အမွတ္တရမုန္တိုင္း

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Sunday, January 13, 2013 at 10:43pm ·

    အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် သူ႕ကိုသာ သတိရေနေတာ့သည္ဟု မေျပာလိုပါ။ ဒါမ်ဳိးက ျဖစ္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဘ၀လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို သတိရျခင္း၊ လြမ္းေမာတမ္းတျခင္းတို႔ျဖင့္သာ ကုန္ဆံုးသြားေစဖို႔ဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုမွ သဘာ၀မက်ေသာကိစၥဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
လက္ေတြ႕ဘ၀တြင္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သီးျခားမ်ဳိးကြဲျပႆနာေတြႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရသည္။ ဒါေတြကို ေျဖရွင္းေနျခင္းကပင္ အခ်ိန္မ်ားစြာကို သိမ္းပိုက္ထားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႕ကို တိုက္ဆိုင္မႈရွိမွသာ သတိရျဖစ္ေတာ့သည္။

                *  *  *

    ေက်ာင္းဆင္းကာစမို႔ အသြားအလာရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူတို႔၏ တိုယုိပက္ကားကေလးသည္ လူရွင္းေအာင္ ေစာင့္ေနရသျဖင့္ မထြက္ႏိုင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို စက္ဘီးႏွင့္ေက်ာင္းတက္သူေတြကေတာ့ ဘဲလ္သံ "ကလင္ ကလင္"ေပးရင္း ကၽြမ္းက်င္စြာ ေကြ႕ပတ္ေရွာင္တိမ္းသြားၾကသည္။
    ကားအနီးသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကားေနာက္ပိုင္းမွာထိုင္ေနေသာသူ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုး ေလးရက္ကမွ ေက်ာင္းကိုလာေသာ ေက်ာင္းသူအသစ္ကေလးျဖစ္ပါသည္။
    သူတို႔ကားဆီက တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။ ႏို႔ဆီခြက္စုတ္တစ္လံုးကို ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္၍ ကားေနာက္ဘက္မွ ဆြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနာက္ထားတာပဲ။ ကားထြက္လွ်င္ ႏို႔ဆီခြက္က ကလံုကလင္ျမည္ၿပီး ပါသြားမည္။ ၀ိုင္းရယ္ၾကမည္။ ဒါမ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ေနက်၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏို႔ဆီခြက္တန္းလန္းႏွင့္သာ ကားထြက္သြားရင္ ေကာင္မေလးေတာ့ ရွက္သြားမွာပဲဟု ေတြးမိသည္။ သူ႕ကို သတိေပးဖို႔လည္း စိတ္ကူးလိုက္သည္။
    "ေဟ့ ေဟ့၊ နင္တို႔ကားေနာက္မွာ ဘယ္ေကာင္ ႏို႔ဆီခြက္ လာခ်ည္ထားမွန္းမသိဘူး"
    သူက ေကာင္းေကာင္းနားမရွင္းဟန္ျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနသည္။ ဒရိုင္ဘာႀကီးက ဘာလဲဆိုၿပီး ဆင္းလာသျဖင့္ ႏို႔ဆီခြက္ကို လက္ညွိဳးထုိးျပလိုက္သည္။ "ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ ကေလးေတြ" ဆိုၿပီး ဒရိုင္ဘာႀကီးက ႏို႔ဆီခြက္ကိုျဖဳတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စက္ဘီးကိုနင္းၿပီးထြက္လာသည္။ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္ ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖ်တ္ခနဲၾကည့္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးေတြက လက္လက္ကေလးေတြပဲ ဆိုတာေလာက္သာ သတိျပဳမိ၏။

