"ဂႏၳဝင္အိပ္မက္ (အပိုင္း-၃)"

မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား

'ပဲြစားၾကီးမ်ားဟိုတယ္'ေရွ႕မွာရပ္ထားေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၏ စုစုေပါင္းတန္ဖိုးကို တြက္ၾကည့္လွ်င္
ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္တစ္္ခုမွာ ရွိေသာ အိမ္ေျခစုစုေပါင္း တန္ဖိုးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလိမ့္မည္။
တျခားမၾကည့္နဲ႔။ ေမြးေန႔ရွင္ နစ္ကိုးကစ္မင္း စီးလာေသာ မာစီဒီးအက္စ္လယ္-၅၀၀ ရဲ႕တန္ဖိုးကပဲ
အိမ္အလံုးတစ္ရာစာေလာက္ရွိတာကိုး။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ထုတ္ အသစ္စက္စက္ စပို႔မိုဒယ္ ကားေလ။
တြမ္ခရုစီးလာတဲ့ကားကေတာ့ ေလဇူး-၄၃၀။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကားတစ္စီးစီနဲ႔ သီးျခားစီလာတာကိုက
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေနၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ တမင္ထြင္လုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ဘရက္ပစ္က ဘီအမ္ဒဗလ်ဴ-၇ စီးရီး။ နစ္ကလပ္ေက့ခ်္က လင္ခရူဇာ။ အင္ဂ်လီနာဂ်ိဳလီက
ကက္ဒီလက္၊ ဟိုဘက္မွာေတာ့ မင္းသားၾကီး ကလင့္အိစ္ဝုဒ္ရဲ႕ ရိုးစ္ရိြဳက္ကားၾကီးက
ခန္႔ခန္႔ညားညားရပ္လုိ႔။ ဒီေန႔ညေနမွာေတာ့ ဟိုတယ္ေရွ႕က ယာဥ္ရပ္နားရန္ေနရာသည္
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေရာင္းဝယ္ေရးစခန္းအေပၚခြင္ႏွင့္ တူေနေလသည္။

ဟိုတယ္၏ ေျမညီထပ္ရွိ အထူးသီးသန္႔ေဆာင္ရွိ 'ပြဲကေတာ္ခန္းမ'မွာ ေမြးေန႔ပဲြ က်င္းပဖို႔
ျပင္ဆင္ထားသည္။ အခန္းက လူေလးရာေလာက္ဆံ့ေသာ္လည္း လက္ေရြးစင္လူႏွစ္ရာကိုသာ
ဖိတ္ၾကားထားသည္။ ခန္းမထဲမွာ မီးဆိုင္းေတြ၊ ေရာင္ေျပးေတြ၊ မီးပေဒသာေတြ၊ ေရႊေငြ
ပန္းစကၠဴေတြ၊ ပူေဖာင္းေတြဆင္ယင္ထားျခင္းမရွိ။ ဒါေတြက ရိုးေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္
ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လွ်င္
ထူးျခားမႈကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ခန္းမထဲမွာ မီးလံုးမီးေခ်ာင္း၊ ဆလိုက္မီးစသည္တို႔တစ္ခုမွမရွိပါဘဲလ်က္ အလိုအေလ်ာက္
လင္းေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ နံရံမွာသုတ္ထားေသာ ေဆးေရာင္မ်ားသည္ ဆယ့္ငါးမိနစ္
တစ္ခါေျပာင္းသြားတတ္သည္။ အျပာႏု၊ မီးခိုးႏု၊ အစိမ္းႏု၊ အဝါႏု စသည္ျဖင့္..။
ခုလိုျဖစ္ေအာင္ အထူးသုတ္ေဆးတစ္မ်ဳိးကို ႏိုင္ငံျခားက တကူးတကန္႔မွာယူၿပီး
အသံုးျပဳထားရျခင္းျဖစ္၏။ ဒီပဲြအတြက္ကို တမင္အခ်ိန္ကိုက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္၏။
ကုန္က်စရိတ္ကို နစ္ကိုးကစ္မင္းက က်ခံေပးခဲ့သည္။

စင္ျမင့္ေပၚမွာေတာ့ ေလာေလာဆယ္ နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆံုးျဖစ္ေနေသာ 'အယ္လ္ကာလီ
တီးဝိုင္းအဖြဲ႔'က ဧည့္ခံေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။ စင္ျမင့္၏ေနာက္ဘက္ အေပၚနားတြင္ နံရံကပ္
ဒစ္ဂ်စ္တယ္မွန္ျပားၾကီး ကပ္ထားသည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ အယ္လ္စီဒီ တီဗီၾကီးပင္ျဖစ္၏။
ဖန္ျပားဆိုေသာ္လည္း ေအာ္ဂဲနစ္ဖိုင္ဘာ ဖန္္မွ်င္ျဖင့္ ရက္လုပ္ထားသည္။ မလိုအပ္သည့္
အခ်ိန္တြင္ ေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္လုိ လိပ္ၿပီး အလြယ္တကူ သယ္ယူႏုိင္သည္။ အရြယ္အစားက
ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားနီးပါးေလာက္ရွိ၏။

တီဗီၾကီးေပၚတြင္ N.K-21ဆိုေသာ စာလံုးသည္ ဒီဇိုင္းပံုစံမ်ဳိးစံု၊ အေရာင္မ်ဳိးစံု တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး
ေျပာင္းေနသည္။ နစ္ကိုးကစ္မင္း၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္၏။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့
ဒီမင္းသမီး အသက္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္၊ အသက္ကို ေလွ်ာ့ေျပာျခင္းျဖစ္ရမည္ဟု
ဆုိၾကသည္။ သူႏွင့္ငယ္ငယ္က တစ္တန္းတည္း အတူေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွာ
အခု ဆရာဝန္ကေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္မကႏိုင္ဟု
ေထာက္ျပသူလည္း ရွိသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ပါ ဆိုေတာ့လည္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေပါ့။ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာ
ပရိသတ္ကေတာ့ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ပါဆိုလည္း ယံုၾကမွာပဲျဖစ္၏။ အသက္ကို တြက္စစ္ေနရေအာင္
သူက ေဘာလံုးကန္မွာမွမဟုတ္ဘဲ။
ဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္သည္ေတြ တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္ဝင္လာတိုင္း
စာနယ္ဇင္းသမားေတြက ဓာတ္ပံုတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကက္ဆက္ရီေကာ္ဒါ
အေသးစားေလးေတြထုိးၿပီး ေမးခြန္းေတြေမးၾကသည္။

ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္မ်ား (အထူးသျဖင့္ မင္းသမီးမ်ား)သည္ အကယ္ဒမီေပးပဲြရယ္၊ ခုလို
ပဲြမ်ဳိးရယ္မွာသာ လူစံုေအာင္ တက္ေရာက္ၾကသျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
အလွခ်င္းၿပိဳင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကသည္။ ဒရူးဘယ္ရီမိုးသည္ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလို
ဝတ္ဆင္လာသည္။ အက်ႌ၏ေက်ာဘက္မွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ယွက္ထားသလိုျဖစ္ေနေသာ
အေတာင္ပံတစ္စံုလိုျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္ထားသည္။

မက္ေဒါနားသည္ အစိမ္းေရာင္ဝတ္စံုေပၚတြင္ ေရႊေရာင္ပဝါကို လႊမ္းျခံဳလာသည္။
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေသာအခါ ေရႊေရာင္မွ်သာ မဟုတ္။ ေရႊအစစ္ကို နန္းဆဲြၿပီး
ရက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႔ၾကရသည္။ မင္းသမီးေတြ အားလံုးလိုလုိပင္
လက္ဝတ္ရတနာေတြကို သူမ်ားထက္မေလ်ာ့ေအာင္ ဆင္ျမန္းလာၾကသည္။
လူကိုယ္ကေန စိန္ေတြ၊ ျမေတြ၊ ပတၱျမားေတြ၊ နီလာေတြ သီးပြင့္ေနသလားထင္ရ၏။

ဒီၾကားထဲမွာ ဂ်ဴလီယာေရာဘတ္က ထူးျခားသည္။ သူကရတနာပစၥည္း တစ္ခုတည္းသာ
ဆင္ျမန္းလာသည္။ တစ္ခုဆိုလည္း ဆုိသေလာက္ပါပဲ။ မီးျခစ္ဘူး တစ္ဝက္စာေလာက္
ရွိေသာ နီလာတံုးၾကီးကို မေသြးမျဖတ္ဘဲ အရိုင္းတံုးအတိုင္း ေဖာက္ၿပီး လည္မွာ
ဆြဲလာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိမလဲဆိုတာ ေက်ာက္မ်က္
ကၽြမ္းက်င္သူေတြေတာင္ လြယ္လြယ္ခန္႔မွန္းႏိုင္မွာမဟုတ္။
မင္းသားၾကီးေရာ္ဘင္ဝီလ်ံသည္ ေပ်ာ္တတ္ေနာက္တတ္သူျဖစ္၏။ မိတ္ကပ္လည္း
ကၽြမ္းက်င္သည္။ အသံတုလည္းလုပ္တတ္သည္။ သူက ခါးကုန္းၾကီးတစ္ေယာက္လို
လုပ္ၿပီးဝင္လာသည္။ သူ႔ကို ဟိုတယ္က သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားၾကီးဟု
ထင္မိၾကေသးသည္။ သူသည္ ဂ်ဴလီယာေရာဘတ္နား ကပ္သြားၿပီး
လည္မွာဆြဲလာသည့္ နီလာအရိုင္းတံုးၾကီးကို ကိုင္ၾကည့္သည္။

ဂ်ဴလီယာေရာဘတ္မွာ ရုတ္တရက္မို႔လန္႔ၿပီး ေအာ္မိ၏။ အားလံုးက ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ
ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ သူမ်ားေတြ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္း တြမ္မီလီဂ်ဳံးက ေျပးလာၿပီး
သူ႔ကုပ္ကုိ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ထိုအခါကုန္းေနေသာ ခါးသည္ ရုတ္တရက္
ဆန္႔ထြက္သြားသျဖင့္ တြမ္မီလီဂ်ဳံး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။

ေရာ္ဘင္ဝီလ်ံက ႏႈတ္ခမ္းေမြးအတုကို ဆဲြျဖဳတ္ၿပီး တဟားဟား
ရယ္လိုက္ေတာ့မွ သူ႔ကို မွတ္မိသြားၾကၿပီး အားလံုးပြဲက်သြားသည္။
စင္ဒီကေရာ့ဖုိ႔ ဝင္လာသည္။ ကက္ဦးထုပ္ကေလးကို ေဆာင္းလာ၏။ အေပါက္ဝမွာ
ရပ္ၿပီး ကက္ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ သူသည္ သီလရွင္ဝတ္ေနရာမွ မေန႔ကမွ
လူထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထု႔ိေၾကာင့္ ေခါင္းတံုးႏွင့္ျဖစ္၏။ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္းနဲ႔မွ
ပိုေတာင္လွေနေသးသည္။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ သူ႔ဆီ ဝိုင္းအံုသြားျပန္သည္။

ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္ေနတတ္ေသာ အကယ္ဒမီႏွစ္ဆုရွင္ တြမ္ဟင့္သည္ ေနာက္နားက
ေခ်ာင္က်ေသာ စားပြဲတစ္လံုးမွာထိုင္ေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္
တစ္ေယာက္လုိ သေဘာထားၿပီး သူမ်ားေတြေပ်ာ္ပါးျမဴးထူးေနတာကို ၾကည့္ေနသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ရစ္ခ်တ္ဂီယာေရာက္လာၿပီး ဝင္ထိုင္သည္။
"ဘယ္လိုလဲ တြမ္၊ ပ်င္းေနၿပီလားကြ"
ရစ္ခ်တ္ဂီယာက ေမးသည္။ တြမ္ဟင့္က...
"ေအးကြာ၊ ငါတို႔ရုပ္ရွင္သမားေတြက အျမဲတမ္းလူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ေနၾကရတာဆိုေတာ့ ဒါမ်ဳိးပြဲေတြကို ျငီးေငြ႔ေနၿပီကြာ၊ နားေအးပါးေအးပဲ ေနခ်င္တယ္"

"ဒါေၾကာင့္မင္းကိုငါေျပာတာေပါ့၊ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အတူတူပဥၨင္းတက္ၾကရေအာင္ပါလို႔"
"အဲဒီအခါက်ေတာ့လည္း စူပါမင္းသားႏွစ္ေယာက္ တစ္ျပိဳင္တည္းပဥၨင္းတက္တာ
သတင္းထူးပဲဆိုၿပီး စာနယ္ဇင္းသမားေတြက လုိက္လာၾကဦးမွာပဲ၊ မင္းသမီးေတြကလည္း
သိမ္ထြက္မွာ ေစာင့္ေလာင္းၾကဦးမယ္၊ ဘုန္းၾကီးဝတ္ၾကီးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးအလုပ္ခံရရင္လည္း
ဒုကၡ၊ မလြယ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းသားလုပ္ရတာ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ သိပ္ဆံုးရႈံးတာပဲ"
"ဒါေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလကြာ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈကိုလိုခ်င္ရင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အဆံုးရႈံးခံရမွာပဲ"
"ငါက ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတာကို လုိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး၊ အႏုပညာရွင္အျဖစ္ကိုပဲ လုိခ်င္တာ"

ရစ္ခ်တ္ဂီယာက သဲ့သဲ့ရယ္လုိက္ၿပီး...
"မင္းေျပာပံုက အရက္ပဲ ေသာက္ခ်င္တာ မူးခ်င္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္ေနၿပီ၊ ေအးေလ...
ေျပာသာေျပာရတယ္၊ ငါလည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဒီဘဝကိုျငီးေငြ႔လာတယ္၊ ငါတုိ႔မင္းသား
မင္းသမီးေတြဟာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အိုက္တင္ေတြ လုပ္ရဖန္မ်ားလို႔ တကယ့္
လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာင္ အဲဒီအက်င့္ၾကီးေတြ ပါလာၾကသလားမသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ
တကယ္ျဖစ္ေနတာလား၊ သရုပ္ေဆာင္ေနတာလားဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္
ခဲြျခားမရခ်င္ဘူး"

"ေဟ့ေကာင္၊ နစ္ကိုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးရင္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစာေစာစီးစီး အသာလွ်ဳိၿပီး
ျပန္လစ္ရေအာင္ကြာ"
"ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ"
"အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားထိုင္ရင္းစကားေျပာၾကရေအာင္ကြာ"
"ေကာင္းသားပဲ၊ အမယ္၊ ဘာလဲ ေဟ့ေကာင္၊ ဟိုေရာက္ရင္ အင္းလ်ားကန္ၾကီးကိုေငးၾကည့္ၿပီး
ပြင့္ဦးသီခ်င္းဆိုဦးမွာမဟုတ္လား"
"ေအးကြ၊ တကၠသိုလ္အလြမ္းေျပဆိုပါေတာ့ကြာ"
"မာလာေဆာင္က ေကာင္မေလးကို မင္းခုထိမေမ့ႏိုင္ေသးဘူးလား"
"ငယ္ခ်စ္ကိုးကြ"
"အႏုပညာသမားဆိုရင္ ဘဝအာမခံခ်က္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး သူကမင္းကို ခါထုတ္ပစ္ခဲ့တာ၊
ခုမွေနာင္တရခ်င္ရေနမွာပဲေနာ္"

တြမ္ဟင့္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးေနသည္။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာေတာ့ ေဆြးရိပ္သန္းေန၏။
ထိုစဥ္တြင္ ပရိသတ္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ မာရယ္စထရိ
ဝင္လာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သူသည္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စံုကိုသာ ရိုးရိုးေလး ဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာကို
ဘာမွျခယ္သထားျခင္းမရွိ။ လက္ဝတ္ရတနာလည္း လံုးဝဝတ္စားျခင္းမရွိ။ နားကပ္ကေလးေတာင္
ပန္မလာခဲ့။ ဒါကိုက ထူးျခားမႈ။ မာရယ္စထရိတစ္ေယာက္လံုးျဖစ္ေနမွေတာ့ ဒါေတြလိုေသးလို႔လား
ဆိုေသာသေဘာဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ မင္းသမီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေခ်ာေမာလွပသည္မဆိုႏိုင္။
ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း စြဲမက္စရာမရွိ။ ရွည္ရွည္ကိုင္းကိုင္း၊ မိန္္းမမဆန္လွ။

သုိ႔ရာတြင္ သရုပ္ေဆာင္ပညာမွာေတာ့ သူမတူေအာင္ ထူးခၽြန္သည္။ ထိပ္တန္း
မင္းသားေတြေတာင္ သူနဲ႔တြဲၿပီး ရိုက္ရတဲ့အခါ အေတာ္ၾကိဳးစားၾကရသည္။
စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုေမးသည္။
"မင္းသမီး ဘာကားထပ္ရိုက္ဖို႔ အစီအစဥ္ရွိေသးလဲ"
"ကၽြန္မနဲ႔ရိုက္ဖို႔ကမ္းလွမ္းထားတာ ငါးကားေလာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီထဲက တစ္ကားပဲ
စိတ္တိုင္းက်တယ္၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီတစ္ကားပဲ ရိုက္ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္တယ္"
"ဘယ္မင္းသားန႔ဲတဲြရမွာလဲ"
"ဒပ္စတင္ေဟာ့ဖ္မင္းနဲ႔ေလ"
"ဒပ္စတင္နဲ႔ရိုက္ရမွာမို႔ ဒီကားကို လက္ခံလုိက္တာလို႔ေကာ ဆိုႏိုင္သလား"
"သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ ဒပ္စတင္နဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္၊ သူက
နားလည္မႈလည္းရွိတယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မေလွ်ာ့တမ္း ၿပိဳင္ၿပီး
သရုပ္ေဆာင္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္"

