အခ်ိန္မတန္ခင္ ......
|
7:34 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
“သားၾကီး ……
မင္းညီေလး မိန္းမ ခိုးေျပးသြားျပီ”
တယ္လီဖုန္းထဲ မွ အေမ႕အသံ ခပ္အက္အက္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ညီေလး..။ ကၽြန္ေတာ္႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ညီေလး။ ပညာေရး တစ္၀က္တပ်က္ႏွင့္ ညီေလး။ အသက္က တစ္ဆယ့္ကိုး မျပည့္ေသး။
ဘ၀၏ ၾကီးမားလွေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို သူ အလြယ္တကူ ဆံုးျဖတ္သြားခဲ႕ျပီ။ ျပန္ျပင္လို႕ ရဦးမည္လား။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕ပါ။ အေမ႕ကိုတယ္လီဖုန္းထဲမွ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္သည္။
“အင္း … ငါ မႏၲေလးကို ျပန္ရဦးမယ္”
(ခ)
ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ကြာျပီးမွ ေမြးဖြားခဲ႕သူ။ ေမြးခ်င္းေတြထဲ သူက အငယ္ဆံုး။ ရုပ္က အေခ်ာၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ေခ်ာသူ။ အလွအပကို ငယ္စဥ္ကတည္းက မက္ေမာသူ။ စာလုပ္ရန္ ပ်င္းရိသူ။ အေပါင္းအသင္း ဆက္ဆံေရး ညံ႕သူ။ သူ႕ကို ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္လွ်င္ သည္းမခံတတ္သူ။ ထိုမွ် ကၽြန္ေတာ္ ေတြးျပီး ဆက္မေတြးတတ္ေတာ႕။ တကယ္ဆို သူ႕အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုထက္ပို သိသင့္တာေပါ႕။ တစ္ေသြးသား၊ တစ္မိသားစုတည္း ကိုယ့္ညီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွ်ပဲ သိေနသည္က ျဖစ္သင့္ပါသလား။ မျဖစ္သင့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိသည္။
အသက္ဆယ္ႏွစ္မွ် ကြာဟ ေနသည္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ရင္းႏွီးမႈကို ေျပေလ်ာ႕ေစခဲ႕သည္ ထင္သည္။ သူ ေျပးလႊား ေဆာ႕ကစားတတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကေလး စိတ္ မေပ်ာက္ေသး၍ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျခံ၀န္းထဲက ေဘာလံုး တစ္လံုးႏွင့္ ကစားခဲ႕ၾကသည္။ မွတ္မိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က ရွစ္တန္း၊ ညီေလး ေလးႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘာလံုးကစားခဲ႕ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေတြခ်ည္း။ ညီေလးက အငယ္မို႕ ကၽြန္ေတာ္႕သြင္းရမည့္ ဂိုးေပါက္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းေလးလုပ္၍ သူသြင္းရမည့္ဂိုးကိုေတာ႕ အက်ယ္ၾကီး လုပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကစားခဲ႕ၾကသည္။
ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ေသာ အမွတ္တရေကာ….။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အေျပးအလႊားရွာေဖြမိေတာ႕ သိပ္မရွိလွေတာ႕။ ယခု အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မ်ားစြာ ၀မ္းနည္း မိေနသည္။ ညီေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီကေလး။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ပံုရိပ္မ်ားသာ ေျပးလႊားေဆာ႕ကစားေနသည့္ ညီေလး။ ခု သူသည္ မိန္းမခိုးေျပးသြားခဲ႕ျပီ။
(ဂ)
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းေအာင္ျပီး ကိုးတန္းတက္ေတာ႕ ညီေလးက သူငယ္တန္း။ တစ္ေက်ာင္းတည္း တူတူ တက္ခဲ႕ၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကို အရင္လို မရင္းႏွီးၾကေတာ႕။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း အသစ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ လူပ်ိဳေပါက္စိတ္ကေလး ၀င္ခါစ၊ ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရး၊ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚခါစ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညီေလး ကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္း ရြယ္တူကေလးေလးေတြ ရခါစျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ညီအစ္ကို အရင္လို မကစားျဖစ္က်ေတာ႕။ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ လူတို႕၏ အေျပာင္းအလဲသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ညီေလးကို စတင္ စိမ္းကားေစခဲ႕သည္။
ေနာက္တစ္ရက္တြင္ အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေျပာမိသည္။ သူယူသြားသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူတို႕ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ကပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕လိုပင္ ပညာေရး တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိရသည္။ ဖုန္းထဲမွ အေမ႕ငိုသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားမိေတာ႕ စိတ္မေကာင္း။ အေမ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေမ။ သားသမီးသံုးေယာက္ ေမြးဖြားျပီး ကၽြန္ေတာ္ေကာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မပါ အရြယ္ေရာက္ အိမ္ေထာင္ေတြ ျပဳလို႕။ အငယ္ဆံုး သားေလးႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ႕သူ။ ခုေတာ႕ ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္ေသာ သားတစ္ေယာက္ပါ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားခ်ိန္မွာ အေမႏွင့္ အေဖရဲ႕ အထီးက်န္ က်န္ရစ္ခဲ႕မႈ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးျပီး မိဘႏွစ္ပါးလံုး အတြက္ မ်ားစြာ ၀မ္းနည္းမိခဲ႕သည္။
