Saturday, August 8, 2015

“လဲေနသူ ထူေပးပါ”

 
“အလွဴ႕ရွင္ေတြ ဝမ္းသာဖို႔ အမွ်ေလးေပးကာ ေမတၱာပို႔။ က်န္းမာေစဖို႔ ခ်မ္းသာေစဖို႔၊ အျဖဴေရာင္ေလးကိုဆင္ျမန္းလို႔။ ျပဳံးလို႔ရႊင္လို႔ ကလို႔ခုန္လို႔ အလွဴခံပါဗ်ဳိ႕။” တဲ႔။

          ကထိန္ရာသီတုန္းကေတာ႔ အဲဒီသီခ်င္း မၾကားခ်င္မွ အဆုံးပါပဲ။ လမ္းထိပ္တကာလမ္းထိပ္ မ႑ပ္ႀကီးနဲ႔ ဖြင္႔ခ်င္ဖြင္႔မယ္။ လက္တြန္းလွည္းကေလးနဲ႔၊ ဆိုက္ကားကေလးနဲ႔၊ ေမာ္ေတာ္ကားကေလးနဲ႔
ေလာ္စပီကာႀကီးတင္ၿပီး အရပ္တကာလွည့္ခ်င္လွည့္မယ္။ “သာသနာတဝက္ ဒါယကာတဝက္” သီခ်င္းၿပီးရင္ သူ႔ေလာက္ေပါက္တာ မရွိဘူး။ အခုလည္း ဘယ္ေနရာသြားသြား ေရေဘးအလွဴခံလူငယ္ကေလးေတြ
ေတြ႕ရတာ ကထိန္ရာသီထက္ေတာင္ စည္ေသး။ ေတာ္တာကေတာ႔ ဘယ္သူကမွ အသံခ်ဲ႕စက္မငွားပဲ ဗီႏိုင္းကေလးေတြကိုင္ၿပီး သားသားနားနားဝတ္ဆင္လို႔ အျပဳံးခ်ဳိခ်ဳိကေလးေတြနဲ႔ လမ္းသြားလမ္းလာ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစပဲ အသံတိတ္အလွဴခံတာမို႔ ပိုသေဘာက်မိတယ္။
“ေရေဘးသင္႔ျပည္သူမ်ားအတြက္ အလွဴခံပါတယ္။” ဆိုတဲ႔စကားကလြဲရင္ အပိုဆာဒါး ဘာတစ္ခုမွ သိုင္းသိုင္းဝိုင္းဝိုင္း ေျပာမေနဘူး။ သူတို႔ကုသိုလ္ယူေနတယ္။ စိတ္ခ်င္းတူလို႔ သဒၶါၾကည္ျဖဴရင္ အတူတကြ ပါဝင္လို႔ရတယ္။ ျပဳျပဳသမွ်ေသာ ဒါနေကာင္းမႈအစုစုတို႔ကို ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ အေထာက္အပံ႔ ျဖစ္စိမ္႔ေသာငွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီပံ႔ပိုးၾကမယ္တဲ႔။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ ရုံးသူရုံးသား၊ လက္လုပ္လက္စား ေဈးသည္မ်ားပါမက်န္၊ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ တပိုင္တႏိုင္ စုေဆာင္းႏႈိးေဆာ္တဲ႔အလုပ္ဟာ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ရန္ကုန္မွာ ေခတ္အစားဆုံး ဖက္ရွင္တစ္ခုလိုပါပဲ။ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မပါဝင္ မလွဴဒါန္းဖူးတာ မရွိဘူး။ အားလုံး တက္တက္ၾကြၾကြ အားတက္သေရာပဲ။ လွဴရလြန္းအားႀကီးလို႔ “ခုေလးတင္ လွဴလာခဲ႔တာပါဗ်ာ။” လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ အားနာလာတယ္။

          အလွဴေငြေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ အဝတ္အထည္ေတြ ရလာၿပီးတဲ႔အခါမွာလည္း ကထိန္တုန္းက ပေဒသာပင္သီးသလိုပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ႔ေကာင္းႏိုးရာရာ ပစၥည္းကေလးေတြကို တစ္အိမ္စာ တစ္အိမ္စာစီ အထုပ္ကေလးေတြခြဲၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။ ရန္ကုန္က ဆန္ဆိုင္ဆီဆိုင္ေတြဆိုတာ ေရာင္းေကာင္းလြန္းလို႔ လက္မလည္ေတာ႔ဘူး။ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ အိမ္လာပို႔တယ္ဆိုတဲ႔သူေတြက အခု ဆန္လိုခ်င္ ဆိုင္မွာေတာင္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ဂိုေဒါင္မွာ လိုက္ယူ။ ကိုယ္႔အလုပ္သမားနဲ႔ကိုယ္လာသယ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အမ်ားသူငါ စိုးရိမ္ေနသလို ဝယ္လိုအားမ်ားလို႔ ေဈးေတြေခါင္ခိုက္ေနေအာင္လည္း မတက္ရွာပါဘူး။ ခါတိုင္းေဈးပါပဲ။ ကေလးမွာ ဆန္တစ္အိပ္ တစ္သိန္းျဖစ္တယ္ ဘာတယ္ ၾကားမိေပမယ္႔ ရန္ကုန္မွာေတာ႔ ငါးေသာင္းဝန္းက်င္ပဲ ရွိပါတယ္။ အလွဴ႕ရွင္အဖြဲ႔တိုင္းက အမ်ားအျပားလာဝယ္ေနၾကတာမို႔ လိုသေလာက္ အလ်င္မီေအာင္ မနည္းႀကဳိးစားေနရတယ္။ ဆန္ဆီေဆးဆား ၿပီးရင္ ငရုတ္၊ ၾကက္သြန္၊ ငပိငေျခာက္ကေလးေတြလည္း နည္းနည္းစီပါေအာင္ ထည့္ၾကတယ္။ အဲ႔ဒါၿပီးရင္ ေသာက္ေရသန္႔။ ပစၥည္းျပတ္ျပတ္သြားတာကေတာ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ဖာေတြပါပဲ။ ဆပ္ျပာခဲ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ဖေယာင္းတိုင္ေတြလည္း ပါသဗ်။ ေရသန္႔ေဆးျပား၊ ဓါတ္ဆားထုပ္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ လိုအပ္မယ္ထင္တဲ႔ ေကာင္းနိုးရာရာကေလးေတြ စုံေအာင္ထည့္ၾကတာ ပေဒသာပင္ေသးေသးေလးေတြ သီးတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ အဝတ္အထည္၊ ေစာင္ ျခင္ေထာင္ေတြကေတာ႔ အိမ္မွာရွိတဲ႔ အပိုေတြ ထည့္ေပးၾကတာေပါ႔။ ရည္စူးၿပီး လွဴတန္းတဲ႔ ေကာင္းမႈဆိုေတာ႔ ဒါေလးေတြ သူတို႔ဆီေရာက္သြားရင္ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပသြားတန္ေကာင္းပါရဲ႕ ဆိုတဲ႔ ပုပၺေစတနာအဟုန္နဲ႔ ပီတိေတြေတာင္ ပြားမိေသး။

          ေနာက္ဘဝက်ရင္ ယာဥ္ပ်ံရထားႀကီးမ်ားနဲ႔ ေကာင္းစားမယ္႔ ကုသိုလ္ရွင္မ်ားကေတာ႔ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ားကို ေရေဘးသင္႔ျပည္သူေတြဆီအေရာက္ ေဆာင္က်ဥ္းပို႔ေဆာင္ေပးမယ္႔ ကား၊ ရထား၊ ေလယာဥ္၊ ေလွ၊ ေဖာင္၊ ကူးတို႔ရွင္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဘက္မွာလည္း မနည္းလွဘူးဗ်။ မိုးထဲေရထဲ ပုခုံးနဲ႔ထမ္း၊ ေခါင္းနဲ႔ရြက္ၿပီး ကယ္ဆယ္ပို႔ေဆာင္ေပးေနသူ လူငယ္လူရြယ္မ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါေသးရဲ႕ေလ။ စစ္သားေတြလည္းပါပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြ အသိဆုံး။ ကံအေၾကာင္းမလွလို႔ ေရေဘးသင္႔ၿပီး ကူရာကယ္ရာမဲ႔တဲ႔ဘဝမွာ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ကုသိုလ္ေတြရသြားတာ အရႈံးထဲက အျမတ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္ေနာ္။ တူေသာအက်ဳိးေပးမွာဆိုေတာ႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းပီပီ ကံေကာင္း၊ ဇာတာေကာင္း၊ စန္းေကာင္း လဂ္ေကာင္းေစမွာ အမွန္ပဲ။

