“ေၾသာ္ . . ေၾသာ္”
|
5:20 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
က်ေနာ္
(၇)တန္းေလာက္ေတာ႔ ေအာင္ဖူးခ်င္တယ္။ ကိုလိုနီေခတ္(ကၽြန္) ပညာေရးစနစ္က (၇)တန္းမ်ိဳးပါ။ အဲ႔ဒါေအာင္ဖူးခ်င္တယ္။ ဦးဗဂ်ီငို (၁၈၉၇-၁၉၇၈)ကို
အားက်လို႔ေလ။ အဲ႔လို ပညာေရးစနစ္က အဲ႔လို (၇)တန္းမ်ိဳးေလး
ေအာင္ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
ပညာမတတ္ေတာ႔ အေတာ္ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ႏိုင္တယ္။ ခု က်ေနာ္႔ ပညာအရည္အခ်င္းက ဘာလဲ . . စာေရးတတ္ဖတ္တတ္ေပါ႔။ အဲ႔ဒါကိုေတာင္မွ အခ်ိဳ႕က အလိုမက်ဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ ဒီအဆင္႔နဲ႔မတန္ဘူးဆိုးၿပီး ဆြဲခ်ခ်င္ၾကေသးတာ။ ဒါေပမဲ႔ သူတုိ႔ဘက္ကၾကည္႔ရင္လဲ ခို္င္လံုတဲ႔ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက ရွိရင္ရွိမွာပါ။ ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြလဲဆိုတာ ဆက္ၿပီးစဥ္းစား ၾကည္႔မိတယ္။
ဟိုေန႔က ထမင္း၀ိုင္းမွာ အမ ေျပာတဲ႔ စကား အမွတ္ရမိတယ္။ သူ႔အရင္ အဲယားကြန္း ဆားဗစ္စင္တာမွာ စာရင္းကိုင္လုပ္တုန္းကေလ . . ဘြဲ႕ရစူပါဗိုက္ဆာက သူဆီပို႔တဲ႔ ေဘာင္ခ်ာေတြမွာ လက္ေရးလက္သားကလည္း ပဲပင္ေပါက္အေၫွာင္႔ထြက္ေနတဲ႔ လက္ေရး ၊ ေစ်းႏႈန္းေနရာမွာ လဲ ျခစ္ရာဖ်က္ရာေတြနဲ႔ . . ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏႀကံဳရလို႔ သူစိတ္ညစ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။
အဲဒီလိုဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ေတြေတာင္ စာေပမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏိုင္လြန္းတဲ႔ေခတ္ဆိုေတာ႔လဲ က်ေနာ္၀ိဘတ္အထားအသိုမွားလို႔ အဆဲခံရတာမ်ိဳးက ဘာမွအထူးျခားပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္က (၁၀)တန္းမွမေအာင္တာပဲ။ ခုနစကားကို နဲနဲခ်ဲ႕ကားၿပီးေတြးၾကည္႔ခ်င္တယ္။ ဘြဲ႕ရ၊ ပညာတတ္၊ စာေပ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၊ . . ရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္မွန္းေတာ႔မသိဘူး။ စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္တဲ႔ ဘြဲ႕ရေတြ ဒီေခတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတာ ေသခ်ာတယ္။
က်ေနာ္ဒီလိုေျပာတာ နဲနဲအစြန္းေရာက္တယ္ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ဟုတ္မွာပါ . . နဲနဲမကလဲ အမ်ားႀကီးအစြန္းေရာက္ရင္ ေရာက္သြားႏိုင္ေျခရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က ပညာတတ္တဲ႔ေကာင္မွ မဟုတ္တာကိုး။ဒီေတာ႔ အဆိုးျမင္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ၊ ေလ႔လာမႈမူၾကမ္းေတြသိုးေနတယ္ပဲ ဆိုဆို . . ဒီစာကို အေပါင္းလကၡဏာျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ရွိေနတဲ႔ တိုင္းျပည္အလို႔ငွာ ေရးသား ေနပါတယ္ဆိုတာက လြဲၿပီး တျခားေလွ်ာက္လဲစရာစကား က်ေနာ္႔မွာမရွိပါ။
