ၾကမၼာ ငိုခိုင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား

by Lwin Aung Soe on Friday, October 12, 2012 at 6:25am 

ေမာင္ေတာက အၿဖစ္မွန္ကို စိတ္သဌါန္နန္႔ ရီးထားေရ အမွန္ဝတၳဳ

ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္ ( နယူးေယာက္ )

-----------------------------------------------------------------

ၾကမၼာ ငိုခိုင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ား

က်မအေနျဖင့္ ခါတုိင္းကထက္ ျမန္ျမန္သြားခ်င္ေသာစိတ္မွာ အလုိလုိ ေပၚေနသည္ ။ လူငယ္လူရြယ္လည္းမဟုတ္ ။ သားၾကီးသမီးၾကီး ရွိေနႏွင့္ေသာ က်မအဖို ့ ဆႏၵေတြ ေစာေနမိသည္မွာ သည္တခါ ဆန္းျပားေနသည္ ။

မေရာက္ျဖစ္ေသာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို ေရာက္ခ်င္ေဇာကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိၾကသည္ခ်ည္း ။ အေမ့အိမ္ကို ျပန္သြားဖူးသူတိုင္း သိရွိခံစား နားလည္ၾကမည္ထင္သည္ ။ မည္သည့္အတြက္ မသိစိတ္က ေစ့ေဆာ္ေပးေနသည္လည္း မေျပာတတ္ ။

ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ၾကီးက အျပန္ တူေတာ္ေမာင္အား ျမင္ျမင္ခ်င္း ေလယဥ္လက္မွတ္ကို အဆင္ေျပသလားဆိုေသာ ေမးခြန္းက က်မ ႏႈတ္မွ အလုိလို ထြက္ျပီးသားျဖစ္ေနသည္ ။ တူေတာ္ေမာင္တို ့တေတြက က်မကို စိတ္အလိုမက်ေအာင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မျပဳလုပ္လိုၾက ။

ဒင္းတို ့ေတြ ပုဆိုးေတာင္ မစည္းတတ္-မ၀တ္တတ္္ကတည္းက က်မမွာ သားတို ့အေဖရွိရာ အေမရိကသို ့လိုက္ပါသြားခဲ့ရသည္ ။ ခုေတာ့ တူေတာ္ေမာင္တို ့က လူပ်ိဳၾကီးဖါးဖါး ျဖစ္ေနသည္ ။ မိသားစုဖြင့္လွစ္ထားေသာ ကုမဏီမွာ မန္ေနဂ်ာၾကီးျဖစ္ေနျပီ ။

မနက္ဖန္သြားရေတာ့မည္မို ့ စစ္ေတြကို စဥ္းစားၾကည့္မိသည္ ။ က်မမွာ စစ္ေတြတြင္ ခဏေလးနားျပီး ေမာင္ေတာျမိဳ ့သို ့ သြားရအံုးမည္ ။ အေမ ့အိမ္မွာ ေအးေအးလူလူ အပမ္းေျဖခ်င္သည္ ။ အေမတို ့အေဖတို ့အတြက္ ေကာင္းမွဴအလွဴေတြ ျပဳလုပ္ခ်င္သည္ ။ ျပီးရင္ စစ္ေတြတြင္ မျပန္ေသးခင္အထိ ေနလိုက္အံုးမည္ ။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ကတည္းက စီစဥ္ေရးဆြဲထားေသာ အစီအစဥ္မွာ က်မအတြက္ အံ၀င္ဂြင္က် ရွိေနဆဲ ။

တူမေလး ျမသႏၱာကလည္း ကုမဏီတြင္ ခြင့္ယူကာ က်မႏွင့္အတူ လိုက္ပါမည္ဟု ေျပာထားရာ သူ ့အကိုက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ျပဳရွာသည္ ။ ျမသႏၱာ တေယာက္ထဲေတာ့မဟုတ္ ။ သူ ့ရံုးက ျမသႏၱာ၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ လဲ ့လဲ ့သက္ ဆိုေသာ ရန္ကုန္သူ ေခ်ာေခ်ာကေလး တေယာက္ကလည္း အေဖၚထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္ ။

