ၾကက္ဖသံုးေကာင္
|
4:59 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
December 6, 2013 at 1:52am
စိမ္းေလး
က်ဳပ္ကို အမ်ားက စိမ္းေလးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကိုယ္က အေမႊးအေရာင္ေတြက ေဒါင္းၿမီးလို စိမ္းေမွာင္ေနလို႔ဗ်။က်ဳပ္ကေတာထဲမွာေမြး ေတာထဲမွာႀကီးလာတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္လုိ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရမလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိသေပါ့။ ငယ္ငယ္က အေမၾကက္မႀကီးက “ကေတာ္ ကေတာ္” နဲ႔ သတိလို႔ အသံေပးလိုက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ သစ္ရြက္ေတြေအာက္ အလွ်ဳိအလွ်ဳိဝင္ၿပီး ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ရတာအေမာ၊ မေဖ်ာက္ႏုိင္ရင္ က်ီးမဲႀကီးေတြရဲ႕အစာမိမွာ က်ိန္းေသတယ္ေလ။ က်ီးမဲႀကီးေတြကလည္း အၿမဲေခ်ာင္းေနေတာ့ အၿမဲသတိနဲ႔ေနေလ့ရွိရတာေပါ့၊ ဒါေတာင္ က်ဳပ္ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးသံုးေကာင္ က်ီးသုတ္လို႔ ပါသြားတယ္။ အေတာ္ေၾကာက္လန္႔စရာ ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္စရာပါဗ်ာ။ ေတာနက္ႀကီးသဘာဝအရ အားႀကီးသူေတြက အႏုိင္ယူတာကိုး။
က်ဳပ္တို႔တစ္အုပ္မွာ က်ဳပ္ကအၾကီးဆံုး အသန္ဆံုးဆိုေတာ့ အေမနဲ႔သားခြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ပဲေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ၊ ေခါင္းေဆာင္ ဇာတာပါတယ္လုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့ ဟဲ... ဟဲ... ဟဲ။ အဲက်ဳပ္ႀကီးလာေတာ့ က်ဳပ္ေတာမွာ က်ဳပ္ကိုယွဥ္ႏုိင္တဲ့ၾကက္ဖ မရွိဘူး။ က်ဳပ္ကဒီေတာမွာ ၾကက္ဖဘုရင္ေပါ့၊ ႀကီးလာေတာ့ က်ီးမဲေတြဟာ က်ဳပ္ဗလကို ဘယ္မီေတာ့မွာလဲ က်ဳပ္လည္းၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ဒီေကာင္ေတြကို လိုက္ခြပ္ျပစ္ တာေပါ့။ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စေလ၊ ဒီေကာင္ေတြကလည္းပါးတယ္။ သူတို႔အနားကုိ က်ဳပ္ကကပ္လာတာနဲ႔ သူတုိ႔ ေျပးတာပဲ။ တစ္ခါ က်ီးမိုက္ကေလးတစ္ေကာင္ အပ်ံသင္ရင္း က်ဳပ္ေရွ႕တည့္တည့္က်လာတယ္ ဘယ္ရမလဲ ခြပ္ၿပီး က်ဳပ္ရဲ႕ခြ်န္ျမေနတဲ့အတက္နဲ႔ ထိုးသတ္လိုက္တာ ဘယ္လိုအရသာရွိမွန္း မသိဘူး။ ဒီက်ီးမဲေတြကလည္း ဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾကတာ သူတို႔ကေလးထိေတာ့။ က်ုဳပ္ကိုအလစ္ဝင္ၿပီး ေနာက္ကေန ဝင္ထိုးတိုက္ဖို႔ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိမ္းေလးတဲ့သိတယ္မို႔လား၊ ျပန္လွည့္ခြပ္လိုက္တာ ေနာက္တစ္ေကာင္ အတက္ဆူးၿပီး ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ပ်ံေျပးလို႔လြတ္သြားတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ မနက္မိုးလင္းလို႔ ေအာက္အီးအီးအြတ္ဆိုျပီး တြန္လိုက္တံုး က်ဳပ္နယ္ေျမထဲကေန ေအာက္အီးအီးအြတ္ဆိုျပီး တြန္သံၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါဟာ က်ဳပ္နယ္ေျမထဲကို