မေ၀းလြန္းေသးတဲ႔ အတိတ္ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ကိုပဲ ျပန္ၾကည္႔ၾကပါ။ (၉)တန္း၊ (၁၀)တန္းမွာေရးခဲ႔ၾကရတဲ႔ ျမန္မာစာ စာစီစာကံုးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာ အက္ေဆးေတြ၊ အဲ႔ဒါေတြက တကယ္တမ္းတစ္ႏွစ္စာလံုးမွာ ကိုယ္တိုင္အစအဆံုးေတြးေတာၿပီး ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ၾကဖူးမွာလဲ။ ကမာၻမွာ သူမ်ားေရးၿပီးသား အက္ေဆးကိုဖတ္တယ္ဆိုတာ အရင္႔အရင္ စာေမးပြဲေတြတုန္း ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြရဲ႕ အက္ေဆး ေတြကို ဖတ္ခဲ႔ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔လဲ (၉)တန္း ၊ (၁၀)တန္း ေရာက္မွ ထ ဖတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
ေခတ္အဆက္ဆက္က စာေပနယ္မွာ သမိုင္းစိုက္ထူႏိုင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးရဲ႕ စာေကာင္း ေပမြန္ေတြကို ေလးတန္း၊ ငါးတန္းေလာက္ကတည္းကစၿပီး ဆက္တိုက္ကို ဖတ္လာခဲ႔ၾကတာ။ ေနာက္ၿပီး အျခားအျခားေသာ စာေပအမ်ိဳးအစားေပါင္းစံုကိုလဲ အဲ႔ဒီေက်ာင္းသား ပိစိေကြးေလး အရြယ္မွာကတည္းက ဖတ္လာခဲ႔ၾကတယ္။
ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ႔ဗ်ာ . . လူၾကားလို႔မွမေကာင္းပါဘူး။ စာစီစာကံုးကို စေပါ႔ရိုက္ၿပီး က်က္သတဲ႔။ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ယမ္းၿပီး သိမ္းက်ံဳးေျပာဆိုျခင္းေတာ႔လဲ မဟုတ္ပါ။ ခၽြင္းခ်က္ ထားရမယ္႔ သူေတြေတာ႔ရွိတာေပါ႔။ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြလဲဆိုေတာ႔ ေစာနကေျပာသလို ဟိုးငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကးကေလးဘ၀ကတည္းက စာေပါင္းစံုဖတ္လာၿပီး စာစီစာကံုးကို ေသခ်ာေလ႔က်င္႔ေရးသားလာခဲ႔ၾကသူေတြပါ။ ဘယ္ေလာက္ပမာဏရွိႏိုင္မလဲ (ဒီဆယ္ႏွစ္ အတြင္းေပါ႔) ဆိုတာေတာ႔ က်ေနာ္လဲ ပညာေရး၀န္ႀကီးမဟုတ္ေတာ႔ မသိပါ။ ဒီေနရာမယ္ တစ္ခုထပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာေကာင္းတာက ယခုလက္ရွိပညာေရး၀န္းႀကီးေရာ သိပါသလား။
သိဖို႔လို၏မလို၏ စဥ္းစားၾကည္႔ပါ။ အဲ႔ဒီေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ႔ အလံုးစံုကို ပညာေရး၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သိေနဖို႔ေတာ႔လဲ မလိုပါဘူးလို႔ သင္ဆိုမလား။ အိုေက။ ကိုင္း . . ဒါဆို အဲဒီပညာေရး၀န္ႀကီးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ႔ အခ်က္အလက္မ်ိဳးကို သိခ်င္တဲ႔စိတ္အား ထက္သန္မႈမ်ိဳး သူ႔ဦးေႏွာက္မွာ . . သူ႔ႏွလံုးသားမွာ ေပၚ၏ . . မေပၚ၏။
ထားပါေတာ႔။ ပညာေရး၀န္ႀကီး ဘယ္သူလဲ က်ေနာ္မသိပါ . .(စိတ္လဲမ၀င္စားပါ)။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ထိပါးသလိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုလဲ ေဆာရီးကလြဲၿပီ ေျပာဖို႔စကားမရွိပါ။
ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္ျမင္တာေလးက ေက်ာင္းေတြမွာရွိေနၾကတဲ႔ မိဘဆရာအသင္းေတြ တကယ္ေရာ အလုပ္လုပ္ၾကရဲ႕လား။ လုပ္ရင္ေရာ . . ဘယ္လိုအရာေတြကို အေျခခံ ၊ အစီအစဥ္ဆြဲၿပီးေတာ႔ လုပ္ေနၾကပါသလဲ။ ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အသဲနာစရာေကာင္းတာက လူမ်ားစု၊ ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးအားထားေနရတဲ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ မိဘဆရာအသင္းေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြ ဆံုးရံႈးေနၾကတာပါ။ မိဘေတြ . . ဆရာေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ပို႔ရံု ၊ သင္ရိုးကုန္ေအာင္သင္ေပးရံု နဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားေန မယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပညာေရးဟာ ဘယ္လိုမွ နာလံထူလာႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
