အတၱမဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ေၾကမြသြားေသာႏွလံုးသားမ်ား

by စိတ္ကူးအိမ္ on Wednesday, January 16, 2013 at 10:17pm ·

 တို႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အလွဆံုးအရာလို႔ လူတိုင္းကတင္စားၾကတဲ့ မ်က္၀န္းနက္နက္ေတာက္ေတာက္ ပပေတြရဲ႕ အၾကည့္ေအာက္ မွာေမာင့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ ဆူညံသြားေစခဲ့တယ္တဲ့လား။ တစ္ခုေသာ ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္ညတစ္ညမွာ ကာရယ္စင္းဂင္းလိုက္ ဆိုတဲ့ တို႔ရဲ႕ အဖြဲ႕နဲ႕အတူ လိုက္ပါလာခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ျမန္မာေကာင္ေလးဟာ ေမာင္ျဖစ္ေနခဲ့တာဟာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတြ႕ဆံုျခင္းရဲ႕ အစေနာ္။


     ကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္တစ္လမ္းထြက္ သီခ်င္းေတြသီဆိုၾကတဲ့အခါ အိမ္တစ္အိမ္ကို ဆင္းၿပီဆိုရင္ တို႔အနားမွာ ေမာင္ရွိေနတတ္ တာ။ ကားေပၚျပန္ထိုင္လိုက္တိုင္းမွာလည္း တို႔ရဲ႕ေဘးမွာထိုင္တတ္တာေတြဟာ တိုက္ဆိုင္မႈသာျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆေပမဲ့ ဒါေတြ ဟာ ေမာင့္ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈေတြတဲ့လား။

     လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အစအေနာက္သန္တဲ့ တို႔ရဲ႕ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မႈေအာက္မွာ ကားတစ္စီးလံုး ပ်င္းရိငိုက္ျမည္းခ်ိန္ မရွိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တ၀ါး၀ါးတဟားဟားရယ္ေနၾကခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေစ့ၿပံဳးရင္းသာ ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တာကို ညတစ္၀က္က်ိဳးခ်ိန္ ေလာက္မွ တို႔က စတင္သတိထားခဲ့တာ။ သီခ်င္းဆိုၾကတဲ့အခါတိုင္းမွာလည္း အသံခပ္စူးစူးနဲ႔ လက္ထဲ က ျခဴကိုတခၽြင္ခၽြင္တီးရင္း ေပ်ာ္ျမဴး စြာသီဆိုတတ္တဲ့ တို႔ရဲ႕နားမွာ အသံတိုးတိုးနဲ႔လိုက္ဆိုတတ္တဲ့ သူ႔ပံုစံကို သတိထားမိခဲ့ၿပီ။ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကိုခင္ဦးဆီက သီခ်င္းစာရြက္ ေတာင္းၿပီး တို႔တေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္းလိုက္ဆိုႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူ႔ပံုစံကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ခင္သြားမိတယ္။

     ည(၈)နာရီေက်ာ္ထဲကထြက္လာတဲ့ တို႔ရဲ႕အဖြဲ႕ဟာ မနက္(၅)နာရီမွာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တို႔အိမ္ကို၀င္ၾကတယ္။ အိမ္ကခ်က္ေပး ထားတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူကို ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အားပါးတရစားၾကတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္မင္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ မင္းရဲ႕အနားမွာ ၀င္ထိုင္ရင္း စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မင္းကိုတာ၀န္ေက်႐ံုထက္ ပိုၿပီးမ်ားဧည့္ခံခဲ့မိသလား။ တို႔ မမွတ္ မိေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတာကိုး။

     ''သက္မွဴး ေနာက္ေန႔ေတြ အိမ္လာလည္လို႔ ရမလားဟင္"

     တိုးတိတ္တဲ့ သူ႔ရဲ႕အေမးအဆံုးမွာ တို႔ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရၿပီး

     "ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"လိ္ု႔ ေမးေတာ့

     "သက္မွဴးကိုခင္လို႔၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခ်င္လို႔" တဲ့။

     ေနာက္ထပ္ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့တာ သူတို႔အားလံုးျပန္တဲ့အထိပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီေန႔က မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ဆံုေတြ႕မႈ ဟာ အဆံုးသတ္သင့္ၿပီေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ထဲမွာ သတိရမိသလိုရွိေပမယ့္ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ မို႔ သူ႔ကို ခဏေမ့ထားမိတယ္။ ခရစၥမတ္ေန႔မွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကထြက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုခင္ဦးက

     ''နင့္ဆီကို ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္"တဲ့။

     ဘယ္သူလာတာလဲဆိုၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအ၀င္၀နားေလးက အုတ္ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့သူ၊သူ႔ရဲ႕ ေဘး မွာလည္း လူတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသေလာက္နီးပါး ႀကီးမားတဲ့အထုတ္ႀကီးတစ္ထုတ္ကိုပါ ေတြ႕ရတယ္။ ထင္မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ေပ်ာ္သြားမိတာကို ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ သူ႔အနားကိုေရာက္ေတာ့

     "Marry Charismas and Happy New Year သက္မွဴး" ဆိုၿပီး တို႔လက္ထဲကို သူ႔ေဘးက အထုပ္ႀကီးထည့္ေပးတယ္။

     "Chrismas လက္ေဆာင္ေပးတာမို႔ မျငင္းနဲ႔ေနာ္ သက္မွဴး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ရင္ လက္ခံပါ" တ့ဲ။ တို႔ မယူမခ်င္း ျပန္မွာမဟုတ္တဲ့ပံုစံ နဲ႔ အတင္းေပးေနတာမို႔ မယူခ်င္ယူခ်င္နဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ရတယ္။

     "ေျဖၾကည့္ေနာ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံကို လိုက္နာစြာနဲ႔ အထုပ္ကိုေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးဆြတ္ေနေသာ panda အေမြးပြ ရုပ္ႀကီး။ တို႔ အရမ္းကိုသေဘာက်သြားမိတယ္။ ၾကည့္ပါဦး အ႐ုပ္ႀကီးကတေပြ႕တပိုက္ႀကီး ခႏၶာကိုယ္ေသးေကြးလွတဲ့ တို႔ရဲ႕တစ္ ၀က္ေလာက္ ရွိတယ္။

     ''ကၽြန္ေတာ္ သက္မွဴးကိုစေတြ႕ေတာ့ baby doll ေလးကို ျမင္ရသလိုပဲ။ အထူးသျဖင့္ သက္မွဴးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြက baby doll မ်က္လံုးေလးေတြအတိုင္းပဲ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကေလးေလးနဲ႔ အရမ္းတူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေလးအတြက္ အ႐ုပ္လက္ေဆာင္ ၀ယ္လာေပးတာ။ ႀကိဳက္ရဲ႕လားဟင္?"

     ''ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းႀကီးမွာေပါ့ အားနာ . . . . .''

     တို ့စကားဆံုးေအာင္ ေျပာခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔က သူ႔အ႐ုပ္ကို ျငင္းမရစြာနဲ႔ ယူလိုက္ရသလို သူ႔ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုးထဲမွာ တို႔ရတဲ့လက္ေဆာင္က အႀကီးဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

