Thursday, May 21, 2015

သယံဇာတခြဲေ၀ေရး ညီမွ်ဖို႔ စိန္ေခၚခ်က္က ဘာလဲ

DVB ဒီဘိတ္က ဒီဘိတ္ေတြကို စေနေန႔တိုင္း အပတ္စဥ္ ရန္ကုန္မွာ ရိုက္ကူးသလို ရန္ကုန္ျပင္ပ ၿမိဳ႕ေတြမွာလည္း အလွည့္က် ရိုက္ကူး ထုတ္လုပ္ေနပါတယ္။ ၂၀၁၅ ေမလ ဒုတိယပတ္ကေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ သြားေရာက္ ရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ပထမတစ္ပြဲက ``ဇီ၀မ်ဳိးစုံမ်ဳိးကြဲေတြကို ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းႏိုင္မလဲ`` ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုတိယပြဲကေတာ့ ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္/ တိုင္းအစိုးရေတြၾကား၊ ျပည္မနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြၾကား သယံဇာတခြဲဲေ၀ေရး ညီမွ်ဖို႔ စိန္ေခၚမႈေတြက ဘာလဲ၊ အေျဖဘယ္လို ရွာႏိုင္မလဲဆိုတာကို ေဆြးေႏြးၾကတာပါ၊ ေတာင္ႀကီးကိုလာတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြက တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကလို႔ ပြဲေကာင္းတစ္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


သယံဇာတခြဲေ၀ေရးဒီဘိတ္မွာ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူေတြအျဖစ္ ပအို႔၀္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၊ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ခြန္ခ်န္ကီ၊ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ စိုင္းေမာင္တင္၊ ရိုးရာ၀န္းက်င္ျမွင့္တင္ေရးအဖြဲ႕ ဒါရိုက္တာ ေနာ္အိအိမင္းနဲ႔ သယံဇာတတူးေဖာ္ထုတ္လုပ္မႈ ပြင့္လင္းျမင္သာေရး လုပ္ငန္းစဥ္ရဲ႕ အရပ္ဖက္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ကိုယ္စားလွယ္ ကိုမိုးတုိ႔က ပါ၀င္ၾကၿပီး၊ အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ ဗဟုသုတမ်ားစြာရွိတဲ့ ပရိသတ္မ်ားစြာက ေမးစရာေတြ ေမး၊ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ေဆြးေႏြးနဲ႔ ကိုယ့္ရပ္ရြာမွာ လာက်င္းပတဲ့ DVB ဒီဘိတ္မွာ အခြင့္အေရး အရအမိ ယူႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။


ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပုံနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ


သယံဇာတခြဲေ၀ေရး မညီမမွ်ျဖစ္တာ (၀ါ) ျပႆနာျဖစ္တာရဲ႕ အရင္းခံဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ပုံေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ခြန္ခ်န္ကီက စတင္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒမွာ ေျမေပၚေျမေအာက္ ေရေပၚေရေအာက္နဲ႔ ေလထုအတြင္းက သယံဇာတပစၥည္း အားလုံးကို ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာထားတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ဘယ္သူလဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အစိုးရျဖစ္ေနတယ္၊ တစ္ခါ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ဇယား- ၅ ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အာဏာခြဲေ၀မႈနဲ႔ အခြန္ခြဲေ၀မႈကိုသာ ေတြ႕ရၿပီး သယံဇာတခြဲေ၀မႈကိုေတာ့ မေတြ႕ရဘူးလုိ႔ ခြန္ခ်န္ကီက ဆက္ေျပာပါတယ္။


ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ တုိင္းျပည္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ဒီကေန႔ တစ္ျပည္ေထာင္စနစ္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျဖစ္လာတာပါလို႔ စိုင္းေမာင္တင္က ေျပာပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ထဲမွာလည္း လူမ်ဳိးစုေတြက မ်ားတယ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ တန္းတူညီမွ်မႈေပးမယ္လို႔ ကတိထားခဲ့ၾကေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆုံးၿပီးေနာက္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ တန္းတူညီမွ်ခြင့္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အတြက္ လက္နက္စြဲကိုင္တဲ့ နည္းကလြဲလို႔ တျခားနည္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ဟာ အရင္းခံျပႆနာ၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ ျဖစ္တယ္လို႔ စိုင္းေမာင္တင္က ေကာက္ခ်က္ဆြဲျပပါတယ္။


