“ပန္းတိမ္မတတ္ခင္ ေရႊခိုးသင္”

Soe Min

            သူမ်ားကို ခၽြန္တြန္းလုပ္တတ္တဲ႔ေဆးထိုးၾကမ္းတဲ႔ ကိုယ္႔ကို သူမ်ားကလည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ပို႔တဲ႔အခါ ပို႔ၾကပါတယ္။ အဲ႔ဒါကေတာ႔အခုလာမယ္႔ ၂၀၁၅ မွာ အမတ္တစ္ေနရာေလာက္ ဝင္အေရြးခံပါလားတဲ႔။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဆရာ႔လိုလူမ်ဳိးေတြလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ရွိသင္႔တယ္တဲ႔။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ ဖတ္ဖတ္ေမာ ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာဗ်ာ။လူကိုမ်ား ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚ ၾကပ္ခ်င္တိုင္းၾကပ္လို႔ရတဲ႔ သူတို႔ဘဘႀကီးေတြလို မွတ္ေနတယ္။အမတ္မေျပာနဲ႔ ခုေနခါမယ္ ဝန္ႀကီးလုပ္ပါလား ဆိုလည္း မလုပ္ဘူး။ သမၼတလုပ္ပါလား ဆိုရင္ေတာင္မလုပ္ဘူး။ စကားကို ကုန္ေနေအာင္ ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သလိုေခါင္းေဆာင္ေနရာက စီမံခန္႔ခြဲရတဲ႔အလုပ္မွန္သမွ် ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘူးလို႔ ျပတ္ျပတ္သားသားျငင္းဆိုပါရစီ။ အင္မတန္ခိုင္လုံတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိလို႔ပါ။ အဲ႔ဒါကေတာ႔ ကိုယ္မွ မလုပ္တတ္တဲ႔ဟာ။သူမ်ားက ခိုင္းရုံနဲ႔ တတ္သလိုလို မွတ္သလိုလို ပါးစပ္ႀကီးပါ စားရၿပီးေရာ။ လူမတတ္လည္းလၻက္ထုပ္တတ္လိမ္႔မယ္ ဆိုၿပီး အသာေလး မီးစင္ၾကည့္က အထက္ကခိုင္းသမွ် သံဃာစင္တင္မကဘူး၊ဘုရားစင္ပါ ကၽြမ္းသဒၵါလန္ေအာင္ ေရပါဖို႔အဓိက မလုပ္တတ္မွန္း ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္ သိလို႔ပါ။

          ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာလိုက္လို႔ေမာင္ရာ။ တစ္ရာ႔တစ္ပါးေသာ အၾကံေပးေတြရုံးေတာ္ႀကီးနဲ႔ အျပည့္ခန္႔ၿပီး အစည္းအေဝးေတြ ေန႔ညဥ့္မျပတ္ ေခၚတိုင္ပင္ရသားနဲ႔။ စကားေတာင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာစရာမလိုဘူး။ ေျပာေရးဆိုခြင္႔ရွိသူ ဆို ခန္႔ပလိုက္ရင္ ယိုထားတဲ႔အီအီးေတာင္နန္းလုံးႀကဳိင္၊ ကိုင္တိုင္းေမႊး၊ ႏူးညံ့အိစက္ ကရမက္ကေလးလို႔ သတင္းစာအေစာင္ေစာင္က အေရာင္စုံဓါတ္ပုံနွင္႔တကြေဖာ္ျပေပးလိမ္႔မယ္။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေနရာတကာ ေအာက္ေျခသိမ္း ေခြးေလွးပ်ား ေတာအႏွံ႔လိုက္ပါစရာမွ မလိုတာ။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္ ခိုင္းတတ္ဖို႔ပဲ လိုတာ။ စိတ္ကူးမလြဲစမ္းပါနဲ႔။ဘာမွ မလုပ္တတ္ရင္ ဟန္ျပကေလးပဲေန။ က်န္တာအကုန္ ေဆြေတြမ်ဳိးေတြ ၾကည့္စီမံမွာေပါ႔။ သမဒႀကီးသာျဖစ္ပေလ႔စီ။ တို႔ေပေတာရြာတစ္ရြာလုံး ကားတစ္စီးမွမရွိလည္း ေပေတာအဲယားလိုင္း
