ထုပ္မထားတဲ့ Valentine လက္ေဆာင္ (ဘာသာျပန္)
|
10:22 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ကယ္လီဖိုးနီးယားေတာင္ပိုင္းမွာရွိတဲ့ မုန္႔ဖိုနဲ႔ တြဲထားတဲ့
ကိုကိုစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးအျဖစ္ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။
ကယ္လီဖိုးနီယားရဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီညေတြမွာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေလရူးေလးေတြဟာ
စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ တံခါးမႀကီးကို တိုက္ခတ္တဲ့အခါ တစ္စံုတစ္ေယာက္က
တံခါးေခါက္ေနသလိုလို ပါပဲ။
ညကိုးနာရီေလာက္ ထိုးလာတဲ့အခါ အရာအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ပ်င္းစရာေကာင္းလာၿပီး ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ၀မ္းနည္းစိတ္၀င္လာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ရုပ္ရွင္ရံုတို႔၊ ကစားကြင္းတို႔ သြားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဆိုင္ပိတ္တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ရရွာသည္။
အဲဒီအခ်ိန္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာတဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို သိပ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ သူ၀င္လာတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေလရူးေလေ၀ွ႔ေလးေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြဟာ သူ႔နဲ႔ အတူ ပါလာတယ္။ ေနာက္ တံခါးမႀကီးကို သူ ပိတ္လိုက္တာေတာ့ အျပင္ဘက္က ေလတိုက္သံေတြအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ရင္း။ အဲဒီအခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက လာကိုင္တယ္၊ ေနာက္
"ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ" လို႔ တီးတိုးလာေျပာၿပီး တစ္လက္စတည္း သူ႔ကို အံ့ဩတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ဆက္ၿပီး
"ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴနဲ႔ လူေပါ့၊ နင္ သူ႔ကို စားပြဲမထိုးရင္ ဒီဆိုင္မွာ ဘာမွ မစားဘူးတဲ့ေလ" လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
ကၽြန္မလည္း အံ့ဩတဲ့စိတ္နဲ႔ တံေတြးကို ခပ္ျပစ္ျပစ္ေလး မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး
"ရူးမ်ား ရူးေနလား မသိဘူး" လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ၾကည့္ရွင္းလိုက္ေဟ့" လို႔ ခနဲ႔သံနဲ႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုး ဆိုင္ေထာင့္မွာရွိတဲ့ အဲဒီထူးဆန္းတဲ့လူႀကီးကို သတိထားမိလာၾကတယ္။ ထူၿပီး ျဖဴေနတဲ့ ဆံပင္၊ ေငြျပာေရာင္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴ ေအာက္က သြားေပၚတဲ့အၿပံဳးတို႔ကို လွစ္ဟျပရင္း Menu ကို အသာေလး သူ ေအာက္ခ်လိုက္သည္။ ေနာက္ လက္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းျပၿပီး ကၽြန္မကို ၿပံဳးျပရင္း လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
"ဘာမွ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္မဟုတ္ဘူးေဟ့ အဲဒါ ကၽြန္မအေဖပဲ" ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက
"ဒါဆို နင္ အလုပ္လုပ္ေနတာ သူ လာၾကည့္တာေပါ့" လို႔ ျဖတ္ေျပာတယ္။ ေနာက္ တလက္တည္းစတည္း ဆက္ၿပီး "ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသား" လို႔ ရည္ရြတ္ေနသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ လို႔ မထင္ပါ။၊ အဲဒီအစား ဒါဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္လို႔ မွတ္ယူမိသည္။ ဒါေပမဲ့ အေဖ့ကိုေတာ့ ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို မရိပ္မိေစခဲ့ဘူး။ သနားစရာေကာင္းတဲ့အေဖပါလား။၊ ကၽြန္မရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ကို ဖြဖြေလးဆုပ္ၿပီး ေက်းဇူးပဲ ဟန္နီ လို႔ ေျပာေနတဲ့ အေဖ့ကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေအာင္ သူမွာသမွ်ေတြကို မွတ္စုထဲမွာ လိုက္ေရးျခစ္ေနမိလိုက္သည္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ စာဖတ္သူကို သိေစခ်င္ပါသည္။ အဲဒီညကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရခဲ့ပါ၊ ေနာင္လည္း ေမ့ရမည္ မဟုတ္။ အေဖ လာခဲ့တာကိုက ကၽြန္မကို စကားလံုးေပါင္း
ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ ေျပာသြားခဲ့သလိုပင္။ ကၽြန္မ စားပြဲေတြကို သန္႔ရွင္းလုပ္တာေတြ၊ ေကာ္ဖီေတြ ထပ္ျဖည့္ေပးေနတာေတြကို သူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရင္း နံရံေတြေပၚက ပဲ့စင္ခုန္ထြက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အသံတိတ္စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မ ၾကားခဲ့တယ္။
"အေဖ ဒီမွာ ရွိတယ္၊ သမီးကို အားေပးတယ္၊ သမီးအတြက္လည္း အေဖ ဂုဏ္ယူတယ္၊ သမီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာေပါ့ကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္သာလုပ္ သမီး၊ ဒါမွ အေဖ့သမီး၊ သမီးကို အေဖ အရမ္းခ်စ္တယ္"
အဲဒီညဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးခ်စ္သူမ်ားေန႔လက္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
လ်ံႏိုး
၁၁ း ၁၀ ည ေခတၱမနီလာ
Don't Worry Be Happy!
