ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၁၉)

December 24, 2013 at 4:02am

၂၈-၂-၂၀၀၂
ဘ၀၏အတိတ္ဆိုးမ်ား တည္ရွိခဲ့ရာ “ေအးရြာ” ဟုဆိုရမည္။ က်ေနာ့ကိုေမြးဖြါးခဲ့သည္မွာ ေအးရြာ ျဖစ္ခဲ့သလို ဘ၀ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္တို႔ကလဲ ေအးရြာ၌ပင္ အစျပဳခဲ့ရသည္။ လူ႔ဘ၀ထဲသို႔ မုန္တိုင္း ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္၀င္ေရာက္ခဲ့ရသည့္က်ေနာ္၊ မာတာမိခင္က က်ေနာ့ကိုေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ မရဏမင္း၏ေခၚ ေဆာင္ရာသို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္သြားခဲ့ရသည္။


အမိမဲ့သားက်ေနာ့ကို ေမတၱာသက္၀င္ ခ်စ္ခင္ၾကရမည့္အစား ၿဂိဳဟ္ဆိုးျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာသူ တစ္ဦးအျဖစ္သာ အားလံုးက လက္ခံယံုၾကည္ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ အေမ့နာေရးေၾကာင့္ ရပ္နီးရပ္ေ၀းမွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း လာခဲ့ၾကသည္။ မည္သူမ်ွ လိုလိုလားလား က်ေနာ့ကို မႏွစ္သက္ၾက။ စြန္႔ပစ္မည့္ေဘးပင္ နီးကပ္ခဲ့ရ သည္။ ကံတရားသည္ တရံတခါ ဆန္းၾကယ္ လြန္းသည္ဟု ဆိုရမည္။  အေမ့ညီမ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ အေမ လံုးရီ က က်ေနာ့ကိုေမြးရန္ တာ၀န္ယူလိုက္သည္။ အေမလံုးရီသည္ အပ်ိဳႀကီး တစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။

အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းရွဳတ္ခ် ျပစ္တင္ၾကေသာ္လည္း အေမလံုးရီက မမွဳခဲ့။ အရာ အားလံုးကို ဥပကၡာျပဳၿပီး က်ေနာ့ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ရန ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အေမ႔နာေရးၿပီးသည္ႏွင့္ အေဖလည္း ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းသိလိုက္ရသည္က တပ္မေတာ္ထဲ ၀င္ေရာက္သြား ေၾကာင္းပင္။ အေမလံုးရီေနထိုင္ရာ သန္လ်င္ေက်ာက္တန္း ေရလယ္ဘုရား အေနာက္စူးစူးရွိ ကရက္ရြာ ေလးသို႔ အႏွီးထုပ္ဘ၀ႏွင့္ပင္က်ေနာ္ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။

အေမလံုးရီသည္ က်ေနာ့ဘ၀၏ ကယ္တင္ရွင္ျဖစ္ယံုတင္မက ေလာကဓံကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ေလွ်ာက္ လွမ္းႏိုင္ရန္အတြက္ ခြန္အားမ်ားစြာကို ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့သည္။ ပံုျပင္၀တၳဳေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္လည္း မိတ္ ဆက္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ဘ၀သည္ က်ေနာ့ဘ၀၊က်ေနာ့ဘ၀သည္ သူ႔ဘ၀သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဖခင္ဆို ေသာ နာမ္စားစကားလံုးမ်ိဳးကို က်ေနာ္မလိုလားမေတာင့္တခဲ့။ အေမလံုးရီ၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ပင္ ၿပီး ျပည့္စံုေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ့ဘ၀၏ ကံၾကမၼာတစ္ဆစ္ခ်ိဳးသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆို ရေပမည္။ က်ေနာ္ခုႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္  မိဘတို႔၀တၱရား ရွိသည့္အတိုင္း အေမလံုးရီက ရွင္ျပဳမဂၤလာ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ကိုရင္ေလးဘ၀ႏွင့္ က်ေနာ့ကိုေဆြျပမ်ိဳးျပအျဖစ္ အေမလံုးရီက ေအးရြာသို႔ုအလည္ခရီး ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။