က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္ကိုစိမ္ေခၚတာပဲလို႔ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္တယ္။ စိမ္းေလးပဲ သိတယ္မုိ႔လား စိမ္ေခၚရင္ဘြာမခတ္ဘူး။ တိမ္ေပၚထိလိုက္တဲ့စိမ္းေလးတဲ့ေဟ့။ စိန္ေခၚလုိက္တဲ့ရန္သူကုိ က်ဳပ္ရွာၿပီးတုိက္ရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္မုိ႔ က်ဳပ္ အေတာင္တျဖတ္ျဖတ္ခတ္ ေအာက္အီးအီးအြတ္လုိ႔ တြန္လုိက္ၿပီး အသံၾကားရာဆီကုိ တရွဴးထုိး က်ဳပ္ေျပးသြားတယ္။ တစ္ဖက္ကလည္း ေအာက္အီးအီးအြတ္ဆုိၿပီး က်ဳပ္ကုိ စိန္ေခၚလုိက္တဲ့အသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ကုိယ္ကတြန္လုိက္ သူကတြန္လုိက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တြန္သံေတြနီးလာတဲ့အခါ ဝါးရံုေအာက္မွာ အနီညိဳေရာင္အစင္းရွိတဲ့ ၾကက္ဖတစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဒီၾကက္ဖကလည္း က်ဳပ္ကုိေတြ႕တယ္ဆုိရင္ပဲ အေတာင္တစ္ဖက္ကုိခ် အေတာင္တစ္ဖက္ကုိ အေပၚကုိ မတင္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကုိ ေစာင္ၿပီး အစာကုိယက္ၿပီး က်ဳပ္ကုိေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သတၱိရွိရင္လာခဲ့ေလကြာဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေပါ႔။ က်ဳပ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲနဲ႔ အေျပးအလႊားပ်ံၿပီးေတာ့ ဆင္းလုိက္တယ္။ က်ဴးေက်ာ္တဲ့ ၾကက္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ အေသပဲဆုိၿပီး ခြပ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ဟာ ေက်ာ့ကြင္းထဲကုိ ေရာက္သြားၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ေျခေထာက္မွာ ၿငိသြားတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ က်ဳပ္က ရုန္းေလ ေက်ာ့ကြင္းက ပုိတင္းက်ပ္ေလ က်ဳပ္လႈပ္လုိ႔မရျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာတယ္။ ၾကက္ကုိပုိက္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ ျခံဳထဲကထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ေဒါသအမ်က္ေၾကာင့္ လူရဲ႕ေထာင္ေျခာက္ထဲကုိ ေရာက္သြားၿပီဆုိတာကုိ သိလုိက္ရတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ တုန္လႈပ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြလည္း ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။
မုဆုိးႀကီးက သူ႔ရဲ႕တည္ၾကက္ကေလးကုိ ပျခဳပ္ထဲျပန္ထည့္ ၫႊတ္ကြင္းထဲမွာမိေနတဲ့ေတာၾကက္ကုိဖမ္းၿပီး ဒီေန႔ ကေတာ့ ငါ႔သားလုပ္ေႂကြးတာ တစ္ေကာင္ေတာ့ရၿပီဆုိၿပီး ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ေတာၾကက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္ကုိ ႀကိဳးတုတ္ၿပီး တည္ၾကက္ကိုပျခဳတ္ထဲကိုထည့္၊ ပျခဳတ္ကုိဆြဲၿပီး အိမ္ကုိျပန္သြားေတာ့တယ္။
ၾကက္နီခ်ိတ္
က်ဳပ္တုိ႔ဟာ
တုိက္ၾကက္မ်ဳိးေတြျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္အေဖ က်ဳပ္အဖုိး က်ဳပ္ဦးေလးတုိ႔ကအစ
နာမည္ႀကီး တုိက္ၾကက္ေတြျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔နယ္ေျမမွာ