           ဘယ္ေလာက္အထိ အက်ဳိးေပးသန္မလဲဆိုတာကေတာ႔ အဲသည္ကိုယ္ျပဳတဲ႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံမွာ အသိဥာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ေသာ ကုသိုလ္မ်ဳိး ျဖစ္ခဲ႔ရင္ အင္မတန္ အက်ဳိးေပးသန္သတဲ႔။ “အလွဴခံလာတယ္။ သမီးေရ။ ေရာ႔အင္႔။ ပိုက္ဆံသြားထည့္ေခ်။” ဆိုလို႔ ထည့္လိုက္ရတဲ႔ ကုသိုလ္နဲ႔ “ဒီအလွဴဟာ ေရေဘးသင္႔လို႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြအတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြ ျပည့္စုံေစမွာ” လို႔ သိၿပီး လွဴတဲ႔အလွဴ ဘယ္တူမလဲ။ ေရေဘးအတြက္လွဴတဲ႔အလွဴမွာမွ ကိုယ္လွဴတန္းလိုက္သမွ်ဟာ တကယ္႔ ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အက်ဳိးရွိေစၿပီး အဖိတ္အစင္ အေလအလြင္႔နည္းနည္းနဲ႔ သူတို႔ဆီေရာက္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ ကုသိုလ္ရတဲ႔အခါမွာလည္း အဖိတ္အစင္ အေလအလြင္႔မရွိ၊ အတားအဆီး အပိတ္အပင္မရွိ အက်ဳိးေပးမွာေပါ႔။ လွဴတဲ႔တန္းတဲ႔အခါ အဲသည္ဘက္နားကေလးအထိ သတိကေလးနဲ႔ အာရုံစိုက္လိုက္ရင္ အက်ဳိးေပးတဲ႔အခါ သူမတူေအာင္ အက်ဳိးေပးတာ အသာထား၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို ေရေဘးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အကူအညီ အေထာက္အပံ႔ေပးရာ မေရာက္ဘူးလား။

          တကယ္႔တကယ္က်ေတာ႔ လွဴရတန္းရတာ လြယ္သေလာက္ အဲသည္ လွဴတန္းထားတဲ႔ပစၥည္းေတြကို ေရေဘးသင္႔ျပည္သူေတြလက္ထဲ မွ်မွ်တတေရာက္ေအာင္ ေဝရျခမ္းရတာက အမ်ားႀကီး ခက္ပါတယ္။ အဲသည္အလုပ္ကမွ ကုသိုလ္မရ ငရဲရတဲ႔ အလုပ္ႀကီးကိုး။ ကူးဆို႔ဆိပ္မွာ မႈိ႔အိပ္ဖြင္႔တယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ေလတဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ႔ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းပါးကေန
ေလနဲ႔အတူပါၿပီး ဟိုဝင္ကပ္သည္ဝင္ကပ္ ကပ္ကုန္တဲ႔ လဲမႈိ႔အိပ္ႀကီးကို သြန္ခ်ၾကည့္ပါလား။ အကုန္ပြစာက်ဲၿပီး ဘယ္လိုမွ လိုက္သိမ္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ အခုအဲသည္ေဝျခမ္းေရး ကိစၥေတြမွာလည္း စည္းကမ္းတက်မရွိရင္ ေတာင္သာမွာ ဦးေအာင္ေသာင္း ဒန္ေပါက္ေဝတာထက္ ဆိုးသြားမွာေပါ႔။ ဝင္ရထြက္ရလြယ္တဲ႔ တံတားထိပ္ ကားဆိပ္နားကေန လာသမွ်လူ ယူသြားပါဦး ထိုင္ေပးေနလို႔ရွိရင္လည္း ဟိုးအေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္ဂေလာင္ထဲက သြားေရးလာေရးခက္တဲ႔သူေတြခမ်ာ ဘာအကူအညီမွ သူတို႔ဆီမေရာက္လိုက္ပဲ လမ္းဝကလူေတြသာ ခ်မ္းသာသြားတာလို႔ ေျပာတဲ႔သူေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာင္ အရင္တခါ ေရးခဲ႔ဖူးေသး။ Steal Syndrome ဆိုတာေလ။ အဆိုးဆုံးကေတာ႔ ကိုယ္ေတြက မခံစားႏိုင္လို႔ မစားရက္မေသာက္ရက္ ေခၽြးနည္းစာကေလးေတြ ဖဲ႔ၿပီး လွဴတာကို သူတို႔က လက္ကေလးတင္ နံမယ္ယူၿပီး “ဒါ ၾကံဖြံ႕က လွဴတာေလ။ NLD က လွဴတာေလ။ ယူၿပီးရင္ေတာ႔ မဲထည့္ရမွာေနာ္။” လို႔ လုပ္သြားရင္ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာတာဗ်။ ေရႊစည္းခုံ မလွဴရလည္း ရွိေစေတာ႔။ ယာဂုအိုးႀကီးပါ ရိုက္ခြဲပလိုက္ေတာ႔မယ္။ ကဲ ေတြ႔ၿပီေနာ္။ အခုစာပိုဒ္ထဲမွာ ေရးထားသမွ်ေတြဟာ အထက္က ျပဳလာတဲ႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ဟူသမွ်တို႔ကို သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္သြားေစေသာ ဓမၼႏၱရာယ္ေတြခ်ည့္ပဲ။