     ဒီလိုနဲ႔ ခင္မင္မႈေန႔ရက္ေတြ တိုးခဲ့ရတယ္။ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔မသင့္မွန္း ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိထားရက္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာတဲ့ သူ႔ကို တို႔ မတားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အေပၚတြယ္တာလာမိတဲ့ တို႔ရဲ႕သံေယာဇဥ္ကိုလည္း တို႔ကိုယ္တိုင္မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မီးဆိုတာမေလာင္ ခင္ကတားရတယ္တဲ့။ တားဖို႔ေတာ့ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ တို႔အိမ္ကို သူ ခဏခဏလာလည္တယ္။တို႔ရဲ႕က်ဴ ရွင္ေတြ သင္တန္းေတြဆင္းတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အၿမဲတမ္းရွိေနတတ္ခဲ့တယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူ႔အၿပံဳး၊ သူ႔မ်က္လံုးက ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒါဟာမျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဦးေႏွာက္ကအခ်က္ေပးတယ္။အဲဒီအသိကိုႏွလံုးသားက လက္မခံႏိုင္ ဘူး။ သူလာ ခ်ိန္ေတြမွာ မေတြ႕ေအာင္ေရွာင္ဖို႔၊ ေတြ႕ရင္ေတာင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေျပာဆိုမိဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ မေနႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ ရဲ႕သံေယာဇဥ္ေတြ ေရွ႕မဆက္ေအာင္ သြယ္၀ိုက္ၿပီးတားဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္း

    ''ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ျခင္းကို ဘယ္လိုနားလည္ထားလဲ။ သက္မွဴး" လို႔ ေမးတတ္ခဲ့တယ္။

     ဒီေမးခြန္းကို တို႔ မေျဖခ်င္ပါဘူး။ တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ လက္ထပ္ျခင္းကို ခြဲျခားစြာျမင္တတ္တဲ့သူပါ။ အထူးသျဖင့္ သူနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေပါ့။ ဖြင့္မေျပာခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲကအခ်စ္ကို တို႔ ျမင္ႏိုင္ခဲ့သလို တို႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း သူေတြ႕ခဲ့မွာပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကမွန္းသိရက္နဲ႔ ေျပာတဲ့စကားထဲမွာ အခ်စ္အေၾကာင္းမပါေအာင္၊ ေနထိုုင္တဲ့အျပဳအမူထဲမွာ သံေယာဇဥ္အရိပ္အေငြ႕မပါေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့

     ''နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကိ္ု ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္ဆိုရင္လည္း သတၱိရွိရွိေရွ႕တိုးလိုက္၊ ေနာက္ဆုတ္မယ္ဆိုရင္လည္း ျပတ္ျပတ္ သားသား အၿပီးသာေက်ာခိုင္းလိုက္ေတာ့။ ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ စည္းလည္ေခါင္မွာ ဒီအတိုင္းႀကီး ကန္ ့လန္ ့ရပ္မေနၾကနဲ႔" တဲ့ေလ။

     သူတို႔ရဲ႕စကားဟာ ေစတနာပါမွန္းသိေပမယ့္ လိုက္နာဖို႔မလြယ္ဘူး။ ကာယကံရွင္ေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုမလူးသာမလြန္႔ သာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္ရွိအေျခအေနကိုသည္းမခံႏိုင္ေတာ့စြာနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းတစ္လမ္းကို တို႔ေရြးလိုက္ ေတာ့တယ္။ တို႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေသခ်ာသြားတဲ့ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကိုအသိေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း သူ႔ကိုအေတြ႕မွာ

     ''ႏိုင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္"ဆိုတဲ့ စကားသံနဲ႔ထပ္တူ

     "သက္မွဴးကို ေျပာစရာရွိတယ္"တဲ့ေလ။

     ဘာေၾကာင့္မ်ား တို႔ႏွစ္ေယာက္အႀကံတူေနရတာလဲ။ အၿပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ သူအရင္ေျပာ ကိုယ္အရင္ေျပာ ျငင္းၾကခုန္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ေန႔ မွ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး သူနဲ႔အတူေလွ်ာက္သြားရင္း ေနာင္ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳး မရွိႏိုင္ ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိရင္း တို႔ရင္နာေနမိတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူ႔မ်က္ႏွာကို ခိုးခိုးၾကည့္မိရင္း ၀မ္းနည္းေနျပန္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ လည္း သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ အေတြးေတြမ်ားေနပံုပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားမေျပာျဖစ္ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။

