“ကေလးတစ္ေယာက္၏ နိဒါန္း”
|
7:28 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
“ႏွင္းႏွင္း glue ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ၊ ၾကီးၾကီး ရွာေပးပါဦး”
“ဘာရွာရမွာ……..”
“Glue ေလ glue”
“ဂလု ဆိုတာ ဘာတုန္း”
“Glue ဆိုတာ sticky ျဖစ္တဲ့ဟာေလ”
“ဘာကိုေျပာတာ……………”
“ဒီလို စာရြက္ကို ဒီလို ဒီလို လုပ္ၿပီး ဒီလို stick မွာေလ”
“ဘာရွာရမွာ……..”
“Glue ေလ glue”
“ဂလု ဆိုတာ ဘာတုန္း”
“Glue ဆိုတာ sticky ျဖစ္တဲ့ဟာေလ”
“ဘာကိုေျပာတာ……………”
“ဒီလို စာရြက္ကို ဒီလို ဒီလို လုပ္ၿပီး ဒီလို stick မွာေလ”
ဘာကိုရွာရမွန္းမသိလို႔ စိတ္ရွဳပ္ေနတဲ့ ၾကီးၾကီးအသံနဲ႔ စာရြက္ေပၚမွာဆဲြထားတဲ့ ပံုေတြကို ျပရင္း သူတတ္သလို လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ရွင္းျပေနတာကို နားမလည္တဲ့အဆံုး ေဒါသထြက္စျပဳေနတဲ့ ႏွင္းႏွင္းအသံ တို႔ကို ၾကားေနရတဲ့ကြ်န္မ ျခစ္လက္စ အေျဖလႊာစာရြက္နဲ႔ ေဘာပင္ကို ခ်ျပီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
“သမီးေလး glue ဆိုတာ ျမန္မာလို ‘ေကာ္’ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေနာက္ကို ႏွင္းႏွင္း ေကာ္ဗူးရွာေပးပါလို႔ ေျပာေနာ္….”
“ၾကီးၾကီးကို စိတ္ဆိုးတယ္ ၾကီးၾကီးက ႏွင္းႏွင္း ရွာခိုင္းတာ ရွာမေပးဘူး….”
“ရွာမေပးတာမဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ သူက glue ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိလို႔ပါ….”
“ၾကီးၾကီးကို စိတ္ဆိုးတယ္ ၾကီးၾကီးက ႏွင္းႏွင္း ရွာခိုင္းတာ ရွာမေပးဘူး….”
“ရွာမေပးတာမဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္ သူက glue ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိလို႔ပါ….”
“ၾကီးၾကီး glue ဆိုတာ မွတ္ထားေနာ္၊ ေနာက္တခါ သူေျပာရင္ ေကာ္ဗူးလားလို႔ ေမး သိလား….”
ကြ်န္မ စကားအျပီးမွာ “ေအးပါ ေအးပါ” ဆိုျပီး ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္ ေကာ္ဗူး ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ပါေလတယ္။
ကြ်န္မ စကားအျပီးမွာ “ေအးပါ ေအးပါ” ဆိုျပီး ၾကီးၾကီး တစ္ေယာက္ ေကာ္ဗူး ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ပါေလတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကုိ ကြ်န္မ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို ေျပာျပတဲ့အခါ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ေယာက္က ျမန္မာလိုတတ္သြားျပီး တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္လို တတ္သြားမယ္ လႊတ္ထားလိုက္ပါလို႔ အၾကံေပးပါတယ္။ သူအၾကံေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပ့ါေလ။ မျဖစ္ေသးခင္ ကြ်န္မ သမီးေလး ေဒါသၾကီးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားမွာကိုေတာ့ ကြ်န္မ ေၾကာက္မိပါတယ္။
“စားေလ စားေလ စားမၾကည့္ဘဲ ေခါင္းခါမေနနဲ႔………….”
“မစားဘူးလား စားမွာလား………..”