          သည္အျဖစ္မ်ဳိးေတာ႔ မၾကဳံခ်င္ဘူးေလ။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ျပန္သုံးသပ္ၾကည့္စို႔ေလ။ တကယ္လို႔မ်ား က်ဳပ္တို႔ဆီက လူကယ္ျပန္ႀကီးသာ ယုံၾကည္စိတ္ခ် တိက်မွန္ကန္ ျဖစ္ေနလို႔ သားတို႔သမီးတို႔ စုေဆာင္းေကာက္ခံထားတာ သည္မွာပါ မယ္မယ္ရယ္။ မယ္မယ္တို႔ ဝန္ႀကီးဌာနကပဲ ႀကီးမွဴးကြပ္ကဲ ေဝျခမ္းေပးပါေတာ႔ လို႔ အပ္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ။ အမွန္က အဲသည္အတိုင္း ျဖစ္သင္႔တာေလ။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အဲ႔လိုပဲ။ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္၏ဇာတ္လမ္းက အဲ႔သမွာတင္ အဆုံးသတ္တယ္။ အိမ္း ငါ႔ႏွယ္ ေပါင္မုန္႔မရွိလည္း ကိတ္မုန္႔စားပါလား။ ဆိုတဲ႔ ေမရီအန္တြားနက္ထက္ေတာင္ ဆိုးေနၿပီ။ သူ႔သုံးစားမရလို႔ ကိုယ္တိုင္ဝင္လုပ္ေနရပါတယ္ဆိုမွ သူ႔လက္ထဲသြားအပ္လို႔ ျဖစ္မလား။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ ရြာသာႀကီး ပို႔ခ်င္လာၿပီ။ အဲ႔ဘြားေတာ္ႀကီး မေျပာနဲ႔။ ဘေျပာင္ကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး အေရာက္ေဝပါ႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ နွစ္ခါျပန္မစဥ္းစားဘူး။ နာဂစ္တုန္းက ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ႔တယ္ ကိုယ္႔မ်က္စိေအာက္တင္။ ကိုယ္ေတြလည္း မေသေသးဘူး။ သူလည္းအရွင္လတ္လတ္။ အကုန္မွတ္မိတယ္။ အဲ႔သည္အခါမွာ Credibility ဘယ္ေလာက္ စကားေျပာတယ္ဆိုတာ နားလည္လာတယ္။ ကုိယ္တို႔ဆီမွာ အဲသည္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာ အာဏာကုန္အပ္ႏွင္းေလာက္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွ မရွိေသးဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္လ်က္ မဘသဆိုတာႀကီးကိုေတာင္ မယုံေတာ႔ဘူး။ ကမ္းကိုကုန္ေရာ။ (သူ႔မွာလည္း သူ႔သမိုင္းနဲ႔သူမို႔ ဘယ္သူမွ မယုံတာ။ မယုံတဲ႔သူ အလြန္မဟုတ္။)

