ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ကုိ ဘယ္လုိလူစားမ်ဳိးေတြက မတုိးေစခ်င္တာလဲ

Written by ဂ်ီေအာင္ဘန္း

ဒီမုိကေရစီစနစ္သုိ႔ဦးတည္ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး စတင္သည့္အခ်ိန္အခါကစ၍ ပထမဆုံးထြက္ေပၚ လာသည့္အသံႏွင့္ ယခုတုိင္မဆိတ္ေသးသည့္ တစ္ခုတည္းေသာအသံမွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ ဆုိေသာ အသံပင္ျဖစ္သည္။ မည္မွ်အထိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးရန္ဆုိလွ်င္ Revoluation ဆုိသည့္ အလုံးစုံျပဳျပင္ဖုိ႔အထိ။
ဘာေၾကာင့္မ်ား တတ္သိပညာရွင္ေတြ၊ ဒီမုိကရက္တစ္အင္အား ပညာေရးဆုိ တာကုိ အထူးအေလးဂ႐ုျပဳေျပာေနရတာပါလဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ ပညာေရးဆုိတာ အသက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္အတြက္ ပညာေရးတုိးတက္မႈ ဆုတ္ယုတ္မႈ အတုိး အေလ်ာ့မည္မွ်အေရးပါသည္၊ အေရးႀကီးသည္ဆုိတာကုိ ဥပမာျပရလွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံသည္ လူတစ္ ေယာက္ဆုိပါက ပညာေရးသည္ ဦးေႏွာက္ (ဝါ) အသိဉာဏ္ပင္ျဖစ္သည္။ ပညာရွင္အေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလုိမွတ္ယူထားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တုိင္းျပည္၌ ပညာေရးဆုတ္ယုတ္ျခင္းသည္ တုိင္းျပည္ဆုတ္ ယုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု တုိင္းျပည္ေကာင္းေစလုိသူတုိ႔က ခံယူထားၾကသည္။

လူတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ပဲ အေမြအႏွစ္ရရ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ အသိဉာဏ္မရွိ လွ်င္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အ႐ုိးစဲြေအာင္သင္ရဖူးသည့္ ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားဘဝ ေရာက္သြားခဲ့ရ သလုိပင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္ပဲသယံဇာတ ေပါႂကြယ္ဝႂကြယ္ဝ လူသားရင္းျမစ္၌ ပညာေရး အဆင့္အတန္း လူတကာႏွင့္ မယွဥ္ႏုိင္လွ်င္ (တကယ့္ ပညာကုိဆုိလုိတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ႏုိင္တာ၊ မတတ္သည့္ဘဲြ႕ရအေရအတြက္ စက္႐ုံကထုတ္သလုိ ေပါမ်ား စြာထုတ္သလုိမ်ဳိး ပညာတတ္ေပါတာမ်ဳိးအား ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္) ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ႏုိင္ငံမ်ား၏ ကုပ္ေသြးစုပ္လုိ႔ စုပ္မွန္းမသိ၊ ညခ်လုိ႔ ညာခ်ေနမွန္းမသိ ကုိယ့္ကုိ ပါးပါးလွီးအျမတ္ထုတ္ေနတာကုိပင္ ဂုဏ္ယူေက်းဇူးတင္သည့္အျဖစ္ထိ ႏုံအသည့္အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္ေနမွာမလဲြပင္။ ဒါကေတာ့ လုံးဝေသခ်ာ သည့္ နိယာမတစ္ခုျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ယခင္က လုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အစုိးရအလုပ္မွ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးက သူပင္စင္ယူၿပီး အလုပ္မွ နားခ်ိန္၊ မေကာင္းတတ္၍ ဂါရဝတရားထားၿပီး သြား၍ကန္ေတာ့ေတာ့ ထုိအရာရွိႀကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾသဝါဒေပးတာက ရယ္စရာႀကီး။ "မင္းတုိ႔လည္း မုိးရြာတုန္းေရခံၾက၊ အမ်ားအက်ဳိးေတြ ဘာေတြေတြး မေနနဲ႔၊ ကုိယ္ရွာႏုိင္မွ ကုိယ္စားရတာ၊ အခ်င္းခ်င္းညီညီညြတ္ညြတ္ ရွားစားၾကတဲ့"၊ အဘယ္မွ် အသိ ဉာဏ္ယုတ္ညံ့လွသနည္း။ ဘယ္လိုလုပ္ ဒီလုိေနရာကုိ ရလာသလဲဆုိတာ ေတြးလုိ႔ပင္မရ။ ကုိယ့္ဝန္ ထမ္း၊ လက္ေအာက္ငယ္သား မဟုတ္တာ၊ မသင့္တာ လုပ္လွ်င္ေတာင္ တားရ၊ ဟန္႔ရမယ့္ဟာ…ခုဟာ က မဟန္႔တဲ့အျပင္ မခုိး ခုိးရဲေအာင္ေျမႇာက္ေပး၊ တုိက္တြန္းေပးတာ။ ဒါဘာကုိျပေနသလဲဆုိေတာ့ ေစာေစာက ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလုိ အသိဉာဏ္မရွိတာ၊ ပညာတတ္စိတ္၊ ပညာရွင္စိတ္မရွိတာ၊ ကုိယ္က်င့္တရားေခါင္းပါးလြန္းေနတာ။

တစ္ေန႔က လမ္းထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ (ကေလးဆုိေသာ္လည္း ၁၆၊ ၁၇ အရြယ္ရွိၿပီး ကုိယ့္ထက္ အတတ္စုံသည္) က ႏွစ္လုံးထီဒုိင္ကုိင္ၿပီး ကားဝယ္စီးႏုိင္တာကုိ တစ္လမ္းလုံးက "ဒီကေလးေတာ္ လုိက္တာ၊ ပညာဆက္မသင္ဘဲ ဒီလုိလုပ္ရဲတာ ေတာ္ေတာ္ဉာဏ္သြားတာပဲ။ မ….တုိ႔မ်ား ေမြးရက်ဳိးနပ္ လုိက္တာ" ဟု ခ်ီးက်ဴးသံမ်ားညံေနသည္ကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။ အဲဒီကေလးနဲ႔ပဲ သက္တူရြယ္တူ ကေလးဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ယခုႏွစ္မွ ျပန္ဖြင့္မည့္ R.I.T စက္မႈတကၠသုိလ္ ဝင္ခြင့္ရသြား၏။ ဒါကုိက် ေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစကားမဆုိသည့္အျပင္ အမနာပ မိဘေတြေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ သူ႔သား ကျမင္းဖုိ႔ ႏြားလုိ႐ုန္းေလဦးေတာ့" ဟု ကဲ့ရဲ႕စကားဆုိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမေကာင္းလွ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္း ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ထပ္ဖန္တလဲလဲ ေတြးမိသည္။ ဒီလုိျဖစ္ရ သည့္အေၾကာင္းတရားရင္းျမစ္ကုိ ရွာလုိက္တုိင္း တစ္ခုတည္းေသာ အေျဖကုိသာ။ ဒါကဘာလဲဆုိ ေတာ့ ယခင္အစုိးရလုပ္ခဲ့ေသာ ဆုိးေမြျဖစ္သည့္ လာဘ္စားတာ၊ မဟုတ္တာနဲ႔ ႀကီးပြားတာကုိ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံလုိက္ျခင္း (ဝါ) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ႕အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုလုံး ကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ စီးပြားရွာရွာ စီးပြားျဖစ္ရင္ အထင္တႀကီး လက္ခံသည့္စိတ္ကုိ အေျခတက်ျဖစ္ ေအာင္ ပုံသြင္းခံလုိက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အဘယ္မွ် ဆုိးဝါးလွသနည္း။

ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ား ျဖစ္လာရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခုိင္ခုိင္မာမာ ျဖစ္ထြန္းလာရပါသနည္း ဆုိလွ်င္ ဘာမွမတတ္သည့္လူေတြက ႏုိင္ငံ၏နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ရာစုႏွစ္ဝက္ၾကာ တြင္က်ယ္လာ ခဲ့၍ျဖစ္သည္။ ဒုိမီႏုိခ်ပ္မ်ားေထာင္ထားသလုိ တစ္ခုလဲတာႏွင့္ အကုန္လုိက္၍ လဲရသည့္အျဖစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ဘယ္ကစ၍ ၿပိဳလဲခဲ့သနည္း။ တုိင္းျပည္၏ ပညာေရးစနစ္ကစ၍ ၿပိဳလဲလာခဲ့ျခင္းက စခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္တန္းစတက္ေတာ့ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္။ အဲဒီတုန္းက ပညာေရးအေျခအေန၊ သင္ၾကား မႈႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္ ပညာေရးအဝန္းအဝုိင္းမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈ၊ ပညာေရးအေပၚမိဘ၊ ဆရာ မ်ား၏ အေလးထားမႈက ယေန႔ေခတ္ႏွင့္အေတာ္ႀကီးကြာဟ၏။ ဒီလုိပင္ ၁၉၈၀ ထက္ ၁၉၇၀၊ ၁၉၇၀ ထက္ ၁၉၆၀၊ ၁၉၆၀ ထက္ ၁၉၅၀။ တုိးတက္လာတာကုိ ဆုိလုိျခင္းမဟုတ္။ ဒီဘက္ေခတ္သုိ႔ တုိးတုိး လာတုိင္း ပုိ၍ပုိ၍ ညံ့ဖ်င္းလာ၊ စုတ္ျပတ္သပ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူငယ္တန္းကေလး အတန္းပုိင္ ဆရာမထံ က်ဴရွင္မတက္တာနဲ႔ ရန္ၿငိဳးလုပ္ခံရတာတုိ႔၊ အပတ္စဥ္ တစ္ကေနသုံးအထိ ပုံမွန္ဝင္ေန သူက ဆုေပးေတာ့ ဆုမရျခင္း (သူ႔က်ဴရွင္ကလူေတြကုိ သားေပးျခင္းမ်ဳိး) အထိ ကုိယ္က်င့္တရားေတြ က ယုိယြင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ စာေတာ္ျခင္း၊ ထူးခၽြန္သည္ဟု ခ်ီးေျမႇာက္ခံရျခင္း စသည္တုိ႔မွာ ထုိကေလးငယ္၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအေပၚတြင္ လုံးဝမူမတည္ေတာ့။ ထုိကေလးမိဘ ၏ ေငြသုံးႏုိင္၊ မသုံးႏုိင္ေပၚတြင္သာ လုံးဝ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မူတည္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ဤမွ်အထိ ပညာ ေရးဝန္ထမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေငြေၾကးအေပၚမွီခုိေနမႈက ႀကီးမားလာခဲ့၏။ မေလ်ာ္မကန္လုပ္ျခင္းက တစစ ႀကီးထြားလာခဲ့သည္။ ထုိ႔အတူ အစုိးရဝန္ထမ္းအားလုံး ျပည္သူကုိ သားေကာင္လုိ ျမင္လာၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

၁၉၉၀ ေနာက္ပုိင္း ႏွစ္ေတြ၏ ပညာေရးက်ဆင္းလာမႈက ယုံႏုိင္ဖြယ္ပင္ မရွိ။ မူလတန္းပညာေရးစနစ္၊ အလယ္တန္း ပညာေရးစနစ္၊ အထက္တန္းပညာေရးစနစ္တုိ႔ ယုိယြင္းခ်ိန္ ယုိင္တိယုိင္တုိင္ရွိေနခဲ့ေသာ တကၠသုိလ္ပညာေရးစနစ္ကုိ ၉၆ ဒီဇင္ဘာ အေရးအေရးအခင္းအၿပီး အရည္အခ်င္းမရွိေသာစနစ္ေတြ၊ လူေတြတည္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ တကၠသုိလ္ေတြကုိ လယ္ကြင္းထဲ၊ ဇနပုဒ္ေတြထဲ၊ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရႊ႕ပစ္ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မ်ဳိးဆက္နဲ႔ ပညာေရးစာသင္သားေတြအဖုိ႔ ဘယ္ကပညာကုိသင္ၿပီး ဘယ္လုိဂုဏ္ယူရမွန္းပင္ မသိေတာ့။ သုံးႏွစ္နဲ႔ လွ်ပ္တစ္ျပတ္သင္ယူရေသာ အေဝးသင္ပညာေရးတုိ႔၊ လင္ယူသားေမြး တကၠသုိလ္ပညာေရး (ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ကားေပၚမွာ ေလးနာရီၾကာသျဖင့္ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔ ကားဒ႐ုိင္ဘာေတြနဲ႔ညား၊ စပယ္ယာေတြနဲ႔ညား၊ ဆရာေတြနဲ႔ညား၊ တကၠသုိလ္ ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ညား၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အခန္းလြတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ခြင့္ရသည့္ ဖုိမသဘာဝ လက္ေတြ႕သင္ရသည့္ လိင္ပညာေရးစနစ္သစ္) ကုိ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ရလုိက္ၾကေတာ့ မိဘေတြမွာ လည္း ဘုရားတေနရသည္။ ဘုရားတပညာေရးစနစ္ေတြ။ ဒီလုိ ဒီလုိပညာေရးႏွင့္ လားလားမွ မဆုိင္ သည့္ တျခားေသာအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့သျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္းဝယ္ ဘဲြ႕ရဆုိတာ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ဆုိတာ ကားဒ႐ုိင္ဘာေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ အလုပ္ရဖုိ႔သိပ္မလြယ္သည့္ အျဖစ္ထိ ထုိးဆင္းသြားေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ငယ္ဆုိသူေတြ အသုံးမက်တာ၊ ဉာဏ္မရွိတာ ဘာမ်ားအျပစ္ေျပာစရာရွိပါသလဲ။ ဒီလုိပညာေရးစနစ္က တက္လာခဲ့တာ။ ဘာမ်ားသိတတ္လာခဲ့လုိ႔ ဒီေနရာရခဲ့ပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဖားတတ္၊ နင္းတတ္၊ ရက္စက္တတ္၍သာ ေရာက္ခဲ့၊ ရခဲ့ၾကတာ။ ရပ္ထဲရြာထဲမွာလည္း တကၠသုိလ္ဘဲြ႕ရနဲ႔ ႏွစ္လုံးထီ လက္ခဲြဒုိင္သမား၊ ဆယ္တန္းေအာင္နဲ႔ ကြမ္းယာ သည္၊ ဘဲြ႕ရနဲ႔ ကားဒ႐ုိင္ဘာ၊ မဟာဘဲြ႕ရနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာေခါင္း စတာ စတာေတြ ပခုံးခ်င္းယွဥ္တုိက္ ေတာ့သည္။ ရပ္ထဲရြာထဲ ပညာတတ္ဆုိလုိ႔ အရင္ကလုိ တန္ဖုိးထားမဆက္ဆံၾက၊ ေနရာမေပးၾက ေတာ့။ သူတုိ႔ေနရာေပးလာၾကတာက အေၾကာက္တရားအေျခခံ၍ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုကလာေသာ လူေတြကုိသာ။ အဲဒီကဆုိရင္ ဘယ္သူပဲလာလာ ေခါင္းရင္းခန္းမွာ၊ ေခါင္းေပၚမွာတင္ထားဖုိ႔ ဝန္မေလး။ သူတုိ႔ေျပာသမွ်အမွန္။ ဒါေၾကာင့္ ယခုလုိတစ္တုိင္းျပည္လုံး ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေနရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

