾကမည္ျဖစ္၍ သြားႏွင့္သူမ်ားအား ဆုေတာင္း အမွ်ေဝျခင္းျဖင့္သာ ၿငိမ္းေအးေစသင့္သည္။ စိတ္ထင္ရာ သတ္မွတ္ေနၾကျခင္းမွာ အဓိပၸါယ္မဲ႔ေနသည္။

သရဲတေစၦ၊ ဖုတ္၊ နာနာဘာဝ ဆိုသည္မ်ား ႐ွိျခင္း၊ မ႐ွိျခင္းအား ထင္ျမင္ခ်က္ မေပးလိုေပ။ ေသခ်ာသည္မွာ ထိုဘံုသားမ်ားအား ေတြ႕ျမင္ဖူးသူ အလြန္႐ွားေပမည္။ လူတစ္ရာလွ်င္ ဆယ္ေယာက္ပင္ ျမင္ဖူၾကမည္ မထင္ေပ။ ျမင္ဖူးသည္ဟု ဆိုေနသူမ်ားသည္ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ သူတပါးထိတ္လန္႔ေစရန္ ေျခာက္လန္႔ျခင္းသက္သက္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ အေလာင္းေကာင္မ်ား ေျခာက္တတ္သည္၊ ဝိညာဥ္မ်ား ကပ္ပါလာတတ္သည္ဆိုပါက ေနစရာ ေနရာပင္႐ွိမည္မဟုတ္ေပ။ တစ္ရက္တစ္ရက္ ေသဆံုးသူမ်ား မရည္မတြက္ႏိုင္ေအာင္႐ွိ၍ ဤကမၻာတြင္လည္း သရဲတေစၦမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ေနေတာ႔မည္။

အသုဘအား အစအဆံုး ကူညီလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကုသိုလ္မ်ားစြာ ရလိုက္ၿပီဟု ခံစားေနရသည္။ ေသဆံုးသူအတြက္ ေမတၱာပို႔ေပးေနမိသည္။ အသက္ႀကီးၿပီျဖစ္ေသာ မိဘမ်ားအေၾကာင္း ေတြးမိ၍ စိတ္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ျဖစ္လာသည္။ ယေန႔ႀကံဳေတြ႕ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ရဦးမည္။ ဘုရားထ႐ွိခိုး၍ ဆုေတာင္းေနေသာ္လည္း ဤကိစၥ ေ႐ွာင္လႊဲမရႏိုင္သည္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ လူတိုင္း ေသၾကရမည္ျဖစ္ေသာၾကာင့္ ေသျခင္းတရားသည္ သိပ္မဆန္းက်ယ္လွေသာ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာ ျဖစ္သည္။ ထိုေသျခင္းႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာတြင္ လူတိုင္း႐ွိေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္လည္း ေသႏိုင္သည္။ ခုခ်က္ခ်င္းလည္း ေသႏိုင္သည္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟႀကီးသူမ်ား အတၱဆန္ေနၾကသူမ်ား မေသခင္စပ္ၾကား အျမင္မွန္ရ၍ ေမတၱာျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေကာင္းက်ိဳး ျပဳၾကလွ်င္ေကာင္းမည္။ အားငယ္သူ အားေပး၍ ႏွိမ္႔က်ေနသူကို ေဖးကူသင့္သည္။ ေသလွ်င္ပါႏိုင္ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အား ယူႏိုင္သေလာက္ ယူသြားသင့္သည္။

ဤသို႔ ေသနည္းေသဟန္ႏွင့္ သ႐ုပ္မွန္စြာ အဆံုးသတ္သြားေသာ အသုဘတစ္ခုအား ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ရင္း သံေဝဂေပါင္းမ်ားစြာ ရမိေလသည္။ ေမတၱာပြားမ်ား၍ ျဖဴစင္စြာ အသက္ဆက္ဖို႔လိုေၾကာင္းလည္း ဆင္ျခင္မိလာသည္။ မိဘမ်ားအား မေသခင္ အလုပ္အေကၽြးျပဳရန္လည္း အေလးအနက္ ေတြးေနမိသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ပုပ္ပြေနေသာ အေလာင္းေကာင္ႀကီး ျဖစ္ရဦးမည္ျဖစ္၍ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားသင့္သည္မ်ား ျပင္ထားရေပေတာ႔မည္။ တြင္းနက္ႀကီးအတြင္း တစ္ကိုယ္တည္း အိပ္စက္တတ္ရန္ ညအိပ္တိုင္း ေသျခင္းတရားအား ဆင္ျခင္ ၾကည့္ရမည္။ ေသဆံုျခင္းႏွင့္အတူ ကိုယ္႔အသုဘေန႔ရက္ မေရာက္မီ စိတ္ေကာင္း၊ ႏွလံုးေကာင္း ထားကာ ေကာင္းမႈတစ္ခုေတာ႔ ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္မွ ျဖစ္ေတာ႔မည္။

(ကိုရင္ေနာ္)

မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြႏုု္ပ္ ေရးျဖစ္ခဲ႔ေသာ သ႐ုပ္မွန္ ပိုစ္႔မ်ားသည္ ရယ္႐ႊင္ၿပံဳးစရာ ျဖစ္ေစရန္သာ ရည္႐ြယ္ေရးသာခဲ႔ေသာ္လည္း ယခုပိုစ္႔သည္ စိတ္ညစ္စရာ (သို႔မဟုတ္) ထိတ္လန္႔႐ြံ႐ွာစရာ ေကာင္းေနပါလိမ္႔မည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္သည္ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ဖူးေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ အသုဘ တစ္ခုျဖစ္သည္။ အျဖစ္အပ်က္အား ခ်ဲ႕ကား၍ ေၾကာက္လန္႔ေစရန္ သရဲေျခာက္ခန္းအား ဆက္ေရးရန္စဥ္းစားမိေသးသည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ားသာ ေရး၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကိုသာ ဖန္တီးေပးလိုေသာ စိတ္ရင္းေၾကာင့္ ထိုထိတ္လန္႔ဖြယ္ အခန္းအား ထည့္မေရးေတာ႔ပဲ ခ်န္ထားခဲ႔လိုက္ပါသည္။။ သရဲေျခာက္ျခင္းအား အယုံအၾကည္ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ အယူလြဲမ်ားအား ထင္ေယာင္ ထင္မွား မေရးလို၍လည္း မေရးျခင္းျဖစ္သည္။ ေခါင္းစဥ္အား အျခားေခါင္းစဥ္ျဖင့္ သပ္သပ္ခြဲေပးလိုေသာ္လည္း သ႐ုပ္မွန္ အေနႏွင့္သာ ေပးသင့္သည္ထင္၍ သ႐ုပ္မွန္ ေအာက္တြင္သာ ထည့္ေရးလိုက္ပါသည္။ ေနာက္ေရးရန္ ႐ွိေသာ “သြားနည္းသြားဟန္ သ႐ုပ္မွန္” ႏွင့္ ရယ္နည္းရယ္ဟန္၊ ငိုနည္းငိုဟန္၊ ခ်စ္နည္းခ်စ္ဟန္၊ ခိုးနည္းခိုးဟန္၊ ေရးနည္းေရးဟန္ စေသာသ႐ုပ္မွန္ ပိုစ္႔မ်ားအား စိတ္ညစ္စရာမ်ား ေ႐ွာင္၍ ေပ်ာ္စရာေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး အျဖစ္သာ ပံုေဖာ္ေရးသားသြားပါမည္။