Friday, March 25, 2016

ထားရစ္ေသာအတိတ္ ခ်ဳိျမေစ


အိပ္ရာက ႏုိးေတာ့ အေတာ္ေလးေမွာင္၍ ေနၿပီ။ ေခါင္းရင္းက ျပတင္းတံခါးကို မပိတ္မိသျဖင့္ အေအးမိခ်င္ သလိုျဖစ္လာသည္။ အိပ္ရာေပၚမွဆင္းလိုက္ေတာ့ မိုက္ခနဲျဖစ္ခ်င္သည္။ အားနည္းေနေရာ့သလား။ အိမ္အျပင္ မထြက္ဘဲ အိမ္ထဲတြင္ ရွိသည့္စားစရာမ်ားကိုသာ ၿပီးစလြယ္စားေနခဲ့သည္မ်ားက အာဟာရမျဖစ္ေျမာက္ေလ ဘူးလား။
ထိုအခါမွ တစ္ေနကုန္ ဘာမွ မစားရေသးတာကို သတိရလိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲမွာလည္း ဆာေလာင္ေနသလား၊ ေလမ်ားျဖင့္ပဲ ျပည့္က်ပ္ေနသလား ဘာမွမခံစားရေတာ့သလိုပင္။
အျပင္က အလင္းျပျပေလးသာ ဝင္ေနၿပီး အိမ္ခန္းတစ္ခုလံုး ေမွာင္ရီရီျဖစ္ေနျခင္းက ပို၍ ညစ္ညဴးေစသည္။
အိမ္ေနာက္ေဖးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေရွ႕ဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခုလို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရ သည္မွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္မွ် ရွိေနၿပီလဲ။ ဘယ္ႏွရက္၊ ဘယ္ႏွလ ေလာက္မ်ား ရွိေနၿပီလဲ။ အဝါေရာင္ခန္းဆီစမ်ား တလူလူလြင့္ေနေသာ ဤအိမ္ထဲသို႕ မည္သူမွ် မလာတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီတံခါးဝသို႕ ဘယ္သူမွ ျဖတ္သန္းမသြားလာခဲ့သည္မွာ ၾကာလွၿပီ။
ရပ္ေနသည့္ေနရာမွ အနည္းငယ္မွ် ေရြ႕၍ မရေတာ့သလို ေအးစက္၍ ေနေလၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုးခ်မ္းလာသ လိုလို၊ အဖ်ားတက္လာသလိုလို တုန္ခိုက္လာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ေခၚရင္ေကာင္းမလား။
ဖုန္းဆက္ေခၚရမည့္အနီးဆံုးလူကို စဥ္းစားေသာ္လည္း သူကလြဲ၍ တစ္ေယာက္မွ် ေပၚမလာ။ ရွားပါးလိုက္တဲ့ မိတ္ေဆြ။ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ကာလမ်ားေၾကာင့္ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းသာ အရင္းႏွီးဆံုး ဟု ထင္ေယာင္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။
ခံုေပၚက တယ္လီဖုန္းကိုလက္လွမ္းယူရင္း အိမ္မက္ထဲတြင္ပင္ မွတ္မိေနသည့္ ဖုန္းနံပါတ္ကို ႏွိပ္မိသည္။ ဖုန္းေခၚသံ သက္သက္သာ ၾကားေနရၿပီး ရင္ထဲ ထံု၍လာသည္။ ဘဝသည္ ရယ္စရာေကာင္းလွသည္ဟု ထင္မိသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္စြာပင္ အသံထြက္၍ ရယ္မိသည္။
ေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက တတြဲတြဲႏွင့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာရေသာသူ၊ ရည္းစားသက္တမ္း ၇ ႏွစ္မွာ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ လက္ထက္ၿပီး သည္အိမ္ေလးမွာ ရာသက္ပန္ေနဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူ။ ဒါေတြဟာ ရယ္စရာေတြပါလား ေမာင္ရယ္။
ရုတ္တရက္ ႏြားႏို႕ပူပူတစ္ခြက္ကို သူယူလာမယ္ထင္မိသည္။ ေရွာေစာင္ေလးပါ သယ္လာၿပီး ေအးေနၿပီမို႕လား လာခဲ့ လာခဲ့ ဆိုၿပီး သူလာေထြးေတာ့မလားဟု အိမ္ခန္းဝကို ေမွ်ာ္မိသည္။ ေမွ်ာ္စမ္း ေမွ်ာ္စမ္း ဘဝရဲ႕ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြဟာ ေမွ်ာ္ရဖို႕ပဲ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အိမ္ထဲတြင္ ပိုပိုေမွာင္လာသည္။ ထိုင္ေနရာမွ ထမရေသး။ ေန႕လယ္ခင္းတစ္ခုလံုး ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ခဲ့သည္ကို ေနာင္တရခ်င္သည္။ ဒီညကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရေတာ့မလဲ။ မ်က္လံုး အေၾကာင္သားျဖင့္ တံခါးဝကိုေငးကာ သူ႕ကိုေမွ်ာ္ရမည္လား။ တျခားသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရွိေနေသာ သူ႕ကို စိတ္ကူးပံုေဖာ္ၾကည့္ကာ ရူးရမည္ေလာ။ အတိတ္ဘဝေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ေတြးကာ ငိုေၾကြးရဦးမည္ေလာ။ အရာရာ တိုင္းသည္ အေတြးႏွင့္ပင္ ပင္ပန္းစရာေကာင္းလွသည္ကို ေမာင္မသိႏိုင္ေပ။
