ႏွလံုးသားဒိုင္ယာရီ (၁၈)

December 19, 2013 at 2:54am

၂၆-၂-၂၀၀၂
အညၾတသူပုန္တစ္ဦး စီးနင္းလိုက္ပါခဲ့ေသာ သာစည္-ရန္ကုန္အျမန္ရထားႀကီးမွာ အရွိန္အဟုန္ ခပ္ျပင္းျပင္းျဖင့္ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္သို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းလ်က္ရွိသည္။ ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ာက္ ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္မွဳ ဒဏ္ ေၾကာင့္ မည္မ်ွၾကာၾကာ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ၊
မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔၀င္ခါနီးမွလန္႔ကာႏိုးထခဲ့ရသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မည္ဆိုသည့္အသိက ရင္ကိုအေတာ္လွဳပ္ခတ္ေစခဲ့သည္။

ရန္ကုန္ေရာက္လ်ွင္မည္သို႔ဆက္လက္လြင့္ေမ်ာေနမည္ကို မေတြး ခဲ့၊ယခင္ေနခဲ့ဖူးေသာ ေနရာေဟာင္းမ်ားက ရွိေနခဲ့သည္။ ရထားႀကီးမလႊကုန္းဘူတာအနီးအရွိန္ေလ်ွာ့ေတာ့ ဆင္းရန္ျပင္လိုက္ေသးသည္။ ၿမဲၿမံစြာခ်ည္ ေႏွာင္ထားေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္မွာလြယ္လင့္တကူ ျဖဳတ္မရ၊ သို႔ႏွင့္ဘူတာႀကီးသို႔ဆိုက္ေရာက္သြား ခဲ့ရသည္။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး ဘူတာႀကီးအျပင္သို႔ ဦးတည္ေလ်ွာက္လွမ္းလိုက္သည္။ က်ေနာ့အေရွ႕ မနီးမေ၀းတြင္ ယူနီေဖါင္းအျပာေရာင္ႏွင့္လူတစ္ဦးက ခရီးသည္မ်ားထံမွ တစ္ခုခုေတာင္းခံေနေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။

က်ေနာ္ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ မွတ္ပံုတင္မွာေသခ်ာစြာၾကည့္လ်ွင္ အတုျပဳလုပ္ ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ေပသည္။ ေရွ႕တိုးအခက္၊ ေနာက္ဆုတ္အခက္ႀကံဳေနရသည္။ အနီးေရာက္မွ ရထားလက္မွတ္မ်ား ျပန္လည္ေတာင္းခံျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္ႏွင့္ ဆို႔နင့္ေနေသာအပူလံုး တို႔သည္လည္း ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ဘူတာႀကီးအျပင္ေရာက္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားကို ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။ ယခင္အေျခအေနႏွင့္ယခုအခင္းအက်င္းမွာ ကြာျခားမွဳ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြ႕ရ။ အေငြ႕အသက္ေဟာင္းတို႔သာ လႊမ္းၿခံဳဆီးႀကိဳေပြ႕ဖက္သလို ခံစားလိုက္ရ သည္။

က်ေနာ့အနီးသို႔ Taxi ကားသမားတစ္ဦးခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး “ ညီေလး အကိုဘယ္ပို႔ေပးရမလဲ” ဟု ေမးလာခဲ့သည္။ ေ၀းေ၀းလံလံေတြးမေနေတာ့၊ “ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားေစ်းသြားမယ္ဗ်ာ၊ဘယ္ ေလာက္က်မလဲ” ဟု ျပန္လည္ ေမးလိုက္ေသာအခါ “ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေပးပါ ညီေလးရာ”ဟုဆိုလာသည္။ လိုင္းကားျဖင့္ခရီးသြားျခင္းထက္ Taxi ျဖင့္သြားျခင္းက လိုရာခရီးကိုအျမန္ေရာက္ႏိုင္သလို လံုၿခံဳမွဳ လည္းစိတ္ခ်ရေသာေၾကာင့္ Taxi ျဖင့္သြားျဖစ္ ခဲ့သည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေမာင္းႏွင္ၿပီးေနာက္ ၾကည့္ျမင္ တိုင္ကမ္းနားေစ်းသို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

