“ေကာက္ရိုးပုံေအာက္မွာ အပ္ေပ်ာက္ကိုရွာျခင္း”
|
9:30 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႔ ေျပာတိုင္းယုံတဲ႔ ပုတ္သင္ညဳိလုပ္ခဲ႔ရာက တေျဖးေျဖး
အရြယ္ကေလး ရလာတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဘာကိုယ္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ ခ်င္႔ခ်ိန္တတ္လာပါတယ္။
ေနာက္ေတာ႔လည္း ကိုယ္႔ထက္ အ တဲ႔သူေတြ႔ရင္ ၾကပ္တင္ေပး ေခ်ာက္ခ် ေပါက္ကရေတြ
ခၽြန္တြန္းလုပ္ခဲ႔ေပမယ္႔ လူတဘက္သားနစ္နာေလာက္ေအာင္ေတာ႔
အက်ီစားမသန္ခဲ႔ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းပါဆိုမွ ခ်စ္လို႔ ခင္လို႔ ေပါင္းတာကိုး။
အႀကိဳက္စရိုက္မတူလို႔ သေဘာထားကြဲလြဲတာသာ ရွိေကာင္းရွိမယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရန္သူႀကီးမ်ားလို ေတြ႔ရာသခ်ၤဳိင္း ဓါးမဆိုင္း
သတ္မဟဲ႔ျဖတ္မဟဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ မရွိခဲ႔ဘူး။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္႔ေပၚ
မေကာင္းၾကံ၊ ဒုကၡေပးတဲ႔သူေတြကိုလည္း ဟိုတုန္းကေျပာခဲ႔ သလိုပဲ
ခြဲခြာတဲ႔အခ်ိန္မွာ တခါတည္း ေမ႔ပစ္ခဲ႔တယ္။ သယ္မလာေတာ႔ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔မို႔
ခုခ်ိန္မွာ ခါးခါး တူးတူး မုန္းတဲ႔သူရွိသလားဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားယူတာေတာင္
ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမွန္းမသိဘူး။
သူမ်ားေတြလည္း သည္လိုပဲ ရွိပါလိမ္႔မယ္။ မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္လို႔ အျမင္ကပ္ရင္ကပ္လိမ္႔မယ္။ အၿငိွဳးတႀကီးနဲ႔ေတာ႔ ငါမင္းကို သတ္ခ်င္တယ္ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔သူ ရွိလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အခုေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာေရးေတာ႔မွပဲ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေရႊေမတၱာထားတယ္လားတကယ္ ဆို နင္ရင္လည္းေသမွ ငါရင္လည္းရွင္မွ ဆိုတဲ႔သူေတြ ေပါေပါလာပါတယ္။ အေရးအသားေတြက အဲသေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသလား မသိပါဘူး။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ခ်ီးျမွင္႔ထားတဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကေလးကိုေတာ႔ ဘဘႀကီးေတြ ရင္ဘတ္ေကာက္တပ္ထားတဲ႔ တံဆိပ္ကေလးေတြလိုပဲ ရင္ဘတ္ေပၚေကာက္ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မွန္တာ မမွန္တာ အခ်ိန္အခါက အဆုံးအျဖတ္ေပးမွာေပ႔ါ႔။ ေလာကႀကီးမွာ လုံး၀ဥႆုံ အၾကြင္းမဲ႔ယုံႏိုင္တဲ႔ သစၥာတရားဆိုတာ ေလးပါးပဲ ရွိတယ္။ သူလည္းမသိေသး ကိုယ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးလို႔ သည္အေပၚမွာ စာေရးရင္းေတြ႕ေနရတဲ႔သူခ်င္းအတူတူ ငါေျပာတဲ႔ မဟုတ္တာကေလးက နည္းနည္း ပိုမွန္တယ္ေလ လို႔ တစ္မူးပိုမရွဴခ်င္ပါဘူး။
သူတို႔ေပးတဲ႔ ဘြဲ႔တံဆိပ္ထဲက ခါေတာ္မီေၾကးတံဆိပ္ႀကီးတစ္ခုကို ဘရာဇိုနဲ႔ ၀င္းေနေအာင္တိုက္ၿပီး တင္ထားလိုက္ခ်င္တာက “Racist” ဆိုတာႀကီးပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခု ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး အေၾကာင္းျပဳၿပီး သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ျဖစ္ေနတဲ႔အခိုက္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ Racistႀကီးပါလို႔ သမုတ္ထားတဲ႔ အမွန္တ၀က္ေရာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း ၀ါးလုံးေခါင္းလသာေနသူႀကီးက “မူဆလင္ ဘာသာျခား ျမန္မာအမ်ဳိးသားအားလုံး ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။” လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ ၀ံသာႏုအေပါင္းတို႔က ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ေဆာ္ၾကသမၾကမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သေဘာထား မေျပာင္းပါဘူး။ အဲဒီအတိုင္း စိတ္ရင္းနဲ႔ကို အမွန္တကယ္ ေမတၱာပို႔သပါတယ္။ မွန္တာေျပာ နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေျပလည္ရပါစီရဲ႕။ ျပႆနာအစကို ခဏဖယ္ထားလိုက္ပါဦး။ ေလာေလာဆယ္ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ႔ အမုန္းမီးေတာက္ေတြကို အဲဒီလို ကိုယ္႔ဘက္နဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္းလိုက္ၾကပါဦး။ ကိုယ္က ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမို႔ မူဆလင္ေတြဘက္ကို စၿပီး ေမတၱာပို႔တာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔လည္း ျမန္မာေတြပဲ။ အျပန္အလွန္ကလဲ႔စားေခ်လို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈေတာ႔ ခဏတျဖဳတ္ရခ်င္ရလိမ္႔မယ္။ ရန္မီးကေတာ႔ မၿငိမ္းဘူး။ လုပ္ရမွာက ကိုယ္႔ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ အပ်က္အစီးအထိအခိုက္ အေသအေပ်ာက္ မရွိရေအာင္ ကာကြယ္ရမယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တဘက္ကို စာနာညွာတာၿပီး ကိုယ္႔လိုပဲ ခ်မ္းသာစြာေနႏိုင္ေအာင္ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံရမယ္။
ကို္ယ္မခံရတိုင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလုပ္ၿပီး အမွတ္ယူေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ ျဖစ္ခဲ႔ပ်က္ခဲ႔သမွ်ေတြမွာ ေနာက္ကခ်ည့္ လိုက္လိုက္ရွင္းေနရတာ ဘယ္တုန္းကမွ လက္ဦးမႈ မရခဲ႔လို႔ သည္တစ္ခါေတာ႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အကြက္ႀကိဳေရႊ႕ထားလိုက္တာပါ။ ျပႆနာေတြတက္ေနၿပီ။ ထိမ္းလို႔မရဘူးလား။ ဟိုမွာ အၿမဲတမ္း၀င္၀င္ကယ္ေပးေနက်သူေတြက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ကၽြမ္းေတာင္ထိုးေနၿပီ။ ရိုးရာမပ်က္ရေအာင္ အေမလာပါ။ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ပါဦး။ စုံစမ္းစစ္ေဆးေပးပါဦးဆိုရင္လည္း ဟိုကလူႀကီးပီပီ မူဆလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အရင္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရဦးမွာ။ (ကိုယ္ေတာင္မွေမတၱာပို႔ရင္ သူတို႔ဆီက အရင္စပို႔ေသးတာ) ဒီအခါက်ေတာ႔ အႏွစ္အစိတ္လုံးလုံး အသံမစဲရြတ္လာတဲ႔ ကုလားမယား ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ နဲ႔ ကေလာ္တုပ္ၾက၊ မခံႏိုင္တဲ႔သူေတြနဲ႔တခါ ေနာက္တစ္ပြဲႏႊဲၾကနဲ႔ မၿပီးေတာ႔ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား သည္စာကိုဖတ္ေနတဲ႔သူလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ္႔ေနရာမွာ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္မွမထားနဲ႔ အကုန္သတ္ပစ္လို႔ လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာလိုက္မွာလား။ စဥ္းစားပါဦး။ သတၱိဆိုတာ အသိဥာဏ္နဲ႔မယွဥ္ရင္ မိုက္ရူးရဲလို႔ ေခၚပါသတဲ႔။ မေန႔က ျပႆနာတက္တယ္။ ညဘက္မွာ ၁၄၄ ထုတ္ရၿပီ။ အေသအေပ်ာက္ အပ်က္အစီး ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ေရွ႕ဆက္ရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ေတြးၾကည့္ပါဦး။ လူေတြက အရမ္းပဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ အသိဥာဏ္နည္းၾကသလား မသိပါဘူး။ ဟိုးပေ၀သဏီသမိုင္းေၾကာင္းက သင္ခန္းစာေတြ အသာထားပါဦး။ အခုလက္ရွိ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ အရွင္လတ္လတ္ၾကဳံခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံကေလးေတြ ကို ျပန္စဥ္းစားရင္ပဲ ဒီအကြက္ႀကီးေတြက ဖန္တစ္ရာေတေနတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေဟာင္း ႀကီးေတြ။ ေမ႔မ်ားေမ႔ေနၾကေရာ႔သလား လို႔ ျပန္အစေဖာ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။
အသက္တစ္ရာေနေနသာသာ ငါးႏွစ္သက္တမ္းကေလးေတာင္ တ၀က္မက်ဳိးေသးပဲ အမႈတစ္ရာေပြေနတာကို ၾကည့္ရင္ တစုံတခုေသာ အေမွာင္႔ပေယာဂ ရွိလိမ္႔မယ္ လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မတြက္မိၾကတာလဲ။ အျဖစ္အပ်က္တိုင္း အျဖစ္အပ်က္တိုင္းမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔ အဆင္သင္႔လည္း ရွိေနတဲ႔ လူစုလူေ၀း အစိတ္သုံးဆယ္ေလာက္ကလည္း မိုးက်ေရႊကိုယ္လို ဘြားကနဲ ေရာက္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေနစရာမရွိလို႔ က်ဴးေက်ာ္တဲထိုးတာပါ ဆိုတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာင္ ေလာ္ရီကားအစီးလိုက္နဲ႔ ၀ါး၊ ဓနိ၊ သက္ကယ္၊ လိုသေလာက္ေပးမယ္႔အျပင္ ထမင္းစားရိတ္ ေန႔တြက္ပါ ေပးမယ္႔သူေတြရွိတာ သဒၵါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ႀကီးေတြလား။ မုံရြာမွာ ရန္ကုန္သားေတြ တရုန္းရုန္း၊ ယိုးဒယားထိေရာက္ေအာင္ အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္ ကူးလိုက္သန္းလိုက္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ စာဖတ္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ အဲေလာက္ လြယ္ပါ႔မလား။ သူတို႔ပါးစပ္ျပင္လိုက္ရင္ ဘီဘီစီ ဗီအိုေအက အသင္႔။ စူ႔ထက္စူ လူစြမ္းေကာင္းေတြဆိုတာမ်ား ၀ူခုန္းကားေတာင္ အရႈံးေပးရမယ္။ ရဟန္းဇာနည္ လူဇာနည္ေတြ အပုံ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ နိုင္ငံေရးစာရြက္စာတမ္းမိရင္ တပ္ခ်င္တဲ႔ပုဒ္မတပ္ၿပီး ေခၚခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ လာေခၚေနတဲ႔သူေတြက အခုခ်ိန္မွာ လက္နက္ေတြ အမ်ားအျပားမိတာေတာင္ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ ေျခရာခံလို႔မရတာ ထူးဆန္းပါေပ႔ ကတြတ္ပီရယ္။ ပန္းစိုက္သမားႀကီးလက္ထက္တုန္းကလို ဒါေတြက ဗကပလက္ခ်က္ ABSDF လက္ခ်က္၊ မိုးလက္ညွဳိးထိုး ေျမလက္ညွဳိးထိုး လႊဲခ်စရာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါဆိုလြယ္ပါတယ္ စစ္အစိုးရလက္ခ်က္။ ဘယ္မလဲ သက္ေသ။ ဒီကေန႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာ အစိုးရ နဲ႔ အတိုက္အခံဆိုၿပီး ဘက္ႏွစ္ဘက္တည္းရွိတဲ႔ နိုင္ငံေရး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒူးရင္းသီးလို ဘက္ေပါင္းစုံေအာင္ အခၽြန္ထြက္ေနၿပီ။ အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ၊ အေနာက္အရပ္၌ရွိေသာ၊ ေမ်ာက္အေမႀကီးကားတိုက္၌ရွိေသာ၊ ေနာ္ေ၀း အဂၤလန္၌ရွိေသာ၊ တေသာေသာညံလို႔။ လက္သည္က ေပၚသာမေပၚတယ္။ ရွိေနတာေတာ႔ ဧကန္။ ဘယ္သူေပးတဲ႔ကတိမွလည္း မယုံဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စိတ္မခ်ရဘူး။ ၾကာေလၾကာေလ။ ၈၈တုန္းက အာဏာမသိမ္းခင္ ရက္ေတြနဲ႔ တူတူလာေလပဲ။
မသိမမီလိုက္တဲ႔သူေတြအတြက္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ ၈၈အမွတ္တရေတြကို ျပန္ေဖာ္ေပးပါ႔မယ္။ မွားတယ္မွန္တယ္ေတာ႔ မျငင္းလိုဘူး။ အဲဒီအတိုင္း ေတြးခဲ႔ခံစားခဲ႔တာေတြကို အရင္းအတိုင္း ျပန္ေရးျပတာပါ။ ဘိုးေတာ္ႀကီး မိုးေပၚေထာင္ပစ္မယ္ မိန္႔ခြန္းေျပာေတာ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တတိယႏွစ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အံၾသလြန္းလို႔ မယုံႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ အဲသည္လူႀကီးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္သူကမွ ျပဳတ္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ လို႔ အႀကြင္းမဲ႔ ယုံထားတယ္။ ၇၄တုန္းကလည္း သူ႔ကုလားထိုင္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ခဲ႔တာ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က သူ႔မေကာင္းေၾကာင္းဆိုတာ အရပ္ထဲမွာ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေတာင္ မေျပာရဲဘူး။ အေျပာခံရတဲ႔သူက သြားတိုင္ရင္ သက္ေသမလိုပဲ ေထာင္နန္းစံရတဲ႔ဘ၀။ သူမိန္႔ခြန္္းေျပာတဲ႔အခ်ိန္္မွာ ဖုန္းေမာ္ကိစၥက ၿငိမ္သြားလို႔ ဘယ္သူမွ စကားဦးမသန္းရဲဘူး။ သူကိုယ္တိုင္က ဆင္းေပးပါ႔မယ္။ တစ္ပါတီႀကိဳက္သလား ပါတီစုံ ႀကိဳက္သလားဆိုေတာ႔ ဘာေရြးရမွန္းေတာင္ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေလလည္ရုံကေလးလည္ျပသြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဧယ်ာဥ္႔က်ဴးသလို ငိုကာယိုကာနဲ႔ ၀ိုင္းကန္႕ကြက္ၾကေတာ႔ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းသြားေရာ။
သူ႔ထက္ပိုၾကမ္းတဲ႔တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာ ႏိုင္ငံေရး နကန္းတစ္လုံးမွ နားမလည္တဲ႔ ကိုယ္က နံပတ္တူးႀကီးကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနတာ။ သူ႔ဟာသူႏႈတ္ထြက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ တပါတည္း ဆြဲေခၚသြားမွန္း မသိပါဘူး။ ဟိုက ထြက္ခ်င္လို႔လားလည္း တစ္ခြန္းမွ မေမးဘူး။ ငါထြက္တယ္။ မင္႔လည္း မထားခဲ႔ဘူးဆိုတာမ်ဳိး။ တကယ္လို႔မ်ား သူက ထြက္မယ္ အသံမေပးပဲ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခုကို မသိလိုက္မသိဘာသာလုပ္သြားရင္ ဘယ္သူမွ ေျပာရဲမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔လိုလူတစ္ေယာက္ဆီက ကုလားထိုင္လႈပ္သံၾကားလိုက္ရေတာ႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ျပားျပား၀ပ္လာတဲ႔လူထုက သခင္အသစ္ကို လူမထင္ေတာ႔ဘူး။ ခမ်ာလည္း အားရပါးရ ၾကမ္းျပပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးမမီေတာ႔ဘူး။ လူေတြက အရွိန္တက္ေနၿပီ။ သူတို႔စြပ္စြဲသလို ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖ်က္သမားေတြက အစီအစဥ္တက် လႈံေဆာ္ဖန္တီးသြားတယ္လို႔ ကိုယ္ကေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈေတြ အုံၾကြေပါက္ကြဲလာတဲ႔အေပၚမွာ သူမ်ားက ဖ်ာ၀င္ခင္းသြားရုံေလးတင္။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ ညီညြတ္တယ္။
