တိုက္စားျခင္းအလင္းတစ္တိုင္ (၁)

by မိုးၾကာညိဳ မိုး on Wednesday, October 24, 2012 at 9:36am 

“ဟဲ့ ေခြး.....ရွဴး .. ရွဴး.....”

ေခြးေဟာင္သံမ်ားႏွင့္အတူ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့ အသံတစ္ခုပါၾကားလိုက္ရေတာ့ ျပတင္း၀မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးကိုလြယ္ထားျပီး လက္ထဲမွာလဲ စာခံေရးတဲ့ ဘုတ္ျပားတစ္ခုႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္။ျမန္မာမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေသခ်ာေပမယ့္ ဒီမ်က္ႏွာကိုကၽြန္မေသခ်ာမသိပါ။ နယ္စပ္ျမိဳ႕ကေလးထဲက ကၽြန္မတို႕ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီပံုပန္းမ်ိဳး၊ ဒီမ်က္ႏွာမ်ိဳးကို မျမင္ဘူးပါ။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လည္ပင္းမွာ နာမည္ကဒ္ျပားတခုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားျပီး အက်ီ ၤမွာေဘာပင္ တစ္ေခ်ာင္းထိုးထားသည္။ ရံုးတစ္ရံုးမွ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အမ်ိဳးသမီးကို လမ္းထဲက ေခြးတစ္အုပ္က ၀ိုင္းထားသလိုသူ႕မ်က္ႏွာက ေခြးေတြကို တကယ္ေၾကာက္လန္႕ေနပံုေပၚေနသည္။ ေခြးအုပ္ကလဲ ေတာ္ရံုနဲ႕ထြက္သြားမည့္ပံုမေပၚေခ်။ ကၽြန္မအတန္းထဲမွ ကေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သခ်ာၤတစ္ပုဒ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသျဖင့္ သူ႕ဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။

ေခြးေတြကိုေမာင္းထုတ္ျပီး အစ္မဘာအကူအညီလိုလဲလို႕ေမးလိုက္ေတာ့ သူ႕နာမည္က ညိဳ ျဖစ္ေၾကာင္း

မိတ္ဆက္သည္။ ျပီးေတာ့ သူသည္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွျဖစ္ေၾကာင္း၊ နယ္စပ္ေဒသရွိ ျမန္မာမ်ား၏

အေျခအေနကို ေလ့လာစံုစမ္းေနေၾကာင္း၊ အကယ္၍ျဖစ္ႏိုင္မည္၊ အခ်ိန္အနည္းငယ္ေပးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္

ေမးျမန္းခြင့္ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း၊ နာမည္ကိုေဖာ္ျပမည္မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ

မွတ္သားသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ရွင္းျပပါသည္။

ကၽြန္မလည္း မၾကာမွီေက်ာင္းဆင္းေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ သူ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလက္ခံလိုက္ပါသည္။

စာသင္ေက်ာင္းရွိရာသို႕ ေခၚေဆာင္သြားျပီး ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မည္ျပဳေတာ့ အတင္းတားရွာသည္။

သို႕ေသာ္ အခ်ိန္ကမြန္းတည့္လုျပီ။ ေန႕လည္စာလည္း စားခဲ့ပံုမေပၚေသးသလို သူ႕ေမးခြန္းေတြအတြက္

ကၽြန္မလဲ အိမ္ျပန္လို႕ရဦးမည္မဟုတ္သျဖင့္ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ မရ, ရေအာင္ ေဖ်ာ္ျပီးဧည့္ခံထားကာ

ကေလးမ်ားေက်ာင္းဆင္းဖို႕အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးေနလိုက္သည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ကၽြန္မေက်ာင္းမဆင္းခင္

စပ္ၾကားအခ်ိန္ေလးမွာ သူကေတာ့ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းေသးေသးေလးကို ေသခ်ာလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံအစိုးရေရာ ျမန္မာအစိုးရေရာ  တရား၀င္ခြင့္ျပဳထားသည္မဟုတ္ဘဲ  နယ္စပ္ေဒသမွ