ဆရာေတြအေနနဲ႔ မိမိေက်ာင္းရဲ႕တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ႔ မိဘဆရာအသင္းေတြရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ပံုေတြ ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဘယ္သူမွ လမ္းျပမေပးလဲ ကိုယ္ဘာသာေလ႔လာၾကည္႔ရပါမယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔လဲ ကိုယ္႔သားသမီးကို ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးမထားဘဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ေက်ာင္းကိုတတ္ႏိုင္သမွ် ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး မိဘဆရာအသင္းေတြမွာ တက္ညီလက္ညီလႈပ္ရွားၾကရပါမယ္။ ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ စာသင္ႏွစ္ေတြ (၁၀ႏွစ္ေသာ္၄င္း) ကုန္ဆံုးလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုေရာက္သြားခဲ႔ရင္လဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ဒီေက်ာင္းအတြက္ တတ္အားသမွ် ကူညီေဖးမေပးေနသင္႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လဲ ကိုယ္တက္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္းကို ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲက်မွ လာတက္ေရာက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အစဥ္သင္႔သလို အျမဲတမ္း၀င္ထြက္ ၿပီး အေျခခံပညာေရးဆိုတဲ႔ လြန္စြာမွအေရးႀကီးတဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေပါင္းသင္ေရေလာင္းေပးသင္႔ပါတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လပတ္၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ပုဂၢလိကအေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကို ေလ႔လာေရးခရီးသြားၾကတဲ႔ ျမင္ကြင္း သတင္းထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ . . . ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ။
ဟုတ္ကဲ႔ ၊ အဲ႔ ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ၊ က်ေနာ္ခိုးထားတာပါ။ ဆရာႀကီးဦးသုေမာင္ရဲ႕ ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ပါ။ သင္လဲၾကားဖူးမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ႔ အဲ႔လို ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ဆိုၿပီးပဲ မွင္သက္ ေနမိရဲ႕။
ဘယ္႔ႏွယ္ဗ်ာ . . အေျခခံပညာသင္ေက်ာင္းသားခ်င္းအတူတူ ၊ ေဟာဒီေရ . . ေဟာဒီေျမမွာ ေမြးဖြားခဲ႔သူျခင္း . . ေနထိုင္ေနသူျခင္းအတူတူကို . . တစ္လ သိန္းဆယ္ဂဏန္း အကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားႏိုင္တဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ကေလးေတြက်ေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကို ေလ႔လာေရးခရီး သြားရတယ္။ သြားေရာက္ေလ႔လာခြင္႔ရခဲ႔ၾကတဲ႔ ကေလးေတြ . . သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အၾကား၊ အျမင္၊ အသိပညာေတြ ပြင္႔လန္းလာႏိုင္တဲ႔အတြက္ ၀မ္းသာမိေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔လို ဆင္း ရဲ သား ေတြ ရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္က်ေတာ႔ . . ေၾကးဖလားနဲ႔ ၾကက္ေခ်းတံုးလားဗ်ာ. . . ။ ။
