ႏုိင္ငံမရိွတဲ့ လူ
|
6:04 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Written by ေမာင္ခိုင္လတ္
အမွန္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာလုိ စိတ္လည္း မရိွလွပါ။ သူသည္ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ သူေတြထဲက စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းဆံုး လူသား တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
ခုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း စာတမ္း တစ္ေစာင္ ေရးျဖစ္ရန္ တစ္စံု တစ္ရာက လႈ႔ံေဆာ္ ေနေလသည္။ ဒါက သူ႔အေၾကာင္းမွ ဆက္ၿပီး လူငယ္ေတြကို စကား လက္ေဆာင္ ပါးလုိ၍ ျဖစ္သည္။ အမွန္ ေျပာရလွ်င္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သာမက မည္သူ႔ အတြက္မွ အေရးမပါ လွပါ။ မည္သူမွ် လည္း သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခုတ္တရ ေျပာေနမည္ လည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနရ ေသးသနည္း။ တစ္ခုပဲ ရိွပါသည္။ သူ၏ ဆုိး၀ါးလွေသာ အတိတ္ကို လူငယ္ေတြ၏ အနာဂတ္အျဖစ္ မက်န္ရစ္ေစလုိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
သူကား အလြတ္သင္ ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အလြတ္သင္ ဆရာပီပီ လူငယ္ေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံမႈက အထိုက္ အေလ်ာက္ေတာ့ ရိွေနသည္။ ဤအခ်က္သည္ စိုးရိမ္စရာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ျဖစ္သည္။
လူငယ္ ဆုိသည္မွာ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ လူငယ္ဆုိသည္မွာ) ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာေရးစနစ္ျဖင့္ သင္ၾကား ေလ့ကၽြမ္းလာၾကသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ႏႈတ္တိုက္ အာဂံု ေဆာင္ရန္ သင္ၾကားေပး ခံရၿပီး ဤနည္းjဖင့္ အတန္းတက္ လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကိုယ္ပုိင္ အေတြး အေခၚ ကိုယ္ပုိင္ အယူအဆျဖင့္ ရပ္တည္ ရွင္သန္ရန္ သင္ၾကား ခံရဖူးျခင္းလည္း မရိွ။ သို႔ေသာ္ ငယ္ရြယ္ၿပီး အေတြ႕အၾကံဳ နည္းပါးသူမ်ားပီပီ သူတုိ႔ႏွင့္စိတ္ သေဘာခ်င္း အသင့္အတင့္ တူမွ်႐ံုႏွင့္ အတုခိုးရန္၊ စံပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္ ရည္ရြယ္ သတ္မွတ္ရန္ ၫြတ္ႏူး လြယ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ လူဆိုသည္က သိျမင္ နားလည္ သေလာက္သာ ေတြးေတာ ႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံတကာ ပညာေရးမွာေတာ့ အတန္းစဥ္ အလိုက္ မည္သည့္ အမ်ဳိးအစား စာအုပ္ မည္ေရြ႕ မည္မွ် ဖတ္ဖူးရမည္။ ဖတ္ကို ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္ စာရင္း စသည္တုိ႔ကို သင္႐ိုး မာတိကာတြင္ ထည့္သြင္းေရး ဆြဲေလ့ရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာေတာ့ အုိမင္းေဆြး ျမည့္ေနေသာ စံနစ္ ေဟာင္းႀကီး အတုိင္းသာ။... ထားေတာ့။
သည္မွာ အလြတ္သင္ ဆရာေတြ တစ္စခန္း ထေတာ့သည္။ (ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အက္ေဆး ဆရာ တစ္ေယာက္က ေသာင္းက်န္း ခ်င္တုိင္း ေသာင္းက်န္း ခြင့္ေပးထား သည္ဟုပင္ သံုးႏႈန္း ခဲ့ဖူး သည္) အလြတ္သင္ဆရာ တစ္ေယာက္၏ သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္း ထားျခင္း မဟုတ္ေသာ အရည္ အခ်င္းေတြက အမ်ားသားပင္။