                *  *  *

    စၾကၤေထာင့္က ေရအိုးစင္မွာ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနၾကသည္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ စားခ်င္တာစားၿပီး ေရငတ္သျဖင့္ တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနၾကသည္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍ စားခ်င္တာစားၿပီး ေရငတ္သျဖင့္ ေျပးလာၾကသူမ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေရေသာက္ေနတုန္း သူ လာရပ္တာကိုျမင္သည္။ သူသည္ ခ်ဥ္ငန္စပ္ ေခါက္ဆြဲသုပ္စားလာတာျဖစ္မည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးစပ္ေနဟန္တူ၏။ မ်က္ရည္ကေလးေတာင္ လည္ေနသည္။ ပါးစပ္ကေလး ဟစိဟစိႏွင့္ တရွဴးရွဴးျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပတ္လည္မွာလည္း ေခၽြးစက္ေတြ စို႔ထြက္ေန၏။
    ကၽြန္ေတာ္ ေရေသာက္ၿပီးသြားသည္။ ေရခြက္ကို လက္ဆင့္ကမ္းရေတာ့မည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ေနာက္မွ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။ တျခားေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ပြစိပြစိ လုပ္သည္။ သူက ေရခြက္ကို လွမ္းယူရင္း ရယ္ျပသည္။ သူ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းမွာ ငရုတ္သီးဖတ္ကေလး ကပ္ေနတာျမင္လိုက္ရ၏။

                *  *  *

    သူႏွင့္အတူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုပါ ေတြ႕ရသည္။ သူ႕ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ေလာက္ငယ္မည္။ ရုပ္ခ်င္းဆင္သျဖင့္ သူ႕ညီမျဖစ္မွန္း သိလိုက္၏။ သူက ေျပာင္းဖူးတစ္ဖူးကို ကိုက္စားရင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ၿပံဳးျပၿပီး
    "စားမလား"
    ေျပာင္းဖူးကို လွမ္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ သူ႕ညီမေလးက-
    "အမယ္ ေကာင္ေလးက ရွက္ေနရေသးတယ္"
    ခ်ာတိတ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္ေလးဟု ေခၚလိုက္သျဖင့္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သူက သူ႕ညီမေလးကို တံေတာင္ႏွင့္တြက္၍ နင္ကလည္း ဆိုေသာ ဟန္လုပ္ျပသည္။ ခ်ာတိတ္မကေတာ့ ဂရုမစိုက္။
    "နင္ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ၿပီလဲ"ဟု ေမးသည္။
    အာဂေကာင္မေလးပဲ။ သူက လူႀကီးကို ျပန္ေမးေနရေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မဆိုးဘဲ
    "ေျခာက္တန္းပါခင္ဗ်ာ။ အစ္မကေကာ"ဟု ျပန္ေနာက္လိုက္၏။ ခ်ာတိတ္မက
    "ငါက ေလးတန္း၊ ငါ့နာမည္မွတ္ထား ခင္ေမတင့္တဲ့။ မမက ခင္ေမျမင့္။ ကဲ နင္နဲ႔ငါတို႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီေနာ္"
    "ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ာ"
    "ဒါဆို သြားေတာ့မယ္။ မမနဲ႔စကားေျပာလိုက္ဦး"ဆိုၿပီး လွစ္ခနဲ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္မွ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး လွ်ာထုတ္ျပသြား၏။
    "ေတာ္ေတာ္သြက္တယ္ေနာ္"
    ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္၏။
    "ဟုတ္တယ္၊ စြာလည္း သိပ္စြာတယ္"
    ခင္ေမျမင့္က ျပန္ေျပာသည္။
    "နင္ ေျခာက္တန္းဘီက မဟုတ္လား"
    "ဟုတ္တယ္၊ နင္က ေအတန္းကေနာ္"
    "အင္း"
    ခ်က္ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ သူက ေျပာင္းဖူးကို ရွဥ့္ကေလးတစ္ေကာင္လိုပင္ အလ်င္အျမန္ စားပစ္လိုက္သည္။ အက်ီ ၤၾကားထဲ လက္ႏႈိက္ၿပီး ျပန္ထုတ္လိုက္ေသာအခါ မရမ္းျပားတစ္ထုပ္ ပါလာသည္။
    "စားမလား"
    "ဟင့္အင္း"
    "ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ငါ့အက်ၤ ီၾကားထဲ ထည့္ထားတာမို႔ လို႔လား"ေျပာၿပီး သူ ရယ္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္။
    "ငါသြားမယ္"
    ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးလွည့္အထြက္ သူက "ေဟ့ ေဟ့"ဟု ေခၚသည္။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့
    "နင့္နာမည္လည္း ငါမသိရေသးပါလား"
    "ဟုတ္သားပဲ၊ ငါ့နာမည္ အစိုးတဲ့"
    သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚၾကသလိုပဲ ေျပာျပလိုက္သည္။ သူက ခစ္ခနဲ ရယ္၏။