     ခင္မင္ရင္းႏီွးမႈသက္တမ္းမၾကာလွေသးေပမယ့္ သူဟာ တို႔ရင္ထဲမွာ အနက္႐ႈိင္းဆံုး တည္ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔ တို႔ေတြ႕ဆံု ၾကေတာ့ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မတူညီခဲ့ပါသလဲ။ တို႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆန္႔က်င္ ဘက္ျဖစ္ေနရပါသလဲ။ တို႔ စဥ္းစားတတ္သလို အဲဒီအတြက္အေျဖလည္း အဆင့္သင့္မရွိခဲ့ဘူး။

     ''သက္မွဴးကို ခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ့ နိဒါန္းမပါတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကားသံဟာ တို႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကို ဆန္႔က်င္လိုက္တာပါပဲ။

     "ဟင့္အင္း ..... မခ်စ္ရဘူး ႏိုင္။ ေနာက္ၿပီး မျဖစ္သင့္ဘူးေလ။ သက္မွဴး ဒီေန႔ေျပာမယ္ဆိုတာကလည္း ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲ။ သက္မွဴးေျပာခ်င္တာက ခုထဲက တို႔တေတြရဲ႕ခင္မင္မႈကို ရပ္ဖို႔ပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစြာခံစားရမယ့္ အလုပ္မ်ိဳးကို အစထဲကမလုပ္ၾကရင္ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္လား။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔  ေရွ႕မဆက္ခ်င္ပါနဲ႔ကြာ"

     ''သက္မွဴးကို လက္ထပ္ခြင့္မရတာနဲ႔ တို႔ မခ်စ္ရေတာ့ဘူးလား။ ခ်စ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ တို႔ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းကိုေတာ့ တားလို႔မရခဲ့ဘူး။ တို႔ကို မခ်စ္ပါနဲ႔လို႔ မတားပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ သက္မွဴး ျပန္မခ်စ္ရင္လည္း ေနပါ။ ကိုယ္က ခ်စ္ေနခြင့္ ေလးရရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကခင္မင္လက္စေလးကိုေတာ့ ေမ့မပစ္လိုက္ပါနဲ႔သက္မွဴးရယ္။ တို႔ သက္မွဴးကို မခြဲႏိုင္ဘူး"

     "အဲဒါေျပာတာေပါ့ ႏိုင္ရယ္.. သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ မခြဲႏိုင္တာ။ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ ပိုၿပီးဆိုးေတာ့မွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သက္မွဴး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခ်စ္ၿပီးေတာ့မွ မခြဲခ်င္ဘူးေလ။"

     "သက္မွဴးစကားက တို႔ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မညာပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးဆိုတဲ့အသိေတြနဲ ့ ထိန္းခ်ဳပ္ေနေပမဲ့ သက္မွဴးႏွလံုးသားကေတာ့ ခ်စ္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ သက္မွဴးမ်က္လံုးေလးေတြထဲက အရိပ္ေတြက ရင္ထဲကခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြပဲေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏွလံုးသားဆႏၵကိုဦးစားေပးရေအာင္ သက္မွဴးရယ္ေနာ္။ ႏိုင့္ကို ခ်စ္တယ္ လို႔ေျပာပါအံုး"

       သူ႔စကားေတြကမွန္လြန္းေနတာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့။ တကယ္လည္း သူမႏွလံုးသားက ဟန္ေဆာင္တင္းထားမႈတို႔က ၾကာၾကာမခံခဲ့။ သူ႔ရဲ႕အၿပံဳးမ်ားအေျပာမ်ားၾကားတြင္ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုေတာ့လည္း အ႐ူးအမူး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ တတြဲတြဲမခြဲမခြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ႏိုင္္ဟာ သူမအတြက္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သာမက အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုေရာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုပါ အားကိုးစရာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အစစအရာရာ အလိုက္သိမႈ၊ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးမႈ၊ အခ်စ္ႀကီးမႈေတြရဲ႕ၾကားမွာ တို႔ ေနေပ်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕

      "ႏိုင္က သက္မွဴးကို သိပ္ခ်စ္တာ"လို႔ ေျပာသံမ်ားၾကားမွာ သူမ ခ်စ္သူရကံေကာင္းျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့ၿပီ။

     သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုသိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကို တဘ၀စာ မဟုတ္ဘဲ ခဏတာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ရင္ေတာင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ဘ၀ဟာ ေက်နပ္စရာေကာင္းေနၿပီတဲ့။ အခု သက္မွဴးကို ႏိုင္ခ်စ္ေနသလို မ်ိဳးေပါ့။ တကယ္လို႔ ႏိုင့္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရရင္ေတာင္ ႏိုင့္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြကို တစ္ဘ၀လံုးစာရထားၿပီးၿပီမို႔ မင္း ေက်နပ္သင့္ပါတယ္တဲ့ေလ။ သူ ေျပာမွပဲ တို႔ေတာင္ ဘ၀င္ျမင့္ခ်င္လာၿပီေနာ္။ ဒီအေၾကာင္းႏိုင့္ကို ျပန္ေျပာျပေတာ့

     "ႏိုင္ခ်စ္တာ လူတိုုင္းသိတယ္ေတြ႕လား"တဲ့

     အဲဒီလို ႏိုင္က တို႔အေပၚ သိပ္ခ်စ္ေလ သိပ္ေကာင္းေလ ႏိုင္ကို မခြဲႏိုင္ေလ ပိုျဖစ္လာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္နဲ႔ တို႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ ဆံုဆည္းခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိတိုင္း ငိုေႂကြးတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ကို မ်က္ရည္ေတြက်လာတတ္တယ္။ ႏိုင္နဲ႔ ေ၀းရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္ လာခ်ိန္တိုင္း တို႔ အၿမဲငိုေႂကြးခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့မွ တို႔ရဲ႕စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ားႏူးညံ့ေနခဲ့လဲဆိုရင္ ခ်စ္သူခ်င္း မေပါင္းရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တို႔၊ ၀တၳဳတို႔ ၾကည့္ရဖတ္ရရင္ေတာင္ မ်က္ရည္က်တတ္ခဲ့တာ။ ခ်စ္သူနဲ႔ေကြကြင္းရျခင္းဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး တဲ့ဒုကၡပဲလို႔နားလည္ တတ္ခဲ့ၿပီ။

     " ႏိုင့္အိမ္က သက္မွဴးနဲ႔ ႏိုင့္ကို သေဘာမတူတာ တျခားဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘာသာမတူတာတစ္ခုေၾကာင့္သာ တားေနၾကတာ။ ဒီလိုပါပဲ သက္မွဴးအိမ္ကလည္း ႏိုင္္နဲ႔သေဘာမတူဘူးလို႔ ေျပာေနၾကမွာပဲ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာ မယ္ဆိုတာ ႏိုင္တို႔ ႀကိဳသိထားၿပီးသားပဲေလ။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ထူးၿပီးစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ သက္မွဴးရယ္။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ ဘယ္မိဘ မဆို ကိုယ့္သားသမီးကိုေကာင္းေစခ်င္ၾကတာပဲေလ"