႐ုပ္ေခ်ာ ရမည္။ ဒါက ျပင္ဆင္ ေျပာင္းလဲ၍ မရသည္မို႔ ေခတ္ေပၚ ဓာတု ပစၥည္း ေတြႏွင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး မြမ္းမံ ျခယ္သရမည္။ ေၾကာ့ရွင္း ေနရမည္၊ အ၀တ္အစား စမတ္က်ရမည္၊ (အ၀တ္အစား တစ္ေန႔ တစ္စံု လဲလွယ္ ရမည္)၊ အသံေကာင္း ရမည္၊ သီခ်င္း ဆုိတတ္ ရမည္၊ ဟာသ ျပက္လံုးေတြ ေျပာတတ္ရမည္။ အလြတ္သင္ ဆရာ၏ ကုိယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး၊ ဆရာ ပီသမႈ၊ အနစ္နာခံ မႈေတြသည္ ဟိုး ကမာၻတစ္ဖက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြႏွင့္ တုိင္းတာသူဆုိလွ်င္ တျခားကမာၻက ေရာက္လာေသာ ၿဂိဳဟ္သား တစ္ဦးႏွယ္ အၾကည့္ခံ ရမည္။ အဆိုးဆံုးက ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ္တုိင္က ဒိတ္ေအာက္ ႀကီးဟု အထင္ရိွ ေနၾကျခင္းပင္။ တိုက္ပံု အက်ႌႏွင့္ ပုဆိုးႏွင့္ ဆုိလွ်င္ ခပ္တံုးတံုး ဆရာ၊ ခပ္ညံ့ညံ့ ဆရာဟု သတ္မွတ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အလြတ္သင္ ဆရာမွာ သူ႔ဆရာေတြ နည္းတူ ေပ်ာ္ေတာ္ ဆက္သာသာ ျဖစ္သည္။ Joke ေတြ ေျပာ မည္၊ လူငယ္ေတြ ဘ၀င္ခိုက္မည့္ စကားလံုးေတြ ေရြးသံုးမည္၊ လူငယ္ ေတြႏွင့္ လက္ပြန္း တတီး ေနမည္။ ဒါက ၂၀ ရာစု ဆည္းဆာမွ ၂၁ ရာစု အ႐ုဏ္ထိ အလြတ္သင္ ဆရာတုိ႔၏ ပံုရိပ္ ၀ိညာဥ္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕တေလ ႁခြင္းခ်က္ေတာ့ ရိွႏုိင္ ပါသည္။ ေယဘု ယ်သည္ ႁခြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါ။ ေယဘုယ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ အတိ ဒုကၡ ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ကမာၻ ဘက္ျခမ္းမွာ မရိွ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွင့္ အလြန္ ေ၀းလ်ားလြန္းလွေသာ ေထာင့္က်ဥ္း တစ္ေနရာမွာ ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္ ကေလး ရိွေန ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါ ကမွ အဆက္အဆံ မရိွေလဟန္ ေနထိုင္တတ္ သည္။ ေနာက္ အေျခအေနေတြ ျပန္ လည္ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးလာၿပီ ဆုိသည္ ႏွင့္ သူက ဘြားခနဲ ေပၚလာတတ္သည္။ လူငယ္ တခ်ဳိ႕က မိုးက် ေရႊကိုယ္ဟု အမည္ေပးၾကသည္။ အဓိပၸာယ္ကို ျပည့္ျပည့္ ၀၀ နားလည္ပံု မရဘဲ သူက ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ၾကည္ႏူး ေနတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕တေလက ေအာင္ပြဲရိွရာတြင္ အျမဲတေစ ေရာက္ရိွေနတတ္သည့္ မူဆုိလီနီႏွင့္ သူ႔အမည္ကို တြဲဖက္ၿပီး ဘသန္းလီနီဟု သူ႔ေနာက္ကြယ္တြင္ အမည္ေျပာင္ႏွင့္ ေခၚေ၀ၚ တတ္ၾကသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ေရာ ေနာက္ကြယ္တြင္ပါ ထုိအမည္ေျပာင္ကို မေခၚေ၀ၚ ဖို႔ အတန္တန္ သတိေပး ေနသည္ ၾကားက တစ္ေန႔တြင္ လူငယ္ တစ္ဦးက သူ႔ေရွ႕ တြင္ ထုိအမည္ေျပာင္ကို အမွတ္မထင္ ႏႈတ္က ထြက္သြားသည္။ နဂိုက ျပာႏွမ္းႏွမ္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္းမည္းေမွာင္ သြားေတာ့ သည္။ အားနာလြန္းစြာျဖင့္ သူ႔ဘက္ကို မၾကည့္မိေအာင္ သတိထား ေနသည့္ၾကားက သူ၏ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနပံုကို ျမင္ေနရ သည္။ သူလည္း စာဖတ္သည္မုိ႔ လီနီ ဟူေသာ စကားစ္လံုးႏွင့္ သူ႔အမည္ တြဲဖက္ထားျခင္း၏ ပညတ္ အနက္ကိုေတာ့ သိမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိမွဆက္၍ ဂယက္အနက္ထိ ထိုးေဖာက္ သိျမင္မည္ဆုိလည္း သိေလာက္ေပသည္။ သူက အေတြးအေခၚ မေကာင္း သည့္ တုိင္ လံုး၀ မေတြးေခၚ ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပ။