က်မတို ့မွာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ယူေဆာင္ စုေဆာင္းရသည္မွာ မလြယ္လွေခ် ။ က်မ၏ အလွဴအဒန္းမ်ားတြင္ လွဴဘြယ္ပစၥည္းမ်ားအတြက္ မက်န္ရစ္ခဲ ့ရေအာင္ ဂရုတစိုက္ မွတ္ရ သိမ္းရႏွင့္ တအိမ္လံုး ၾကြက္ၾကြက္ညံကာ အသံေတြ ထြက္ေနၾကရသည္ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ လွဴဘြယ္ပစၥည္းမ်ားကို လွဴဒန္းရမည္မို ့ က်မတို ့တေတြမွာ ေန ့ေန ့ညည သြားေနၾကသည္မွာ အိမ္မွာေတာင္ ထမင္းမစားျဖစ္ ။ စားေသာက္ဆိုင္တခုခု ၀င္ျပီး စားေသာက္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ ့ရသည္ ။

ေလယဥ္လက္မွတ္ အားလံုးစီစဥ္ျပီးျပီဆိုေတာ့ မနက္ဖန္ အေစာၾကီးမွာ လဲ ့လဲ ့သက္ကို မရမ္းကုန္းရွိ ေနအိမ္က ေစာင့္ဆိုင္းဖို ့ မွာထားလိုက္ရသည္ ။ က်မရင္မွာ ေတာ္ေတာ္ ေမာေနမိျဖစ္သည္ ။ လြန္ခဲ ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း-၃၀-ေက်ာ္မွ တၾကိမ္သာ ျပန္ျဖစ္ခဲ ့ေသာ ေမြးရပ္ေျမသည္ က်မကို အလြမ္းမ်ားႏွင့္ ဆီးၾကိဳေနျပီလား မေျပာတတ္ ။ တညလံုး ေတာင္ေတာင္ အီအီ ေတြးေတာျပီး အိပ္ရာထဲ လွဲေနရေတာ့ ကဗ်ာဆရာမ ၾကည္ေအး၏ တေစၦကဗ်ာကို ျပန္လည္ သတိရလာေတာ့သည္ ။

“ အိပ္ရာေတြလဲ- ေၾကမြတြန္ ့လိပ္-သိပ္စိတ္ညစ္တယ္-“

က်မက အိပ္ရာေတြထဲ ဘယ္လူးညာလူးႏွင့္ တညလံုးမိုးေၾကာင္ေတာင္ လင္းခါမွ ခဏမွ် ေမွးလိုက္ရပါသည္ ။

-------- --------- --------- -------- -------- ---------

ဤေန ့ကား ေသာၾကာေန ့ လဲ ့လဲ ့သက္က ေသာၾကာေန ့အေၾကာင္းကို မသိေတာ့ အိမ္ေပၚမွ လူေတြကို ၾကည့္ေနျဖစ္သည္ ။ က်မကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို ဘာေတြ ၾကည့္ေနမွန္း သိေနျပီ ။ မေန ့ကေတာင္ ဒီေကာင္မေလး စကားတခြန္း ေျပာေသးသည္ ။

“ၾကီးေမရယ္- ၾကီးေမတို ့ေမာင္ေတာျမိဳ ့က ရခိုင္ျမိဳ ့လား -ကုလားျမိဳ ့လား-သမီးေတာ့ တခါတေလ ေၾကာက္ေတာင္ လာေနတယ္”

လဲ ့လဲ ့သက္အေဖက ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္ တဦးျဖစ္ျပီး ေနျပည္ေတာ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည္ ။ အကိုျဖစ္သူ ကိုသက္ဦးက နိဳင္ငံျခားသေဘၤာသားျဖစ္ျပီး တခါတေလ ဖေလာ္ရီဒါကို ေရာက္ေသာအခါ က်မတို ့အိမ္သို ့ အလည္လိုက္ပါလာတတ္သည္ ။ ေရႊေတာင္ၾကားလမ္းတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမို ့ သူမတို ့မိသားစုႏွင့္ က်မတို ့က ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးလို ျဖစ္ေနသည္ ။ ေကာင္မေလးေျပာေတာ့ က်မက ျပံဳးျပေနလိုက္ရေသးသည္ကို အမွတ္ ရမိေနသည္ ။