က်ဳပ္တုိ႔မ်ဳိးရုိးကုိႏုိင္တဲ့ တုိက္ၾကက္မေပၚေသးဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕အဖုိးဟာ
ရြာယံုၾကက္ႀကီးျဖစ္တယ္။ တစ္ရြာလံုးက ယံုၾကည္လုိ႔ပံုေလာင္းတဲ့
ၾကက္နီခ်ိတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီလုိပဲ က်ဳပ္ရဲ႕အေဖကလည္း
ၾကက္နီခ်ိတ္တစ္ေကာင္ျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္အေဖကလည္း ရြာယံုၾကက္အျပင္
တျခားနယ္ေျမေတြမွာသြားၿပီး တုိက္တုိင္းေအာင္ခဲ့တဲ့ ၾကက္ဖႀကီး ျဖစ္တယ္။
က်ဳပ္တုိ႔အမ်ဳိးေတြဟာ ေသရဲ၊ သတ္ရဲ၊ အႏုိင္ယူရဲတဲ့ တုိက္ၾကက္မ်ဳိးေတြ
ျဖစ္တယ္။ ရန္သူကုိဘယ္ေတာ့မွ အညံခံအ႐ံႈးမေပးဘူး။ တုိက္ရင္းနဲ႔ေသရဲတယ္။
တုိက္ရင္းနဲ႔လည္း သတ္ရဲတဲ့ေသြး က်ဳပ္မွာ အျပည့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔
ၾကက္နီအမ်ဳိး ျဖစ္ရတာ အရမ္းဂုဏ္ယူတယ္။“ေဟ့ ေမာင္ဘေရ မင္းတုိ႔အိမ္က ၾကက္နီခ်ိတ္ေလးက အေျခအေနဘယ္လုိလဲကြ၊ ခြပ္လက္စမ္းလို႔ရပလား”
“ဟာ ေမာင္လွရာ ၾကက္နီေလးက ေခ်ာေတာ့ ေခ်ာပါရဲ႕ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ေပမမီ ေဒါက္မမီ ျဖစ္ေနတယ္။ သူနဲ႔ယွဥ္တုိက္ႏုိင္မယ့္ၾကက္က သူ႔လုိေသးေသးေလးေတြမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့ၾကက္ေတြနဲ႔ပဲ တုိက္ရမွာျဖစ္တယ္။ တျပားေလာက္နိမ့္ေနရင္ ငါတုိ႔က ႐ံႈးဖုိ႔မ်ားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါတုိ႔ၾကက္မ်ဳိးကုိလည္း တျခားသူေတြကုိ ေပးလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ မ်ဳိးျပန္႔သြားရင္ အၿပိဳင္ေတြေပၚလာႏုိင္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း စိတ္ညစ္တယ္ကြာ။ ငါ႔ၾကက္ကေလးက ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း ျဖစ္မလာဘူး”။
“ေအး အဲ့ဒါဆုိရင္လည္း ငါတုိ႔ေပၚစားလုိက္ၾကရေအာင္ကြာ”
“ဟာ အဲဒါေတာ့ မလုပ္နဲ႔ကြာ။ ငါတုိ႔ ၾကက္တုိက္တဲ့လူဆုိတာ ကုိယ့္ၾကက္ကုိ သတ္စားရတဲ့ ထံုးစံမရွိဘူးကြ။ လဒ္တိတ္တယ္။ သတ္စားလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး”
“ဒါဆို မင္းတုိ႔ၾကက္မ်ဳိးကုိ လုိခ်င္တဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ ေရာင္းလုိက္ပါလား။
“ေရာင္းလုိ႔လည္းမျဖစ္ဘူးကြ။ ေရာင္းလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ဒီၾကက္ကေလးနဲ႔မ်ဳိးစပ္ၿပီး ငါတုိ႔ၾကက္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ၾကက္ေကာင္းေတြေပၚလာရင္ ငါတုိ႔အတြက္ အခက္အခဲရွိတယ္”
“အဲဒါဆုိ မင္းဘယ္လုိလုပ္မလဲ”
“ငါ႔နည္းငါ႔ဟန္ေတာ့ ရွိပါတယ္ကြာ။ စဥ္းစားပါဦးမယ္”
“အဲ့ဒါဆုိလည္း ငါသြားအံုးမယ္”
“ေအးေအး ေကာင္းၿပီသူငယ္ခ်င္း”
အဲ့ဒီေန႔ညမွာ ၾကက္နီေလးကုိ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မွာ အိပ္တန္းကေနယူ ပုဆုိးျခံဳထဲထည့္ခဲ့ၿပီး ေမာင္ဘ တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ထဲကုိ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့
“ေဟ့ဘာဘူ တစ္ပိသာ ဘယ္ေစ်းေပးမလဲ” ဆုိေတာ့
“ငါးက်ပ္ခြဲေစ်းနဲ႔ ေပးမယ္ဆရာ”
“ ေျခာက္က်ပ္ေပးပါကြာ”