က်သင့္ေငြကိုရွင္းေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုလြယ္ရင္း မိခင္ေခါင္းခ်ခဲ့ရာ ရြာေလးသို႔ ဆက္လက္ သြားရန္ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ က်ေနာ့ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ပန္းလွိဳင္ျမစ္တစ္ခုသာ ျခားနားေသာ္လည္း လူေနမွဳအဆင့္အတန္း၊ က်န္းမာေရး၊ပညာေရး အစစအရာရာနိမ့္ပါးခဲ့ၾကရသည္။ လမ္းခရီးမွာလည္း ေခ်ာေမြ႕ေျဖာင့္ျဖဴးသည္ေတာ့မဟုတ္၊ လက္ခတ္ေလွျဖင့္ တစ္နာရီခြဲခန္႔ေလွာ္ခတ္ရၿပီး စက္တပ္ေလွ ဆိုလ်ွင္ (၄၅)မိနစ္ခန္႔ေမာင္းႏွင္ရေလသည္။ မိုးတြင္းကာလဆိုလ်ွင္ အသက္ကိုဖက္ႏွင့္ထုပ္ သကဲ့သို႔ ထားတတ္ၾကရသည္။ အႏၱရာယ္မ်ားက အၿမဲတမ္းႀကိဳလင့္ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေလွဆိပ္ရွိ ရာသို႔က်ေနာ္ဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ေလွသမားမ်ားက စက္ကေလး၊စက္ဆန္း၊ေဘာ္လံုးညြန္႔၊ေအးရြာ၊၀ါး ရံုဆိပ္ စသည့္ပို႔ေဆာင္ေပးမည့္ရြာအမည္နာမမ်ားကို ရြတ္ဆိုရင္း ခရီးသည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္ေနလ်က္ ရွိသည္။

 “ေအးရြာ….ေအးရြာ” ဟုေအာ္ေနေသာ စက္ေလွေပၚသို႔က်ေနာ္တက္သြားလိုက္သည္ႏွင့္ ေလွ၀မ္း အတြင္းရွိ လူမ်ားက က်ေနာ့ကို တစိမ္းဆန္ဆန္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ရြာျပန္မေရာက္သည္မွာ (၁၀)စု ႏွစ္ တစ္ခုမက ရွိခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က်ေနာ့ကို ၾကည့္ေနျခင္းပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ သူတို႔အားလံုး အၾကည့္ကို ဥပကၡာျပဳရင္း အေ၀းသို႔ ေငးေမာရင္း စီးနင္းလိုက္ပါလာလိုက္သည္။ အေတာ္ေလးစီးနင္းၿပီးေနာက္ ေအးရြာအလယ္တံတားသို႔ စက္ေလွေလးဆိုက္ကပ္လိုက္သည္။ က်ေနာ္မထ၊ ထိုင္ၿမဲထိုင္ေနေသာ ေၾကာင့္ စက္ေလွသမားမွ “ညီေလး ဆင္းလို႔ရၿပီ၊ ဒါဂိတ္ဆံုးပဲကြ”ဟု ဆိုလိုက္သည္။ “၀န္သာ ထိမပို႔ ေတာ့ဘူးလားအကို”ဟုထပ္မံေမးလိုက္ေတာ့ စက္ေလွသမားမွ“၀န္သာမွမရွိေတာ့တာ” ဟုေျဖေလ သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္းတံတားေပၚသို႔တက္လိုက္ေတာ့သည္။ ၀န္သာမွာ က်ေနာ္တို႔ေနထိုင္ရာ ေအးရြာ အေနာက္ပိုင္းကိုုဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာႀကီးတစ္ရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေရွ႕ပိုင္း၊အလယ္ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း ဟူ၍ အပိုင္း(၃)ပိုင္းျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထားေသာရြာႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ အိတ္ကိုလြယ္ရင္း ရြာလယ္လမ္းမႀကီးအတိုင္း အေနာက္ဖက္သို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ က်ေနာ့္ကုိ သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး၊ မသိမသာတစ္ဖံု ၾကည့္ေန ၾကသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ငယ္စဥ္ကေတြ႕ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို အံ့ၾသ မွင္သက္ဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပန္းလွိဳင္ဆန္စက္ႀကီး မရွိေတာ့သလို၊ အုတ္ေရကန္မ်ားလည္း မေတြ႕ ရေတာ့။ ထီးထီးမားမားရပ္ေနေသာ ဆန္စက္ေခါင္းတိုင္ႀကီး တစ္ခုသာႀကိဳလင့္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ အေတာ္ရွဳပ္ေထြးသြားခဲ့သည္။ ဘိုးဘြားမ်ား ေနထိုင္ရာအိမ္သို႔ ေရာက္ျပန္ေတာ့ အဖြါးျဖစ္သူမွာ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေနသည္။

