အိပ္ယာကႏုိးရင္ ထ... ေက်ာင္းသြားရေအာင္ ....

မီးခုိးေတြ မေပ်ာက္ေသးေပမဲ့...
အလင္းေရာင္ေတာ့ ျမင္ရၿပီ.....

ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္...
လိုင္ဇာၿမိဳ႕ထဲက ကေလးေလး
ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေတာင္တန္းေတြကုိ
သူ.... ထြက္ၿပီး ေငးရဲၿပီလုိ႔....

ေဆြးေႏြးလုိ႔ပဲရရ.....
တုိက္လုိ႔ပဲက်က်
အခုေတာ့ လုိင္ဇာမွာ
ပစ္ခတ္သံေတြဆိတ္သုဥ္း
မိဘေတြလည္း ၿပံဳးႏုိင္ၿပီေပါ့....

ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ
ဘယ္သူမွားမွား
ဘယ္သူမွန္မွန္
မေ၀ဖန္ခ်င္ပါဘူး....
ဘာမွ ထူးမွာ မဟုတ္လုိ႔ပါ....။

အခုေတာ့....
စိတ္ပ်က္ေနသူမ်ား....
ဒုကၡေရာက္ေနၾကသူမ်ားနဲ႔
သနားစရာ ကေလးေလးေရ...
တစ္ခါေလာက္ၿပံဳးလုိက္စမ္း
ဇာတ္ၾကမ္းႀကီး ရပ္တန္းက ရပ္ၿပီကြ....

လာခဲ့....
ေရမုိးခ်ဳိး....
အတုိးခ်ၿပီး စား....
ၿပီးရင္ ေအးေအးေဆးေဆးနားလုိက္...
ေမွာင္မုိက္ေနခဲ့တဲ့ မင္းတို႔ရဲ့ ကမၻာ
အခု အလင္းေတြ ျဖာေတာ့မယ္...

အိပ္ယာကႏုိးရင္... ထ
ေက်ာင္းသြားရေအာင္.... ေနာ္။

ေနာင္ မင္းတုိ႔ ႀကီးလာရင္
ဒီရာဇ၀င္ ဒီပံုျပင္ကုိ ေျပာျပ
မေမ့မေလ်ာ့ၾကနဲ႔.... ကြာ....။
ဒုကၡေတြ ထပ္ေရာက္မလာေစဖုိ႔
သားတုိ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္....။

                                                       (ကြန္ဆူးမား)
                                                      (၂၇-၁-၂၀၁၃)