“ ရိုးသားျခင္းနဲ႔ ခ်င္းတို႔ျပည္ . . . ”
|
9:08 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပါမိုင္းကိုေရာက္ၿပီး ဘာအလုပ္မွ မစႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္၊ ရြာသူရြာသားေတြကလည္း မရမ္နယ္တစ္နယ္လံုးမွာ ကားလမ္းစေပါက္တဲ့ သူရို႕ရြာရဲ႕ ကားလမ္းဖြင့္ပြဲအတြက္ အင္တိုက္အားတိုက္ လုံးပမ္းေနၾကခ်ိန္၊ ယဥ္ေက်းမႈျခင္း ေရခ်ိန္ညွိမရေသးတဲ့ အႏွီသံုးေလးရက္အတြင္းမွာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ အေတာ္ေလးကို ေယာင္ခ်ာ ခ်ာျဖစ္ခဲ့ရပါရဲ႕။
ကုသေရးကလည္း အရိွန္မရ၊ သင္ၾကားေရးကလည္း လုပ္ငန္းမစႏိုင္ေသးတဲ့
အႏွီအခ်ိန္အတြင္းက တစ္ညေနခင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ေလေလနဲ႔ ရြာစြန္က
လမ္းကေလးအတိုင္း ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ပါေလေရာ။ ရြာအတြက္
ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးေတြ ဘယ္ကစလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမယ္ဆိုတာကို ၾကက္ဥအစရွာသလို
တိုင္ပင္ၾကရင္း စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေရွ႕မွာေတာ့
ရြာခံကေလး ဘုစုခရုတသိုက္က ေလးခြတစ္ေယာက္တစ္လက္စီနဲ႔ လက္တည့္စမ္းေနၾကတာ
ၿဖဳိးခနဲေျဖာင္းခနဲ။
ကေလးေတြရဲ႕ ေလးခြေလးငါးလက္က ထြက္လာတဲ့ ေလာက္စာလံုးေတြ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက်လာမွာစိုးလို႔ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေမာ့ၾကည့္လုပ္ရင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုက လမ္းေဘးဘယ္ညာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါမွာ အျမင္အာရုံထဲကို တန္းခနဲ၀င္လာတာက ေတာလမ္းကေလးေဘးမွာ တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး စိုက္ထားတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ အေခါက္ကေလးတစ္ေခါက္။
ရြာေရာက္တာ သိပ္မၾကာေသးတာမို႔ ရြာသားေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြအေၾကာင္းကို ဂဃနဏမသိေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာ့ အႏွီပိုက္ဆံေခါက္ကေလးက ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ပူေဇာ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးလို႔ ယူဆမိေပသေပါ့ေလ။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည့္စိတ္ထဲမွာ တအံ့တၾသျဖစ္သြားတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေရွ႕မွာ ေလးခြတစ္လက္စီနဲ႔ လက္တည့္စမ္းေနၾကတဲ့ ကေလးတသိုက္က အႏွီေလာက္ ထင္းထင္းႀကီးျမင္သာေနတဲ့ ပိုက္ဆံကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ သေဘာမထားဘဲ တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၾကေမာၾကရင္း ငွက္ပစ္မပ်က္တဲ့အခ်က္။ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ တို႔မသြားတဲ့အခ်က္။
သို႔ေပမင့္ ဘာမဆို ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေတြးတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ သည္ကေလးေတြ နတ္ကိုင္မွာေၾကာက္လို႔ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိၾကတာကိုး... ” လို႔ ယူဆၿပီး ေလးခြသမား ကေလးတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚ၊ ပိုက္ဆံနားမွာအရပ္ခိုင္း၊ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်က္ အသာရိုက္ယူၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားလိုက္ပါေလေရာ။