မာရယ္စထရိက ဒီအတိုင္းပဲ။ ဇာတ္ကားေတြ မ်ားမ်ား လက္ခံေလ့မရွိ။ တစ္ႏွစ္လံုးမွ တစ္ကား
ႏွစ္ကားသာ ရိုက္ေလ့ရွိ၏။ ရိုက္တဲ့ကားတိုင္းလည္း အကယ္ဒမီ ဆန္ခါတင္ အဆင့္ဝင္သည္။
တကယ္ရခဲ့တာေတာ့ ႏွစ္ဆုရိွၿပီ။
ခုခ်ိန္မွာ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြ စိတ္အဝင္စားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ တြမ္ခရုစ္ပင္ျဖစ္၏။ သူႏွင့္
ေမြးေန႔ရွင္ နစ္ကိုးကစ္မင္းတု႔ိ၏ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္မေျပ။ အက္သံကြဲသံ ထြက္ေနသည္ဟု
သတင္းေျပးေနသည္။
ဒီပဲြမွာ တြမ္ခရုစ္က ေမြးေန႔ရွင္ သူ႔ဇနီး ပဲြမထြက္လာခင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံေပးေနသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ မင္းသား မင္းသမီးေတြပီပီ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာေတာ့ ပိပိရိရိ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္
ၾကသည္။ ဘာမွ ျပႆနာမရွိသည့္ပံုမ်ဳိး။ အိမ္မွာဆုိလွ်င္ေတာ့ စကားေတာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္
မေျပာၾကေတာ့။ တြမ္ခရုကလည္း သူ႔စာဖတ္ခန္းထဲမွာ ခြဲအိပ္ေနတာ ႏွစ္လသံုးလေလာက္ရွိၿပီ။
ေငြေရးေၾကးေရးႏွင့္ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ခဲြေဝဖို႔ သေဘာတူညီမႈမရေသးလို႔သာ တရားဝင္
မျဖစ္ေသးတာ၊ လမ္းခဲြဖို႔က ေသခ်ာေနၿပီဟု ဆိုသည္။

ထိုသတင္းမွာ သူတို႔အိမ္က မာလီကိုယ္တိုင္က ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ဒီိလုိကိစၥမ်ဳိးအတြက္ စပယ္ရွယ္လစ္
ျဖစ္ေသာ သတင္းေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦးက အရက္ၾကိဳက္တတ္ေသာ မာလီကို
မူးေအာင္တိုက္ၿပီး အစ္ေအာက္ေမးရာမွသိခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေန႔အဖို႔ အဆုိပါသတင္း အေၾကာင္း ရႏိုင္သေလာက္ႏိႈက္ထုတ္ဖို႔ စိတ္အား
ထက္သန္ေနၾကသည္။ တြမ္ခရုစ္နားမွာ စာနယ္ဇင္းဆရာေတြ ဝိုင္းၿပီးဗ်ဴးၾကသည္။ အစပိုင္းတြင္
ဘာကားရိုက္ေနသလဲ ဘာညာေမးရိုးေမးစဥ္ ေမးရာမွ တျဖည္းျဖည္း က်ဳံးသြင္းဖို႔ ၾကိဳးစားၾက၏။

တစ္ေယာက္က...
"ဒါနဲ႔ မင္းသားနဲ႔ နစ္ကိုးတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္တြဲၿပီး ရိုက္ဖို႔အစီအစဥ္ရွိေသးလာ သိပါရေစ"
တြမ္ခရုစ္က...
"လင္မယားဆိုတာ အျပင္မွာသာ တဲြခ်င္တိုင္း တြဲလို႔ရတာဗ်၊ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ တဲြဖို႔က်ေတာ့
ထုတ္လုပ္သူေတြက လာငွားမွျဖစ္တာကိုး"
ဟု လိမ္လိမ္မာမာ ေရွာင္ၿပီးေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္ဆင့္တက္လာျပန္သည္။

"မင္းသားက စာဖတ္ေတာ္ေတာ္ဝါသနာပါတယ္ေနာ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေဩာ္...ခုတေလာ အိမ္မွာေနရင္ စာဖတ္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္တတ္တယ္လို႔ သတင္းၾကားရလို႔ပါ"
"စာအုပ္ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးမိတ္ေဆြပဲလို႔ ပညာရွိေတြ ေျပာၾကတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ"
စိတ္မရွည္ႏိုင္ေသာ လူငယ္စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ဦးက အတင့္ရဲေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကို
ေမးလိုက္သည္။
"မင္းသားအေနနဲ႔ မၾကာခင္မွာ လူပ်ဳိဘဝကို တစ္ေက်ာ့ျပန္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေၾကး
ေပးေနၾကတာကို ဘာမ်ားမွတ္ခ်က္ေပးလိုပါသလဲ"