“တယ္ ေခါင္းေခါက္လိုက္ရ…………..”
“မစားဘူးလား စားမွာလား………..”
“တယ္ ေခါင္းေခါက္လိုက္ရ…………..”
ဆက္နားမေထာင္နိဳင္တဲ့ ကြ်န္မ ထမင္းစားပဲြဆီကို ေရာက္သြားခဲ့ျပန္ပါတယ္။
“ကေလးကို စားစရာေကြ်းတာ ႏြားေမာင္းေနတာက်ေနတာပဲ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့….”
ျမန္မာျပည္က ကြ်န္မ အေမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပဲလြန္းအနီေလးေတြျပဳတ္ထားတာကို သူ႔အေဖက ႏွင္းႏွင္းကို ေကြ်းေနျခင္းပါ။
“လာ သမီး ဒီမွာ ၾကည့္ ေမေမတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖြားဖြားက ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို ဒီပဲေလးနဲ႔နယ္၊ ျပီးရင္ လက္ကေလးနဲ႔ ဒီလို ဒီလို ဆုပ္ျပီး ေကြ်းတာ အရမ္းစားလို႔ ေကာင္း သိလား….”
ႏွင္းႏွင္း မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္ေျပာင္းသြားျပီး
“ႏွင္းႏွင္းလက္န႔ဲဆုပ္ၾကည့္လို႔ ရမလားေမေမ” လို႔ ေမးလာပါတယ္။
“ရတာေပ့ါ၊ ႏွင္းႏွင္း လက္ေဆးျပီးသားဆို ဆုပ္ၾကည့္ေလ….”
သူ ဆုပ္ထားတဲ့ ပဲနဲ႔ ေကာက္ညွင္းကို ကြ်န္မကို လာအေကြ်း “အိုး ေကာင္းလိုက္တာ” ဆိုေတာ့ သူလည္း စားပါေတာ့တယ္။
ႏွင္းႏွင္း မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္ေျပာင္းသြားျပီး
“ႏွင္းႏွင္းလက္န႔ဲဆုပ္ၾကည့္လို႔ ရမလားေမေမ” လို႔ ေမးလာပါတယ္။
“ရတာေပ့ါ၊ ႏွင္းႏွင္း လက္ေဆးျပီးသားဆို ဆုပ္ၾကည့္ေလ….”
သူ ဆုပ္ထားတဲ့ ပဲနဲ႔ ေကာက္ညွင္းကို ကြ်န္မကို လာအေကြ်း “အိုး ေကာင္းလိုက္တာ” ဆိုေတာ့ သူလည္း စားပါေတာ့တယ္။
ေယာက္်ားမ်ားဟာ တျခားအရာေတြမွာ အင္အားၾကီးသေလာက္ စိတ္ရွည္နဴးညံ့မွဳမွာ အားနည္းလြန္းလွပါတကား လို႔ ကြ်န္မ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်မိပါတယ္။
"ေမေမ ေဖေဖက ႏွင္းႏွင္းကို ေအာ္တယ္…” ။ သူ႔အေဖ အနားမရွိခ်ိန္က်မွ သူ မေက်နပ္တာကို ကြ်န္မကို ဖြင့္ေျပာလာပါတယ္။ “စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ သမီးရယ္ ေဖေဖက သူ႔ ေခါင္းထဲမွာ ေတြးစရာေတြမ်ားေနလို႔ သမီးကို ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ေျပာရမယ္ဆိုတာ သူ မေတြးနိဳင္ေတာ့ဘူးေလ။ ခြင့္လႊတ္လိုက္ေနာ္။ သူက ပိုက္ဆံေတြရွာေနရေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ေဖေဖရွာတဲဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔မို႔လို႔ သမီးကို ဒီေက်ာင္းကို ပို႔နိဳင္တာ၊ ေမေမ့ ဝင္ေငြနဲ႔ဆို မထားနိဳင္ဘူးသိလား….” ။
