အေမ့ကုိဘယ္လိုေျပာရမယ္။
(တစ္)
“ခလုပ္ထိမွ အမိတ”ဆုိတဲ့စကားဟာ မွန္ခ်က္အေမရာ။ က်ဳပ္ျပႆနာတက္ေနျပီအေမရ။ က်ဳပ္မွာလည္း ထစ္ကနဲဆုိ အေမ့ကုိပဲေျပး၊ေျပး သတိရမိတဲ့အက်င့္က၊ ခုထက္ထိမေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥမ်ဳိးဟာ၊ တျခားသူကုိေျပာျပရင္၊ တယ္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ နားလည္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးအေမ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးဟယ္၊ အေၾကာင္းဟယ္ဆုိ ရင္ထဲေပါ့သြားေအာင္၊ အေမ့ကုိဖြင့္ေျပာျဖစ္တာဗ်။
ဟဲ၊ဟဲ၊က်ဳပ္စကား ေျပာရင္ အခုထက္ထိ..၊ က်ဳပ္၊ က်ဳပ္ဆုိျပီး က်ဳပ္ခ်င္းထပ္ေနတုန္းပဲအေမ၊က်ဳပ္ကလည္း အေမနဲ႔စကား ေျပာရင္ က်ဳပ္လုိ႔ ေျပာရမွ အားရတတ္လုိ႔ပါ။ အေဖသာ၊ ရွိေနေသးလုိ႔ၾကားရင္ေတာ့ ေတာႏြားေတြလို႔ ေငါက္မွာ ၾကားေယာင္ေသးဗ်ာ။
ေအာ္၊ျပႆနာဆုိလို႔ ပုိက္ဆံ ကိစၥ၊ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္မီးပြားျပီးနင္ပဲငဆျဖစ္၊ထုိးဟယ္ၾကိတ္ ဟယ္ျဖစ္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူးအေမရာ။က်ဳပ္က ေျပာခ်င္ေဇာလႊတ္ၾကီးျပီး အေမ့ကုိ စိတ္ပူေအာင္လုပ္သလုိျဖစ္ေနပါျပီ။ အရမ္းၾကီးအေရးၾကီးတဲဲ့ကိစၥလဲ မဟုတ္ပါဘူး။အဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ ဒီကိစၥဒီျပႆနာဟာ ေပါ့ေသးေသးလုိ႔လည္း မဆုိႏိုင္ျပန္ဘူးအေမ။ ဒီလုိဗ်၊အေမရ။
(ႏွစ္)
က်ဳပ္ျပႆနာက ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာျဖစ္တဲ့ ျပႆနာအေမရ။အာ၊ဟုတ္ေသးပါဘူး။ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္က ဆံပင္ညွပ္တဲ့ဆရာနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာကို ေျပာတာပါ။ဆံသဆရာဆုိပါေတာ့အေမရာ။အေမနားရွင္းေအာင္ ေသခ်ာေျပာျပရရင္၊ဖူးခက္မွာ က်ဳပ္ဖြင့့္ထားတဲ့ေစ်းဆုိင္ နဲ႔ က်ဳပ္ေနတဲ့အိမ္ဟာ အညာအေခၚဆုိရင္တစ္တုိင္မရွိတရွိဆုိပါေတာ့။က်ဳပ္အိမ္ကေန ဆုိင္ကုိသြားတဲ့အခါ တလနပ္အဝုိင္းလုိ႔ ေခၚ တဲ့ ပ်ံက်ေစ်းေလးတစ္ခုကုိေက်ာ္သြားရတယ္။ အဲဒီတလနပ္ေစ်းေလးနားမွာ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ရွိတယ္အေမရ။အဲဒီဆံသဆုိင္ က ေလေအးစက္ေလးန႔ဲ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ဆုိေတာ့ တခါသား က်ဳပ္လည္း အဲဒီဆုိင္ထဲေရာက္သြားေရာဆုိပါ ေတာ့။
ေအာ္၊ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဆုိမွေတာ့ က်ဳပ္ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔သြားတာေပါ့အေမရာ။ဒီမွာတင္ ဆံသဆရာနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ထုိင္းစကား လည္လည္ဝယ္ဝယ္မေျပာတတ္၊သူကလည္း က်ဳပ္ေျပာတဲ့အဂၤလိပ္စကားကုိနားမလည္ အေတာ့္ကုိဂြတီးဂြက်ႏုိင္ ခဲ့တာကလား။ဒါေပမဲ့ အေမရာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျခဟန္လက္ဟန္၊ထုိင္းစကားတစ္လံုးစႏွစ္လံုးစ၊အဂၤလိပ္လုိဟုိညွပ္ဒီညွပ္နဲ႔ က်ဳပ္ညွပ္ခ်င္တဲ့ဆံပင္ ပုံစံကုိ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္နားလည္မွဳရျပီးအဆင္ေျပသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဆံပင္ညွပ္တယ္ဆုိလို႔ ငယ္ငယ္က အျဖစ္ေတြေျပးသတိရမိေသးတယ္။အေမမွတ္မိလား။က်ဳပ္ေခါင္းမွာ အျမဲလိုလုိ အနာစုိေတြ၊ ေပြးေတြ၊ဒက္ေတြ ဗလဗြျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ အေမက “လူေလးလာ”ဆုိျပီး သင္တုန္းဓားနဲ႔ အနာေတြေရာဆံပင္ေတြပါ ရိတ္ခ်ပစ္ တာေလ။ ဆံပင္နည္းနည္းရွည္ လာလုိက္၊အေမ့သင္တုန္းဓားနဲ႔ညားလုိက္ဆုိေတာ့၊ က်ဳပ္ေခါင္းမွာ ဆံပင္ေပါက္ရတယ္လုိ႔ကုိမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ကုိေတြး တုိင္းစိတ္နာလြန္းလုိ႔ ကတံုးမတံုးတာေတာင္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ အေမ့ကုိ စိတ္နာ တာမဟုတ္ရပါဘူးအေမရ။ သင္တုန္းဓားကို နာတာ။
အညာကေန က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ ဆံပင္နည္းနည္းရွည္လာရင္ အေမက “လူေလး၊မင္းၾကည့္ရတာညွင္းသုိးသုိးျဖစ္ ေနျပီ။ဘုိေကသြားညွပ္ေခ်”ဆုိျပီး လမ္းထိပ္က ကိုျငိမ္းဆုိင္ကိုလႊတ္ေတာ့ အဲဒီမွာ၊စက္ကပ္ေက်းဆုိတာ စေတြ႔ဖူးေတာ့တာပဲအေမ။ အမယ္၊ အေမ့သင္တုန္းဓားနဲ႔မ်ား ကြာပါ့အေမရာ။ထပ္ထပ္ထပ္ထပ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြကုိ ဖတ္ဖတ္ဖတ္ဆိုျပီး ညွပ္သြားလုိက္တာမ်ား ခံလုိ႔ ေတာင္ ေကာင္းေသးဗ်ာ။က်ဳပ္ျဖင့္ စက္ကပ္ေက်းတီထြင္ခဲ့တဲ့သူကုိ ခုထက္ထိေက်းဇူးတင္တုန္း။ အခုကိုျငိမ္းၾကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိ ေတာ့ဘူးဆုိပဲ။ အာ၊ေျပာေနရင္း ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ျဖစ္ကုန္ျပန္ပါျပီ။ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဟုတ္ျပီ၊ ဖူးခက္က ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ဆံသဆရာနဲ႔ေတြ႔ေနျပီ။
(သံုး)
အေမေရ၊ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ေမာင္းလာျပီး သူ႔ဆုိင္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ကား တုိယိုတာဗီဂုိးအနက္ေရာင္ၾကီးကုိ ျမင္သြားေတာ့ ၊က်ဳပ္ကုိအေတာ္အထင္သြားပံုရသဗ်။က်ဳပ္ပံုပန္းကလည္း လူရည္သန္႔ကုိး။ဒါနဲ႔သူက က်ဳပ္ကုိ ထုိင္းစကားနဲ႔ ေတာင္ ေမးေျမာက္ေမးလုပ္ပါေလေရာ။အေမလည္းသိမွာပါေလ၊ ဆံသဆရာေတြဟာ သူတုိ႔ဆီဆံပင္လာညွပ္တဲ့သူေတြ၊ ဆံပင္အညွပ္ခံ ေနတုန္းမွာ မပ်င္းမရိရေအာင္ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္း ရွာစကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔တတ္ၾကတာေလ။ဒါေၾကာင့္သူက က်ဳပ္ကုိဟုိေမးဒီေမး ေလွ်ာက္လုပ္တာဗ်။