ညပိုင္းလူနာၾကည့္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ “ ေနခယ္ေပါ ” လက္ထဲမွာ အႏွီပိုက္ဆံကေလးကို တုတ္ကေလးတန္းလန္းနဲ႔ ျပန္ျမင္လိုက္ရေတာ့ စပ္စပ္စုစုႏိုင္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဒါေလးက ဘာလုပ္တာလဲ ” လို႔ ေမးမိေပသေပါ့ေလ။ ဦးဟန္ၾကည့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အႏွီပိုက္ဆံကေလးနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး သူရို႕မရမ္ေတြရဲ႕ ရိုးရာယုံၾကည္မႈေတြအေၾကာင္း သိရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးေနမိသကိုး။ သို႔ေပမင့္ “ မနက္က ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ယာသြားေတာ့ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္က်ေနတာေတြ႕လို႔ သူ႔ပိုင္ရွင္အလြယ္တကူျမင္ရေအာင္ လမ္းေဘးမွာ ထားေပးခဲ့တာ...အခု ပိုင္ရွင္မေတြ႕လို႔ ျပန္ယူလာတာေလ... ” ဆိုတဲ့အေျဖကိုရေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲေနတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ထင္မထားတဲ့ အေျဖမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ တအံ့တၾသေတြကိုျဖစ္လို႔။ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ေယာင္လို႔တို႔မသြားၾကတဲ့ ေလးခြသမား ကေလးဘုစုခရုေလးေတြကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ ျပန္ျမင္ေယာင္လာပါေရာလား...။
“ သည္ပိုက္ဆံကို ဘာလုပ္မတုန္း ” လို႔ ဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ သည္ည ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ ရြာသားေတြအားလံုးေရွ႕မွာ ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံလဲလို႔ေမးမယ္ေလ...သူ႔ပိုင္ရွင္ဆိုရင္ လာယူမွာေပါ့...တကယ္လို႔ ပိုင္ရွင္မေတြ႕ရင္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို လွဴထားခဲ့မယ္... ” လို႔ ေျဖပါေလေရာ။ ေနခယ္ေပါရဲ႕ အေျဖကို ၾကားတဲ့ဦးဟန္ၾကည့္မွာ ေကာက္ရတဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚထားတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနတဲ့ “ ေရအဆံုး ကုန္းတ၀က္ ” ဆိုတာႀကီးကို သတိရသြားၿပီး ရွက္လိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ မရွက္တမ္း ၀န္ခံရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို အသိပညာ အတတ္ပညာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံုပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္မွ လူမသိသူမသိ ေကာက္ရရင္ အိပ္ထဲထည့္ပစ္လိုက္တာက ခပ္မ်ားမ်ား။
ေဟာ...သူရို႕ခ်င္းေတြမွာက်ေတာ့ အႏွီလို မဟုတ္ဘဲကိုး။ အသက္အရြယ္ရၿပီးသား လူႀကီးေတြက သူမ်ားက်က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းကို မေကာက္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမင့္ အသိပညာ မျပည့္စုံေသးတဲ့ ကေလးေပါက္စကေတာင္မွ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္ရင္ မယူဘူးဆိုတာ တကယ့္အံ့တစ္ပါး။ ေငြေပါပါတယ္ဆိုတဲ့ ဗမာျပည္မႀကီးက ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေတာင္ ပစၥည္းတစ္ခု ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ က်က်န္ခဲ့ရင္ ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္တန္စြမ္း အေတာ့္ကို နည္းေပမင့္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ေတာင္ယာအလုပ္ကို တပင္တပန္းလုပ္ရသေလာက္ ေငြေၾကးရွားပါးတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းက ေတာသားကေလးေတြကေတာင္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စံုေနတာ အံ့လည္းအံံ့ၾသ၊ ယဥ္ေက်းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္အပါအ၀င္ ၿမဳိ႕သားလူရည္မြန္ေတြအေၾကာင္းေတြးမိၿပီး ရွက္ကလည္းရွက္၊ သည္ေလာက္ စာရိတၱေကာင္းတဲ့ နယ္ေျမမွာ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးလာလုပ္မိတာ မွန္လိုက္ေလျခင္း၊ တန္လိုက္ေလျခင္းဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ပီတိေတြလည္းျဖစ္၊ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ကေလးမွာ ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ကို ျဖစ္လို႔။
ရြာခံသင္းေထာက္ဆရာကို အႏွီပိုက္ဆံအေၾကာင္း ေနာက္တစ္ရက္မွာ စကားစၾကည့္ေတာ့ “ ဟုတ္တယ္ဆရာ...ပိုင္ရွင္မေတြ႕လို႔ ရံပုံေငြထဲ ထည့္လိုက္တယ္ ” လို႔ အေျဖေပးၿပီး စာရင္းစာအုပ္ လွန္ျပေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ့အလွဴေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ဆိုတဲ့ စာရင္းကေလးက ေန႔စြဲနဲ႔တကြ အတိအက်။
ဦးဟန္ၾကည္ ပါမိုင္းမွာ အေျခစိုက္ေနတဲ့ တစ္လတာအတြင္းမွာ အားေဆးပုလင္းတစ္လံုး လမ္းမွာ ေကာက္ရလာရင္လည္း “ ဒီေဆးပုလင္းက ဆရာ့ေဆးပုလင္းလားဆရာ ” လို႔ လာလာေမးၾကတာ သူရို႕ထံုးစံ။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စခိုင္းလမ္းအတိုင္း အေတာ္ေ၀းေ၀း လမ္းေလွ်ာက္တုန္းက လမ္းေဘးမွာ သည္အတိုင္းရပ္ထားတာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကလည္း ေနာက္ထပ္ ေလးငါးရက္ၾကာလို႔ သည္လမ္းကို ထပ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ဘယ္သူကမွ လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔မထိဘဲ သည္အတိုင္း။ ၿမဳိ႕ကိုပို႔ၿပီး ေရာင္းဖို႔အတြက္ ေတာထဲကေန တပင္တပန္းသယ္လာၿပီး လမ္းေဘးမွာ ပံုထားၾကတဲ့ ထင္းေတြကလည္း သူ႔ပိုင္ရွင္လာမယူမခ်င္း တစ္လကိုးသီတင္း သည္အတိုင္း။
Civilized ျဖစ္လွပါတယ္ လူယဥ္ေက်းေတြ စာတတ္ပုဂၢဳိလ္ေတြေပါလွပါတယ္၊ ဘာသာေရး တရားပြဲေတြ ၿခိ္မ့္ၿခိမ့္သည္း စည္ကားလွပါတယ္၊ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာေအာင္ လွဴၾကတန္းၾကပါတယ္ဆိုတဲ့ ၿမဳိ႕ျပေတြမွာ ညေရးညတာ သူခိုးကပ္မွာပူရ၊ ဟိုနားသည္နား ခရီးသြားရင္ ဓားျပတိုက္ခံရမွာေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္လုံၿခဳံမႈ အျပည့္အ၀မရခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ ယဥ္ေက်းမႈမဖြံ႕ၿဖဳိးဘူး၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း နိမ့္က်တယ္၊ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတယ္၊ ပညာတတ္နည္းတယ္လို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ား သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္က ေတာႀကဳိအုံၾကားမွာ ပစၥည္းအတြက္လည္း မပူရ၊ အသက္အတြက္လည္း မေၾကာင့္ၾကရဘဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာလိုက္သမွ တကယ့္သုခဘုံကို ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး။
ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ရြာခံမရမ္ေတြ စကားစပ္မိၾကတိုင္းမွာ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ဆင္းရဲပါတယ္ဆရာရယ္...ဘာမွလည္းမရွိဘူး...သည္လိုေဒသမ်ဳိးမွာ ဆရာတို႔ လာေနၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ အားနာပါတယ္... ” လို႔ သူရို႕ပါးစပ္ကထြက္တိုင္း ဦးဟန္ၾကည္က -
“ ခင္ဗ်ားတို႔ မရမ္ရြာေတြက မဆင္းရဲၾကပါဘူးဗ်ာ...သည္ကေန႔ေခတ္မွာ အရွားပါးဆံုး၊ အဖိုးအတန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ လူမွန္းသိကတည္းက ျပည့္စုံေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေဒသဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခ်မ္းသာဆံုးေဒသပါ... ”
- လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါရဲ႕။
တကယ္တမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္လည္း ရိုးသားျခင္းရတနာဆိုတာ အဖိုးအနဂၣထိုက္တယ္ မဟုတ္လား... ။ သည္ေတာ့ ရိုးသားျခင္းေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ခ်င္းတို႔နယ္ေျမဆိုတာလည္း လူမႈတန္ဖိုး အျမင့္မားဆံုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ နယ္ေျမတစ္ခုပဲေပါ့ေလ . . . ။ ။
( ဟန္ၾကည္ )
၂၂.၅.၂၀၁၅ ( ေသာၾကာေန႔ )
ကေလးေတြရဲ႕ ေလးခြေလးငါးလက္က ထြက္လာတဲ့ ေလာက္စာလံုးေတြ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚက်လာမွာစိုးလို႔ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေမာ့ၾကည့္လုပ္ရင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုက လမ္းေဘးဘယ္ညာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတဲ့အခါမွာ အျမင္အာရုံထဲကို တန္းခနဲ၀င္လာတာက ေတာလမ္းကေလးေဘးမွာ တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး စိုက္ထားတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ အေခါက္ကေလးတစ္ေခါက္။
ရြာေရာက္တာ သိပ္မၾကာေသးတာမို႔ ရြာသားေတြရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြအေၾကာင္းကို ဂဃနဏမသိေသးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာ့ အႏွီပိုက္ဆံေခါက္ကေလးက ေတာေစာင့္နတ္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ေတြကို ပူေဇာ္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးလို႔ ယူဆမိေပသေပါ့ေလ။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည့္စိတ္ထဲမွာ တအံ့တၾသျဖစ္သြားတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေရွ႕မွာ ေလးခြတစ္လက္စီနဲ႔ လက္တည့္စမ္းေနၾကတဲ့ ကေလးတသိုက္က အႏွီေလာက္ ထင္းထင္းႀကီးျမင္သာေနတဲ့ ပိုက္ဆံကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ သေဘာမထားဘဲ တေဟးေဟးတဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၾကေမာၾကရင္း ငွက္ပစ္မပ်က္တဲ့အခ်က္။ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ တို႔မသြားတဲ့အခ်က္။
သို႔ေပမင့္ ဘာမဆို ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေတြးတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ သည္ကေလးေတြ နတ္ကိုင္မွာေၾကာက္လို႔ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိၾကတာကိုး... ” လို႔ ယူဆၿပီး ေလးခြသမား ကေလးတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေခၚ၊ ပိုက္ဆံနားမွာအရပ္ခိုင္း၊ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်က္ အသာရိုက္ယူၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားလိုက္ပါေလေရာ။
ညပိုင္းလူနာၾကည့္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ “ ေနခယ္ေပါ ” လက္ထဲမွာ အႏွီပိုက္ဆံကေလးကို တုတ္ကေလးတန္းလန္းနဲ႔ ျပန္ျမင္လိုက္ရေတာ့ စပ္စပ္စုစုႏိုင္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဒါေလးက ဘာလုပ္တာလဲ ” လို႔ ေမးမိေပသေပါ့ေလ။ ဦးဟန္ၾကည့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အႏွီပိုက္ဆံကေလးနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး သူရို႕မရမ္ေတြရဲ႕ ရိုးရာယုံၾကည္မႈေတြအေၾကာင္း သိရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးေနမိသကိုး။ သို႔ေပမင့္ “ မနက္က ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ယာသြားေတာ့ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံတစ္ရြက္က်ေနတာေတြ႕လို႔ သူ႔ပိုင္ရွင္အလြယ္တကူျမင္ရေအာင္ လမ္းေဘးမွာ ထားေပးခဲ့တာ...