ကေလးငယ္မ်ားအတြက္  လိုအပ္ခ်က္တစ္စံုတစ္ရာျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕  တည္ေထာင္ထားသည့္

ေက်ာင္းေလးသာျဖစ္သည္။ စာသင္ခန္း၊ စာသင္ခံု၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ယုတ္စြအဆံုး ေျမျဖဴပင္  ျပည့္ျပည့္စံုစံုမရွိလွေသာ ကၽြန္မတို႕၏ေက်ာင္းေလးအဖို႕ အနည္းငယ္အားတံု႕အားနာျဖစ္မိသြားပါသည္။

ေခါင္မိုးအေပါက္ေပါက္ နံရံအဖာဖာ ျဖစ္ေနသည့္ ေက်ာင္းေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာမွာ

ဘာမွန္းမသိႏိုင္သည့္ အရိပ္အခ်ိဳ႕ထင္ဟပ္ေနသည္။ ျပံဳးေနသေယာင္ေယာင္ စိတ္မေကာင္း သေယာင္ေယာင္..... ဘာမ်ားလဲ ကၽြန္မတကယ္မသိပါ။

ကၽြန္မနာမည္ကို မေမးျမန္းေသာ္လည္း ဇြန္ပြင့္ ဟူသည့္နာမည္အရင္းႏွင့္ပင္ မိတ္ဆက္လိုက္သည္။

အသက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္မထက္ နည္းနည္းပဲငယ္သည္။ သုိ႕ေသာ္ သူက အစ္မဟုပင္ ကၽြန္မကိုေခၚသည္။

ညီမအရင္းႏွစ္ေယာက္ပင္ ကၽြန္မကို အစ္မဟုမေခၚၾကေတာ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ျပီေလ။

စကားလံုးမ်ားကိုရွင္းလင္းေအာင္ေျပာတတ္ျပီး ကၽြန္မေျပာရာမွာ မရွင္းသည္မ်ားကိုလဲ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္

ထပ္ကာထပ္ကာေသခ်ာေအာင္ေမးျမန္းသည္။ သို႕ေသာ္ စာနာစိတ္က မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနသည္။

“အစ္မဇာတိကဘယ္ကပါလဲရွင္?”

“ကရင္ျပည္နယ္ကပါ” (ကၽြန္မရဲ႕ရြာနာမည္ကို ထည့္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ အတိတ္ကိုေမ့ခ်င္လွပါတယ္)

“အစ္မ.. စိတ္မရွိပါနဲ႕ေနာ္.. ေက်ာင္းတက္ဖူးလား? ဘယ္ႏွတန္းထိေနဖူးပါသလဲ?”

“ကၽြန္မ ၈ တန္းေအာင္ျပီးပါျပီ”

“အခုဒီမွာေနထိုင္ခြင့္အေထာက္အထား ဘာနဲ႕ေနထိုင္ေနပါသလဲ? ဆိုလိုတာက

ဘတ္လား? ယာယီပါတ္စ္ပို႕လား? ေတာင္ေပၚသားကဒ္လား?ဆရာမကဒ္လား? အဖြဲ႕အစည္းကဒ္လား?

ဒါမွမဟုတ္ ဘာကဒ္မွမရွိဘူးလားလို႕ပါ”

(သူေမးတာ ဘတ္ဆိုတဲ့ အလုပ္သမားကဒ္၊ ေတာင္ေပၚသားဆိုျပီး တိုင္းရင္းသားမ်ိဳးႏြယ္စုငယ္မ်ားကို

တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ကဒ္၊ ကၽြန္မတို႕လို အလုပ္သမားသားသမီး စာသင္ေက်ာင္းေလးေတြက

ဆရာ/မေတြကို ေပးထားတဲ့ကဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႕အစည္းကဒ္လို႕ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြအတြက္

နားလည္မႈနဲ႕ထုတ္ေပးထားတဲ့သက္ေသခံကဒ္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအစားမ်ားစြာရွိပါတယ္)

“အခုေတာ့ဆရာမကဒ္နဲ႕ပါ.. အရင္ကေတာ့ ဘာကဒ္မွမရွိပါဘူး”

“ဒါနဲ႕ အစ္မ မဲ့ေဆာက္ကိုေရာက္တာၾကာျပီလား? ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ရွိျပီလဲ?”