က်ဳပ္လည္း သူ႔စကားကုိ သိတာတစ္ဝက္၊မသိတာတစ္ဝက္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားသူ႔ဟန္ပန္ၾကည့္ျပီး အလုိက္သင့္အလ်ားသင့္ျပန္ေျဖရ တာေပါ့။ဘုရားစူးရပါေစ့အေမရာ။က်ဳပ္ဘာတခြန္းမွလိမ္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ဘာလိမ္စရာရွိတုန္းအေမရ။ သူက ဆံသဆရာ၊အေမ့သားကဘြဲ႔ရ ပညာတတ္၊ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ရန္ဖက္ႏုိင္ငံရဲ့ ဖူးခက္လုိျမိဳ႕ၾကီးမွာေတာင္ ေျမြမေၾကာက္ကင္း မေၾကာက္ လာျပီး ဟန္က်ပန္က်စီးပြား လာရွာေနတဲ့လူ။ဆုိးေပ့ဆုိတဲ့ထုိင္းရဲေတြေတာင္ က်ဳပ္ေပးစာကမ္းစာမကင္းပါဘူးအေမရာ။
ေနဦးအေမရ။အဲဒီဆံသဆရာဟာ၊ ဖူးခက္သား၊ဖူးခက္ဇာတိေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဖူးခက္နဲ႔မုိင္သံုးရာေလာက္ေဝးတဲ့ ဟတ္ယုိင္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕ကတဲ့ဗ်။ သူ႔မွာညီအကိုသံုးေယာက္ရွိသတဲဲ့။သူ႔ညီေတြလည္း ဟတ္ယိုင္မွာဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေတြဖြင့္ထားတယ္ဆုိပဲ။ၾကည့္ရတာ ဖူးခက္ ဟာ ဟတ္ယုိင္နဲ႔စာရင္ စီးပြားလမ္းေျဖာင့္တာေၾကာင့္ဆုိင္လာဖြင့္ဟန္တူပါရဲ့။သူ႔မိန္းမက သူနဲ႔ရြယ္တူအသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ ပံုပါပဲ။ဆယ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ သူ႔သမီးေလးလည္းေတြ႔ပါဗ်ာ။
အေမ့ကုိအမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔က်ဳပ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာအေသးစိတ္ကုိ က်ဳပ္ဘာမွ ေရေရရာရာမမွတ္မိ ပါဘူး။ အလႅာပ၊သလႅာပ သူေမးလုိက္ က်ဳပ္ျပန္ေျဖလုိက္၊ဆံပင္ညွပ္ျပီးေတာ့ ျပန္လာ။ဒီေလာက္ပါပဲ။အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပႆနာက ေနာက္တစ္လေလာက္ေနမွ ၾကံဳရတာ။ဟုတ္တယ္ေလ၊အေမရ။ဆံပင္ဆုိတာ တစ္လဝန္းက်င္ဆုိရင္ တစ္ခါညွပ္ ရတာမ်ဳိးကုိး။
(ေလး)
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ဘုိေကညွပ္ဖုိ႔သူ႔ဆုိင္လည္းေရာက္ကေရာ၊ျပႆနာရဲ့ နိဒါန္းစေတာ့တာပါပဲ။ဆုိင္ထဲကုိက်ဳပ္ဝင္ လာ လာခ်င္း၊ သူႏွဳတ္ဆက္ပံုက “ေဘာက္ဆင္ပြဲမွာပက္ကြီအုိ ႏိုင္သြားတာ မင္းသိျပီးျပီလား”တဲ့။က်ဳပ္လည္းထုိင္းစကားသာ ရိတ္ပတ္လည္ ေအာင္မတတ္တာ လက္သီးထုိးသလုိမ်ဳိးလုပ္ျပတဲ့သူ႔ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔၊က်ဳပ္နားလည္တဲ့ ထုိင္းစကားတစ္လံုးစ၊ႏွစ္လံုးစဆက္စပ္ ၾကည့္ရင္ ပက္ကြီအုိဆုိတဲ့လူ၊လက္ေဝွ႔ပြဲမွာ၊ ႏုိင္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာေတာ့ေသခ်ာတယ္အေမရ။
“ဘယ္က ပက္ကြီအုိပါလိမ့္။ ငါ့အသိထဲမွာမ်ား ပက္ကြီအုိရွိသလား”။ေတာင္စဥ္းစားေျမာက္စဥ္းစားေပါ့အေမရာ။
က်ဳပ္အမူအယာဟာ ေၾကာင္တိေၾကာင္းအန္းျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူက က်ဳပ္ရင္ဘတ္ကုိ သူ႔လက္ညွဳိးနဲ႔ေထာက္ျပီး “ယူ၊ဖိလစ္ပင္း၊ ဖိလစ္ပင္းပက္ကြီအုိ၊ ေဘာက္ဆင္း၊ဝင္း၊ဝင္း”တဲ့။အေမ့သားပဲအေမရာ၊ခ်က္ဆုိနားခြက္က မီးေတာက္လိုက္ျပီအေမေရ။ လက္စသတ္ ေတာ့ သေကာင့္သားက က်ဳပ္ကို ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ဳိးလုိ႔ထင္ေနတာကုိး။ပက္ကြီအုိဆုိတာ ကမၻာ့ေက်ာ္ဖိလစ္ပိုင္လက္ေဝွ႕သမား၊အေမရ။
ျဖစ္ရပံုမ်ား ပထမတစ္ေခါက္တုန္းက သူက၊က်ဳပ္ကုိ ဘာလူမ်ဳိးလဲလုိ႔ ေမးခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။က်ဳပ္က ဖမလုိ႔၊အျမန္ျပန္ေျဖတာကုိ ဖိလစ္ပင္းလုိ႔ နားၾကားလြဲခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။ဒီမွာတင္ က်ဳပ္လည္းေတြကနဲျဖစ္သြား မိတာအမွန္ပဲဗ်။က်ဳပ္က ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ သူက၊ ပက္ကြီအိုကုိ သူဘယ္ေလာက္သေဘာက်ေၾကာင္း၊ဖိလစ္ပုိင္ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ ပက္ကြီအုိဟာ ဘယ္လုိထူးခၽြန္ေၾကာင္း၊ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုကမၻာေက်ာ္ေနေၾကာင္း စကားအမွ်င္မျပတ္၊ေရပက္မဝင္၊ေလွ်ာက္ေျပာေန ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
ခက္တယ္အေမ။အေမသိတဲ့အတုိင္းက်ဳပ္ဟာလိမ္ေျပာတတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့၊က်ဳပ္ဟာ “ဖိလစ္ပုိင္မဟုတ္ဘူး။ ဗမာလူမ်ဳိး ပါ”လုိ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ခ်င္းဒက္ကနဲတုန္႔ျပန္လုိက္ရင္ သူ႔ခမ်ာ လွ်ာရွည္မိသမွ် အရွက္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဂဃနဏက်ဳပ္ရွင္းျပေန လုိ႔လည္း ဘာမွအက်ဳိးထူးစရာမျမင္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း “ဟုတ္တာေပါ့၊ ပက္ကြီအုိေတာ္ပံုမ်ား အံ့ခ်ီးမကုန္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ”ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္လုိက္ရတာေပါ့။ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာ က်ဳပ္မရွက္ပါဘူးအေမ။
တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္အေမေရ။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ေရာက္ေရာက္ ဗမာလူမ်ဳိးလုိ႔မသိတာအေကာင္းဆံုးပဲအေမ။ဒီေနရာမွာေတာ့ အေမ့ကုိက်ဳပ္ေလးစားတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အညာ ကေန ျမိဳ႕တက္လာခါစ၊ အေမ့ကုိ အညာသူ အညာသူ လုိ႔ေခၚေတာ့ အေမက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။သူတုိ႔ေခၚေနပံုက လူလူခ်င္းႏွိမ္ခ်င္တဲ့ေလသံ ဆုိတာ၊က်ဳပ္လုိလူလည္က သိေနလုိ႔ စိတ္ထဲဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္ေနတတ္ေပမဲ့၊အေမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။အမယ္၊အေမ့ေက်းဇူးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္လာေတာ့ သူတုိ႔ေလသံေျပာင္းလာတယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ့ ေရႊြညာသူဆုိလား။
က်ဳပ္ကေတာ့အေမ့လုိ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူးဆုိရမယ္ထင္ပါရဲ့။ခက္တယ္အေမ။က်ဳပ္ထုိင္းကိုေရာက္ကာစကလည္း ႏုိင္ငံကူးစာအုပ္ အနီေရာင္ၾကီးကုိၾကည့္ျပီး က်ဳပ္ဟာ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိတာလည္း သိေရာ၊ယုိးဒယားလဝကေတြ က်ဳပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာထား ေျပာင္းသြား လုိက္ပံုမ်ား၊ဒင္းတုိ႔ကုိ ဂုတ္ဆြဲျပီးနားဘန္နားရင္းက်င္းပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္တဲ့အထိ။
လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က၊က်ဳပ္ဂ်ပန္ကိုအလည္သြားတုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲအေမ။ကန္ဇုိင္းေလဆိပ္မွာ ဂ်ပန္လဝကကိုျဖတ္ေတာ့ အေမ့သား ေရွးျမန္မာအႏြယ္၊ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ခန္႔ခန္႔ျငား ျငားဥပဓိရုပ္ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္းျပံဳးလုိ႔ရႊင္လုိ႔ အာရိဂတ္ေတာ လုပ္တာပါပဲ။စာအုပ္အနီကုိျမင္ျပီး ဗမာမွန္းသိေတာ့မွ လွ်က္ဆားပုလင္းကုိ စစ္ေနတာမ်ား တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္အေမ။အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိအစအဆံုးျမင္တဲ့ က်ဳပ္နဲ႔အေဖာ္ပါလာတဲ့ စကၤာပူသူေဌးတစ္ ေယာက္က၊ က်ဳပ္ကို ဂရုဏာသက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ အၾကည့္ခံရတာ၊ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာင္ အခုထက္ထိေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေနတုန္း။
(ငါး)
က်ဳပ္ကုိအေမအျပစ္တင္ရင္လည္းခံရမွာပါပဲ။အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ဆံသဆရာကုိ က်ဳပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမရွင္းျပျဖစ္ခဲ့တာ လည္းပါပါတယ္။တစ္လတစ္ၾကိမ္ သူ႔ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကုိသြားေလတုိင္း သူကေတာ့ ဖိလစ္ပုိင္အေၾကာင္း၊တစ္ေခါက္တစ္မ်ဳိးမရုိးရေအာင္ ေျပာေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။က်ဳပ္လည္း အျမဲတမ္းလုိလုိ တအင္းအင္းနဲ႔ေခါင္းလုိက္ျငိမ့္ေနလုိ႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္သြားမဲ့ရက္ မ်ားဆုိ က်ဳပ္မွာ ဖိလစ္ပုိင္းအေၾကာင္း၊သတင္းစာေတြေရဒီယုိေတြကေန နားေထာင္ျပီး ဖတ္မွတ္သြားရသဗ်။ဒါမွ သ႔ူကုိ အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ၊ခြန္းတုန္႔ျပန္ႏိုင္မွာကုိး။က်ဳပ္ကလည္းဖူးခက္မွာအေနၾကာ၊သူနဲ႔လည္း ဆံုဖန္မ်ားလာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကားမွာ စကားေပါက္ လာေလ၊ ျပႆနာက ၾကီးလာေလပဲအေမ။
သူေျပာတဲ့ဖိလစ္ပုိင္အေၾကာင္းေတြကလည္း စံုပါေပ့အေမရာ။ပက္ကြီအုိအေၾကာင္းတင္မကေတာ့ပါဘူး။ သြားေလသူဖိလစ္ပုိင္သမၼတ မားကုိ႔စ္၊သူ႔မိန္းမ ၊အီမယ္ဒါမားကုိ႔စ္၊သူ႔ေနာက္တက္လာတဲ့ သမၼတကုိရာဇန္အာကီႏုိ၊ေနာက္အာယုိရုိအေၾကာင္းအျပင္ ဖိလစ္မွာ ေရၾကီး၊ မီးေလာင္မုန္တုိင္းတုိက္၊တရုတ္ဖိလစ္ပုိင္စစ္ေရးတင္းမာတဲ့ အေၾကာင္းေတြအထိပါပဲ။သူကတခြန္းေျပာလုိက္က်ဳပ္က တခြန္းေထာက္ခံ လုိက္ဟုတ္ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာဆံပင္ညွပ္ရင္းဖုန္းမလာပါေစနဲ႔လုိ႔ဆုေတာင္းရတာအေမာဗ်အေမရ။ ဒီၾကားထဲ ကံဆုိးျပီး ေကာ့ေသာင္းကဇင္မင္းလွဳိင္တုိ႔ ဖူးခက္ဆုိင္မွာရွိတဲ့၊က်ဳပ္တူ၊အေမ့ေျမး၊ရဲေအာင္တုိ႔ဆီကမ်ား ဖုန္းဝင္လာတဲ့အခါ က်ဳပ္မွာေျခ မကုိင္မိ လက္မကိုင္မိ၊ဗမာမွန္းမရိပ္မိေအာင္၊ဘုိလုိဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ျပန္ျပန္ေျဖရတာ တစ္ဒုကၡ။
