Thursday, March 17, 2016

“စြယ္ေတာ္ရိပ္”

           “ေရႊျပဳံးက ျပန္ပါတယ္။ ဘာပါလဲေမး။ ပါပါတယ္ ဆပ္သြားဖူးရယ္ နန္းဦးကေမႊး။” တဲ႔။ ေရွးတုန္းက မန္းေလးကလူေတြ ဝါေခါင္လမို႔ ေတာင္ျပဳံးပြဲသြားၾကတဲ႔အခါဆိုရင္ “ျပန္လာခဲ႔ၿပီလား။ ဘာေတြပါခဲ႔တုန္း။” လို႔ ေမးစရာမလိုဘူး။ သူ႔ဆီက ဆပ္သြားဖူးပန္းနံ႔ကေလး သင္းေနရင္ အဲ႔ဒါ ေတာင္ျပဳံးက ျပန္လာတာပဲ။ အရွင္နွစ္ပါးရဲ႕ နတ္နန္းဦးမွာ ဆပ္သြားဖူးခိုင္ႀကီးေတြ အခိုင္လိုက္ထားၿပီး ဦးခိုက္လာသူ ခုနစ္ရက္သားသမီးအေပါင္းကို တစ္ခိုင္စီ တစ္ခက္စီခ်ဳိးေပးေလ႔ရွိတာကိုး။ ခုေခတ္ကေလးေတြအတြက္ေတာ႔ ဆပ္သြားဖူးပန္းဆိုတာ ဘယ္လိုေနမွန္း သိမယ္မထင္ဘူး။ “ပ်ဳိေလးတို႔ အိမ္ဦး ဆပ္သြားဖူးတဲ႔ တစ္ရုံႏွစ္ရုံ ေက်းေတြကအုံ။ မအုံပါနဲ႔ ကိုေရႊေက်းရယ္။ ပ်ဳိတို႔ေမာင္ ရွင္လိင္ျပန္ေတာ႔ နားပန္ဖို႔ေလး။” ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာကေလးေတာ႔ မွတ္မိဦးမွာေပါ႔။ ဆပ္သြားဖူးပန္းဆိုတာ လုံမေလးေတြတင္ ပန္ဆင္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ရွင္လိင္ျပန္တဲ႔ ကိုရင္လူထြက္မ်ားေတာင္ ကတုံးႀကီးနဲ႔ နားမွာထိုးပန္ၾကတဲ႔ ပန္း။ အရမ္းေမႊးတယ္။ တစ္ခုိင္လုံးညႊတ္ေနေအာင္ ဖူးတယ္။ ျမန္မာေတြ နွစ္သက္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
နတ္နန္းက ျပန္လာလို႔ ဆပ္သြားဖူးပန္းနံ႕ကေလး သင္းေနရင္ ကိုယ္ေတာ္နွစ္ပါး ကိုယ္နဲ႔အတူ ပါလာသလို စိတ္လုံျခဳံမႈ ရၾကသလား မသိဘူး။ (ဒါထက္ စကားမစပ္ “ဆပ္သြားဖူး” လို႔ စာထဲေရးတဲ႔အတိုင္း မဖတ္ၾကနဲ႔ဦးေနာ္။ “ဆတ္သဖူး” လို႔ ဖတ္ရတယ္။ ကိုယ္ကသင္မေပးရင္ ဒင္းတို႔ေတြ အေနာင္ဇာလုပ္တဲ႔တစ္ေန႔ နားကေလာလြန္းလို႔။)


            သည္ကေန႔အခါမွာ တေနရာရာ ေရာက္ခဲ႔လို႔ အဲသည္အရပ္ အဲသည္အဝန္းအဝိုင္းက ရနံ႔ထုံသင္း ဂုဏ္သတင္းကေလးေတြ ကိုယ္နဲ႔အတူစြဲပါလာတာမ်ဳိးေတြ မရွိဘူးလားလို႔ ေမးရင္ သိပ္ရွိတာေပါ႔။ တသသကို စြဲေနရတာ။ အခုျပန္ေျပာ အခုျပန္ေျပာင္းေအာင္႔ေမ႔ၿပီး မ်က္ရည္ေလးေတြ လည္သြားေအာင္ အိုင္ကေလးက်င္းကေလးယက္ၿပီး အလြမ္းသယ္လိုက္ဦးမယ္။ အဲ႔ဒါ အမိတကၠသိုလ္ရင္ခြင္ႀကီးရဲ႕ ပညာရနံ႔ပဲေပါ႔။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ရခဲ႔သလားဆိုတာ ေမးစရာမလိုဘူး။ အေပြးျမင္ အပင္သိတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ပညာရနံ႔ကေလးရသလား စူးစမ္းၾကည့္။ တကၠသိုလ္တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုေတာင္ ရနံ႔ခ်င္းက ျခားနားေသးတယ္။ ရန္ကုန္ဝိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ဆိုတာက ကံ႕ေကာ္ေတာ တဲ႔။ ကိုယ္တို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ကေတာ႔ စိန္ပန္းေျမေပါ႔။ လိပ္ခုံးမွာ အင္မတန္လွတဲ႔ သက္ေတာ္ရွည္ စိန္ပန္းပင္ႀကီး ရွိတယ္။ ဘြဲ႔ယူတဲ႔အခါတိုင္း ဓါတ္ပုံသြားရိုက္ေနက်။ မိန္းထဲက သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးနဲ႔ ထပ္တူက်တယ္။ လမ္းမေတာ္ေဆးေက်ာင္းဘက္ေရာက္သြားရင္ ငုဝါပန္းေတြ ပင္လုံးညႊတ္မွ် ပြင္႔တယ္။ သည္အေၾကာင္းေတြ အခါခါေရးခဲ႔ၿပီးသားမို႔ ထပ္မေရးခ်င္ေတာ႔ဘူး။ သည္တစ္ခါ ကိုယ္က်င္လည္ခဲ႔ပါလ်က္ တစ္ခါမွ စကားထဲထည့္မေျပာဖူးေသးတဲ႔ တကၠသိုလ္နယ္ေျမအေၾကာင္း ေရးခ်င္မိတယ္။ အဲ႔ဒါ “စြယ္ေတာ္ရိပ္” လို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္နယ္ေျမအေၾကာင္းပါပဲ။