“ကၽြန္မအသက္ ၁၅ ႏွစ္မွာ အေဖဆံုးတယ္.. အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ရြာရွိအရြယ္ေကာင္းမွန္သမွ် ေတာင္ေပၚ

တက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္တယ္ဆိုတာ ဒီဖက္ကမ္းကိုကူးတာေလ... ကၽြန္မလဲ အဲဒီကတည္းက

မဲ့ေဆာက္ကို ေရာက္ေနခဲ့တာ။ အစတုန္းက ရည္ရြယ္ခဲ့တာ သူမ်ားလို ေစ်းေရာင္းဖို႕ အထမ္းလိုက္ဖို႕ပဲ

ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ ေငြစုျပီးတခ်ိန္က်ရင္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ေလာက္ တည္ျပီး အေမ နဲ႕

ညီမေလး၂ေယာက္ပဲရွိတဲ့ မိသားစုကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးဖို႕ေပါ့။တကယ္လည္း ကၽြန္မေစ်းဆိုင္မွာ

ေစ်းကူေရာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ကားဂိတ္မွာ အထမ္းလိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မွာလဲ

ဘိလပ္ေျမသယ္၊ အုတ္သယ္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္... အခုဆို ဒီေရာက္ေနတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ျပီေပါ့”

“ဟုတ္ကဲ့အစ္မ...  အစ္မဒီဖက္ကူးလာရတာ စီးပြါးေရးေၾကာင့္လို႕ ေျပာရင္ရမလားဟင္?”

“ဟုတ္တာေပါ့... ရြာမွာက လုပ္စရာအလုပ္သိပ္ရွားေနျပီေလ။ ေတာဆင္းဖို႕လဲ အႏၱရာယ္မကင္းဘူးေလ

ျပီးေတာ့ ဒီဖက္မွာက ရွမ္းေတြေလာက္မရေပမယ့္ ရြာမွာထက္ေတာ့ အလုပ္ေရြးစရာေပါတယ္။ ေန႕စားလဲ

မဆိုးလွဘူးေလ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္တုန္းကေတာင္ တစ္ေန႕ကို ဘတ္ ၈၀-၁၀၀ ရပါတယ္..”

“အႏၱရာယ္မကင္းဘူးဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲအစ္မ... ေျပာလို႕ရရင္ေျပာျပပါလားဟင္?”

“အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ရွင္... စစ္ပြဲေတြလဲ မျငိမ္ေသးတဲ့ကာလဆိုေတာ့ ေတာဆင္းရမွာေၾကာက္ၾကပါတယ္

..........................................”

“ဟုတ္ကဲ့ပါအစ္မ... အစ္မ ဒီဖက္မွာ အလုပ္အကိုင္အခက္အခဲမ်ားၾကံဳခဲ့ဖူးတာရွိပါသလား?”

(ေၾသာ္.. ေမးမွေမးတတ္ပေလတယ္... က်ားထက္ဆိုးတဲ့ရွင္ၾကီးေတြ ဒီဘက္မွာအပံုအပင္....

ရွင္ၾကီးေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ားေတြလဲ အပံုအပင္)

“ဟုတ္ကဲ့ .. ၾကံဳဖူးတာေပါ့”

“အဲဒါေလးေတြ အစ္မဆႏၵရွိသေလာက္ ေျပာျပလို႕ရမလားရွင့္”

.....................

ကၽြန္မအေတြးေတြက လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္တာကာလအတြင္းသို႕ ကူးခတ္လြင့္ေမ်ာရင္း ေျပာျပျဖစ္ပါသည္။

...............

ေရာက္ခါစတုန္းက ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အုတ္သယ္ ေက်ာက္သယ္ေပါ့။ တစ္ေန႕ကို ဘတ္ ၆၀ ရတယ္..

ေနာက္ေတာ့ ေကြ႕တီယိုဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စာပြဲထိုး .. ကိုယ္လဲ ထိုင္းစကား အေတာ္အသင့္ရလာျပီေလ...

ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ေယာက္်ားက အျမဲအရက္မူးေနတတ္သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြကိုအျမဲ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းခိုင္းတယ္

စကားေျပာလဲအရမ္းရိုင္းတယ္.. ဆိုင္မွာတစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ္သတိထားမိတာ တစ္ခုရွိလာတယ္ေလ..

စာပြဲထိုးခ်င္းတူတူ ကိုယ္နဲ႕တျခား ၃-၄ေယာက္သာ မာန္မဲခံရတာ.. က်န္တဲ့ စားပြဲထိုးမေလး ၂-၃ေယာက္ကေတာ့

ဘယ္ေတာ့မွအဆူမခံရဘူး..စားပြဲထိုးဆိုေပမယ့္ ပန္းကန္ေဆးတာ ၾကမ္းတိုက္တာအဆံုးကိုယ္တို႕၄-၅ေယာက္ပဲ

အျမဲလုပ္ရတယ္... ဟို ၃ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလးပဲ.. မနက္ဆိုလဲ ကို္ယ္တို႕ထျပီး ခ်က္ျပဳတ္ဖို႕

လုပ္ကိုင္ေနခ်ိန္ သူတို႕က ေအးေအးေဆးေဆးပဲ... ဆိုင္ရွင္ေစ်းသြားရင္ သူတို႕လဲေပ်ာက္ျပီ.. ဘယ္ေရာက္လဲ

ကိုယ္မသိ.... သူတို႕ ၃ေယာက္က အ၀တ္အစားဆိုလဲ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း၀တ္ႏိုင္တယ္.. ကိုယ့္မွာေတာ့

ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း.. ေနာက္တစ္လေလာက္ေနေတာ့မွ ကိုယ္သိလိုက္ရတယ္.. သူတို႕လိုေကာင္းေကာင္းေနခ်င္ ၀တ္ခ်င္ရင္

ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ေယာက္်ားၾကီးကို အလိုလိုက္ေပးရံုပါပဲတဲ့... ထြီ... ကိုယ္ရြံလိုက္တာ.. ဘယ္လိုေကာင္မေတြလဲမသိဘူး

ကိုယ့္အေပၚ လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္လာတဲ့ သူ႕ေယာက္်ားၾကီးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို ကိုယ္ဘယ္လိုမွ သည္းညည္း

မခံႏို္င္ေတာ့ဘူး... ကိုယ္သူမ်ားေယာက္်ားကို ျခဴစားဖို႕ ၀ါသနာမပါသလို.. အဲဒီအျပဳအမူမ်ိဳးကို သိပ္ရြံတယ္..

ကိုယ္တို႕ မိဘမ်ိဳးရိုးမွာလဲ အက်င့္သီလပ်က္ဆီးတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိခဲ့ဘူး.. ကိုယ့္အမ်ိဳးဂုဏ္ကို

ကိုယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘေတြ ဆရာသမားေတြ သြန္သင္ခဲ့တယ္...

ကိုယ္အဲ့ဒီဆိုင္မွာ ၃ လပဲအလုပ္လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္.... ကိုယ့္ကို္ပါ လက္ရဲဇက္ရဲျဖစ္လာျပီေလ..

အို... အဲဒီ အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ၾကီး ကိုယ္မုန္းလိုက္တာ....

..................

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႕အေပၚယံုၾကည္မႈတိုးလာျပီး ကၽြန္မဘ၀ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေတြကို

ဖြင့္ေျပာမိပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မမွာ ရင္ဖြင့္စရာပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးမွမရွိခဲ့ဖူးပါ။

.................

ကိုယ္ မဲေဆာက္ကားဂိတ္မွာ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတုန္း ဆြဲျခင္းေတြေရာ အိတ္ၾကီး၂အိတ္ေရာနဲ႕

မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနတဲ့ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကူညီျပီး အုန္းဖန္ကားေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္..

သူက ၂၀ တန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးေတာ့ ကိုယ္ေပ်ာ္လိုက္တာေလ.. ဘာလို႕လဲသိလား?