က်ဳပ္ကုိလည္းသူကအထင္ၾကီးျပီးရင္းၾကီးေနတယ္ထင္ပါရဲ့။ၾကီးဆုိ က်ဳပ္ကုိင္တဲ့ဖုန္းေတြက ဆမ္ေဆာင္ေနာက္ဆံုးေပၚေတြခ်ည္း ႏွစ္လံုး ေတာင္ကုိင္ထားတာကုိး။တစ္ခါမ်ား သူက က်ဳပ္ဖုန္းအေကာင္းစားနဲ႔သူ႔ႏုိကီရာဖုန္းအစုတ္ေလးနဲ႔လဲပါလားလုိ႔ေတာင္ ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အထိ။က်ဳပ္ဆုိတဲဲ့ ေကာင္ကလည္း ဆံပင္ညွပ္ခဘတ္ရွစ္ဆယ္က်တာကို ဘတ္တစ္ရာတန္ေပးျပီးျပန္အမ္းတာမယူေတာ့ပဲ၊ သူ႔အေပၚ ေစတနာေကာင္းခဲ့ပါ တယ္။အေမ့သားမုိ႔ သဒၶါတရားမနည္းပါဘူးအေမ။ ဒီလုိနဲ႔က်ဳပ္သူ႔ဆုိင္ကုိဝင္ထြက္ေနလုိက္တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အေမေရ။ျပီးခဲ့တဲ့လ ဆံပင္သြားညွပ္တဲ့ေန႔တုန္းက က်ဳပ္လည္းသူ႔ဆုိင္ေရာက္သြားေရာ သူ႔ဆုိင္မွာလူက်ေနသဗ်။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဆိုင္ထဲကခံုတန္းလ်ားတခုမွာထုိင္ရင္း တယ္လီဖုန္းထဲကေန ေဖ့စ္ဘြတ္ကုိေတာင္ပြတ္ေျမာက္ပြတ္လုပ္ျပီး ေစာင့္ေနလုိက္ ေရာ ဆုိပါေတာ့။ေဖ့စ္ဘြတ္ဆုိတာ အင္တာနက္ေပၚမွာ လူေတြအခ်င္းခ်င္း၊အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ၾကတဲ့ဟာ ဆုိပါေတာ့အေမရာ။ အင္တာနက္ဆုိတာေတာ့ အေမနားလည္ေအာင္ က်ဳပ္ရွင္းမျပတတ္ေတာ့့ဘူး။အေမနည္းနည္းပါးပါးရိပ္စားမိေအာင္ေျပာရရင္၊မုိးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ျဂိဳဟ္တုက ေနထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြစာေတြကုိ ကြန္ျပဴတာမွာေပၚေအာင္လုပ္တာဆုိပါေတာ့။ကြန္ျပဴတာဆိုတာလည္း လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ မွန္ခ်ပ္ကုိ တြဲထားတဲ့ဟာလုိ႔သာ အေမ့မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္လုိက္ေပေတာ့။ထားလုိက္ပါအေမရာ။အဲဒါေတြက ဘာမွအေရး မၾကီးပါဘူး။
အဲ၊အဲဒီေဖ့စ္ဘြတ္ကုိ က်ဳပ္ၾကည့္ေနတုန္း ဆံသဆရာဟာ၊ ဆံပင္ညွပ္ေနရာကေန၊က်ဳပ္ေဘးကုိ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာသလဲမဆုိႏိုင္ ဘူး။ က်ဳပ္လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းကုိ ဆတ္ကနဲၾကည့္လုိက္ျပီး ဟာ၊ဗမာစာေတြပါလား တဲ့ဗ်။က်ဳပ္ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲအေမ။ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့မတုန္း ၾကံရာမရျဖစ္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကုိလွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေတာ့၊နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြားသလိုပဲအေမရ။ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္ပါလိိမ့္မယ္အေမ။က်ဳပ္ကေတာ့ ဟန္မပ်က္ျပန္လာလုိက္တာပါပဲ။
(ေျခာက္)
အဲဒီကတည္းက သူ႔ဆုိင္ကုိ က်ဳပ္သြားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေပမဲ့၊မေန႔ကေတာ့၊ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔၊က်ဳပ္တေခါက္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္္။ လာမဲ့(၇)ရက္ ေန႔ ဖူးခက္မွာလုပ္မဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ကုိေအာ္ပီက်ယ္ဆုိတဲ့ကာတြန္းဆရာ၊ကုိစိန္ဝင္းတုိ႔ကိုသာခ်ဳိတုိ႔လို နာမည္ၾကီးစာေရးဆရာေတြ အျပင္ ကုိေနမ်ဳိးဇင္ ဆုိတဲ့ဗုိလ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါလာၾကမတဲ့။အဲဒီပြဲကုိသြားတဲ့အခါ နည္းနည္းပါးပါး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ေန ေအာင္လို႔ပါ။ က်ဳပ္စုိးရိမ္တာ မွန္ေနျပီထင္တယ္အေမရ။ဒီတစ္ေခါက္မွာ အဲဒီထုိင္းဆံသဆရာဟာ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း က်ဳပ္ကုိတခြန္းမွ မဟေတာ့ဘူးဗ်။
က်ဳပ္ကပဲ လိပ္ျပာမလံုတာလား၊သူပဲ ဆံပင္လာညွပ္တဲ့ေဖာက္သည္ေတြမ်ားလုိ႔ ႏွဳတ္နည္းေနသလား ၊တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲအေမ။ က်ဳပ္သတိထားမိသေလာက္ေတာ့၊က်ဳပ္သြားခဲ့သမွ်ေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ဖိလစ္ပိုင္အေၾကာင္း၊သူမေျပာတာ ဒီတစ္ေခါက္တည္း ပဲ ရွိတယ္အေမရ။သူ႔မ်က္လံုးေတြကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာ က်ဳပ္ျဖင့္ တယ္မသကၤာလွဘူး။ဒီကိစၥေၾကာင့္ က်ဳပ္မွာ ဘာမွအလုံးအရပ္ ေလ်ာ့သြားစရာအေၾကာင္းမရွိေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကုိ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္ရတယ္အေမ။အဲဒါ အခု၊က်ဳပ္ေခါင္းေျခာက္ေနရတဲ့ ျပႆနာပါပဲအေမ။ေနာက္လက်ရင္ က်ဳပ္သူ႔ဆုိင္ကုိ အိေျႏၵမပ်က္ဆက္သြားေန ရင္ေကာင္းမလား။
တျခားဆံပင္ညွပ္ဆုိင္တစ္ခုခုကုိ ေျပာင္းညွပ္ရင္ေကာင္းမလား၊စဥ္းစားလုိ႔မရေသးပါဘူး။ဒီျပႆနာအတြက္ က်ဳပ္မွာ အျပစ္ရွိသလားအေမ။
ခက္ပါတယ္အေမရာ။အေမ့ကုိ က်ဳပ္ဘယ္လုိေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ေခတ္ၾကီးက ေျပာင္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲအေမ။အေမ တုိ႔ေခတ္တုန္းကေတာ့၊ယုိးဒယားအေၾကာင္း ကုိ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီးစာမဖြဲ႔ခဲ့ၾကေပမဲ့၊အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ယုိးဒယားေတြ ေကာင္းစား ေနၾကျပီအေမ။ဗမာျပည္အႏွံ႔ကေန၊ယုိးဒယားဖက္မွာ၊အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ဖူးခက္တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာတင္ သံုးသိန္းေလာက္ေတာင္ရွိ သတဲ့ဗ်ာ။
အင္း၊အေမ့ကုိသာ၊တုိင္တည္ျပီး ေျပာေနရတာ။အေမလည္းၾကားႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမဆံုးတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီပဲ။ ေလာကၾကီးက၊ခက္တယ္အေမ။ တခါတခါအႏိုင္ရသင့္တဲ့သူေတြက အႏိုင္မရပဲ။မႏိုင္သင့္တဲ့သူေတြႏုိင္ ေနတတ္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရာဇဝင္အဆက္ဆက္၊က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြကုိေမာ္မၾကည့္ရဲခဲ့တဲ့၊ယုိးဒယားျပည္က၊ထိုင္းဆံပင္ညွပ္ဆရာလုိ ဘာမွ အဆင့္မရွိတဲ့သူက က်ဳပ္လို ေခတ္ပညာတတ္၊သမာအာဇီဝအလုပ္နဲ႔ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္စားႏိုင္တဲ့ဗမာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကုိ ဒီလို မ်က္လံုးမ်ဳိးနဲ႔ အၾကည့္ခံရတာကိုက ရာဇဝင္ရုိင္းလွပါတယ္္အေမရာ။ ။