ေက်ာ္လင္းထြန္း
ပညာမတတ္ေတာ႔ အေတာ္ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ႏိုင္တယ္။ ခု က်ေနာ္႔ ပညာအရည္အခ်င္းက ဘာလဲ . . စာေရးတတ္ဖတ္တတ္ေပါ႔။ အဲ႔ဒါကိုေတာင္မွ အခ်ိဳ႕က အလိုမက်ဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ ဒီအဆင္႔နဲ႔မတန္ဘူးဆိုးၿပီး ဆြဲခ်ခ်င္ၾကေသးတာ။ ဒါေပမဲ႔ သူတုိ႔ဘက္ကၾကည္႔ရင္လဲ ခို္င္လံုတဲ႔ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြက ရွိရင္ရွိမွာပါ။ ဘယ္လိုမ်ိဳးေတြလဲဆိုတာ ဆက္ၿပီးစဥ္းစား ၾကည္႔မိတယ္။
ဟိုေန႔က ထမင္း၀ိုင္းမွာ အမ ေျပာတဲ႔ စကား အမွတ္ရမိတယ္။ သူ႔အရင္ အဲယားကြန္း ဆားဗစ္စင္တာမွာ စာရင္းကိုင္လုပ္တုန္းကေလ . . ဘြဲ႕ရစူပါဗိုက္ဆာက သူဆီပို႔တဲ႔ ေဘာင္ခ်ာေတြမွာ လက္ေရးလက္သားကလည္း ပဲပင္ေပါက္အေၫွာင္႔ထြက္ေနတဲ႔ လက္ေရး ၊ ေစ်းႏႈန္းေနရာမွာ လဲ ျခစ္ရာဖ်က္ရာေတြနဲ႔ . . ဒါမ်ိဳးေတြ ခဏခဏႀကံဳရလို႔ သူစိတ္ညစ္ရတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။
အဲဒီလိုဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ေတြေတာင္ စာေပမွာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းႏိုင္လြန္းတဲ႔ေခတ္ဆိုေတာ႔လဲ က်ေနာ္၀ိဘတ္အထားအသိုမွားလို႔ အဆဲခံရတာမ်ိဳးက ဘာမွအထူးျခားပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ေနာ္က (၁၀)တန္းမွမေအာင္တာပဲ။ ခုနစကားကို နဲနဲခ်ဲ႕ကားၿပီးေတြးၾကည္႔ခ်င္တယ္။ ဘြဲ႕ရ၊ ပညာတတ္၊ စာေပ၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၊ . . ရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္မွန္းေတာ႔မသိဘူး။ စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္တဲ႔ ဘြဲ႕ရေတြ ဒီေခတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတာ ေသခ်ာတယ္။
က်ေနာ္ဒီလိုေျပာတာ နဲနဲအစြန္းေရာက္တယ္ထင္ခ်င္ထင္မယ္။ ဟုတ္မွာပါ . . နဲနဲမကလဲ အမ်ားႀကီးအစြန္းေရာက္ရင္ ေရာက္သြားႏိုင္ေျခရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က ပညာတတ္တဲ႔ေကာင္မွ မဟုတ္တာကိုး။ဒီေတာ႔ အဆိုးျမင္လြန္းတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ၊ ေလ႔လာမႈမူၾကမ္းေတြသိုးေနတယ္ပဲ ဆိုဆို . . ဒီစာကို အေပါင္းလကၡဏာျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ရွိေနတဲ႔ တိုင္းျပည္အလို႔ငွာ ေရးသား ေနပါတယ္ဆိုတာက လြဲၿပီး တျခားေလွ်ာက္လဲစရာစကား က်ေနာ္႔မွာမရွိပါ။
မေ၀းလြန္းေသးတဲ႔ အတိတ္ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္ကိုပဲ ျပန္ၾကည္႔ၾကပါ။ (၉)တန္း၊ (၁၀)တန္းမွာေရးခဲ႔ၾကရတဲ႔ ျမန္မာစာ စာစီစာကံုးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာ အက္ေဆးေတြ၊ အဲ႔ဒါေတြက တကယ္တမ္းတစ္ႏွစ္စာလံုးမွာ ကိုယ္တိုင္အစအဆံုးေတြးေတာၿပီး ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ၾကဖူးမွာလဲ။ ကမာၻမွာ သူမ်ားေရးၿပီးသား အက္ေဆးကိုဖတ္တယ္ဆိုတာ အရင္႔အရင္ စာေမးပြဲေတြတုန္း ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္ျမင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြရဲ႕ အက္ေဆး ေတြကို ဖတ္ခဲ႔ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔လဲ (၉)တန္း ၊ (၁၀)တန္း ေရာက္မွ ထ ဖတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