တြမ္ခရုစ္က ရယ္လုိက္ၿပီး....
"ဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိေသးဘဲနဲ႔ ဆရာက ၾကိဳသိသလိုျဖစ္ေနပါလား၊
ဧကႏၱေတာ့ ဆရာက ဂမီၻရပညာမွာ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ေျမာက္ေနၿပီထင္တယ္၊ ယၾတာေလး
ဘာေလး ေခ်လို႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း ညႊန္ၾကားေပးပါဦးခင္ဗ်ာ...ဟဲ ဟဲ"
အရိပ္အျမြက္ေလာက္ေတာ့ ပြင့္အန္ထြက္လာၿပီဟု ယူဆၾကသည္။ မင္းသားကလည္း
ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုလုပ္ရင္း ဝန္ခံေတာ့မလုိလို ျငင္းလိုက္ေတာ့မလိုလို ေဝ့လည္လည္
ေရွာင္ထြက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္။ ဝါရင့္ဆရာတစ္ေယာက္က ေမးခြန္းတစ္ခုကို ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
"ဒါနဲ႔ မင္းသားကဘာအတြက္ ယၾတာေခ်ခ်င္တာလဲ"
တြမ္ခရုစ္ မ်က္ခံုးပင့္လုိက္သည္။ တစ္ခ်က္ေတြ သြားၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ေျပာမည္အျပဳ...
"ၾကြေရာက္လာၾကတဲ့ အႏုပညာရွင္မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား..."
အခမ္းအနားမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေသာ ရပ္ဆဲခရိုး၏ အသံထြက္ေပၚလာသည္။ ပရိသတ္အားလံုး
စင္ျမင့္ဆီသို႔ အာရုံေရာက္သြားၾက၏။ တြမ္ခရုစ္လည္း မသိမသာသက္ျပင္းခ်၏။ 'အခမ္းအနား
စေတာ့မယ္၊ ခြင့္ျပဳပါဦး' ဟုေျပာၿပီး စင္ျမင့္ဆီေလွ်ာက္သြားသည္။

"ခုခ်ိန္ကစၿပီး နစ္ကိုးကစ္မင္းရဲ႕ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မဂၤလာ အခမ္းအနား စတင္ေၾကာင္း၊
ေၾကညာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား"
လက္ခုပ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မီးေရာင္ေတြမွိန္သြားသည္။ အကယ္ဒမီေပးပြဲမွာလို
ဆလိုက္မီးေတြက ဟိုဒီေလွ်ာက္ထိုးရင္းရွာေဖြေနသည္။ ပရိသတ္ၾကီးသည္ နစ္ကိုးကစ္မင္းဘယ္က
ေပၚလာမလဲဟု စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ရႈေနၾကသည္။
ဆလိုက္မီးေမာင္းသည္ စင္ျမင့္ေနာက္နားရွိ ထြက္ေပါက္ဆီသို႔ထိုးလိုက္သည္။ အေပါက္ဝမွာ
လူတစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။ နစ္ကိုးကစ္မင္းမဟုတ္။ နစ္ကိုး၏ ပံုတူမ်က္ႏွာဖံုးကို စြပ္ထားေသာ
လူတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ထုိသူက မ်က္ႏွာဖံုးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ဟာသမင္းသား
ဂ်င္ကာေရးျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။

ပရိသတ္ၾကီး ပြဲက်သြား၏။ ဂ်င္ကာေရးက ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ျပလုိက္ၿပီးမွ အေပၚကို
လက္ညိႈးထိုးျပသည္။ ဆလုိက္မီးသည္ အေပၚကိုဖ်တ္္ခနဲေရႊ႕လ်ားသြားသည္။
မ်က္ႏွာၾကက္တစ္ေနရာမွ အံဖံုးတစ္ခုပြင့္လာ၏။ အထဲက နစ္ကိုးကစ္မင္းထြက္ေပၚလာသည္။
သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းထားၿပီး ငွက္တစ္ေကာင္လိုေလထဲမွာ ေဝ့ဝိုက္လွည့္ပတ္
ပ်ံဝဲေနသည္။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ လုပ္သလုိ စက္သီးၾကိဳးႏွင့္ ဆြဲထားျခင္းမဟုတ္။ တကယ္ကို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံဝဲေနျခင္းျဖစ္၏။
ပရိသတ္ၾကီးမွာ ရင္သပ္ရႈေမာ အံ့ဩေငးေမာေနၾကသည္။
သူသည္ ပဝါရွည္ၾကီးကို တလြင့္လြင့္ျဖစ္ေအာင္ ပ်ံဝဲျပေနလိုက္တာ ဇာမဏီငွက္တစ္ေကာင္လား
ထင္ရ၏။ အတန္ၾကာေအာင္ ပ်ံဝဲၿပီးမွ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ျဖည္းညင္းစြာဆင္းသက္လာသည္။ ပရိသတ္ၾကီး၏
လက္ခုပ္ဩဘာသံမွာ ခန္းမတစ္ခုလံုးဟိန္းထြက္သြားသည္။
ခုလိုေလထဲမွာ ပ်ံဝဲႏိုင္ေအာင္ ပဥၥလက္အတတ္ပညာျဖင့္ စီစဥ္ေပးခဲ့ေသာ မ်က္လွည့္ဝိဇၨာ
ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးကေတာ့ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ တစ္ေနရာမွ ျပံဳးျပံဳးၾကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနေလသည္။

* * * * *

ခ်က္ေကာ့သည္ စာေရးဆရာမျဖစ္ခင္က ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္၏။ သူ႔မိဘေတြက
နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕မွာေနသည္။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထဲကေတာ့မဟုတ္။ ခ်က္ေကာ့၏ ေက်ာင္းစရိတ္
အတြက္ အေတာ္ၾကိဳးစားေထာက္ပံ့ေနရသည္။
ခ်က္ေကာ့က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကအေဆာင္မွာမေနဘဲ အျပင္ေဆာင္မွာ
ငွားေနသည္။ ဒီမွာတြင္ပဲ သူ႔ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႔ စတင္ေပၚေပါက္လာရျခင္းျဖစ္ေလ၏။

သူငွားေနေသာ အေဆာင္ပိုင္ရွင္သမီး အင္နာက ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ေကာ့က
စိတ္ဝင္စားမိသည္။ အင္နာကလည္း ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ ခ်က္ေကာ့ကို အထင္ၾကီးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
အင္နာတို႔အေဖသိသြားေသာအခါ သေဘာမတူဘူးဆို၏။ အမွန္မွာ တကယ္သေဘာမတူျခင္းေတာ့
မဟုတ္။ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သမက္ဖမ္းသည္ဟု အထင္ခံရမွာစိုးေသာေၾကာင့္
သိကၡာအရေျပာျခင္းသာျဖစ္၏။