          “အမယ္။ သူကျဖင္႔ အင္ဂ်င္နီယာလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔။ စက္မႈတကၠသိုလ္ဆိုတာ သူနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း။” လို႔ ဆိုဦးမယ္။ မဆိုင္ေသာ္္လည္း ကၽြမ္းဝင္ခဲ႔မိတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာကိုး။ သူတို႔အတန္းထဲမွာ ေကာင္မေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိၿပီး နံမည္ ေနရပ္ ဇာတိဇစ္ျမစ္ပါ အကုန္သိလို႔ ေဆာ္ကြန္းထိမ္းလုပ္ရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္။ စတုတၳနွစ္ၿမဳိ႕ျပသူ ရိုက္တဲ႔ ဒါရိုက္တာႀကီးက ေက်ာင္းတုန္းက သူေၾကြခဲ႔ဖူးတဲ႔ မိန္းကေလးအေၾကာင္း အမည္မေဖာ္လိုသူလွထုံလုပ္ၿပီး ေရးတဲ႔အခါ ကိုယ္ကေတာင္သူ႔ကို Current status update လုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ အံ႔ေတြကိုၾသလို႔။ သူနဲ႔အျပင္မွာ ဆုံတဲ႔အခါ သူ႔ကားထဲ ေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္တဲ႔ မိတ္ေဆြႀကီးက စကားစပ္မိတုန္း တက္က်မ္းေရးတဲ႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာေလးရဲ႕ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမဟာ ေက်ာင္းမွာ ဖူးစာဆုံတာေလ လို႔ အစေဖာ္ေတာ႔မွပဲ သည္ကေလးဟာ ကိုယ္႔သားအရြယ္ျဖစ္ေနမွန္း သိရတယ္။ ေမာ္ဒယ္မိခင္ႀကီး ေဒၚတင္မိုးလြင္ဆိုတာကေတာ႔ ေက်ာင္းတုန္းက လွယဥ္ေက်းမယ္ ဝင္ၿပဳိင္ရင္း ျပဳံးအလွပိုင္ရွင္ ဆုခ်ိတ္ထားတုန္းပဲ ရွိေသးတာ။ ေတာ္ၿပီကြယ္။ ဆက္ေျပာရင္ ကိုယ္အသက္ႀကီးတာ လူသိကုန္ေတာ႔မယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာ ကိုယ္နဲ႔ အဲသည္ေက်ာင္းနဲ႔ မစိမ္းဘူး။ ရင္းႏွီးတယ္။

            ကိုယ္႔ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ သည္ေလာက္ရင္းႏွီးသလဲဆိုေတာ႔ အေရးအခင္းျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသုံးႏွစ္ပိတ္တဲ႔အခိုက္မွာ အဲသည္ေက်ာင္းကလူေတြနဲ႔ခ်ည့္ ေပါင္းမိလို႔။ လမ္းေဘးမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကေလး စပ္တူဖြင္႔ခဲ႔ဖူးတယ္။ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအဆုံးက ေညာင္တုန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနံေဘးမွာ) ညေနတိုင္း ၃၃လမ္းထိပ္က ေရႊၾကည္ေအးမွာ စုရပ္ထားၾကတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိၾကတာလဲဆိုေတာ႔ ဖဲရိုက္ရင္း သိတာေလ။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ သူငယ္ခ်င္းထက္ အရက္ေသာက္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းက ပိုရင္းနွီးတယ္။ အရက္ေသာက္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းထက္ ဖဲရိုက္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းက ပိုရင္းႏွီးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ဟန္ေဆာင္မ်က္နွာဖုံးေတြ ကြာသြားတဲ႔အခါ အတြင္းစိတ္ေတြ ဘြင္းဘြင္း သိရတာကိုး။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ အူမေခ်းခါးကအစသိၿပီး တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ အႏြံတာခံႏိုင္တဲ႔အတြက္ ေန႔ေန႔ညည တတြဲတြဲေပါင္းမိၾကတာ။ ကိုယ္႔ေက်ာင္းကလူေတြထက္ သူတို႔ကို ဘာလို႔ပိုခင္ရသလဲဆိုေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ေပါင္းတဲ႔အခါ ကိုယ္က ေက်ာင္းမတူပဲ ဧည့္သည္ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ေဂါက္ရိုက္တဲ႔လူေတြ ေျပာသလိုေျပာရရင္ Handicap ရတယ္ကြယ္။ ဦးစားေပးခံရတယ္။ ေဆးေက်ာင္းကလူေတြက် အခ်င္းခ်င္းဆို အထင္မႀကီးဘူး မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒါလည္း ပါမွာေပါ႔။