သူက ကုိယ္ရည္ ကုိယ္ေသြး သာမန္ အဆင့္၊ ဉာဏ္ရည္ကိန္း ျမင့္ျမင့္မားမား မရိွလွေသာ္လည္း သူ၏ အက်ဳိး စီးပြားႏွင့္ ပတ္သက္ လွ်င္ေတာ့ တံု႔ျပန္အား ေကာင္းသူ တြက္ခ်က္ရာတြင္ အေသးစိတ္ တိက်လြန္း သူေတာ့ ျဖစ္ သည္။ သူ၏ အတၱဥခြံ ထဲမွေန၍ ကမာၻ ေလာကႀကီးကို ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္႐ႈေလ႕ ရိွၿပီး သူ႔အတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရ သည့္ ေနရာမ်ားကို အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳတင္ ရွာေဖြထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏ စီးပြားမွာ ဒီေရလို တရိပ္ရိပ္ မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ေတာ့ တုိးပြား ေနေလ့ရိွသည္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေလာက္က သူ အဆုိတင္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ လူမႈ အေထာက္ အကူျပဳ အဖြဲ႕အစည္းကေလးတစ္ခု ဖြဲ႕စည္း ခဲ့သည္။ သူ စတင္ အဆုိျပဳသည္မို႔ အဖြဲ႕ အစည္း၏ ဥကၠ႒ ေနရာတြင္ သူ႔ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္ လုိက္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္ မွာပင္ အဖြဲ႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ စည္းကမ္းမ်ား ေရးဆြဲ ထုတ္ျပန္ လိုက္သည္။ သူ ေရးဆြဲေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားထဲတြင္ တစ္ခုမွာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ကင္းရွင္းရမည္ ဟူ၍ ပါရိွေလသည္။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ေရးဆြဲ ေၾကညာၿပီး တစ္ပတ္ အတြင္း အဖြဲ႕၀င္ လူငယ္ သံုးဦး ႏုတ္ထြက္ သြားေတာ့သည္။ ေျခာက္လ ၾကာေသာအခါ အဖြဲ႕တြင္ သူတစ္ ေယာက္တည္း က်န္ရစ္သည္။ သူ၏ အတၱ ႀကီးမားမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါး မႈ၊ အနစ္နာခံလုိ စိတ္မရိွမႈတုိ႔ႏွင့္ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ အေျခခံ ကင္းမဲ့ ေနသူက လူမႈ အေထာက္အကူျပဳ အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႕စည္းရန္ သူ စိတ္ကူးမိပံုကေတာ့ တကယ့္ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ေအာင္ ျမင္ေနသူ တစ္ေယာက္ပမာ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ ရိွေနျမဲ။ ဘယ္အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ ျဖစ္သူက အရာရာကို စင္းေမွးေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ မယံုသကၤာ ၾကည့္ေနျမဲ။ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္သလုိ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ယံုၾကည္ပံု မရ။ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ ၀င့္ႂကြားေနပံုမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ အားေပး အားေျမႇာက္ ျပဳေနဟန္က မသိမသာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
သိပ္မၾကာေသးမီက သူ႔အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ႏွင့္ဆုိင္ေသာ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးတစ္ခု ထပ္မံ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ျပန္သည္။ သူက အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူျပန္သည္။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ေရးဆြဲရာတြင္ ပထမ အႀကိမ္ကလိုပင္ သူ၏ ဥခြံထဲမွ ေန၍ ေရးဆြဲလိုက္ ျပန္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔ဘ၀ေလးကို လံုျခံဳမႈ ရိွေစရန္ ျခံခတ္လိုက္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ခတ္လိုက္ေသာ စည္း႐ိုးေၾကာင့္ပင္ သူ႔အဖြဲ႕ ကေလးမွာ မလံုမျခံဳျဖင့္ ယိမ္းခါ သြားရေတာ့သည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြေတြက ပင္လယ္ထဲမွာ သြားေနပါလားဟု အၾကံေပး သလုိလုိႏွင့္ ႐ႈတ္ခ်ၾကေတာ့သည္။ ၾကာေလေလ သူ႔မွာ ဘာရပ္တည္ခ်က္မွ မရိွေၾကာင္း၊ မူဟူ၍ ခုိင္ခိုင္ျမဲ ျမဲ မရိွေၾကာင္း အားလံုးက သိလာၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးမွ မရိွေတာ့ဟုဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ အသက္ရွင္ ေနထုိင္မည္နည္း။