“ခလုပ္ထိမွ အမိတ”ဆုိတဲ့စကားဟာ မွန္ခ်က္အေမရာ။ က်ဳပ္ျပႆနာတက္ေနျပီအေမရ။ က်ဳပ္မွာလည္း ထစ္ကနဲဆုိ အေမ့ကုိပဲေျပး၊ေျပး သတိရမိတဲ့အက်င့္က၊ ခုထက္ထိမေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဒီကိစၥမ်ဳိးဟာ၊ တျခားသူကုိေျပာျပရင္၊ တယ္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ နားလည္ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးအေမ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးဟယ္၊ အေၾကာင္းဟယ္ဆုိ ရင္ထဲေပါ့သြားေအာင္၊ အေမ့ကုိဖြင့္ေျပာျဖစ္တာဗ်။
ဟဲ၊ဟဲ၊က်ဳပ္စကား ေျပာရင္ အခုထက္ထိ..၊ က်ဳပ္၊ က်ဳပ္ဆုိျပီး က်ဳပ္ခ်င္းထပ္ေနတုန္းပဲအေမ၊က်ဳပ္ကလည္း အေမနဲ႔စကား ေျပာရင္ က်ဳပ္လုိ႔ ေျပာရမွ အားရတတ္လုိ႔ပါ။ အေဖသာ၊ ရွိေနေသးလုိ႔ၾကားရင္ေတာ့ ေတာႏြားေတြလို႔ ေငါက္မွာ ၾကားေယာင္ေသးဗ်ာ။
ေအာ္၊ျပႆနာဆုိလို႔ ပုိက္ဆံ ကိစၥ၊ေငြေရးေၾကးေရးကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ရန္မီးပြားျပီးနင္ပဲငဆျဖစ္၊ထုိးဟယ္ၾကိတ္ ဟယ္ျဖစ္တဲ့ကိစၥမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူးအေမရာ။က်ဳပ္က ေျပာခ်င္ေဇာလႊတ္ၾကီးျပီး အေမ့ကုိ စိတ္ပူေအာင္လုပ္သလုိျဖစ္ေနပါျပီ။ အရမ္းၾကီးအေရးၾကီးတဲဲ့ကိစၥလဲ မဟုတ္ပါဘူး။အဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ ဒီကိစၥဒီျပႆနာဟာ ေပါ့ေသးေသးလုိ႔လည္း မဆုိႏိုင္ျပန္ဘူးအေမ။ ဒီလုိဗ်၊အေမရ။
(ႏွစ္)
က်ဳပ္ျပႆနာက ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာျဖစ္တဲ့ ျပႆနာအေမရ။အာ၊ဟုတ္ေသးပါဘူး။ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္က ဆံပင္ညွပ္တဲ့ဆရာနဲ႔ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာကို ေျပာတာပါ။ဆံသဆရာဆုိပါေတာ့အေမရာ။အေမနားရွင္းေအာင္ ေသခ်ာေျပာျပရရင္၊ဖူးခက္မွာ က်ဳပ္ဖြင့့္ထားတဲ့ေစ်းဆုိင္ နဲ႔ က်ဳပ္ေနတဲ့အိမ္ဟာ အညာအေခၚဆုိရင္တစ္တုိင္မရွိတရွိဆုိပါေတာ့။က်ဳပ္အိမ္ကေန ဆုိင္ကုိသြားတဲ့အခါ တလနပ္အဝုိင္းလုိ႔ ေခၚ တဲ့ ပ်ံက်ေစ်းေလးတစ္ခုကုိေက်ာ္သြားရတယ္။ အဲဒီတလနပ္ေစ်းေလးနားမွာ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ရွိတယ္အေမရ။အဲဒီဆံသဆုိင္ က ေလေအးစက္ေလးန႔ဲ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ဆုိေတာ့ တခါသား က်ဳပ္လည္း အဲဒီဆုိင္ထဲေရာက္သြားေရာဆုိပါ ေတာ့။
ေအာ္၊ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ဆုိမွေတာ့ က်ဳပ္ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔သြားတာေပါ့အေမရာ။ဒီမွာတင္ ဆံသဆရာနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ထုိင္းစကား လည္လည္ဝယ္ဝယ္မေျပာတတ္၊သူကလည္း က်ဳပ္ေျပာတဲ့အဂၤလိပ္စကားကုိနားမလည္ အေတာ့္ကုိဂြတီးဂြက်ႏုိင္ ခဲ့တာကလား။ဒါေပမဲ့ အေမရာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေျခဟန္လက္ဟန္၊ထုိင္းစကားတစ္လံုးစႏွစ္လံုးစ၊အဂၤလိပ္လုိဟုိညွပ္ဒီညွပ္နဲ႔ က်ဳပ္ညွပ္ခ်င္တဲ့ဆံပင္ ပုံစံကုိ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္နားလည္မွဳရျပီးအဆင္ေျပသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဆံပင္ညွပ္တယ္ဆုိလို႔ ငယ္ငယ္က အျဖစ္ေတြေျပးသတိရမိေသးတယ္။အေမမွတ္မိလား။က်ဳပ္ေခါင္းမွာ အျမဲလိုလုိ အနာစုိေတြ၊ ေပြးေတြ၊ဒက္ေတြ ဗလဗြျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ေတာ့ အေမက “လူေလးလာ”ဆုိျပီး သင္တုန္းဓားနဲ႔ အနာေတြေရာဆံပင္ေတြပါ ရိတ္ခ်ပစ္ တာေလ။ ဆံပင္နည္းနည္းရွည္ လာလုိက္၊အေမ့သင္တုန္းဓားနဲ႔ညားလုိက္ဆုိေတာ့၊ က်ဳပ္ေခါင္းမွာ ဆံပင္ေပါက္ရတယ္လုိ႔ကုိမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ကုိေတြး တုိင္းစိတ္နာလြန္းလုိ႔ ကတံုးမတံုးတာေတာင္ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ အေမ့ကုိ စိတ္နာ တာမဟုတ္ရပါဘူးအေမရ။ သင္တုန္းဓားကို နာတာ။
အညာကေန က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ ဆံပင္နည္းနည္းရွည္လာရင္ အေမက “လူေလး၊မင္းၾကည့္ရတာညွင္းသုိးသုိးျဖစ္ ေနျပီ။ဘုိေကသြားညွပ္ေခ်”ဆုိျပီး လမ္းထိပ္က ကိုျငိမ္းဆုိင္ကိုလႊတ္ေတာ့ အဲဒီမွာ၊စက္ကပ္ေက်းဆုိတာ စေတြ႔ဖူးေတာ့တာပဲအေမ။ အမယ္၊ အေမ့သင္တုန္းဓားနဲ႔မ်ား ကြာပါ့အေမရာ။ထပ္ထပ္ထပ္ထပ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြကုိ ဖတ္ဖတ္ဖတ္ဆိုျပီး ညွပ္သြားလုိက္တာမ်ား ခံလုိ႔ ေတာင္ ေကာင္းေသးဗ်ာ။က်ဳပ္ျဖင့္ စက္ကပ္ေက်းတီထြင္ခဲ့တဲ့သူကုိ ခုထက္ထိေက်းဇူးတင္တုန္း။ အခုကိုျငိမ္းၾကီးတစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိ ေတာ့ဘူးဆုိပဲ။ အာ၊ေျပာေနရင္း ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ျဖစ္ကုန္ျပန္ပါျပီ။ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားပါလိမ့္။ ဟုတ္ျပီ၊ ဖူးခက္က ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္မွာ ဆံသဆရာနဲ႔ေတြ႔ေနျပီ။
(သံုး)