     ဟုတ္တယ္ေနာ္။ တကယ္ဆိုရင္ တို႔ုႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ေျပာစရာအျပစ္လဲမရွိ၊ လူႀကီးေတြ လက္မခံႏိုင္စရာအေျခအေနလည္း
 မရွိပါပဲနဲ႔ ဒီတစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ခက္ေနရတာေလ။ အတူေနခြင့္ရတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြကို အားက်မိပါတယ္။ လက္ထပ္ဖို႔ ပစၥည္းႀကိဳတင္ စုေဆာင္း ေနၾကသူေတြ ရက္ေရြးေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုေတြ႕ရင္ သူတို႔ေနရာမွာ ကိုယ္ရွိေနခ်င္လိုက္တာ။ သူတို႔လိုပဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူလက္ ကို ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္႐ုန္းကန္ခ်င္လိုက္တာ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ၀မ္းနည္းမႈ ေအာင္ျမင္မႈစတာေတြကို အတူမွ်ေ၀ခံစား ခြင့္ရ ခ်င္လိုက္တာ။ သူမ်ားလိုအခြင့္အေရးမရွိတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အားငယ္မိတာအမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳးေတြ ၀င္လာတိုင္း ႏိုင္ ရင္ခြင္မွာ တိုး၀င္ငို ေႂကြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာလည္း တို႔ေတြကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသားဆႏၵကိုဦးစားေပးၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း ပဲေလ။ နာက်င္မယ္မွန္း သိရက္နဲ႔ ေရြးခဲ့မိတာကိုး။

     ေနာက္ၿပီး တို႔မွာ အတၱအနည္းငယ္ကလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သလိုမ်ိဳး တျခားတစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ထပ္ခ်စ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ယံုၾကည္ေပမဲ့ တို႔ရရွိႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့ ႏိုင့္ရဲ႕ အၾကင္နာေတြ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကို ႏိုင္ဆီကေန အျခားသူရသြား မွာကိုလည္း မလိုလားဘူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ မနာလိုဘူးေပါ့။ ႏိုင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ၊ အၾကင္နာေတြကို တို႔တစ္ေယာက္ထဲသာ အပိုင္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ႏိုင့္ကို ေျပာျပေတာ့

     "သက္မွဴးမဟုတ္တဲ့ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ႏိုင္ထပ္ခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္သလို သက္မွဴးကိုေပးတဲ့ အၾကင္နာမ်ိဳး၊ သံေယာဇဥ္မ်ိဳး၊ ဂ႐ုစိုက္မႈမ်ိဳးကိုလည္း ႏိုင္ဘယ္သူ ့ကိုမွေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ေဘဘီေလးရဲ႕။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သက္မွဴးကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္သာ ဒီအရာေတြအားလံုးဟာ ဖန္တီးစရာမလိုပဲ ႏိုင့္ရင္ထဲက အလိုလိုထြက္လာခဲ့တာ။ အၾကင္နာတို႔ ေမတၱာတရားတို႔ အခ်စ္တို႔ ဆိုတာ ဖန္တီးလို႔မရပါဘူး ေဘဘီေလးရယ္"တဲ့။

    ႏိုင့္ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ခ်စ္ျခင္းေတြကိုသိရေလ ႏိုင့္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေလပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ႏိုင့္နဲ႔တို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၾကာရွည္လာ ခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ၾကာလာနဲ႔အမွ် ႏိုင္္နဲ႔တို႔ရဲ႕အိမ္ကသာမက ပတ္၀န္းက်င္ကပါ တြန္းအားေပးလာခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းအသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာင္ ျပတ္ သားဖို႔ လိုၿပီလို႔ ေျပာလာၾကၿပီ။ မိဘေတြကလည္း သေဘာမတူေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာခဲ့ၿပီ။ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ တားဖို႔ ႀကိဳးစား ေနၾကၿပီ။ ႏိုင္္နဲ႔တို႔ရဲ႕ ရင္ထဲက ခ်စ္ျခင္းခိုင္မာေနလို႔သာ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မဖ်က္ႏိုုင္ခဲ့တာ။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အိမ္ေထာင္ျပဳေပးဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ။

      တို႔တေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ႏိုင္။ ကိုယ့္ကို ဒီအရြယ္ထိေရာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာတဲ့ မိဘရင္ခြင္ကို စံုကန္ၿပီး ခ်စ္သူေနာက္လိုက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘသေဘာက် ကိုယ္မခ်စ္ႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ မ်က္စိမွိတ္ ေခါင္းညိတ္ လက္ခံၿပီး လက္ထပ္ မလား။ တို႔ေတြေ၀စျပဳခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ၿပီး အခ်စ္တစ္ခုကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕စြန္႔ပစ္မႈကို ခံယူၿပီး ဘ၀ကိုရပ္တည္ရမွာကိုလည္း အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ တို႔ေၾကာက္မိတယ္။