လူငယ္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာအုပ္ေတြ အတူဖတ္ၾကသည္။ အားလံုးနီးပါးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ (ေနာင္အခါ စာအုပ္တုိက္ ေတြက လက္ေဆာင္ရ ေသာ) စာအုပ္ေတြက အမ်ားစုျဖစ္သည္။
ကမာၻေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၏ အတၳဳပၸတၱိ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကသည္။ အာဏာရွင္ေတြလည္းပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ လည္းပါ သည္။ ရဲေခါင္ ေျပာက္က်ား ေခ်ေဂြဗား ရား၊ အလံမလွဲ စတမ္း ေခ်ာအိမာန္၊ ေဂ်ဖူးခ်စ္၏ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္း၊ အန္းဖရန္႔၏ ေမွာင္ထဲက မွတ္တမ္း စသည္တုိ႔ကို ဖတ္ၾက သည္။ အတၳဳပၸတၱိ ေတြထဲမွာ လီနင္၊ စတာလင္၊ ဟစ္တလာ၊ ကတ္စထ႐ို၊ ဟုိခ်ီမင္း၊ ေမာ္စီ တုန္း၊ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ တုိ႔ကို ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ျပည္သူေတြ အတြက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔ စား ရဲ၀ံ့ခဲ့ ၾကေသာ၊ ေနာက္ဆံုး လူသတ္ကြင္းထဲသို႔ အင္တာ ေနရွင္နယ္ သီခ်င္းဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ ၀င္သြားေသာ၊ အႏွိပ္စက္ခံ၊ အညႇဥ္းပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစင္ေပၚတြင္ အသက္ စြန္႔လႊတ္ ခဲ့ၾကေသာ ျပည္သူခ်စ္ ေသာ သူရဲေကာင္း ေတြ၏ ဘ၀ အတၳဳပၸတၱိ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတကြ ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ သူက စာၾကမ္းပိုး (Bookish) မဟုတ္သလို စာအုပ္ဘ၀င္ (Book Snobbig) သမားလည္း မဟုတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြ ကေတာ့ ဖတ္သည္။ ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေရးက်မ္းေတြ၊ အေတြးအျမင္ စာအုပ္ေတြ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေတြ ဖတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတကြ ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ (ဤ သုိ႔ေသာ္သည္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ေသာ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္သည္) တစ္ခုပဲ ကြာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းေတြ၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈႏွင့္ ေသဆံုးသည့္တိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ မယိမ္းမယုိင္ သစၥာ ရိွခဲ့မႈတုိ႔ကို ေလးစား ဦးၫႊတ္ၿပီး စံနမူနာအျဖစ္ ႏွလံုးသြင္း ေနၾကခ်ိန္မွာ သူလည္း တစ္ခုခုကို စူးစူး နစ္နစ္ ခံစားခဲ့ ပံုရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံရေသာ ရဲရင့္ ႏွလံုးသားေတြကို ေလးျမတ္စြာ အားက် ရင္ခုန္ ေနၾကခ်ိန္တြင္ ကုိယ့္လူက ထုိသူ ေတြ၏ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခံစားခဲ့ရေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡ အေပါင္း တုိ႔ကို သင္ခန္းစာ ယူခဲ့ေလသည္တကား။