ေမြးအေမ၏ ဘိုးဘြားတို႔မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြန္႔ပစ္ခဲ့ေသာက်ေနာ့ကို ရုတ္တရက္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အံ့ၾသမွင္သက္မိေနၾကသည္။ က်ေနာ့ကိုဖက္၍ ငိုၾကရင္းတမလြန္မွ အေမ့ကိုလြမ္း ဆြတ္ေန ၾကသည္မွာ မယံုႏိုင္ဖြယ္ရာပင္။ အဖိုးအဖြားမ်ားက ေအးရြာတြင္ က်ေနာ့အားေခတၱထားခဲ့ရန္ အတြက္ အေမလံုးရီကို ၀ိုင္း၀န္းေဖ်ာင္းဖ် နားခ်ေနၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုး အေမလံုးရီလည္း စိတ္ခ် ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ေခတၱထားခဲ့ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ရွင္သာမေဏ က်ေနာ့ကို ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္ ၊နမ္း ရွံဳ႕လိုက္ႏွင့္ ပါးစပ္ကလည္း “သား၊ကိုရင္ေလး ခုႏွစ္ရက္ျပည့္ရင္ အေမ့စီကို ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ ေနာ္၊အေမ သားကိုရင္ေလးကို ရြာထိပ္က ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ လာႀကိဳေနမယ္ေနာ္” ဟု တဖြဖြမွာၾကားရင္း ေလွဆိပ္သို႔ ဆင္း၍ လက္ခတ္ေလွေလးျဖင့္ လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားေတာ့သည္။

အေမလံုးရီ ထြက္ခြာသြားၿပီးသည္ႏွင့္ အဖိုးအဖြားတို႔မွာ ေအာင္ပြဲႀကီးတစ္ခု ရလိုက္သည့္ႏွယ္။ အေမ လံုးရီႏွင့္က်ေနာ့ဘ၀ကို ရက္ရက္စက္စက္ပိုင္းျခားလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အဖိုးအဖြားမ်ားမွက်ေနာ့ကို အေမလံုးရီထံျပန္မပို႔လိုေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ႀကံေတာသခၤ်ိဳင္းထဲရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ခု၌ သြားေရာက္ဖြက္ထားခဲ့ၾကသည္။

ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာအခါ အေဖ့ဖက္မွေဆြမ်ိဳးမ်ား ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး သူတို႔ေနထိုင္ရာအိမ္သို႔ထပ္မံေခၚေဆာင္သြားခဲ့ၾကျပန္သည္။ အေမလံုးရီ ႏွင့္က်ေနာ့ကို ကံၾကမၼာက မည္သို႔မ်ွျပန္လည္ေပါင္းစည္းခြင့္မျပဳခဲ့။ အခ်ိန္တို႔သည္ ဘ၀ကိုတေျဖးေျဖး ၀ါးၿမိဳလာခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးျဖစ္ပြါးၿပီးေနာက္ ဘ၀ကိုအစုန္အဆန္ ကူးခတ္ရင္း ယခုတဖန္ ေအးရြာသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွ ိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္အေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေ၀းကြာေနေသာ အေမလံုးရီ ထံသို႔ အေရာက္သြားမည္ဟုဆံုးျဖတ္၍ ကရက္ရြာသို႔သြားရန္ က်ေနာ္ျပင္လိုက္သည္။ ဟိုးယခင္က သံလ်င္ေက်ာက္တန္းသို႔သြားလ်ွင္ သီတာ သေဘၤာကိုစီးကာသြားရေသာ္လည္း ယခု သန္လ်င္-ရန္ကုန္တံတားႀကီးရွိေနေပၿပီ။ သြားေရးလာေရးက လြယ္လင့္တကူ။

သန္လ်င္သြားမည့္လိုင္းကားကိုစီးရင္း မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အေမလံုးရီကိုေတြ႕ ခ်င္သည့္စိတ္က တားမရ၊ဆီးမရ။ အေမသည္လည္း က်ေနာ့ကိုေမ်ွာ္လင့္ေစာင့္ႀကိဳေနမည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိ ျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားရျပန္သည္။ အေမလံုးရီ က်ေနာ့ကို အျပစ္ဆိုမည္လား၊ နားလည္ခြင့္ လႊတ္ေပးႏိုင္မည္လား ဆိုသည့္အေတြးကလည္း ရင္ကိုလွိဳက္ေမာေစခဲ့ျပန္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အေမလံုးရီႏွင့္ေတြ႕လ်ွင္ အေၾကာင္းအရာအားလံုးကိုအေသးစိတ္ရွင္းျပမည္။ ေတာင့္တမက္ေမာခဲ့ သည့္ အေမလံုးရီရင္ခြင္ထဲ ေမွးစက္အနားယူမည္ဟု ေတြးရင္း စိတ္ကူးႏွင့္ရူးေနရသည့္က်ေနာ္။ ေက်ာက္တန္းေရလယ္ဘုရားေရာက္သည္ ႏွင့္ လိုင္းကားေလးက ထိုးဆိုက္ရပ္နားလိုက္ေတာ့သည္။