အခု ပိုင္ရွင္မေတြ႕လို႔ ျပန္ယူလာတာေလ... ” ဆိုတဲ့အေျဖကိုရေတာ့ အထင္နဲ႔အျမင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲေနတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ထင္မထားတဲ့ အေျဖမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ တအံ့တၾသေတြကိုျဖစ္လို႔။ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္တဲ့ ပိုက္ဆံကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ေယာင္လို႔တို႔မသြားၾကတဲ့ ေလးခြသမား ကေလးဘုစုခရုေလးေတြကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ ျပန္ျမင္ေယာင္လာပါေရာလား...။
“ သည္ပိုက္ဆံကို ဘာလုပ္မတုန္း ” လို႔ ဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ သည္ည ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ ရြာသားေတြအားလံုးေရွ႕မွာ ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံလဲလို႔ေမးမယ္ေလ...သူ႔ပိုင္ရွင္ဆိုရင္ လာယူမွာေပါ့...တကယ္လို႔ ပိုင္ရွင္မေတြ႕ရင္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို လွဴထားခဲ့မယ္... ” လို႔ ေျဖပါေလေရာ။ ေနခယ္ေပါရဲ႕ အေျဖကို ၾကားတဲ့ဦးဟန္ၾကည့္မွာ ေကာက္ရတဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚထားတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ သေဘာထားကို ထင္းထင္းႀကီးေပၚေနတဲ့ “ ေရအဆံုး ကုန္းတ၀က္ ” ဆိုတာႀကီးကို သတိရသြားၿပီး ရွက္လိုက္တာမွ လြန္ပါေရာ။ မရွက္တမ္း ၀န္ခံရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လို အသိပညာ အတတ္ပညာ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံုပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြေတာင္မွ လူမသိသူမသိ ေကာက္ရရင္ အိပ္ထဲထည့္ပစ္လိုက္တာက ခပ္မ်ားမ်ား။
ေဟာ...သူရို႕ခ်င္းေတြမွာက်ေတာ့ အႏွီလို မဟုတ္ဘဲကိုး။ အသက္အရြယ္ရၿပီးသား လူႀကီးေတြက သူမ်ားက်က်န္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းကို မေကာက္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမင့္ အသိပညာ မျပည့္စုံေသးတဲ့ ကေလးေပါက္စကေတာင္မွ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္ရင္ မယူဘူးဆိုတာ တကယ့္အံ့တစ္ပါး။ ေငြေပါပါတယ္ဆိုတဲ့ ဗမာျပည္မႀကီးက ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးမွာေတာင္ ပစၥည္းတစ္ခု ပိုက္ဆံတစ္ရြက္ က်က်န္ခဲ့ရင္ ျပန္ရဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္တန္စြမ္း အေတာ့္ကို နည္းေပမင့္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ေတာင္ယာအလုပ္ကို တပင္တပန္းလုပ္ရသေလာက္ ေငြေၾကးရွားပါးတဲ့ ခ်င္းေတာင္တန္းက ေတာသားကေလးေတြကေတာင္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စံုေနတာ အံ့လည္းအံံ့ၾသ၊ ယဥ္ေက်းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္အပါအ၀င္ ၿမဳိ႕သားလူရည္မြန္ေတြအေၾကာင္းေတြးမိၿပီး ရွက္ကလည္းရွက္၊ သည္ေလာက္ စာရိတၱေကာင္းတဲ့ နယ္ေျမမွာ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးလာလုပ္မိတာ မွန္လိုက္ေလျခင္း၊ တန္လိုက္ေလျခင္းဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ပီတိေတြလည္းျဖစ္၊ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ကေလးမွာ ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ကို ျဖစ္လို႔။