                *  *  *

    သူတို႔အေဖကအလုပ္က သည္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလာရျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔က ေနာက္မွေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ရွိၿပီးသားသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုၿပီးခင္မင္မိသည္။
    ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိသည့္တိုင္ သူ႕ကိုမွ ပို၍ခင္မိတာ ထူးဆန္းသည္။ သူ႕ညီမ ခင္ေမတင့္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႕စက နင္တစ္လံုး ငါတစ္လံုးေျပာေသာ္လည္း ခင္ေမျမင့္က ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့လူကို ရိုေသရမယ္ဆုိသျဖင့္ ကိုအစိုးဟု ေျပာင္းေခၚလာ၏။
    ခင္ေမျမင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္မင္ပံုက ပိုၿပီးထူးျခားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံတာရွိေသးသည္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သူ႕လိုပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။
    တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အတြက္ ေရွာက္သီးကြင္းႀကီးေတြ ၀ယ္လာသည္။ သူ႕ကိုေပးေတာ့ သူက မယူ။ မ်က္ႏွာလည္း မႈန္ကုပ္ကုပ္။
    "ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟ၊ ယူပါ"
    ကၽြန္ေတာ္က အတင္းေပးေသာအခါ သူက လက္ႏွင့္ပုတ္ခ်လိုက္သည္။ ေရွာက္သီးကြင္းေတြ ေျမႀကီးေပၚ က်ကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားသည္။
    "အမယ္၊ ငါက ေစတနာနဲ႔ေပးတာကို ပုတ္ခ်တယ္ ဟုတ္"
    ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္စကားမေျပာဘဲ ေနလိုက္သည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးရသလဲဆိုတာကို ခင္ေမတင့္က လာေျပာျပသည္။
    "ကိုအစိုးက မာရီနဲ႔အၾကာႀကီးသြားစကားေျပာေနလို႔တဲ့"
    "ဟာ စကားေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားအေၾကာင္းေျပာတာပဲ ၾကာမွာေပါ့"
    "မမက မႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ကို သူမ်ားေတြနဲ႔အၾကာႀကီး စကားမေျပာေတာ့ဘူးဆိုရင္ ျပန္ေခၚမယ္တဲ့"
    "ဒါ ငါ့သေဘာပါ"
    သုိ႔ရာတြင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေခၚျဖစ္သြားသည္။ သူက "နင္က မာရီနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါက်ရင္ ပါးစပ္ကို ၿဖဲေနတာပဲ။ ၾကည့္လို႔ကိုမရဘူး"
    "ဟ၊ သူက ရယ္စရာရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေျပာတာ ရယ္မွာေပါ့"
    "ေနာက္ကို သူနဲ႔မေခၚနဲ႔ေတာ့ဟာ"
    "အမယ္၊ ဟိုလူနဲ႔မေခၚရဘူး။ ဒီလူနဲ႔မေခၚရဘူး။ ေျပာရေအာင္ နင္က ငါ့အေမမို႔လို႔လား"
    "ဟင္း ငါသာ နင့္အေမဆိုရင္ နင့္ကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီး အေသရိုက္တယ္ သိလား"
    "ဒါဆိုရင္ နင့္အေမ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မိေထြးပဲ ျဖစ္မွာပဲ"