ကားေပၚမွဆင္းလိုက္ေတာ့ ေယာင္နနျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္အဆန္းတစ္ခုကို ေရာက္ရွိသကဲ့သို႔ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္က ကရက္သို႔သြားလ်ွင္ႏြားလွည္းႀကံဳႏွင့္သာ သြားၾကသည္။ လမ္းေလ်ွာက္လ်ွင္ အေတာ္ကေလးေ၀းလံလြန္းသည္။ ယခုႏြားလွည္းမ်ားေပ်ာက္၍ အငွားျမင္းလွည္းမ်ားက အစားထိုး၀င္ေရာက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ့နံေဘးတြင္ရပ္ထား ေသာ ျမင္းလွည္းသမားကို “ဦးေလးေရ ကရက္သြားခ်င္လို႔လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္မလား” ဟုေမးလိုက္ေသာ တစ္ခဏ ျမင္းလွည္းသမားက က်ေနာ့ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း သူႏွဳတ္ဖ်ားမွထြက္ေပၚလာေသာစကားသံ ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ပမာလဲက်လုမတတ္ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။

“တူေလး မင္းေျပာတဲ့ ကရက္ ဆိုတာ အခုမရွိေတာ့ဘူး ကြ” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ “ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ဦးေလးရယ္” ဟု က်ေနာ္ တံု႔ျပန္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ျမင္းလွည္းသမားမွ ဆက္၍ရွင္းျပ ေလေတာ့သည္။ “ဟုတ္တယ္ တူေလး၊ အစိုးရက ရြာကိုဖယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ လယ္ယာကိုင္းေတြ၊ ငါးကန္ေတြဘာဆိုဘာတစ္ခုမွမက်န္ေတာ့ဘူးကြဲ႕။ သစ္ ပင္ႀကီးေတြ ေတာင္ေျမေကာ္စက္ေတြနဲ႔ တြန္းလွဲပစ္ခဲ့ၾကတာ အခုေတာ့လြင္တီးေခါင္ေခါင္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ ေပါ့ကြာ။

လယ္ယာေျမအားလံုးကိုအလင္း၀င္လာတဲ့ ဘိန္းဘုရင္ခြန္ဆာဆိုတဲ့လူက အစိုးရစီက၀ယ္ လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ငါး၊ပုစြန္ေမြးျမဴေရးကန္ေတြတူးေနၾကေလရဲ႕။ရြာကလူေတြလဲ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရရွာၾကဘူး။ ယိုးဒယားေတြပဲအလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ့တူ ေနာက္ေတာ့မင္းျမင္ပါလိမ့္မယ္” ဟုဆိုလိုက္သည္။ “ဒါဆိုရြာကလူေတြဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ ဦးေလး” ဟုေမးလိုက္ျပန္ရာ “ရွိပါတယ္ ကြာ၊ အစိုးရ ျပန္လည္ခ်ထားေပးတဲ့ စုစည္းရြာမွာေလ၊ ေျမကြက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေတြေတာ့ ျပန္ရၾက တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ေတြကအဖတ္ဆယ္လို႔ မရသလို အနာဂါတ္ဆိုတာ ရီစရာပ်က္လံုးတစ္ခုလားလို႔ ေတာင္ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ တခ်ိဳ႕က စက္ခ်ဳပ္ရံုေတြမွာအလုပ္၀င္လုပ္သူလုပ္၊ငါ့လိုျမင္းလွည္းေမာင္းသူ ေမာင္းေပါ့။ ၀မ္းေရးအတြက္ ရရာအလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး မေသရံုတမယ္ရပ္တည္ေနၾကရတာေပါ့ ငါ့တူရယ္” ဟုေဆြးေျမ့ေၾကကြဲဖြယ္ ျမည္တမ္းလိုက္ေလသည္။

 ဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္း “ငါ့တူက ကရက္ရြာကိုသိတယ္ဆိုေတာ့ဘယ္သူေတြကိုသိတာလဲကြ၊ ငါက ကရက္ရြာသားပဲေလကြာ”ဟု သူ႔ကိုယ္သူမိတ္ဆက္ေပးျပန္သည္။ က်ေနာ့ႏွဳတ္ကလည္းတံု႔ဆိုင္းမေန ေတာ့ပဲ “ဦးသိန္းေမာင္၊ေဒၚသန္းႏြဲ႕ ရဲ႕သမီး အေမလံုးရီရဲ႕သား ၀င္းကိုႀကီး ေလ” ဟုေျဖလိုက္ေသာ အခါ ျမင္းလွည္းသမားမွ က်ေနာ့ကိုေငးၾကည့္ရင္း မွင္သက္သြားပံုရသည္။ ေခါင္းကိုေလးေလးသြဲ႕သြဲ႕ ၿငိမ့္ရင္း “ေအာ္ မင္းေတာင္အေတာ္ႀကီးေနၿပီပဲ၊ ဘ၀ေတြကလည္း မယံုၾကည္ႏိုင္စရာအျပည့္နဲ႔ပါလား ကြာ” ဟုဦးတည္ရာမဲ့ေျပာေနသည့္စကားကို က်ေနာ္ေကာင္းစြာနားမလည္ႏိုင္ခဲ့။