က်ေနာ့ကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ အရိုး တစ္ၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚေနေသာ လက္ခေလး ျဖင့္ လွမ္းဖက္ဆုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္မိုးတို႔ရြာသြန္းေလသည္။ က်ေနာ္သည္လည္း ဆို႔နင့္ေၾကကြဲလ်က္၊ က်ေနာ္ေရာက္သည့္သတင္းက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားထံ မည္သို႔ေရာက္သြားသည္မသိ၊ တဖြဲဖြဲေရာက္ လာၾကေတာ့သည္။ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ထိုးႏွက္ၾကျပန္သည္။ မုသားမပါ၊ လကၤာမေခ်ာဆိုသကဲ့သို႔ တစ္နယ္၊ တစ္ေက်းတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ခဏတာလာေရာက္ လည္ပတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသာ ရွင္းျပလိုက္သည္။

က်ေနာ္ရြာျပန္မေရာက္သည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ အဖိုးျဖစ္သူႏွင့္ ဦးေလး တစ္ေယာက္လည္း တိမ္းပါးသြားေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ အဖိုးဆံုးၿပီး ေနာက္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဓါးမဦးခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ေသာ လယ္ယာ အေတာ္မ်ားမ်ား စား၀တ္ ေနေရးအတြက္ ေငြႏွင့္အလဲအလွယ္ လုပ္လိုက္ရသည္။ အိမ္စီးပြါးေရးအေျခအေနက ယိမ္းယိုင္ၿပိဳလဲ လ်က္ရွိေနသည္။ ယခင္ကတည္ရွိခဲ့ေသာ ပန္းလွိဳင္ဆန္စက္ႀကီးအေၾကာင္းကိုလဲ စိတ္မေကာင္း စရာ ၾကားသိရျပန္ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ကမၻာေက်ာ္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာ ေသာအခါ ေက်ာင္း သား၊ ျပည္သူ၊ ရဟန္းရွင္တို႔မွာ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို႔ကိုဥပကၡာျပဳၿပီး တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကို အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး တို႔ျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနခ်ိန္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ အတၱ သမားမ်ားမွ “ေတာမီးေလာင္၊ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္းခတ္” ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိတို႔အသက္ရွင္ႀကီး ျပင္းခဲ့ရာ ေအးရြာကိုပင္ ျပန္၍ဓါးျပတိုက္၊ ဆက္ေၾကးေကာက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ဦးေဆာင္သူမွာ ေဂြးနီ ႏွင့္ လွ၀င္း တို႔ႏွစ္ဦး ျ့ဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ သိုင္းဆရာမ်ားျဖစ္သလို ဒုတ္ျပီး၊ ဓါးျပီးသည္ဟု နာမည္ၾကီးသည့္ အေလ်ာက္ ထင္ရာစိုင္း ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိမႈက  “ သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္ ေငြတစ္ေထာင္၊ ဓနိၾကမ္းခင္း ဆန္တစ္တင္း ” ဟူ၍ျဖစ္ သည္။

သူတို႔ရန္ကိုေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားမွာလည္း မျဖစ္မေန ေပးေဆာင္ၾကရသည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ား ပ်က္စီးေနေသာ ကာလဆိုးႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ရြာကို ဆက္ေၾကး ေကာက္ရံုပင္ အားမရႏိုင္၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ရြာ၏၀မ္းေရးကို ၿငိွမ္းသတ္ေပးခဲ့ေသာ ပန္းလွိဳင္ဆန္စက္ ႀကီးကိုပါ ရန္ရွာ လာၾကသည္။ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ကို ေငြတစ္သိန္း လွမ္း၍ေတာင္းလိုက္သည္။ သတ္မွတ္ ရက္အတြင္း မေပးပါက ဆန္စက္ကိုဖ်က္ဆီးမည့္အေၾကာင္း ရာဇသံေပးလိုက္သည္။ မည္သို႔မ်ွ အေၾကာင္းျပန္မလာေသာအခါ ေဂြးနီ၊ လွ၀င္းဦးစီး လူမိုက္ဂိုဏ္းအဖြဲ႕မွဆန္စက္ႀကီးကို ၿဖိဳလိုက္ၾက သည္။ စား၀တ္ေနေရးအခက္ႀကံဳေနေသာ ရြာသားအခ်ိဳ႕ကပါ ပူးေပါင္းၿဖိဳဖ်က္ ႏွိပ္စက္လိုက္ရာ(၃)ရက္ ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ဘြိဳင္လာအိုးႏွင့္ ေခါင္းတိုင္ႀကီးသာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ လူမိုက္တို႔၏ အလို ရမၼက္မွာ ႀကီးလြန္းလွသည္။