            အေရးအခင္းၿပီးလို႔ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင္႔တဲ႔အခါ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ အိုးစားကြဲမသြားပဲ ေက်ာင္းက လစ္လို႔ရတဲ႔အခ်ိန္တိုင္း သူတို႔ေက်ာင္းေတာ္မဟာႀကီးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လိုက္တက္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ႀကီးဟာ ဘယ္ေနရာေတြ ဘယ္လိုလြမ္းစရာေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္က ေရးလို႔ရတယ္ဆိုရင္ မလြန္ဘူးေနာ္။ အဲသည္တုန္းကေတာ႔ နံမည္ကိုက RIT လို႔ ေခၚတာဗ်။ Rangoon Institute of Technology ေပါ႔။ အင္မတန္က်ယ္ဝန္းတဲ႔ ပရဝုဏ္အတြင္းမွာ အခန္႔ညားဆုံးကေတာ႔ Building One လို႔ေခၚတဲ႔ ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္နွာစာ ေပၚတီကို အျမင္႔စားႀကီးပါပဲ။ ေရာမေခတ္နတ္ကြန္းေဆာင္ေတြက တိုင္လုံးႀကီးေတြလို ဟိုးအေပၚကိုလြင္႔ေနေအာင္ တက္သြားတဲ႔အေရွ႕မွာ ေက်ာက္ေလွကားကေလးေတြ ခပ္နိမ္႔နိမ္႔စီထားတယ္။ အဲ႔ဒါ RIT ရဲ႕ Icon ပဲ။ သူ႕ေရွ႕ေရာက္ရင္ လူေလးေတြက ပုရြက္ဆိ္တ္ေလာက္ ေသးသြားမယ္။ အဲသေလာက္ ဟိတ္ဟန္ႀကီးတာ။ သူ႔ထဲကို ဝင္သြားရင္ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္က ျဖဴးေနတဲ႔လမ္းကေလးကို ေယာင္လို႔မ်ား မေလွ်ာက္မိေလနဲ႔။ လက္ခုပ္ၾသဘာသံ ေသာေသာညံသြားမယ္။ ဆဲသံဆိုသံေလွာင္သံေတြလည္း ပါမယ္။ အဲ႔ဒါ ၾသဘာလမ္းပဲ။ ဘယ္သူကစခဲ႔တာလည္း မသိေပမယ္႔ အဲသည္အစဥ္အလာကိုေတာ႔ မပ်က္မကြက္ ထိမ္းသိမ္းထားၾကတယ္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ မဟုတ္ပဲ အဲသည္လမ္းေပၚေလွ်ာက္မိရင္ သံပုန္းတီးၿပီး ေတာထုတ္သလို ထုတ္တာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိသမွ် တကၠသိုလ္ အေဆာက္အဦထဲမွာ RIT ေလာက္ ေလဝင္ေလထြက္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္း၊ ခိုင္ခိုင္မာမာ၊ ခန္႔ခန္႔ညားညား ေဆာက္ထားတာ မရွိဘူး။ အလယ္မွာ ေလးေထာင္႔ပုံ ပန္းျခံအကြက္က်ယ္ႀကီးထားၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စာသင္ေဆာင္ေတြ၊ လက္ေတြ႔ခန္းေတြ၊ ဌာနရုံးခန္းေတြ ရွိတယ္။ ဟိုးအေနာက္ကိုေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရၿပီး အေဆာင္သာဆုံးသြားမယ္။ စာသင္ခန္းေတြ မကုန္ေသးဘူး။ လက္ေတြ႔ခန္းစာသင္ေဆာင္ေတြ ထပ္ရွိေသးတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးကျဖင္႔ က်ယ္လိုက္တာ။ ကားနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ပတ္ေမာင္းယူရတယ္။ ေဘာလုံးကြင္း၊ ေရကူးကန္၊ ဘတ္စကက္ေဘာ၊ ေဘာ္လီေဘာကြင္းမ်ားလည္း ပါတယ္။ ဆရာေတြေနတဲ႔ တိုက္တန္းေတြ အေဆာင္ေတြလည္း သူ႔ဝင္းထဲတင္ ရွိတယ္။

           ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းကေတာ႔ မႏၱေလးက MIT မေပၚေသးဘူး။ ေဆးေက်ာင္းက တစ္နွစ္ကို လူ ၃၅၀ ေခၚၿပီး RIT ကေတာ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေထာင္ေက်ာ္ေခၚတယ္။ ကိုယ္တို႔လို ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္း ျပန္႔မသြားပဲ အဲသည္ ႀကဳိ႕ကုန္းမွာတင္ သင္ရလို႔ စာသင္ေဆာင္ေတြမ်ားတာ။ ပထမနွစ္ နဲ႔ ဒုတိယနွစ္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ဆို အဲသည္ဝင္းထဲမွာ အေဆာင္ေတာင္ မေပးနိုင္ဘူး။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လႈိင္နယ္ေျမဝင္းအတြင္းက အေဆာင္ေတြမွာ ေနရေသးတယ္။ ဒုတိယနွစ္ေအာင္မွ ရမွတ္အလိုက္ ေမဂ်ာေတြခြဲၿပီး ႀကဳိ႕ကုန္းဝင္းထဲမွာ ထားတာ။ မိန္းကေလးေတြအတြက္ေတာ႔ နံမည္ေက်ာ္ ဂ်ီေဟာေဆာင္ႀကီး ရွိတယ္။ ကေလးဘဝကတည္းက ဆရာမ မစႏၵာ ရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူဖတ္ၿပီး အူေတြတက္ေအာင္ ရယ္ခဲ႔ရတာ။ ဂ်ီေဟာကေန ေကြ႕လိုက္ရင္ Building one နဲ႔ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္ေတြ နွစ္ခုၾကားမွာ ကင္တင္းအႀကီးႀကီး ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါ တကၠသိုလ္ေဟာ္တယ္ႀကီးပဲ။ အရသာထူးကဲေသာ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို အဖိုးႏႈန္းခ်ဳိသာစြာ ေရာင္းခ်ေပးတယ္။ ဆိုင္ခန္းေတြကလည္း ႏွစ္ျခမ္းရွိတယ္။ ထိုင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားလည္း နွစ္စားရွိတယ္။ “ေႏြးေအး”ဘက္ျခမ္းက ဂ်ီေဟာနဲ႔နီးတယ္။ မိန္းကေလးေတြ အထိုင္မ်ားတယ္။ အတြဲရွိတဲ႔သူေတြ ဖြန္ေၾကာင္တဲ႔ေကာင္ေတြ ထိုင္တာ။ အစားအေသာက္ေကာင္းေပမယ္႔ ေဈးနည္းနည္းပိုႀကီးတယ္။ အိုင္တင္ခံ ပဲခံတဲ႔သူေတြ အလာမ်ားတယ္။ သူ႔ဟိုဘက္က “ေပါင္းကူး”ဘက္ျခမ္းက်ေတာ႔ အတြဲမရွိတဲ႔သူေတြ၊ ေယာက်ၤားေလးေတြ အထိုင္မ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဘိုင္ေကာင္ေတြေလ။ ပိုက္ဆံမရွိရင္ အေၾကြးစားလို႔ရတယ္။ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္နဲ႔နီးၿပီး ေကာင္မေလးေတြ အလာနည္းလို႔ ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္း ထင္သလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆဲဆိုေနထိုင္နိုင္တယ္။ အဲသည္ဆိုင္ေတြမွာ ဘယ္သူမွ ပဲမထုတ္ဘူး။

          ကိုယ္တို႔ေခတ္တုန္းကေတာ႔ ကင္တင္းဆိုတာ မျဖစ္မေန ထမင္းဆင္းစားရတဲ႔ေနရာ မဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံဖို႔ စုရပ္အျဖစ္၊ ဧည့္သည္လာရင္ ဧည့္ခံစရာ အျဖစ္သာ ထားတယ္။ အေဆာင္က ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ။ ဟင္းမႀကဳိက္ရင္ ဒိုင္းနင္းေဟာထဲတင္ ဝယ္စား ရတယ္။ ကင္တင္းထက္ ေဈးသက္သာတယ္။ အေဆာင္လခထဲမွာ ထမင္းစားရိတ္ပါပါၿပီးသား။ ေက်ာင္းသားဦးေရအလိုက္ အုပ္ေဆာင္းကေလးေတြနဲ႔အုပ္ၿပီး ထမင္းပြဲျပင္ေပးထားတယ္။ ကိုယ္မစားလည္း ထမင္းဘူးကေလးနဲ႔ အေဆာင္ေပၚသယ္ထား။ ညက်ေတာ႔ ဖဲရိုက္ရင္း ဗိုက္ဆာလာရင္ လက္ဘက္သုပ္ကေလးနဲ႔လည္း ဟုတ္၊ အိမ္ကလုပ္ေပးလိုက္တဲ႔ အေၾကာ္အေလွာ္ေလးနဲ႔လည္းဟုတ္၊ တစ္ညလုံး မအိပ္ပဲ ထင္ရာစိုင္းေနတဲ႔ ေယာက်ၤားေလးေတြ ညႀကီးသန္းေခါင္ဝမ္းဟာရင္ ဒါေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကရတာ။ သူတို႔ကင္တင္းက စုရပ္အေနနဲ႔ေတာ႔ အဟုတ္ႀကီးဗ်။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမဂ်ာမွ မတူတာ။ အတန္းရွိတဲ႔သူက ရွိတဲ႔အတန္းသြား၊ မရွိတဲ႔သူ မတက္ခ်င္တဲ႔သူက ကင္တင္းမွာထိုင္ေန၊ နင္ေနငါသြားနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ လူမျပတ္ဘူး။ ေရေႏြးေတြသာ တစ္အိုးၿပီးတစ္အိုး ကုန္သြားမွာ။ ရည္းစားရွိတဲ႔သူေတြကေတာ႔ ညေန ဂ်ီေဟာက ဧည့္ခ်ိန္ကုန္ခါနီးရင္ တစ္ေနကုန္ေတြ႔ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီးေတြကိုပဲ မခြဲနိုင္မခြာနိုင္သလို အလြမ္းေလးသယ္ၿပီး ညက်စားဖို႔ အခ်ဳိေပါင္း အခ်ဥ္ေပါင္းကေလးေတြ ဝယ္ေပးလိုက္၊ အေဆာင္တံခါးပိတ္ေတာ႔ ေဇာင္းထဲကလႊတ္တဲ႔ျမင္းလို အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး ဟီးဟီးဟားဟား ေဆာ႔ၾကေပါ႔။

          သူတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ႔ညေတြလည္း ပါတယ္။ မနက္က်မွ ထြက္မယ္႔ေအာင္စာရင္းကို ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ကတည္းက Building one ေအာက္မွာ စုစုေဝးေဝးထိုင္ၿပီး ေစာင္႔ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ႔ Day တက္တဲ႔သူေတြ (အေဆာင္မေနတဲ႔သူေတြ) အတြက္ Boys night out လုပ္တာေပါ႔။ ညဦးမွာ ဖဲရိုက္မယ္။ ညနက္ေတာ႔ အရက္ေသာက္မယ္။ က်ဳိးလာေတာ႔ အေဆာင္ထဲ ဝင္ေခြခ်င္ေခြ၊ မေခြခ်င္လည္း ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအိမ္လိုက္အိပ္၊ ကားပါတဲ႔သူငယ္ခ်င္းရွိရင္ ပန္းဆိုးတန္းကမ္းနား သြားထိုင္လိုက္၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ကမ္းနား သြားထိုင္လိုက္။ မနက္က်ေတာ႔ ေအာင္စာရင္းကို ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ေတာင္ သြားမၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ ျပန္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ေျပာမွ သိရတာ။ အိမ္ကေတာ႔ ညကတည္းက ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္ေနတယ္ေပါ႔။ ေအာင္ရင္လည္း
ေအာင္လို႔ေပ်ာ္ေနတယ္ မွတ္မွာ။ က်ရင္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေၾကြေနတာေနမွာ။ ကေလးကို မဆူပါနဲ႔ေပါ႔။ သူတို႔ေက်ာင္းက ကိုယ္တို႔လို ဆပ္ပလီမရွိေတာ႔ က်ရင္ တစ္ႏွစ္ျပန္ထိုင္ရေရာ။ က်တဲ႔သူကလည္း ေနာက္နွစ္က်ေတာ႔ အသစ္ေတြနဲ႔ မေပါင္းပါဘူး။ သည္လူေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ေပါင္းတာ။ အတန္းခ်င္းမတူတာ ဘြဲ႔ယူေတာ႔မွ သတိရၾကမယ္႔သူေတြ။

           သူတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားဟာ အလြန္ဗရုတ္က်ၿပီး အစအေနာက္သန္သူမ်ားျဖစ္တာပါပဲ။ စကားအတည္ေျပာလို႔ ရခဲတယ္။ သူဦးသူၾကပ္ ကိုယ္ဦးကိုယ္ၾကပ္ပဲ။ ကိုယ္က အ ေနရင္ ေန႔တုိင္းအၾကပ္ခံရတာမို႔ မၾကာခင္ လူေရလည္ၿပီး လွစ္လွစ္ကေလးေနေအာင္ နပ္ရတယ္။ အခုေတာ႔ တပ္မွဴးႀကီးျဖစ္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို သူ႔အိမ္အထိသြား၊ အတန္းထဲက သူေၾကာင္ေနတဲ႔ေကာင္မေလး ႀကီးေတာ္ နာေရးျဖစ္လို႔ အသုဘပို႔ရေအာင္ အိမ္လိပ္စာပါ အမွန္ေပးၿပီး ပို႔ေပးလိုက္၊ ကိုယ္ေတာ္က လမ္းစေတြ႔ပကြဆို တံခါးသြားေခါက္၊ ကိုယ္တို႔တစ္အုပ္လုံးက ပတ္ေျပးၾကေလသတည္းေပါ႔။ အမအပ်ဳိႀကီးတသိုက္ဆီသြားၿပီး သူတို႔ေမာင္ေလး ရည္းစားဆီက အေျဖရလို႔ က်ဳိက္ထီးရိုးတက္သြားတဲ႔အေၾကာင္း ေမာင္းတီးေပး၊ အမေတြက ေဒါသူပုန္ထ၊ “ဒါေၾကာင္႔ ဒင္း မနက္က ဒီဇင္ဘာမနက္ ေလးနာရီႀကီး ေရထခ်ဳိးသြားတာကိုး။” လို႔ သမီးလင္ေနာက္လိုက္သလို ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရေတြျဖစ္ေလသတည္း။ သြားရင္းလာရင္း ဟိုင္းလက္ကားေပၚ သနပ္ခါး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးနဲ႔ ေကာင္မေလးလွလွေတြ႔ရင္ေတာင္ “ခုေနမ်ား သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေဟာသည္ေျခေထာက္ႀကီးနဲ႔ မေတာ္တဆ တက္နင္းမိလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။” လို႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာတာနဲ႔ ဟိုခမ်ာ ကားေပၚက ဆင္းေျပးေရာ။ ေယာက်ၤားေလးေဆာင္ေရွ႕ မိန္းကေလးျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္ ျမင္တဲ႔သူက “မေျပာမရွိနဲ႔ေဟ႔။” လို႔ ဦးေအာင္ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ေဆာင္လုံး လူကုန္ ဝမ္းစမိုးေရာ ေသာေသာညံသြားတာ။ မိန္းကေလးေဆာင္ေရွ႕ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္မိရင္လည္း သူတို႔ကျပန္ လက္စားေခ်ပါတယ္။

           အဲ႔လို စတဲ႔ေနာက္တဲ႔ အက်င္႔မ်ဳိးက ကိုယ္တို႔ဆီမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဆီက တကၠသိုလ္ေကာလိပ္အေဆာင္ေတြမွာလည္း ရွိပါတယ္။ “Three Idiots” ဇာတ္ကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေရာက္လာရင္ အေဆာင္က ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ဝိုင္းၿပီး ပုံစံေပးၾကတဲ႔အခန္း ပါတယ္။ ျပင္သစ္မွာဆို အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာကတည္းက အဲသည္အက်င္႔ရွိသတဲ႔။ သူတို႔ဘာသာနဲ႔ေတာ႔ “Bizutage” လို႔ေခၚတယ္။ လူသစ္ေရာက္လာရင္ က်ီစားတာမ်ဳိးပါပဲ။ “ဂ်ီေဟာသူ”ထဲမွာ ေသာက္ေရအိုးထဲ ဆားခပ္ထားသလိုမ်ဳိးေပါ႔။ MIT က လူေတြကေတာ႔ ဘီယာပုလင္းထဲ ရွဴရွူးေပါက္ထည့္ၿပီး ေရခဲေငြ႔ေတြ သီးေနေအာင္ လုပ္ထားသတဲ႔။ လူတဘက္သား မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေအာင္စၿပီး ရယ္ပြဲဖြဲ႔ၾကတဲ႔အက်င္႔တစ္မ်ဳိး ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပသိ နစ္နာသြားေအာင္ေတာ႔ မလုပ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းမၿပီးမခ်င္း ဘြဲ႔မရမခ်င္း မိေဝးဘေဝး တစ္နယ္တစ္ေက်းကလာၿပီး အတူတူေနရတဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း ေဖးေဖးမမ ရိုင္းရိုင္းပင္းပင္းနဲ႔ ဘဝထဲအထိ ဆြဲေခၚသြားမယ္႔ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

