“ဆရာ၀န္က အပ္နဲ႔ထိုးေတာ႔”

by Soe Min on Monday, January 7, 2013 at 6:32am 

          ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးဘာ၀ ကတမ္းခုန္တမ္း ကစားၾကတဲ႔အခါ အဲဒီေခတ္က လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ား ေရပန္းစားေနတဲ႔ သီခ်င္းကေလးကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ “မႈံေရႊရည္ ဖင္မွာ အနာေပါက္သည္။ ဆရာ၀န္က အပ္နဲ႔ထိုးေတာ႔ ဖင္ရိုးက်ဳိးပါသည္။” တဲ႔။ ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ။ ဆရာ၀န္ေတြဆီ သြားျပရင္ ေဆးတစ္လုံးေလာက္ေတာ႔ ထိုးလႊတ္လိုက္ၾကစၿမဲပဲ။ မထိုးလို႔လည္း မရဘူးေလ။ ျပကတည္းက ေဆးထိုးခံခ်င္လို႔ သူတို႔ဆီ သြားျပတာ။ ကိုယ္ကသာ ကေလးမို႔လို႔ အပ္ကိုေၾကာက္တာ။ အဘြားကေတာ႔ တစ္လတစ္ခါေလာက္ ေဆးခန္းသြားၿပီး အပ္ကေလးနဲ႔ အထိုးမခံလိုက္ရရင္ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတာ။  သူကလည္း ေတြ႔ကရာလူနဲ႔ ေဆးထိုးခံတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးခန္းအသစ္ကေလးဖြင္႔ရင္ ဆရာ၀န္ကိုအရင္ စကားစျမည္ေျပာ၊ မ်က္နွာေၾကာေလးဘာေလး အကဲခတ္၊ တစ္ခါေလာက္ စမ္းအထိုးခံၾကည့္၊ မနာေအာင္ ထိုးႏိုင္တယ္ဆိုမွ လက္စြဲထားကုေတာ႔တာ။ ဒီဆရာ၀န္ေလး ေဆးထိုးညင္သာတယ္တဲ႔။
ေရာဂါေပ်ာက္တာ မေပ်ာက္တာ အေရးမႀကီးဘူး။ စသြားကတည္းက ေရာဂါသြားကုတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆးထိုးခံခ်င္လို႔ပါဆို။ သူ႔ေရာဂါက သူ႔ဘာသူသိတယ္။ ျမန္မာဆရာနဲ႔မွ အျမစ္ျပတ္မွာ။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးခန္းကျပန္လာရင္ အိမ္လာသမွ် ဧည့္သည္ကေတာ႔ အဲဒီဆရာ၀န္ေလးအေၾကာင္း ေျပာေတာ႔တာပဲ။ မ်က္ႏွာေလးက ခ်ဳိတယ္။ အေျပာေလးက ေခ်ာတယ္။ ေဆးပစၥည္းကေလးေတြ ေနရာတက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထားတယ္။ စမ္းတာသပ္တာ ညင္သာတယ္။ ေဆးထိုးရင္ အပ္နဲ႔ထိလိုက္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ရဘူး။ (တခါတခါ သူက မယုံဘူးဗ်။ အဲဒီဆရာ၀န္မ ငါ႔ကို အပ္နဲ႔ေထာက္ရုံကေလးေထာက္ လႊတ္လိုက္သလား။ ေဆး၀င္တာ ေပါင္လည္းတန္းမသြားဘူး လို႔ အေဖာ္လိုက္လာတဲ႔ ကိုယ္႔ျပန္ေမးခ်င္ေမးတယ္။) ပိုက္ဆံယူတာမ်ားရင္လည္း မ်ားတယ္ လို႔ ေျပာတယ္ဗ်။ သူက အိမ္နားရွိသမွ် ေဆးခန္း မုန္႔ဟင္းခါးစားသလို လွည့္ျပေနတာ။

          ကိုယ္ေတြကေတာ႔ ကေလးဆိုေတာ႔ အပ္ေၾကာက္တယ္ဗ်။ ေတာ္ရုံတန္ရုံေလာက္ဆို ေဆးနီမႈန္႔ေတြပဲ ဟိုဟာနဲ႔ေသာက္ ဒီဟာနဲ႔ေသာက္ ေသာက္ပလိုက္တယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ ေစာင္႔ၾကည့္ေနတာ။ ေပ်ာက္သလား။ သက္သာသလား။ မေပ်ာက္ေတာ႔ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ဘာမွ ဆင္ေျခမေပးနဲ႔ေတာ႔။ လာ ေဆးခန္းသြားဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ ဘယ္ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပခ်င္သလဲပဲ ေရြးေတာ႔။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အဘြားရဲ႕အၾကံဥာဏ္ကို ယူဖို႔လိုလာပါၿပီ။ ဘယ္ဆရာ၀န္က အညင္သာဆုံး ေဆးထိုးႏိုင္သလဲေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ေဆးထိုးတယ္ဆိုတာ အပ္စူးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ႀကီး နာလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အပ္နဲ႔မထိုးခင္ တင္ပါးကို အရက္ပ်ံစနဲ႔ ပြတ္ေနကတည္းက စူးေတာ႔မယ္။ စူးေတာ႔မယ္။ စူးၿပီ။ စူးၿပီ။ အား…။ ဆို ႀကိဳသိေနရတာႀကီးေၾကာင္႔ လူက အပ္ျမင္တာနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲခ်င္ေနတာ။ အဲဒီအရြယ္ကတည္းက နာၾကင္မႈဆိုတာ စိတ္ကတ၀က္ပါတယ္ လို႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ႔ေနာက္ ေနာင္ကို မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ နာတယ္ဆိုတာ မရွိေတာ႔ဘူး။ သူ႔အသားျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔အသားျဖစ္ျဖစ္ ျမန္ျမန္ၿပီး ေအးေရာ လို႔ သေဘာထားတတ္လာတယ္။ ကိုယ္ကတစ္ခါ စိတ္ကတစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါအနာမခံႏိုင္ဘူး။

          အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀ ပထမဦးဆုံး ဂ်ဴတီဆင္းရတဲ႔အခါ သူမ်ားအသားကို အပ္ႀကီးနဲ႔ထိုးရမွာ ကိုယ္က ျပန္ေၾကာက္ေနျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲဆင္းရတဲ႔ စီနီယာအမႀကီးကို အေဖာ္ေခၚၿပီး လူနာေတြကို သြားၿဖဲေလးနဲ႔ ေဆးထိုးပါရေစ လိုက္ခြင္႔ေတာင္းရတယ္။ ေဆးရုံကေပးတဲ႔ အပ္တုံးႀကီးနဲ႔ မထိုးပါဘူးေနာ္။ ဒီမွာၾကည့္။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ၀ယ္ထားတာ။ တစ္ခါသုံးအပ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္္ကေလး။ ကိုယ္ေတြေခတ္တုန္းက အခုလို တစ္ခါသုံးအပ္ကေလးေတြေတာင္ ေဖာေဖာသီသီ မသုံးႏိုင္ေသးဘူး။ ဖန္ျပြန္အပ္ႀကီးေတြ။ ဒါေတာင္ အေရအတြက္က အလုံအေလာက္ မေပးႏိုင္ဘူး။ တစ္သုတ္ထိုးၿပီးရင္ ျပန္ျပန္ျပဳတ္ၿပီးမွ က်န္တဲ႔လူ ဆက္ထိုးလို႔ရတယ္။ တစ္ေခ်ာင္းက်ဳိးသြားရင္ ဖန္ကြဲစေတြ ျပန္အပ္မွ စစၥတာဆီက ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း အသစ္ထုတ္လို႔ရတယ္။ ထိပ္ကတပ္တဲ႔ အပ္ကေလးေတြေတာင္ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ဗူးလိုက္၀ယ္ထားလို႔ လူနာေတြက မၿငိဳမျငင္ အထိုးခံတာ။ ပုလင္းရက္ရွည္ခ်ိတ္ထားတဲ႔ လူနာေတြဆို သနားဖို႔ေကာင္းတယ္။ ခုေခတ္လို cannula ဆိုတဲ႔ ပလပ္စတစ္ပိုက္ကေလးေတြ မေပၚေသးဘူး။ သံအပ္ႀကီးေတြကို ေလးငါးေျခာက္ရက္ တန္းလန္းထားရတယ္။ နည္းနည္းလႈပ္တာနဲ႔ ျပန္ေဖာက္ရျပန္ၿပီ။ နားကို မနားရဘူး။ တေန႔တေန႔ မေနမနား ထိုးေနရမွေတာ႔ ဘယ္မတတ္စရာရွိပါ႔မလဲ။ ကေလးေဆးရုံေရာက္တဲ႔အခါ စူပါအိတ္စပတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေျခ၊ လက္၊ လည္ပင္း၊ ဒူးေကာက္၊ တံေတာင္၊ ေပါင္၊ နားထင္ပါမက်န္ အေၾကာရွာႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ထိုးလို႔မရဘူးလား။ မပူနဲ႔။ အေဆာင္တိုင္းမွာ ဆရာႀကီးေတြရွိတယ္။ ဂ်ဳိးက်ေနတဲ႔ အျပာ၀တ္ အစိမ္း၀တ္ဆရာမႀကီးေတြဟာ အငယ္ေတြ တတ္ပါေစေတာ႔လို႔သာ လႊတ္ေပးထားတာ။ မရရင္ သူတို႔ကိုေခၚလိုက္။ အခ်ိန္မေရြးပဲ။ အန္တီေရ။ အမႀကီးေရ။ ေကာ္ဖီေလးေသာက္ပါဦးလို႔သာ စည္းရုံးေရးဆင္းၿပီး ပ်ဳိးထားလိုက္။ အေရးၾကဳံရင္ စိမ္းလို႔သာ ေခၚလိုက္ပါ ျဖစ္သြားမယ္။ ဒါေပသိ ေန႔ရွိသေရြ႔ သူမ်ားအားကိုးေနလို႔ မရဘူးဗ်။ ကေလးေဆးရုံႀကီးက ေမြးကင္းစကေလးအေဆာင္မွာ တာ၀န္က်တဲ႔အခါ ဘယ္ေလာက္ေဆးထိုးရသလဲဆို အပ္ေတြျပဳတ္လိုက္၊ ေဆးေတြထိုးလိုက္၊ ျပန္ေဆး၊ ျပန္ျပဳတ္။ ျပန္စုပ္၊ ျပန္ထိုး နဲ႔။ ေလးနာရီေဆး၊ ေျခာက္နာရီေဆး၊ ရွစ္နာရီေဆး၊ ဆယ္နာရီေဆး၊ ဆယ္႔နွစ္နာရီေဆး၊ ႏွစ္နာရီေဆး၊ ဆက္တိုက္ ပတ္ခ်ာလည္သြားတာ မိုးတလင္းပဲ။ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ရဘူး။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ေသြးေဖာက္တာေတြက တန္းစီေနၿပီ။ အဲဒီတုန္းက မတရားသျဖင္႔ ပင္ပန္းခဲ႔ရတာေၾကာင္႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေဆးထိုးျခင္းအမႈေၾကာင္႔ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီအခ်ိန္အတိုင္းအတာဟာ ဆရာ၀န္တိုင္း ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရတာပဲေလ။

         ဒါေပမယ္႔ ဆရာ၀န္ မဟုတ္တဲ႔သူေတြမွာေတာ႔ အပ္ေၾကာက္တဲ႔ခံစားခ်က္က ဘယ္ေပ်ာက္ပါဦးမလဲ။ အထူးသျဖင္႔ ကေလးမိဘေတြဆို ကိုယ္႔အသားသာ အထိုးခံလိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္။ ကိုယ္႔သားသမီး အပ္နဲ႔ဆြတာကေတာ႔ သူတို႔နွလုံးသားကို အပ္နဲ႔ဆြသလို ခံစားရမွာ မလြဲဘူး။ အပ္မေျပာပါနဲ႔ေလ။ ေမြးခ်င္းထဲမွာ သားဦးေယာကၤ်ားေလးမို႔ အေမ႔ညီမ အေဒၚေတြက ဖူးဖူးမႈတ္ထားတုန္း ၀မ္းခ်ဳပ္လို႔ ငိုေနရင္ ကြမ္းရိုးေလးနဲ႔ ၀မ္းခ်ဴတဲ႔အခါ ကေလးနာရွာမွာပဲဆိုၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ၾကသတဲ႔။ မင္႔သားသမီးက်မွ မင္႔သေဘာေပါ႔ကြာ လို႔လည္း အေျပာမေစာနဲ႔ဦးဗ်။ သမီးေမြးကာစမွာ ဘီကာကြယ္ေဆးထိုးဖို႔ ၃စီစီ အပ္ကေလး ၀ယ္လာတာ သူ႔အဖြားက ရက္စက္လိုက္တဲ႔အေဖဆိုၿပီး ေဆြ႔ေဆြ႔ကိုခုန္ေနေရာ။ ဆရာႀကီးဦးခင္ေမာင္၀င္းနဲ႔မွ သြားထိုးမတဲ႔။ ဟိုက အင္ဆူလင္ထိုးတဲ႔ အပ္ေပါက္စနကေလးနဲ႔ ထိုးေပးတာတဲ႔။ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ အပ္ဆိုတာ အတူတူ စူးၾကတာခ်ည့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သမီးလည္း ေဆးထိုးေသြးေဖာက္ မလြတ္ခဲ႔ပါဘူး။ ကေလးေဆးရုံ ႏွစ္ခါေလာက္တက္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ အေဖနဲ႔တူတဲ႔သမီးဟာ သူ႔အေဖရွိရင္ အပ္ထိုးတာ မနာဘူး။ ေခ်ာ္လဲလို႔ လက္က်ဳိးတဲ႔အခါေတာင္ သူ႔လက္ကေလးကို ဘယ္သူမွအကိုင္မခံပဲ အေဖေရာက္လာေတာ႔မွ လက္ကေလးျပၿပီး အဲ႔ကနဲေအာ္ငိုတယ္။ ေဆးရုံႀကီးမွာ အသာေလးဆြဲတည့္ေပးေတာ႔လည္း ဖေအမ်က္နွာကိုၾကည့္ၿပီး အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္က်တယ္။ ကေလးမွာ မလႊဲသာမေရွာင္သာ နာက်င္ခံစားရတဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္တင္ ျမင္ေနရတဲ႔အျဖစ္ေတြ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ မျမင္ရက္ရင္ မ်က္နွာလႊဲေနတာ ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ေနရွာတဲ႔ကေလးေရွ႕မွာ ကိုယ္ကပါ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနရင္ သူခံစားရတဲ႔ စိတ္နာက်င္မႈက ပိုဆိုးတယ္ဗ်။

         ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ကေလးေတြကို ေဆးထိုးေသြးေဖာက္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ ကေလးအေမရဲ႕ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္တယ္ဗ်။ ဒီအပ္က ကေလးကိုတင္ စူးတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေမကိုလည္း စူးမွာ။ ဒါေၾကာင္႔ အပ္ေၾကာက္ပုံရတဲ႔အေမဆို အျပင္ခဏထြက္ေနခိုင္းတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြ စုံေနတဲ႔အခ်ိန္ ေဆးထိုးစရာရွိရင္ တစ္ေယာက္ပဲေစာင္႔ၿပီး က်န္တာ အျပင္ထြက္ခိုင္းတယ္။ အေၾကာရွာရခက္တဲ႔ ကေလးဆိုရင္ ေဆးထည့္ခန္းထဲေခၚသြားၿပီး အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းေအာက္မွာ ကူစရာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေခၚသြားတယ္။ မိဘ အျပင္ကေစာင္႔။ ဒီ႔ထက္ခက္လို႔ ဓါးနဲ႔ခြဲၿပီး အေၾကာရွာမယ္ (Cut down လုပ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္)ဆိုရင္ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ခြဲခန္းထဲမွာလုပ္တယ္။ လူနာေဆာင္ထဲမွာဆို ကာရံၿပီးမွလုပ္တယ္။ ဒီအလုပ္ေတြက အျပင္လူေတြ ျမင္ရရင္ အညွာတာကင္းမဲ႔တယ္လို႔ ထင္ရတာကိုး။ ျမန္မာျပည္မွာ အေၾကာရွာမရလို႔ အသက္ဆုံးသြားတယ္လို႔ေတာ႔ ဒီအသက္ဒီအရြယ္အထိ မၾကားဖူးေသးပါဘူး။ ျပႆနာက အေၾကာမရွာႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ မျမင္၀ံ႔ ေဆးသမားအျဖစ္ေတြကို လူပုံအလယ္မွာ သြားလုပ္လို႔ျဖစ္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

        လူနာဘက္က သည္းညည္းခံႏိုင္တယ္ဆိုတာ အတိုင္းအတာေတာ႔ ရွိပါတယ္။ နွစ္ခါ၊ သုံးခါ၊ ေလးခါ၊ ငါးခါ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ မရေသးဘူးဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ႔ အားနာသင္႔ၿပီေပါ႔။ ေျပာသားပဲ။ ကေလးကို အပ္နဲ႔တစ္ခါဆြတိုင္း သူတို႔ႏွလုံးသား တစ္ခါစူးပါတယ္လို႔။ ဒါေပမယ္႔ အသက္အႏၱရာယ္ေၾကာင္႔ မျဖစ္မေန ဆက္လုပ္ရေတာ႔မယ္။ ဒါဆိုရင္ ခဏနားလိုက္ပါ။ ကေလးမိဘေတြကို ရွင္းျပပါ။ လုံေလာက္တဲ႔အလင္းေရာင္နဲ႔ အကူအညီရမယ္႔ေနရာကို ေရႊ႕ပါ။ ပိုမိုကၽြမ္းက်င္သူကို အကူအညီေတာင္းပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မိဘေတြကို ေပးမ၀င္ပါနဲ႔ေတာ႔။ အဲဒါမွ သူေရာကိုယ္ေရာ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး အလုပ္ဆက္လုပ္ႏိုင္မွာ။ အထူးသျဖင္႔ ေသြးလန္႔ေနတဲ႔လူနာဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားႀကိဳးစား ခြဲစိတ္မႈအကူအညီပါမွ ရပါမယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသားကိုခြဲစိတ္ၿပီး အေၾကာရွာတဲ႔အလုပ္ဟာ ကိုယ္ေတြေခတ္တုန္းကေတာ႔ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ေတြ တတ္ကၽြမ္းရမယ္႔ အလုပ္ပါ။ ေခတ္ေတြေျပာင္းလာေတာ႔ အလြယ္လိုက္ၿပီး ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ လွမ္းလွမ္းေခၚေနေတာ႔ ေနာက္လူေတြလည္း မလုပ္ရဲမကိုင္ရဲ ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔။

ကိုယ္႔ဆီမွာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘူတန္ကိုေရာက္ေတာ႔ သူတို႔ဆီက လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္တူတူလုပ္ခဲ႔ရပါတယ္။ အိႏၵိယက ဘြဲ႔ရလာတာ၊ ဘဂၤလားေဒ႕ရွ္က ဘြဲ႔ရလာတာ၊   တခ်ဳိ႕လည္း ယိုးဒယားကဘြဲ႔ယူလာတာ။ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာျပည္က ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရသူေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ႔သူေတြက စာကိုသာ ေက်ေက်ညက္ညက္ ရခ်င္ရမယ္။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္မွာ ျမန္မာေဆးေက်ာင္းဆင္းေတြေလာက္ မကၽြမ္းက်င္ၾကဘူး။ Cut down မလုပ္တတ္ဘူး။ အဆုတ္ထဲကေရ မစုတ္တတ္ဘူး။ ဗိုက္ထဲကအရည္ မယူတတ္ဘူး။ ခါးရိုးခ်ဥ္ဆီရည္ မေဖာက္တတ္ဘူး။ အဲဒါအားလုံးက ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ေတြသာ လုပ္ရတာလို႔ နားလည္ၾကတယ္။ သူတို႔သင္လာတဲ႔ေက်ာင္းေတြက ပညာကိုသာ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးတယ္။ ေလ႔က်င္႔ေပးတဲ႔ေနရာမွာေတာ႔ မကၽြမ္းက်င္ေသးသူေတြကို လူနာအစစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ပစ္မထားပါဘူးတဲ႔။

