“မိသားစုထမင္းဝိုင္း”
|
6:53 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက အုန္းထမင္းဆိုတာ ဆိုင္မွာ ဝယ္စားရတာ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္မွာပဲ ခ်က္စားၾကတာ။ အၿမဲတမ္းလည္း ခဏခဏ ခ်က္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခုခု အထိမ္းအမွတ္ အထင္ကရရွိမွ တကူးတက ခ်က္ယူရတာ။ အနည္းဆုံးေတာ႔ အိမ္မွာ လူစုံတယ္ ဆိုမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်က္စားၾကတဲ႔ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ တစ္မ်ဳိးေပါ႔။ ပင္ပန္းတယ္။ ကရိကထမ်ားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အရသာလည္းရွိတယ္။ မိသားစု လက္ေရတျပင္တည္း ဝိုင္းဖြဲ႔စားေသာက္ရတဲ႔ ျမန္မာထမင္းဝိုင္းႀကီးတစ္ခု ဆိုပါေတာ႔ကြယ္။ ကိုယ္႔တစ္ေယာက္တည္း နွစ္ေယာက္တည္း ေငါင္းစင္းစင္းနဲ႔ တိုေရရွားေရ ခ်က္လို႔ ဘယ္လိုမွ စားမေကာင္းတဲ႔ ထမင္းဟင္းလ်ာေပါ႔။ အိမ္မွာ အုန္းသီးရလာရင္ ဘယ္ေန႔အုန္းထမင္း ခ်က္စားၾကမလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္စားၾကမလဲဆို ျပကၡဒိန္ၾကည့္ ရက္သတ္ရတဲ႔ အမ်ဳိးဗ်။ သူမ်ားေတြက အဆီအအိမ္႔ တက္စာ၊ ေသြးတိုးစာ လို႔ သတ္မွတ္ၾကေပမယ္႔ ကိုယ္႔အဖို႔ေတာ႔ အုန္းထမင္းဆိုတာ အပူစာ မဟုတ္ဘူး။ အေအးစာ၊ အေပ်ာ္စာ။ သူတို႔အေနာက္နိုင္ငံကလူေတြ Thanks Giving Day မွာ ၾကက္ဆင္သား ရို႔စ္လုပ္စားတာနဲ႔ တူတယ္။
အုန္းထမင္းခ်က္ဖို႔ အဓိကလိုအပ္တာ အုန္းသီး လို႔ ေျပာရင္ ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အတည္။ အုန္းထမင္းပါဆိုမွ အုန္းသီးမပါပဲ ဘယ္လိုခ်က္မလဲ။ သည္ေခတ္မွာ စတိုးဆိုင္ေတြက ဝယ္လို႔ရတဲ႔ အုန္းႏို႔စည္သြပ္ဗူးေတြနဲ႔ ခ်က္ရင္ အရသာ မကြာေပမယ္႔ အဲ႔ဒါ အုန္းထမင္းအတုႀကီး လို႔ ခံစားရတယ္။ ဂ်ယ္လီသၾကားလုံးထဲက စေတာ္ဗယ္ရီအရသာဟာ တကယ္႔စေတာ္ဗယ္ရီသီးအစစ္ကို စားရတာနဲ႔ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ဘူး။ ေသြးတိုးသမားေတြအတြက္ အုန္းနို႔မပါပဲ ႏို႔နဲ႔ ခ်က္တယ္ဆိုတဲ႔ နို႔ေခါက္ဆြဲကိုေတာင္ ကိုယ္က အရာသြင္းတာ မဟုတ္။ မတည့္ မစားပဲေနမယ္။ အေယာင္ေဆာင္ အတုလုပ္ၿပီး ရေသ႔စိတ္ေျဖေတာ႔ မစားခ်င္ေပါင္။ အုန္းသီးေတာင္ မွ အုန္းသီးတိုင္းဟာ အုန္းထမင္းခ်က္လို႔ မေကာင္းဘူး။ မႏုလြန္း မရင္႔လြန္း အေနေတာ္ကေလးမွ။ ရင္႔လြန္းရင္ အဆီေတြ တက္ၿပီး အရသာမခ်ဳိဘူး။ ႏုလြန္းရင္ အနံံ႔မေမႊးဘူး။ အခ်ဳိလည္း ေပါ႔တယ္။ ကိုယ္ရထားတဲ႔ အုန္းသီးဟာ ဘယ္လိုအေနေလာက္ ရွိမလဲဆိုတာ အကဲခတ္ၿပီးမွ အဲ႔ဒါကို အုန္းထမင္းခ်က္ရမလား။ ဆီထမင္းထိုးရမွာလား။ အစိတ္လိုက္ အခိုင္လိုက္ အုန္းသီးကပ္ေစးနဲ လုပ္စားရမွာလား ေဝခြဲတယ္။ အုန္းသီးကမွ စ မေကာင္းရင္ ဘယ္လိုမွ အုန္းထမင္းေကာင္း မရႏိုင္ဘူး။
ကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲရွိရာ သီခ်င္းလုပ္ဆိုတဲ႔အခါ မိုးရြာရင္ မိုးေရခ်ဳိးမယ္။ ေမေမလာရင္ နို႔စို႔မယ္ ၿပီးေတာ႔ ေဖေဖလာရင္ အုန္းသီးခြဲစားမယ္ ဆိုတာကေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္တယ္။ ဆိုလိုတာက အုန္းထမင္းခ်က္ဖို႔ အုန္းသီးၿပီးရင္ ေဖေဖကလည္း လိုေသးတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ အုန္းထမင္းအရသာထဲမွာ မိသားစု မိစုံဖစုံ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ရွိျခင္း ဆိုတဲ႔ အရသာ ပါတယ္။ ေဖေဖ ေမေမ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကတဲ႔ အရသာ လည္းပါတယ္။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ႔။ အုန္းသီးျခစ္တာမ်ား ေဖေဖ မအားလည္း ေဈးထဲသြား ျခစ္သည္ ညွစ္သည္မွာ အပ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မွ မေပးရဘူး။ ဆယ္လုံး ညွစ္ခ်င္သလား၊ အလုံးႏွစ္ဆယ္ ညွစ္ခ်င္သလား။ ငါးမိနစ္ေတာင္ မၾကာ။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ ျခစ္သည္ ညွစ္သည္က အုန္းနို႔ဟာ ေဖေဖကိုယ္တိုင္ခြဲတဲ႔ အုန္းသီးလို အရသာမရွိဘူး။ ေဖေဖက ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အုန္းသီးခြဲေနရင္ ေမေမ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ အုန္းခြံအၾကမ္းႀကီးေတြလည္း ရတယ္။ မမ ပန္းကန္ေဆးတဲ႔အခါ ဆပ္ျပာနဲ႔ေရာ တိုက္ဖို႔ အုန္းဆံဖတ္ေတြလည္း ရတယ္။ ေဘးနားမွာ ဝင္ရႈပ္ေနတဲ႔ သားသားေသာက္ဖို႔ အုန္းရည္ခ်ဳိခ်ဳိေလးလည္း ရတယ္။ ညီမေလး အငိုတိတ္ေအာင္ ေခ်ာ႔ဖို႔ သဂ်ီေထြး လို႔ ေခၚတဲ႔ အုန္းသီးအတြင္းက ျဖဴျဖဴပြပြ အသားႀကီးလည္းရတယ္။ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ပတ္ေမွ်ာ္ေနတဲ႔ ကိုယ္တို႔အတြက္ အုန္းသီးစိပ္ကေလးဘာေလးလည္း စားရတယ္ မဟုတ္လား။ မစို႔မပို႔ စားရတဲ႔ အရသာ ဟာ ဘာနဲ႔ မတူဘူးေကာ။
ေဖေဖက အုန္းသီးခြဲတဲ႔အခ်ိန္ဆို ေမေမကလည္း ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။သမီးမစားတဲ႔ အဲသည္ ငရုပ္သီးအစပ္ေတြဟာ အုန္းထမင္းနဲ႔ တြဲဘက္စားစရာ မပါမၿပီးတဲ႔ အဓိက ဟင္းရံေတြပါပဲ။ တခါမွ မစားဘူးေတာ႔ ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္ရယ္ ငပိေက်ာ္ရယ္ ငံျပာရည္ေက်ာ္ရယ္ မတူဘူးဆိုတာ ေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲ႔ဒါ ျမန္မာျဖစ္ရတဲ႔ အရသာ အစစ္။ ပုဇြန္ေျခာက္ကို မႈန္႔ေနေအာင္ ေထာင္းၿပီး ငရုတ္သီးမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ၾကက္သြန္နီနဲ႔ ေညွာ္နံ႔ေတြ မႊန္ေနေအာင္ ေက်ာ္တာခ်င္းေတာ႔ တူတယ္။ မန္က်ည္းမွည့္ရည္ေလး နည္းနည္းထည့္ေက်ာ္လို႔ အခ်ဥ္ဓါတ္ကေလး ပါေလကာ စြက္ထားရင္ ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္။ ငပိစိမ္းစားေမႊးေမႊးကေလးနဲ႔ဆို ငပိေက်ာ္၊ ငံျပာရည္စိုရုံကေလးထည့္ေတာ႔ ငံျပာရည္ေက်ာ္။ ငံျပာရည္ေတြ အိုင္ေနေအာင္ ထည့္လိုက္ရင္ ငံျပာရည္ဆီသတ္။ က်ဳိခ်က္ထားတဲ႔ ငံျပာရည္မွာ ငရုပ္သီးၾကက္သြန္ ဆီသတ္ကေလးနဲ႔ ေရေပၚဆီကေလး ေဝ႔ေနေအာင္ ခ်က္ေတာ႔ ငံျပာရည္ခ်က္။ ဆီမသတ္ပဲ ငရုပ္သီးအၾကက္မႈန္႔ကေလးျဖဴးၿပီး ၾကက္သြန္ျဖဴ ပုဇြန္ေျခာက္ မညက္တညက္ေထာင္းကေလး ခတ္လိုက္ေတာ႔ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္တဲ႔။ တစ္မ်ဳိးစီ၊ တစ္ဘာသာစီ၊ အရသာ တျခားစီပါ။ သူ႔ခ်ည့္သာေလာ ဆိုရင္ေတာ႔ တို႔စရာေလးနဲ႔ပါဖ်ားေပါ႔။ မရမ္းသီးအရြယ္ေလာက္ရွိတဲ႔ သရက္သီးစိုင္သီး ကၽြတ္ကၽြတ္ကေလးေတြကို အေစးမေပါက္ေအာင္ ေရစိမ္တို႔ေတာ႔ ကိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ရြရြကုိဆတ္ေနတာပဲ။ မခ်စ္စု ဝင္းေရာင္သန္းကေလးနဲ႔မ်ားဆို ထမင္းကိုေတာင္ အေရးမလုပ္မိေတာ႔ဘူး။ သူ႔ခ်ည့္ပဲ ငံျပာရည္ခြက္ထဲ ဆူရွီတို႔သလို တို႔စားပစ္တယ္။ ဗိုက္နာကာမွ နာေရာ။ ခံရတာ တန္တယ္။ စားေကာင္းလြန္းလို႔။ တို႔စရာခ်ည့္ပဲေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေနတာ အုန္းထမင္းနဲ႔မ်ားသာဆို စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါေလ။
အုန္းထမင္းခ်က္ဖို႔ အခရာကေတာ႔ အိုးသူႀကီးလုပ္သူ ေမေမပါပဲ။ ဒီအုန္းသီး ဘယ္ႏွစ္လုံးကို ဆန္ ဘယ္ႏွစ္လုံးခ်က္နဲ႔ ခ်က္မလဲ။ ဒါ သူ႔ပညာ။ တစ္အိမ္လုံးစာလည္း ေလာက္မွျဖစ္မွာ။ ပင္ပင္ပန္းပန္း တရင္းတႏွီးခ်က္ထားရတဲ႔ အုန္းထမင္းအိုးႀကီးဟာ ေပ်ာ႔သြားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ မာသြားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ တူးသြား ကပ္သြားလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ Rice cooker ခလုပ္နွိပ္ရုံပဲ တတ္တဲ႔ ၿမဳိ႕ႀကီးသူေတြနဲ႔ လားလားမွ မအပ္စပ္ေသာ အရာသာ ျဖစ္တယ္။ မီးေသြးမီးဖိုကေလးမွာ အထက္ေအာက္ အက်က္ညီေအာင္ ခ်က္ၿပီးတာနဲ႔ တအိုးလုံး ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ နပ္ဖို႔ရာ မီးဖိုထဲက မီးခဲကေလးေတြကိုေလ်ာ႔၊ ထမင္းအိုးအဖုံးေပၚတင္၊ သူ႔အတြင္းက အပူေငြ႕ကေလးနဲ႔သူ မီးေအးေအးကေလးနဲ႔ အနံ႔ကေလးသင္းေနေအာင္ နွပ္ရတာ။ အုန္းထမင္းကေလးက က်က္ကာနီး၊ ငပိေက်ာ္ကေလးက ေညွာ္နံ႔သင္းလာရင္ ကေလးေတြဆိုတာ မီးဖိုထဲ ယင္အုံသလို အုံၿပီး တဝဲလည္လည္ ေနေတာ႔တယ္။ ေမ႔လို႔ ေမ႔လို႔ ထမင္းအိုးထဲက ၾကက္သြန္နီဥႀကီးေတြလည္း အိစက္ေနေအာင္ နူးရဦးမယ္။ အဲ႔ဒါမွ ခ်ဳိမွာေလ။ အုန္းထမင္းဟာ ခ်ဳိးမပါလို႔ေတာ႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲသည္ထမင္းခ်ဳိးက နီေရာင္ကေလးပဲ သန္းၿပီး ဆီနဲ႔ေလွာ္ထားသလို ေမႊးေနရမယ္။ တူးေစာ္မနံရဘူး။
အုန္းထမင္းနဲ႔ လိုက္ဘက္တဲ႔ ဟင္းလ်ာကေတာ႔ ဆိတ္ကလီစာကို ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ကေလးနဲ႔ ခ်က္ရင္ခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သား အာလူး ဆီမျပန္႔တျပန္ေလးနဲ႔ဆိုလည္း လိုက္တယ္။ ထမင္းမွာ အဆီေတြ ပါၿပီးသားမို႔ ဟင္းကို အေရစပ္စပ္ကေလးနဲ႔ အႏွစ္ရေအာင္ ခ်က္တာပဲ ေကာင္းတယ္။ အုန္းသီးမွာ အႏုအရင္႔ အေလာေတာ္ရဖို႔ အေရးႀကီးသလိုပဲ ခ်က္မယ္႔ၾကက္သားကေလးကလည္း မႏုလြန္း မရင္႔လြန္း အေလာေတာ္ရဖို႔ လိုျပန္တယ္။ အိမ္မွာဆို ေမာင္နွမက မ်ားေတာ႔ အသဲအျမစ္ ႀကဳိက္သူေတြအတြက္ အသည္းအျမစ္ကေလး တစုံေလာက္ ေဈးသည္ဆီက အဆစ္ေတာင္းတန္ ေတာင္းခဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္႔ဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔ ၾကက္အူကေလးေတြကို အညစ္အေၾကး စင္ေအာင္ထုတ္ၿပီး အထုံးကေလးေတြ ထုံးလို႔ ထည့္ခ်က္ေပးတယ္။ ဆီဗူး ႀကဳိက္သူ ဆီဗူး၊ ေတာင္ပံႀကဳိက္သူ ေတာင္ပံ၊ ေျခေထာက္ေတြ ေခါင္းေတြမွ ကိုက္ခ်င္သပဆိုလည္း စိတ္တိုင္းက်ေစရမတဲ႔။ နွစ္သက္ရာ တစ္ခုခုကို ေဝပုံက် အသားကေလးနဲ႔ တြဲၿပီးရင္ အာလူးကိုေတာ႔ သေဘာရွိ ကေလာဟိ ရႏိုင္တယ္။ ဒါေပသိ မလိုပါဘူးေလ။ အုန္းထမင္းဆိုတာ ဘာဟင္းမွ မပါရင္ေတာင္ စားလို႔ေကာင္းၿပီးသား ဥစၥာ။
လူႀကီးေတြကေတာ႔ ဟင္းခ်ဳိေရ အရည္ေသာက္ကေလး မပါရင္ ထမင္းနင္တတ္သတဲ႔။ အဲသည္အတြက္ေတာ႔ ဓါတ္ခ်ဥ္ေပါင္ (ခ်ဥ္ေပါင္အျဖဴ)ကေလးကို ခရမ္းသီးကေလး ေလးစိတ္ကြဲ၊ ငရုပ္သီးစိမ္းကေလး အလ်ားလိုက္ခြဲ၊ ၾကက္သြန္အျဖဴအနီကေလး ပါေလကာခတ္လို႔ မွန္ေရာင္ ဟင္းခ်ဳိ က်ဲက်ဲကေလး ခ်က္ေပးတယ္။ အအီေျပေပါ႔။ အခ်ဥ္သုပ္ကေလး လုပ္ခ်င္ သခြားသီးကေလး ႏုတ္ႏုတ္စင္းၿပီး ငရုတ္သီးစိမ္း ပူစီနံကေလး ရိပ္ရိပ္ပါေအာင္လွီး၊ ရွာလကာရည္ေလး ဆမ္းလိုက္ရင္ ရၿပီ။ ကိုယ္ကေတာ႔ မုန္လာဥနီကို ေရစင္စင္ေဆးလို႔ အစိမ္းလိုက္ ကိုက္ကိုက္ၿပီးစားတာ ခ်ဳိလို႔ ေမႊးလို႔။ ထမင္းစားၿပီးရင္ လက္ေတာင္ စင္စင္မေဆးဘူး။ ကိုယ္႔ဘာသာ ျပန္ျပန္နမ္းဖို႔ ခ်န္ထားတယ္။ ငါတို႔အိမ္မွာ ဒီေန႔ အုန္းထမင္းခ်က္တယ္လို႔ သူမ်ားအိမ္ေတြကို ျပန္ၾကြားရဦးမွာေလ။ သည္ထမင္း သည္ဟင္းေတြက ဆိုင္မွာဝယ္စားလည္း မနီးရိုးစြဲ အရသာရွိရွိ စားလို႔ရပါတယ္ေလ။ လက္ ေရစိုစရာေတာင္ မလိုဘူး။ ထမင္းပြဲေရွ႕ေရာက္ ဇြန္းခက္ရင္းကေလးနဲ႔ သမီးကိုယ္တုိင္ စားခဲ႔တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္မလဲ မိသားစု။ ကိုယ္စားခဲ႔တုန္းကလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ လက္ဆုံစားခဲ႔ရတဲ႔ အရသာက ဘယ္မတုန္း။ သမီးမွာ အလြန္ဆုံး ျပန္စဥ္းစားႏိုင္ရင္ သူ႔အေဖ သူ႔ကို ေဒၚေစာရီမွာ လိုက္ေကၽြးတယ္ဆိုတဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ထက္ မပိုဘူး။
ဒီအခါမွာ မေန႔က သမီးနဲ႔ အတူသြားၾကည့္မိတဲ႔ ကာတြန္းကားကေလးကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ “Inside Out” တဲ႔။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ သူ႔အတြင္းစိတ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲသည္ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ခံစားလိုက္ၿပီးရင္ မွတ္ဥာဏ္အျဖစ္ သိုမွီးထားတယ္။ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာက ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ။ တဒဂၤကေလးပဲ ခံတယ္။ ေပ်ာ္စရာရွိ ေပ်ာ္တယ္။ ငိုစရာရွိ ငိုတယ္။ စိတ္ဆိုးစရာ ရွိေတာ႔ စိတ္ဆိုးတယ္။ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ျဖစ္တဲ႔အခါလည္း ျဖစ္တာေပါ႔။ (အူရီဒူးေလ အူရီဒူး) အဲ႔ဒါေတြ အားလုံး ဥပဒ္ ႒ီ ဘင္၊ ျဖစ္ တည္ ပ်က္ နဲ႔ သြားတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း လူ႔ရဲ႕ ဦးေနွာက္က သူနက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခံစားလိုက္ရတဲ႔ တခ်ဳိ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို မွတ္ဥာဏ္အျဖစ္ သိုမွီးသိမ္းဆည္းပလိုက္တယ္။ အဲသည္မွတ္ဥာဏ္ေတြကမွတဆင္႔ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို စိတ္ကူးအာရုံေပၚတင္ၿပီး အသစ္တဖန္ အျပန္ျပန္တလဲလဲ ခံစားယူလို႔ရတယ္။ အုန္းထမင္း စားတဲ႔အခါ သမီးလွ်ာေပၚမွာ တင္ၿပီး ခံစားလိုက္တဲ႔ ခ်ဳိ ခ်ဥ္ စပ္ ခါး ဆိမ္႔ ငန္၊ ေျခာက္ပါးေသာ အရသာတို႔ဟာ သိမႈ အာရုံနဲ႔တင္ ျပတ္သြားၿပီး သမီးရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲကို မွတ္ဥာဏ္မတင္ဘူး။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ “မဆိုးပါဘူး။ ေကာင္းသားပဲ” ထက္ ဘာမွ မပိုတာ။ ဒါေပမယ္႔ သူ႔အေဖ အာရုံထဲမွာ စားၿမဳံ႕ျပန္ေနတဲ႔ အုန္းထမင္းက လွ်ာဖ်ားကေလးနဲ႔ အရသာ ခံထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ မိသားစု စုံစုံုံညီညီ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ လက္ေရတျပင္တည္း ဆိုတဲ႔ စိတ္ခံစားမႈ အရသာေတြ ပါေနတယ္။ အဲ႔ဒါေတြက လွ်ာနဲ႔ ခံစားတဲ႔ အရသာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္နဲ႔ခံစားတဲ႔အရသာ။ အဲ႔ဒီအရသာကေတာ႔ ေနာင္နွစ္ေပါင္း ေလးငါးဆယ္ၾကာလို႔ သည္အရြယ္ႀကီး ေရာက္တာေတာင္ အခုျပန္စဥ္းစား အခု အရသာေပၚတယ္။ အဲသလိုပဲ သူခံစားရတဲ႔ အရသာအေၾကာင္း စီကာပတ္ကုံး ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေရးသားျပတဲ႔အခါ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း သူတို႔ငယ္ငယ္က သူတို႔မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ မိသားစုဘဝကေလးကို ျပန္လည္ပုံေဖာ္ၿပီး ကို္ယ႔အရသာနဲ႔ကိုယ္ ဆက္ခံစားလို႔ ရနိုင္တယ္။
သည္အခါမွာ သမီးကို သိေစခ်င္တာက ေခ်ာကလက္စားရင္ ခ်ဳိတယ္။ ငရုပ္သီးစားရင္ စပ္တယ္ ဆိုတဲ႔ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ ရုပ္ဝတၳဳ ခံစားမႈ အာရုံေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ စိတ္နဲ႔သာ ခံစားလို႔ရတဲ႔ ခ်စ္ ရႊင္ သနား၊ တည္ၾကား ၾကမ္းၾကဳတ္၊ စက္ဆုပ္ ရဲဝံ႕၊ ေၾကာက္ရြံ႕အံ႔ၾသ၊ အစရွိေသာ မေနာရသေတြကိုလည္း ခံစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးခ်င္တာေပါ႔ေနာ္။ အခ်ဳိကိုသာ အလိုရွိသည္၊ အခါးေတြ အစပ္ေတြ လွ်ာေပၚေတာင္ အတင္မခံခ်င္ ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကာတြန္းကားထဲမွာ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးကြာၿပီး စိတ္ခံစားမႈေတြ၊ ယုံၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ႔ စိတ္က်ေဝဒနာသည္ ကေလးမကေလးကို သူ႔မိသားစုရင္ခြင္ထဲ အေရာက္ျပန္ပို႔တဲ႔ စိတ္ခံစားမႈဟာ သူတခ်ိန္လုံး တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရွာေနတဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္မႈ (Joy) မဟုတ္ဘူး။ သူမလိုခ်င္လို႔ မႏွစ္သက္လို႔ တခ်ိန္လုံး ခ်ဳိးႏွိမ္ထားတဲ႔ ပူေဆြးေသာက (Sadness) သာလွ်င္ ျဖစ္တယ္။
အသက္ကေလးရလာတဲ႔အခါ သမီးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အခ်ဳိေတြခ်ည့္ပဲ ခံစားမယ္။ အခ်စ္ေတြခ်ည့္ပဲ လိုလားမယ္။ လို႔ ပုံျပင္ဆန္ဆန္ စိတ္ကူးယဥ္ေနလို႔ မရဘူး။ တကယ္႔ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ အရာအားလုံးကို ခံစားနိုင္ရမယ္။ အရာအားလုံးဟာ ကိုယ္႔အတြက္ အားသစ္ခြန္သစ္ ျဖစ္ေစရမယ္။ ခ်ဳိသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ခါးသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ ဒါ သမီးမိသားစုပဲ။ ဒီမိသားစုဘဝဆိုတာ သမီးအတြက္ ထာဝရပိုင္ဆိုင္ရလိမ္႔မယ္ မထင္နဲ႔။ သခၤါရသေဘာတရားဆိုတာ ရွိတယ္။ ဒီအခါမွာ သမီးဟာ မိသားစုနဲ႔ မကြဲမကြာ အတူရွိေနခိုက္ သာယာခ်ဳိၿမိန္ေသာ အရသာေတြကို မိန္႔မိန္႔မူးမူး ခံစားရင္း ေနာင္တခ်ိန္မွာ ျပန္လည္တမ္းတခံစားနိုင္မယ္႔ မွတ္ဥာဏ္ေတြကို တည္ေဆာက္ေနရမယ္။ အုန္းထမင္းကေလးဟာ အခုစားေတာ႔ ခ်ဳိတယ္ေလ။ သူ႔အေဖနဲ႔ အတူစားေတာ႔ ပိုခ်ဳိတယ္ မဟုတ္လား။ ထားပါေတာ႔။ အဲ႔ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပသိ သူ႔အေဖက အုန္းထမင္းေလးတစ္နပ္လိုက္ေကၽြးၿပီး တကမာၻလုံးသိေအာင္ ေၾကာ္ျငာဝင္တာေတာ႔ လြန္တာေပါ႔။ ဟာဟ။ ေၾကာ္ျငာေတာ႔ မဝင္ပါဘူး။ လက္ခ်ာပဲ ရိုက္တာပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ခင္တဲ႔သူနဲ႔ အတူရွိတဲ႔အခ်ိန္ကို သာယာခ်ဳိၿမိန္တယ္လို႔ မွတ္ယူခံစားၾကတယ္။ အဲသည္လို အတူရွိတဲ႔အခ်ိန္ဆိုတာ မတည္ၿမဲေပမယ္႔လည္း ေနာင္က် အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ အတိတ္စာမ်က္ႏွာေတြ ျပန္လွန္ၾကည့္မိတဲ႔အခါ နဂိုတုန္းက ခံစားခဲ႔တဲ႔ အရသာ အေဟာင္းအႏြမ္းကေလးေတြဟာ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ လတ္ဆတ္လို႔ လာေစဦးမေပါ႔။ လြမ္းရတယ္ဆိုတာလည္း အရသာ တစ္မ်ဳိးပါပဲေလ။ ဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္တခါ မန္းေလးေရာက္ရင္ေတာ႔ ေဒါင္းလန္းႀကီးမွာ လိုက္ေကၽြးမကြယ္။
“လက္ေရတျပင္တည္း ႏွီးေဒါင္းလန္းေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ကာ စားၾကသည္ေမာင္။ မၾကည္ေအာင္ ခပ္ငယ္ငယ္။ ေဒါင္းလန္းႀကီးနဲ႔ ထမင္းေတြပုံ၊ ဟင္းဇလုံ အလယ္ျမွဳပ္ပါလို႔ တစ္လုပ္စီ သည္ေမာင္ႏွမေတြရွင္ စား … စားၾကေပ်ာ္ရႊင္။ ေတးဆိုၾက။ ျမဴးေပ်ာ္ၾက။ ေဟ႔ သူငယ္ခ်င္းေရ။ တို႔နယ္ပယ္တြင္ မိုးသက္ကယ္ဆင္ ရွစ္ခြင္ကမည္း မိုး ရြာမလိုလိုနဲ႔ပဲ။ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ လက္ေရတျပင္တည္း ေရွးကေတာ႔ ပိုခ်စ္ၾကတယ္။”
0 comments:
Post a Comment