Wednesday, March 9, 2016

🐦🐦 ကိုငွက္ နဲ႕ ကိုေဇာ္လတ္ 🐜🐜 Bird & Ant 🐜🐜

Music Crazy Te Te Tar Tar


ကြ်န္ေတာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ဂစ္တာမပါ၊ လက္ဗလာနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆုိျပဖူးတယ္။ သီခ်င္းနာမည္က ⌚နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား⌚ ထူးျခားတယ္။ သံစဥ္၊ စာသား ဆန္းသစ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ႏွစ္သက္သြားတယ္။ ဒါဟာ ကိုငွက္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ပထမဆံုး အထိအေတြ႔၊ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ ၾကားၾကားခ်င္း ၾကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ ျပင္းအားမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေနာက္ပို္င္းထြက္သမ်ွ ကိုငွက္ ရဲ ႔ အေခြေတြ၊ သီခ်င္းေတြကို မလြတ္တမ္း နားေထာင္တယ္။ သီခ်င္းေတြ ေရးေတာ့လည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုငွက္ ရဲ ႔ သံစဥ္တည္ေဆာက္ပံု၊ စာသားစတိုင္လ္၊ ဒႆနေတြကို သိစိတ္နဲ႔ေရာ၊ မသိစိတ္နဲ႔ပါ အတုယူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ အယ္ျဖဴ တို႔ရဲ ႔ ငယ္ဘဝကို ကိုငွက္ နဲ႔ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ တို႔ရဲ ႔ သီခ်င္းေတြက အၾကီးအက်ယ္ လႊမ္းမိုးခဲ့တယ္။
ကိုငွက္ ကို ပထမဆံုး ေတြ႔ဖူးတာကေတာ့ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ ႔၊ ေဘာလံုးကြင္းမွာ လုပ္တဲ့ Show ပြဲတစ္ခုမွာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ဂစ္တာဝယ္ဖို႔ စုထားတဲ့ေငြနဲ႔ လက္မွတ္ဝယ္ျပီးေတာ့ က်ဴရွင္ကေန ခိုးထြက္ျပီးေတာ့ သြားၾကည့္ရတာ။ ဒီဇင္ဘာလ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားမွာ ဆြယ္တာအက်ီဝတ္ျပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ပံု၊ မ်က္မွန္ထူထူ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ အဲဒီပံုစံကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပဲ။ လူခ်င္းအနီးကပ္ေတြ႔ျပီး စကားေျပာခ်င္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ရတဲ့ ထိုင္ခံုက စင္ရဲ ႔ အနီးကို သြားလို႔မရေတာ့ အေဝးကေနပဲ ေငးၾကည့္ျပီးေတာ့ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတးေရးဆရာ ကိုေရႊ (ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္) ရဲ ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကိုငွက္ နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေလးစားအားက်တဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္ဆိုတာထကိ ပိုမိုေလးနက္ အမွတ္ရပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကိုငွက္ ဟာ ေတးေရးတဲ့သူ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို တေလးတစားနဲ႔ ေနရာေပးတတ္တာကို သတိထားမိတယ္။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ျပီး ညီအစ္ကိုရင္းျခာလို၊ ဆရာတပည့္လို ခ်စ္ခင္သြားၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားရင္ သူ႔ဆီမွာပဲ အေနမ်ားခဲ့သလို၊ မႏၲေလးကို သူလာရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ လာတတ္တယ္။ လူခ်င္းသိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အျမဲတမ္း နီးနီးစပ္စပ္ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ် ေနထိုင္ျပန္ေတာ့လည္း အိမ္ခ်င္း မေဝးလွတာေၾကာင့္ မိသားစုခ်င္းပါ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။
ကိုငွက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ဆံုးမစကားေတြထဲကမွ မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေနတဲ့စကားေလးတစ္ခုရွိတယ္။
အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့
"ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ မီးခိုးလိုပါပဲ၊ မီးခိုးဆိုတာ မီးရွိလို႔ ထြက္တာ၊ မီးမရွိရင္ အလကားပဲ။ အႏုပညာဝမ္းစာ (မီး) က အေရးအၾကီးဆံုးပဲ" ဆိုတာပါပဲ။
ကိုငွက္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တြဲေရးတဲ့သီခ်င္းထဲမွာဆိုရင္ အမွတ္တရျဖစ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ "မဟာဝီရ အိုဗုဒၶ" ေပါ့ေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီသီခ်င္းရဲ ႔ မယ္လိုဒီကို ေပးထားတဲ့ ခုႏွစ္က ၁၉၉၀ ေလာက္တုန္းကပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုငွက္ က ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာျပီးမွ အဲဒီသီခ်င္းရဲ ႔ စာသားအျပည့္အစံုကို ေရးခဲ့တာ။ ၾကားထဲမွာ သံုးဆင့္ေလာက္ ေျပာင္းျပီးမွ ဒီသီခ်င္းျဖစ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တကယ့္ကို အမွတ္တရပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ ကိုငွက္ ဟာ အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူပါ။ အႏုပညာကလြဲရင္ တျခားဘယ္အရာမွ မက္ေမာခဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ပေယာဂေၾကာင့္မွ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါဘဲဆုိတဲ့သီခ်င္း၊ ေရးတဲ့သီခ်င္း ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ကိုငွက္ ဟာ ဂီတေလာကရဲ ႔ ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ အျမဳေတတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရေတာ့ အရမ္းႏွေျမာမိတယ္။ သူမဆံုးခင္ႏွစ္ရက္အလိုညတုန္းကလည္း ကိုငွက္ ရဲ ႔ အမ်ိဳးသမီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို လာေခၚတယ္။ ကိုငွက္ ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ကို လာခဲ့ပါဦးဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနျပီ။ သူ႔ကို ေဆးရုံသြားဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ သူက ေဆးရုံမတက္ခ်င္ဘူးပဲ ေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္သြားၾကည့္ေတာ့ အေျခအေနက မထူးျခားတဲ့အျပင္ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုို္င္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ေဆးရုံတင္လိုက္ေတာ့ ေဆးရုံမွာ တစ္ညေနျပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာပဲ ကိုငွက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ အေၾကာင္းက ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကုိငွက္ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးေပးဖူးတယ္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို သူ ဘယ္လို Arrange လုပ္ထားတယ္၊ ဘယ္လိုတီးမယ္ဆိုျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုင္ပင္တယ္။ အဲဒီလို တိုင္ပင္ခဲ့ေပမယ့္လည္း သူ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အတြက္ အဲဒီသီခ်င္းကို သူမဆိုလိုက္ရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ေပမယ့္လည္း သူ မဆိုသြားခဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ကို သူမယူသြားခဲ့ဘူးလို႔ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားရပါတယ္။
လူခ်င္း မရင္းႏွီးခင္က ၾကားဆရာ၊ ျမင္ဆရာတစ္ေယာက္လို။
ေနာက္ပို္င္း ခင္မင္လာေတာ့ သင္ဆရာ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္လို။
ဒီေလာကမွာ လက္တြဲခဲ့ခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္လို။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ "ထူးအိမ္သင္" ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေသဆံုးမွာ မဟုတ္တဲ့ သီခ်င္းမ်ားရဲ ႔ပို္င္ရွင္ "ေမွာ္ဆရာ" တစ္ေယာက္ပါ။
♪♚♪♚♪♚♪♚♪♚♪♚ ♪♚♪♚

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...