“ဟာမရဘူးဆရာ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၆ က်ပ္နဲ႔ပဲေရာင္းတာ”။
“အဲ့ဒါဆုိလည္း ေရာင္းမယ္ကြာ။ ခ်ိန္လုိက္ေတာ့ကြာ”
“တစ္ပိသာအတိပဲဆရာ”
ဒါနဲ႔ ဘာဘူက ေပးလုိက္တဲ့ ၅ က်ပ္ခြဲကုိယူၿပီးေတာ့ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ၾကက္နီေလးေတာ့ သနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔ရဲ႕ ၾကက္မ်ဳိးရုိးကုိ အျခားၾကက္သမားေတြဆီေတာ့ မျဖန္႔ႏုိင္ဘူး။ အဲ့ဒီအတြက္ မင္းငါ႔ကုိ နားလည္ပါကြာဆုိတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကက္နီေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
ျဖဴေလး။
ကြၽန္ေတာ့နာမည္က
ျဖဴေလး။ ကြၽန္ေတာ့္လုိပဲ ဥကေပါက္လာတဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြအမ်ားႀကီး
ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေပါက္လာကတည္းက မိဘမဲ့ ျဖစ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေမ
မရွိဘူး။ အေဖမရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးဟာ မိဘမဲ့ေတြအျဖစ္
ဥကေနေပါက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕မိဘဟာ အပူေပးတဲ့စက္ႀကီးပဲျဖစ္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ မိဘမဲ့ၾကက္ကေလးေတြဟာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အတူတကြ ႀကီးလာၿပီး
သခင္ကေပးတဲ့ ဖြဲနဲ႔ ဆန္ကြဲေတြကုိစားရင္း အရြယ္ေရာက္လာၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔
ေလွာင္အိမ္ထဲကေနၿပီး အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ရံုကလြဲလုိ႔ အျပင္မွာ
စိမ္းစုိေနတဲ့ အရာေလးေတြက ဘာေတြမွန္းေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မသိဘူး။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးဟာလည္း တူညီတဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ ဝတ္ထားတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ ယူနီေဖာင္းဟာ အျဖဴေရာင္ေတြျဖစ္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးဟာ အတူတကြတုိးေဝွ႔စားေသာက္ရင္းနဲ႔
တျဖည္းျဖည္းႀကီးျပင္းလာၾကတယ္။“ေဟ့ေမာင္ပိတ္ေရ မင္းၾကက္ေတြ အသားေတာ္ေတာ္တုိးလာၿပီလားေဟ့”။
“အသားတုိးဆုိ ဆရာေရ။ ေျခာက္လသားရွိၿပီဆုိေတာ့ ထုတ္ေရာင္းလုိ႔ရၿပီ။”
“ေအး မင္းၾကက္ဖေတြကုိ ဒုိင္ကုိသြားပုိ႔လုိက္ကြာ။ အမေတြကုိ ဥစားရဖို႕ခ်န္ထားၿပီး အထီးေတြထဲက ၁၀ ေကာင္ ေလာက္ကုိ ဘာဘူတုိ႔ဆုိင္ကုိ ေပးလုိက္။ ဒန္ေပါက္ ေအာ္ဒါရထားလို႔ဆိုျပီး ငါ့ကိုၾကိဳမွာထားလို႔။ တစ္ေကာင္ကုိေတာ့ ငါ႔သားက ၾကက္ဖလုိခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ အေကာင္ေခ်ာေခ်ာ တစ္ေကာင္ခ်န္ထားလုိက္ကြာ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ လုပ္ထားလုိက္ပါ႔မယ္”