“ဒါဆိုလည္းျပီးေရာ” သူ႔ရဲ႕ လက္သံုးစကားေလးနဲ႔ သူ႔ စိတ္သူ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပံု ရပါတယ္။ အေဖအေပၚ မၾကည္လင္တဲ့ အေတြးေတြ ကေလးစိတ္ထဲေရာက္သြားမွာကို ကြ်န္မ စိုးရိမ္မိျပန္ပါတယ္။
“ဒါဆိုလည္းျပီးေရာ” သူ႔ရဲ႕ လက္သံုးစကားေလးနဲ႔ သူ႔ စိတ္သူ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပံု ရပါတယ္။ အေဖအေပၚ မၾကည္လင္တဲ့ အေတြးေတြ ကေလးစိတ္ထဲေရာက္သြားမွာကို ကြ်န္မ စိုးရိမ္မိျပန္ပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာေအာင္ ေမြးေကြ်းျပဳစုျခင္း ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို ဘယ္တကၠသိုလ္ကမွ အသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ မေပးမွန္းသိရက္သားနဲ႔ ကြ်န္မ အေရးတၾကီး ေလ့လာသင္ယူေနခဲ့တာ သမီးေလး အသက္နဲ႔ အမွ်ပါပဲ။ ေန႔စဥ္ သင္ခန္းစာအသစ္ေတြကို ေတြ႔ၾကံဳရသလို ေမးခြန္းေတြကလည္း အျမဲအသစ္အသစ္ေတြပါပဲ။ အမွတ္မ်ားတဲ့အခါ ၾကည္နဴးရသေလာက္ ေအာင္မွတ္မရတဲ့အခါေတြမွာလည္း ရင္ေမာရပါတယ္။
သမီးေလးရဲ႕ စိတ္ေျပာင္းလဲမွဳ အေသးအမႊားေလးကအစ ကြ်န္မ ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သလို ကေလးနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကိုလည္း လက္လွမ္းမွီသမွ် ရွာေဖြဖတ္ရွဳခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းက မိဘဆရာေတြ႔ဆံုပဲြကို သြားတိုင္း သူ႔အတန္းပိုင္ ဆရာမ ဆီကလည္း ရသမွ် ေမးျမန္းေလ့ရွိပါတယ္။ “ၾကယ္စင္က တခါတေလ သူ႔ ကမၻာေလးထဲမွာ ေနေနတတ္တယ္၊ ေခၚရင္ မၾကားတတ္ဘူး။ အဲဒါ စိုးရိ္မ္ရတဲ့ အဆင့္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုပဲ သူတို႔ အေတြးနဲ႔ သူတို႔ ေနေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အိမ္မွာ သူ႔ကို စကားမ်ားမ်ားေျပာေပးပါ။”
“စကားမ်ားမ်ားေျပာေပးဖို႔…..”
