ေက်းဇူး “သဘာ၀”

by Nyein Aye Eain on Monday, October 15, 2012 at 8:14am 

၁။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ “သဘာ၀” မဂၢဇင္းကိုု ေက်းဇူးစကားဆိုုရမည့္ တာ၀န္ရွိလာပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေလးငါးေျခာက္လက ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မန္းရဲေဘာ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ မဂၢဇင္းသစ္တစ္ခုုလုုပ္ၾကမည္ျဖစ္၍ စာမူေပးပါရန္ ေတာင္းခံသည္။ (မည္သည့္ မဂၢဇင္း မည္သည့္အမည္ျဖင့္ ထုုတ္ၾကမည္ကိုု ကၽြန္ေတာ္မသိေသး)။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဆူးဆရာက စာမူေလးေပးလိုုက္ပါလားဟုု အၾကံျပဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္ၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ခင္ေသာ ဆူးႀဆာတိုု႕ကိုု လြန္ဆန္ရန္ မည္သည့္အေၾကာင္းမွ်မရွိ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပးမည္ဟုု ကတိျပဳသည္။ သိုု႕ေသာ္။ သိုု႕ေသာ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုုထိုုလား ဤဤလား မသိေသးသည့္ မက္ကဇိန္၏ လမ္းေၾကာင္းကိုုမသိ။ ထိုု႕ေၾကာင့္ ေပးရန္စာမူမရွိ။ ဓါတ္ပုုံေတြလည္း ပါရမည္ဟုုဆိုုေသာအခါ စိတ္ညစ္မိ၏။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္ ဓါတ္ပုုံရိုုက္တတ္သူဟုု မထင္။ ႏိုုင္ငံေက်ာ္ဓါတ္ပုုံႀဆာမ်ားၾကားတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဓါတ္ပုုံမ်ားအတြက္ ရွက္ေနမိ။ သိုု႕ႏွင့္၊ ေရးျဖစ္ၿပီးေသာ ဓါတ္ပုုံပါ စာမူတစ္ခုုရွိေၾကာင္း/ထိုုစာမူသည္ စိစိညက္ညက္ေက်ေအာင္ေခ်မြဖ်က္ဆီးတတ္ေသာ စာေပစိစစ္ေရးမွ ခြင့္မျပဳေသာ စာမူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သုုံးလိုု႕ရပါက သုုံးပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကား ေပးပိုု႕ခဲ့သည္။ အခ်ိန္သိပ္မဆိုုင္းပဲ သုုံးပါမည္ဟုု (သူတိုု႕အခ်င္းခ်င္းလည္း တိုုင္ပင္ၿပီးမွ ေျဖၾကားၾကသည္လား ကၽြန္ေတာ္မသိ) ေျပာၾကားလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးစိတ္ျဖင့္ သုုံးပါဟုု ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ သူတိုု႕မက္ကဇိန္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္။ ကၽြန္ေတာ္တိုု႕ စာေပါေလာကတြင္ ထြက္မည္ေျပာၿပီး မထြက္ျဖစ္သည္က အမ်ားၾကီးမိုု႕ ရြာ့ထုုံးစံပင္ျဖစ္ေနၿပီ။

သိုု႕ႏွင့္ ၿပီးခဲ့သည့္လက စာအုုပ္ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္ စာမူအမည္ကိုု အဖုုံးတြင္ တင္ထားသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတိုု႕ မၾကံေကာင္းမစည္ရာ လုုပ္လိုုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလြန္အက်ဴးခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရသည္ဟုု ထင္ျမင္မိသည္။ မေနတတ္။ အားနာေနမိ။ ရွက္ေနမိသည္။