အဲ့ဒါနဲ႔ ၾကက္ျဖဴေလးက သေဌးရဲ႕သားအတြက္ဆုိၿပီး ပုိ႔တဲ့ထဲမွာ ပါသြားခဲ့တယ္။ မၾကာခင္ သူေဌးက အိမ္ေရာက္တဲ့အခါၾကေတာ့ သူ႔မိန္းမက ကေလးအတြက္ ၾကက္ကုိ ဘာလုိ႔ယူလာရတာလဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အိမ္မွာလည္း မထားခ်င္ဘူး။ ကေလးကုိ ၾကက္သန္းေတြ ဘာေတြကိုက္မယ္ဆုိၿပီး ဆူပူလုိက္တဲ့အခါၾကေတာ့ ေယာက္်ားလုပ္တဲ့သူက ၾကက္ျဖဴေလးကုိ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာအိမ္ကေန ၾကက္ျခံထဲ ျပန္ယူလာတယ္။ ၾကက္ျခံမွာရွိတဲ့ဆရာဝန္က ခင္ဗ်ားၾကက္ကုိ အျပင္ယူသြားၿပီးရင္ ၾကက္ျခံထဲျပန္ထည့္ရင္ သူ႔မွာေရာဂါေတြ ပါလာႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ၾကက္ျခံထဲျပန္မထည့္ဘဲ တစ္ေနရာကုိ ပုိ႔ပစ္လုိက္တာ စိတ္ခ်ရမယ္ ထင္တယ္လုိ႔ အၾကံေပးတဲ့အခါ အဲ့ဒါဆုိလည္း ဆရာတုိ႔ပဲ ၾကည့္လုပ္လုိက္ပါဆုိၿပီး ၾကက္ကုိ အပ္ၿပီး သေဌးလည္း ျပန္သြားတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က ၾကက္ကေလးကုိ သြားေရာင္းလုိက္ကြာဆုိၿပီး ေျပာလုိက္ေတာ့ ၾကက္ျခံထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္က ဒီၾကက္ကေလးကုိပုိက္ၿပီး ေစ်းထဲကုိသြားၿပီးေတာ့ ၾကက္ေရာင္းတဲ့ ဘာဘူဆီမွာ ၾကက္ကုိ ေရာင္းလုိက္တယ္။ ခ်ိန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ပိသာရွိတယ္။ တစ္ပိသာ ၅ က်ပ္ခြဲေစ်းနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ၾကက္ကေလးကုိ ထားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုဆုိးႀကီးက ၾကက္စိမ္းေလးကုိ ပုိက္ၿပီးေတာ့ ဘာဘူကုိ ေရာင္းလုိက္တယ္။
“ေဟ့ ဘာဘူ က်ဳပ္ ၾကက္တစ္ေကာင္ရလာတယ္။ ခင္ဗ်ားယူမလား”ဆုိေတာ့ ဘာဘူက “ဟာဆရာ ေတာၾကက္ကေလးပဲ။ ဆရာ့ေတာၾကက္က တယ္ထြားပါလား”လို႔ေျပာတယ္။
“ေအး မင္းငါ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ”ဆုိေတာ့။ “၅က်ပ္ခြဲပါ”
“ခ်ိန္ၾကည့္ပါအံုးကြာ”။ ခ်ိန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ပိသာအတိပဲ။ “ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္။ က်ဳပ္ဆိုင္ကို လာေရာင္းတဲ့ၾကက္သံုးေကာင္လံုး အေရာင္ကလြဲလို႔ အေလးခ်ိန္တူညီေနတယ္”လုိ႔ ဘာဘူက ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၅ က်ပ္ခြဲေပးလုိက္တယ္။ မုဆုိးလည္း ၅က်ပ္ခြဲယူၿပီးျပန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာဘူက စိမ္းေလးကုိ ၾကက္ျခင္းထဲကုိ ပစ္ထည့္လုိက္တယ္။ ၾကက္ျခင္းထဲ အစိမ္းေလးေရာက္ေတာ့ သူ႔အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ၾကက္နီခ်ိတ္ရယ္၊ ၾကက္ျဖဴရယ္ကုိ သြားေတြ႕တယ္။ ၾကက္နီခ်ိတ္က စိမ္းေလးကုိ ေတြ႕တာနဲ႔
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာၾကည့္တာလဲ။ ေသသြားခ်င္သလား”ဆုိေတာ့ စိမ္းေလးကလည္း
“ေဟ့ေကာင္ စိမ္းေလးဆုိတာ ငါပဲ။ ဘယ္ေကာင္မွ အေၾကာမခံဘူး။ ေတာထဲမွာလဲငါ ဗုိလ္ပဲကြ မင္းကဘာေကာင္လဲ” လုိ႔ ျပန္စိမ္ေခၚလိုက္ၾကျပီး တစ္ေကာင္နဲ႔ တစ္ေကာင္ေစာင္ေနၾကတယ္။