ေကြ႕တီယိုဆိုင္မွာ ကိုယ္လုပ္တုန္းက အိမ္ကိုပိုက္ဆံ ေသခ်ာစုျပီးပို႕ခ်င္တာနဲ႕ လခတစ္၀က္တိုင္းကို

ဆိုင္ရွင္ဆီမွာကိုယ္အပ္ထားတယ္။ ၆လ တစ္ႏွစ္ေနမွ တလံုးတခဲတည္းထုတ္ျပီး အိမ္ကိုျပန္ပို႕မယ္ေပါ့..

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုဆိုင္မွာ ၆ လအျပည့္မလုပ္လုိ႕ဆိုျပီး သူသိမ္းထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြ မထုတ္ေပးလိုက္ဘူး...

ပိုက္ဆံေတြကိုအရမ္းႏွေျမာေပမယ့္ သူ႕ေယာက္်ားၾကီးရန္ကုိေၾကာက္လို႕ ကိုယ္ျမန္ျမန္ပဲ ေျပးထြက္ခဲ့တာေလ

ကိုယ့္မွာ ထမင္းေတာင္၀ယ္မစားႏိုင္ဘဲ ရွိသမွ်ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိပ္ဆုပ္လို႕ အလုပ္လိုက္ရွာခဲ့တာ

အဲဒီ ၂၀ က ကိုယ့္အတြက္ ထမင္း ၂ နပ္စားေလာက္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအစ္မၾကီးက ကိုယ့္ကို

သနားလို႕ ၂၀ ေတာင္ေပးခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္းမွာ ပစၥည္းထမ္းပိုးတာ ၁၀ ပဲရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိလာခဲ့တယ္..

ကားဂိတ္မွာလဲ အစပိုင္းေတာ့ နယ္ေျမအပိုင္ ရွင္ၾကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ားေတြက ညစ္ပတ္ခဲ့ေပမယ့္

လူေတြနဲ႕ေပါင္းတတ္သင္းတတ္ျပီး ေအာက္က်ိဳ႕တတ္လာတဲ့ ကိုယ္ မၾကာခင္မွာ အထမ္းသမဘ၀ စ လို႕ရခဲ့တယ္..

ကို္ယ္နဲ႕ဘ၀တူ အထမ္းသမေတြ စုေနတဲ့ တဲၾကီးတစ္လံုးထဲမွာလဲ တစ္ညကို ၁၀ ဘတ္နဲ႕ ေက်ာတစ္ခ်စာ

ေနရာရွိတယ္... အစားအေသာက္ကေတာ့ ျဖစ္သလို ေကာက္ညွင္းသက္သက္နဲ႕ ပီးတဲ့အခါရွိသလို

ထမင္းေလး ခရမ္းသီးေထာင္းေလးနဲ႕အူစိုရတဲ့အခါလည္းရွိခဲ့တယ္... ေနပူၾကဲၾကဲထဲခ်င္းတူေပမယ့္

အုတ္သယ္တာက တေန႕ ၆၀ ဆို ၆၀ အတိအက်ပဲရတယ္... ကားဂိတ္မွာက ကိုယ္လုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္

၁၀၀ ဆိုလဲဟုတ္ ၁၂၀ ဆိုလဲဟုတ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ ရြာမွာက်န္ခဲ့တဲ့

ညီမေလးအၾကီးက ၈တန္း အငယ္က ၆တန္းတက္ေနျပီေလ.. သူတို႕ေလးေတြ ေက်ာင္းစရိတ္ကၾကီးလာျပီ..

တစ္ရက္ေတာ့ ေတာင္ေပၚကလာတဲ့ ေစ်းသည္အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြ လိုက္ရြက္ေပးရင္း

သူ႕သမီးက မဲ့ေဆာက္ေစ်းမွာ ကုန္စိမ္းဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္.. အကူလိုတယ္... လုပ္မလားလို႕ေမးလာေတာ့

လခကိုအရင္ေမးၾကည့္မိတယ္.. စားရိတ္ျငိမ္း တစ္လကို ၂၅၀၀ တဲ့... မဆိုးဘူး.. ေတာ္ေတာ့္ကို မဆိုးတာ