                *  *  *

    ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အဓိကျပႆနာက ကၽြန္ေတာ္ တျခားလူေတြႏွင့္ ေပါင္းတာကို သူ မႀကိဳက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္မင္ပံုက သည္းထန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႕ခင္မင္မႈကို ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္လာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး မေခၚမေျပာဘဲရွိၾကလွ်င္ ၾကားက ေစ့စပ္ေပးသူမွာ ခင္ေမတင့္ျဖစ္၏။ သည္လုိႏွင့္ပဲ ရန္ျဖစ္ၾက၊ ျပန္တည့္လိုက္ၾက၊ စိတ္ေကာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရင္း ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။
    ဆယ္တန္းေရာက္ၾကေသာအခါ အရင္လို တစ္ပူးတြဲတြဲမေနျဖစ္ၾကေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း သိလာခ်ိန္မွစ၍ ခပ္ခြာခြာျဖစ္လာၾကသည္။ ခင္မင္မႈကေတာ့ ေလ်ာ့မသြား။ အထူးသျဖင့္ သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ေယာက်္ားေလးအေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ တရုန္းရုန္းေနႏိုင္ေသာ္လည္း ခင္ေမျမင့္ကေတာ့ ဘယ္သူႏွင့္မွ သိပ္မေပါင္း၊ တစ္ေယာက္တည္းေနတာက မ်ားသည္။
    သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ မျမင္ရေသာႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သံေယာဇဥ္ကို ေလႏွင့္တူသည္ဟု ထင္၏။ အနီးအနားမွာ အၿမဲရွိေနသည္မဟုတ္လား။
    ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လာသည္။ အလိုလိုေနရင္း လြမ္းသလိုလို၊ ၀မ္းနည္းသလိုလို၊ ေဒါသျဖစ္သလိုလို စိတ္မတည္ၿငိမ္ လႈပ္ရွားေနျခင္းပင္။ ထိုေရာဂါကို သက္သာဖို႔နည္းလမ္းကို ေတြးၾကည့္သည္။
    ရုပ္ရွင္ရံုမွာ မာရီႏွင့္တစ္ခါဆံုသည္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာသည္။ သူ အေတာ္လွလာတယ္ဟု ထင္မိသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြား၏။
    သို႔ျဖင့္ မာရီကိုေပးဖို႔ စာတစ္ေစာင္ေရးျဖစ္သည္။ မာရီက အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္တက္ေနသည္။ က်ဴရွင္သို႔ သြားရာလမ္းရွိ ေရတြင္းပ်က္ႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။ စာကို သီခ်င္းစာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္ထားသည္။ သြားေနက်အခ်ိန္ေက်ာ္သည္ထိ မာရီေရာက္မလာေသး။ လာမယ့္လာေတာ့ ခင္ေမျမင့္တို႔၏ တိုယိုပက္ ကားကေလးျဖစ္ေန၏။ ကားေရွ႕ခန္းမွာ သူပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ သူက ဘာလုပ္ေနလဲဟု လွမ္းေမးသည္။ ေအာ္ေျပာျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ပါးစပ္လႈပ္ပံုကိုၾကည့္၍ သိျခင္းျဖစ္၏။
    ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္းျဖစ္ၿပီး လက္ထဲက သီခ်င္းစာအုပ္ကို ေျမွာက္ျပလိုက္မိသည္။ သူ အဓိပၸာယ္တစ္မ်ဳိးေကာက္လိုက္သည္။ ဒရိုင္ဘာႀကီးကို ကားရပ္ခိုင္းလိုက္ဟန္တူသည္။ ကားက ကၽြိခနဲ ရပ္ေသာအခါ သူ ဆင္းလာသည္။
    "ဘာလဲ၊ ဘာလဲ၊ ဘာေျပာမလို႔လဲ"ဟု သူ ေမးသည္။
    သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက သီခ်င္းစာအုပ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းႀကီးစြာ ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မာရီ႕ကိုခ်စ္ေနတာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ခ်စ္ေနတာက...
    သို႔ရာတြင္ သီခ်င္းစာအုပ္ၾကားမွာညွပ္ထားေသာစာထဲမွာ မာရီ႕နာမည္တပ္ၿပီး ေရးထားသည္။ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။
    "ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး"ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။
    သူ႕မ်က္ႏွာကြက္ခနဲ ေျပာင္းလဲသြားပံုမွာ အံ့ၾသစရာ။ သည္လိုမ်က္ႏွာမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆံုးျဖစ္ေသာ မၾကည္၀င္းသည္ သူ ပထမရမည္ဟု ယံုၾကည္ထားၿပီးမွ ဒုတိယျဖစ္သြားေသာအခါ ျဖစ္ပ်က္သြားသည့္မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း။