ၾကက္ျဖဴေလးက” ေတာ္ၾကပါဗ်ာ၊ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔လို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ဝင္ေျပာျပီး “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနတဲ့ျခံထဲမွာ ဒီလိုရန္မျဖစ္ၾကဘူးဗ်။ ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္လို တစ္ေယာက္က အနီေရာင္ တစ္ေယာက္က အစိမ္းေရာင္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ျခံထဲမွာမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ေတြ ခ်ည္းပဲဗ်”လို႔ ဝင္ေျပာတယ္။ ၾကက္နီခ်ိတ္က ေဟ့ေကာင္ ေတာကေကာင္ေတြ ၿမိဳ႕ကေကာင္ေတြ ငါနားမလည္ဘူး။ ငါတို႔က ၾကက္နီမ်ိဳးကြလို႔ သူ႔ရဲ႕နီရဲေနတဲ့ရင္အံုကိုေကာ့ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ စိမ္းေလးက သူ႔ရဲ႕အေမာက္ျပားျပားႀကီးကိုလႈပ္ၿပီး မင္းအနီမ်ိဳးေတြ အနက္မ်ိဳးေတြကို ငါမသိဘူး။ ငါသိတာက အားၾကီးတဲ့ေကာင္ ႏုိင္တာပဲကြလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ၾကက္နီက စိမ္းေလးကုိ ေျပးၿပီးခြပ္လုိက္တယ္။ စိမ္းေလးကလည္း ၾကက္နီကုိ ျပန္ခြပ္တယ္။ တဖုန္းဖုန္း တဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ၾကက္ျခင္းထဲမွာ ႏွစ္ေကာင္သား ခြပ္လုိက္ၾကတာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔။ ေခါင္းကြဲတဲ့ေကာင္ကကြဲ၊ အတက္ဆူးတဲ့ေကာင္က ဆူးနဲ႔ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ၾကက္ျဖဴေလးကေတာ့ ေထာင့္မွာကပ္ေနၿပီး ဒီေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္လုိ႔ရန္ျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆုိၿပီး ေၾကာက္လန္႔ တၾကားနဲ႔ နားမလည္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔တစ္သက္ ၾကက္ျခံထဲမွာ ေနခဲ့တာ ဒီလုိ ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ ရန္ျဖစ္တာ မေတြ႕ဖူးဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၾကက္ေရာင္းတဲ့ဘာဘူက ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ၾကက္နီနဲ႔ စိမ္းေလး ႏွစ္ေကာင္လံုးကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး “ၾကက္ခ်င္းထဲမွာေနတာ ေကာင္းေကာင္းမေနၾကဘူး။ ေသခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ျမန္ျမန္ေသၾက” လို႔ေျပာျပီး လည္လွီးသတ္ျပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရေႏြးထဲကုိ ထည့္လုိက္ၿပီး အေမြးေတြ ႏႈတ္ၿပီးေတာ့ ၾကက္သားေရာင္းတဲ့တန္းေပၚကုိ တင္လုိက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း “ေမာင္ေရ အိမ္ကၾကက္ဖႀကီးလည္း ၾကက္နာက်လုိ႔ ေသသြားၿပီ။ အိမ္မွာၾကက္မေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒီၾကက္ဖအျဖဴေလးကုိ ဝယ္သြားရေအာင္။ အိမ္ကၾကက္မေတြလည္း အေဖာ္ရတာေပါ႔” ဆုိေတာ့ လင္လုပ္သူက “ေအးေကာင္းၿပီ။ ဘာဘူ အဲ့ဒီၾကက္ျဖဴေလးကုိ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ခ်ိန္လုိက္စမ္း”လုိ႔ ေျပာေတာ့။ “တစ္ပိသာအတိပါ ဆရာ။ တစ္ပိသာ ၆ က်ပ္ပါ ဆရာ။ ဆရာ ၆ က်ပ္ပဲ ေပးပါဆရာ”ဆုိၿပီး ၾကက္ျဖဴေလးကုိ ေရာင္းလုိက္တယ္။
