ညည္းၿမိဳ႕

Tin Nyunt

လူတို႔သည္ အရွိတရားကိုလက္ကိုင္ထားၿပီး ညည္းညဴတတ္ၾကသည္။ ေလာကရွိ အသံမ်ားထဲတြင္ ညည္းညဴသံေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည့္အသံမရွိေပ။ လူတစ္ဦး၊ မိသားစုတစ္စု၊ အဖြဲ႕အစည္း၊ ႏိုင္ငံအတြင္း ညည္းညဴသံေတြ ခ်ည္းၾကားေနရ၍ အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါမည္ေလာ။

တစ္ခါတုန္းက ညည္းၿမိဳ႕ဟုေခၚသည့္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ထိုၿမိဳ႕ရွိလူတိုင္းသည္ ညည္းညဴတတ္ၾကသည္။ မညည္းတတ္လ်င္ ညည္းၿမိဳ႕တြင္ေန၍မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
ညည္းၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ေႏြရာသီေရာက္လာလ်င္ ပူလြန္းသည္ဟုလည္းေကာင္း၊ ေဆာင္းရာသီေရာက္လ်င္
 ေအးလြန္းသည္ဟု လည္းေကာင္း၊ မိုး႐ြာလွ်င္လည္းကေလးမ်ားက အျပင္ထြက္မေဆာ့ရ၍ အညည္းဆုံးျဖစ္ သည္။
ေနထြက္လာသည္ႏွင့္ ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး မိုးကလင္းေနၿပီဟု စတင္ညည္းတတ္ၾကသည္။ အိမ္နီးခ်င္း အခ်င္းခ်င္း သူ႕အေၾကာင္း ငါ့အေၾကာင္း အဆင္မေျပေၾကာင္း စတင္ညည္းၾကသည္။
မိဘေတြက သားသမီးေတြအေၾကာင္းညည္းျပသည္။ အစ္ကိုေတြက ညီမေတြအေၾကာင္း ညည္းျပၾကသည္။ လူတိုင္းတြင္ ျပႆနာကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ လူတိုင္းက အားလုံးေသာျပႆနာမ်ားကို တစ္ေယာက္ေယာက္က လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလိုက္လွ်င္ေကာင္းမည္ဟုထင္ၿပီး မရွိေသးသည့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေမွ်ာ္ကာ ညည္းတတ္ၾကျပန္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ အရပ္ထဲလွည့္ၿပီး ကုန္စုံေရာင္းသူတစ္ေယာက္သည္ ႀကီးမားသည့္ျခင္းေတာင္းႀကီးတစ္ေတာင္းကို ေက်ာတြင္ပိုးကာ ညည္းၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံး သက္ျပင္းေတြခ်၊ ျပႆနာမရွိျပႆနာရွာ၊ ညည္းစရာမဟုတ္သည္ကို ညည္းေနျခင္းအား နားမခံသာသည့္အဆုံးတြင္ ျခင္းေတာင္းႀကီးကို ေအာက္သို႔ ခ်လိုက္ၿပီး
“အို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအေပါင္းတို႔ သင္တို႔လယ္ကြင္းျပင္တြင္ ေကာက္ပင္မ်ား ရိတ္သိမ္းရန္ ရင့္မွည့္ေနၾကၿပီ။ သစ္သီးပင္တို႔တြင္လည္း သစ္သီးေတြ ခူးဆြတ္ရန္အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ လယ္ယာေတြဝင္းမွည့္၊ သစ္ေတာေတြ စိမ္းလန္းၿပီး ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ ျပည့္လ်ံေနခ်ိန္တြင္ သင္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ညည္းညူေနၾကသနည္း။ အခ်ိန္ေကာင္း၊ အခါေကာင္း၊ အခြင့္ေကာင္းေတြရွိေနသည့္ သင္တို႔ဘ၀ကိုေမ့ၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္ ညည္းညဴေနၾကသနည္း။ ကိုယ့္ဘ၀ေတြကို အဘယ္ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနၾကရသနည္း။ အို အသင္တို႔ ဤေနရာသို႔ လာၾကကုန္ေလာ့။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင္တို႔အား ေရာင့္ရဲျခင္း တရားကို ေရာင္းေပးအံ့” ဟု ေအာ္လိုက္ေလသည္။