ဒါကိုခ်က္ေကာ့တို႔က တကယ္ထင္မွတ္ၿပီး ခိုးေျပးၾကသည္။ ခ်က္ေကာ့တို႔ အေဖၾကီးသည္ သားကို
ဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းသျဖင့္ ျခစ္ျခဳတ္ကုတ္ကပ္စုေဆာင္းၿပီး စရိတ္ေထာက္ပံ့ခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ ဒင္းက
မိန္းမယူရေကာင္းလားဟု ေဒါသျဖစ္ရာမွ ႏွလံုးထိခုိက္ၿပီး ကြယ္လြန္ခဲ့ရသည္။ သူ႔အေမကလည္း ဒင္းေၾကာင့္
ျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး အဆက္ျဖတ္ထားလိုက္သည္။
အင္နာတို႔မိဘေတြကေတာ့ ျပန္ေခၚၿပီး ေက်ာင္းဆက္ထားသည္။ သမီးဆရာဝန္ကေတာ္ျဖစ္ေရးကိုငဲ့ၿပီး
သူတို႔ဘက္က ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ခ်က္ေကာ့သည္ စာေတာ္လို႔သာ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနရေသာ္လည္း ဆရာဝန္အလုပ္ကို
ဝါသနာပါသူမဟုတ္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူ။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေပသမားမ်ားရွိရာ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္တိုက္မ်ားႏွင့္
သံုးဆယ့္သံုးလမ္းတစ္ဝိုက္မွာ က်င္လည္က်က္စားခဲ့သည္။ ဒီမွာတြင္ပဲ စာေရးဆရာေပါက္စျဖစ္ေသာ
ေဂၚကီႏွင့္ အသိအကၽြမ္းျဖစ္ရသည္။ ေဂၚကီ၏အားေပးကူညီမႈျဖင့္ စာေပနယ္ထဲ ဝင္ဆံ့ၿပီး
စာေရးဆရာျဖစ္လာ၏။ တစ္ဖက္မွာလည္း ေက်ာင္းပ်က္ရက္ေတြမ်ားၿပီး စာေမးပဲြတဖုတ္ဖုတ္က်သည္။
ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းထြက္လုိက္ရသည္။ အင္နာတို႔မိဘေတြကလည္း ဒီေလာက္ေတာ့ သေဘာထား
မၾကီးႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သီးျခားအိမ္ငွားၿပီး ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၾကေပေတာ့ဟု ဆိုလာသည္။

အင္နာသည္ အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ရသည္။ သူသည္ခ်က္ေကာ့ကို အထင္ၾကီးၿပီးခ်စ္ခဲ့မိျခင္းျဖစ္၏။
တစ္ေန႔တြင္ ခ်က္ေကာ့က ဆရာဝန္ျဖစ္၊ သူကဆရာဝန္ကေတာ္ျဖစ္ၿပီး သာယာေအးခ်မ္းေသာ
ဘဝျဖင့္မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကေနႏိုင္လိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိ၏။ခုေတာ့ ဆရာဝန္ကေတာ္
မျဖစ္ဘဲ စာေရးဆရာကေတာ္ျဖစ္ေနရၿပီ။ ခ်က္ေကာ့က စာေရးဆရာဆိုေသာ္လည္း လံုးခ်င္းဝတၳဳ
ေရးသူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာမူခလံုးခနဲ ခဲခနဲမရ။ သူက ဝတၳဳတိုေရးသူသာျဖစ္သည္။ အလြန္ဆံုး
မဂၢဇင္း ဝတၳဳရွည္ေလာက္သာေရးျဖစ္သည္။ သူ႔ဝတၳဳေတြကလည္း စာေပေဝဖန္ေရးဆရာမ်ားႏွင့္
စာဖတ္သက္ရင့္သူမ်ားသာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ဘဝဆန္သည့္ စာမ်ားျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝင္ေငြသိပ္မေကာင္း။ ကေလးေတြလည္းရွိလာသျဖင့္ ခ်က္ေကာ့၏ စာမူခမွာ
စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေလာက္ငေအာင္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္နာသည္
ေစ်းေရာင္းၿပီး အိမ္စရိတ္ရွာရေလေတာ့သည္။ သူ၏စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ကေလးမွာလည္း
ေၾကမြပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ သူေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ ဆရာဝန္ကေတာ္ဘဝႏွင့္ ယခုလက္ရွိျဖစ္ေနေသာ
ဘဝမွာ လံုးဝတစ္ျခားစီျဖစ္၏။

ခုလိုျဖစ္ရတာ ေဂၚကီေၾကာင့္ဟု အင္နာယူဆသည္။ သူ႔ေယာက္်ားသည္ ေဂၚကီႏွင့္ ေပါင္းမိလို႔သာ
စာေပဘက္ အားသန္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဂၚကီေျမွာက္ေပးလို႔ျဖစ္ရတာဆိုၿပီး အခဲမေက်ႏိုင္။
ထု႔ိေၾကာင့္ ေဂၚကီအိမ္ကိုလာလွ်င္ ဆူေဆာင့္ၿပီး ရန္လုပ္တတ္သည္။ ေဂၚကီကလည္း ဂရုမစိုက္။
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားေယာက္်ား စာေရးဆရာျဖစ္တာကို ဂုဏ္ယူစမ္းပါ။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္၊
ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ေဆးခန္းတစ္ခု ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးရွိၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္
ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရွိဖုိ႔ေတာ့ ခဲယဥ္းတယ္၊ ကဲ...မဟုတ္ဘူးလား၊
က်ဳပ္ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္"
ဟုဆိုတတ္သည္။