ၾကက္ျဖဴေလးကုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဝယ္သြားၿပီး သူတုိ႔အိမ္က ၾကက္ျခံထဲကုိ ထည့္လုိက္တယ္။ ၾကက္ျဖဴေလးဟာ သူ႔ဘဝ အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ပထမ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ၾကက္ျခံေလး ဆုိေပမယ့္ တံခါးပိတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ျခံထဲမွာ အိပ္တန္းရွိတယ္။ စားခြက္ရွိတယ္။ ေရရွိတယ္ အဲ့ဒီ ၾကက္ျခံေလးထဲမွာ ၾကက္မႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္လည္း ေတြ႕တယ္။ ၾကက္မႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္က ၾကက္ျဖဴေလးကုိ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကက္ျဖဴေလးက အိပ္တန္းေပၚတက္ၿပီး တစ္ည အိပ္လုိက္တယ္။ မနက္မုိးလင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကက္မသံုးေကာင္စလံုးက ၾကက္ျခံထဲက ထြက္သြားၾကတယ္။ ၾကက္ျဖဴေလးက ၾကက္မေတြေနာက္က မေယာင္မလည္နဲ႔ ကုတ္ေခ်ာင္း ကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လုိက္သြားတယ္။ လုိက္သြားရင္းနဲ႔ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ လံုျခံဳတဲ့ ျခံဝင္းတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာလည္း ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြရွိတယ္။ သူေမြးျမဴေရးျခံမွာ ေနခဲ့တုန္းက သူျမင္ခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့ စိမ္းစိမ္းေလးေတြဟာ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြပဲဆုိတာ သိလုိက္တယ္။ ၾကက္မေတြက သူ႔ေရွ႕မွာ ေျမႀကီးေတြကုိ ယက္ၿပီး အစာရွာစားေနၾကတယ္။ ၾကက္ျဖဴေလးက ၾကက္မေတြကုိ အနားကပ္ၿပီး ၾကက္မေတြလုပ္သလုိ ေျမကုိယက္ၿပီး ၾကက္မေတြကုိ သူလည္း လုပ္တတ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ တကြတ္ကြတ္နဲ႔ အစာျပၿပီး ၾကက္မေတြကုိ သူ႔နားကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာေလးေတြ ျမက္ခင္းရဲ႕ ထိေတြ႕မႈေလးေတြ၊ ေလေျပေလညင္းေလးရဲ႕ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္ကို တိုက္ခတ္တိုးေဝွ႔သြားမႈေတြကို ၾကက္ျဖဴေလးက ပထမဦးဆံုးခံစားရတယ္။ ေအာ္ ငါ ျမက္ခင္းေပၚမွာလည္း ငါေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေျမႀကီးေပၚမွာယက္ၿပီးေတာ့လည္း အစာရွာခြင့္ရၿပီဆုိၿပီးေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနမိတယ္။ ၾကက္မေလးေတြ ျခံရံၿပီး ရင္ဘတ္ကုိေကာ့ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ထုတ္တန္း တစ္ခုေပၚခုန္တက္လုိက္ၿပီး အားရပါးရ လြတ္လပ္ေရးအရသာကို ခံစားရင္း
“ေအာက္အီးအီးအြတ္” လုိ႔ တြန္လုိက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ၁၉၇၅-၇၆ အတြင္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္း (၃) ေဆာင္ ေအာက္(၂)မွာ နံရံမ်ားဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ေန႔ထဲ ဆက္တိုက္ေရးခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ နမိတ္ျပပံု (Metaphor) ဝတၳဳႏွစ္ပုဒ္ထဲက တပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္၊ မူရင္းစာမူေတြကို တလာစီတံုး (ေထာင္တြင္းရွိ အက်ဥ္းသားအိပ္ေဆာင္မ်ားကို ရွာေဖြသိမ္းဆည္းမႈျပဳျခင္း) ဝါဒါေတြက သိမ္းယူသြားခဲ့လို႔ ဦးေႏွာက္မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရာက ျပန္လည္စဥ္းစားျပီးေရးလိုက္တာျဖစ္လို႔ မူရင္းနဲ႔ေတာ့ စာအေရးအသားလြဲခ်င္လြဲေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