“ၾကီးေမ - ၾကီးေမ- တံခါးေတြ ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့- ထြန္းလွ - တံခါး ေတြ ပိတ္ေဟ့”

က်မက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး အသံကို နားစြင့္ေနလိုက္သည္ ။ လဲ ့လဲ ့သက္က က်မကို တခ်က္မွ် ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ျမသႏၱာေကာ - သမီး - ျမသႏၱာေကာ - ေဟ့ - ဘာျဖစ္လို ့ တံခါးေတြ ပိတ္ရမွာလဲ - ငါ့ကို ေျပာျပၾကပါအံုး”

အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေျပးသံလႊားသံေတြ ၾကားရသည္ ။ ျပန္လည္တုန္ ့ျပန္သံေတြကို က်မ မၾကားရေသး ။ အိမ္ေအာက္မွ တံခါးေတြ ပိတ္သံေတြ ၾကားရသည္ ။ က်မတို ့တိုက္က ဘာဂ်ာတံခါးေတြနွင့္မို ့ သံတံခါးေတြ ပိတ္လိုက္ျပီဆိုလွ်င္ အရာရာကို စိတ္ခ်ရျပီးသားျဖစ္သည္ ။ ျမသႏၱာက အိမ္ေပၚသို ့ ေျပးတက္လာျပီး ျပဴတင္းေပါက္ေတြကို ပိတ္လိုက္သည္ ။

“ေျမးေလး- ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ - တံခါးေတြ လိုက္ပိတ္ေနၾကတာ”

“ အဘြား- လမ္းမေပၚမွာ ကုလားေတြ နဲတာမဟုတ္ဘူး - လက္နက္ေတြကိုယ္စီနဲ ့- ဘာျဖစ္လာၾကလဲ မသိဘူး”

က်မက ျပဴတင္းေပါက္နားကို ခ်ဥ္းကပ္ျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္သည္ ။ အစပိုင္းကေတာ့ လူငယ္ခ်င္းခ်င္း ရန္ပြဲျဖစ္ေနၾကသလားဟု ထင္ခဲ ့သည္ ။

“ဟင္ - ကုလားေတြ နဲတာ မဟုတ္ဘူး ေျမးေလး- ဒီလိုဆုိရင္ ကုလားရခိုင္ ျပသနာေတာ့ ျဖစ္လာျပီေပါ့ကြယ္”

“ဘာေျပာတယ္ - ၾကီးေမ - ကုလား ရခိုင္ ျပသနာျဖစ္လာျပီ - ဘာျဖစ္လို ့ ျဖစ္လာရတာလဲ ၾကီးေမ ရယ္ - သမီး ေၾကာက္တယ္”

“မေၾကာက္နဲ ့ သမီး - ၾကီးေမ - ရွိတယ္ ေနာ္ - သမီး ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူး”

ေျပာရင္း ဆိုရင္း အိမ္ေပၚထပ္ကို ခဲႏွင့္ ပစ္ခတ္သံ ၾကားလာရသည္ ။ မွန္ျပဴတင္းမ်ား ကြဲသြားသည္ ။ က်မအေနႏွင့္ တခုသာ ရွိေတာ့သည္ ။ ေခါင္းေအးေအးနွင့္ စဥ္းစားရေတာ့မည့္ အပိုင္းျဖစ္လာသည္ ။

“ျမသႏၱာရယ္- ဗီြဒီယိုသာ ရိုက္ထားလိုက္ေတာ့- အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္ထား -ဟုတ္လား”

ေျမးေလး ျမသနၱာက ဤေနရာမွာ ေတာ္ရွာသည္ ။ သတၱိေကာင္းလွပါသည္ ။ အေမရိကမွ လာေသာ က်မအတြက္ သူမသည္ အမွန္တကယ္ အားကိုးရေသာ ေျမးကေလးျဖစ္သည္ ။ လဲ ့လဲ ့သက္ကလည္း သူမ၏ ဒီဂ်ီတယ္ ကမ္မရာကေလးႏွင့္ ျပဴတင္းေပါက္ကေနျပီး ရိုက္ေနသည္ ။ ျမသႏၱာကလည္း အလြတ္မေပးေခ် ။ ဗီြဒီိယုိ ရိုက္ေနေသာ က်မတို ့အိမ္ကိုသာ ျမင္သြားပါက က်မတို ့၏ အသက္အိုးအိမ္မွာ မစဥ္းစားရဲေအာင္ ျဖစ္မိသည္ ။