ေထာင္ပလိုက္လို႔ရတယ္။(တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္ အဆိုေကာင္းတယ္ဆိုတဲ႔ ဘဘႀကီးေတာင္ အဲယားႏြားထိုးႀကီးေထာင္ဖို႔လိင္ပ်ံေတြ ဝယ္ၿပီးပတဲ႔။) ေလာက္ေလးခြ ခါးၾကားထိုးထားတဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ေတြ၊ တူေတာ္ေမာင္ေတြကေျမာက္ကိုရီးယား၊ ရုရွားထြက္ၿပီး လက္နက္ကုန္သည္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ (အခုဆို ယူေရနီယန္ပြဲစားေတာင္ လုပ္လို႔ရေသး။) မန္က်ည္းေစ႕ဇယ္ေတာက္ေနတဲ႔ ႏွမေလးေတြ၊ တူမကေလးေတြက စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းေရာင္းေပးလို႔ရတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ မျဖစ္ႏိုင္တာ ဘာမွ မရွိဘူး။ သည္ေနရာ သည္ရာထူးဆိုတာဘယ္သူ႔ဆီမွ အင္တာဗ်ဴးဝင္ေျဖရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္လက္မွတ္လည္း ျပစရာမလိုဘူး။ ဘယ္သူကရိုက္စစ္ေနလို႔မလုပ္တတ္ဘူး မလုပ္တတ္ဘူး ခါးခါးသည္းသည္း ျငင္းေနရသလဲ။
ေနာက္ေတာ႔လည္း သည္လိုပဲ လုပ္တတ္သြားတာပဲဥစၥာ။မယုံေရွ႕လူေတြ ၾကည့္ပါလား။ အိုဘားမားတို႔ ကင္ဂ်ဳံအမ္းတို႔ေျပာတာပါ။ ေဆးစက္က်ရာ အရုပ္ကိုထင္လို႔။ ေတြ႕တဲ႔အတိုင္းပဲ။

          မွန္တာေပါ႔။ မွန္တာေပါ႔။ ေသြးထြက္ေအာင္ကို မွန္တာ။ ကိုယ္႔အတြက္ကိုယ္႔အက်ဳိး၊ ကိုယ္႔အမ်ဳိးစီးပြားအတြက္ အတၱနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္သေရြ႕ အၾကြင္းမဲ႔တဲ႔ အေျဖပဲ။လုံးဝမွန္တယ္။ ကြက္တိကိုက္တယ္။ ေရွ႕ကသြားႏွင္႔ၿပီးသူေတြ အားလုံး အဲသည္အေတြးအေခၚနဲ႔ပဲသြားခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အတြက္ ကိုယ္႔အတြက္၊ သူ႔ဘက္ကိုယ္႔ဘက္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမပါပဲတိုင္းျပည္မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းကို ၾကည့္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တက္တက္စင္ေအာင္ကို လြဲတယ္။ကိုယ္တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီး မဟာဒုကၡ တြင္းဆုံးက်လ်က္ ေဟတီ နဲ႔ လစ္ဗ်ား အၾကားမွာ တင္႔တယ္စြာစံပယ္ေနရျခင္းရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းတရားဟာ အဲသလို မလုပ္တတ္တဲ႔သူေတြ ထင္ရာတက္တက္လုပ္ေနၾကျခင္းရဲ႕အက်ဳိးဆက္ေတြပဲ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တယ္ဆိုတာ ဖုတ္သြင္းရထားဆိုက္သလို ပုဏၰားျဖဴ ပုဏၰားညဳိသမားဟူးရားႀကီးေတြက လကၡဏာေတာ္ဖတ္လို႔ သင္႔ေတာ္နင္းကီးတယ္ဆိုၿပီး လႊတ္ေတာ္ကမဲခြဲဆုံးျဖတ္လိုက္ရုံနဲ႔မၿပီးဘူး။အဲ႔ဒီကမွ စရတာ။ ခမည္းေတာ္ဘုရင္မင္းျမတ္က ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ ထီးနန္းလႊဲအပ္ သြားေလတယ္ဆိုရုံနဲ႔လည္း မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာပါ႔မယ္။ တတိုင္းလုံးတျပည္လုံး အူအူၾကြက္ညွာလက္မွာေညာင္ေရနဲ႔ တခဲနက္ တင္ေျမွာက္ေပးလိုက္ရုံနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ဒါေတြက ရွင္ဘုရင္ျဖစ္တာပဲ ရွိတယ္။ အဲ ရွင္ဘုရင္လုပ္တယ္ဆိုတာကေတာ႔ အဲသည္ကေန ေရွ႕ကိုနန္းမက်မခ်င္း ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္စီမံရတဲ႔အလုပ္။ အဲ႔ဒီအလုပ္ေတြကို ကိုယ္႔ဘာသာ လုပ္တတ္သလား မလုပ္တတ္သလားေတာင္ တစ္ခါမွေတြးမၾကည့္ပဲနဲ႔ ငါသာ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ႔ရင္ဆို ထင္သလိုတက္တက္ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ႔တာပေဝသဏီကတည္းက မဟုတ္ဘူးလားလို႔။

          တကယ္ေတာ႔ လူခ်င္းသာတူတာ အသက္ရွဴခ်င္းကျဖင္႔ ေဝးကြာျခားနားလွပါသေလ။ ကိုယ္႔မွာ ေဆးေက်ာင္းကေလးၿပီးလို႔ ဆရာဝန္ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ မာစတာေလးရမွ ခြဲတတ္စိတ္တတ္ရုံရွိတယ္။ျပင္သစ္ေက်ာင္းကေလးဆင္းလို႔ ထမင္းစားေရေသာက္ ေႏွာက္ႏိုင္ရုံရွိတယ္။ စီမံခန္႔ခြဲေရး၊အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ သံခင္းတမန္ခင္း၊ တိုင္းေရးျပည္ရာမ်ားကို ဘယ္တုန္းကမွ သင္ၾကားေလ႔လာခြင္႔မရခဲ႔လို႔နကန္းတစ္လုံးေတာင္ နားမလည္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ခုေနမ်ား “သျပဳသီးရာထူးေတြ လစ္လပ္ပါ႔ေမာင္ရာ။လက္ညႊန္ေလး ဒုညႊန္ေလး လုပ္ဖို႔ ဝါသနာမပါဘူးလား” လို႔ ေမးရင္ ခါးခါးသည္းသည္း ျငင္းေနရတယ္။ဘုမသိဘမသိ လက္မွတ္ေတြထိုးၿပီး ေထာင္က်ေနမစိုးလို႔။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ ႏို္င္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားေမြးဖြားရာေျမကလာတဲ႔ ေနာင္ဘြားညီဘြားမ်ားမွသာ ေညာင္သီးလည္းစားတတ္၊ ေလးညွဳိ႕သံလည္း နားေထာင္တတ္၊ေညာင္ပင္ႀကီးလည္း လက္ညွဳိးထိုးေရာင္းတတ္တာ။ ျမင္းကျမင္းအလုပ္ ႏြားကႏြားအလုပ္ လုပ္တာပဲေကာင္းတယ္။ ဗလမရွိ ဇမရွိနဲ႔ ညႊန္မွဴးညႊန္ခ်ဳပ္လုပ္ရတာ ျပဳတ္ေစာ္နံရုံတင္မကဘူး။ ခ်ဳပ္နံ႔ပါသင္းတယ္။က်ဳပ္တို႕က ငါးစာတင္မကဘူး။ ငျမွားခ်ိတ္လည္း ျမင္တယ္။ ျပတ္ျပတ္ပဲ။ လုပ္ႏိုင္ဘူး။