နမိတ္ျပပံု (Metaphor) အေနနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြအျဖစ္ ေနေနရတဲ့ ဘဝဟာ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလိုပါဘဲ၊ ၾကက္ေတြဟာ ၾကက္ခ်င္းထဲမွာ ေရာက္ေနေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္း ခြပ္ေနၾကတာကို ျမင္ေယာင္ျပီး ဒီပံုျပင္ေလးကို ေရးဖို႔ စဥ္းစားမိလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတာကို သတိမရနိုင္ဘဲ ငါတို႔က ဘာအေရာင္ ငါတို႔က လူမ်ားတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္နဲ႔နိုင္ငံေရးသေဘာတရားခ်င္းမတူတဲ့ ဘဝတူႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားခ်င္း တိုက္ခိုက္ၾက၊ အာဏပိုင္ေတြကို လွည့္သတင္းေပးလိုေပး၊ ဘံုရန္သူကို အတူတူတိုက္မယ္လို႔ စိတ္မကူးဘဲ၊ ကိုယ္နဲ႔ဝါဒမတူတဲ့သူေတြကို “အနီးဆံုး ရန္သူကို အရင္ေျခမႈန္း” ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကို စုေပါင္းမတြန္းလွန္ဘဲ အားနည္းတဲ့ ဘဝတူႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို သတ္ျဖတ္ဖို႔အထိ ျဖစ္လာတာကို ရြံ႕မုန္းလြန္းလို႔ ဒီပံုျပင္ေလးကို နမိတ္ျပအေနနဲ႔ ေရးလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ခြပ္ေနၾကရင္ ၾကက္သတ္သမားက လည္လွီးတာခံရမယ္လို႔ သတိေပးတဲ့စာေလးပါ။ ဒီပံုျပင္ထဲက စိမ္းေလးဟာ အရင္းရွင္စနစ္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔မွာလြတ္လပ္မႈရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ဘဝလံုျခံဳမႈ မရွိပါဘူး၊ ေတာထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရေပမဲ့ ေတာရိုင္းသဘာဝအရ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွင္း ခံရမွာပါပဲ။ ၾကက္နီခ်ိတ္ကေတာ့ ေထာင္ထဲက ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္၊ အရာရာကို တိုက္မယ္ခိုက္မယ္ သတ္မယ္ျဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနသူ အခ်င္းခ်င္းကို ရန္ျပဳေနတာကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ေမြးျမဴေရး ၾကက္ျဖဴေလးရဲ႕ ေမြးဖြားႀကီးးျပင္းလာမႈဘဝကိုေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ အားလံုးဟာ ပံုစံတူဝတ္စံုေတြ၊ ပံုစံစားရတာေတြ၊ ေနရတာေတြ၊ လူေတြကို ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းတစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး ခံစားမႈေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားတာေတြကို ရည္ၫႊန္းပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ကေတာ့ ဝါဒစြဲမရွိျခင္းကို ေဖာ္ညႊန္းပါတယ္။
အားလံုးကိုေလးစားစြာလ်က္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (၇၄)
0 comments:
Post a Comment