တလမ္းလံုးရွိသမွ် ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြအိမ္ကို ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ေနၾကသည္ ။ လူေပါင္းေသာင္းႏွင့္ခ်ီျပီး တုတ္ဒါးလက္နက္မ်ားျဖင့္ သဇင္ဟိုတယ္ကို မီးရို ့ ဖ်က္ဆီးလိုက္ၾကသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေစ်းလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ဖ်က္ဆီးေနၾကေသာ ကုလားေတြကို က်မတို ့မွာ လူလို ့ မျမင္ေတာ့ ။ သရဲသဖက္သဘြယ္ ေၾကာက္မက္စြာ ျမင္လာၾကသည္ ။

တညလံုး ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြေနအိမ္မ်ားကို မီးရို ့့ ဖ်က္ဆီးျခင္း ၊ လူသတ္ျခင္းမ်ားကို မည္မွ် ျပဳလုပ္လိုက္ျပီဆိုသည္ကို က်မတို ့ မခန္ ့မွန္းနိုင္ ။ လံုျခံဳေရး ေတြ နစကေတြ ရဲမ်ားကလည္း လက္ထဲတြင္ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ္လည္း မည္သို ့မ်ွ ပစ္ခတ္ နွိမ္ႏွင္းသည္ကို မၾကားရ ။ တျမိဳ ့လံုး မီးေလာင္ေနရာ ရခိုင္ျပည္နယ္၏ ရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားျမိဳ ့ျဖစ္ေသာ ေမာင္ေတာျမိဳ ့ကား ကုလားတို ့ေၾကာင့္ က်ီးလန္ ့စာစား ျဖစ္ေနၾကရျပီ ။

ေသာၾကာေန ့ဆိုလွ်င္ ကုလားေတြက ပလီတက္ျပီး ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရသည္ ။ တၾကိမ္မဟုတ္ ။ တေန ့မွာ ငါးၾကိမ္ခန္ ့ ဥပုသ္ေစာင့္သည္ဟု ေျပာၾကသည္ ။ တရားထိုင္ၾကရသည္ဟု ဆိုၾကသည္ ။ တရားထိုင္သည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းျပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ျပဳလုပ္ၾကရသည္ဟုသာ ဘာသာတိုင္းမွာ ရွိၾကသည္ ။

ခုေတာ့ ပလီတက္ျပီး တရားထိုင္ျပီးသည္ႏွင့္ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြကို အေသရရ အရွင္ရရရ လည္ပင္းလွီး -သတ္ျဖတ္- အိမ္မ်ားကိုမ ီးရို ့ ျပဳလုပ္ၾကေတာ့သည္ ။ သူတို ့၏ ဘာသာေရးမွာ ယခုလို အၾကမ္းဖက္ေအာင္ ခိုင္းေစထားျခင္းေတာ့ ရွိမည္မဟုတ္- လက္ေတြ ့မွာေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္ ။

ျမသႏၱာ၏ ရိုက္ထားလိုက္ေသာ ဗီြဒီိယုိကုိ ျပန္၍ ၾကည့္ၾကေသာအခါ တဆယ္ေက်ာ္ ကုလားေလးေတြကအစ ေမာ္လီဗီ တရားေဟာဆရာမ်ားကိုပါ ျမင္ရသည္ ။ သူတို ့လက္ထဲမွာ တုတ္ဒါးကိုယ္စီႏွင့္ ။ အကယ္၍ ရခိုင္လူမ်ိဳး တေယက္ေယာက္ကိုမ်ား ေတြ ့ျဖစ္ခဲ ့လွ်င္ အသက္ရွင္ဘြယ္ရာ မရွိ ။ ခုတ္ထစ္သတ္ျဖတ္ၾကမည့္ အသြင္အျပင္မ်ားကို ျမင္ရသည္ ။