          အေဆာင္ေနရတဲ႔အခါ မိဘရင္ခြင္ကေန ကိုယ္႔စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ကိုယ္ လကုန္ေအာင္ နွစ္ကုန္ေအာင္ ခ်င္႔ခ်ိန္ရတာမို႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာထဲမွာ မပါတဲ႔ပညာေတြလည္း ကၽြဲကူးေရပါ ကၽြမ္းက်င္လာမယ္။ ဘတ္ဂ်က္နွင္႔ ရသုံးမွန္းေျခ ေငြစာရင္းပညာ၊ (ေလရူးေလးေတြကအေပြ ေလေျပေလးေတြကအတိုက္ အေဖရယ္ ေငြႏွစ္ရာေလာက္ ပို႔လို္က္စမ္းပါ ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာမ်ဳိး ေရးတတ္လာမယ္။) လိုလွ်င္ၾကံဆ နည္းလမ္းရပညာ၊ (တခ်ဳိ႕ဆို လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳး တစ္ဆစ္ခ်င္းျဖဳတ္ေရာင္းလို႔ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ လည္ပင္းအစ္ကုန္သတဲ႔) ႏႈိင္းနႈိင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္အတတ္၊ (ဒါမွမတတ္ရင္ ၾကပ္တိုင္းဝင္ ဘြဲ႔ရေရာ) မိတၱဗလဋီကာအတတ္၊ (လူကိုခင္ပါသည္ အေၾကြးသည္းခံပါဆိုတဲ႔စကားကို ပါးစပ္ကမေျပာပဲ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ၾကည့္။ ၿပီးရင္ အဲ႔ေလာက္ေလးမ်ား တြန္႔တိုစရာလားဆိုတဲ႔ မ်က္ႏွာထားကို မွန္ထဲၾကည့္ ဆက္က်င္႔။) ရည္းစားရွိတဲ႔သူမ်ားက်ေတာ႔ မိန္းမစိတ္က်မ္းေပါ႔။ (ကိုထူးဆန္း ဆိုရင္ လာပါၿပီိ ဆြိေရ၊ ေတာ႔ ကတြတ္ပီ ဆိုရင္ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါ မွ်င္။ ႏွစ္ခါမသင္ရေစနဲ႔ေနာ္)

            အဲသည္ပညာရပ္ေတြနဲ႔အတူ ကိုယ္႔ကိုယ္မွာ ထုံမႊန္းလာမွာကေတာ႔ အမိတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ ပညာရနံ႔ေပါ႔။ ပညာတတ္ဆိုတာ ပညာတတ္ပီပီ ပညာနဲ႔ ခ်င္႔ခ်ိန္ စဥ္းစားတယ္။ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယုံဘူး။ သူမ်ားခိုင္းတိုင္း မလုပ္ဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သည္ပညာနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္ ရတဲ႔ဘြဲ႔လက္မွတ္ႀကီး ေသတၱာထဲထည့္ သိမ္းထားလိုက္မယ္။ သည္ပညာရပ္ကို ေသးသိမ္ညွဳိးငယ္ေအာင္ ပညာတတ္နဲ႔ မေလ်ာ္ညီတဲ႔အလုပ္ေတြကို မလုပ္ဘူး။ ကန္ေတာ႔ပါရဲ႕။ မရိုေသ႔စကား။ မလႊဲသာတဲ႔ဘဝအေၾကာင္းေၾကာင္႔ ျပည့္တန္ဆာ ေၾကးစားဘဝကို အမွတ္မထင္ေရာက္သြားရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကၽြန္မကေတာ႔ ဆရာဝန္ျပည့္တန္ဆာပါ။ အင္ဂ်င္နီယာျပည့္တန္ဆာပါ။ လို႔ ဂုဏ္မေဖာ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသည္စကားေျပာရသလဲဆိုေတာ႔ ပညာမတတ္ပဲ ျပည့္တန္ဆာအျဖစ္လုပ္စားတဲ႔ တခ်ဳိ႕သူမ်ားဟာ သူတို႔ေဈးကြက္ ထင္ေပၚမႈအလို႔ငွာ ဆရာဝန္အသြင္၊ နပ္စ္မေလးအသြင္၊ ေက်ာင္းဆရာမေလးအသြင္၊ ဟန္ေဆာင္ဖန္ဆင္းလို႔ လုပ္စားကိုင္စားရွိၾကတယ္။ တကယ္႔ပညာတတ္ရိုးမွန္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တတ္တဲ႔ပညာ၊ အပတ္တကုပ္ သင္ၾကားလာရတဲ႔ပညာကို ခ်နင္းရက္မယ္မထင္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ ပညာတတ္သြားၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ မင္းဘာေတြ လုပ္သလဲ လို႔ ေမးၾကည့္။ ေျဖစရာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိမယ္ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ဘာေတြ မလုပ္ဘူးလဲ လို႔ ေမးၾကည့္။ သူ႔အဖို႔ သူ႔ပညာနဲ႔ မလုပ္သင္႔ မလုပ္အပ္ေသာ အလုပ္ေတြ ေျပာမကုန္ေအာင္ ရွိတယ္။ အဲ႔ဒါေတြကိုသိမွ မလုပ္ပဲေစာင္႔ထိန္းမွ ပညာတတ္အစစ္ျဖစ္တယ္။ ပညာရွင္ဆိုတာ ပိုက္ဆံနဲ႔ အသက္ေမြးတယ္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံကို ကၽြန္မခံဘူး။ အာဏာရွင္ကို ခစားတယ္။ သို႔ေသာ္ အာဏာရွင္ရဲ႕ လက္ပါးေစမဟုတ္ဘူး။