     ေနာက္ၿပီး တို႔ငယ္ငယ္ေလးထဲက ခုခ်ိန္ထိလိမၼာခဲ့သူေလ။ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြက အၿမဲတမ္းအထင္ႀကီးေလး စားျခင္းကိုခံရတဲ့သူ။ အငယ္ေတြအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပျဖစ္ေအာင္ အၿမဲတမ္းထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့သူ -  အမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ

     "သက္မွဴးကို အတုယူေနာ္"

     "မမႀကီးလို ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစား"

    "သူ႔လို လိမၼာေအာင္ေန"လို႔ အၿမဲတမ္းစံျပဳခ်ီးမြမ္းခံခဲ့တဲ့သူ၊ အဲဒီလိုအေျပာေတြကိုလည္း သာယာတတ္ခဲ့သူ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး တစ္ခ်ိန္ လံုးလိမၼာခဲ့တဲ့၊ မိဘက ကိုယ့္အတြက္အၿမဲဂုဏ္ယူခဲ့ရတဲ့ သမီးလိမၼာတစ္ေယာက္ဘ၀ကေန မိဘစကားကိုနားမေထာင္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဇြတ္မိုက္လိုက္ဖို႔ ကိုယ့္မွာ သတၱိ နည္းခဲ့တာလည္းအမွန္ပါပဲ။ ဒါဟာလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ျခင္းအတၱတစ္မ်ိဳးပါပဲေလ။

     တို ့ကို သတၱိမရွိသူလို႔ ႏိုင္ ေ၀ဖန္မွာလား။ အတၱႀကီးသူလို႔ ႏိုင္္ စြပ္စြဲလိုက္ေလမလား။ စြပ္စြဲလိုက္ပါ ႏိုင္။ တို႔အိမ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီ။ အေမ့ရဲ႕စိတ္ဆင္းရဲတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို မျမင္၀ံ့ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ေက်နပ္ျခင္းအၿပံဳး ဂုဏ္ယူၿပံဳးတို႔ကိုသာ ျမင္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တို႔ အရမ္းခ်စ္တဲ့ ႏိုင့္ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မယ္။ မိဘေတြရဲ႕စိတ္ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ တို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွလံုးသား လဲလွယ္ရေတာ့မယ္။

      ႏိုင္ေရ ... တို႔တေတြေဆြးေႏြးၾကရေအာင္။ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ႏိုင့့္္မွာလည္း တို႔ကို ေဆြးေႏြးစရာရွိေနခဲ့သတဲ့။ ဟိုတစ္ခါကလို တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆႏၵဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ -

     တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ေလာကႀကီးမွာျဖစ္တတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ဟာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေကြ႕ အေကာက္ တိမ္း၀ွက္မႈေတြနဲ႔ရယ္ေလ။ ႀကိဳမျမင္ႏိုင္တာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တယ္ေနာ္။ ႏိုင္လည္း အိမ္နဲ႔ေဆြးေႏြးၿပီးၿပီတဲ့။ ႏိုင့္မွာလည္း ငဲ့ညွာစရာေတြ နဲ႔ပါလား။ ႏိုင့္အိမ္မွာလည္း ႏိုင္္ဟာ မရွိမျဖစ္Essentialတဲ့လား။ ႏိုင္ဟာလည္း ''သားလိမၼာ"ဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးေအာက္က႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ ဘူးေနာ္။