(ဃ)
ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပမိေတာ႕ သူတို႕က ယခုလို အခ်ိန္မတန္ခင္ အိမ္ေထာင္က်သြားၾကသည့္ လူငယ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျဖသိမ့္ၾကသည္။ သူတို႕ေျပာသည့္ လူငယ္မ်ားအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္လို႕ ေတြးျဖစ္မိသည္။ အခ်ိန္မတန္ခင္ ပညာေရးတစ္ပိုင္းတစ္စ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခါ ေတြ႕ရာ အလုပ္၀င္လုပ္၊ ဘ၀ကို ျဖစ္သလို ျဖတ္သန္းၾကသည့္ လူငယ္မ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏိုင္ငံတြင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနပါသနည္း။
ျဖစ္ခ်ိန္တန္၊ လုပ္ခ်ိန္တန္၍ အႏၲရာယ္ကို ယူေသာသူကို စြန္႕စားသူဟု အမည္ေပးရပါလွ်င္ ျဖစ္ခ်ိန္မတန္ေသးဘဲ အႏၲရာယ္ကို ယူေသာသူကိုေတာ႕ မိုက္ရူးရဲ ဆန္သူဟု ကၽြန္ေတာ္က ဆိုခ်င္ပါသည္။ ညီေလး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဖုန္းထဲမွ အျပစ္ေတြ တင္ေနမိသည္။
“မင္း ေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ႕ေကာင္
မင္း ဘာလုပ္တတ္လို႕လဲ
မင္း ဘာအလုပ္နဲ႕ မင္းမိန္းမကို ရွာေကၽြးမွာလဲ
ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ မသင္ဘူး
ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ႕ေကာင္” ဟု။
ညီေလးဘက္မွ အသံျပန္မၾကားရ။ သူဘာေတြ ေတြးေနပါသနည္း။ ခ်စ္သူကို မခြဲႏိုင္၊ ဘာမဆိုစြန္႕စားေတာ႕မည္ဟု ေတြးေနပါသလား။ သို႕မဟုတ္ တဒဂၤ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခုမွ ေနာင္တေတြ ရေနပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ညီေလးကို ထိုထက္ပို၍ နာက်ည္းေအာင္ ေျပာျဖစ္လိုက္ဖို႕လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္အားမရွိတာ အမွန္။ သူ႕ကို ဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မခ်မိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ပညာေပး၊ ဆံုးမခဲ႕ဖူးပါသလား။ မလုပ္ခဲ႕ဖူးပါ။ အရာရာသည္ ျပန္ျပဳျပင္လို႕ မရေသာ အခ်ိန္တစ္ခုဆီသို႕ ေရြ႕လ်ားသြားခဲ႕ျပီး ျဖစ္ေနသည္။
(င)
“အေမ .. ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕
ျဖစ္လာျပီးမွေတာ႕ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးၾကတာေပါ႕
အေမတို႕ မဂၤလာမေဆာင္ေပးႏိုင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အစ္မရွိတာပဲ”
တစ္နယ္တစ္ေက်းေရာက္လို႕ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က အေမ႕ကို ဖုန္းထဲကသာ ေျဖသိမ့္ေပးေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘ၀ေတြကလည္း မိဘအတြက္၊ ညီအစ္ကိုေတြအတြက္ ျပည့္စံုေအာင္ မဟုတ္ေတာင္ မည္မွ်ေလာက္ ကူညီႏိုင္မွာနည္း။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အယူအဆ တစ္ခုကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေတြးစေတြ ပြားမိေစသည္။
“ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူတန္းစားႏွစ္မ်ိဳး မ်ားလာတယ္
တစ္ခုက အခ်ိန္မတန္ခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတာနဲ႕
ေနာက္တစ္ခုက အခ်ိန္လြန္တဲ႕ထိ စဥ္းစားလြန္းအားၾကီးျပီး
အိမ္ေထာင္မျပဳမိၾကေတာ႕တဲ႕ လူတန္းစားကြ”
မွန္ေနပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားလွေသာ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားထဲမွ ပညာမတတ္ လူတန္းစားႏွင့္ ပညာတတ္ျပီး အေျခခံလူတန္းစားထဲမွ မရုန္းႏိုင္ေသးေသာ လူတန္းစားမ်ားတြင္ ယခု ျပႆနာသည္ တကယ္ျဖစ္ပ်က္လို႕ ေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဘာမွ် မစဥ္းစား၊ အခ်ိန္မတန္ခင္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဘ၀ကို ျဖစ္သလိုေန၊ ေတြ႕ရာ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ၾကေတာ႕လည္း မျဖစ္ေသး၊ မျဖစ္ေသးလို႕ ေတြးကာ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ၾက၊ ခ်စ္ၾက အိမ္ေထာင္ မျပဳၾကဘဲ ဘ၀ကို မစြန္႕စားရဲၾကျပန္။ ေနာက္ထပ္ေသာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခက မထူးဇာတ္ဟူေသာ စကားကို သံုးရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
“မထူးပါဘူး ..