အေမေရ၊ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ေမာင္းလာျပီး သူ႔ဆုိင္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ကား တုိယိုတာဗီဂုိးအနက္ေရာင္ၾကီးကုိ ျမင္သြားေတာ့ ၊က်ဳပ္ကုိအေတာ္အထင္သြားပံုရသဗ်။က်ဳပ္ပံုပန္းကလည္း လူရည္သန္႔ကုိး။ဒါနဲ႔သူက က်ဳပ္ကုိ ထုိင္းစကားနဲ႔ ေတာင္ ေမးေျမာက္ေမးလုပ္ပါေလေရာ။အေမလည္းသိမွာပါေလ၊ ဆံသဆရာေတြဟာ သူတုိ႔ဆီဆံပင္လာညွပ္တဲ့သူေတြ၊ ဆံပင္အညွပ္ခံ ေနတုန္းမွာ မပ်င္းမရိရေအာင္ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္း ရွာစကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔တတ္ၾကတာေလ။ဒါေၾကာင့္သူက က်ဳပ္ကုိဟုိေမးဒီေမး ေလွ်ာက္လုပ္တာဗ်။
က်ဳပ္လည္း သူ႔စကားကုိ သိတာတစ္ဝက္၊မသိတာတစ္ဝက္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာထားသူ႔ဟန္ပန္ၾကည့္ျပီး အလုိက္သင့္အလ်ားသင့္ျပန္ေျဖရ တာေပါ့။ဘုရားစူးရပါေစ့အေမရာ။က်ဳပ္ဘာတခြန္းမွလိမ္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ဘာလိမ္စရာရွိတုန္းအေမရ။ သူက ဆံသဆရာ၊အေမ့သားကဘြဲ႔ရ ပညာတတ္၊ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ရန္ဖက္ႏုိင္ငံရဲ့ ဖူးခက္လုိျမိဳ႕ၾကီးမွာေတာင္ ေျမြမေၾကာက္ကင္း မေၾကာက္ လာျပီး ဟန္က်ပန္က်စီးပြား လာရွာေနတဲ့လူ။ဆုိးေပ့ဆုိတဲ့ထုိင္းရဲေတြေတာင္ က်ဳပ္ေပးစာကမ္းစာမကင္းပါဘူးအေမရာ။
ေနဦးအေမရ။အဲဒီဆံသဆရာဟာ၊ ဖူးခက္သား၊ဖူးခက္ဇာတိေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဖူးခက္နဲ႔မုိင္သံုးရာေလာက္ေဝးတဲ့ ဟတ္ယုိင္ဆုိတဲ့ ျမိဳ႕ကတဲ့ဗ်။ သူ႔မွာညီအကိုသံုးေယာက္ရွိသတဲဲ့။သူ႔ညီေတြလည္း ဟတ္ယိုင္မွာဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ေတြဖြင့္ထားတယ္ဆုိပဲ။ၾကည့္ရတာ ဖူးခက္ ဟာ ဟတ္ယုိင္နဲ႔စာရင္ စီးပြားလမ္းေျဖာင့္တာေၾကာင့္ဆုိင္လာဖြင့္ဟန္တူပါရဲ့။သူ႔မိန္းမက သူနဲ႔ရြယ္တူအသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ ပံုပါပဲ။ဆယ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ သူ႔သမီးေလးလည္းေတြ႔ပါဗ်ာ။
အေမ့ကုိအမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔က်ဳပ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာအေသးစိတ္ကုိ က်ဳပ္ဘာမွ ေရေရရာရာမမွတ္မိ ပါဘူး။ အလႅာပ၊သလႅာပ သူေမးလုိက္ က်ဳပ္ျပန္ေျဖလုိက္၊ဆံပင္ညွပ္ျပီးေတာ့ ျပန္လာ။ဒီေလာက္ပါပဲ။အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ျပႆနာက ေနာက္တစ္လေလာက္ေနမွ ၾကံဳရတာ။ဟုတ္တယ္ေလ၊အေမရ။ဆံပင္ဆုိတာ တစ္လဝန္းက်င္ဆုိရင္ တစ္ခါညွပ္ ရတာမ်ဳိးကုိး။
(ေလး)
ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ဘုိေကညွပ္ဖုိ႔သူ႔ဆုိင္လည္းေရာက္ကေရာ၊ျပႆနာရဲ့ နိဒါန္းစေတာ့တာပါပဲ။ဆုိင္ထဲကုိက်ဳပ္ဝင္ လာ လာခ်င္း၊ သူႏွဳတ္ဆက္ပံုက “ေဘာက္ဆင္ပြဲမွာပက္ကြီအုိ ႏိုင္သြားတာ မင္းသိျပီးျပီလား”တဲ့။က်ဳပ္လည္းထုိင္းစကားသာ ရိတ္ပတ္လည္ ေအာင္မတတ္တာ လက္သီးထုိးသလုိမ်ဳိးလုပ္ျပတဲ့သူ႔ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႔၊က်ဳပ္နားလည္တဲ့ ထုိင္းစကားတစ္လံုးစ၊ႏွစ္လံုးစဆက္စပ္ ၾကည့္ရင္ ပက္ကြီအုိဆုိတဲ့လူ၊လက္ေဝွ႔ပြဲမွာ၊ ႏုိင္သြားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနတာေတာ့ေသခ်ာတယ္အေမရ။
“ဘယ္က ပက္ကြီအုိပါလိမ့္။ ငါ့အသိထဲမွာမ်ား ပက္ကြီအုိရွိသလား”။ေတာင္စဥ္းစားေျမာက္စဥ္းစားေပါ့အေမရာ။
က်ဳပ္အမူအယာဟာ ေၾကာင္တိေၾကာင္းအန္းျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ သူက က်ဳပ္ရင္ဘတ္ကုိ သူ႔လက္ညွဳိးနဲ႔ေထာက္ျပီး “ယူ၊ဖိလစ္ပင္း၊ ဖိလစ္ပင္းပက္ကြီအုိ၊ ေဘာက္ဆင္း၊ဝင္း၊ဝင္း”တဲ့။အေမ့သားပဲအေမရာ၊ခ်က္ဆုိနားခြက္က မီးေတာက္လိုက္ျပီအေမေရ။ လက္စသတ္ ေတာ့ သေကာင့္သားက က်ဳပ္ကို ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ဳိးလုိ႔ထင္ေနတာကုိး။ပက္ကြီအုိဆုိတာ ကမၻာ့ေက်ာ္ဖိလစ္ပိုင္လက္ေဝွ႕သမား၊အေမရ။
ျဖစ္ရပံုမ်ား ပထမတစ္ေခါက္တုန္းက သူက၊က်ဳပ္ကုိ ဘာလူမ်ဳိးလဲလုိ႔ ေမးခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။က်ဳပ္က ဖမလုိ႔၊အျမန္ျပန္ေျဖတာကုိ ဖိလစ္ပင္းလုိ႔ နားၾကားလြဲခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ့။ဒီမွာတင္ က်ဳပ္လည္းေတြကနဲျဖစ္သြား မိတာအမွန္ပဲဗ်။က်ဳပ္က ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိျဖစ္ေန ခ်ိန္မွာ သူက၊ ပက္ကြီအိုကုိ သူဘယ္ေလာက္သေဘာက်ေၾကာင္း၊ဖိလစ္ပုိင္ လက္ေဝွ႔ေက်ာ္ ပက္ကြီအုိဟာ ဘယ္လုိထူးခၽြန္ေၾကာင္း၊ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုကမၻာေက်ာ္ေနေၾကာင္း စကားအမွ်င္မျပတ္၊ေရပက္မဝင္၊ေလွ်ာက္ေျပာေန ေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။
ခက္တယ္အေမ။အေမသိတဲ့အတုိင္းက်ဳပ္ဟာလိမ္ေျပာတတ္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့၊က်ဳပ္ဟာ “ဖိလစ္ပုိင္မဟုတ္ဘူး။ ဗမာလူမ်ဳိး ပါ”လုိ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ခ်င္းဒက္ကနဲတုန္႔ျပန္လုိက္ရင္ သူ႔ခမ်ာ လွ်ာရွည္မိသမွ် အရွက္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာဂဃနဏက်ဳပ္ရွင္းျပေန လုိ႔လည္း ဘာမွအက်ဳိးထူးစရာမျမင္တာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း “ဟုတ္တာေပါ့၊ ပက္ကြီအုိေတာ္ပံုမ်ား အံ့ခ်ီးမကုန္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ”ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္လုိက္ရတာေပါ့။ဗမာလူမ်ဳိးျဖစ္ရတာ က်ဳပ္မရွက္ပါဘူးအေမ။
တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္အေမေရ။ ဘယ္ႏုိင္ငံ ေရာက္ေရာက္ ဗမာလူမ်ဳိးလုိ႔မသိတာအေကာင္းဆံုးပဲအေမ။ဒီေနရာမွာေတာ့ အေမ့ကုိက်ဳပ္ေလးစားတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အညာ ကေန ျမိဳ႕တက္လာခါစ၊ အေမ့ကုိ အညာသူ အညာသူ လုိ႔ေခၚေတာ့ အေမက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ။သူတုိ႔ေခၚေနပံုက လူလူခ်င္းႏွိမ္ခ်င္တဲ့ေလသံ ဆုိတာ၊က်ဳပ္လုိလူလည္က သိေနလုိ႔ စိတ္ထဲဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္ေနတတ္ေပမဲ့၊အေမကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။အမယ္၊အေမ့ေက်းဇူးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုးျဖစ္လာေတာ့ သူတုိ႔ေလသံေျပာင္းလာတယ္ဗ်ာ။ဘာတဲ့ ေရႊြညာသူဆုိလား။
က်ဳပ္ကေတာ့အေမ့လုိ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူးဆုိရမယ္ထင္ပါရဲ့။ခက္တယ္အေမ။က်ဳပ္ထုိင္းကိုေရာက္ကာစကလည္း ႏုိင္ငံကူးစာအုပ္ အနီေရာင္ၾကီးကုိၾကည့္ျပီး က်ဳပ္ဟာ ဗမာလူမ်ဳိးဆုိတာလည္း သိေရာ၊ယုိးဒယားလဝကေတြ က်ဳပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာထား ေျပာင္းသြား လုိက္ပံုမ်ား၊ဒင္းတုိ႔ကုိ ဂုတ္ဆြဲျပီးနားဘန္နားရင္းက်င္းပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္တဲ့အထိ။
လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က၊က်ဳပ္ဂ်ပန္ကိုအလည္သြားတုန္းကလည္း ဒီအတုိင္းပဲအေမ။ကန္ဇုိင္းေလဆိပ္မွာ ဂ်ပန္လဝကကိုျဖတ္ေတာ့ အေမ့သား ေရွးျမန္မာအႏြယ္၊ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ခန္႔ခန္႔ျငား ျငားဥပဓိရုပ္ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္းျပံဳးလုိ႔ရႊင္လုိ႔ အာရိဂတ္ေတာ လုပ္တာပါပဲ။စာအုပ္အနီကုိျမင္ျပီး ဗမာမွန္းသိေတာ့မွ လွ်က္ဆားပုလင္းကုိ စစ္ေနတာမ်ား တစ္နာရီေလာက္ၾကာတယ္အေမ။အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိအစအဆံုးျမင္တဲ့ က်ဳပ္နဲ႔အေဖာ္ပါလာတဲ့ စကၤာပူသူေဌးတစ္ ေယာက္က၊ က်ဳပ္ကို ဂရုဏာသက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ အၾကည့္ခံရတာ၊ျပန္စဥ္းစားမိရင္ေတာင္ အခုထက္ထိေအာင့္သက္သက္ျဖစ္ေနတုန္း။
(ငါး)
က်ဳပ္ကုိအေမအျပစ္တင္ရင္လည္းခံရမွာပါပဲ။အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ဆံသဆရာကုိ က်ဳပ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမရွင္းျပျဖစ္ခဲ့တာ လည္းပါပါတယ္။တစ္လတစ္ၾကိမ္ သူ႔ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကုိသြားေလတုိင္း သူကေတာ့ ဖိလစ္ပုိင္အေၾကာင္း၊တစ္ေခါက္တစ္မ်ဳိးမရုိးရေအာင္ ေျပာေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။က်ဳပ္လည္း အျမဲတမ္းလုိလုိ တအင္းအင္းနဲ႔ေခါင္းလုိက္ျငိမ့္ေနလုိ႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မတုန္း။ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္သြားမဲ့ရက္ မ်ားဆုိ က်ဳပ္မွာ ဖိလစ္ပုိင္းအေၾကာင္း၊သတင္းစာေတြေရဒီယုိေတြကေန နားေထာင္ျပီး ဖတ္မွတ္သြားရသဗ်။ဒါမွ သ႔ူကုိ အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္၊ေရွာေရွာရွဴရွဴ၊ခြန္းတုန္႔ျပန္ႏိုင္မွာကုိး။က်ဳပ္ကလည္းဖူးခက္မွာအေနၾကာ၊သူနဲ႔လည္း ဆံုဖန္မ်ားလာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကားမွာ စကားေပါက္ လာေလ၊ ျပႆနာက ၾကီးလာေလပဲအေမ။
သူေျပာတဲ့ဖိလစ္ပုိင္အေၾကာင္းေတြကလည္း စံုပါေပ့အေမရာ။ပက္ကြီအုိအေၾကာင္းတင္မကေတာ့ပါဘူး။ သြားေလသူဖိလစ္ပုိင္သမၼတ မားကုိ႔စ္၊သူ႔မိန္းမ ၊အီမယ္ဒါမားကုိ႔စ္၊သူ႔ေနာက္တက္လာတဲ့ သမၼတကုိရာဇန္အာကီႏုိ၊ေနာက္အာယုိရုိအေၾကာင္းအျပင္ ဖိလစ္မွာ ေရၾကီး၊ မီးေလာင္မုန္တုိင္းတုိက္၊တရုတ္ဖိလစ္ပုိင္စစ္ေရးတင္းမာတဲ့ အေၾကာင္းေတြအထိပါပဲ။သူကတခြန္းေျပာလုိက္က်ဳပ္က တခြန္းေထာက္ခံ လုိက္ဟုတ္ေနေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာဆံပင္ညွပ္ရင္းဖုန္းမလာပါေစနဲ႔လုိ႔ဆုေတာင္းရတာအေမာဗ်အေမရ။ ဒီၾကားထဲ ကံဆုိးျပီး ေကာ့ေသာင္းကဇင္မင္းလွဳိင္တုိ႔ ဖူးခက္ဆုိင္မွာရွိတဲ့၊က်ဳပ္တူ၊အေမ့ေျမး၊ရဲေအာင္တုိ႔ဆီကမ်ား ဖုန္းဝင္လာတဲ့အခါ က်ဳပ္မွာေျခ မကုိင္မိ လက္မကိုင္မိ၊ဗမာမွန္းမရိပ္မိေအာင္၊ဘုိလုိဒြတ္ဒက္ရႊတ္ရွက္ျပန္ျပန္ေျဖရတာ တစ္ဒုကၡ။
က်ဳပ္ကုိလည္းသူကအထင္ၾကီးျပီးရင္းၾကီးေနတယ္ထင္ပါရဲ့။ၾကီးဆုိ က်ဳပ္ကုိင္တဲ့ဖုန္းေတြက ဆမ္ေဆာင္ေနာက္ဆံုးေပၚေတြခ်ည္း ႏွစ္လံုး ေတာင္ကုိင္ထားတာကုိး။တစ္ခါမ်ား သူက က်ဳပ္ဖုန္းအေကာင္းစားနဲ႔သူ႔ႏုိကီရာဖုန္းအစုတ္ေလးနဲ႔လဲပါလားလုိ႔ေတာင္ ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အထိ။က်ဳပ္ဆုိတဲဲ့ ေကာင္ကလည္း ဆံပင္ညွပ္ခဘတ္ရွစ္ဆယ္က်တာကို ဘတ္တစ္ရာတန္ေပးျပီးျပန္အမ္းတာမယူေတာ့ပဲ၊ သူ႔အေပၚ ေစတနာေကာင္းခဲ့ပါ တယ္။အေမ့သားမုိ႔ သဒၶါတရားမနည္းပါဘူးအေမ။ ဒီလုိနဲ႔က်ဳပ္သူ႔ဆုိင္ကုိဝင္ထြက္ေနလုိက္တာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ခဲ့ေရာဆုိပါေတာ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အေမေရ။ျပီးခဲ့တဲ့လ ဆံပင္သြားညွပ္တဲ့ေန႔တုန္းက က်ဳပ္လည္းသူ႔ဆုိင္ေရာက္သြားေရာ သူ႔ဆုိင္မွာလူက်ေနသဗ်။
ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဆိုင္ထဲကခံုတန္းလ်ားတခုမွာထုိင္ရင္း တယ္လီဖုန္းထဲကေန ေဖ့စ္ဘြတ္ကုိေတာင္ပြတ္ေျမာက္ပြတ္လုပ္ျပီး ေစာင့္ေနလုိက္ ေရာ ဆုိပါေတာ့။ေဖ့စ္ဘြတ္ဆုိတာ အင္တာနက္ေပၚမွာ လူေတြအခ်င္းခ်င္း၊အျပန္အလွန္ဆက္သြယ္ၾကတဲ့ဟာ ဆုိပါေတာ့အေမရာ။ အင္တာနက္ဆုိတာေတာ့ အေမနားလည္ေအာင္ က်ဳပ္ရွင္းမျပတတ္ေတာ့့ဘူး။အေမနည္းနည္းပါးပါးရိပ္စားမိေအာင္ေျပာရရင္၊မုိးေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ျဂိဳဟ္တုက ေနထိန္းခ်ဳပ္ျပီး ဓာတ္ပံုေတြစာေတြကုိ ကြန္ျပဴတာမွာေပၚေအာင္လုပ္တာဆုိပါေတာ့။ကြန္ျပဴတာဆိုတာလည္း လက္ႏွိပ္စက္နဲ႔ မွန္ခ်ပ္ကုိ တြဲထားတဲ့ဟာလုိ႔သာ အေမ့မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္လုိက္ေပေတာ့။ထားလုိက္ပါအေမရာ။အဲဒါေတြက ဘာမွအေရး မၾကီးပါဘူး။
အဲ၊အဲဒီေဖ့စ္ဘြတ္ကုိ က်ဳပ္ၾကည့္ေနတုန္း ဆံသဆရာဟာ၊ ဆံပင္ညွပ္ေနရာကေန၊က်ဳပ္ေဘးကုိ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာသလဲမဆုိႏိုင္ ဘူး။ က်ဳပ္လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းကုိ ဆတ္ကနဲၾကည့္လုိက္ျပီး ဟာ၊ဗမာစာေတြပါလား တဲ့ဗ်။က်ဳပ္ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲအေမ။ရုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ဘယ္လိုရွင္းျပရပါ့မတုန္း ၾကံရာမရျဖစ္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကုိလွမ္းအကဲခတ္လိုက္ေတာ့၊နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ႏွာထားေျပာင္းသြားသလိုပဲအေမရ။ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္ပါလိိမ့္မယ္အေမ။က်ဳပ္ကေတာ့ ဟန္မပ်က္ျပန္လာလုိက္တာပါပဲ။
(ေျခာက္)
အဲဒီကတည္းက သူ႔ဆုိင္ကုိ က်ဳပ္သြားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေပမဲ့၊မေန႔ကေတာ့၊ဆံပင္ညွပ္ဖုိ႔၊က်ဳပ္တေခါက္ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္္။ လာမဲ့(၇)ရက္ ေန႔ ဖူးခက္မွာလုပ္မဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ကုိေအာ္ပီက်ယ္ဆုိတဲ့ကာတြန္းဆရာ၊ကုိစိန္ဝင္းတုိ႔ကိုသာခ်ဳိတုိ႔လို နာမည္ၾကီးစာေရးဆရာေတြ အျပင္ ကုိေနမ်ဳိးဇင္ ဆုိတဲ့ဗုိလ္ၾကီးေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါလာၾကမတဲ့။အဲဒီပြဲကုိသြားတဲ့အခါ နည္းနည္းပါးပါး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ေန ေအာင္လို႔ပါ။ က်ဳပ္စုိးရိမ္တာ မွန္ေနျပီထင္တယ္အေမရ။ဒီတစ္ေခါက္မွာ အဲဒီထုိင္းဆံသဆရာဟာ ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္း က်ဳပ္ကုိတခြန္းမွ မဟေတာ့ဘူးဗ်။
က်ဳပ္ကပဲ လိပ္ျပာမလံုတာလား၊သူပဲ ဆံပင္လာညွပ္တဲ့ေဖာက္သည္ေတြမ်ားလုိ႔ ႏွဳတ္နည္းေနသလား ၊တစ္ခုခုေတာ့တစ္ခုခုပဲအေမ။ က်ဳပ္သတိထားမိသေလာက္ေတာ့၊က်ဳပ္သြားခဲ့သမွ်ေလးႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ဖိလစ္ပိုင္အေၾကာင္း၊သူမေျပာတာ ဒီတစ္ေခါက္တည္း ပဲ ရွိတယ္အေမရ။သူ႔မ်က္လံုးေတြကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာ က်ဳပ္ျဖင့္ တယ္မသကၤာလွဘူး။ဒီကိစၥေၾကာင့္ က်ဳပ္မွာ ဘာမွအလုံးအရပ္ ေလ်ာ့သြားစရာအေၾကာင္းမရွိေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကုိ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္ရတယ္အေမ။အဲဒါ အခု၊က်ဳပ္ေခါင္းေျခာက္ေနရတဲ့ ျပႆနာပါပဲအေမ။ေနာက္လက်ရင္ က်ဳပ္သူ႔ဆုိင္ကုိ အိေျႏၵမပ်က္ဆက္သြားေန ရင္ေကာင္းမလား။
တျခားဆံပင္ညွပ္ဆုိင္တစ္ခုခုကုိ ေျပာင္းညွပ္ရင္ေကာင္းမလား၊စဥ္းစားလုိ႔မရေသးပါဘူး။ဒီျပႆနာအတြက္ က်ဳပ္မွာ အျပစ္ရွိသလားအေမ။
ခက္ပါတယ္အေမရာ။အေမ့ကုိ က်ဳပ္ဘယ္လုိေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ေခတ္ၾကီးက ေျပာင္းေနတာေတာ့အမွန္ပဲအေမ။အေမ တုိ႔ေခတ္တုန္းကေတာ့၊ယုိးဒယားအေၾကာင္း ကုိ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္လုပ္ျပီးစာမဖြဲ႔ခဲ့ၾကေပမဲ့၊အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ယုိးဒယားေတြ ေကာင္းစား ေနၾကျပီအေမ။ဗမာျပည္အႏွံ႔ကေန၊ယုိးဒယားဖက္မွာ၊အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ဖူးခက္တစ္ျမိဳ႕တည္းမွာတင္ သံုးသိန္းေလာက္ေတာင္ရွိ သတဲ့ဗ်ာ။
အင္း၊အေမ့ကုိသာ၊တုိင္တည္ျပီး ေျပာေနရတာ။အေမလည္းၾကားႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမဆံုးတာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ျပီပဲ။ ေလာကၾကီးက၊ခက္တယ္အေမ။ တခါတခါအႏိုင္ရသင့္တဲ့သူေတြက အႏိုင္မရပဲ။မႏိုင္သင့္တဲ့သူေတြႏုိင္ ေနတတ္တယ္ထင္ပါရဲ့။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရာဇဝင္အဆက္ဆက္၊က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြကုိေမာ္မၾကည့္ရဲခဲ့တဲ့၊ယုိးဒယားျပည္က၊ထိုင္းဆံပင္ညွပ္ဆရာလုိ ဘာမွ အဆင့္မရွိတဲ့သူက က်ဳပ္လို ေခတ္ပညာတတ္၊သမာအာဇီဝအလုပ္နဲ႔ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္စားႏိုင္တဲ့ဗမာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကုိ ဒီလို မ်က္လံုးမ်ဳိးနဲ႔ အၾကည့္ခံရတာကိုက ရာဇဝင္ရုိင္းလွပါတယ္္အေမရာ။ ။
၇ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀၁၄ေန႔ထုတ္ သည္ေလးဒီးစ္ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္မွ။ ။
(မင္းဒင္)
0 comments:
Post a Comment