တစ္ရြာလံုး အသံုးျပဳလ်က္ရွိေသာ ေရကန္မ်ားကိုလည္း ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး အုတ္ခဲ မ်ားတူးယူၾကျပန္သည္။ လံုး၀ မခံမရပ္ႏိုင္ၾကသည့္အဆံုး ရြာသားမ်ား ပူးေပါင္း၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးအား လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ လူမိုက္တို႔ သြားရာလမ္းအတိုင္း သူတို႔ေလ်ွာက္လွမ္း လိုက္ရေလေတာသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာ လ(၁၈)ရက္ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဂြးနီႏွင့္လွ၀င္း အား သတ္ျဖတ္ရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သည့္ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်လိုက္ေၾကာင္းေျပာျပ၍ သိ ခြင့္ရလိုက္သည္။

အသိမဲ့ လူရမ္းကားတစ္စု၏ အစပ်ိဳးေမႊးလိုက္ေသာမီးေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ဦးစီး အေတာ္မ်ားမ်ား ေထာင္နန္းစံ သြားေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားမွာ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ခဲ့ ၾကရသည္။ ထိုအျဖစ္ဆိုးႀကီးမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတာ္ ႀကီးႏွင့္ ျမစ္တစ္ခုသာျခားေသာ ေအးရြာတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ရြာကေလးအတြင္း လွည့္လည္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မယံုၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ရာျမင္ ကြင္းမ်ားက ႏွလံုးအိမ္အတြင္း ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္ လာခဲ့ျပန္သည္။ ယေန႔တိုင္စိုးမိုးေနဆဲ…။ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က က်ေနာ့ကို မမွတ္မိေတာ့။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးထက္ ေန႔ရွိသမ်ွ အရက္ေသာက္ ရေရးသာ အဓိကျဖစ္ေနသည္။ အရက္ကသူတို႔ကိုလက္ဦးမွဳရယူထားသည္။ အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေတာ့ မွတ္မိၾကသည္။ သူတို႔ဘ၀ကလည္း ေန႔လား၊ ညလားမသိ၊ အဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မွဳ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေအာက္ပိုင္းမ်ားခ်ိနဲ႔၍ အိပ္ယာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲေနၾကရသည္။

မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုမွာ အိမ္ ေထာင္က်သူက်၊ အခ်ဳိ႕လည္း မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အရွက္ႏွင့္သိကၡာကိုဥပကၡာျပဳ၍ ဇိမ္ခန္းမ်ားေရာက္ ေနၾကၿပီ။ တစ္လင္၊တစ္မယားစနစ္ ပ်က္သုဥ္းကာ လင္တစ္ေယာက္၊ မယားႏွစ္ေယာက္ က အစားထိုး ၀င္ေရာက္ေနသည္။ အသက္မျပည့္မီ အိမ္ေထာင္ျပဳ သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ရြာေလးအတြင္းရွိ ျမင္ ကြင္းတို႔ကို ဆက္လက္ၾကည့္ရွဳႏိုင္စြမ္း က်ေနာ့မွာ မရွိေတာ့။ ခြန္အားသတၱိမ်ားကုန္ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ စနစ္ဆိုးတစ္ခု မခ်ဳပ္ၿငိမ္းသမ်ွ ဒီရြာေလးထဲရွိ ဘ၀ေတြကလည္း မည္သို႔စခန္းဆက္သြားအံုးမည္ဆို သည္ကို မသိႏိုင္။

 ယခုအခါ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန အရပ္ရပ္မွာလည္း တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာခဲ့ၿပီ။ ရြာေလးထဲရွိ ဘ၀မ်ား သည္လည္း စနစ္ဆိုးေအာက္မွရုန္းထြက္ႏိုင္ၿပီး အဆင့္အတန္းျပည့္၀၍ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ရြာေလး အျဖစ္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိေနေလမည္လား ဟုျမင္ေယာင္မိရင္း……….။

ဆက္ပါအံုးမည္။

အုပ္ႀကီးေဖ
၁၈-၁၂-၂၀၁၃