၁၀ ႏွစ္တာမွ် ယံုၾကည္ခဲ့ရေသာ၊ ျမတ္ႏိုးရေသာသူသည္ တျခားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိပါသည္ဆိုသည္ မွာ မ်က္လွည့္ျပသည္ႏွင့္ပင္ တူေခ်ေတာ့သည္။ ခံစားခ်က္မ်ားေျပာင္းလဲလြယ္သည္ကို အရင္းအျမစ္ ရွာ၍ပင္ မရပါ။
ေမာင္ထားခဲ့ရင္ ဆိုေသာ အေတြးမ်ား မည္သည့္အခါမွ် မေတြးခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မသည္ ေမာင္တကယ္တမ္း ထားခဲ့ႏိုင္ေသာအခါ မည္ကဲ့သို႕ က်န္ရစ္ရမည္ကို ေမာင္မေတြးေလေရာ့သလား။ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ေလး တစ္ခုမွာ လက္မွတ္ထိုးႏိုင္ရန္ အတူတကြ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကေသာ္လည္း ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္တြင္ လက္မွတ္ေလး ထင္လာရန္မွာ ေမာင္တစ္ေယာက္အတြက္ နာရီပိုင္းမွ်ပင္မၾကာခဲ့ပါ။
အေမွာင္သည္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းလွေခ်သည္တကား။ တခ်က္ခ်က္ျမည္ေနေသာ နာရီသံသည္ ေအးစက္ျခင္းႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိစြာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ တစ္ကိုယ္တည္းပါလား ဆိုေသာ အေတြးသည္ ေျမႀကီးထဲ နစ္ဝင္သြားေတာ့မည့္အခါလို ေၾကာက္လန္႕တၾကားျဖစ္ေစသည္။ ကက္ဆက္ဖြင့္လို္က္ရမလား၊ မီးဖြင့္လိုက္ရမလား။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဖုန္းေခၚရမလား။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘဲ ထိုေနရာမွာပင္ ေတာင့္တင္းစြာ ရွိေနျပန္သည္။
ေမွာင္မည္းေနသည့္အထဲမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရွိေနေသာ ခံုေပၚတြင္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ေလးကိုျမင္ေနရ သလို ပင္။ ျပတင္းမွတိုက္လာသည့္ေလႏွင့္အတူ ထိုစာခ်ဳပ္ကို လြင့္သြားေစခ်င္သည္။ ထိုစာခ်ဳပ္သည္ သံေယာဇဥ္ကို မျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေမာင့္သေဘာထားကို အထင္းသားျမင္ရသည္မို႕ ထိုစာခ်ဳပ္ကို ေၾကာက္လွသည္။
ဘဝအတြက္ မွားယြင္းသူသည္ သစၥာမဲ့ေသာ ေမာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ ဝမ္းနည္းထိခိုက္လြယ္ေသာ ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကို ခ်စ္သည္ဟု ရုတ္တရက္ဆိုလာေသာ ခပ္လွလွမိန္းကေလးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ ေၾကာက္ေနရသူသည္ ကၽြန္မသာ ျဖစ္သည္။
အေမွာင္ထဲမွ ၾကိဳးစားထကာ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္မ ဘာကိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ေမာင့္ကို ျပန္ရရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလည္း မျပဳခ်င္ေတာ့ပါ။ တံခါးေခါက္သံ ထြက္ေပၚမလာေသာ အိမ္ေပါက္ဝဆီကိုလည္း မေမွ်ာ္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမာင္ထားခဲ့ေသာ အမွတ္တရမ်ားကိုလည္း ေၾကာက္ရြံ႕မေနခ်င္ေတာ့။
အနာဂါတ္တြင္ ခုညလို ေမွးမွိန္ၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းမေနဖို႕ စိတ္ေတြကို ျပင္ဆင္ခ်င္သည္။ ေမာင္ထားခဲ့ ေသာ အေမွာင္ထဲတြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေခ်ာက္ခ်ားေနခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘဝတြင္ ဆံုးရွဳံးသြား ေသာ အရာတစ္ခုအတြက္ ဤမွ်အခ်ိန္ေပးရလွ်င္ လံုေလာက္သင့္ ၿပီ။
သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ငါးခ်က္ၾကားရၿပီ။ လင္းလုၿပီလား။ ေစ့ထားသည့္ အိမ္တံခါးဝဆီသို႕ အားယူကာ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။မနက္ခင္းေလေအးက ဇီဇဝါပန္းနံ႔ႏွင့္အတူ လွမ္းႀကိဳလိုက္သည္။ လင္းေရာင္ပ်ဳိ႕ပ်ဳိ႕ေလးထဲမွ ဇီဇဝါပန္းတို႕ လန္းဆန္းေနၾကသည္။ ေလွ်ာက္လွမ္းစရာလမ္း က်န္ေသးသမွ်ေတာ့ အားတင္းကာ ေလွ်ာက္လွမ္းရေပဦးမည္။ ဘဝတြင္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းျဖင့္ ေမ့ေမာ၍ မေနလိုေတာ့ပါ။

မိ
24/3/2016
Photo by google

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...