ဟိုဘက္ကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုတာေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပုဏၰကတိုက္လို႔ မရမွန္းသိတဲ႔အခါ အေပ်ာ႔ဆြဲဆြဲဖို႔ အရပ္သားအစိုးရဆိုတာကို တင္ျပန္ပါတယ္။ ညတိုင္က်ရင္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြနဲ႔ “ျပည္သူျပည္သားမ်ား ခင္ဗ်ား။” တို႔၊ “မေစာင္႔ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။” တို႔၊ “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကတာေပါ႔။” တို႔ကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ညစ္တဲ႔ၾကားက ရယ္ၾကေမာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာက သူတို႔လိုခ်င္လို႔ ဆင္ထားတဲ႔ မင္းမဲ႔စရိုက္လကၡဏာဆိုတာ အျပင္မွာ ကြက္တိမွန္ေနတယ္။ မမွန္မွန္ေအာင္လည္း သရုပ္ေဖာ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မင္းမဲ႔စရိုက္ေပါ႔။ ဒီဘုရင္မခံခ်င္လို႔သာ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္ေနရတာ။ ဘယ္ဘုရင္တင္မွာလဲဆို ကိုယ္႔ဘက္က တင္စရာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သူတလူငါတမင္းရယ္။ တဘက္က တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ နဲ႔ အာဏာရွင္ပဲေျပာေျပာ ထိပ္ကဦးေဆာင္မယ္႔သူေတြရွိတယ္။ လမ္းေပၚကလူေတြမွာ မေက်နပ္ခ်က္ကလြဲရင္ ဆင္ျခင္တုံတရားေတာင္ မရွိဘူး။ အေတြ႕အၾကဳံလည္း မရွိဘူး။ ေတာင္သမန္အင္းထဲက ဘဲအုပ္ႀကီးကို ေလွတစ္စင္းတုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကိုယ္လိုရာ ေမာင္းသြင္းသြားသလိုပဲ အစီအစဥ္ ဦးေဆာင္မႈ ေရေရရာရာ မရွိတဲ႔သူေတြကို သူတို႔လိုခ်င္တဲ႔ က်ဳံးအတြင္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲသြင္းသြားတယ္။ (မဟုတ္ဘူး ျငင္းခ်င္ျငင္းေပါ႔။ အဲဒါ ကိုယ္႔အျမင္ပဲ) ေတာင္လုံးျပန္မွာ ဂိုေဒါင္ေတြေဖာက္ၿပီး ဆန္ေတြသယ္ၾကတယ္။ အရပ္သားေတြ ငတ္လို႔ ေဖာက္တာေပါ႔ လို႔ မထင္နဲ႔။ ကားအစီးလိုက္နဲ႔ လိုခ်င္သေလာက္ တင္ယူသြားၿပီးမွ က်န္တာကို လိုခ်င္တဲ႔သူေတြ လာယူၾကေဟ႔ ဆိုၿပီး ဖြင္႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အလုအယက္ယူေနတဲ႔သူေတြကို ပစ္ရင္းခတ္ရင္း မွတ္တမ္းတင္တယ္။ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရတဲ႔သူတိုင္းဟာ စကားေမးမရပဲ လက္ပူးလက္ၾကပ္က်ဴးလြန္ထားတဲ႔ ျပစ္မႈအႀကီးႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာတစ္ခုမွ မသိၾကဘူး။ ၿပီးရင္ ကိုယ္သာဘယ္သူရိုက္သြားမွန္း မသိလိုက္တာ ေခါင္းျဖတ္တဲ႔မွတ္တမ္းက အေခြလိုက္ ရုပ္သံေပၚေရာက္သြားေရာ။ သည္လိုနဲ႔ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ သည္လိုမွ မလုပ္ရင္ သည္ပြဲ မၿပီးေတာ႔ဘူး လို႔ ထင္လာတယ္။ ေနာင္က် ပိုဆိုးကာမွဆိုးေရာ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တယ္။ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔လို႔ စကားနည္း ရန္စဲေနလိုက္တာဟာ မလႈပ္စိတ္တူ သေဘာထားလို႔ေတာ႔ မရပါဘူး။ ထမီကၽြတ္၍ လႊတ္လိုက္တယ္ ႏိုင္တယ္လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ကြယ္တဲ႔။ သူတို႔တခ်ိန္လုံး အသံက်ယ္ႀကီးဟစ္ေနခဲ႔တဲ႔ ျပည္သူ႔သေဘာထားဆိုတာကို ၁၉၉၀မွာ ပိုင္ၿပီထင္ၿပီး ထြက္ရိုက္လိုက္တာ ဟက္တက္ႀကီးကြဲေတာ႔မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္တန္းလ်ားျပန္မယ္ ကတိေပးထားတဲ႔သူေတြကို တီဗီေပၚ က်န္စစ္မင္းကားရိုက္ခိုင္းၿပီး မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ အနားေပးရတယ္။
ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး ေနာက္က်တဲ႔သမိုင္းေတြကိုေတာ႔ မလွန္ရဲေတာ႔ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ လုံေလာက္ေနပါၿပီ။ အင္မတန္ အထအနေကာက္တတ္သူႀကီးမ်ား ဆိုေတာ႔ကာ ဒီလိုဆိုရင္ ဒီျပႆနာေတြအားလုံး စစ္တပ္ကဖန္တီးေနတာေပါ႔ လု႔ိ အဆင္းဘီးတပ္ေပးၾကဦးမယ္။ ေျပာသားပဲ ဘက္က ႏွစ္ဘက္တည္းရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ဘက္ရွိရွိ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔မွာ ဦးေႏွာက္မရွိတာကသာ ျပႆနာ။ မ်ားမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေရးတဲ႔စာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာပဲ ဥာဏ္မီေအာင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ၈၈ကို ကိုယ္တိုင္ျဖတ္သန္းလာတဲ႔ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျပည္သူ႔သေဘာထား ဘယ္လိုရွိမလဲ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာ႔ အသိဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္မွာ နင္တို႔ေတာ္မလား မေတာ္ဘူးလား။ မေတာ္ရင္ နင္တို႔ပေထြးနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔မယ္ေနာ္ လို႔ ေအာ္ပလိုက္ခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါကိုပဲ ပေထြးေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္႔ျပန္္အမႈပတ္ဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ၾက။ ၿပီးက်မွ မေျပာမရွိနဲ႔။ ရက္စြဲတပ္ထားတယ္။ မဟုတ္ရင္ ျပန္လာေျပာလွည့္။
သူမ်ားေတြလည္း သည္လိုပဲ ရွိပါလိမ္႔မယ္။ မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္လို႔ အျမင္ကပ္ရင္ကပ္လိမ္႔မယ္။ အၿငိွဳးတႀကီးနဲ႔ေတာ႔ ငါမင္းကို သတ္ခ်င္တယ္ ျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ႔တဲ႔သူ ရွိလိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ အခုေဖ႔စ္ဘုတ္ေပၚမွာ စာေရးေတာ႔မွပဲ ကိုယ္႔အေပၚမွာ ေရႊေမတၱာထားတယ္လားတကယ္ ဆို နင္ရင္လည္းေသမွ ငါရင္လည္းရွင္မွ ဆိုတဲ႔သူေတြ ေပါေပါလာပါတယ္။ အေရးအသားေတြက အဲသေလာက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသလား မသိပါဘူး။ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ခ်ီးျမွင္႔ထားတဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ကေလးကိုေတာ႔ ဘဘႀကီးေတြ ရင္ဘတ္ေကာက္တပ္ထားတဲ႔ တံဆိပ္ကေလးေတြလိုပဲ ရင္ဘတ္ေပၚေကာက္ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မွန္တာ မမွန္တာ အခ်ိန္အခါက အဆုံးအျဖတ္ေပးမွာေပ႔ါ႔။ ေလာကႀကီးမွာ လုံး၀ဥႆုံ အၾကြင္းမဲ႔ယုံႏိုင္တဲ႔ သစၥာတရားဆိုတာ ေလးပါးပဲ ရွိတယ္။ သူလည္းမသိေသး ကိုယ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးလို႔ သည္အေပၚမွာ စာေရးရင္းေတြ႕ေနရတဲ႔သူခ်င္းအတူတူ ငါေျပာတဲ႔ မဟုတ္တာကေလးက နည္းနည္း ပိုမွန္တယ္ေလ လို႔ တစ္မူးပိုမရွဴခ်င္ပါဘူး။
သူတို႔ေပးတဲ႔ ဘြဲ႔တံဆိပ္ထဲက ခါေတာ္မီေၾကးတံဆိပ္ႀကီးတစ္ခုကို ဘရာဇိုနဲ႔ ၀င္းေနေအာင္တိုက္ၿပီး တင္ထားလိုက္ခ်င္တာက “Racist” ဆိုတာႀကီးပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခု ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး အေၾကာင္းျပဳၿပီး သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ျဖစ္ေနတဲ႔အခိုက္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ Racistႀကီးပါလို႔ သမုတ္ထားတဲ႔ အမွန္တ၀က္ေရာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္း ၀ါးလုံးေခါင္းလသာေနသူႀကီးက “မူဆလင္ ဘာသာျခား ျမန္မာအမ်ဳိးသားအားလုံး ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။” လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႀကီး ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ဳိးခ်စ္ ၀ံသာႏုအေပါင္းတို႔က ၀က္၀က္ကြဲေအာင္ ေဆာ္ၾကသမၾကမယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သေဘာထား မေျပာင္းပါဘူး။ အဲဒီအတိုင္း စိတ္ရင္းနဲ႔ကို အမွန္တကယ္ ေမတၱာပို႔သပါတယ္။ မွန္တာေျပာ နွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေျပလည္ရပါစီရဲ႕။ ျပႆနာအစကို ခဏဖယ္ထားလိုက္ပါဦး။ ေလာေလာဆယ္ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ႔ အမုန္းမီးေတာက္ေတြကို အဲဒီလို ကိုယ္႔ဘက္နဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္းလိုက္ၾကပါဦး။ ကိုယ္က ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမို႔ မူဆလင္ေတြဘက္ကို စၿပီး ေမတၱာပို႔တာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔လည္း ျမန္မာေတြပဲ။ အျပန္အလွန္ကလဲ႔စားေခ်လို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈေတာ႔ ခဏတျဖဳတ္ရခ်င္ရလိမ္႔မယ္။ ရန္မီးကေတာ႔ မၿငိမ္းဘူး။ လုပ္ရမွာက ကိုယ္႔ဘက္ကို ေနာက္ထပ္ အပ်က္အစီးအထိအခိုက္ အေသအေပ်ာက္ မရွိရေအာင္ ကာကြယ္ရမယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တဘက္ကို စာနာညွာတာၿပီး ကိုယ္႔လိုပဲ ခ်မ္းသာစြာေနႏိုင္ေအာင္ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံရမယ္။