                *  *  *

    မာရီ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ စာမေပးျဖစ္ခဲ့။ ခင္ေမျမင့္ကိုလည္း လံုး၀ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့။ စာထဲက မာရီ႕ေနရာမွာ သူ႕နာမည္ကို အစားထိုးၿပီး ေရးေပးရလွ်င္ မတရားဘူးဟု ထင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႕ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပို၍ ကင္းကြာသြားသည္။
    တစ္ေန႔က်ေတာ့ ခင္ေမတင့္ႏွင့္ လမ္းမွာဆံုသည္။ သူက
    "မမကို သြားခါနီး လာႏႈတ္ဆက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္"ဟု ေျပာသည္။
    "ဘာ ဘယ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ"
    "ေဖေဖ ရန္ကုန္ကို အလုပ္ေျပာင္းရမယ္ေလ"
    "ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္သြားသည္။ သူသည္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဆိုဆက္ဆံပံုမွာ သာမန္မိတ္ေဆြအဆင့္မ်ဳိးသာရွိ၏။ သူ႕ကိုေျပာမည္ဟု ျပင္ဆင္သြားခဲ့ေသာစကားမ်ားကို မေျပာျဖစ္ေတာ့။
    သူမရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္အနည္းငယ္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခဲ့ရသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာမေရးခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕လိပ္စာမသိ။ သိသည့္တိုင္ ဘာေရးရမလဲ။ သူက ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သံုးႏွစ္ေျဖၿပီးမွ ေအာင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္တက္ႏိုင္သူမဟုတ္။ စာေပး စာယူသင္တန္းသာ တက္ျဖစ္သည္။
    သည္လိုႏွင့္ပဲ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းကြာသြားခဲ့သည္။ သူက ပညာေရးတကၠသိုလ္မွာ တက္သည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ ခုေလာက္ဆို ေက်ာင္းဆရာမႀကီးျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ လာလုပ္ရင္းက သူ႕ကို တကူးတကရွာေဖြျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္၀တ္ထားေသာ ဆရာမမ်ားကို ျမင္တိုင္း ဂရုတစိုက္ၾကည့္မိတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္မျပဳသလဲ ဆိုတာကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေမးမိေအာင္ေနသည္။
    တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေရွ႕မွာျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ျဖတ္အေလွ်ာက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳသည္။ အက်င့္ပါေနသျဖင့္ ဆရာမမ်ားကို ျမင္လွ်င္ စိုက္ၾကည့္မိတတ္သည္။ ဆရာမတစ္ေယာက္ကိုျမင္ေသာအခါ ဒိတ္ခနဲ ရင္ခုန္သြား၏။
    ငယ္ငယ္ကရုပ္ႏွင့္ သိပ္မတူေတာ့။ ပိုၿပီးရင့္က်က္လာသည္။ အသားလည္း ပိုျဖဴလာသည္ဟု ထင္၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူပါပဲဆိုတာ အလုိလိုသိေန၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမျမင္ေသး။ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။ သူသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ထူးျခားမႈေၾကာင့္ တံု႔ခနဲျဖစ္သြား၏။
    တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ သူသည္ ပါးစပ္ကေလးဟၿပီး "ဟင္"ဟု တိုးတိုးေလး ေရရြတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က
    "ဟုတ္ပါတယ္ အစိုးပါ"
    သူက ရယ္လိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြား၏။ သူက
    "ဘာလဲ မမ မွတ္လို႔လား။ ကၽြန္မ ခင္ေမတင့္ပါ"ဟု ေျပာသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို ကိုယ့္ဘာသာျမင္လိုက္ရသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သည္ သူ႕ကိုေျပးဖက္ၿပီး "အန္တီေလး"ဟု  ေခၚလိုက္၏။ "ဒါ မမရဲ႕သမီးေလ"ဟု ခင္ေမတင့္ေျပာလိုက္ေသာစကားမတုိင္မီကပင္ ကၽြန္ေတာ္သိပါၿပီ။
    ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို အခ်ိန္တိုင္းလြမ္းမေနအားပါ။ ေလာကႀကီးမွာ အခ်စ္ထက္ ပို၍အေရးႀကီးေသာ၊
အခ်စ္ေလာက္ အေရးမႀကီးေသာ၊ အခ်စ္ႏွင့္တန္းတူ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ေလဆိုသည္မွာ မျမင္ရသည့္တိုင္ အနီးအနားမွာ အၿမဲရွိေနတာေသခ်ာသည္။ လူတို႔သည္ ေလကိုေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သူရွိေနေၾကာင္းကို မုန္တိုင္းဆင္၍ သတိေပးတတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံရေပမည္။

-----------------
မင္းလူ
ရုပ္ရွင္ေအာင္လံ၊
ဧၿပီ၊ ၁၉၈၉