ဒီမွာက ၁၀၀-၁၂၀ ေလာက္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ထမင္းဖိုးကပဲ တစ္ေန႕ကို ၂၀ ေလာက္.. ညအိပ္ဖုိ႕ေနရာက ၁၀

ပိုအေရးၾကီးတာက မိန္းကေလးေတြခ်ည္း စုေနတဲ့ တဲေပမယ့္ မလံုျခံဳလွဘူး.. ျပီးေတာ့အေရးၾကီးတဲ့တစ္ခ်က္က

ဘုရားစင္ေလးေတာင္မရွိလို႕ ဘုရားေတာင္ ၀ ၀ မရွိခိုးရဘူး.... တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းလာတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္လဲ

ပုတီးတစ္ပတ္မျပည့္ခင္ အိပ္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ သြားတတ္တာကိုး.. အဲဒီအေဒၚၾကီးကို ကိုယ္ခင္မိေနတာၾကာျပီ..

ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူက အထမ္းခေပးတဲ့အျပင္ အထမ္းသမား အထမ္းသမ ေတြကို ပိုက္ဆံေပးရင္း

ေမတၱာပို႕ေပးတတ္လို႕.. စိတ္သေဘာထားအင္မတန္ေကာင္းတဲ့ပံု ျပီးေတာ့ ကားမထြက္ခင္ဆိုလဲ

ပရိတ္ၾကီး ၁၁ သုတ္စာအုပ္ေလးဖြင့္လို႕ တစ္ေယာက္တည္း ရြတ္ေနတတ္ေသးတယ္.. ကိုယ္ပိုက္ဆံလိုတယ္

ဆိုေပမယ့္ ဘုရားတရားေတာ့ မေမ့ခ်င္ဘူး... ဒီအေဒၚၾကီးလို ဘုရားတရားရွိတဲ့သူရဲ႕ သမီးဆိုတာလည္း

သူ႕လိုပဲ ဘုရားတရား ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႕ ရွိမယ့္ပံုထင္ပါရဲ႕ေလ..သူနဲ႕ အနီးကပ္အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆို

ကိုယ္လဲ ဘုရားရွိခိုးခြင့္ေလး.. ပုတီးစိတ္ခြင့္ေလးရေကာင္းပါရဲ႕... ၀ဋ္ေၾကြးၾကီးလြန္းလို႕ ဒီေလာက္ဆင္းရဲ

ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတာ.. ဒီဘ၀မွာ ဘုရားနဲ႕ေ၀း တရားနဲ႕ေ၀းျဖစ္ျပီး ေနာက္ဘ၀အတြက္ ၀ဋ္ေၾကြးမရွိခ်င္ဘူး..

ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ကိုယ္မသိပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ အဲလိုပဲစြဲေနတယ္

ကိုယ္ေခါင္းျငိမ့္လိုက္တယ္.. အေဒၚ့သမီးဆိုင္မွာလုပ္ပါ့မယ္လို႕.....

အထမ္းသမတဲကို ကုိယ္ျပန္ျပီး ကိုယ့္ရွိသမွ် အ၀တ္အစားေလးေတြ လြယ္အိတ္ေလးထဲထည့္

ေခါင္းအံုးအႏြမ္းေလးနဲ႕ ေစာင္ပါးေလးကို ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လံုးထဲ ထည့္ျပီး မဲ့ေဆာက္ေစ်းကို

အေဒၚၾကီးနဲ႕ တူတူလိုက္ခဲ့ပါတယ္.... ေကြ႕တီယိုဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖူးျပီး ရွမ္းစကားလဲ ရေနျပီဆိုတာ့

ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ ကူညီညာလုပ္ရတာ ကိုယ့္အတြက္ မခက္ခဲလွပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ ဆိုးေနတာက...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္

မိုးၾကာညိဳ

(နယ္စပ္ဆရာၾကီးရဲ႕ေမြးေန႕မွာ နယ္စပ္ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ေရးျဖစ္ပါတယ္

ဆက္ရန္က်န္ရွိပါေသးတယ္... နယ္စပ္ဆရာၾကီး ဆရာဘိုဟန္ ေမြးေန႕မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ)