မ်ိဳမက်ခဲ့ရတဲ့ဘဝေတြ

Tin Nyunt

ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းဆရာေပမယ့္ အခြင့္ထူးခံဆိုတာ အလြန္မုန္းတယ္။ ေက်ာင္းသားကို ခိုင္းစားရတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ရြာမွာေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေပမယ့္ ကိုယ္ခ်ိဳးမယ့္ေရ ကိုယ္တိုင္ခတ္တယ္။ ကိုယ္သံုးမယ့္ထင္း ေတာထဲ သြားၿပီး ကိုယ္တိုင္ထမ္းတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာတစ္ခုမွ ကၽြန္ေတာ့္ေဝယ်ဝစၥလာမလုပ္ေပးဖို႔ တားျမစ္ထားတယ္။ ရြာထဲက လာလုပ္ေပးလည္း လက္မခံဘူး။

ဒုတိယတန္းမွာ ခ်စ္စုဆိုတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အေဖ၊ အေမမရွိေတာ့ဘူး။ အဖြားနဲ႔ ေနရတာ။ ဆင္းရဲလြန္းေတာ့ လူခ်စ္ေအာင္ေနတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေပါင္းရဲသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မိုးတြင္းဆိုရင္ ေက်ာင္းကိုထမင္းဘူးေလးယူလာတတ္တယ္။ မိုးရြာတဲ့ေန႔လည္ခင္းေတြ အိမ္မျပန္ခ်င္လို႔ပါ။ ထမင္းဘူးဆိုေပမဲ့ ပဲျပဳတ္နဲ႔ မွ်စ္ေလာက္ပဲထည့္ႏိုင္တာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ၿမိဳ႕ျပန္မွ အေမထည့္ေပး လိုက္တဲ့ ငပိေက်ာ္ေလး ငါးေျခာက္ေက်ာ္ေလးစားရတာ။
ေန႔ခင္းဘက္ထမင္းစားမေကာင္းရင္ တဝက္ေလာက္ပဲစားၿပီး ထမင္းဘူးကို ပိတ္ထားလိုက္တာပဲ။ အဲဒီေန႔က ကေလးေတြ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ေက်ာင္းမုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္မွာစစ္ေနတုန္း ခ်စ္စုက ကၽြန္ေတာ့္နားေရာက္ လာတယ္။

“ဆရာႀကီး ထမင္းဘူးကို သမီးေဆးေပးမယ္ေလ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနပါေစသမီး ရပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဆးေပးခြင့္ျပဳပါဆရာႀကီး” လို႔ထပ္ၿပီးေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လည္း သူ႔ကို စကားမျပန္တာကို သေဘာတူတယ္မွတ္ၿပီး စားပြဲေပၚက ထမင္းဘူးေလးယူ၊ ေက်ာင္းေအာက္ကို ေျပးဆင္းသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းေအာက္ဘက္မွာ အုတ္ကန္ရွိတယ္။ အုတ္ကန္ေဘးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ခ်စ္စုက ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းဘူးေလးဖြင့္ၿပီး မွ်စ္ေက်ာ္နဲ႔ ထမင္းက်န္ကို အားရပါးရစားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ အရမ္း ထိခိုက္သြားတယ္။ ဟုတ္မွာေပါ့။ သူထမင္း ဘယ္စားလာရပါ့မလဲ။ အဖြားက လယ္ထဲကျပန္မလာမခ်င္း သူ ထမင္း ဘယ္မွာ စားခဲ့ရမွာလဲ။
ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းပိုထည့္၊ နည္းနည္းပဲစားၿပီး “သမီးေရ .. ထမင္းဘူးေလးေဆးေပးပါဦး” လို႔ သူလာမယူရင္ေတာင္ ေျပာေနရတယ္။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေန႔ခင္းေက်ာင္းလႊတ္ရင္ ထမင္းဘူးေဆးေပးမယ့္ ေနာက္တစ္ေယာက္တိုးလာ တယ္။ သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား လွတိုး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ထမင္းစားေနတာကိုေစာင့္ေနၿပီး ဘူးပိတ္ လိုက္တာနဲ႔ “ဆရာႀကီး သားထမင္းဘူးေဆးေပးမယ္” ဆိုၿပီး လာေျပးယူတယ္။ သူယူသြားတဲ့ေန႔ ခ်စ္စု ငတ္တာေပါ့။
မၾကာပါဘူး ထမင္းဘူးေဆးခ်င္လို႔ လာလုတဲ့သူေတြ မ်ားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေန႔တိုင္း တစ္ဘူးကို တဝက္ပဲစားၿပီး ခ်န္ထားေပးရတာ အက်င့္ပါေနၿပီ။ သူတို႔က ဆာလို႔ ထမင္းဘူးေဆးမယ္ဆိုၿပီးလုေနၾကေပမယ့္ ၾကာလာရင္ ရြာထဲက ဒီဆရာ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုင္းစားတယ္ထင္မွာစိုးလို႔ ႏွစ္ပတ္ေျမာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကို ထမင္းဘူး ယူမလာရဲေတာ့ဘူး။
ေတာမွာ တကယ္ငတ္ေနတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဘဲဥေတာင္ ဝယ္မစားႏိုင္ပဲ ေတာထဲက မွ်စ္နဲ႔ ပဲျပဳတ္ေလာက္စားေနရတဲ့ေက်ာင္းဆရာ ကိုယ့္ရင္ထဲ မခ်ိေပမယ့္ ပါးစပ္ေပါက္တိုင္းကိုေတာ့ ဘယ္မွာ ခြံ႔ ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။ စားသာစားရ မ်ဳိမက်ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။
၁၅.၈.၂၀၁၅