ညေနပိုင္းတြင္ ဆရာ၀န္ မိသားစုကိုလည္း ဒါးႏွင့္ ခုတ္၍ ေသဆံုးသြားရျပီဆိုေသာ သတင္းၾကားလာရသည္ ။ လဲ ့လဲ ့သက္မွာ ယင္းသတင္းကို ၾကားသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးတစက္မွ် မရွိေတာ့။

“ခဏေလးပါ ေျမးေလးရယ္- ဒီျပသနာျဖစ္ျပီးသြားရင္ မၾကာခင္ အေျခအေန တည္ျငိမ္လာမွာပါ- အဲဒီခါက်ရင္ ၾကီးေမတို ့ ရန္ကုန္ကို ျပန္ၾကမွာေပါ့ေနာ္ - ၾကီးေမတို ့အိမ္ကို ဘယ္သူ တေယာက္ကမွ် မီးလာရိွုု ့လို ့ မရဘူးကြယ္- တကယ္လုိ ့ ၾကီးေမတို ့ အိမ္ကိုသာ အဲဒီလို မီးလာရို ့ရင္ ဒီျမိဳ ့ဟာလဲ ျပာက်ျပီေပါ့- ကုလားေတြက ၾကီးေမတို ့အိမ္ကိုေတာ့ အဲဒီလို မလုပ္ရဲဘူးကြဲ ့ - ေျမးေလးရယ္”

ျမသႏၱာႏွင့္ လဲ ့လဲ ့သက္တို ့ကို အားတက္ေစေအာင္ ေျပာသာေျပာရသည္ ။ က်မလည္း အားမရွိလွပါ ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကုလားေတြက လူသားစား ဘီလူးသဖက္လို အသြင္အျပင္က ေၾကာက္မက္စရာ ေကာင္းေနသည္ကို ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနရသည္ပဲ။

----------- -------- ----------- -----------

လြန္ခဲ ့ေသာ အပါတ္က က်မတို ့မိသားစု ၏ တိုက္မွာ ေမာင္ေတာျမိဳ ့နယ္ရွိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွ ရဟန္းသဃၤာေတာ္ျမတ္မ်ားကို ဆြမ္းေက်ြးအမွ်ေ၀ အလွဴအဒန္း ျပဳလုပ္ခဲ ့သည္ ။ ကြယ္လြန္သူမိဖႏွစ္ပါးအား ရည္စူးျပီး ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ျပဳရာ တနယ္လံုးမွာ ရွိေသာ ေဆြမ်ိဳး မိသဂၤမ်ားအျပင္ တဖက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိဳင္ငံမွ ကယုေခ်ာင္း ၊ ျမစ္နားရြာတို ့က ေဆြမ်ိဳးမ်ားပါ လာၾကသည္ ။

က်မ၏ မိဖတို ့မွာ ဤသို ့့အလွဴအဒန္းမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္ေနၾကျဖစ္သည္ ။ လဲ ့လဲ ့သက္က နိဳင္ငံျခားက လူေတြ လာသည္ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးချမာ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ရီစရာေကာင္းသည္ ။ သူက နိဳင္ငံျခားက လူေတြဆိုေတာ့ ကုတ္နဲ ့ တိုင္နဲ ့ လာမည္ ထင္ထားသည္ ။ ခုေတာ့ ရခိုင္လံုခ်ီေတြ၀တ္ျပီး လာၾကသည္ကိုျမင္ေတာ့ ေကာင္မေလးမွာ ရီလဲ ရီခ်င္စရာျဖစ္ေပလိ့မ့္မည္ ။

ကုလားေတြ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခုိက္မွဳေၾကာင့္ ေမာင္ေတာတျမိဳ ့လံုး ညမထြက္ရအမိန္ ့ထုတ္ထားသည္ ။ က်မတို ့မွာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို လာသမ်ွ လူမ်ားထံမွာ နားေထာင္ရသည္ ။ စစ္ေတြျမိ့ဳသို ့ ျပန္သြား၍လည္း မရေသး ။ သက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္ အဖြဲ ့အစည္းမ်ားႏွင့္ က်မတို ့က ျမိဳ ့မိျမိဳ ့ဖအေနနွင့္ ေျပာၾက ဆိုၾကရျပီ ။

“က်မကေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးပညာသာရကို အခုလို သတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္တာကို ဘယ္လို စိတ္ထဲ ေၾကနပ္နိဳင္မွာလဲ ရွင္ - ဆရာေတာ္က က်မတို ့အိမ္မွာ ေန ့ဆြမ္းအတြက္လာယူတာရွင့္ - အခုလို ေန ့ဆြမ္းလွဴဒန္းေနတာကလဲ ႏွစ္ေပါင္း -၂၀- နီးပါး ရွိျပီ- က်မတို ့ရဲ ့ ဆရာေတာ္ဟာ ဟိုတေန ့ကဘဲ က်မတို ့ရဲ ့ မိဖကို ရည္စူးျပီး ျပဳလုပ္တဲ ့ အလွဴကုိလဲ ၾကြခဲ ့ပါေသးတယ္ရွင္။”

က်မကို အင္တာဗ်ဴး ျပဳလုပ္ေနေသာ သတင္းေထာက္ေလးတဦးကို က်မက ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ က်မ အသည္းနာဆံုးက က်မ၏ တူေတာ္သူ ေအာင္ခ်မ္းသာကို တပည့္ျဖစ္သူ ကုလားေလးေတြက အေသသတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။

သေရကုန္ေဘာင္ေက်းရြာမွ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနေသာ ေအာင္ခ်မ္းသာမွာ က်မ၏ အေဒၚျဖစ္သူ၏ ေျမးျဖစ္သည္ ။ ဘြဲ ့ရ ေက်ာင္းဆရာတဦးျဖစ္ျပီး ျမိဳ ့ေပၚတြင္ မေနဘဲ ေက်းလက္ေတာရြာမွာသာ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးေက်ာင္းေနသူျဖစ္သည္ ။ သူလည္း က်မတို ့၏ အလွဴပြဲကို လာခဲ ့သူျဖစ္သည္ ။ ခုေတာ့ က်မ၏ ေဆြမ်ိဳးေတြ -ဆရာေတာ္ေတြတို ့မွာ က်မကို မ်က္ႏွာျပ လာခဲ ့ၾကသလို ကုလားေတြသတ္၍ အေသဆိုးနဲ ့ ေသဆံုးခဲ ့ၾကေလျပီ ။

ကုလသမၼဂမွ လူ ့အခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာကင္တာနား လာေသာအခါ သူက က်မတို ့၏ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြကို လူသတ္သမားလိုလို အၾကမ္းဖက္သမားလိုလို ေျပာလာေနေတာ့ က်မႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ ့သည္ ။ က်မေျဖရွင္းလိုက္ေသာ စကားကို သူၾကားရေတာ့သည္ ။ သူ ့အေနျဖင့္ ယံုၾကည္သည္ မယံုၾကည္သည္ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္ ။ ခုေတာ့ က်မ၏ တူေတာ္သူ ေအာင္ခ်မ္းသာနွင့္ ဆရာေတာ္ ဦးပညာသာရတို ့အတြက္ က်မမ်က္ရည္ကို အလဟသ အျဖစ္မခံနိဳင္

ေနာက္တရက္မွာ စစ္ေတြျမိဳ ့သို ့ လာခဲ ့ၾကသည္ ။ လဲ ့လဲ ့သက္ေရာ ျမသနၱာေရာ ယခုအျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နိဳင္ေတာ့ဟု ေျပာရွာၾကသည္ ။ စစ္ေတြျမိဳ ့မွာ က်မအလွဴျပဳလုပ္ခဲ ့ေသာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဒုကၡသည္မ်ားစြာျမင္ရသည္ ။ ယင္းအၾကားမွာ လြန္ခဲ ့ေသာ က်မတို ့မိသားစုအလွဴတြင္ အကူအညီေပးခဲ ့ၾကေသာ မင္းဂံရပ္ကြက္မွ ေမာင္လွေ႒းတို ့ကို ၾကည့္မိသည္ ။ မေတြ ့ ။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကုလားေတြ သတ္၍ ေသဆံုးသြားျပီဟု ေျပာၾကသည္ ။

