ဒီေန႔မဂၤလာေစ်းက စံပယ္ပန္းအတြက္ ဘေလာက္အကၤ်ီတစ္ထည္

ဗုိလ္ေအာင္ ဒင္

ညတုန္းက ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ၀ိုင္းဖြဲ႕မိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ ။
ေက်ာက္ေျမာင္းက အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အင္တာနက္၀င္သံုးျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ညတစ္နာရီခြဲေနျပီ ။
ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ (၁၂၁)လမ္းကို လမ္းေလ်ွာက္ျပန္လာတုန္း မဂၤလာေစ်းေ၇ွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ေသြးအိုင္ထဲ လဲေနတာေတြ႕လိုက္တယ္ ။
ေဘးနားမွာ လူသံုးေလးေယာက္လဲ အံုလို႕ေပါ့..။

အက္စီးဒင့္တစ္ခုေၾကာင့္လို႕ ယူဆရပါတယ္ ။
လူေတြက တစ္ေယာက္မွ အနားမကပ္ရဲၾကဘူး ။
နိုက္ကလပ္၀ိတ္တာ၀တ္စံုနဲ႕လူနွစ္ေယာက္ရယ္ ၊ တကၠစီသမားတစ္ေယာက္ရယ္ ၊ မူးေနပံုရတဲ့လူနွစ္ေယာက္ရယ္ ၊ သူတို႕နဲ႕အတူပါလာပံုရတဲ့ ပိန္ပိန္ေသးေသး ညဥ္႔ငွက္မေလးတစ္ေယာက္ရယ္ ေဘးမွာရွိေနတယ္ ။
လူက အသက္(၄၀)ေလာက္ ၊ ေသြးအိုင္ထဲမွာ ျဖဴေလ်ာ့ေနျပီ ။
ေဆာင္း၀င္ခါစ ရန္ကုန္ရာသီဥတုနဲ႕ ကတၱရာလမ္းမမွာ ဒီတိုင္းဆက္ထားရင္ ေသဖို႕ပဲရွိပါေတာ့တယ္ ။
“ေဟ့လူ ေတြ ဒီတိုင္းၾကည့္ေနလို႕မျဖစ္ဘူးဗ် ေသြးတိတ္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္”
ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီလို ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အားလံုးက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ၾကည့္ေနပါတယ္ ။
၀ိတ္တာတစ္ေယာက္က သြားမကပ္နဲ႕အကို ျပသနာတက္ေနမယ္ လို႕လည္း ေျပာျပန္တယ္ ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္ကတည္းက လဲေနတာလို႕လည္း လမ္းေဘးေစ်းသည္တစ္ေယာက္က ၀င္ေျပာတယ္ ။
ရဲစခန္းက ဖံုးမကုိင္ဘူးဆိုတဲ့ အသံကလည္းထြက္လာတယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပသနာေတြ ဘာေတြ သိပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး ။
လူတစ္ေယာက္ မေသသင့္ဘဲ ေသသြားမယ့္ ကိစၥကို ဒီလိုၾကီး ကြ်န္ေတာ္ခြင့္မျပဳနိုင္ဘူး ။
အဲဒါနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာအသင့္ပါလာတဲ့ အေမ၀ယ္ေပးလိုက္တဲ့ ပုဆိုးအသစ္ေလးကိုထုတ္ျပီး ဒီလူေဘးမွာ ထိုင္ခ်ျပီး ေခါင္းက ဒဏ္ရာေနရာကို ေသြးတိတ္ေအာင္စီးေပးလိုက္ပါတယ္ ။
ျပသနာတက္မွာ ေၾကာက္ၾကရွာတဲ့ ကိုယ့္ဆရာသမားမ်ားကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာင္ လာမကူညီေဘးပဲ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္အျဖစ္သာ ရွိေနပါေတာ့တယ္ ။
ေသြးေတြအိုင္ထြန္းေနတဲ့ လူကို ေပြ႔ခ်ီျပီး ပတ္တီးစီးေပးေနရတာ မလြယ္လွပါဘူး။
“အကို ညီမ ၀ိုင္းကူေပးမယ္..”
ခုန အသားမဲမဲ အေကာင္ေသးေသး ညဥ္႕ငွက္မေလးက ကြ်န္ေတာ္ေဘးလာထိုင္ရင္း လူနာကို ကူထိန္းေပးပါတယ္ ။
“ဟဲ့ စံပယ္ပန္း..နင္ ၀င္မပါနဲ႕..လာ ငါတို႕နဲ႕ ကိစၥရွိေသးတယ္.. နင္ျပသနာတက္သြားခ်င္လို႕လား.. ကို္ယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး”
“အို တက္တက္..အကိုတို႕ ပိုက္ဆံ ညီမ ျပန္ေပးမယ္…. ဒီတိုင္းၾကီးေတာ့ ၾကည့္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး”
အရက္မူးေနတဲ့လူနွစ္ေယာက္နဲ႕ စံပယ္ပန္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတို႕ အျပန္လွန္ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြပါ ။
ဟိုလူနွစ္ေယာက္က ကို သူ႕ရင္ဘတ္ၾကားက ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ျပီး ေသြးအိုင္ထဲကလူကို ကြ်န္ေတာ္နဲ႕အတူ ၀ိုင္းကူညီေပးေနပါတယ္ ။
ခက္တာက ကြ်န္ေတာ့္ပုဆိုးက အသစ္စက္စက္ဆိုေတာ့ မာေဂါက္ၾကီးျဖစ္ေနတာ ။
ေခါင္းကို စီးထားေပးေပမယ့္ မခိုင္ဘူး ။ ေသြးအိုင္ထဲက ဆရာကေတာ့ ျဖဴေလ်ာ့ျပီး သတိလစ္ေနပါျပီ ။
ပုဆိုးတစ္ခုလံုးေသြးေတြ စိုရႊဲေနတယ္ ။
“အကို႕ ပုဆိုးနဲ႕ မျဖစ္ေတာ့ဘူး.. ညီမ အကၤ်ီနဲ႕ စည္းထားမွျဖစ္မယ္”
စံပယ္ပန္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက သူအေပၚမွာ ၀တ္ထားတဲ့ ဘေလာက္အကၤ်ီပန္းေရာင္ေလးကို ခြ်တ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးတယ္..။
ေခါင္းက ေသြးတစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ ေနရာကို ကြ်န္ေတာ္လိုက္ရွာေတာ့ သူ႕ ကီးပတ္ဖုန္းေလးက မီးေလးနဲ႕ ထိုးျပထားတယ္ ။
ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္.. ဟက္တက္ၾကီးကြဲေနတာ..ေနာက္ေစ့ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ..။
သူ႕အကၤ်ီေလးကို ကြ်န္ေတာ္ဆြဲစုတ္ေတာ့ သူ႕မ်က္နွာေလးက နွေျမာတဲ့ ပံုစံေလးနဲ႕ တစ္ခ်က္ေငးေနလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိလိုက္တယ္ ..။
ေအးေလ…အသက္ (၁၆)ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ။
ဒီအကၤ်ီေလးဟာ သူ႕အေသြးအသားနဲ႕ ရင္းနွီးျပီး ရထားတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ ၀ယ္ထားတာ..။
နွေျမာရွာမွာေပါ့…။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသြးထြက္လြန္ေနတဲ့ေနရာကို ပိတ္ထားနိုင္တဲ့အတြက္ စိတ္ခ်ရျပီလို႕ ဆိုရမွာပါပဲ…။
လူေတြကေတာ့ အံုၾကည့္လိုက္ ထြက္သြားလိုက္နဲ႕ ေသြးအိုင္ထဲက လူေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ စံပယ္ပန္း နွစ္ေယာက္တည္းပဲ အလုပ္မ်ားေနပါတယ္..။
မနက္ သံုးနာရီေက်ာ္အထိ ရဲ ေရာက္မလာပါဘူး..။
ဟိုလူ တစ္ခ်က္ သတိလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ရလို႕ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကိုင္ျပန္ဘူး..။
ေဆာင္း၀င္ခါစမို႕ေတာ္ပါေသးတယ္…။
စံပယ္ပန္း ခမ်ာ ရွင္မီး သာသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအကၤ်ီေလးနဲ႕ ခ်မ္းေနရွာတယ္..။