“ဦးေလးေရ အေမ ေနေကာင္းရဲ႕လားဗ်ာ၊ က်ေနာ္အေမ့ကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနၿပီဗ်၊ အေမက်ေနာ့ကို အရမ္းေမ်ွာ္လင့္ ေတာင့္တေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္၊ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ခ်စ္လ်က္နဲ႔အေမနဲ႔ ေ၀းေနရတာပါ ဦးေလးရာ” ဟုဆိုလိုက္မိျပန္သည္။ ျမင္းလွည္းသမား ဦးေလးကလည္း “ေအး ေအး၊ မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့ မလံုးရီက မင္းထက္ပိုခ်စ္လိမ့္မယ္ လို႔ငါယံုၾကည္ တယ္ကြာ။ မင္းရြာက ေပ်ာက္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မင္းအေမရြာထိပ္က ထန္းပင္ႀကီး ေအာက္မွာ လာေစာင့္ေနတာဒီေန႔ထိပဲ” ဟု ဆိုလာခဲ့သည္။ “ဦးေလးေျပာေတာ့ ရြာမရွိေတာ့ဘူးဆို၊ အခုတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါလား”ဟု ထပ္မံေမးလိုက္ ေတာ့ “ေအးေလ ရြာေရာက္ေတာ့မင္းရွင္းသြားမွာပါ၊ လာ ျမင္းလွည္းေပၚတက္”ဟုဆိုကာ ျမင္းလွည္း ကေလးျဖင့္ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့သည္။

ျမင္းလွည္းေလးမွာ ရြာသစ္ေလးသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ျမင္းလွည္းသမားဦးေလးမွ “ဟိုးက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးက မင္းတို႔အိမ္ေလ၊သြားလိုက္ေတာ့” ဟုဆို လိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္ အေျပးကေလး ၿခံ၀င္းေလးအတြင္းသို႔လွမ္း၀င္ရင္း “အေမေရ၊ သား၀င္းကို ျပန္ လာၿပီဗ်” ဟုအားရ၀မ္းသာ လွမ္းေအာ္လိုက္ရာ အိမ္အေပၚမွအဖြားအိုတစ္ဦး တံုရီစြာျဖင့္ဆင္းလာခဲ့ သည္။ ဇရာ၏ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္လား (သို႔) စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ေန၍လား ေတာ့မသိ ၊ အရိုးေပၚ အေရတင္ေသာလက္အစံုျဖင့္ က်ေနာ့ကိုေပြ႕ဖက္နမ္းရွံဳ႕ရင္း “သားရယ္ မင္းျပန္လာတာ ေနာက္က် လြန္းလိုက္တာကြယ္” ဟု ျမည္တြန္ရင္း ပါးျပင္ထက္မွမ်က္ရည္တို႔က အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာစီးဆင္းေန ေတာ့သည္။

အေမလံုးရီ၏ အေမ ေဒၚသန္းႏြဲ႕ ပင္ျဖစ္သည္။ ႏွဳတ္မွလည္းတစ္ဆက္တည္း “မင္းအေမ လံုးရီ ေလ မင္း ျပန္လာမဲ့ေန႔ကို ရြာထိပ္ကထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္သြားေစာင့္ေနခဲ့ တာသားရဲ႕၊ ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ က်န္းမာေရးလည္းထိခိုက္ၿပီး မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္တမိႈင္မိႈင္တေတြ ေတြနဲ႔ ထန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားရတာကြဲ႕၊ အခုဆိုရင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၿပီေပါ့ကြယ္။ အခုေတာ့ မင္းအေမရဲ႕အုတ္ဂူေလးလဲမရွိေတာ့ဘူး၊ ငါးပုစြန္ေမြးျမဴေရးကန္ေတြျဖစ္ကုန္ ၾကၿပီသားရယ္” ဟု ဆိုလိုက္သည့္စကားသံသည္ က်ေနာ့စိတ္ႏွလံုးတို႔မိုးႀကိဳးထိမွန္သကဲ့သို႔ လြင့္စင္ ေၾကမြသြားခဲ့ရေတာ့သည္။

ဆက္ပါအံုးမည္။

အုပ္ၾကီးေဖ
၂၄-၁၂-၂၀၁၃