ဒီတာဝန္က ကြ်န္မ ေခါင္းေပၚကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားက်ပါတယ္။ ျမန္မာစကားကို ထမင္းစားေရေသာက္ကလဲြလို႔ သူ႔အေၾကာင္းကိုေတာင္ သူမ်ားကိုေျပာဖို႔ အေတာ္ဝန္ေလးတတ္သူ ၾကီးၾကီးဟာ ႏွင္းႏွင္းနားေထာင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆဲြေဆာင္မွဳရွိတဲ့ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ကိုမွ မေျပာတတ္ပါ။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေရမေသာက္တမ္း စကားေျပာနိဳင္တဲ့ ကြ်န္မ အခ်စ္ခင္ပြန္းက ႏွင္းႏွင္းကို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ရွားရွားပါးပါးေျပာအျပ ပံုျပင္အစမွာပင္ အလယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့လို႔ ကြ်န္မ အူတက္မတတ္ရယ္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းသတိရမိပါတယ္။
မနက္ ၇ နာရီခန္႔မွာ အိမ္က စထြက္ျပီး အေစာဆံုး ညေန ၅ နာရီ (တခါတေလ ကားလမ္းပိတ္ရင္ ၆နာရီ) ေလာက္မွ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ ကြ်န္မဟာ ေက်ာင္းဆရာမတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလကုန္ခဲ့ျပီျဖစ္လို႔ လမ္းမွာေတြ႔တဲ႔ သူေတြကိုေတာင္ ျပံဳးရုံပဲျပံဳးျပျပီး အိမ္ကိုအေရာက္မွာ ႏွင္းႏွင္းစိတ္ဝင္စားမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကို ဦးေႏွာက္က ထုတ္လုပ္မေပးနိဳင္သလို ပါးစပ္ကိုလည္း ဟေတာင္မဟခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
“ကဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ အရပ္ကတို႔ေရ”…… လို႔ ကာတြန္းထဲကလိုသာ ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
“ငါ့မွာ ကေလး၂ ေယာက္ရွိတယ္။ ငါ့မိန္းမက အင္ဒိုနီရွန္၊ ကေလးမရခင္က international school မွာ ဆရာမလုပ္တယ္။ အခု ကေလးေတြကို အိမ္မွာျပဳစုရင္း စာသင္ေပးေနတယ္။ အတန္းနည္းနည္းၾကီးမွ ေက်ာင္းပို႔မယ္၊ ေက်ာင္းဆိုတာ ကေလးေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့ေနရာ နင္ သိလား ၾကည္စင္….” ။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ထိုင္ျပီးစာေရးေနတဲ႔ ကြ်န္မကို မဆီမဆိုင္ လာမိတ္ဆက္ျပီး စကားေတြ ေဖာင္ဖဲြ႔ေနတဲ႔ စိတ္ပညာမဟာတန္းက်မ္းစာျပဳစုေနသူ အေမရိကန္တစ္ေယာက္ေျပာျပတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ကြ်န္မ စိတ္ပါဝင္စားစြာ နားေထာင္မိပါတယ္။ “ကေလးတိုင္းက ေမြးကင္းစကေန ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္အထိ ဉာဏ္ရည္ေတြက အတူတူနီးပါပဲ။ သူတို႔မွာ အရမ္းအံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြရွိတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးက သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ စြမ္းရည္တခ်ိဳ႕ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တယ္…”။
သူစကားတခ်ိဳ႕ကို ကြ်န္မ ဉာဏ္ကလိုက္လို႔မမီပါ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ စြမ္းရည္ေတြကို ေက်ာင္းေတြက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားက ကြ်န္မ နားထဲမွာ စဲြျပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အခုလက္ရွိ အေဝဖန္အခံရဆံုး ပညာေရးစနစ္က သက္ေသပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူလို အေမရိကမွာ ေမြးျပီး ၾကီးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္က ပညာေရးစနစ္အားလံုးကို ေဝဖန္ေနေတာ့ ကြ်န္မ ေခါင္းထဲမွာ နည္းနည္း က်ပ္သြားပါတယ္။ ထားလိုက္ပါေလ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာမွာေပါ့။
ကေလးေတြရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ စြမ္းရည္ေတြကို ေက်ာင္းေတြက မဖ်က္ဆီးလိုက္ခင္မွာ အရင္ဖ်က္ဆီးလိုက္တဲ့ သူေတြရွိေနတာကိုေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ဖူးပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘ(အုပ္ထိန္းသူ) ေတြပါ။ တခ်ိဳ႕မိဘေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဖ်က္ဆီးမိလို႔ ဖ်က္ဆီးမိမွန္းေတာင္ မသိရွာပါဘူး။ သူတို႔ လုပ္သမွ် အေကာင္းခ်ည္းပဲလို မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ေျပာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔လုပ္ေနတာေတြ မဟုတ္လွဘူးဆိုတာ သိေပမယ့္ ဟုတ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾက၊ သိေအာင္လည္း အားမထုတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုေျပာလို႔ မိဘေတြကို ေစာ္ကားသူလို႔ ကြ်န္မကို ဆိုရင္လည္းခံရမွာပါ။
ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့မိဘေတြထဲမွာ ကြ်န္မလည္းပါပါတယ္။ ကြ်န္မက ဒုတိယအမ်ိဳးအစားထဲမွာ ေရာက္ေနျပီး အခုလက္ရွိ အဲဒီအထဲက ရုန္းထြက္ခ်င္ေနသူပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ အနာဂတ္ရဲ႕လူထုၾကီးျဖစ္လာမယ့္ ကေလးေတြကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာေအာင္ ေမြးေကြ်းျပဳစုျခင္း ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ကို အထူးတလည္ေလ့လာျပီး မိဘေတြကို ဗဟုသုတေပး ေျပာင္းလဲေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္မတို႔က ေရွးခတ္လူသားေတြလို “တို႔ ဒီလိုပဲၾကီးလာတာ ဘာဆန္းလို႔လဲ၊ ဘာေတြမ်ား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ေစခ်င္ေနလို႔လဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ရပ္တန္႔ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ထိုသူတို႔ရဲ႕ ကေလးမ်ား လူၾကီးျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ကြ်န္မ ေၾကာက္ပါတယ္။
ကြ်န္မမွာ ေဒါသၾကီးသူ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အဆိုးျမင္စိတ္၊ ေဒါသမထိန္းနိဳင္မွဳနဲ႕ စကားေျပာအေပါက္ဆိုးမွဳေၾကာင့္ ေယာက်ာ္းေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မ သူ႔ကို အျမင္ကတ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ မိသားစုအေၾကာင္းသိလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကို အေတာ္သနားသြားမိပါတယ္။ သူတို႔ တစ္မ်ိဳးလံုး စိတ္မရွည္ၾကပါတဲ့။ သူတို႔ အေဖဘက္က အဖြားကဆိုရင္ စိတ္မရွည္တာမွ စာတင္ရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူက ပစၥည္းတစ္ခုခုကုိကိုင္ျပီး ဒါလာယူစမ္းေဟ့ လိ႔ုေျပာရင္ ခ်က္ခ်င္းေျပးယူရင္ယူ မယူရင္ လက္ကေန လႊတ္ခ်လိုက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို မိဘမ်ိဳးက သူ႔တို႔ သားသမီးေတြကို စိတ္ရွည္နဴးညံ့တဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ထိန္းေက်ာင္းၾကေလမလဲ…….။ ငါတို႔က မ်ိဳးနဲ႔ ရုိးနဲ႔ ေဒါသၾကီးတာ လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာျပေလ့ရွိတဲ့ မဟာဘဲြ႕ရထားသူ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေလးကို ဘာမွတ္ခ်က္မွ မေပးျဖစ္ (မေပးရဲ) ေပမယ့္ သနားမိတာကေတာ့ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာပါပဲ။
ကိုယ့္ကေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္မယ့္မိဘမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ မျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ကေတာ့ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ လုပ္ရင္းခက္ေနတာ သိရလို႔ အခိုင္အမာေျပာနိဳင္တာပါ။ ကိုယ္က်င့္သံုးေနတဲ့ ကေလးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြက မွန္မမွန္သိျပီးေနာက္မွာ အမွန္ဆီကို သြားဖို႔က အခ်ိန္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ အျပင္ ကစားစရာမ်ား လိုအပ္ပါတယ္။ ကေလးတိုင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ မတူညီၾကတဲ့အတြက္ သူမ်ားကေလးအေပၚအသံုးျပဳတ့ဲ (အလြယ္တကူရနိဳင္တဲ့) နည္းလမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ကေလးအတြက္ ၁၀၀ % အလုပ္မျဖစ္တဲ့အခါ မိဘမ်ားဟာ အခ်ိန္နဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို မျဖစ္မေနကို အသံုးျပဳရပါေတာ့တယ္။ ကဲ… ကြ်န္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာ္သလဲ ဒီေနရာမွာ ျမင္နိဳင္ၾကပါျပီ။
“သမီးေလး iPad ၾကီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက သံုးေနတာလဲ…”
“ေက်ာင္းကျပန္လာ ကတည္းကပဲ ၾကီၾကီးလည္းေျပာတာပဲ မရဘူး….”