          ဒါေပသိ လုပ္ႏိုင္တဲ႔သူမ်ားက်ေတာ႔ ေျမြမွန္ရင္ တြင္းဝင္ေျဖာင္႔လို႔။ခလုပ္လည္းမထိ ဆူးလည္းမၿငိ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပညာသည္ႀကီးေတြ ပညာကုန္သုံးေနတုန္း ကိုယ္လည္းပဲသင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ အရာကထားလို႔ အတတ္ေကာင္းပညာရပ္မ်ားကို ေလ႔လာလိုက္စားမိသည္ေပါ႔ေနာ္။အဲ႔ေတာ႔ ဂုိဏ္းမသင္႔ေအာင္ ရိုရိုေသေသ အခုကစလို႔ ၾဆာ လို႔ပဲ နာမ္စားသုံးေတာ႔မယ္။ ဘူေတြမွန္းကြကို သိၾက ၿပီးတာပဲ။ ၾဆာသမားမ်ားဟာ ပါရမီ႔ရွင္အစစ္ ဧကန္ျဖစ္ေပတယ္။ အခုေလးတင္ပဲ ေဆးဘတ္ဂ်က္က်ရာအရုပ္ထင္ေအာင္ ျခယ္ေနရင္းက ကေန႔နက္ျဖန္ နယ္စပ္မွာ ဘဂၤါလီေတြနဲ႔ ထုပ္ဆီးတိုးေခ်ပါဦးဆိုလည္းဘရိဖင္ ဆယ္မိနစ္ နားေထာင္လိုက္ရုံနဲ႔ စင္ေပၚတက္ကရမယ္႔ဇာတ္ရုပ္ကို ျခဳံငုံမိေလတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရးကအား/ကာကိုသြားရမလား။ မီးရထားက ယဥ္ေက်းမႈကိုေရႊ႕ရမလား။ ဖဲတစ္ထုပ္လုံး ဂ်ဳိကာေတြခ်ည့္ပဲ။တစ္တပ္လုံး သိမ္းၾကဳံး လိုရာသုံး သက္ေဝ။ ဟယ္ရီေပၚတာတက္တဲ႔ ေမွာ္ဝင္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကမ်ားဆင္းလာသလား မသိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စိန္လိုခ်င္ရင္ စိန္ျဖစ္ရမယ္။ အိမ္လိုခ်င္ရင္အိမ္ျဖစ္ရမယ္။ နန္းေတာ္ေရွ႕ကို ေမးလာၾကရင္ သူေ႒းဝါဒလို႔ သူေျပာျပလိမ္႔မယ္။

         ကိုယ္နဲ႔လည္းအကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ႔ မတစ္ေထာင္သားေတြကို ငေျခာက္ဆိုျပားေယာက္ဆိုက်ား လားလားမွ အထြန္႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္တာ ပညာေတာ႔ ရွိရမွာေပါ႔ေလ။ ကိုယ္႔သင္ေပးတဲ႔သူမရွိလည္းသူ႔ကကြက္ကေလးေတြ ၾကည့္အတုခိုးရေအာင္။ အမယ္ ဘာခက္တာက်လို႔။ အရင္ဆုံးေတာ႔ လူေမြးတဲ႔ဆီကစတာေပါ႔။ ကိုယ္က အရွင္ပီပီ တည္တည္သာေနစမ္းပါေလ။ ေန႔ခ်င္းႀကီးခ်င္တဲ႔သူေတြ သူ႔စားရိတ္နဲ႔သူလာအေမြးခံလိမ္႔မယ္။ လိုခ်င္တဲ႔အေကာင္ ထိုင္ရာမထ ေကာက္ရိုက္လိုက္ရုံပဲ။ ေက်ာသပ္ရင္သပ္၁၃ က်ပ္ေလာက္ ပြတ္လိုက္ရင္ တပ္ခ်္စကရင္ႀကီး ပြတ္လိုက္သလို ဌာနတစ္ခုလုံးရဲ႕ အတြင္းေရးေရာအျပင္ေရးပါ လုံးေစ႔ပတ္ေစ႔ သံေတာ္ဦးတင္ရေစ႔မယ္။ သူ႔ခ်ည့္နားမေထာင္နဲ႔။ အဲ႔ဒါ တစ္ဘက္နား။သူနဲ႔ မတည့္တဲ႔ေကာင္ရွာ။ နွစ္ဘက္ခြနားေထာင္။ မွားတာမွန္တာ ကိုယ္႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ မသုံးသပ္နဲ႔။ဆရာေမြးခံရလိမ္႔မယ္။ မွားတဲ႔သူကိုေရာ မွန္တဲ႔သူကိုပါ ဘယ္လိုအသုံးခ်မလဲဆိုတာကသာ ကိုယ္႔အလုပ္။အဲ႔ဒါ ပထမေျခလွမ္းပဲ။