"ေဩာ္...ဟုတ္လား ေက်းဇူးရွင္ၾကီးရယ္၊ ရွင့္လုိေျပာေၾကးဆိုရင္ က်ဳပ္တုိ႔ရပ္ကြက္မွာ အိမ္သာတြင္း
တူးတဲ့သူ တစ္ေယာက္မွမရွိလို႔ အေၾကာင္းေပၚလာရင္ ဟိုကြင္းစပ္ထိ သြားေခၚရတယ္၊ ဒါေတာင္
မအားေသးဘူးလုပ္ေနလို႔ အရက္တို္က္ပါမယ္ဆုိၿပီးပင့္ရတယ္၊ ကဲ...အဲဒီလူက ရွင္တုိ႔ထက္ပိုၿပီး
တန္ဖိုးမရွိဘူးလား ရွားပါးသတၱဝါၾကီးရဲ႕"ဟုအင္နာက ျပန္ပက္တတ္သည္။
ဒီအခါမ်ဳိးမွာ ေဂၚကီကစိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ အဲဒီအိမ္သာတြင္းတူးတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး
ခ်က္ေကာ့ကို လုိက္ပို႔ခုိင္းသည္။ ဟိုလူက အလုပ္သြားေနတယ္ဆိုေတာ့ မရရေအာင္ လုိက္ရွာသည္။
ၿပီးေတာ့ အိမ္သာတြင္းတူးရာမွာ ဝင္ကူလုပ္ေပးသည္။ ညေနက်ေတာ့ အရက္ဆိုင္ေခၚသြားၿပီး
အိမ္သာတြင္းတူးဘဝသမားအေၾကာင္းေမးျမန္းေလ့လာသည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘဝသရုပ္ေဖာ္
ဝတၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္သြားေလသည္။

တစ္ခုရွိတာက ေဂၚကီသည္ ခ်က္ေကာ့တို႔အိမ္လာလည္လွ်င္ ဘီအီးတစ္လံုးႏွင့္ အျမည္းမ်ား
ဝယ္လာတတ္သည္။ အင္နာႏွင့္ကေလးေတြအတြက္လည္း ေခါက္ဆဲြေၾကာ္တုိ႔ ဝက္ေခါင္းသုပ္တုိ႔
ဝယ္လာတတ္သည္။ ေတာ္စတိြဳင္းကိုပါ ေခၚၿပီး သံုးေယာက္သား ေသာက္ၾကသည္။ ေဂၚကီမူးလာၿပီဆို
'ေတာသားၾကီး'သီခ်င္းကို အသံဩဩၾကီးႏွင့္ဆိုတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဂၚကီလာလွ်င္ ကေလးေတြက
ေပ်ာ္ၾကသည္။

"တဲထလက္ကယ္နဲ႔.... ဘဲၾကက္သံနာခံပါလုိ႔.... ၾကီးေရာ့သလား.... ကိုင္းခုတ္ရာတြင္... ထာဝစဥ္
ေနဝင္ေနထြက္... အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါလွ်င္... လုပ္ငန္းတြင္ေအာင္..."ဟု ေဂၚကီက ဆဲြဆဲြငင္ငင္
ဆိုလိုက္ေသာအခါ ေတာ္စတိြဳင္းသည္ ရြာကို ခဏျပန္ပို႔ထားရေသာ ခ်စ္ဇနီးဆိုညာႏွင့္ သားသမီးေတြကို
ဖ်တ္ခနဲ သတိရလြမ္းဆြတ္မိတတ္ေလသည္။

တကယ္ေတာ့ ခ်က္ေကာ့ႏွင့္စာလွ်င္ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးက ပို၍အဆင္ေျပသည္ဟု ဆုိရမည္။
သူ႔ဇနီးကေတာသူ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ရြာမွာကြမ္းေတာင္ကိုင္ပန္းေတာင္ကိုင္စာရင္းဝင္ေပါ့။
ေတာ္စတိြဳင္းက သူၾကီးသားျဖစ္၏။ သူ႔အေဖက လယ္ေတြယာေတြလည္း အေတာ္အသင့္ပိုင္ေသာေၾကာင့္
ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိသည္။ ေတာ္စတိြဳင္းသည္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာလည္း သြားတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။

ဒီလိုအရည္အခ်င္းေတြ ရွိသူဆိုေတာ့ ရြာမွာ အလွဆံုးျဖစ္ေသာ ဆိုညာႏွင့္သာထုိက္တန္သည္ဟု
အားလံုးက ယူဆၾကသည္။ လူၾကီးခ်င္းလည္းသေဘာတူသည္။ လူငယ္ခ်င္းကလည္း အျပန္အလွန္
သံေယာဇဥ္ရွိသည္။
သူတု႔ိႏွစ္ေယာက္၏လက္ထပ္ပြဲသည္ ရြာမွာေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ဆံုးအျဖစ္ ေျပာစမွတ္ျပဳရသည္။
တစ္ရြာလံုးမီးခိုးတိတ္ပဲ။ ေကၽြးတာကလည္း ၾကက္သားဟင္း၊ ဝက္သားဘီးေၾကာ့ပတ္တံုးၾကီးႏွပ္ခ်က္၊
ငါးရံ႕ေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ သရက္သီးသုပ္၊ မယ္ဇလီဟင္းခ်ဳိ၊ ငါးပိေၾကာ္။ ဒါတြင္မက ၿမိဳ႕ေပၚက
တကူးတကန္႔ဝယ္ယူခဲ့ေသာ လိုင္းမၾကဴးေဖ်ာ္ရည္လည္း တိုက္ေသးသည္။ အျငိမ့္ေတြ ဆိုင္းဝိုင္းေတြ
နဲ႔လည္း ဧည့္ခံေသးသည္။