ပညာေရးဆံုးလို႕ ဘြဲ႕ရျပီးမွ ယူေတာ႕လည္း
ဘာထူးလို႕လဲ
ဒီလိုပဲ ရုန္းကန္ေနၾကတာ
ဒီေတာ႕ မထူးဘူး ပညာေရးကို အဆံုးထိ သင္မေနေတာ႕ဘူး” ဆိုေသာ လူေတြလည္း ရွိေနႏိုင္သည္ပဲဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးျဖစ္မိသည္။
(စ)
ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို မဂၤလာေဆာင္ေပးလိုက္ရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္လုပ္ ေနထုိင္ေနသည့္ ရန္ကုန္မွ နယ္ျမိဳ႕ေလးသို႕ ျပန္ကာ မဂၤလာေဆာင္ အခမ္းအနားသို႕ တက္ေရာက္ခဲ႕သည္။ ညီေလးသည္ အေနာက္တိုင္း ကုတ္အက်ၤ ီကို ၀တ္လို႕ လူၾကီးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ေဆာ႕ကစားခဲ႕သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပးျမင္မိသည္။ သူဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သို႕ေသာ္ ေလာကၾကီးတြင္ လူၾကီးျဖစ္ခ်င္သြားေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လား။ သို႕မဟုတ္ ေလာကၾကီးတြင္ လမ္းမွားေလွ်ာက္မိေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လား။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ေလွ်ာက္မိသည့္ လမ္းအေပၚ ေနာင္တမရဘဲ ရဲရဲၾကီး ေရြးခ်ယ္ထားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္လား။ ကၽြန္ေတာ္မကြဲျပား။
သူ႕လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွ လူငယ္မ်ားလည္း ထိုကဲ႕သို႕ ပညာေရးမျပီးခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသည္မ်ား မည္မွ် ရွိေနပါသနည္း။ ထိုလူငယ္ေလးမ်ား ဘ၀ကို မည္သို႕ မည္ပံု ျဖတ္သန္းၾကပါသနည္း။ အေတြးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရႈပ္လို႕ေနပါသည္။ ပညာေရးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ေရး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ရင္း မဆံုးျပန္ေတာ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကေကာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲရ၊ ပညာတတ္သည့္အျပင္ လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ အလုပ္တစ္ခု တည္ျမဲခ်ိန္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ႕သူကေကာ။ ခုခ်ိန္ထိ ရုန္းကန္ၾကိဳးစားေနရျမဲသာ။
အေတြးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ညီေလးကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ႕။ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွားခဲ႕သည္လား။ မေသခ်ာပါ။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာသည္က သူပင္ပန္းရေတာ႕မည္။ ဒုကၡမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ားကို ေစာလ်င္စြာ သူရင္ဆိုင္ရေတာ႕မည္ကေတာ႕ ေသခ်ာေနပါသည္။
(ဆ)
“ေအး .. မင္း အလုပ္လုပ္တာ တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး
ခု မင္းပင္ပန္းလို႕ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆိုေတာ႕
မင္းဘယ္လို လုပ္ကိုင္ စားေသာက္မွာလဲ
မင္းယူထားတဲ႕ မင္း မိန္းမကေကာ ဘယ္လို မင္းကို ယံုၾကည္မွာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္႕စကား အရွည္ၾကီး ျပီးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ညီက ေျပာပါသည္။ သူမပင္ပန္းသည့္ အလုပ္လုပ္ခ်င္သည္ဟု။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ဘြဲ႕တစ္ခုယူ၊ ပညာတတ္သည္က ထားေတာ႕၊ ခ်မ္းသာသည့္ လူတန္းစား တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္ အတန္ငယ္ေတာ႕ ပင္ပန္းမွ အလုပ္တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ၾကသည္။ ခုေတာ႕ သူက မပင္ပန္းသည့္ အလုပ္မ်ိဳးသာ လုပ္ခ်င္သည္ဟု သူက ေျပာသည္။
“မင္း အပင္ပန္း မခံႏိုင္ဘူးေပါ႕
ခု မင္းလုပ္ေနတဲ႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းကုမၸဏီက
မင္းကို ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းေအာင္ ခိုင္းေနလို႕လဲ”
သူ႕ထံမွ စကားသံ ျပန္မၾကားရျပန္။ ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါသည္။ အဲယားကြန္းေတြ ထမ္းရမည္။ ေရခဲေသတၱာေတြ ထမ္းရမည္။ ထိုထက္ မပိုႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္ သူရွက္ပါလိမ့္မည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်ာင္းကို ရိႈးအျပည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္၊ သူက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ထမ္းေနရပါသည္။ သူ႕ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ အလိုလိုက္လို႕ မျဖစ္။
“ေအး .. မင္းကို မပင္ပန္းဘဲ
ခု မင္းရေနတဲ႕ လစာထက္ ပိုရႏိုင္တဲ႕ လုပ္ငန္းေျပာျပမယ္
လုပ္မလား” ဆိုေတာ႕ သူက ခ်က္ခ်င္း “ဘာလဲ” ဟု ေမးလာသည္။
“ေအး .. မင္း ကြမ္းယာေရာင္းမလား
အရင္းအႏွီး ငါေပးမယ္ …
တရားတဲ႕ အလုပ္လည္း ျဖစ္တယ္
ပင္လည္း မပင္ပန္းဘူး .. ၀င္ေငြလည္း မဆိုးဘူး” ဆိုေတာ႕ သူ႕ထံမွ အသံ ထြက္မလာျပန္ေတာ႕။
(ဇ)
ကိုယ့္ညီကိုယ္ ကြမ္းယာေရာင္းဖို႕အထိ ခ်ိဳးႏွိမ္ရေကာင္းလားဟု အခ်ိဳ႕ကလည္းေတြးႏိုင္သလို အခ်ိဳ႕ကလည္း ကြမ္းယာ ေရာင္းတာမ်ား ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းလုပ္တာပဲ၊ လုပ္ပါေစဟု ေတြးမည့္သူမ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား ဆံုးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးသည္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာေတာ႕ပါ။ လူငယ္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံမွ လူငယ္မ်ား။ အခ်ိန္မတန္ခင္ ဘ၀ကို မစဥ္းစား မဆင္ျခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ႕ၾကေသာ လူငယ္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း ရင္ေလးမိေနသည္။
ဘ၀ကို ၾကံဳရာေနရာမွ ျဖစ္သည့္အတိုင္း လုပ္ကိုင္ရင္း ေအာင္ျမင္ခဲ႕သူမ်ားလည္း ေတြ႕ခဲ႕ဖူးသလို ဘ၀ကို အပင္ပန္း မခံႏိုင္၊ ၾကံဳရာၾကာပန္း လုပ္ကိုင္ရင္း ဒုကၡေပါင္းစံု ရင္ဆိုင္ေနရေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ထိုမွ်မက ေယာက်္ားက စပယ္ရာလိုက္၊ မိန္းမက ေစ်းေရာင္းေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၊ အခ်ိဳ႕ ငယ္စဥ္ကပင္ စားေသာက္ဆိုင္ စားပြဲထိုးလုပ္၊ ပညာေရးဆိုသည္မွာ ေလးတန္းပင္ မေအာင္ၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏ ဘ၀အနာဂတ္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ မည္သို႕ေသာ စကားလံုး၊ မည္သို႕ေသာ အမွန္တရားတို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ညီေလးကို ဆံုးမ၊ လမ္းျပေပးရမည္နည္း။ ထိုအေတြးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀႕လည္ေနပါေတာ႕သည္။
--------------------------------------------------------------- ရင္နင့္ေအာင္
0 comments:
Post a Comment