အေရာင္းေဈးသည္၏သြင္ျပင္ကို သူတို႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ အက်ႌေတြကစုတ္ျပတ္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီ ကလည္း အဖာအေထးေတြႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဖိနပ္ကလည္းအေပါက္ ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ ျမင္မေကာင္းေတာ့။ လူေတြကသူ႕ကၾကည့္ၿပီး ေရာင့္ရဲျခင္းတရားကို ေရာင္းမည့္သူသည္ ေရာင့္ရဲႏိုင္လြန္းသည္ေတာ့မွန္ေပသည္ဟု ေျပာင္ေလွာင္ၾကေလသည္။ သူတို႔ က်ိတ္ရယ္ေနၾကစဥ္ သူသည္ ႀကိဳးရွည္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင္းထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ကြက္လပ္အတြင္း သူက ႀကိဳးကိုေလးေထာင့္ပတ္လည္ကာလိုက္ၿပီးေနာက္
“ညည္းၿမိဳ႕သားအေပါင္းတို႔ သင္တို႔စိတ္ထဲတြင္ မေက်မနပ္ႏွင့္ ခံစားေနရသမၽွအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စာ႐ြက္ တစ္႐ြက္တြင္ခ်ေရးၿပီး ဤေနရာကိုယူလာၾကပါ။ ၿပီးလွ်င္ ဤေတာင္းအတြင္းသို႔ စာ႐ြက္ေတြလာထည့္ၾကပါ။ စာ႐ြက္ တစ္႐ြက္လာထည့္တိုင္း သင္တို႔ျပႆနာမ်ားကို ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္မည္” ဟု ေၾကညာလိုက္သည္။
လူေတြက သူ႕အနီးသို႔ ဝိုင္းအုံလာၾကသည္။ ျပႆနာေတြကို ရင္ဖြင့္ခြင့္ရမည္ဆို၍ မည္သူမွ် တုံ႔ဆိုင္း မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးရွိ လူႀကီး လူငယ္ က်ားမ မေ႐ြး အားလုံးညည္းညဴၿပီး စာ႐ြက္ေတြေပၚခ်ေရးၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ စာ႐ြက္ေတြကို ေတာင္းထဲသို႔ လာပစ္ထည့္လိုက္ၾကသည္။
ေဈးသည္က ေရာက္လာသမွ်စာေတြကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး တန္းထားသည့္ႀကိဳးတြင္ လိုက္ခ်ိတ္ေနသည္။ ႀကိဳးစတြင္ခ်ိတ္ထားသမွ် စာ႐ြက္ေလးမ်ားသည္ ေလထဲတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ပ်ံေနၾကသည္။ စာ႐ြက္ေတြ အားလုံးကို ႀကိဳးတြင္ခ်ိတ္ၿပီးေသာအခါ သူက
“ကိုင္း ခုဒီမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေတြထဲက ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္ျပန္လာၿပီး ရွာၾကည့္ၾကပါ။ ျပႆနာ အနည္းဆုံးလူကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာင့္ရဲျခင္းတရား လက္ေဆာင္ျပန္ ေပးပါ့မယ္” ဟုေျပာလိုက္သည္။
လူတို႔ႀကိဳးအနီးသို႔ကပ္လာၿပီး ကိုယ့္ျပႆနာ ကိုယ္ျပန္ယူသြားၾကသည္။ လူတိုင္း လူၾကားသူၾကားတြင္ ျပႆနာအမ်ားဆုံးဟူ၍ အထင္မခံႏိုင္ၾကေပ။ ခဏခ်င္းပင္ ႀကိဳးတန္းေပၚမွ စာမ်ားေပ်ာက္သြားၾကသည္။
“အသင္တို႔ သင္တို႔သည္ ျပႆနာကိုကိုယ္တိုင္ရွာၿပီး ဤေတာင္းအတြင္းသို႔လာထည့္ၾကသည္။ သင္တို႔လာ ထည့္စဥ္က ျပႆနာႏွင့္ သင္တို႔ယခုျပန္ယူသြားသည့္ျပႆနာမ်ားသည္ အတူတူပင္မဟုတ္ေလာ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင္တို႔ထံမွ ျပႆနာမ်ားကိုေတာင္းပါသည္။ သင္တို႔က သင္တို႔ျပႆနာမ်ားကို ျပန္ယူသြားၾကသျဖင့္ ယခု ဤေနရာတြင္ ျပႆနာမရွိေတာ့ဟု မွတ္ယူရေပမည္” ဟုေျပာလိုက္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ညည္းၿမိဳ႕ရွိသူမ်ားအားလုံး ညည္းညဴ ျခင္းမျပဳၾကေတာ့။ ညည္းၾကရေအာင္ဟု ေျပာလာလွ်င္ လည္း ေဈးသည္ႏွင့္ ႀကိဳးတန္းကိုျမင္ၿပီး မညည္းဝံ့ၾကေတာ့ေပ။
(Think)
၁၆.၅.၂၀၁၅