           စကတည္းက ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းကိုေတာင္ မင္းတိုင္းေက်လုပ္ထားလို႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ထထားရတာကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးက်ကာမွ အဘထူမွ ထမယ္ တမေနႏိုင္ဘူး။ ရွစ္နာရီသတင္း နဲ႔ ကိုးနာရီသတင္း တစ္နာရီအတြင္းမွာ ပေလာင္းပလဲ ေျပာတဲ႔စကားေတြကိုလည္း ယုံစားအားကိုးမေနေတာ႔ဘူး။ သူတို႔က ပါးစပ္နဲ႔ေျပာတာ။ ကိုယ္ေတြက အသက္နဲ႔ပုံ ယုံရမွာေလ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ႔။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တိုင္ တပင္တပန္း ေကာက္ခံထားတဲ႔ အမ်ားျပည္သူေခၽြးနည္းစာကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ပဲ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လွဴဒါန္းဖို႔ အကုန္လုံး ေရႊညာဆီသြားမယ္ လုပ္ေနရတာ။ ဟိုမင္းသမီးကေလးေတာင္ FM ေရဒီယိုထဲမွာ အက်ယ္ႀကီးေျပာသြားေသး။ ကိုယ္တိုင္သြားမလွဴရင္ ဒုကၡသည္ေတြဆီ မေရာက္ပဲေနမွာစိုးလို႔ ေနမေကာင္းတဲ႔ၾကားက ကိုယ္တိုင္ကို သြားလွဴတာတဲ႔။ မွတ္ကေရာ။ အဲသည္ေတာ႔ အေပၚက ေျပာထားတဲ႔ ေစတနာပ်က္ေၾကာင္း ေမတၱာပ်က္ေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္မလာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဘယ္ရြာေတြကို ဘယ္သူေတြ ေရာက္ၿပီး ဘယ္ေနရာေတြကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ မေရာက္ပဲ လက္လွမ္းမမီျဖစ္ေနသလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြပိုလို႔ ဘယ္အရပ္မွာ ဘာေတြလိုေနသလဲ။ ဟယ္လီေကာ္ပတာႀကီးနဲ႔ ဆန္အိပ္ႀကီးသယ္လာတာ ဆင္းစရာ ကုန္းေျမမရွိလို႔ “ျပန္သယ္သြားရင္ က်ဳပ္တို႔ငတ္ပါၿပီဗ်ဳိး” ဆိုတဲ႔လူေတြဆီ ပစ္ခ်ေပးလိုက္တာ ကြဲထြက္ၿပီး ေရထဲကယူက်ဳံးမရျဖစ္ရတာမ်ဳိး မၾကဳံေအာင္ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ထိေအာင္ လုပ္ရမွာလဲ။ အရာအားလုံးရဲ႕အေျဖဟာ Logistics တစ္ခုတည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ အဲသည္ပညာရွင္ေတြ မရွိပါဘူး။ အဲသည္အတြက္ စံနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားၿပီး အေတြ႔အၾကဳံရွိတဲ႔ ျပည္ပအကူအညီေတြ ယူသင္႔ၿပီ လို႔ ထင္ပါတယ္။

            ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တို႔အစိုးရကလည္း ဘူးဆို ဖယုံမသီးတဲ႔ အက်င္႔ရွိပါတယ္။ ၂၀၁၃ တုန္းက ျပဌာန္းထားတဲ႔ ဥပေဒအရ အကူအညီေတာင္းစရာ မလိုဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူက ဘာေျပာေျပာ မလိုဘူးလို႔သာ သတ္မွတ္ရမတဲ႔။ ဒါဟာ ဥပေဒနဲ႔အညီေဆာင္ရြက္တာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ အထြန္႔တက္ခ်င္သပဆို အဲသည္ဥပေဒႀကီးကို ျပင္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္ထဲကေန အထြန္႔တက္ၾကေပါ႔တဲ႔။ အခုေတာ႔ ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ လႊတ္ေတာ္ႀကီးသုံးရပ္စလုံးကို ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ေတြ သြားေရးလာေရးခက္ခဲမွာစိုးလို႔ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေရႊ႕ဆိုင္းထားသတဲ႔။ ယပ္ေတာင္နဲ႔ ေလစိမ္းအတိုက္ခံလို႔ လြင္႔သြားတာ တစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အခုမိုးသက္ေလနွင္လို႔ ေရေတြႀကီးတဲ႔အခါက်မွ အစိုးရတစ္ဖြဲ႔လုံး ေရစုန္ေမ်ာကုန္ေတာ႔မွာပဲ။ ဘာျပဳလို႔ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကသာ စကားကို ကုန္ေအာင္ေျပာသြားတာ။ မိုးကျဖင္႔ အကုန္ရြာရေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆက္ရြာေနဦးမွာ။ ေရေတြကလည္း ဆက္ႀကီးေနဦးမွာ။ အိႏၵိယ West Bengal က ေရႀကီးတာ လူ ၁၈၀ ေသၿပီး လူႏွစ္သန္း အိုးမဲ႔အိမ္မဲ႔ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ မၾကားဘူးလား။ သူတို႔ပဲ ဝမ္းသာအားရ ႏိုင္ငံတကာသတင္းထဲ ထည့္တင္ထားၿပီးေတာ႔။ အခုေရေဘးမွာ ဒုကၡသည္ေတြကိုခ်ည့္ လိုက္ဆယ္ေနတာ မထင္နဲ႔။ ကုန္းေကာက္စရာမရွိေတာ႔တဲ႔ ကိုယ္႔သိကၡာကိုယ္လည္း ေရကုန္ေရခန္း လိုက္ဆယ္ေနရတာ။ မေတာ္လို႔မ်ား မိုးေတြက ဆက္ကာဆက္ကာရြာၿပီး ေရေတြက တပ္ကာတပ္ကာႀကီးလို႔ ဆည္ေတြက ထပ္ကာထပ္ကာ ေရေတြလႊဲထုတ္ရရင္ ေတြးေတာင္ မေတြးဝံ႔ဘူး။ အခုေတာင္ ေဖ႔စ္ဘုတ္ထဲ ေျပာကုန္ၾကၿပီ။ ေဘးတကာ႔ေဘး အကုန္ကင္းခ်င္ရင္ အဲသည္မေအေဘးေတြကို အရင္ဖယ္ပစ္ပါတဲ႔။

            တကယ္ေတာ႔ အဲသည္အစိုးရအဖြဲ႔ႀကီးကို ဘယ္လိုမွ ဖယ္ထုတ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာကလည္း ေရေဘးသင္႔ျပည္သူမ်ားအတြက္
ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္တဲ႔အခါမွာပါ။ ေရေတြက်သြားရင္ လမ္းတံတားေတြ အရင္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာဖို႔၊ ေဆးရုံ၊ ေက်ာင္း၊ ဘူတာ၊ ေလဆိပ္တို႔လို အေျခခံအေဆာက္အဦေတြ ျပန္လည္ျပဳျပင္ဖို႔၊ ေရတြင္းေရကန္ေတြ ျပန္လည္သန္႔စင္ဖို႔၊ ေရေဘးေၾကာင္႔ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးသြားတဲ႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ျပန္လည္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ဖို႔။ အဲသည္အရာေတြအားလုံး အစိုးရအကူအညီမပါပဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထသက္သက္နဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေတြ ျပန္သြားတဲ႔အခါ ပရဟိတေမာင္မယ္ေတြ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားတဲ႔အခါ
ေရရွည္ကုစားရမယ္႔ တာဝန္က အစိုးရမွာပဲ ရွိပါတယ္။ မေကာင္းေပမယ္႔လည္း ကင္းလို႔မရတဲ႔အတူတူေတာ႔ တည့္ေအာင္ပဲ ေပါင္းရေတာ႔မွာေပါ႔ေလ။ ေငါ႔တဲ႔အခါလည္း ေငါ႔ ေခ်ာ႔တဲ႔အခါလည္း ေခ်ာ႔ရတာပ။