          အဲ႔ဒါ ေျပာခ်င္တာ အဲ႔ဒါ ေျပာခ်င္တာ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာမည္းႀကီးေတြ ၀င္းကနဲျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဟုတ္ပါၿပီ။ သည္ကလည္း အဲဒါကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြဟာ ေခတ္မီနည္းပညာပိုင္းမွာ အမီမလိုက္ႏိုင္ပဲ မ်က္ေျချပတ္က်န္ခဲ႔တာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သမားရိုးက် ဆရာသမားမ်ား သင္ၾကားျပသေပးတဲ႔ နည္းနာနိႆယပိုင္းမွာေတာ႔ သူမ်ားေတြထက္ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားေအာင္ ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားႏိုင္ခြင္႔ ရေနပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ျမန္မာလူနာေတြက အပ္နဲ႔ထိုးထိုး၊ ဓါးနဲ႔လွီးလွီး မၿငိဳျငင္ဘူးရွင္႔ အသင္႔လိုရာေစ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ (အဟုတ္ေျပာတာ။ မေန႔တေန႔ကထိ သိပ္သည္းညည္းခံနိုင္ၾကတာ။ ခုမွ ၾကားေလေသြးလို႔ ေ၀းတာထင္ပါရဲ႕)။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ လူနာဆိုတာ မ်က္ေစာင္းနဲ႔ေတာင္ အထိုးမခံနိုင္ပါဘူးတဲ႔။ အေၾကာရွာမရဘူးဆိုရင္ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္း ထြန္းေပးလိုက္။ ကမၼ႒ာန္းရုပ္ႀကီးျမင္ရသလို အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းေပၚလာတာ အပ္ကေလးနဲ႔ ေကာက္ထိုးလိုက္ရုံပဲတဲ႔။ ေကာင္းတာေပါ႔ဗ်ာ။ အထိမခံေရႊပန္းကန္ေတြကို ေစာင္႔ကုမယ္႔ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးေတြ လိုက္၀ယ္ပါလိမ္႔မယ္။ ျပည္သူ႔ေဆးရုံေပၚကိုေတာ႔ မယူလာတာ ေကာင္းပါလိမ္႔မယ္။ အပ္ေတြထက္လာၿပီး လူေတြတုံးသြားမွာစိုးလို႔။

         ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္။ ဦးနင္းပဲ႔ေထာင္ ပဲ႔နင္းဦးေထာင္ ျဖစ္ေနရျခင္းအေၾကာင္းဟာ ဆရာ၀န္ေတြဘက္က စြမ္းေဆာင္ရည္က်လာမႈ၊ က်င္႔၀တ္သိကၡာ မေစာင္႔စည္းမႈ တစ္ဘက္တည္းသက္သက္ေၾကာင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ လူနာေတြဘက္ကလည္း သည္းညည္းခံနိုင္မႈစြမ္းရည္ ေလ်ာ႔ပါးသြားျခင္းေၾကာင္႔ ပါပါတယ္။ ခလယ္ေခါင္မွာ ခေလာက္ဆန္ေနတာကေတာ႔ ပိုက္ဆံေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ဆရာ၀န္အသစ္ေတြ လက္တည့္စမ္းတာ မခံႏိုင္ဘူး လို႔  ဆိုတဲ႔သူက ဆရာ၀န္ကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေခါင္းေခါက္ေရြးလို႔ရတဲ႔ အျပင္ေဆးရုံပဲ သြားရတာေပါ႔။ အျပင္ေဆးခန္းဆိုတာကေတာ႔ ဆရာ၀န္အငယ္ေတြကို ေခၚယူေလ႔က်င္႔ သင္ၾကားေပးရာဌာနႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ တတ္မွလာခဲ႔။ ပိုက္ဆံေပးၿပီးခိုင္းမလို႔။ ရီးတီးယားတားလုပ္လို႔ကေတာ႔ ဆီးသီးႏြားစားသြားမယ္။  နဂိုကတည္းက အရမ္းခ်မ္းသာတဲ႔လူက ျပႆနာမရွိဘူး။ ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္။ အေကာင္းဆုံး၀န္ေဆာင္မႈပဲ လိုခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အျပင္မွာကုတာ။ ဆင္းရဲတဲ႔သူကလည္း အျပင္ေဆးခန္းက ကိုယ္မွ မတတ္ႏိုင္တဲ႔ဥစၥာ။ အတြင္းမွာပဲ ျပဳသမွ်ခံ ႏုျမဇံ။ ၾကားထဲမွာ စကေတြက ျပႆနာဗ်။ အျပင္လည္း မထြက္ႏိုင္ဘူး။ အထဲက ၀န္ေဆာင္မႈလည္း မေက်နပ္ဘူး။ ဟိုဟာ မျဖစ္ရေကာင္းလား။ ဒီဟာ မျဖစ္ရေကာင္းလား။ ပတ္ၿပီး ကြဳိင္ရွာေနေရာ။ (ပိုက္ဆံေပးရတိုင္း ပိုေကာင္းတဲ႔ ၀န္ေဆာင္မႈရရမယ္လို႔ေတာ႔ အာမမခံနိုင္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ဖူးပါတယ္)။