တိုင္းရင္းသားေတြဟာ သူတို႔ေဒသထြက္ သယံဇာတေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံစားခ်က္ေတြ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္၊ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြျဖစ္တယ္လို႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္သြားေတာ့ မီးပ်က္တယ္၊ မီးက တစ္ရက္ကို ေျခာက္နာရီေလာက္ပဲ ရတယ္၊ သယံဇာတခံစားခြင့္ဟာ ျပည္သူေတြဆီမွာ တိုက္ရိုက္ရွိမေနဘူး၊ သယံဇာတေတြ ထုတ္ယူသုံးစြဲလုိ႔ ရတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကို ဘယ္လိုသုံးစြဲေပးပါလို႔ ျပည္သူေတြမွာ ေျပာခြင့္မရွိဘူး၊ သယံဇာတေတြကို တိုက္ရုိက္ရယူပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလုိ႔ ေနာ္အိအိမင္းက သူ႔အေတြ႕အႀကဳံကေန ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပပါတယ္။


၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရဆုိရင္ သယံဇာတေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္က ပိုင္ဆုိင္တယ္လုိ႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕နယ္နမိတ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါ၀င္တဲ့ ျပည္သူလူထုနဲ႔ အဲဒီျပည္သူလူထုကို တာ၀န္ခံတဲ့ အစိုးရဆိုတာ ပါရမယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သယံဇာတစီမံခန္႔ခြဲမႈမွာ ျပည္သူပါရမယ္လို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။ ျပည္သူေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ရမယ္၊ ဌာေနတိုင္းရင္းသားေတြဟာ ဘယ္စီမံကိန္းမွာမဆို လြတ္လပ္စြာ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးရမယ္၊ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရွိရမယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ ျပည္သူပါရေလေအာင္ ျပည္သူေတြကလည္း အဲဒီအခြင့္အေရးကိုရေအာင္ ေတာင္းဆိုရမယ္လုိ႔ ေနာ္အိအိမင္းကလည္း ေထာက္ခံပါတယ္။


ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္တစ္ဦးက အေျခခံဥပေဒစာအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာကို ရြတ္ျပပါတယ္။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၇ မွာ ``ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုသည္မွာ ေရွ႕ေနာက္ စကားရပ္တို႔၏ အဓိပၸာယ္ကို ေထာက္၍ ဤဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ဥပေဒျပဳမႈအခြင့္အာဏာကိုလည္းေကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအခြင့္အာဏာကိုလည္းေကာင္း က်င့္သုံးေသာ အဖြဲ႕အစည္း သို႔မဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ကို ဆိုလိုသည္`` လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။


လႊတ္ေတာ္မွာ အင္အားနည္းရင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး

ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လႊတ္ေတာ္လည္း ပါပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေကာင္းစြာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔က ဆိုင္ရာပါတီကေန ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံထားရတဲ့ အမတ္ဦးေရမ်ားမ်ား ရွိဖို႔လိုပါတယ္၊ စိုင္းေမာင္တင္ကေတာ့ သူတို႔ပါတီဟာ လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာ ကိုယ္စားလွယ္အနည္းစု ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြကုိ အမ်ားႀကီး ကူညီလို႔ မရဘူးလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အေျခအေနမွန္ကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ၾကရမယ္လို႔ေတာ့ သူက ေျပာပါတယ္။ လားရႈိးမွာ ကုမၸဏီတစ္ခုက ေက်ာက္မီးေသြးတူးေတာ့ ေဒသခံေတြ ေလ်ာ္ေၾကးရေအာင္ ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္လို႔ စိုင္းေမာင္တင္က ေျပာပါတယ္။


လႊတ္ေတာ္က ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုရင္ သယံဇာတေတြကို လႊတ္ေတာ္ (တစ္နည္း) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ပိုင္ေနေတာ့ ေကာင္းစြာ စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ လုိတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မေကာင္းလို႔ပဲလို႔ ပရိသတ္တစ္ဦးကလည္း ပါ၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အစိုးရကလည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာမွာ သယံဇာတေတြကို ေကာင္းစြာ မစီမံမခန္႔ခြဲႏိုင္ရင္ အစိုးရ (တစ္နည္း) အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ ညံ့တာပဲလို႔ ကိုမုိးကလည္း ျဖည့္ေျပာပါတယ္။


သယံဇာတေတြကို တူးေဖာ္ထုတ္လုပ္ဖို႔ထက္ ကန္႔သတ္ပိုင္ခြင့္ရွိဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ အဲဒီအခြင့္အေရးက လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရမွာ ရွိတယ္လုိ႔ ခြန္ခ်န္ကီက ေျပာပါတယ္။ သတၳဳတြင္းဥပေဒမွာ သတၳဳတြင္းတစ္ခုတူးဖုိ႔က ရပ္ရြာမွာ လူ ၄၀၀/ ၅၀၀ ရွိေပမယ့္လည္း လူ ၁၅ ဦးေလာက္က ေထာက္ခံခ်က္ လက္မွတ္ထိုးေပးရင္ကို တူးလို႔ ရေနတယ္၊ အမွန္က ေဒသခံအားလုံးက လက္ခံ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ေပးဖုိ႔ လိုတယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ အခုေတာ့ လူထုက ခံေနရတယ္၊ သတၳဳေတြ တူးေနရင္းနဲ႔ ေသာက္စရာေရေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။

ပရိသတ္ထဲက ေဒါက္တာေက်ာ္လြင္ထူးကေတာ့ ေဒသခံ ၁၀ ဦးေလာက္ လက္မွတ္ထိုးရုံနဲ႔ သတၳဳတူးလို႔ရတယ္ဆို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက သူ႔အမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕ေတြ လက္မွတ္ထိုးေပးလုိက္တာမ်ဳိး ရွိတယ္၊ စမ္းသပ္တြင္းဆိုၿပီး သုံးႏွစ္ေလာက္ တူးလုိက္တာ တရုတ္ကို သတၳဳေတြ တန္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္ပို႔တာမ်ဳိး ရွိပါတယ္လို႔လည္း ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။


အာေခ်းနည္းနာအတိုင္း လိုခ်င္တယ္


ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကေန တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုမွာ ရွမ္းျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဗမာတစ္က်ပ္၊ ရွမ္းတစ္က်ပ္ကို ေျပာခဲ့တယ္၊ ကတိမတည္လုိ႔ တိုင္းရင္းသားေတြ လက္နက္ကိုင္ခဲ့ရာကေန အခုထက္ထိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မရေသးဘူး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အာဏာခြဲေ၀မႈနဲ႔ သယံဇာတခြဲေ၀မႈကို လုပ္ရမယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံက အာေခ်းအထူးေဒသက အာေခ်းနည္းနာကို ဥပမာေပးခ်င္တယ္လို႔ စိုင္းေမာင္တင္က ေဆြးေႏြးပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံမွာ အာေခ်းသူပုန္ေတြနဲ႔ အစိုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလိုက္ေတာ့ အာေခ်းမွာက ေရႊနဲ႔ ေရနံ စတဲ့ သယံဇာတေတြ ထြက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေဒသထြက္ သယံဇာတကို ဗဟိုအစိုးရက ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ယူၿပီး အာေခ်းေဒသကို ၈၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ခြဲေ၀ခံစားေစတဲ့ ေမာ္ဒယ္ (ပုံစံ) ကို ႀကိဳက္တယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အဲဒီပုံစံမ်ဳိး လိုခ်င္တယ္လို႔ စိုင္းေမာင္တင္က ေျပာပါတယ္။ (အာေခ်းအထူးေဒသနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဟယ္ဆင္ကီသေဘာတူစာခ်ဳပ္မွာေတာ့ အာေခ်းက ေဒသထြက္ သယံဇာတေတြရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အက်ဳိးခံစားခြင့္ ေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္)။


အာေခ်းဟာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရလို႔ တိုးတက္တာျဖစ္တယ္၊ ဓႏုလည္း ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ေဒသျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ဆုံးျဖတ္ခြင့္ ဘာမွမရွိေတာ့ အဲဒီလိုတိုးတက္မႈ မရွိဘူးလို႔ ပရိသတ္တစ္ဦးက ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ေလာပိတဓာတ္အားေပးစက္ရုံစီမံကိန္းကို ၁၉၅၈ မွာ စတင္ၿပီး၊ ၁၉၆၄ မီးလင္းခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီစီမံကိန္းေၾကာင့္ စီမံကိန္းေဒသကေန ထြက္ခြာေပးလိုက္ရၿပီး တံငါျဖစ္သြားသူေတြ၊ ေတာင္ယာလုပ္စားရသူေတြ စသျဖင့္ နစ္နာသူေတြကို ဘာမွ မလုပ္ေပးဘူး၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ အဲဒါေတြကိုလည္း စဥ္းစားဖုိ႔ လိုတယ္လို႔ ဦးသာဒိုးက ပါ၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။


ျမန္မာျပည္ဟာ သယံဇာတက်ိန္စာသင့္ေနတာပါလုိ႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။ ပရိသတ္တစ္ဦးကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ၿပီး သတၳဳတူးေနတာေတြကလည္း ရွိျပန္တယ္၊ ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အစိုးရကိုလည္း ေၾကာက္ရ၊ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ကိုလည္း ေၾကာက္ရ၊ ႏွစ္ဘက္ ေၾကာက္ေနရတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တျခားပရိသတ္တစ္ဦးကေတာ့ သူတုိ႔ ေညာင္ေရႊမွာ သယံဇာတ မထြက္ေပမယ့္ သီးႏွံေတြ ထြက္တယ္၊ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတယ္၊ အဲဒီႏွစ္ခုကေန ရတဲ့ အခြန္အခေတြကို ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ ျပန္သုံးေပးေစခ်င္တယ္လုိ႔ သူ႔ရပ္ရြာအတြက္ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးပါတယ္။


ေဒသခံေတြအက်ဳိးအတြက္ သယံဇာတထုတ္ယူေရာင္းခ်တဲ့ ကုမၸဏီေတြဟာ လူမႈအက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြအျဖစ္ ေက်ာင္းေတြ၊ ေဆးရုံေတြ ေဆာက္ေပးရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေဆာက္ဆိုလို႔သာ ေဆာက္ရတယ္၊ ေဆာက္ၿပီးေတာ့ ေရလာလား၊ စာသင္ခုံရွိလား၊ ဆရာမလိုလား ဘာတစ္ခုမွ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူးလို႔ ခြန္ခ်န္ကီက ေထာက္ျပပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆာက္ဆိုလို႔ ေဆာက္ေပးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အက်ဳိးအျမတ္ရဲ႕ ငါးရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေဒသခံကိုေပးရင္ ေက်ာင္းလုိလည္း ေက်ာင္းေဆာက္၊ မေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာရင္လည္း အဲဒီပိုက္ဆံနဲ႔ ေဒသခံေတြက ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကမယ္လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ဟိုပုန္းက နဂါးနီသတၳဳတြင္းဆို ေဒသခံေတြရဲ႕ ေျမဧက ၂၀၀ ယူလိုက္တာမွာ နစ္နာေၾကး ေပးတဲ့အခါ ပဲစင္းငုံ၊ စပါးစတဲ့ ရာသီသီးႏွံေတြ ထြက္ေၾကးအပါအ၀င္ စုစုေပါင္း ေလ်ာ္ေၾကး သိန္း ၆၀၀ ေလာက္ ေပးရမွာကို သိန္း ၃၀၀ ေလာက္ပဲ ေပးတာမ်ဳိးကလည္း ရွိေသးတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။


ပရိသတ္ထဲက ေဒါက္တာထြန္းေရႊကေတာ့ အရင္က ရွမ္းေတြဟာ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ေနခဲ့ၿပီး ျမန္မာဘုရင္ေတြရဲ႕ၾသဇာခံရုံသက္သက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ပ႑ာဆက္ၿပီးရင္ ေစာ္ဘြားေတြက ႀကိဳက္သလို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အခု ျပည္ေထာင္စုမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ကို အသိအမွတ္ျပဳဖို႔လိုၿပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို လက္ခံဖို႔လိုတယ္လို႔ ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးပါတယ္။


ပြင့္လင္းျမင္သာဖို႔နဲ႔ သုေတသန


သယံဇာတတူးေဖာ္ထုတ္လုပ္မႈ ပြင့္လင္းျမင္သာေရး လုပ္ငန္းစဥ္ EITI အဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အစိုးရဟာ သယံဇာတေတြ ပဏာမဘယ္ေလာက္ ထုတ္ယူ ရရွိပါတယ္လို႔ ေဖာ္ျပဖို႔ စံႏႈန္းတစ္ခု ရွိေပမယ့္ စံႏႈန္းဟာ ခိုင္မာမႈ မရွိဘူး၊ မျဖစ္မေန လုိက္နာ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဥပေဒတစ္ရပ္ လိုတယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာ သယံဇာတဘယ္ေလာက္ ထြက္သလဲဆိုတာကို လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အစိုးရ သိသလားလို႔လည္း သူက ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။


ပရိသတ္ထဲက ပါ၀င္ေဆြးေႏြးသူ ဦးေဇာ္ထြန္းကေတာ့ အစိုးရက လိုင္စင္ ခ်ထားေပးတဲ့ ကုမၸဏီေတြပဲ သတၳဳတူးတာလား၊ လိုင္စင္မဲ့ တူးေနတာေတြကိုလည္း ေဒသအာဏာပိုင္ေတြက မ်က္ကြယ္ျပဳေနတာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလို သယံဇာတေတြ မထြက္ေတာ့ရင္ သုံးဖုိ႔ သယံဇာတရန္ပုံေငြ ရွိသလားလုိ႔လည္း ေမးပါတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာ သတၳဳတြင္းေတြ တူးေနတာ အစိုးရက ဘယ္ေလာက္ပါသလဲလို႔ ပရိသတ္တစ္ဦးက ေမးခြန္းေမးပါတယ္။ ပင္းပက္သတၳဳတြင္းရဲ႕ပိုင္ရွင္ ဘယ္သူလဲဆိုတာ အခုထက္ထိ မသိဘူး၊ အစိုးရက သတင္းထုတ္ျပန္ေပးမလား၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ကေန သိရမလား၊ ျပည္သူေတြမွာ သိခြင့္ရွိတယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။


ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေအာင္ျမင္လို႔ သယံဇာတေတြကို အစိုးရဆီကေန တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြက လက္လႊဲေျပာင္း စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရခဲ့ရင္ေတာင္ သယံဇာတေတြကို ညီညီမွ်မွ် ခြဲေ၀ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဆႏၵရွိရမယ္လုိ႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။ သယံဇာတခြဲေ၀ေပးရုံနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမလား၊ သယံဇာတေတြ ကုန္သြားရင္ေရာ ဘာျဖစ္မလဲလို႔ ပရိသတ္တစ္ဦးကလည္း ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။


သယံဇာတခြဲေ၀ေရးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ရုပ္သံကေန ပါ၀င္ေဆြးေႏြးတဲ့ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစင္တာက ဦးေအာင္ႏိုင္ဦးက ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံတစ္ခုကို ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီမွာ သယံဇာတခြဲေ၀ေရးမွာ ထြက္တဲ့ေဒသက သုံးပုံတစ္ပုံ၊ ဗဟိုအစိုးရက သုံးပုံတစ္ပုံ၊ သယံဇာတမထြက္တဲ့ေဒသကို သုံးပုံတစ္ပုံ ခြဲေ၀ခံစားေစတာမ်ဳိးပါ။ အဲဒီဥပမာကို ဒီဘိတ္မွာ လက္မခံၾကပါဘူး။ ဘယ္လိုခြဲေ၀ရမယ္ဆုိတာကို ျပည္သူေတြကသာ ဆုံးျဖတ္ရမယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ေဆြးေႏြးခြင့္ရခ်ိန္မွာ သယံံဇာတေတြ ကုန္သြားမွာကို စိုးရိမ္တယ္လို႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ကို စားပြဲေပၚေရာက္ေအာင္ေတာင္ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ယူရတယ္လို႔ သူက ေထာက္ျပပါတယ္။ အခုေတာ့ သုေတသနေတြ မရွိလို႔ ဆုံးရႈံးတာေတြ ရွိေနတယ္လို႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။


သယံဇာတခြဲေ၀ေရး ညီမွ်ဖို႔ လူထုပါ၀င္ဖို႔လို


သယံဇာတခြဲေ၀ေရးျပႆနာနဲ႔ စိန္ေခၚခ်က္ေတြမွာ လူထုရဲ႕ပါ၀င္မႈဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ခြန္ခ်န္ကီက ရွင္းျပတယ္။ လူထုက ရဲရဲေျပာဖို႔ဆုိဖို႔ ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုဖို႔ လိုတယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ လတ္တေလာမွာေတာ့ လူထုဟာ အမ်ားႀကီး ခံစားထားရေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မယုံၾကည္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာေအာင္ အာဏာပိုင္ေတြက ႏႈိးေဆာ္ေပးရမယ္လို႔ ခြန္ခ်န္ကီက မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ေျပာရဲဆိုရဲရွိေအာင္ အစိုးရဘက္ကလည္း တာ၀န္ခံရဲရမယ္၊ အစိုးရအရာရွိေတြဟာ တာ၀န္ခံရမယ္၊ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိရမယ္၊ ျပည္သူေတြဟာ ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ပါ၊ ေျပာခြင့္သာ ရမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ေျပာၾကမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိး ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ေနာ္အိအိမင္းက ေျပာပါတယ္။

ျပည္သူေတြက သူတို႔ဘ၀ရဲ႕ အရွင္သခင္ဟာ သူတို႔ပဲဆိုတာကို နားလည္ရမယ္၊ ျပည္သူကိုတာ၀န္ခံတဲ့ အစိုးရျဖစ္ဖို႔လည္း လိုတယ္လို႔ ကိုမိုးက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလိုေတြ ျဖစ္လာေအာင္လည္း ျပည္သူက ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ရမယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ စိုင္းေမာင္တင္ကေတာ့ သယံဇာတခြဲေ၀ေရး ညီမွ်ဖို႔ရာက ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္မွ ရမယ္လို႔ သုံးသပ္ပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျပည္နယ္အစိုးရ ၀န္ႀကီးေတြရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာဟာ မည္ကာမတၱျဖစ္ေနတယ္၊ ဥပမာအားျဖင့္ သစ္ပင္သစ္ေတာ ထုတ္ယူသုံးစြဲမႈကိုၾကည့္ရင္ ၀ါး/ သက္ကယ္ပဲ ထုတ္ယူခြင့္ ရွိေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တစ္ခါ ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေရြးခ်ယ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမၼတက ေရြးခ်ယ္ခန္႔အပ္တာထက္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေရြးခ်ယ္ၿပီး သမၼတက ခန္႔အပ္တဲ့ပုံစံမ်ဳိးကို ေျပာင္းလဲခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...