           သူမ်ားျပဳျပင္လို႔မရပဲ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပဳျပင္ရမယ္႔ကိစၥတစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအလုပ္ေတြေလ။ သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ၾကဳံေတြ႕ရလို႔ ဗ်ႆနတရား ငါးပါးနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာရတဲ႔အခါ ဘယ္သူမဆို စိတ္ဓါတ္အင္အား ပ်က္ျပားသြားရတာပါပဲ။ စိတ္ဒဏ္ရာ နာက်င္မႈေတြကို ေဖးမၾကင္နာမႈနဲ႔ ကုစားလို႔ရႏိုင္ေပမယ္႔ ဓိတ္ဓါတ္ယိမ္းယိုင္ပ်က္ျပားတာကိုေတာ႔ အသိအလိမ္မာ ဥာဏ္ပညာနဲ႔သာ ျပန္လည္တည့္မတ္ထိန္းေက်ာင္းလို႔ ရနိုင္ပါမယ္။ ကိုယ္တို႔ရြာကလူေတြဟာ အင္မတန္ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးၾကပါတယ္။ ရိုးလည္းရိုး အလည္းအၾကေလရဲ႕။ လူ႔ေရွ႕သူ႔ေရွ႕ သူတပါးဆီ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရတဲ႔အလုပ္မ်ဳိး မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ရွက္ေလ႔ရွိပါတယ္။ ဟိုတုန္းက အဲ႔သည္ဘက္မွာ အသယ္ေတာ္ေတြဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ ကယ္ပါ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သူတို႔ကသာ မ်ဳိးရိုးလိုက္လို႔ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ အလွဴရွိတုိင္း ရိုးရာမပ်က္ ထြက္ေတာင္းရတာ။ က်န္တဲ႔သူကေတာ႔ ထီးတင္ပြဲ ပိုက္ဆံႀကဲရင္ေတာင္ ရွက္လို႔ မေကာက္ဝံ႔ဘူး။ ကိုယ္တို႔ရြာကိုေရာက္တဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြအားလုံးဟာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ အလုအယက္ အငမ္းမရေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ႔မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေသြးထဲအသားထဲကကို ယုံပါတယ္။ ငတ္မရွက္ဆိုတာ ရြာမွာ မမွန္ပါဘူး။ အဲ႔ဒီအရွက္တရားကေလး ေရတုိက္စားလို႔ ပါးလ်ားသြားမွာလည္း အင္မတန္စိုးရိမ္မိပါရဲ႕။

            ကိုယ္တို႔ေဆးရုံႀကီး ဓါတ္ေရာင္ျခည္ဌာနကိုသြားတဲ႔ လူသြားစၾကၤန္အေကြ႕မွာ မနက္မနက္ဆို ဦးဇင္းေလး သုံးပါးေတြ႔ရေလ႔ရွိတယ္။ ဟိုအေဆာင္သြားခ်င္လို႔ သည္အေဆာင္သြားခ်င္လို႔ လမ္းေမးရင္း ေဆးဖိုးကေလး ဒါနျပဳသြားဖို႔ အလွဴခံေနတာ ႏွစ္ေပါက္ေနခဲ႔ပါၿပီ။ ဘယ္အေဆာင္က ေရာဂါသည္ လူနာေစာင္႔မွ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္ရန္ကုန္မေျပာင္းခင္ကတည္းက သည္ေဆးရုံကဆရာဝန္ေတြ သူတို႔ကို သိၾကပါတယ္။ တိုင္လိုက္ရင္ ခဏေရွာင္သြားၿပီးေနာက္ ျပန္ေရာက္ေရာက္လာတာပဲ။ သန္သန္မာမာ၊ လူက လူရည္သန္႔။ အသက္ကေလးေတြမွ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ အလုပ္အကိုင္အခြင္႔အလမ္းေတြ မရွားပါးတဲ႔ ရန္ကုန္မွာ သူတို႔လို မရွက္မေၾကာက္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ မရွိေစခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ရပ္ကိုယ္႔ရြာက ကေလးေလးေတြ ေက်ာင္းမတက္ပဲ ကားလမ္းမနံေဘးမွာ လက္ကေလးေတြျပၿပီး “ေရသန္႔ဗူးကေလးေတြ ခ်ခဲ႔ပါ။ မုန္႔ဖိုးေပးပါ။ တာ႔တာ တာ႔တာ။” လုပ္ေနၾကမွာကို မျမင္ရက္ပါဘူး။ သည္ကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔အခါ စြမ္းအားရွင္ေတြလိုခ်င္ရင္ အဲသည္နယ္ဘက္ေတြကို သြားေခၚလို႔ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ဘယ္အစိုးရနဲ႔မွ အေျပာမခံနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးေတြကို မေမ႔မေလ်ာ႔ အာရုံစိုက္ဖို႔ လုိဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။

0 comments:

Post a Comment

စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္ႀကိဳက္ၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ စာေလးေတြကို တင္ထားပါတယ္ဗ်ာ

Followers

Total Pageviews

အမွာပါးစရာမ်ားရွိေနရင္

Pop up my Cbox

Blog Archive

အက္ဒမင္

အျခားက႑မ်ားကို ေလ့လာရန္

ရွာေဖြေလ ေတြ႔ရွိေလ

စာေပျမတ္ႏိုးသူမ်ား

free counters
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...