ေမာင္ခိုင္လတ္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီလ 2013)
အမွန္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာလုိ စိတ္လည္း မရိွလွပါ။ သူသည္ သန္းေပါင္း မ်ားစြာေသာ သူေတြထဲက စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းဆံုး လူသား တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။
ခုေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း စာတမ္း တစ္ေစာင္ ေရးျဖစ္ရန္ တစ္စံု တစ္ရာက လႈ႔ံေဆာ္ ေနေလသည္။ ဒါက သူ႔အေၾကာင္းမွ ဆက္ၿပီး လူငယ္ေတြကို စကား လက္ေဆာင္ ပါးလုိ၍ ျဖစ္သည္။ အမွန္ ေျပာရလွ်င္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သာမက မည္သူ႔ အတြက္မွ အေရးမပါ လွပါ။ မည္သူမွ် လည္း သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခုတ္တရ ေျပာေနမည္ လည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနရ ေသးသနည္း။ တစ္ခုပဲ ရိွပါသည္။ သူ၏ ဆုိး၀ါးလွေသာ အတိတ္ကို လူငယ္ေတြ၏ အနာဂတ္အျဖစ္ မက်န္ရစ္ေစလုိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
သူကား အလြတ္သင္ ဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အလြတ္သင္ ဆရာပီပီ လူငယ္ေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံမႈက အထိုက္ အေလ်ာက္ေတာ့ ရိွေနသည္။ ဤအခ်က္သည္ စိုးရိမ္စရာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္ျဖစ္သည္။
လူငယ္ ဆုိသည္မွာ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ လူငယ္ဆုိသည္မွာ) ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာေရးစနစ္ျဖင့္ သင္ၾကား ေလ့ကၽြမ္းလာၾကသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ႏႈတ္တိုက္ အာဂံု ေဆာင္ရန္ သင္ၾကားေပး ခံရၿပီး ဤနည္းjဖင့္ အတန္းတက္ လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကိုယ္ပုိင္ အေတြး အေခၚ ကိုယ္ပုိင္ အယူအဆျဖင့္ ရပ္တည္ ရွင္သန္ရန္ သင္ၾကား ခံရဖူးျခင္းလည္း မရိွ။ သို႔ေသာ္ ငယ္ရြယ္ၿပီး အေတြ႕အၾကံဳ နည္းပါးသူမ်ားပီပီ သူတုိ႔ႏွင့္စိတ္ သေဘာခ်င္း အသင့္အတင့္ တူမွ်႐ံုႏွင့္ အတုခိုးရန္၊ စံပုဂၢိဳလ္ အျဖစ္ ရည္ရြယ္ သတ္မွတ္ရန္ ၫြတ္ႏူး လြယ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ လူဆိုသည္က သိျမင္ နားလည္ သေလာက္သာ ေတြးေတာ ႏုိင္သည္ မဟုတ္လား။
ႏုိင္ငံတကာ ပညာေရးမွာေတာ့ အတန္းစဥ္ အလိုက္ မည္သည့္ အမ်ဳိးအစား စာအုပ္ မည္ေရြ႕ မည္မွ် ဖတ္ဖူးရမည္။ ဖတ္ကို ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္ စာရင္း စသည္တုိ႔ကို သင္႐ိုး မာတိကာတြင္ ထည့္သြင္းေရး ဆြဲေလ့ရိွသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာေတာ့ အုိမင္းေဆြး ျမည့္ေနေသာ စံနစ္ ေဟာင္းႀကီး အတုိင္းသာ။... ထားေတာ့။
သည္မွာ အလြတ္သင္ ဆရာေတြ တစ္စခန္း ထေတာ့သည္။ (ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ အက္ေဆး ဆရာ တစ္ေယာက္က ေသာင္းက်န္း ခ်င္တုိင္း ေသာင္းက်န္း ခြင့္ေပးထား သည္ဟုပင္ သံုးႏႈန္း ခဲ့ဖူး သည္) အလြတ္သင္ဆရာ တစ္ေယာက္၏ သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္း ထားျခင္း မဟုတ္ေသာ အရည္ အခ်င္းေတြက အမ်ားသားပင္။
႐ုပ္ေခ်ာ ရမည္။ ဒါက ျပင္ဆင္ ေျပာင္းလဲ၍ မရသည္မို႔ ေခတ္ေပၚ ဓာတု ပစၥည္း ေတြႏွင့္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး မြမ္းမံ ျခယ္သရမည္။ ေၾကာ့ရွင္း ေနရမည္၊ အ၀တ္အစား စမတ္က်ရမည္၊ (အ၀တ္အစား တစ္ေန႔ တစ္စံု လဲလွယ္ ရမည္)၊ အသံေကာင္း ရမည္၊ သီခ်င္း ဆုိတတ္ ရမည္၊ ဟာသ ျပက္လံုးေတြ ေျပာတတ္ရမည္။ အလြတ္သင္ ဆရာ၏ ကုိယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး၊ ဆရာ ပီသမႈ၊ အနစ္နာခံ မႈေတြသည္ ဟိုး ကမာၻတစ္ဖက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြႏွင့္ တုိင္းတာသူဆုိလွ်င္ တျခားကမာၻက ေရာက္လာေသာ ၿဂိဳဟ္သား တစ္ဦးႏွယ္ အၾကည့္ခံ ရမည္။ အဆိုးဆံုးက ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ္တုိင္က ဒိတ္ေအာက္ ႀကီးဟု အထင္ရိွ ေနၾကျခင္းပင္။ တိုက္ပံု အက်ႌႏွင့္ ပုဆိုးႏွင့္ ဆုိလွ်င္ ခပ္တံုးတံုး ဆရာ၊ ခပ္ညံ့ညံ့ ဆရာဟု သတ္မွတ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ အလြတ္သင္ ဆရာမွာ သူ႔ဆရာေတြ နည္းတူ ေပ်ာ္ေတာ္ ဆက္သာသာ ျဖစ္သည္။ Joke ေတြ ေျပာ မည္၊ လူငယ္ေတြ ဘ၀င္ခိုက္မည့္ စကားလံုးေတြ ေရြးသံုးမည္၊ လူငယ္ ေတြႏွင့္ လက္ပြန္း တတီး ေနမည္။ ဒါက ၂၀ ရာစု ဆည္းဆာမွ ၂၁ ရာစု အ႐ုဏ္ထိ အလြတ္သင္ ဆရာတုိ႔၏ ပံုရိပ္ ၀ိညာဥ္လုိ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕တေလ ႁခြင္းခ်က္ေတာ့ ရိွႏုိင္ ပါသည္။ ေယဘု ယ်သည္ ႁခြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါ။ ေယဘုယ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ အတိ ဒုကၡ ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ကမာၻ ဘက္ျခမ္းမွာ မရိွ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ႏွင့္ အလြန္ ေ၀းလ်ားလြန္းလွေသာ ေထာင့္က်ဥ္း တစ္ေနရာမွာ ကုပ္ကုပ္႐ုပ္႐ုပ္ ကေလး ရိွေန ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါ ကမွ အဆက္အဆံ မရိွေလဟန္ ေနထိုင္တတ္ သည္။ ေနာက္ အေျခအေနေတြ ျပန္ လည္ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးလာၿပီ ဆုိသည္ ႏွင့္ သူက ဘြားခနဲ ေပၚလာတတ္သည္။ လူငယ္ တခ်ဳိ႕က မိုးက် ေရႊကိုယ္ဟု အမည္ေပးၾကသည္။ အဓိပၸာယ္ကို ျပည့္ျပည့္ ၀၀ နားလည္ပံု မရဘဲ သူက ျပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ၾကည္ႏူး ေနတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕တေလက ေအာင္ပြဲရိွရာတြင္ အျမဲတေစ ေရာက္ရိွေနတတ္သည့္ မူဆုိလီနီႏွင့္ သူ႔အမည္ကို တြဲဖက္ၿပီး ဘသန္းလီနီဟု သူ႔ေနာက္ကြယ္တြင္ အမည္ေျပာင္ႏွင့္ ေခၚေ၀ၚ တတ္ၾကသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ေရာ ေနာက္ကြယ္တြင္ပါ ထုိအမည္ေျပာင္ကို မေခၚေ၀ၚ ဖို႔ အတန္တန္ သတိေပး ေနသည္ ၾကားက တစ္ေန႔တြင္ လူငယ္ တစ္ဦးက သူ႔ေရွ႕ တြင္ ထုိအမည္ေျပာင္ကို အမွတ္မထင္ ႏႈတ္က ထြက္သြားသည္။ နဂိုက ျပာႏွမ္းႏွမ္း သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္းမည္းေမွာင္ သြားေတာ့ သည္။ အားနာလြန္းစြာျဖင့္ သူ႔ဘက္ကို မၾကည့္မိေအာင္ သတိထား ေနသည့္ၾကားက သူ၏ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနပံုကို ျမင္ေနရ သည္။ သူလည္း စာဖတ္သည္မုိ႔ လီနီ ဟူေသာ စကားစ္လံုးႏွင့္ သူ႔အမည္ တြဲဖက္ထားျခင္း၏ ပညတ္ အနက္ကိုေတာ့ သိမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိမွဆက္၍ ဂယက္အနက္ထိ ထိုးေဖာက္ သိျမင္မည္ဆုိလည္း သိေလာက္ေပသည္။ သူက အေတြးအေခၚ မေကာင္း သည့္ တုိင္ လံုး၀ မေတြးေခၚ ႏုိင္တာေတာ့ မဟုတ္ေပ။
သူက ကုိယ္ရည္ ကုိယ္ေသြး သာမန္ အဆင့္၊ ဉာဏ္ရည္ကိန္း ျမင့္ျမင့္မားမား မရိွလွေသာ္လည္း သူ၏ အက်ဳိး စီးပြားႏွင့္ ပတ္သက္ လွ်င္ေတာ့ တံု႔ျပန္အား ေကာင္းသူ တြက္ခ်က္ရာတြင္ အေသးစိတ္ တိက်လြန္း သူေတာ့ ျဖစ္ သည္။ သူ၏ အတၱဥခြံ ထဲမွေန၍ ကမာၻ ေလာကႀကီးကို ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္႐ႈေလ႕ ရိွၿပီး သူ႔အတြက္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရ သည့္ ေနရာမ်ားကို အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳတင္ ရွာေဖြထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏ စီးပြားမွာ ဒီေရလို တရိပ္ရိပ္ မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ေတာ့ တုိးပြား ေနေလ့ရိွသည္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ေခ်။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေလာက္က သူ အဆုိတင္ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ လူမႈ အေထာက္ အကူျပဳ အဖြဲ႕အစည္းကေလးတစ္ခု ဖြဲ႕စည္း ခဲ့သည္။ သူ စတင္ အဆုိျပဳသည္မို႔ အဖြဲ႕ အစည္း၏ ဥကၠ႒ ေနရာတြင္ သူ႔ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္ လုိက္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္ မွာပင္ အဖြဲ႕၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ စည္းကမ္းမ်ား ေရးဆြဲ ထုတ္ျပန္ လိုက္သည္။ သူ ေရးဆြဲေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားထဲတြင္ တစ္ခုမွာ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ကင္းရွင္းရမည္ ဟူ၍ ပါရိွေလသည္။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ေရးဆြဲ ေၾကညာၿပီး တစ္ပတ္ အတြင္း အဖြဲ႕၀င္ လူငယ္ သံုးဦး ႏုတ္ထြက္ သြားေတာ့သည္။ ေျခာက္လ ၾကာေသာအခါ အဖြဲ႕တြင္ သူတစ္ ေယာက္တည္း က်န္ရစ္သည္။ သူ၏ အတၱ ႀကီးမားမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ နည္းပါး မႈ၊ အနစ္နာခံလုိ စိတ္မရိွမႈတုိ႔ႏွင့္ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ အေျခခံ ကင္းမဲ့ ေနသူက လူမႈ အေထာက္အကူျပဳ အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႕စည္းရန္ သူ စိတ္ကူးမိပံုကေတာ့ တကယ့္ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ပင္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ေအာင္ ျမင္ေနသူ တစ္ေယာက္ပမာ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ ရိွေနျမဲ။ ဘယ္အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ ျဖစ္သူက အရာရာကို စင္းေမွးေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ မယံုသကၤာ ၾကည့္ေနျမဲ။ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္သလုိ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ယံုၾကည္ပံု မရ။ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ ၀င့္ႂကြားေနပံုမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ အားေပး အားေျမႇာက္ ျပဳေနဟန္က မသိမသာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
သိပ္မၾကာေသးမီက သူ႔အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ႏွင့္ဆုိင္ေသာ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးတစ္ခု ထပ္မံ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ျပန္သည္။ သူက အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူျပန္သည္။ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ေရးဆြဲရာတြင္ ပထမ အႀကိမ္ကလိုပင္ သူ၏ ဥခြံထဲမွ ေန၍ ေရးဆြဲလိုက္ ျပန္သည္။ သူကေတာ့ သူ႔ဘ၀ေလးကို လံုျခံဳမႈ ရိွေစရန္ ျခံခတ္လိုက္ပံုရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ခတ္လိုက္ေသာ စည္း႐ိုးေၾကာင့္ပင္ သူ႔အဖြဲ႕ ကေလးမွာ မလံုမျခံဳျဖင့္ ယိမ္းခါ သြားရေတာ့သည္။ သူ႔ မိတ္ေဆြေတြက ပင္လယ္ထဲမွာ သြားေနပါလားဟု အၾကံေပး သလုိလုိႏွင့္ ႐ႈတ္ခ်ၾကေတာ့သည္။ ၾကာေလေလ သူ႔မွာ ဘာရပ္တည္ခ်က္မွ မရိွေၾကာင္း၊ မူဟူ၍ ခုိင္ခိုင္ျမဲ ျမဲ မရိွေၾကာင္း အားလံုးက သိလာၾကသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္ ယံုၾကည္မႈမ်ဳိးမွ မရိွေတာ့ဟုဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ အသက္ရွင္ ေနထုိင္မည္နည္း။