အလုပ္ကေန ေမာျပီးျပန္လာတဲ့ ကြ်န္မ ပိုေမာသြားပါတယ္။ နည္းလမ္းက ၃ မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သူ႔ လက္ထဲက iPad ကို ခ်ဖို႔အတြက္ iPad ထက္ စြဲေဆာင္မွဳရွိတဲ့ အရာတစ္ခုကို ကြ်န္မ ဦးေႏွာက္ထဲက ထုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစား (သို႔မဟုတ္) တခ်က္လႊတ္အမိန္႔နဲ႔ iPad ကို ခ်ခိုင္းျပီး အိမ္စာလုပ္ခိုင္း၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ ေနာက္ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ဒါကို ယူေဆာ့ဦးမလား ဆိုျပီး သူ႔ကို ရိုက္ဖို႔ပါပဲ။ တတိယနည္းက ကြ်န္မ အမုန္းဆံုးနည္းလမ္းပါ။ ကေလးကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ေစမယ့္အျပင္ ကြ်န္မဟာလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ မနိဳင္နင္းတဲ့ အလြန္တရာ ညံ့ဖ်င္းသူ မိခင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကြ်န္မစိတ္ကိုပါ ကြ်န္မကို္ယ္တိုင္ နာက်င္ေစေတာ့မွာပါ။
ကြ်န္မထံ စိတ္စြမ္းအားအနည္းငယ္က်န္ေသးတဲ့ေန႔ေတြမွာ ပထမဦးဆံုးနည္းလမ္းကို သံုးဖို႔ျဖစ္နိဳင္ေပမယ့္ ဒုတိယနည္းကို သံုးလိုက္ရတဲ့ေန႔ေတြက မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ေတြတိုင္း အဆံုးစြန္ေသာ နာက်င္မွဳမ်ိဳးမဟုတ္သည့္တိုင္ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ကြ်န္မ ခံစားရပါတယ္။
“ကဲ ဒီေန႔ ႏွင္းႏွင္း iPad မသံုးရေအာင္ အီကိုေဖ တာဝန္ယူမယ္၊ လာ သမီးေလး ေဖေဖတို႔ ပန္းခ်ီဆြဲၾကမယ္….”
၁၅ မိနစ္ခန္႔အၾကာမွာ “ဆြဲလာတယ္ ဆြဲလာတယ္ ဟာ ယူသြားျပီ ပါသြားျပီ ေဟာေဟာ ဂိုးျပီ ဂိုးသြားပါျပီ” ဆိုတဲ့ ေဘာလံုးကြင္းထဲက ပဲြေၾကျငာသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံနဲ႔ အေတာ္ေလး ဆင္တူတဲ့ ႏွင္းႏွင္းအေဖရဲ႕အသံကို ကြ်န္မသာမက အိမ္နီးခ်င္းမ်ားပါ ၾကားနိဳင္ၾကပါျပီ။
“ႏွင္းႏွင္း အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူးေလ ဟာေျပာေနတာမရဘူးလား မေရာပစ္နဲ႔လို႔ဆို ေဟာေဟာ လုပ္ပစ္လိုက္ျပီ သြားပါျပီ……”
ကြ်န္မ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ
“ခ်စ္ေလးသမီး အရမ္းဆိုးတယ္ ေတာ္ျပီ ေနာက္ ပန္းခ်ီဆြဲသင္မေပးေတာ့ဘူး သြားသြား…”
ဆိုျပီး ကြ်န္မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ “အမယ္ေလးေတာ္ ခ်စ္ေလးသမီး” တဲ့ သူအကဲပါတဲ့အခ်ိန္ေတြက်ေတာ့ ဒါ ဘယ္သူ႔ ကေလးေလးလဲလို႔ ခဏခဏေမးျပီး။