ေခတ္အဆက္ဆက္က စာေပနယ္မွာ သမိုင္းစိုက္ထူႏိုင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးရဲ႕ စာေကာင္း ေပမြန္ေတြကို ေလးတန္း၊ ငါးတန္းေလာက္ကတည္းကစၿပီး ဆက္တိုက္ကို ဖတ္လာခဲ႔ၾကတာ။ ေနာက္ၿပီး အျခားအျခားေသာ စာေပအမ်ိဳးအစားေပါင္းစံုကိုလဲ အဲ႔ဒီေက်ာင္းသား ပိစိေကြးေလး အရြယ္မွာကတည္းက ဖတ္လာခဲ႔ၾကတယ္။
ဒီတိုင္းျပည္မွာေတာ႔ဗ်ာ . . လူၾကားလို႔မွမေကာင္းပါဘူး။ စာစီစာကံုးကို စေပါ႔ရိုက္ၿပီး က်က္သတဲ႔။ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ယမ္းၿပီး သိမ္းက်ံဳးေျပာဆိုျခင္းေတာ႔လဲ မဟုတ္ပါ။ ခၽြင္းခ်က္ ထားရမယ္႔ သူေတြေတာ႔ရွိတာေပါ႔။ ဘယ္လုိလူမ်ိဳးေတြလဲဆိုေတာ႔ ေစာနကေျပာသလို ဟိုးငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကးကေလးဘ၀ကတည္းက စာေပါင္းစံုဖတ္လာၿပီး စာစီစာကံုးကို ေသခ်ာေလ႔က်င္႔ေရးသားလာခဲ႔ၾကသူေတြပါ။ ဘယ္ေလာက္ပမာဏရွိႏိုင္မလဲ (ဒီဆယ္ႏွစ္ အတြင္းေပါ႔) ဆိုတာေတာ႔ က်ေနာ္လဲ ပညာေရး၀န္ႀကီးမဟုတ္ေတာ႔ မသိပါ။ ဒီေနရာမယ္ တစ္ခုထပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာေကာင္းတာက ယခုလက္ရွိပညာေရး၀န္းႀကီးေရာ သိပါသလား။
သိဖို႔လို၏မလို၏ စဥ္းစားၾကည္႔ပါ။ အဲ႔ဒီေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ႔ အလံုးစံုကို ပညာေရး၀န္ႀကီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သိေနဖို႔ေတာ႔လဲ မလိုပါဘူးလို႔ သင္ဆိုမလား။ အိုေက။ ကိုင္း . . ဒါဆို အဲဒီပညာေရး၀န္ႀကီးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ေျပာတဲ႔ အခ်က္အလက္မ်ိဳးကို သိခ်င္တဲ႔စိတ္အား ထက္သန္မႈမ်ိဳး သူ႔ဦးေႏွာက္မွာ . . သူ႔ႏွလံုးသားမွာ ေပၚ၏ . . မေပၚ၏။
ထားပါေတာ႔။ ပညာေရး၀န္ႀကီး ဘယ္သူလဲ က်ေနာ္မသိပါ . .(စိတ္လဲမ၀င္စားပါ)။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ထိပါးသလိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုလဲ ေဆာရီးကလြဲၿပီ ေျပာဖို႔စကားမရွိပါ။
ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္ျမင္တာေလးက ေက်ာင္းေတြမွာရွိေနၾကတဲ႔ မိဘဆရာအသင္းေတြ တကယ္ေရာ အလုပ္လုပ္ၾကရဲ႕လား။ လုပ္ရင္ေရာ . . ဘယ္လိုအရာေတြကို အေျခခံ ၊ အစီအစဥ္ဆြဲၿပီးေတာ႔ လုပ္ေနၾကပါသလဲ။ ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး အသဲနာစရာေကာင္းတာက လူမ်ားစု၊ ျပည္သူလူထုႀကီးတစ္ရပ္လံုးအားထားေနရတဲ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ မိဘဆရာအသင္းေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြ ဆံုးရံႈးေနၾကတာပါ။ မိဘေတြ . . ဆရာေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ပို႔ရံု ၊ သင္ရိုးကုန္ေအာင္သင္ေပးရံု နဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားေန မယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ပညာေရးဟာ ဘယ္လိုမွ နာလံထူလာႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။