ကို္ယ္မခံရတိုင္း သူေတာ္ေကာင္းႀကီးလုပ္ၿပီး အမွတ္ယူေနတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ ျဖစ္ခဲ႔ပ်က္ခဲ႔သမွ်ေတြမွာ ေနာက္ကခ်ည့္ လိုက္လိုက္ရွင္းေနရတာ ဘယ္တုန္းကမွ လက္ဦးမႈ မရခဲ႔လို႔ သည္တစ္ခါေတာ႔ သူမ်ားထက္ဦးေအာင္ အကြက္ႀကိဳေရႊ႕ထားလိုက္တာပါ။ ျပႆနာေတြတက္ေနၿပီ။ ထိမ္းလို႔မရဘူးလား။ ဟိုမွာ အၿမဲတမ္း၀င္၀င္ကယ္ေပးေနက်သူေတြက ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ကၽြမ္းေတာင္ထိုးေနၿပီ။ ရိုးရာမပ်က္ရေအာင္ အေမလာပါ။ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔ပါဦး။ စုံစမ္းစစ္ေဆးေပးပါဦးဆိုရင္လည္း ဟိုကလူႀကီးပီပီ မူဆလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အရင္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရဦးမွာ။ (ကိုယ္ေတာင္မွေမတၱာပို႔ရင္ သူတို႔ဆီက အရင္စပို႔ေသးတာ) ဒီအခါက်ေတာ႔ အႏွစ္အစိတ္လုံးလုံး အသံမစဲရြတ္လာတဲ႔ ကုလားမယား ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ နဲ႔ ကေလာ္တုပ္ၾက၊ မခံႏိုင္တဲ႔သူေတြနဲ႔တခါ ေနာက္တစ္ပြဲႏႊဲၾကနဲ႔ မၿပီးေတာ႔ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား သည္စာကိုဖတ္ေနတဲ႔သူလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရမယ္႔ေနရာမွာ ေရာက္ေနမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္မွမထားနဲ႔ အကုန္သတ္ပစ္လို႔ လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာလိုက္မွာလား။ စဥ္းစားပါဦး။ သတၱိဆိုတာ အသိဥာဏ္နဲ႔မယွဥ္ရင္ မိုက္ရူးရဲလို႔ ေခၚပါသတဲ႔။ မေန႔က ျပႆနာတက္တယ္။ ညဘက္မွာ ၁၄၄ ထုတ္ရၿပီ။ အေသအေပ်ာက္ အပ်က္အစီး ျမင္တဲ႔အတိုင္းပဲ။ ေရွ႕ဆက္ရင္ ဘာျဖစ္လာမလဲ ေတြးၾကည့္ပါဦး။ လူေတြက အရမ္းပဲ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ အသိဥာဏ္နည္းၾကသလား မသိပါဘူး။ ဟိုးပေ၀သဏီသမိုင္းေၾကာင္းက သင္ခန္းစာေတြ အသာထားပါဦး။ အခုလက္ရွိ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္ အရွင္လတ္လတ္ၾကဳံခဲ႔ရတဲ႔ အေတြ႕အၾကဳံကေလးေတြ ကို ျပန္စဥ္းစားရင္ပဲ ဒီအကြက္ႀကီးေတြက ဖန္တစ္ရာေတေနတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေဟာင္း ႀကီးေတြ။ ေမ႔မ်ားေမ႔ေနၾကေရာ႔သလား လို႔ ျပန္အစေဖာ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္။
အသက္တစ္ရာေနေနသာသာ ငါးႏွစ္သက္တမ္းကေလးေတာင္ တ၀က္မက်ဳိးေသးပဲ အမႈတစ္ရာေပြေနတာကို ၾကည့္ရင္ တစုံတခုေသာ အေမွာင္႔ပေယာဂ ရွိလိမ္႔မယ္ လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မတြက္မိၾကတာလဲ။ အျဖစ္အပ်က္တိုင္း အျဖစ္အပ်က္တိုင္းမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ႔ အဆင္သင္႔လည္း ရွိေနတဲ႔ လူစုလူေ၀း အစိတ္သုံးဆယ္ေလာက္ကလည္း မိုးက်ေရႊကိုယ္လို ဘြားကနဲ ေရာက္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေနစရာမရွိလို႔ က်ဴးေက်ာ္တဲထိုးတာပါ ဆိုတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာင္ ေလာ္ရီကားအစီးလိုက္နဲ႔ ၀ါး၊ ဓနိ၊ သက္ကယ္၊ လိုသေလာက္ေပးမယ္႔အျပင္ ထမင္းစားရိတ္ ေန႔တြက္ပါ ေပးမယ္႔သူေတြရွိတာ သဒၵါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ႀကီးေတြလား။ မုံရြာမွာ ရန္ကုန္သားေတြ တရုန္းရုန္း၊ ယိုးဒယားထိေရာက္ေအာင္ အိမ္ဦးၾကမ္းျပင္ ကူးလိုက္သန္းလိုက္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ စာဖတ္ေနတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ အဲေလာက္ လြယ္ပါ႔မလား။ သူတို႔ပါးစပ္ျပင္လိုက္ရင္ ဘီဘီစီ ဗီအိုေအက အသင္႔။ စူ႔ထက္စူ လူစြမ္းေကာင္းေတြဆိုတာမ်ား ၀ူခုန္းကားေတာင္ အရႈံးေပးရမယ္။ ရဟန္းဇာနည္ လူဇာနည္ေတြ အပုံ။ ဟိုးအရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လက္ထဲမွာ နိုင္ငံေရးစာရြက္စာတမ္းမိရင္ တပ္ခ်င္တဲ႔ပုဒ္မတပ္ၿပီး ေခၚခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ လာေခၚေနတဲ႔သူေတြက အခုခ်ိန္မွာ လက္နက္ေတြ အမ်ားအျပားမိတာေတာင္ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္ ေျခရာခံလို႔မရတာ ထူးဆန္းပါေပ႔ ကတြတ္ပီရယ္။ ပန္းစိုက္သမားႀကီးလက္ထက္တုန္းကလို ဒါေတြက ဗကပလက္ခ်က္ ABSDF လက္ခ်က္၊ မိုးလက္ညွဳိးထိုး