ပညာေရးဆုိင္ရာ ပညာရွင္တစ္ဦးနဲ႔ေတြႀကံဳမိစဥ္ ယခုအေျခအေနကုိ ကၽြန္ေတာ္တီးေခါက္မိ၏။ ယေန႔ပညာေရးစနစ္ကုိ စနစ္တက်ျပင္လွ်င္ လူမႈေရးစနစ္ကုိ ျပန္လည္၍ ျပင္ဆင္ႏုိင္မည္လား။ ဘယ္ ေရြ႕ဘယ္မွ် အခ်ိန္ကာလၾကာႏုိင္မည္လဲ။ ဘာကစ၍ ျပဳျပင္သင့္သလဲဆုိတာကုိ ေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သည့္အခ်က္တုိ႔ကုိ ေဖာက္၍ကၽြန္ေတာ္ေမးျမန္းမိ၏။ (ပညာရွင္၏ အမည္ကုိေတာ့ မေဖာ္လုိၿပီ။) ထုိပညာရွင္ေျပာတာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၏။

ထုိပညာရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မသက္မသာၾကည့္၍ မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေမး၏။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၃၇ ဆုိေတာ့ မင္းလုိအရြယ္ မင္းလိုပညာတတ္ဆုိတဲ့လူေတာင္ ပညာ ေရးစနစ္ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေတြျပင္စရာရွိေနတယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္တဲ့အထိ ဉာဏ္ပညာမရွိရင္ ငါတုိ႔ပညာေရးစနစ္ ဘယ္ေလာက္ထိျပင္ရေတာ့မလဲဆုိတာ စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။ မင္းလုိအရြယ္က ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိ ပေရာ္ဖက္ဆာေတြ၊ ပညာရွင္ႀကီးေတြအဆင့္ထိ ေရာက္ေနၿပီ" ဟု ထုိဆရာေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္မနာႏုိင္ပါ။ အမွန္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုစာ ႏွစ္ခုစာမွ် ညံ့ဖ်င္း စုတ္ျပတ္ခဲ့ရပါလားဟု မေကာင္းေသာမင္းဆုိး မင္းညစ္နဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရသည့္ ကုိယ့္ဘဝကုိယ္ပဲ ေၾကကဲြ ဝမ္းနည္းေနရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး။

ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ယခင္တုန္းက ဆယ္တန္းေအာင္႐ုံသာ ေအာင္ခဲ့သည့္သူ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘဲြ႕သုံးခု ေလာက္ရထားသည့္လူ။ သုိ႔ေသာ္ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ႏွင့္တန္းတူ ယွဥ္တူအေဖက ေျပာႏုိင္ဆုိ ႏုိင္သည္။ ေတြးေခၚႏုိင္သည္။ စာရြက္စာတမ္းေပၚမွာ အေဖက အကယ္ဒမစ္မျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္က အကယ္ဒမစ္။ သုိ႔ေသာ္ အျပင္ဘဝမွာ အေဖကတကယ့္ကုိ အကယ္ဒမစ္၊ ကၽြန္ေတာ္သင္ထား၊ ရထား ခဲ့ေသာ ဘဲြ႕ေတြက တစ္ရာဖုိးသုံးရာဖုိးဆုိေသာ ကြမ္းယာလုိမ်ဳိး အဆင့္သာသာ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ပဲ စိတ္ေကာင္းရွိေသာ၊ တာဝန္သိေသာ၊ သမုိင္းေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေရးရဲေသာ၊ မ်ဳိးဆက္ေတြအေပၚ ေကာင္းေသာအေမြသာေပးလုိေသာ ယေန႔အစုိးရ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္လႊတ္ရပ္က လူေကာင္းအခ်ဳိ႕၊ ဒီမုိကရက္တစ္အင္အားစုေတြက ပညာေရးစနစ္ကုိ တကယ္လုိအပ္ေနသည့္ အေနအထားကုိျပန္ေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔အားထုတ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ကုိ တုိးေပးဖုိ႔ေတာင္းေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တုိင္းျပည္၏ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးရန္ ဝုိင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ခြင့္ျပဳေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဒါကုိ အခ်ဳိ႕ေသာလူေတြက ဟုိဟာက အေရးႀကီးသည္၊ ဒီဟာက အေရးႀကီးသည္ဆုိၿပီး ပညာေရး ဘတ္ဂ်က္ တုိးျမႇင့္ေစဖုိ႔ ပညာေရးလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကုိ ကန္႔သတ္ဖုိ႔ေျပာေန ႀကိဳးစားေနသည္ကေတာ့ ကုိယ့္တုိင္းျပည္တုိးတက္လာမွာ၊ လူတန္းေစ့ေတြးေခၚလာႏုိင္မွာ တျခားတစ္ပါးေသာ တုိင္းျပည္ေတြနဲ႔ တန္းတူဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာမွာကုိ မလုိလားလုိ႔ပဲဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထင္သည္။ ဒါနဲ႔မ်ား ဒီလုိစိတ္နဲ႔မ်ား ဒီတုိင္းျပည္မွာ လာေနပါသလဲဟုသာ ေျပာလုိက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ဒီလုိမ်ဳိးဆုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိေနသည္ ကေတာ့ ဒီလုိလူေတြ၊ တုိင္းျပည္က ျပည္သူျပည္သားေတြ အသိဉာဏ္မဖြံ႕ၿဖိဳးေလ သူတုိ႔လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ ျဖဳန္းခ်င္သလုိျဖဳန္း၊ လက္ညႇိဳးထုိးေရာင္း စားခ်င္တာ ေရာင္းစားလုိ႔ရေအာင္ ရသည့္အေျခအေန တစ္ခုကုိ လက္မလႊတ္ႏုိင္သည့္သေဘာဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မွားေန သည္ဟု ထင္ပါသလား။ အသင္စာဖတ္သူ တုိင္းျပည္ေနရာကေန ဝင္ခံစားၾကည့္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ခံျပင္မႈကုိ နားလည္ႏုိင္မည္ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပညာေရးစနစ္ကုိ မာဆပ္ သာသာ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္ေစခ်င္သလား။ သူတစ္ပါးအိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္ေလာက္ သြားလုပ္ဖုိ႔သာသာ ပညာေရးစနစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတစ္ပါးႏုိင္ငံမွာ ပညာရွင္အျဖစ္ အိမ္ဦးခန္းတင္ ထားရသည့္ ပညာေရးစနစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေစခ်င္သလား။

ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုံးျဖတ္၍ ရသည့္အလုပ္မ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့။ ႏုိင္ငံကုိ ပါးစပ္နဲ႔ခ်စ္ျပေနေသာလူေတြ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္မည္လဲဆုိတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္၍ ေနရေတာ့မည့္ အခ်ိန္ကာလပင္ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူနဲ႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကုိ ဘယ္ဘဝကုိမ်ား ေရာက္ေစခ်င္ေနၾကပါသလဲ။

LIVING COLOR MAGAZINE

No.212, MARCH, 2013


NLABR
Web-site: www.nlabr.com
Facebook: Sa Maung
Facebook: Miraculous Master For English Language