လက္ဖဲြ႔ေငြေတြ ပစၥည္းေတြလည္း မနည္းမေနာရသည္။ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြဆိုလွ်င္ လယ္ဧကလုိက္ ႏြားအရွဥ္းလိုက္
လက္ဖဲြ႕ၾကသည္။ ေတာ္စတိြဳင္းသည္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့သျဖင္ အျမင္က်ယ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဆရာ၏
လမ္းညႊန္မႈေၾကာင့္ စာအုပ္ေတြဖတ္ခြင့္ရသည္။ စာေပကို ဝါသနာပါလာသည္။
မိဘလက္ငုတ္ျဖစ္ေသာလယ္ယာလုပ္ငန္းကို စိတ္မဝင္စား။ အေဖမရွိလွ်င္ ဆက္ခံရမည့္
သူၾကီးရာထူးကိုလည္းမမက္ေမာ။
သူက စာေရးဆရာသာျဖစ္ခ်င္သည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ မိဘေတြကြယ္လြန္သြားေသာအခါ ရွိသမွ်ပိုင္သမွ်
ပစၥည္းေတြ၊လယ္ေတြ၊ ႏြားေတြကို ေရာင္းတန္ေရာင္း၊ ေပးတန္ေပး၊ လွဴတန္လွဴၿပီး
ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာခဲ့သည္။ စာေပေလာကထဲ ေျခစံုပစ္ဝင္ခဲ့သည္။

ဇနီးျဖစ္သူ ဆိုညာကလည္း ပါရမီျဖည့္ဖက္ပီသလွသည္။ ေတာ္စတိြဳင္း၏ ဆႏၵကို
လိုက္ေလ်ာျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ စာေပနယ္မွာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ရွိတာေလး
ကုန္သြားေတာ့လည္း မညည္းမညဴဆက္လက္ရင္ဆိုင္သည္။
ေတာ္စတိြဳင္းရသည့္ စာမူခႏွင့္ မေလာက္မငျဖစ္လာေသာအခါမွာလည္း ရြာကိုျပန္ၿပီး
သူ႔အမ်ဳိးေတြဆီကဆန္ကေလး ပဲကေလးကအစ ငါးပိငါးေျခာက္ကေလးကအစ သြားဆြဲလာၿပီး
စားဝတ္ေနေရးကို ၾကံဖန္ေျဖရွင္းခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ ဆက္လက္ရပ္တည္ဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ေသာအခါက်မွ ကေလးေတြေခၚၿပီး ရြာမွာ
ခဏျပန္ခိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာက္ထားၾကသည္။
ေတာ္စတိြဳင္းကိုလည္း အျပစ္မတင္ၾက။

ေတာ္စတိြဳင္းက စိတ္ရင္းေကာင္းသူျဖစ္၏။ ရြာမွာေနခဲ့တုန္းက အေပးအကမ္းရက္ေရာသည္။
သူၿမိဳ႕ကိုတက္ခါနီးေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေသာ သူရင္းငွားေတြကို လယ္တစ္ကြက္ဆီ
အပိုင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာ္စတိြဳင္းတို႔ႏြမ္းပါးေနခ်ိန္မွာ တစ္လွည့္တစ္ျပန္
ေစာင့္ေရွာက္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကလည္း ေတာ္စတိြဳင္း ဆင္းရဲေနတာကို အထင္မေသးတဲ့အျပင္ သူတို႔ရြာက
နာမည္ၾကီး စာေရးဆရာ ထြက္တယ္ဆုိၿပီး ဂုဏ္ေတာင္ယူေနၾကေသးသည္။

ေဆြမ်ဳိးေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း ဆိုညာတို႔ သားအမိတစ္ေတြမွာ အားငယ္စိတ္
ဝင္မိမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေတာ္စတိြဳင္းသည္ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္
စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္မဖန္တီးေပးႏိုင္သျဖင့္ တာဝန္မေက်သလိုခံစားရသည္။
သူ႔အေပၚနားလည္လြန္းရွာေသာ ဆိုညာတို႔သားအမိေတြကိုလည္း ဂရုဏာသက္မိ၏။
ခုေရးေနသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳထုတ္ေဝဖို႔ အဆင္ေျပခဲ့လွ်င္ေတာ့ ဆုိညာႏွင့္ကေလးမ်ားကို ျပန္ေခၚမည္။
လံုးခ်င္းဝတၳဳဆိုေတာ့ စာမူခတစ္လံုးတစ္ခဲတည္းရႏိုင္သည္။ ဒီေငြကေလးနဲ႔ အိမ္ဆိုင္ေလး
တစ္ဆိုင္တည္ထားႏိုင္လွ်င္ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေျပလည္ႏိုင္သည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနမိသည္။

ေဂၚကီကေတာ့ 'ေတာသားၾကီး'သီခ်င္းကို ခံစားမႈအျပည့္ပါေသာ အသံႏွင့္ ဟဲလို႔ေကာင္းတုန္း။
"ေမာင္ေဂၚကီ ေျပာၾကားမယ္၊ ေတာသားလည္း ဟုတ္ႏိုင္ေပါင္ခင္ရယ္၊ ထင္တာေတြ အကုန္လံုး
မွားၾကမယ္၊ ရတနာသံုးပါးလည္း ၾကည္ညိဳတယ္၊ သံေယာဇဥ္ေတြေခြကာဝုိင္းတဲ့ ကာမဂုဏ္တိုင္းကို
အစဥ္ခြာမယ္၊ ျမင္တာရယ္၊ ၾကားတာရယ္၊ ေမႊးတာရယ္ အရသာရယ္... အေတြ႔ဟူသမွ် ေရွာင္ကာရွားမယ္၊
တစ္ကိုယ္တည္းပင္ ေတာထြက္သြားမယ္၊ ေတာသားၾကီးေပါ့ကြယ္..."

--------------------
မင္းလူ
--------------------

[အပိုင္း(၄) ဗုဒၶဟူးေန႔ ဆက္ပါမည္]