လူငယ္ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာအုပ္ေတြ အတူဖတ္ၾကသည္။ အားလံုးနီးပါးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ယူ စုေဆာင္းခဲ့ေသာ (ေနာင္အခါ စာအုပ္တုိက္ ေတြက လက္ေဆာင္ရ ေသာ) စာအုပ္ေတြက အမ်ားစုျဖစ္သည္။
ကမာၻေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ၏ အတၳဳပၸတၱိ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကသည္။ အာဏာရွင္ေတြလည္းပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ လည္းပါ သည္။ ရဲေခါင္ ေျပာက္က်ား ေခ်ေဂြဗား ရား၊ အလံမလွဲ စတမ္း ေခ်ာအိမာန္၊ ေဂ်ဖူးခ်စ္၏ ႀကိဳးစင္ေပၚက မွတ္တမ္း၊ အန္းဖရန္႔၏ ေမွာင္ထဲက မွတ္တမ္း စသည္တုိ႔ကို ဖတ္ၾက သည္။ အတၳဳပၸတၱိ ေတြထဲမွာ လီနင္၊ စတာလင္၊ ဟစ္တလာ၊ ကတ္စထ႐ို၊ ဟုိခ်ီမင္း၊ ေမာ္စီ တုန္း၊ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္ တုိ႔ကို ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ျပည္သူေတြ အတြက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔ စား ရဲ၀ံ့ခဲ့ ၾကေသာ၊ ေနာက္ဆံုး လူသတ္ကြင္းထဲသို႔ အင္တာ ေနရွင္နယ္ သီခ်င္းဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ ၀င္သြားေသာ၊ အႏွိပ္စက္ခံ၊ အညႇဥ္းပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစင္ေပၚတြင္ အသက္ စြန္႔လႊတ္ ခဲ့ၾကေသာ ျပည္သူခ်စ္ ေသာ သူရဲေကာင္း ေတြ၏ ဘ၀ အတၳဳပၸတၱိ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတကြ ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ သူက စာၾကမ္းပိုး (Bookish) မဟုတ္သလို စာအုပ္ဘ၀င္ (Book Snobbig) သမားလည္း မဟုတ္ပါ။ စာအုပ္ေတြ ကေတာ့ ဖတ္သည္။ ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အတၳဳပၸတၱိေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေရးက်မ္းေတြ၊ အေတြးအျမင္ စာအုပ္ေတြ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ စာေတြ ဖတ္သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အတူတကြ ဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ေသာ္ (ဤ သုိ႔ေသာ္သည္ အလြန္ ႀကီးက်ယ္ေသာ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္သည္) တစ္ခုပဲ ကြာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ျပည္သူ႔ သူရဲေကာင္းေတြ၏ ရပ္တည္ခ်က္၊ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈႏွင့္ ေသဆံုးသည့္တိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚ မယိမ္းမယုိင္ သစၥာ ရိွခဲ့မႈတုိ႔ကို ေလးစား ဦးၫႊတ္ၿပီး စံနမူနာအျဖစ္ ႏွလံုးသြင္း ေနၾကခ်ိန္မွာ သူလည္း တစ္ခုခုကို စူးစူး နစ္နစ္ ခံစားခဲ့ ပံုရေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံရေသာ ရဲရင့္ ႏွလံုးသားေတြကို ေလးျမတ္စြာ အားက် ရင္ခုန္ ေနၾကခ်ိန္တြင္ ကုိယ့္လူက ထုိသူ ေတြ၏ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခံစားခဲ့ရေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡ အေပါင္း တုိ႔ကို သင္ခန္းစာ ယူခဲ့ေလသည္တကား။
ေမာင္ခိုင္လတ္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီလ 2013)
0 comments:
Post a Comment