Credit to - Not All Valentines Come In Envelopes By Robin Jones Gunn
from the book "Stories for a Teen's Heart" Compiled by Alice Gray
Translated Word By Word By Lian No
အေမကေတာ့ ေျပာတယ္၊ တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္တာထက္စာရင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္တာ ပိုေကာင္းမယ္ လို႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာစာဖတ္သူေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စာဖတ္သူေတြ ေတြးေခၚပံု မတူလို႔တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မူရင္းစာရင္းသူရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့ ရသနဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႕ေတြ မပ်က္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ အရွည္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့။ ဒါကေတာ့ အျမည္းသေဘာေပါ့ဗ်ာ၊ အားရင္ အားသလို စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးကို ျပန္သြားဖို႔ စိတ္ကူးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ဆိုေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတြက္ အာဟာရေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ နားလည္မွာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ အေဖက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သမီးကို လာၾကည့္တဲ့အခါ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ အေဖ့ပီတိေတြကို သမီးက နားလည္ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ Valentine အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ (ဖတ္ရတာထင့္ေနတာေလးေတြ ျပန္ျပင္လိုက္တာကလြဲလို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးၿပီးခ်င္း တင္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ Correction နဲ႔ Comment or Concern ေလးေတြ ေပးမယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို ႀကိဳဆိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ) :)
ညကိုးနာရီေလာက္ ထိုးလာတဲ့အခါ အရာအားလံုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ ပ်င္းစရာေကာင္းလာၿပီး ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ၀မ္းနည္းစိတ္၀င္လာေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ရုပ္ရွင္ရံုတို႔၊ ကစားကြင္းတို႔ သြားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဆိုင္ပိတ္တဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ရရွာသည္။
အဲဒီအခ်ိန္ ဆိုင္ထဲ၀င္လာတဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္ကို သိပ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ သူ၀င္လာတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေလရူးေလေ၀ွ႔ေလးေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြဟာ သူ႔နဲ႔ အတူ ပါလာတယ္။ ေနာက္ တံခါးမႀကီးကို သူ ပိတ္လိုက္တာေတာ့ အျပင္ဘက္က ေလတိုက္သံေတြအားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ရင္း။ အဲဒီအခ်ိန္ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မလက္ေမာင္းကို ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက လာကိုင္တယ္၊ ေနာက္
"ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ" လို႔ တီးတိုးလာေျပာၿပီး တစ္လက္စတည္း သူ႔ကို အံ့ဩတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ဆက္ၿပီး
"ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴနဲ႔ လူေပါ့၊ နင္ သူ႔ကို စားပြဲမထိုးရင္ ဒီဆိုင္မွာ ဘာမွ မစားဘူးတဲ့ေလ" လို႔ ေျပာျပန္တယ္။
ကၽြန္မလည္း အံ့ဩတဲ့စိတ္နဲ႔ တံေတြးကို ခပ္ျပစ္ျပစ္ေလး မ်ိဳခ်လိုက္ၿပီး
"ရူးမ်ား ရူးေနလား မသိဘူး" လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက
"ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ၾကည့္ရွင္းလိုက္ေဟ့" လို႔ ခနဲ႔သံနဲ႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။
ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုး ဆိုင္ေထာင့္မွာရွိတဲ့ အဲဒီထူးဆန္းတဲ့လူႀကီးကို သတိထားမိလာၾကတယ္။ ထူၿပီး ျဖဴေနတဲ့ ဆံပင္၊ ေငြျပာေရာင္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးျဖဴ ေအာက္က သြားေပၚတဲ့အၿပံဳးတို႔ကို လွစ္ဟျပရင္း Menu ကို အသာေလး သူ ေအာက္ခ်လိုက္သည္။ ေနာက္ လက္ကို ေ၀ွ႔ရမ္းျပၿပီး ကၽြန္မကို ၿပံဳးျပရင္း လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
"ဘာမွ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္မဟုတ္ဘူးေဟ့ အဲဒါ ကၽြန္မအေဖပဲ" ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အစ္မႀကီးက
"ဒါဆို နင္ အလုပ္လုပ္ေနတာ သူ လာၾကည့္တာေပါ့" လို႔ ျဖတ္ေျပာတယ္။ ေနာက္ တလက္တည္းစတည္း ဆက္ၿပီး "ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသား" လို႔ ရည္ရြတ္ေနသည္။
ကၽြန္မကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ လို႔ မထင္ပါ။၊ အဲဒီအစား ဒါဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ အရာတစ္ခုျဖစ္လို႔ မွတ္ယူမိသည္။ ဒါေပမဲ့ အေဖ့ကိုေတာ့ ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို မရိပ္မိေစခဲ့ဘူး။ သနားစရာေကာင္းတဲ့အေဖပါလား။၊ ကၽြန္မရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ကို ဖြဖြေလးဆုပ္ၿပီး ေက်းဇူးပဲ ဟန္နီ လို႔ ေျပာေနတဲ့ အေဖ့ကို ဘယ္သူမွ သတိမထားမိေအာင္ သူမွာသမွ်ေတြကို မွတ္စုထဲမွာ လိုက္ေရးျခစ္ေနမိလိုက္သည္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ စာဖတ္သူကို သိေစခ်င္ပါသည္။ အဲဒီညကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရခဲ့ပါ၊ ေနာင္လည္း ေမ့ရမည္ မဟုတ္။ အေဖ လာခဲ့တာကိုက ကၽြန္မကို စကားလံုးေပါင္း
ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ ေျပာသြားခဲ့သလိုပင္။ ကၽြန္မ စားပြဲေတြကို သန္႔ရွင္းလုပ္တာေတြ၊ ေကာ္ဖီေတြ ထပ္ျဖည့္ေပးေနတာေတြကို သူ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရင္း နံရံေတြေပၚက ပဲ့စင္ခုန္ထြက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အသံတိတ္စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မ ၾကားခဲ့တယ္။
"အေဖ ဒီမွာ ရွိတယ္၊ သမီးကို အားေပးတယ္၊ သမီးအတြက္လည္း အေဖ ဂုဏ္ယူတယ္၊ သမီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနတာေပါ့ကြယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္သာလုပ္ သမီး၊ ဒါမွ အေဖ့သမီး၊ သမီးကို အေဖ အရမ္းခ်စ္တယ္"
အဲဒီညဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးခ်စ္သူမ်ားေန႔လက္ေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
လ်ံႏိုး
၁၁ း ၁၀ ည ေခတၱမနီလာ
Don't Worry Be Happy!
Credit to - Not All Valentines Come In Envelopes By Robin Jones Gunn
from the book "Stories for a Teen's Heart" Compiled by Alice Gray
Translated Word By Word By Lian No
အေမကေတာ့ ေျပာတယ္၊ တိုက္ရိုက္ဘာသာျပန္တာထက္စာရင္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္တာ ပိုေကာင္းမယ္ လို႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာစာဖတ္သူေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စာဖတ္သူေတြ ေတြးေခၚပံု မတူလို႔တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မူရင္းစာရင္းသူရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့ ရသနဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႕ေတြ မပ်က္ေစခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ အရွည္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ့။ ဒါကေတာ့ အျမည္းသေဘာေပါ့ဗ်ာ၊ အားရင္ အားသလို စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးကို ျပန္သြားဖို႔ စိတ္ကူးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ဆိုေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြအတြက္ အာဟာရေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇာတ္လမ္းကိုေတာ့ နားလည္မွာပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ အေဖက အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သမီးကို လာၾကည့္တဲ့အခါ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ အေဖ့ပီတိေတြကို သမီးက နားလည္ၿပီး အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ Valentine အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ (ဖတ္ရတာထင့္ေနတာေလးေတြ ျပန္ျပင္လိုက္တာကလြဲလို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးၿပီးခ်င္း တင္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ Correction နဲ႔ Comment or Concern ေလးေတြ ေပးမယ္ဆိုရင္ အရမ္းကို ႀကိဳဆိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ) :)
ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးအေဖကို ပိုင္ဆိုင္ထားလို႔ က်ေနာ္ အရမ္းကံေကာင္းပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment