ဗမာ့ဂီတျမစ္တစ္စင္း

Nyein Chan Aye

(၁၉၆၀) ေႏွာင္း (၁၉၇၀) မ်ိဳးဆက္ အတြက္ Beatles ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္ဆီက Playboy အဖြဲ႕ကို ပိုစြဲလမ္း ႏွစ္သက္ၾကတယ္။

သိန္းတန္ ဂစ္တာ တီးဟန္ကို စြဲတယ္။ သန္းႏိုင္ ရဲ႕ ဒရမ္ ရိုက္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ သိန္းတန္ + သန္းႏိုင္ အတြဲ ျဖည္းျဖည္းေလးနဲ႔ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ယစ္မူးၾကတယ္။ သန္းႏိုင္ က “ေပတရာ လမ္းမ အနက္ေရာင္ေလး အေပၚ ငါ.. ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ လက္မွာ အေဖာ္.. ဒူးယား စီးကရက္ တလိပ္ကို.. ရိႈက္ကာဖြာ..” ေအာ္ရင္ အသည္း ခိုက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကတယ္။

ေတာ္မီေက်ာ္ႏိုင္ ရဲ႕ အဆို၊ အတီး၊ စင္ျမင့္ Performance ေတြက ေခတ္ကို ဦးေဆာင္ေနတယ္။ Aces ရဲ႕ ေအာ္စတင္ေဇဗီယာ၊ E-Machine ရဲ႕ ပီေမာ္ဂင္၊ King ရဲ႕ ဒိုမီႏိုတင္ေမာင္ (မူဆာ)၊ ELF က တကၠသိုလ္ေအးေမာင္ အစရွိတဲ့ ဗမာ့ ေရွးဦး ဂစ္တာသမားမ်ား၊ ဂီတသမားမ်ားကို အထူး ေၾကြခဲ့ၾကတယ္။

ဒီလိုပဲ က်ေနာ္ တို႔ (၁၉၈၀) ေႏွာင္း၊ (၁၉၉၀) လူငယ္မ်ား အတြက္လည္း တီဗြီဖန္သားျပင္က ျမင္ရတဲ့ Jon Bon Jovi ထက္၊ Rachie Sambora ထက္၊ အရွင္လတ္လတ္ မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ေနရတဲ့ စင္ျမင့္ ထက္ က ကိုဃ Dr. Martens ဖိနပ္ကိုစီး အသံခ်ဲ႕စက္အေပၚ ေျခတဖက္ နင္းတင္ရင္း ဆံပင္ ဝဲခ်ေနတာ ကို ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ရင္း အားေပးတယ္။ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ျပင္းရွတဲ့ Lead Solo ေတြက ၾကက္သီးေမြးညင္းထေစတယ္။ ဦးဘြဲ႕ ရဲ႕ ဂစ္တာ တီးဟန္ ကို ခိုက္တယ္။

ပက္ထရစ္ေမလာ က “ဖြတ္ခ်က္ကေလး Aces ေပါ့ ေဟ့.. ဖြတ္ခ်က္ကေလး စီးဖူးသလား.. ေဟ့” လုပ္ရင္ ေသြးေတြ ၾကြလာတယ္။ ဒဲရစ္ေမလာ ရဲ႕ “အျပာေရာင္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အေျပးအလႊာေလး လိုက္ရွာလို႔” ဗလံုးဗေထြး ဆိုသံက ထိတယ္။

ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ဆိုတာ ဗမာ့ ေရာ့ခ္ဂီတ ရဲ႕ ျပယုဂ္ပဲ၊ “ကိုယ္တေယာက္တည္း အိပ္ေနမယ္၊ အိပ္ေနမယ္” သူ ေအာ္ရင္ မဆီမဆိုင္ ေသြးေတြ ဆူလာရတယ္။

ကိုဇာလ်န္း၊ ကိုရဲလြင္တို႔ ရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့ ဂစ္တာ ေဘ့စ္ လိုက္သံေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ ေတြပဲ။

ခိုင္ထူး ကက္ဆက္တိပ္ေခြေတြ ထဲက မိုးေက်ာ္ ရဲ႕ ဂစ္တာ Lead Solo ေတြကို ေဆြးေဆြး ျမည့္ျမည့္ ခံစားတယ္၊ “သိလား..” က အခ်ိန္တိုင္း ရင္ထဲ ေရာက္လာတတ္တယ္။

“ေတးသြားေလးႏိႈးလို႔.. ႏိုးလာစဥ္မွာ လင္းအရုဏ္ၿငိမ္သက္ဆဲ..” ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္တိုး ရဲ႕ အသံဝါႀကီးနဲ႔ မဇၥၩိမလႈိင္း ရဲ႕ အဖြင့္ေတးဂီတ ေပါင္းစပ္မႈ “ေလျပည္ညင္း” က မနက္တိုင္း ရင္ဘတ္ ႏွလံုးသားကို တိုက္ခတ္ေနတယ္။

စိုင္းခမ္းလိတ္၊ ကိုေနဝင္း တို႔ရဲ႕ ေတးဂီတ သံစဥ္၊ စာသား ေတြက ဘဝ ဒႆနေတြပဲ။

စိုင္းထီးဆိုင္ ရဲ႕ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ အသံ က က်ေနာ္တို႔ အတြက္ တရားသံပဲ။

ခင္ဝမ္း၊ မြန္းေအာင္ တို႔ရဲ႕ သီခ်င္းသံ ေတြက ည ည ဂီတ ဝတ္ျပဳျခင္း တမ်ိဳးပဲ။

ခင္ဝမ္း ရဲ႕ “ဧရာဝတီ” နဲ႔ ကိုငွက္ရဲ႕ “ရာဇဝင္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီး” က က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းပဲ။

က်ေနာ္ တို႔ အတြက္ Ritchie Blackmore၊ Michael Schenker၊ Carlos Santana မရွိလည္း ေနလို႔ ရႏိုင္ေပမဲ့ သူတို႔ မရွိရင္ေတာ့ အသက္ ဝိညာဥ္ ေတြ ကင္းမဲ့ သြားမယ္။

Deep Purple ထက္ ဗမာျပည္ ရဲ႕ Deep Purple သႊေအာင္၊ ဂၽြန္သင္ဇမ္း တို႔ကို (က်ေနာ္တို႔) ပိုလိုအပ္တယ္။

သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးက ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ ႀကီးလွတယ္။

ဒီထဲမွာ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ အခန္းက႑ က ထိပ္ပိုင္းေနရာမွာ ရွိတယ္။ ဆိုေတာ့ Steve Vai မရွိလည္း၊ Joe Satriani ရဲ႕ ဂစ္တာ သံကို နားမေထာင္ဖူးလည္း ဗမာျပည္ လူသာမန္ မ်ား အတြက္ ကိစၥ မရွိဘူး၊ ကိုေဇာ္ႀကီး မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။

ဂီတသမား မိတ္ေဆြ တေယာက္ က ဆိုဖူးတယ္။ (၁၉၈၀) ခုႏွစ္ အလယ္မ်ား မွာ ဗမာျပည္ ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဂစ္တာသမား အျဖစ္ ကိုဘြဲ႕မွဴးနဲ႔ ကိုဖိုးေဇာ္ႀကီးလို႔ သူတို႔ သတ္မွတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက ဘယ္သူက ‘တစ္’၊ ဘယ္သူ က ‘ႏွစ္’ လို႔ မခြဲႏိုင္တာပဲ လို႔ ဆိုဖူးတယ္။ ဘယ္သူ ဗိုလ္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိသတ္ အတြက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး က ဂစ္တာဘုရား ခ်ည္းပါပဲ။ ကိုေဇာ္ႀကီး အႀကိဳက္ဆံုး ဂစ္တာသမား ကေတာ့ စူပါစတားအဖြဲ႕က ဂီတမွဴး (ကို) ဟန္ေငြထြန္း (ေရမြန္) လုိ႔ ကိုမ်ိဳး (အိုင္အာ) နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာဖူးခဲ့တာ သတိရတယ္။

Van Halen Tapping တီးတာ ဗမာျပည္က သာမန္လူအမ်ားအတြက္ လက္လွမ္းမမီႏိုင္၊ စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ေစာဘြဲ႕မွဴး၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၥၩိမလႈိင္း) ႏွစ္ဦး ရဲ႕ Finger Tapping တီးဟန္ကို ဗမာျပည္ အတြက္ ေရွးဦး (၈၀) ခုႏွစ္မ်ားရဲ႕ စင္ျမင့္ထက္မွာ ျမင္ရ၊ ကက္ဆက္တိပ္ေခြမ်ားမွာ ၾကားရေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးဟာ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ဗမာ့ ဂစ္တာ ဘုရား ႏွစ္ဆူပါပဲ။

ကိုေဇာ္ႀကီး ကို ပင္တိုင္ မဇၥၩိမလႈိင္း အဖြဲ႕နဲ႔ တြဲ ၿပီး အေနာက္တိုင္း ဂီတ နဲ႔ အေရွ႕တိုင္း ရိုးရာ ဟန္ ေပါင္းစပ္မႈ ဂီတ ပံုစံ ကို ပရိသတ္ အမ်ား ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ မဇၥၩိမလႈိင္း ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးတဲ့ ဂီတ မွာ ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ထူးျခား စူးရွတဲ့ စူးရဲရဲ Lead ဂစ္တာ အသံ Intro အဝင္ေတြ၊ Solo အတီးေတြ စတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ဆန္းသစ္ တီထြင္မႈေတြ ကို လူေတြ စြဲၾကတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး T-4 အဖြဲ႕အေနနဲ႔တီးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၊ ႏိုင္ငံျခားသံစဥ္မွီး ေတးစုေတြကိုလည္း ဂီတ ဝါသနာရွင္၊ အထူးသျဖင့္ ဂစ္တာ ဝါသနာ ရွင္မ်ာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တီးခတ္မႈေတြမွာ ထိုးထြင္း ဖန္တီး တီးခတ္ႏိုင္မႈ၊ ႏိုင္ငံျခား သံစဥ္မွီးေတြကို တီးရာမွာ မူရင္း ႏိုင္ငံတကာ ဂစ္တာ သမား မ်ား လက္ရာ အတိုင္း အမီ တီးႏိုင္မႈေတြေၾကာင့္ ကိုေဇာ္ႀကီး ကို ပရိသတ္မ်ား က ေလးစား အားေပး ၾကရံုသာမက ဂီတ သမားမ်ား အခ်င္းခ်င္းလည္း ေလးစားသမႈ ရွိၾကတယ္။ လူငယ္ ပရိုဂစ္တာသမားမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား အတြက္ ကိုေဇာ္ႀကီး ဟာ သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ Role Model တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ဖြင့္ဟမူေတြ အျမဲၾကားခဲ့ရတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး ရဲ႕ ဂီတ သီအိုရီ ႏိုင္နင္းမႈ၊ ဂီတပညာ ျပည့္ဝမႈ ေတြ အတြက္လည္း လူအမ်ား ေလးစားခဲ့ရတယ္။ မဇၥၩိမလႈိင္း မွာ ကိုေမာင္ေမာင္၊ ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္၊ ခင္ေမာင္တိုး တို႔ (၃) ဦးဟာ ဂီတ စီမံခန္႔ခြဲမႈ Musical Arrangement ကို ဝါသနာ စူးနစ္ အဓိက လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြပါပဲ။

ဒါ့အျပင္ ကိုေဇာ္ႀကီး က ဂီတမွဴး အျဖစ္နဲ႔ သၾကၤန္မိုး အပါအဝင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီး ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္၊ ဂီတ စီမံ ခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္အကယ္ဒမီ ဆုေတြလည္း ေနာက္ခံ ဂီတအတြက္ ရခဲ့တယ္။ ဂီတအလုပ္နဲ႔ ပဲ ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး ေနသြား၊ ေသသြားခဲတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီး ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ဂီတ အလုပ္၊ ဂီတ ေက်းဇူး မ်ားက ဗမာျပည္ အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။

(၂၀၁၃) ဒီဇင္ဘာ ထဲ မွာ ထြက္ခဲ့တဲ့ ဆလိုင္းသႊေအာင္ + ဆလိုင္းဂၽြန္သင္ဇမ္း + ဆလိုင္းသွ်မ္းလွ်န္ (၃) ေယာက္ အုပ္စုရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) အၾကာ အေခြ သစ္မွာ ကိုေဇာ္ႀကီး Session Player အေနနဲ႔ ဝင္တီးေပးခဲ့တဲ့ ေရာ့ခ္သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္ လက္သံဟာ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဂီတ မိတ္ေဆြ တေယာက္က အဲဒီ အေခြသစ္ ကို နားေထာင္ရင္း တီးခတ္သူ Player Line-up မသိေသးေတာ့ သီခ်င္း တခ်ိဳ႕ နားေထာင္ၿပီး “ဟ.. Lead သမား က ကိုဘြဲ႕မွဴး အဆင့္ အတိုင္းပါပဲလား” လို႔ တအံတၾသ ျဖစ္ရေၾကာင္း ဆိုဖူးတယ္။ ေနာက္ အတီး လူစာရင္း တပုဒ္ခ်င္း သိရေတာ့ မွ အဲ့ဒီ သီခ်င္းေတြက ကိုေဇာ္ႀကီး တီးေၾကာင္း သိရေတာ့ မအံ့ၾသေတာ့ေၾကာင္း ေျပာတယ္။

(၅၀) ေက်ာ္ ကိုေဇာ္ႀကီး တေယာက္ လက္မက် ေသးဘူး ဆိုတာ ပရိသတ္မ်ား သိရ၊ ၾကားရ၊ ဝမ္းသာရ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ မထင္မွတ္ဘဲ (၂၀၁၄) ႏွစ္စမွာပဲ ရုတ္တရက္ ဆံုးခဲ့ရွာတယ္။

ဒါမ်ိဳး ဂီတ အလုပ္ေတြ အျပင္ ကိုေဇာ္ႀကီး ဟာ ေနာက္ဆံုး မဆံုးခင္ အခ်ိန္ထိ ဗမာ့ ဂီတေလာကမွာ အျမဲတမ္း မထင္ေပၚ၊ အႏွိမ္ခံ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အတီးသမားမ်ား ဘက္က ဦးေဆာင္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ရင္း အတီးပညာရွင္မ်ား မွန္မွန္ကန္ကန္၊ မွ်မွ်တတ အက်ိဳးခံစားခြင့္ ရေရး အတြက္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ေဆာ္ၾသ ေနခဲ့တာကို သတိထားမိခဲ့တယ္။

အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေကာင္ဆံုး အရြယ္ (၅၀) ေက်ာ္မွာ အခ်ိန္မတိုင္ဘဲ ခရီးဆက္ ထြက္ခြာသြားတာဟာ အင္မတန္ ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းလွသလို ဗမာ့ဂီတေလာက အတြက္ (စကားအျဖစ္မဟုတ္တဲ့) တကယ့္ကို ႀကီးမားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈႀကီး ပါပဲ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး

(ဂီတမွဴး ေဇာ္မ်ိဳးထြဋ္ (မဇၩိမလိႈင္း) (ဖြား ၃၁ ေမ ၁၉၆၀ -- ဆံုး - ၀၅ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၄) ကြယ္လြန္ျခင္း (၁) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ “ဗမာ့ဂီတျမစ္တစ္စင္း” ျပည္လည္ေကာက္ႏႈတ္လိုက္ပါသည္။ ဗမာ့ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ စတီရီယို ဂီတ ႏွင့္ ဂီတသမားမ်ား က်န္းမာ သက္ရွည္ပါေစ။)