          ဒုတိယေျခလွမ္းကေတာ႔ နည္းနည္း အခ်ိန္ယူရလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ဌာနမွာဘယ္သူဘယ္ဝါက ကိုယ္႔အတြက္ စိတ္ခ်ရတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါကျဖင္႔ ကိုယ္႔အတြက္ စိတ္မခ်ရဘူး။ မွန္မွန္ကန္ကန္သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။ သိပ္မွန္ေအာင္သိခ်င္ရင္ေတာ႔ မွတ္ထားလိုက္။ တကယ္တမ္း စိ္တ္ခ်ရတယ္ဆိုတာဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိဘူး။ ဘယ္တိုင္းျပည္နဲ႔မွ စစ္ျဖစ္မေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာေနာက္ေက်ာက က်ည္ဆံနဲ႔ခ်ည့္ က်ရတာ။ သက္လုံးပုံ ယုံဖို႔စိတ္မကူးနဲ႔။ “ေလွနစ္ရင္ မင္းလည္းပါတယ္ေနာ္”လို႔ သာ သူတို႔ယုံေအာင္ ခ်ည္ထားလိုက္။ သူ႔လူနဲ႔ကိုယ္႔လူကို သိၿပီးၿပီဆိုရင္ ထုပ္ဆီးတိုးဖို႔စရေတာ႔မယ္။ လာ လာ ခြင္ျခား စည္းသားကြယ္။ ေခ်းမမ်ားနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရယ္။

         သည္ဌာနမွာ ကိုယ္႔အတြက္ စပါးေမႊးစူးစရာလူေတြကေတာ႔ ကိုယ္႔လိုပဲ အရင္လူကေမြးသြားႏွင္႔တဲ႔သူေတြပါပဲ။ ရွင္ဘုရင္ေတြ နန္းတက္ရင္ေတာင္ သစၥာေပးတဲ႔ဆီက စရေသးတာ။ ကိုယ္ကအခုအသစ္ေရာက္တဲ႔ ရွင္ဘုရင္။ သူ႔သစၥာက ကိုယ္႔ဆီမေနပဲ အရင္လူဆီေနရင္ အဲ႔ဒါ ေသတၱာေဖာက္တာပဲ။သစၥာေဖာက္ကို ဘာလုပ္မလဲ။ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္။ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္။ ေမ်ာက္သားစားခ်င္ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာၾကည့္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာ နမူနာ ပုံစံ လက္သံကေလး ျပထားမွ ခ်ဳိေထာင္ေနတဲ႔သူေတြအၿမီးကုပ္သြားမွာ။ ဒါဟာ တေကာင္းအဘိရာဇာက စခဲ႔တဲ႔ ရိုးရာ။ နန္းသိမ္းပြဲမွန္ရင္ ရန္စြယ္ကိုလည္းခ်ဳိးရတယ္။ ရန္မ်ဳိးကိုလည္း နွိမ္ရတယ္။ ဒါၿပီးရင္ ဆက္ရမယ္႔ပြဲကေတာ႔ ကိုယ္႔သစၥာခံေတြကိုေတာက္ၾကြားေအာင္ ေျမွာက္စား အမည္အရည္ ဘြဲ႔ထူးရာထူးေလးမ်ား ေပးသနားဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ သည္ႏွစ္ပြဲအၿပီးမွာမင္းပရိသတ္အေပါင္းတို႔က သူတို႔ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုခစားရေတာ႔မယ္ဆိုတာ အန္ဒါစတြတ္သြားေစရမယ္။ပြဲထဲမွာ သူငယ္ေတာ္ကေလးေတြ ေနရာေတာ္ခင္းကတာ ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ လက္ညွဳိးကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုအေပၚေထာင္လိုက္ ေအာက္စိုက္လိုက္နဲ႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ေမႊၿပီးကတာ။ အဲ႔ဒါ ရွင္ဘုရင္ မထြက္ခင္ကရတဲ႔ သမားစဥ္ပဲ။ တီးလုံးကေလးေတာင္ ဖြင္႔ေပးလိုက္ခ်င္ေသး။ “ေရႊလသာသာ ေငြလသာသာ။ ပ်ဳိတို႔အိမ္ေခါင္ေတာင္ဘက္ဖ်ားမွာ …။” ဆိုလားပဲ။