ဆိုျပီး ကြ်န္မတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို ေအာ္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ “အမယ္ေလးေတာ္ ခ်စ္ေလးသမီး” တဲ့ သူအကဲပါတဲ့အခ်ိန္ေတြက်ေတာ့ ဒါ ဘယ္သူ႔ ကေလးေလးလဲလို႔ ခဏခဏေမးျပီး။
ႏွင္းႏွင္း ျမန္မာစကားေကာင္းေကာင္းေျပာနိဳင္ေအာင္ သင္ေပးရတာ ကြ်န္မအလုပ္၊ သူ အစားအစာအသစ္တစ္ခုကို စားခ်င္လာေအာင္ သိမ္းသြင္းရတာလည္း ကြ်န္မတာဝန္၊ သူ႔အိမ္စာေတြ ျပီးမျပီးစစ္ေပးရတာလည္း ကြ်န္မ၊ သူ iPad ေလွ်ာ့သံုးဖို႔ ဦးေႏွာက္ကို ညွစ္ထုတ္ျပီးအလိမၼာသံုးဖို႔က ကြ်န္မ ေခါင္းေပၚမွာ၊ မ်က္စိမေကာင္းလို႔ဆိုတဲ့ ၾကီးၾကီးနဲ႔ သူ႔လက္သည္းေတာင္ သူ ေကာင္းေကာင္းမညွပ္တတ္တဲ့ ႏွင္းႏွင္းအေဖတို႔ကို စိတ္မခ်လို႔ ႏွင္းႏွင္းလက္သည္းကို အခ်ိန္မီညွပ္ေပးရတာလည္း ဒီကကြ်န္မ။
နွင္းနွင္းအသိဉာဏ္ျမင့္လာတာနဲ႔အမ်ွ အသိဉာဏ္ရွိရွိထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ၾကီးၾကီးနဲ႔ ကြ်န္မခင္ပြန္းကို အားကိုးလို႔မရတဲ့အခါေတြမွာ ကယ္သူမဲ့လူသားတစ္ဦးလို ကြ်န္မ ခံစားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွင္းႏွင္းေလးတစ္ေယာက္ ၆ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါျပီ။ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕ “ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း” စာအုပ္ထဲက “ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လိုသလို ျပဳျပင္ေပးနိဳင္တာ အသက္ ၇ ႏွစ္မတိုင္ခင္ အထိပဲ” အဆိုအရဆိုရင္ ကြ်န္မမွာ ၁ႏွစ္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါလား။
ေမေမ အတတ္နိဳင္ဆံုးၾကိဳးစားပါ့မယ္ ကေလးတို႔ရယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးတို႔ လူၾကီးျဖစ္လာတဲ့တစ္ေန႔ ကေလးတို႔မွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိခဲ့ရင္၊ တျခားသူေတြနဲ႔ ညိွဳနိဳင္းဖို႔ မလြယ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေလးေတြ ပါသြားခဲ့ရင္ ေမေမညံ့လို႔၊ ေမေမ မဆံုးမတတ္ခဲ့လို႔ ဆိုတာကို နားလည္ေပးပါ။ ကေလးတို႔ အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါက်ရင္ ေမေမသံုးခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းေတြထက္ေကာင္းတဲ့၊ ေမေမ့စိတ္စြမ္းရည္ထက္ျမင့္မားတဲ့၊ အစစ အရာရာ သာလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕ကေလးေတြကို ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုနိဳင္ၾကပါေစလို႔………….. ။
ခ်စ္ေမတၱာျဖင့္
ေမေမ
0 comments:
Post a Comment