မနက္သံုးနာရီခြဲမွာေတာ့ ရဲကားတစ္စီးနဲ႕ အရာရွိတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေနခ်ိန္ လူေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ ေရွာင္သြားၾကပါျပီ…။
ရဲေတြလာတယ္ဆိုေတာ့ စံပယ္ပန္းလဲ ေရွာင္သြားပံုရပါတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္သူ႕ကုိ နားလည္ပါတယ္ ။
သူ႕အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းက ရဲ နဲ႕ ဆက္ဆံလို႕ မေကာင္းတဲ႕ ကိစၥမဟုတ္လား..။
ရဲေတြအကူအညီနဲ႕ ေဆးရံုပို႕ေပးလိုက္နိုင္ပါတယ္..။
ျပိဳင္ကားတစ္စီး၀င္တိုက္တာလို႕ ရဲက ယူဆပါသတဲ့…။
ေဆးရံုမွာ အေရးေပၚခန္း၀င္တဲ့အထိ ရဲအရာရွိနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေရးမွ မအိပ္လိုက္ရဘူး..။
ဆရာ၀န္ေျပာစကားအရ အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ထပ္ေသြးလြန္ရင္ ေသဖို႕ပဲရွိေတာ့ပါသတဲ့
ေန႕လည္ခင္းအထိ ေဆး၀ယ္တာကအစ ရဲအရာရွိနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္စိုက္လုပ္ေပးေနရတယ္..။
ေန႕လည္တစ္နာရီမွာ လူနာသတိလည္လာမွ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုရပါတယ္..။
အဲဒီေတာ့မွ ဖုန္းဆက္လိုက္မွ သူ႕မိသားစုေရာက္လာပါေတာ့တယ္………….။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စံပယ္ပန္းကို ကြ်န္ေတာ္ အျမဲသတိရေနမွာပါ..။
ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ရပ္ၾကည့္ေနရက္တဲ့ ေယာကၤ်ား ရင့္မၾကီးေတြၾကားမွာ ညဥ္႕ငွက္မေလး စံပယ္ပန္းက သူ႕အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ကိုေတာင္ ဖ်က္ျပီး ကူညီရဲခဲ့တယ္…။
ျပသနာတက္မွာေၾကာက္လို႕ဆိုျပီး လူတစ္ေယာက္ေသမွာကို ငုတ္တုပ္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့လူေတြထဲမွာ သူ မပါဘူး…။
ကြ်န္ေတာ္လည္ မပါခဲ့ဘူး..။
အေၾကာက္တရားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕နို္င္ငံက လူေတြရဲ႕ဦးေနွာက္ထဲမွာသာမက နွလံုးသားထဲမွာပါ ၾကီးစိုးေနတယ္ဆိုတာ ညကမွ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ရတာပါ..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဘေလာက္အကၤ်ီပန္းေရာင္ေလးတစ္ထည္ ကြ်န္ေတာ္၀ယ္ဖို႕ၾကိဳးစားပါ့မယ္..။
ျပီးရင္ေတာ့ မဂၤလာေစ်းမွာ စံပယ္ပန္းဆိုတဲ့ ညဥ္႕ငွက္မေလးတစ္ေယာက္ကို သြားရွာျပီး လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးမယ္……..။
ျပည့္တန္ဆာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခႏၵာကိုယ္နဲ႕ရင္းျပီး ၀ယ္ထားတဲ့ အကၤ်ီေလးတစ္ထည္ဟာ လူတစ္ေယာက္အသက္ကို ကယ္ခဲ့လိုက္နိုင္တာပဲ……….။
ကဲ ဘယ္ေလာက္မ်ား တန္ဖိုးၾကီးလိုက္တဲ့ ဘေလာက္စ္အကၤ်ီေလးလဲ..။
ဒီေတာ့ သူ႕အတြက္ ဒီအကၤ်ီတစ္ထည္ဖိုးေလာက္ကို ကြ်န္ေတာ္က ဘာအတြက္ နွေျမာေနရအံုးမွာလဲ…။
စံပယ္ပန္း ညီမေလး…
ညည္းဆီက အေသြးအသား၀ယ္ေနတဲ့ ေယာကၤ်ားရင့္မၾကီးအခ်ိဳ႕ထက္ ညည္းက ျမင့္ျမတ္ပါတယ္ ကေလးရယ္…။

ခက္ေဇာ္