ရြာခံသင္းေထာက္ဆရာကို အႏွီပိုက္ဆံအေၾကာင္း ေနာက္တစ္ရက္မွာ စကားစၾကည့္ေတာ့ “ ဟုတ္တယ္ဆရာ...ပိုင္ရွင္မေတြ႕လို႔ ရံပုံေငြထဲ ထည့္လိုက္တယ္ ” လို႔ အေျဖေပးၿပီး စာရင္းစာအုပ္ လွန္ျပေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ့အလွဴေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ဆိုတဲ့ စာရင္းကေလးက ေန႔စြဲနဲ႔တကြ အတိအက်။
ဦးဟန္ၾကည္ ပါမိုင္းမွာ အေျခစိုက္ေနတဲ့ တစ္လတာအတြင္းမွာ အားေဆးပုလင္းတစ္လံုး လမ္းမွာ ေကာက္ရလာရင္လည္း “ ဒီေဆးပုလင္းက ဆရာ့ေဆးပုလင္းလားဆရာ ” လို႔ လာလာေမးၾကတာ သူရို႕ထံုးစံ။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စခိုင္းလမ္းအတိုင္း အေတာ္ေ၀းေ၀း လမ္းေလွ်ာက္တုန္းက လမ္းေဘးမွာ သည္အတိုင္းရပ္ထားတာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကလည္း ေနာက္ထပ္ ေလးငါးရက္ၾကာလို႔ သည္လမ္းကို ထပ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္အထိ ဘယ္သူကမွ လက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔မထိဘဲ သည္အတိုင္း။ ၿမဳိ႕ကိုပို႔ၿပီး ေရာင္းဖို႔အတြက္ ေတာထဲကေန တပင္တပန္းသယ္လာၿပီး လမ္းေဘးမွာ ပံုထားၾကတဲ့ ထင္းေတြကလည္း သူ႔ပိုင္ရွင္လာမယူမခ်င္း တစ္လကိုးသီတင္း သည္အတိုင္း။
Civilized ျဖစ္လွပါတယ္ လူယဥ္ေက်းေတြ စာတတ္ပုဂၢဳိလ္ေတြေပါလွပါတယ္၊ ဘာသာေရး တရားပြဲေတြ ၿခိ္မ့္ၿခိမ့္သည္း စည္ကားလွပါတယ္၊ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာေအာင္ လွဴၾကတန္းၾကပါတယ္ဆိုတဲ့ ၿမဳိ႕ျပေတြမွာ ညေရးညတာ သူခိုးကပ္မွာပူရ၊ ဟိုနားသည္နား ခရီးသြားရင္ ဓားျပတိုက္ခံရမွာေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္လုံၿခဳံမႈ အျပည့္အ၀မရခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ ယဥ္ေက်းမႈမဖြံ႕ၿဖဳိးဘူး၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း နိမ့္က်တယ္၊ ဆင္းရဲႏုံခ်ာတယ္၊ ပညာတတ္နည္းတယ္လို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ား သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္က ေတာႀကဳိအုံၾကားမွာ ပစၥည္းအတြက္လည္း မပူရ၊ အသက္အတြက္လည္း မေၾကာင့္ၾကရဘဲ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာလိုက္သမွ တကယ့္သုခဘုံကို ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး။
ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ရြာခံမရမ္ေတြ စကားစပ္မိၾကတိုင္းမွာ “ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ဆင္းရဲပါတယ္ဆရာရယ္...ဘာမွလည္းမရွိဘူး...သည္လိုေဒသမ်ဳိးမွာ ဆရာတို႔ လာေနၿပီး လုပ္ကိုင္ေပးေနတာ အားနာပါတယ္... ” လို႔ သူရို႕ပါးစပ္ကထြက္တိုင္း ဦးဟန္ၾကည္က -
“ ခင္ဗ်ားတို႔ မရမ္ရြာေတြက မဆင္းရဲၾကပါဘူးဗ်ာ...သည္ကေန႔ေခတ္မွာ အရွားပါးဆံုး၊ အဖိုးအတန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ လူမွန္းသိကတည္းက ျပည့္စုံေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေဒသဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခ်မ္းသာဆံုးေဒသပါ... ”
- လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္ေျပာျဖစ္ပါရဲ႕။
တကယ္တမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္လည္း ရိုးသားျခင္းရတနာဆိုတာ အဖိုးအနဂၣထိုက္တယ္ မဟုတ္လား... ။ သည္ေတာ့ ရိုးသားျခင္းေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ခ်င္းတို႔နယ္ေျမဆိုတာလည္း လူမႈတန္ဖိုး အျမင့္မားဆံုးကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ နယ္ေျမတစ္ခုပဲေပါ့ေလ . . . ။ ။
( ဟန္ၾကည္ )
၂၂.၅.၂၀၁၅ ( ေသာၾကာေန႔ )
0 comments:
Post a Comment