၂။ ထိုုစာမူ ယခုု “သဘာ၀”တြင္ ပထမပိုုင္းအျဖစ္ေဖၚျပခဲ့သည့္ စာမူသည္ “ညိႈ႕ငင္ေတာင္”တြင္ ပါ၀င္ေသာ အခန္းတစ္ခန္းသာျဖစ္သည္။ “ညိႈ႕ငင္ေတာင္”ကိုု စိစစ္ေရးတင္ေသာအခါ ထိုုတစ္ခန္းလုုံးကိုုျဖဳတ္ပယ္ရန္ အမိန္႕ေပးခံခဲ့ရသည္။ “ညိႈႈငင္ေတာင္”စာအုုပ္ကိုု ေရးသားျဖစ္ေစေသာ စိတ္အခံသည္ ထိုုေဆာင္းပါးသာျဖစ္သည္။ တိုုင္းျပည္အုုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုုပ္ခဲ့သူမ်ားႏွင့္ သြားခဲ့ရေသာ ခရီးတစ္ခုုတြင္ ကိုုယ့္တိုုင္းျပည္ကိုု ကိုုယ္ကေပးလိုုက္ရသည္လား၊ သူကေပး၍ ကိုုယ္က ရယူပိုုင္ဆိုုင္ခြင့္ရွိခဲ့သည္လားဆိုုသည္ကိုု ကြဲကြဲျပားျပား မသိသည့္၊ သူ႕အမွားကိုု၀န္မခဲပဲ သုူပဲမွန္ေလဟန္ဇြတ္ျငင္းခုုန္ေနတတ္သည့္ လူၾကီးမင္းမ်ားကိုုေတြ႕ရၿပီးေနာက္ ထိုုစာအုုပ္ေရးျဖစ္ဖိုု႕ ေစ့ေဆာ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုုစဥ္က တိုုင္းျပည္အုုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုုပ္ခဲ့သူလူၾကီးမ်ားကိုု ခ်ဥ္စိတ္ၾကီးစြာျဖင့္ အက်ဥ္းကိုုအက်ယ္ျဖစ္ေအာင္ေရးၿပီး စာအုုပ္ထုုတ္ရန္ၾကိဳးစားကာမွ ထိုုေဆာင္းပါးကိုု ပယ္ခဲ့သည္။အမွန္ေတာ့ ဤေဆာင္းပါး၏ အက်ဥ္းစာမူသည္ ပုုံႏွိပ္မူ သုုံးၾကိမ္ျဖစ္ၿပီးသား စာမူျဖစ္သည္။ ထိုုစာမူကိုု အက်ယ္ခ်ဲ႕ေရးေသာအခါ၊ ဘာမသိညာမသိ သဘာပတိမ်ားက ပယ္မိန္႕ခ်သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္းခံႏိုုင္စြမ္းမ်ဥ္းကိုု သူတိုု႕ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုုပ္ထုုတ္ၿပီး စာေရးဆရာျဖစ္ရန္လုုံးပမ္းေနသည့္ စာေရးဆရာရုုးတစ္ေယာက္မဟုုတ္ခဲ့တာ ကိုုယ့္ဖာသာကိုုယ္သိသည္။ (စာေပေလာကမွ လူတစ္ခ်ဳိ႕က စာအုုပ္မထုုတ္ရလွ်င္ ရူးေတာ့မည့္ လူတစ္ေယာက္ဟုု ထင္ျမင္ေနတာရွိေကာင္းရွိႏိုုင္သည္)။ ထိုုေၾကာင့္ ယခုုေဆာင္းပါး မပါလွ်င္ စာအုုပ္မထုုတ္ေတာ့ဟုု ဆုုံးျဖတ္ေနထိုုင္လိုုက္သည္။ စာဖတ္သူမ်ား “သဘာ၀”တြင္ ပါေနသည့္ယခုုေဆာင္းပါးကိုုဖတ္ပါ။ ျဖတ္သင့္ ပယ္သင့္သလား။ ထိုုစဥ္က မုုခ်လိုုက္နာၾကရမည္ဟုု သတ္မွတ္ထားသည့္ ဒိုု႕တာ၀န္အေရးေတြေရာ ဦးတည္ခ်က္ေတြကိုုေရာ ဘယ္အခ်က္ျဖင့္ ေဖါက္ဖ်က္ထားသည္လဲဟုု ေစ့ငုုၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုုသိုု႕ျဖင့္ “ညိႈ႕ငင္ေတာင္”သည္ သားေလွ်ာခဲ့သည္။

၃။ ယခုုမူ ေခတ္လည္း တစ္စုုံတရာေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ၾကပ္မျပည့္သူ(ကၽြန္ေတာ္က စြပ္စြဲေသာ)တိုု႕ပယ္ခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးလည္း ပုုံႏွိပ္မူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ထိုု႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ “ညႈိႈငင္ေတာင္”ကိုု ျပန္ထုုတ္ေ၀ရန္ဆုုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ အကယ္၍ “ညိႈ႕ငင္ေတာင္”သာ မၾကာမီလပိုုင္းအတြင္း (ယခုုႏွစ္မကုုန္မီအတြင္း) စာအုုပ္ျဖစ္လာခဲ့မည္ဆိုုလွ်င္ ပထမဆုုံး ေက်းဇူးတင္ရမည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စာမူကိုု ေၿမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ ေရြးခ်ယ္ေဖၚျပခဲ့ေသာ “သဘာ၀”ကိုု ေက်းဇူးတင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။

၄။ “သဘာ၀”အဖြဲ႕သားအားလုုံးကိုု ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ဤစာျဖင့္ မွတ္တမ္းျပဳပါသည္။