      တကယ္ေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေျဖသိၿပီးသားပုစာၦတစ္ပုဒ္ကို ေျပာင္းလဲၿပီးအေျဖထုတ္ႏိုင္မလားရယ္လို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾက တဲ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႐ူးသြပ္မႈမ်ိဳးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး လမင္းကိုလိုခ်င္လို႔ ေလွကားေထာင္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစား မိတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိုက္မဲမႈမ်ိဳးလား။ တို႔မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။

     ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိဘေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုလံုးက အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ထားတဲ့ ၅၂၈ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးေအာက္မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၁၅၀၀ အခ်စ္ႀကိဳးေလးျပတ္ေတာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ႏိုင္ဟာလည္း အိမ္ကေရြးခ်ယ္ေပးစားတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မၾကာခင္ မွာ လက္ထပ္ရေတာ့မွာျဖစ္သလို တို႔ဟာလည္း အလားတူပဲ ႏိုင္မဟုတ္တဲ့ တျခားေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ရေတာ့မယ္။

   သင့္ေတာ္လို႔စီစဥ္တာဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြရ့ဲစီမံမႈေအာက္မွာ ''သားလိမၼာ'' ''သမီး လိမၼာ''ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္လွလွေလးေတြေအာက္မွာ အသည္းႏွလံုးေတြ ေၾကမြသြားခဲ့ၿပီ။ ႏွလံုးသားက နာက်င္စြာငိုေႂကြးေနတာကို ဘယ္သူၾကားႏိုင္သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ့ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိႏိုင္လိမ့္မယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးေသြးေတြရင္းၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းမွာေတာ့ အၿပံဳးတစ္ခုကို ဟန္ေဆာင္လိုို ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္တပ္ဆင္ထားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ကေလးေတြကို ဥပမာျပဳဆံုးမစရာ မျဖစ္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူးေလ။

      ''သက္မွဴးတို႔မ်ားလိမၼာလိုက္တာ။ ခ်စ္သူရွိတာေတာင္ မိဘသေဘာမတူလို႔ စြန္႔လႊတ္ၿပီး အိမ္က သေဘာတူသူကိုပဲယူရွာတယ္'' လို႔ ေျပာေကာင္းေျပာေနၾကဦးမွာပါ။ မ်က္ရည္ေတြမရွိေတာ့ဘူး ႏို္င္။ အသံတိတ္ ငိုေႂကြးရလြန္းလို႔ ခမ္းေျခာက္ခဲ့ၿပီ။

     ေမာင္ႏိုင္ထာ၀ရနဲ႔ မသက္မွဴးညီညီတို႔ ရဲ့ ႏွစ္ေယာက္တြဲရက္ဖိတ္စာကို လူေတြျမင္ရေတာ့မွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔တစ္ေယာက္ ခ်င္းစီရဲ႕ေဘးမွာ သူတို႔ရဲ႕ခ်စ္သူမဟုတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ တြဲလို႔ ထိမ္းျမားျခင္းဖိတ္စာေတြကိုလည္း ျမင္ၾကရဦးမွာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြကဘာေျပာၾကမွာလဲ။ သနားၾကမွာလား။ ေ၀ဖန္ၾကမွာလား။ အံ့ၾသၾကမွာလား။ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးသူမွသာ ကိုယ္ခ်င္းစာနားလည္ႏိုင္မွာေနာ္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပါ့ ... ႏိုင္။ ခုေတာ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳလို႔ေနေလရဲ႕။

ေတြ႕ခြင့္မႀကံဳ
ဆံုခြင့္မရ
ဘ၀ခ်င္းပင္
ဘယ္လို …..
ေ၀းေစဦးေတာ့
သူရွိေနသည္
အသိေလးနဲ႔သာ
အစဥ္ေက်နပ္ကာ
အရင္ကလည္း
ေနတတ္ခဲ့တာမို႔
ေနာင္လည္း
ေနတတ္အံုးမွာပါ။

ႏိုင္္ေရ မေနတတ္ရင္လည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားရမွာပါ....။

                                                                                                            ေမဇူး