             ပညာမွာ အနံံ႔အရသာတင္ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္အဆင္းလည္း ရွိတယ္။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲမယ္။ ႏြမ္းဖတ္ညွဳိးမွိန္ေနခ်င္ေနမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ပညာမတတ္တဲ႔ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ ခ်ဲေပါက္လို႔ ေရႊတစ္ဆယ္သား ဝတ္ထားတာနဲ႔ ယွဥ္ရပ္ရင္ သူ႔ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ ဆိုက္ကားသမားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ႔။ အဲသည္ဆိုက္ကားသမားထဲမွာပဲ သြားၾကည့္။ ဘြဲ႕ရတဲ႔ ဆိုက္ကားသမားဟာ ဘြဲ႕မရတဲ႔ ဆိုက္ကားသမားနဲ႔ အေတြးအျမင္ အယူအဆ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ဘူး။ ပိုက္ဆံရွိရင္ ဘြဲ႔ဆိုတာ ဝယ္လို႔ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ဘြဲ႕ လိုခ်င္သလဲဆိုတဲ႔သူေတြကို ေျပာခ်င္တယ္။ ဝယ္လို႔ရရင္ ဘြဲ႔ဆိုတာ စာရြက္ေတာ႔ ရမယ္။ ပညာေတြ ပါလာမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔။ အကၡရာေတြပါလို႔ ပညာေတြ အကုန္ရမယ္ထင္ရင္ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားႀကီး အပိုင္ဝယ္ထားလိုက္ေလ။ ဘယ္ပညာတတ္မွ ဘြဲ႔ယူတဲ႔အခါ သိၾကား ျဗဟၼာေတြ ျခံရံၿပီး ထီးျဖဴႀကီးေဆာင္းလို႔ တက္မယူဘူးဗ်။

             “ေရႊျပဳံးက ပန္းခြာညဳိ ေမႊးလွတယ္ဆို။ ပန္ေစလို။ ေလာင္းညဳိ ေလွကေလးနဲ႔ ခ်ဳိးတင္ခဲ႔ေလး။” တဲ႔။ ေတာင္ျပဳံးက ခြာညဳိပန္း ပန္ခ်င္ရင္ ေလွကေလးနဲ႔ ေတာင္ျပဳံးအေရာက္ေတာ႔ သြားခ်ဳိးမွရမယ္။ တကၠသိုလ္ပညာတတ္ခ်င္ရင္ တကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံခဲ႔ဖို႔ေတာ႔ လိုမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သည္စကားေျပာရသလဲဆိုေတာ႔ သည္ေန႔ေခတ္အခါမွာ အြန္လိုင္းမွာ အဆိုင္းမင္႔တင္ရုံနဲ႔ မာစတာ၊ ေဒါက္တာ၊ ေဖာ္လိုဝါ ဖယ္လိုရွစ္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ကုန္ၿပီတဲ႔။ အဂၤလန္က ေတာ္ဝင္သမားေတာ္ အသင္းႀကီးေတာင္ သူတို႔ဆီေခၚ သင္ၾကားေလ႔က်င္႔မေပးေတာ႔ပဲ ကိုယ္႔ဆီလာ ပိုက္ပိုက္ေတြယူၿပီး Yes, No, Go to Jail အဆီအေငၚတည့္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ ဒီတင္ဘာရာ၊ အိမ္ဂလန္၊ တထိုင္တည္း ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ ခ်ီးျမွင္႔ေနတာကိုး။ Academic Atmosphere လို႔ေခၚတဲ႔ ပညာရင္ေငြ႕ကို ခိုလႈံခြင္႔မရေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ေပးတဲ႔ဘြဲ႔ေတြဟာ ဂိမ္းကစားႏိုင္လို႔ လယ္ဗယ္တက္ၿပီး ေဘာနပ္စ္ေတြ ရသလိုသာ ရွိတယ္။ သည္ပညာတတ္သြားတဲ႔အတြက္ ဘာေတြ လုပ္အပ္တယ္။ ဘာေတြ မလုပ္အပ္ဘူး ဘယ္သိမလဲ။ တကၠသိုလ္ပညာဆိုတာ စာေျဖစာစစ္ အလုပ္တစ္ခုတည္းလို႔ သူတို႔သေဘာမေပါက္တာေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ တို႔ဆီကလူေတြ ဖားထြက္ရိုက္သလို သူတို႔လည္း အျပင္ထြက္ထြက္ ရိုက္ၾကတာပါ။ လူလည္ႀကီး သားသမီးေတြ။

             အမိတကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာ ခိုလႈံရတဲ႔အခိုက္ ကိုယ္တို႔မွာ ပညာေတြခ်ည့္ ဆည္းပူးတိုးပြားတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အေတြးအေခၚ၊ ဖန္တီးတီထြင္မႈ၊ ကိုယ္က်င္႔တရား အဲ႔ဒါေတြ အားလုံးကို ပညာရွင္ရပ္ဝန္းအသိုင္းအဝိုင္းႀကီးနဲ႔ က်ဴနင္ဝင္ေအာင္ ျပဳျပင္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဟာ အရပ္ထဲက ေကာင္စီလူႀကီးသားနဲ႔ယွဥ္ရင္ အေနသာစုပ္ခ်င္စုပ္မယ္။ အထဲမွာ ေရႊထုပ္ထားတာ။ အေစာ္ကားေတာ႔ ဘယ္ခံမလဲ။ ႀကဳိ႔ကုန္းအေနာက္ရပ္ကြက္ထဲက စႏၵာဝင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ျဖစ္တဲ႔ ကိစၥဟာ ခိုင္ထူးသီခ်င္း လုဖြင္႔တာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္နဲ႔ ပညာမဲ႔နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕တဲ႔ ျပႆနာ။ သည္အခါမွာ နဂိုကတည္းက ပညာတတ္ကို မ်က္မုန္းက်ဳိးတဲ႔ အာဏာရွင္က ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္ႏွင္းတဲ႔အခါ အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္မီးေလာင္တာ။ သည္ေနရာမွာ တစ္ခါ ေျပာျပန္တယ္။ ဘုမသိဘမသိ အေခ်ာင္ေသတဲ႔ေကာင္ကို တခမ္းတနား အာဇာနည္လုပ္ၿပီး ဇမ္းတင္ခ်င္ၾကတယ္တဲ႔။ ဒါဆိုလည္း ထပ္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ ဖုန္းေမာ္ မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေက်ာင္းသားမဆို ကိုယ္႔ေက်ာင္းပရဝုဏ္တြင္းမွာ ပညာသင္တဲ႔ ေက်ာင္းအတြင္းမွာ ေသနတ္မွန္လို႔ ေသရတယ္ဆိုရင္ အဲသည္လူကို အာဇာနည္လုပ္မွာပဲ။ သည္အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ပညာတတ္ေတြအလယ္ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ လာလုပ္တာကိုကို လက္မခံနို္င္တာ။ တစ္ခါလည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ခါလည္း မဟုတ္။ သူတို႔စြပ္စြဲသလို RIT ေက်ာင္းသားထုအတြင္း ဘာကြန္ျမဴနစ္မွ စိမ္႔ဝင္လႈံ႕ေဆာ္မႈ မရွိဘူး။ ပညာတတ္ေတြေနတဲ႔ ရပ္ရြာမွာ ပညာတတ္ေတြ နားရြက္ကို တံေတြးဆြတ္လို႔ ပညာတတ္ေတြ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္တာ။ အဲ႔ဒီအေတြးအဲ႔ဒီအျမင္မ်ဳိးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပညာတတ္တဲ႔သူေတြကသာ ခံစားနားလည္ႏိုင္တယ္။ ဒါကေတာ႔ စြယ္ေတာ္ရိပ္အေၾကာင္းကို ေရးရင္ စြယ္ေတာ္ရိပ္ရဲ႕ အေမွာင္ရိပ္ထဲက ေသြးကြက္ႀကီးေတြကို ေမ႔လို႔မရတဲ႔အတြက္ ထည့္ေရးရတာပါ။

             တကယ္ေတာ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ဆင္းရင္ ကိုယ္တို႔ကို အေတာင္ေတြလည္း တပ္မေပးလိုက္ဘူး။ ခ်ဳိေတြလည္း ေသြးမေပးလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ စိတ္ဓါတ္ကေလးေတာ႔ ပုံသြင္းေပးလိုက္သား။ ပညာမာန္ လို႔ ေခၚခ်င္ေခၚလို႔ရမယ္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ ဘူဇြာဥာဥ္ လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခ်င္လည္း တပ္မယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒါမရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲ သိလား။ ပညာတတ္ေတြကို ပညာမဲ႔ေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ခက္ခဲတဲ႔အလုပ္ မဟုတ္ဘူး လို႔ ကိုယ္တစ္ခါ စေတးတပ္စ္တင္ဖူးတယ္။ အဲသည္ပညာတတ္ထဲက ပုဆိန္ရိုးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ရေအာင္ရွာနိုင္ရင္ ပညာတတ္တစ္ေတာလုံး ေျပာင္ေအာင္ ခုတ္လို႔ရတယ္ေလ။ ကိုယ္တို႔ၾကဳံခဲ႔တဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ သည္အခ်ိန္မွာ သမိုင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ဟာ ဦးေနဝင္းပါတီမွာ အားအထားရဆုံး ပညာတတ္ႀကီးပဲ။ သူဘာေတြ ေရးခဲ႔သလဲ။ သူဘာေတြ လုပ္ခဲ႔သလဲ။ အကုန္ျပန္ဖတ္လို႔ရေနၿပီေလ။ သူ႕ေနာက္မွာေကာ ဘယ္သူေတြက ပညာေရးေလာကကို အလင္းေဆာင္သြားသလဲ။ ဘယ္သူေတြက ပုဆိန္ရိုး လုပ္သြားသလဲ အေျဖေတြက ေပၚေနၿပီ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ သည္းေျခႀကဳိက္ပါ။ အာဏာဆိုတာ ေစတစ္လုံးပါ။ ပညာဆိုတာကေတာ႔ အလင္းေရာင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မသိမႈ အဝိဇၹာကို ပယ္ခြင္းႏိုင္တဲ႔ အလင္းေရာင္ကေတာ႔ သိမႈဝိဇၨာ ပညာမွတပါး အျခား မရွိပါဘူး။ ပညာရဲ႕တန္ဖိုးကို ပညာတတ္တဲ႔သူမွသာ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားတတ္ပါလိမ္႔မယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ အာဏာေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ ပညာမရွိခဲ႔ရင္ အမွားအမွန္ကိုလည္း ဘယ္ျမင္ႏိုင္ပါ႔မလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ အဲသည္တကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာ ပညာရင္ေငြ႕ေတြ ခိုလႈံေစၿပီး ပညာတတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထုတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္ေလ။

Soe Min

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...