စာကို ဘာျပဳလို႕ ဖတ္သလဲ၊

James Mint

စာကို ဘာျပဳလို႕ ဖတ္သလဲ၊ အပ်င္းေျပဖတ္တာလား၊ ပညာရဖို႕လားတဲ့ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ဆိုတယ္...... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အပ်င္းလည္းေျပ၊ ဗဟုသုတလည္းရ၊ ပညာလည္းတိုးေစမယ့္ စာအုပ္မ်ိဳးေရြးဖတ္တယ္..... အဲ့ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခုထိ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ေတြ မဖတ္ဘူးသလို ႀကိဳးစားဖတ္ၾကည့္လဲ နားမလည္ခဲ့ဘူး...... အဲ့ေတာ့ စိတ္ရႈပ္မခံပဲ ရွိသမွ် အကုန္ဖတ္တယ္.... စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကို ရေစခဲ့တာ တရုတ္သိုင္းစာအုပ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ဒက္ထိ မွန္ပါတယ္....

စာႀကီး ေပႀကီးေတြ ဖတ္ျဖစ္တာေတာ့ သူမ်ားေတြနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး ေျပာဖို႕ဆိုဖို႕ လိုအပ္လာခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ နားေထာင္ေနရတာ မ်ားေတာ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ ဖတ္ရင္းက စာဖတ္ဖို႕ကို မေၾကာက္မရြံ႕ခဲ့တာပါပဲ...... သမုိင္းေၾကာင္းေတြ ခ်က္နဲ႕လက္နဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေန၊ ေရးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ ေက်ာင္းတြင္း စာေမးပြဲ ေသးေသးေလးမွသည္ အစစ္ႀကီး စာေမးပြဲအထိ တစ္ခါမွ မရံႈးခဲ့တာ ၈ တန္း ဒုတိယႏွစ္မွာ ပထမဆံုး စ ရံႈးဖူးတယ္..... သမိုင္း ဆရာက အျမင္ကတ္တာလည္း ပါတယ္.....

ကၽြန္ေတာ္က ကရာေတး ကစားတယ္၊ တစ္တုိင္းလံုးမွာ ခတၱၿပိဳင္ေတာ့ ေရႊတံဆိပ္ရထားတာ ရွိေတာ့ ဆရာက အေဖနဲ႕ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ေထာင္မွာစိုးလို႕ အခြင့္အေရးရတုိင္း ႏွိမ္ေလ့ရွိတယ္..... ကၽြန္ေတာ္လည္း မနာတတ္ဘူး ေစာင့္ၾကြား ေစာင့္ၾကြားနဲ႕ ေနတတ္တာ ဒုတိယအစမ္း စာေမးပြဲမွာ သမိုင္းေျဖၿပီးေတာ့ တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ စာေမးပြဲခန္းကအထြက္ သူနဲ႕ေတြ႕တယ္...... ေဟ့ေကာင္ ေျဖႏိုင္လားတဲ့၊ ဆရာရယ္ ဒီေလာက္ကေတာ့ မိုင္နာေတြပါ နည္းနည္းေတာ့ အခက္ေတြ႕ေပမယ့္ ေအးေဆးပါပဲလို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေဘးမွာ ခပ္ၾကြားၾကြားေလး ေျဖလိုက္တာ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ရံႈးပါတယ္..... ၃၈ မွတ္နဲ႕ ကပ္ပီး စာေမးပြဲ က်ပါတယ္.... အဲ့ဒိကတည္းက သမုိင္းဆိုတာ ငါနဲ႕ေတာ့ ဒီတစ္ဘ၀ ေ၀းပီဆိုပီး လွည့္ကိုမၾကည့္ပဲထားတာ ခုေတာ့ ဘယ္ဘ၀က ေရစက္ပါတယ္မသိဘူး စာအုပ္ပံုနဲ႕ Google ကို အားကိုးေနရတယ္.....

တျဖည္းျဖည္း ၀ါသနာရွင္အခ်င္းခ်င္း စာေတြေရးပါ၊ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးပါမ်ားေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြထဲက ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ၿငိေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေတြ႕တိုင္းမွာ ျမန္မာလိုအဆင္ေျပေအာင္ ဘာသာျပန္ပီးတင္တယ္.... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အင္မတန္ ညံ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာလည္း အေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္..... ဘာလို႕ဒီလိုလုပ္သလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ဖတ္ပီးရလိုက္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ပီတိေတြကို စာဖတ္သူေတြကို ျပန္မွ်ရင္း ေဆြးေႏြးရတာ အင္မတန္႕ကို ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာတစ္ခုလိုပဲ..... အဲ့ဒိမွာ အရင္က အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာဖတ္၀ိုင္းေတြ၊ စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲေတြရဲ႕ အဓိက ရႆကို ခံစားတတ္လာတယ္....

ခုေခတ္ လူငယ္ေတြထဲက ထက္၀က္ေလာက္က စာထူထူႀကီးေတြ ေတြ႕တာနဲ႕ လက္လန္ပီး မဖတ္ေတာ့ပဲ ေရွာင္ေလ့ရွိတယ္..... ကၽြန္ေတာ္လည္း ၂၀၀၃ ေလာက္အထိ အဲ့အက်င့္ရွိခဲ့ေသးတယ္..... အြန္လုိင္းမွာ စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးတဲ့လူေတြကို ေသာက္ျမင္ကတ္ခဲ့တာ ၉၉ ေလာက္ကတည္းကပဲ..... ေနာက္ေတာ့လည္း လိုက္ဖတ္ရင္း သေဘာေတြ ေတာ္ေတာ္က်ခဲ့တာ ခုထိပဲ.... အဲ့ဒါေၾကာင့္ လူငယ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္လာေမးတိုင္း တိုက္တြန္းတာေတာ့ စာဖတ္ပါ ဆိုတာပါပဲ......

အေပၚက တင္ထားတဲ့ပံုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကေန ႏိုင္ငံျခားကိုသြားမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္သိေတာ့ ေသရြာပါတဲ့အထိ ယူသြားရမယ့္ စာအုပ္ေတြကို ေရြးၿပီး ထည့္လာလိုက္တယ္.... အားလံုးေပါင္း ၁၀ ကီလိုေလာက္ရွိတယ္..... ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ခဲ့၊ စု ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ ၁၀ ပံု ၁ ပံုေလာက္ပဲပါလာခဲ့တယ္..... ေလဆိပ္မွာ Overweight မျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒိစာအုပ္ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ထည့္ပီး ခါးက်ိဳးလုနီးပါးကို အေလးခံသယ္ခဲ့တယ္..... အဲ့ဒိကတည္းက သယ္လာခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ စာအုပ္ေဟာင္းေလး သံုးအုပ္ပါ......