ဆရာေတြအေနနဲ႔ မိမိေက်ာင္းရဲ႕တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းအတြက္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ႔ မိဘဆရာအသင္းေတြရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ပံုေတြ ၊ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဘယ္သူမွ လမ္းျပမေပးလဲ ကိုယ္ဘာသာေလ႔လာၾကည္႔ရပါမယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႔လဲ ကိုယ္႔သားသမီးကို ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးေရာ သေဘာမ်ိဳးမထားဘဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ေက်ာင္းကိုတတ္ႏိုင္သမွ် ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး မိဘဆရာအသင္းေတြမွာ တက္ညီလက္ညီလႈပ္ရွားၾကရပါမယ္။ ကိုယ္႔သားသမီးရဲ႕ စာသင္ႏွစ္ေတြ (၁၀ႏွစ္ေသာ္၄င္း) ကုန္ဆံုးလို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ကိုေရာက္သြားခဲ႔ရင္လဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ဒီေက်ာင္းအတြက္ တတ္အားသမွ် ကူညီေဖးမေပးေနသင္႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လဲ ကိုယ္တက္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္းကို ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲက်မွ လာတက္ေရာက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အစဥ္သင္႔သလို အျမဲတမ္း၀င္ထြက္ ၿပီး အေျခခံပညာေရးဆိုတဲ႔ လြန္စြာမွအေရးႀကီးတဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ခုရဲ႕ေရေသာက္ျမစ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေပါင္းသင္ေရေလာင္းေပးသင္႔ပါတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္လပတ္၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ပုဂၢလိကအေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းက ကေလးေတြ ေနျပည္ေတာ္မွာရွိတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကို ေလ႔လာေရးခရီးသြားၾကတဲ႔ ျမင္ကြင္း သတင္းထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ . . . ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ။
ဟုတ္ကဲ႔ ၊ အဲ႔ ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ၊ က်ေနာ္ခိုးထားတာပါ။ ဆရာႀကီးဦးသုေမာင္ရဲ႕ ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ ပါ။ သင္လဲၾကားဖူးမွာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ႔ အဲ႔လို ေၾသာ္ . . ေၾသာ္ဆိုၿပီးပဲ မွင္သက္ ေနမိရဲ႕။
ဘယ္႔ႏွယ္ဗ်ာ . . အေျခခံပညာသင္ေက်ာင္းသားခ်င္းအတူတူ ၊ ေဟာဒီေရ . . ေဟာဒီေျမမွာ ေမြးဖြားခဲ႔သူျခင္း . . ေနထိုင္ေနသူျခင္းအတူတူကို . . တစ္လ သိန္းဆယ္ဂဏန္း အကုန္ခံၿပီး ေက်ာင္းထားႏိုင္တဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ကေလးေတြက်ေတာ႔ လႊတ္ေတာ္ကို ေလ႔လာေရးခရီး သြားရတယ္။ သြားေရာက္ေလ႔လာခြင္႔ရခဲ႔ၾကတဲ႔ ကေလးေတြ . . သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အၾကား၊ အျမင္၊ အသိပညာေတြ ပြင္႔လန္းလာႏိုင္တဲ႔အတြက္ ၀မ္းသာမိေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔လို ဆင္း ရဲ သား ေတြ ရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္က်ေတာ႔ . . ေၾကးဖလားနဲ႔ ၾကက္ေခ်းတံုးလားဗ်ာ. . . ။ ။
ေက်ာ္လင္းထြန္း
0 comments:
Post a Comment