ေျမလက္ညွဳိးထိုး လႊဲခ်စရာလည္း ဘာမွ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဒါဆိုလြယ္ပါတယ္ စစ္အစိုးရလက္ခ်က္။ ဘယ္မလဲ သက္ေသ။ ဒီကေန႔ နိုင္ငံေရးဆိုတာ အစိုးရ နဲ႔ အတိုက္အခံဆိုၿပီး ဘက္ႏွစ္ဘက္တည္းရွိတဲ႔ နိုင္ငံေရး မဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဒူးရင္းသီးလို ဘက္ေပါင္းစုံေအာင္ အခၽြန္ထြက္ေနၿပီ။ အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ၊ အေနာက္အရပ္၌ရွိေသာ၊ ေမ်ာက္အေမႀကီးကားတိုက္၌ရွိေသာ၊ ေနာ္ေ၀း အဂၤလန္၌ရွိေသာ၊ တေသာေသာညံလို႔။ လက္သည္က ေပၚသာမေပၚတယ္။ ရွိေနတာေတာ႔ ဧကန္။ ဘယ္သူေပးတဲ႔ကတိမွလည္း မယုံဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း စိတ္မခ်ရဘူး။ ၾကာေလၾကာေလ။ ၈၈တုန္းက အာဏာမသိမ္းခင္ ရက္ေတြနဲ႔ တူတူလာေလပဲ။
မသိမမီလိုက္တဲ႔သူေတြအတြက္ ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ ၈၈အမွတ္တရေတြကို ျပန္ေဖာ္ေပးပါ႔မယ္။ မွားတယ္မွန္တယ္ေတာ႔ မျငင္းလိုဘူး။ အဲဒီအတိုင္း ေတြးခဲ႔ခံစားခဲ႔တာေတြကို အရင္းအတိုင္း ျပန္ေရးျပတာပါ။ ဘိုးေတာ္ႀကီး မိုးေပၚေထာင္ပစ္မယ္ မိန္႔ခြန္းေျပာေတာ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တတိယႏွစ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အံၾသလြန္းလို႔ မယုံႏိုင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ အဲသည္လူႀကီးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ဘယ္သူကမွ ျပဳတ္က်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ လို႔ အႀကြင္းမဲ႔ ယုံထားတယ္။ ၇၄တုန္းကလည္း သူ႔ကုလားထိုင္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ခဲ႔တာ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီမတိုင္ခင္က သူ႔မေကာင္းေၾကာင္းဆိုတာ အရပ္ထဲမွာ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေတာင္ မေျပာရဲဘူး။ အေျပာခံရတဲ႔သူက သြားတိုင္ရင္ သက္ေသမလိုပဲ ေထာင္နန္းစံရတဲ႔ဘ၀။ သူမိန္႔ခြန္္းေျပာတဲ႔အခ်ိန္္မွာ ဖုန္းေမာ္ကိစၥက ၿငိမ္သြားလို႔ ဘယ္သူမွ စကားဦးမသန္းရဲဘူး။ သူကိုယ္တိုင္က ဆင္းေပးပါ႔မယ္။ တစ္ပါတီႀကိဳက္သလား ပါတီစုံ ႀကိဳက္သလားဆိုေတာ႔ ဘာေရြးရမွန္းေတာင္ မသိ။ သို႔ေသာ္ ေလလည္ရုံကေလးလည္ျပသြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဧယ်ာဥ္႔က်ဴးသလို ငိုကာယိုကာနဲ႔ ၀ိုင္းကန္႕ကြက္ၾကေတာ႔ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းသြားေရာ။
သူ႔ထက္ပိုၾကမ္းတဲ႔တစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာ ႏိုင္ငံေရး နကန္းတစ္လုံးမွ နားမလည္တဲ႔ ကိုယ္က နံပတ္တူးႀကီးကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနတာ။ သူ႔ဟာသူႏႈတ္ထြက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ တပါတည္း ဆြဲေခၚသြားမွန္း မသိပါဘူး။ ဟိုက ထြက္ခ်င္လို႔လားလည္း တစ္ခြန္းမွ မေမးဘူး။ ငါထြက္တယ္။ မင္႔လည္း မထားခဲ႔ဘူးဆိုတာမ်ဳိး။ တကယ္လို႔မ်ား သူက ထြက္မယ္ အသံမေပးပဲ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုခုကို မသိလိုက္မသိဘာသာလုပ္သြားရင္ ဘယ္သူမွ ေျပာရဲမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔လိုလူတစ္ေယာက္ဆီက ကုလားထိုင္လႈပ္သံၾကားလိုက္ရေတာ႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ျပားျပား၀ပ္လာတဲ႔လူထုက သခင္အသစ္ကို လူမထင္ေတာ႔ဘူး။ ခမ်ာလည္း အားရပါးရ ၾကမ္းျပပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးမမီေတာ႔ဘူး။ လူေတြက အရွိန္တက္ေနၿပီ။ သူတို႔စြပ္စြဲသလို ေျမေပၚေျမေအာက္ အဖ်က္သမားေတြက အစီအစဥ္တက် လႈံေဆာ္ဖန္တီးသြားတယ္လို႔ ကိုယ္ကေတာ႔ မထင္ပါဘူး။ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈေတြ အုံၾကြေပါက္ကြဲလာတဲ႔အေပၚမွာ သူမ်ားက ဖ်ာ၀င္ခင္းသြားရုံေလးတင္။ သူ႔ကိုဆန္႔က်င္တဲ႔စိတ္ကေတာ႔ ညီညြတ္တယ္။