          ဒါၿပီးရင္ ဆက္ကရမယ္႔အခန္းကေတာ႔ သိပ္မခက္ေတာ႔ပါဘူး။ ယိုးဒယားကန္ေတာ႔ခန္းပဲ။ျမင္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ လက္ကေလးတစ္ဘက္က အေပၚကိုပင္႔ၿပီး ေနာက္တစ္ဘက္က
ေအာက္ကိုလက္ဝါးျဖန္႔ထားရတာ။အထက္ကိုလည္း ပင္႔တတ္ရမယ္။ ေအာက္ကိုလည္း ျဖန္႔တတ္ရမယ္။ ၾကားထဲမွာ ခါးကေလးယိမ္းၿပီး လည္သလိုသာလွည့္ကေခ်ေတာ႔။ ဘဝမိုးမေသာက္ခင္ ကႀကိဳးမေပ်ာက္ေအာင္ ပါးမွာနံသာ ခါးမွာပုဝါနဲ႔ ကပါကပါေရႊသုႏၵရီပဲ။ မီးစင္ၾကည့္ကတယ္ဆိုတာ သည္အဆင္႔ကိုေရာက္မွ လုပ္ရတာပါ။ စင္ေပၚမွာ ဘယ္နားကလင္းသလဲ၊ ဘယ္မွာေနရင္ ကိုယ္႔ကို ျမင္သာသလဲ၊ အကင္းပါးရတယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ကၽြမ္းသဒၵါလန္ေအာင္ကက၊ကုလားကာေနာက္ကြယ္ ေမွာင္ရိပ္ထဲေရာက္ေနရင္ျဖင္႔ အေမာသာ အဖတ္တင္လိမ္႔မယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္တတ္သလဲဆိုတာသည္အခါမွာ ျမင္လိ္မ္႔မယ္။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ဂြမ္းသလဲဆိုတာလည္း သည္အခါမွာပဲ ျမင္ၾကတယ္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ႔ လူရွိန္ေအာင္ေန။ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ မေျပာတာ ေကာင္းတယ္။ ႏို႔မို႔ ကိုယ္႔ေခါင္းထဲမွာဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည့္တဲ႔အေၾကာင္း တေလာကလုံး ရိပ္မိကုန္မယ္။ ကိုယ္က ဆိုတတ္ငိုတတ္ ဟဲတတ္ရင္ျဖင္႔အသံကုန္သာ ဟစ္ေတာ္မူ။ အဲ႔သလို မဟုတ္ရင္ ျပဳံးျပဳံးကေလးနဲ႔ မ်က္ထားခ်ဳိထားရင္ လုံေလာက္ၿပီ။ေပါခ်င္ အိမ္က်မွ ကြကို ထမင္းလြတ္ေပါလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။

           ေဟာလာၿပီဗ်ာ။ အမ်ားရႊင္တဲ႔ ႏွစ္ပါးခြင္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစရာ ႏွမကညာ လိုသမဟုတ္လား။ ၾဆာသမားတို႔ယွဥ္ကရမွာ မင္းသမီးက တစ္လက္တည္းရယ္။ ဒါေပမယ္႔ မကတတ္ရင္ ေရွာ႔ခ္ရွိတယ္။ ဟိုးအရင္လူမ်ားတုန္းကေတာ႔ဘယ္အကြက္ခင္းရမွန္း မသိရင္ ကုန္းရုပ္ကခ်ည့္ေနတာပဲ။ ဘြားေတာ္စီးတဲ႔သေဘၤာေနာက္ကေန သမၺာန္တစ္ရာခပ္လို႔ေလာ္စပီကာလိုက္ဖြင္႔တယ္။ အမေလး။ ဇာတ္ရွိန္ေတြတက္ေနတုန္းကဆို ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ခ်ိန္ထားၿပီးပစ္မိန္႔မေပးလို႔ ပုခုံးကအပြင္႔ေတြ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္တာ။ ဇာတ္ပို႔ေတြၿမဳိင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္နဲ႔ခိုးသားငါးရာေတာင္ ရေအာင္ရွာကခဲ႔ေသး။ ဒါေပမယ္႔ ဇာတ္ကြက္က ေျပာင္းခဲ႔ၿပီ။ သူဟာ သိပ္မၾကာခင္မွာကိုယ္႔အထက္ကေဘာစ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ သည္ေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ ဆက္ဆံလို႔ေတာ႔မရဘူး။ ေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚတက္ဆဲၿပီးရင္ လူခ်င္းေတြ႔ေတာ႔ ေယာထမီေလးတစ္ထည္ေလာက္ ကန္ေတာ႔ဟန္ေဆာင္ဓါတ္ပုံထဲပါေအာင္ လုပ္ရေသးတာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူျဖဳတ္ထုတ္သတ္လုပ္တဲ႔ထဲ ကိုယ္ပါသြားေတာ႔ဘယ္႔ႏွယ္လုပ္မတုန္း။ အဲသည္ျဗဟၼာ႔ဦးေခါင္းႀကီးကို အရင္လို ကန္လို႔လည္း မရဘူး။ အဲ သူနဲ႔ပင္းလို႔လည္း မရေသးဘူး။ လက္ငင္းငုတ္တုတ္ ဂိသြားမွာ။ ေတြ႕ရင္ေတာ႔ျဖင္႔ လြမ္းေအာင္ခၽြဲေနာက္ကြယ္က်ရင္ ဝုန္းမွာပဲ လို႔သာ ဆုတ္သာတက္သာ စီစဥ္ထားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း အတြင္းစိတ္ကေတာ႔သတ္ကိုသတ္ခ်င္ေနတာပါ။ ခုခ်ိန္ထိ သူလာတဲ႔ပြဲမွန္သမွ် ဌာနတြင္းအမိန္႔စာနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြကိုပိတ္ပင္ထားတုန္း။ (ေအးပါ ေအးပါ။ အဲ႔စာႀကီးေတြ သိမ္းထားတယ္ သိလား။ ၂၀၁၅ ႏွစ္ကုန္မွ အာ႔ႀကီးေတြသြားျပၿပီးလူေမြးခံပလိုက္မယ္။)

            ဘုရားဘုရား။ မတတ္ဘူး မတတ္ဘူးနဲ႔။ ငါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အတုျမင္အတတ္သင္ ယဥ္ပါးေနပါေပါ႔လား။ၿပိတ္သတ္ႀကီး အဲ႔ဒါေတြ မလုပ္ေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာေနာ္။ အတုခိုးမွားဦးမယ္။ ကိုယ္႔တစ္ကိုယ္စာေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ႔သူမ်ဳိးေတြသာ ေစာေစာကေျပာခဲ႔တဲ႔အမူအက်င္႔ေတြ ဆက္ခံထားတာ။ ကိုယ္႔တိုင္းျပည္ႀကီး တကယ္ ဆင္းရဲတြင္းကတက္ေစခ်င္ရင္ တကယ္တတ္တဲ႔သူကသူကၽြမ္းက်င္လိမၼာရာ အလုပ္ကို မခိုမကပ္ အပတ္တကုတ္ အားထုပ္လုပ္ကိုင္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တို႔အေပၚ လာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဟာ တပ္ကလာအုပ္ခ်ဳပ္လည္း မေျပာဘူး။ အရပ္ကလာအုပ္ခ်ဳပ္လည္းမေျပာဘူး။ တတ္မွလာအုပ္ခ်ဳပ္ၾကပါ လို႔ေတာ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ စီမံခန္႔ခြဲေရး နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာေတြကိုတကယ္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္မွ တပည့္ေမြး ဆရာေမြးမရွိ၊ အဂတိကင္းကင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္မ်က္နွာကလြဲလို႔ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္မညွာ ေျဖာင္႔မတ္မွန္ကန္စြာ သူတို႔စကားနဲ႔ပဲ ျပန္သုံးရရင္လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေပါင္းစပ္ညွိႏႈိင္း စီစဥ္ညႊန္ၾကားေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္တန္ေတာ႔သူတို႔လို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားသာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ၿပီး အစိုးရတာဝန္မ်ားကိုထမ္းေဆာင္ၾကဦးမွာ။ သည္အခါက်ေတာ႔မွ နိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အရင္လူေျခဖဝါးေအာက္ျပားျပားေမွာက္ ခစားနိုင္လို႔ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကိုင္ခံ ရုပ္ေသးအစိုးရ မျဖစ္ပဲ ကိုယ္႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ကိုယ္အမ်ဳိးဂုဏ္ တိုင္းျပည္ဂုဏ္ကိုေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး ျဖစ္ေတာ႔မေပါ႔။ သူမ်ားႏိုင္ငံကအစိုးရနဲ႔လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားရတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ေနာက္မွာ ျမန္မာတစ္ႏို္င္ငံလုံးက တခဲနက္ ခ်စ္ခင္ေထာက္ခံေနၾကပါလားဆိုတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေလာက္ ဘယ္ဟာက ဝင္႔ၾကြားနိုင္စရာ ရွိသလဲ။ အစိုးရခ်င္း ယွဥ္လိုက္ရင္သူဘာဝတ္သလဲ ဘာကားစီးသလဲက ဘာမွ အေရးမပါဘူး။ သူ႔တုိင္းျပည္က ဘယ္ေလာက္အားထားတဲ႔ေခါင္းေဆာင္လဲ။အဂတိလိုက္စားမႈနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ကင္းေအာင္ ေနႏိုင္သလဲ။ တိုင္းျပည္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာရွိသလဲ။အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ သူ႔တုိင္းျပည္ကို ဘယ္လိုဦးေဆာင္သြားသလဲဆိုတာေတြကသာ လူႀကီးမင္းမ်ားအမည္နဲ႔ သမိုင္းတြင္သြားမယ္႔ ကိစၥေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အခုေတာင္၆၅၊ ၇၀ တန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သည္အရြယ္ႀကီး ရွင္ဘုရင္လုပ္ရတာ ဘာစည္းစိမ္မွလည္း မခ်ဳိၿမိန္ဘူး။အလြန္္ဆုံး စံရလွ ဆယ္ႏွစ္ေပါ႔။ သည္ဆယ္ႏွစ္ကို တစ္သံသရာလုံးနဲ႔လဲလို႔ တန္မွမတန္တာကို။ စိတ္ေလွ်ာ႔လိုက္ေတာ႔ေနာ္။ေသရင္ကိုယ္႔ေနာက္ပါမယ္႔အလုပ္ပဲ လုပ္ၾကရေအာင္ေလ။ တက္တူးသြားထိုးၾကစို႔။ “အကုန္တတ္သည္မီးဒယ္ဒီ” လို႔ ထိုးရင္ မေကာင္းဘူးလား။