          ဒီလိုေျပာတဲ႔အခါ ျပည္သူ႔ေဆးရုံတက္ရမယ္႔သူေတြအဖို႔ ငါတို႔ေတာ႔ သူတို႔လက္တည့္စမ္းစရာ ဂီနီပစ္ကေလးေတြ ျဖစ္ရေခ်ေသးရဲ႕လို႔ ထင္ကုန္ပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘယ္ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားမႈမဆို ကိုယ္႔အထက္က ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦးရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ (Under supervision)သာ ျပဳလုပ္ခြင္႔ရွိပါတယ္။ တတ္ခါစလက္သင္တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ တစ္ေယာက္တည္း ပစ္မထားပါဘူး။ ျပည္သူ႔ေဆးရုံရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံသေဘာတရားအရ အကူအညီလိုအပ္လာလို႔ရွိရင္ “ေခၚဆို၍ မရႏိုင္ပါသျဖင္႔” ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေလ႔မရွိပါဘူး။ လူနာဘက္က စိတ္ရွည္မႈကေလး လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ပံပိုးေပးႏိုင္ခဲ႔ရင္ နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ဳိးရွိပါတယ္။ ဆက္ဆံေရးလည္း ေခ်ာေမြ႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆး၀န္ထမ္းေတြဘက္က ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ ရွိသင္႔ေလာက္ ရွိေနတာကို မျငင္းလိုပါဘူး။ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အခုစားေနရတဲ႔အသီးဟာ အရင္ကစိုက္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ၾကက္ဆူအိပ္မက္ တေရးႏိုးလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ စိုက္တဲ႔သူထိုင္ဆဲေနရုံနဲ႔ ဘာအသီးအႏွံမွ စားရဖို႔မရွိပါဘူး။ ဒီအသီးမလိုခ်င္ ေနာက္ဒီအပင္မပ်ဳိးနဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ႔ အပင္ကိုပ်ဳိးထားမွ ကိုယ္႔သားေျမးစားရရုံရွိမွာ။ ဆရာ၀န္ေကာင္းဆိုတဲ႔ အပင္ကိုလိုခ်င္ရင္ လူနာဆိုတဲ႔အခင္းမွာ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရမွာမို႔ ေရခံေျမခံကေလး ေကာင္းေအာင္ ေပါင္းရွင္းထားတဲ႔သေဘာပါ။ တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကို ေဆးပညာ သင္ၾကားေပးခဲ႔တဲ႔ သမားဟူးရားႀကီးမ်ားကို မိဘသဖြယ္ ကိုးကြယ္ရသလိုပဲ ေဆးပညာ ေလ႔က်င္႔သင္ၾကားခဲ႔တဲ႔ေနရာမွာ အေထာက္အကူျပဳခဲ႔တဲ႔ ျမန္မာျပည္သား လူနာအေပါင္းတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူး တင္မိပါေၾကာင္းဗ်ား။