“အဲဒီတံုးက ၾကီးေမရဲ ့ အလွဴမွာ အကူအညီေပးခဲ ့ၾကတဲ ့ လူငါးဦးစလံုးဟာ ေသဆံုးသြားၾကရတယ္ ၾကီးေမ - ဒါ့ေၾကာင့္ ၾကီးေမ သူတို ့ကို မေတြ ့တာေပါ့ဗ်ာ “

“ဘာေျပာတယ္ - သူတို ့ငါးဦးစလံုး ေသဆံုးသြားရတယ္ -”

“ဟုတ္တာေပါ့ ၾကီးေမရယ္ - သူတို ့ေတြလဲ ေသဆံုးသြားသလို က်ေနာ့္ကိုလဲ ေသဆံုးျပီထင္ျပီး ထားခဲ ့ၾကတာ ၾကီးေမရဲ ့- ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ပါလား”

လူငယ္ေလးက အက်ၤီခ်ြတ္၍ ျပသည္ ။ မၾကည့္ရက္စရာ ။ ေၾကာျပင္မွာ ဒါးဒဏ္ရာ အစင္းလိုက္ၾကီးႏွင့္ ၊ ျမင္ရသည္မွာ ၾကက္သီးထစရာျဖစ္သြားသည္ ။ မိန္းခေလး တဦးက အနားသို ့ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႔ ရြံ႔ ကပ္လာသည္ ။ မ်က္နာျပင္မွာ မည္သည့္အလွဆီမွ လိမ္းခ်ယ္ မထား ။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ က်မကို တခ်က္ၾကည့္သည္ ။ ျမသႏၱာတို ့ လဲ ့လဲ ့သက္တို ့ႏွင့္ အသက္အရြယ္ မတိမ္းမေစာင္း ။

သုိ ့ေသာ္ သူ ့မ်က္နာျပင္ကား ေၾကာက္ရြံ႔စရာတို ့ႏွင့္ အတိရွိေနေသာေၾကာင့္ အပ်ိုဳေပါက္ေလးတဦး၏ အလွမ်ား ရွာမေတြ ့ ။

“ၾကီးေမ - သမီးတို ့ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသက္ကို ကိုယ္ လုေနရတဲ ့အခ်ိန္ပါ ၾကီးေမရယ္- မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါး လိမ္းဖို ့အခ်ိန္ မရသလို မိပ္ကပ္လဲ လိမ္းဖို ့အခ်ိန္မရ ပါ ။ အကိုေတြက နိဳင္ငံျခားသြားျပီး အလုပ္ေတြ သြားလုပ္ေနၾကေတာ့ သမီးတို ့မွာ မိဖအိုတို ့ကို ေစာင့္ေရွက္ ကာကြယ္ေနၾကရပါတယ္ - သမီးတို ့ေသဆံုးမွ အေဖတို ့အေမတို ့ ေသၾကရပါလိမ့္မယ္ ၾကီးေမ- အခုေတာ့ သမီးတို ့က အရြယ္နဲ ့မလိုက္ေအာင္ မိန္းမၾကမ္းေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ - ဒါေပမဲ ့ သမီးတို ့ ေသမွ ဒီျမိဳ ့ ဒီရြာ မီးရို ့ခံရ ပ်က္စီးရမွာပါ ၾကီးေမရယ္ - သမီးတို ့မွာ သတၱိ ေတြ ရွိပါတယ္ - အခုလို ၾကီးေမတို ့လို အားေပးလာတဲ ့ လူေတြ ရွိေနလို ့ကေတာ့ သမီးတို ့ ေသေပ်ာ္တာေပါ့ ၾကီးေမရယ္”

-----

ခိုင္ေအာင္ေက်ာ္ ( နယူးေယာက္ )

ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ဆက္၍ ေရးနိဳင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ- မ်က္ရည္က်၍ ငိုမိေသာေၾကာင့္ ဤမွ်သာ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္ ။

CTRL + Q to Enable/Disable GoPhoto.it