ဟိုဘက္ကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုတာေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပုဏၰကတိုက္လို႔ မရမွန္းသိတဲ႔အခါ အေပ်ာ႔ဆြဲဆြဲဖို႔ အရပ္သားအစိုးရဆိုတာကို တင္ျပန္ပါတယ္။ ညတိုင္က်ရင္ ေခါင္းေပါင္းႀကီးေတြနဲ႔ “ျပည္သူျပည္သားမ်ား ခင္ဗ်ား။” တို႔၊ “မေစာင္႔ႏိုင္ၾကေတာ႔ဘူးလား။” တို႔၊ “ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး အုတ္ျမစ္ခ်ၾကတာေပါ႔။” တို႔ကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ညစ္တဲ႔ၾကားက ရယ္ၾကေမာၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာက သူတို႔လိုခ်င္လို႔ ဆင္ထားတဲ႔ မင္းမဲ႔စရိုက္လကၡဏာဆိုတာ အျပင္မွာ ကြက္တိမွန္ေနတယ္။ မမွန္မွန္ေအာင္လည္း သရုပ္ေဖာ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မင္းမဲ႔စရိုက္ေပါ႔။ ဒီဘုရင္မခံခ်င္လို႔သာ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္ေနရတာ။ ဘယ္ဘုရင္တင္မွာလဲဆို ကိုယ္႔ဘက္က တင္စရာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ သူတလူငါတမင္းရယ္။ တဘက္က တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ နဲ႔ အာဏာရွင္ပဲေျပာေျပာ ထိပ္ကဦးေဆာင္မယ္႔သူေတြရွိတယ္။ လမ္းေပၚကလူေတြမွာ မေက်နပ္ခ်က္ကလြဲရင္ ဆင္ျခင္တုံတရားေတာင္ မရွိဘူး။ အေတြ႕အၾကဳံလည္း မရွိဘူး။ ေတာင္သမန္အင္းထဲက ဘဲအုပ္ႀကီးကို ေလွတစ္စင္းတုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကိုယ္လိုရာ ေမာင္းသြင္းသြားသလိုပဲ အစီအစဥ္ ဦးေဆာင္မႈ ေရေရရာရာ မရွိတဲ႔သူေတြကို သူတို႔လိုခ်င္တဲ႔ က်ဳံးအတြင္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲသြင္းသြားတယ္။ (မဟုတ္ဘူး ျငင္းခ်င္ျငင္းေပါ႔။ အဲဒါ ကိုယ္႔အျမင္ပဲ) ေတာင္လုံးျပန္မွာ ဂိုေဒါင္ေတြေဖာက္ၿပီး ဆန္ေတြသယ္ၾကတယ္။ အရပ္သားေတြ ငတ္လို႔ ေဖာက္တာေပါ႔ လို႔ မထင္နဲ႔။ ကားအစီးလိုက္နဲ႔ လိုခ်င္သေလာက္ တင္ယူသြားၿပီးမွ က်န္တာကို လိုခ်င္တဲ႔သူေတြ လာယူၾကေဟ႔ ဆိုၿပီး ဖြင္႔ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ အလုအယက္ယူေနတဲ႔သူေတြကို ပစ္ရင္းခတ္ရင္း မွတ္တမ္းတင္တယ္။ ေခါင္းျဖတ္အသတ္ခံရတဲ႔သူတိုင္းဟာ စကားေမးမရပဲ လက္ပူးလက္ၾကပ္က်ဴးလြန္ထားတဲ႔ ျပစ္မႈအႀကီးႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ဖို႔ကလြဲလို႔ ဘာတစ္ခုမွ မသိၾကဘူး။ ၿပီးရင္ ကိုယ္သာဘယ္သူရိုက္သြားမွန္း မသိလိုက္တာ ေခါင္းျဖတ္တဲ႔မွတ္တမ္းက အေခြလိုက္ ရုပ္သံေပၚေရာက္သြားေရာ။ သည္လိုနဲ႔ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ သည္လိုမွ မလုပ္ရင္ သည္ပြဲ မၿပီးေတာ႔ဘူး လို႔ ထင္လာတယ္။ ေနာင္က် ပိုဆိုးကာမွဆိုးေရာ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္တယ္။ ရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ႔လို႔ စကားနည္း ရန္စဲေနလိုက္တာဟာ မလႈပ္စိတ္တူ သေဘာထားလို႔ေတာ႔ မရပါဘူး။ ထမီကၽြတ္၍ လႊတ္လိုက္တယ္ ႏိုင္တယ္လို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ကြယ္တဲ႔။ သူတို႔တခ်ိန္လုံး အသံက်ယ္ႀကီးဟစ္ေနခဲ႔တဲ႔ ျပည္သူ႔သေဘာထားဆိုတာကို ၁၉၉၀မွာ ပိုင္ၿပီထင္ၿပီး ထြက္ရိုက္လိုက္တာ ဟက္တက္ႀကီးကြဲေတာ႔မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္တန္းလ်ားျပန္မယ္ ကတိေပးထားတဲ႔သူေတြကို တီဗီေပၚ က်န္စစ္မင္းကားရိုက္ခိုင္းၿပီး မျဖစ္ျဖစ္တဲ႔နည္းနဲ႔ အနားေပးရတယ္။
ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး ေနာက္က်တဲ႔သမိုင္းေတြကိုေတာ႔ မလွန္ရဲေတာ႔ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ လုံေလာက္ေနပါၿပီ။ အင္မတန္ အထအနေကာက္တတ္သူႀကီးမ်ား ဆိုေတာ႔ကာ ဒီလိုဆိုရင္ ဒီျပႆနာေတြအားလုံး စစ္တပ္ကဖန္တီးေနတာေပါ႔ လု႔ိ အဆင္းဘီးတပ္ေပးၾကဦးမယ္။ ေျပာသားပဲ ဘက္က ႏွစ္ဘက္တည္းရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ဘက္ရွိရွိ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔မွာ ဦးေႏွာက္မရွိတာကသာ ျပႆနာ။ မ်ားမ်ား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေရးတဲ႔စာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာပဲ ဥာဏ္မီေအာင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ၈၈ကို ကိုယ္တိုင္ျဖတ္သန္းလာတဲ႔ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ျပည္သူ႔သေဘာထား ဘယ္လိုရွိမလဲ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္ေတာ႔ အသိဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ခုခ်ိန္မွာ နင္တို႔ေတာ္မလား မေတာ္ဘူးလား။ မေတာ္ရင္ နင္တို႔ပေထြးနဲ႔ေတြ႔ေတာ႔မယ္ေနာ္ လို႔ ေအာ္ပလိုက္ခ်င္တာ အမွန္ပဲ။ ဒါကိုပဲ ပေထြးေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္႔ျပန္္အမႈပတ္ဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ၾက။ ၿပီးက်မွ မေျပာမရွိနဲ႔။ ရက္စြဲတပ္ထားတယ္။ မဟုတ္ရင္ ျပန္လာေျပာလွည့္။
0 comments:
Post a Comment