ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုပ္ရွင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ -

လြတ္လပ္ ၿငိမ္းခ်မ္း with Tun Wai and 4 others

၁၉၉၄ ခုႏွစ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ကလြတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ 
အႀကံအစည္ တစ္ခုပါလာပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္
ခ်င္တဲ့ ေရာဂါပါ။ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ ဂႏၵီအေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ရိွတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းအေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ရိွတယ္။

 ဘာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း မရိွရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ၀ါရင့္တဲ့
အသက္ႀကီးတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ဘာလို႔မႀကိဳးပမ္းခဲ့တာလဲ။

ဖဆပလ အစိုးရ လက္ထက္
ကလဲ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဖူး။ မဆလေခတ္က ဘာလို႔ မလုပ္ခဲ့ၾကတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ၾကိမ္ဖန္
မ်ားစြာ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ၾကတဲ့့ ဘႀကီးေအာင္
လို႔ေခၚတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားႀကီး ဦးေအာင္လြင္ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို အမွတ္ရမိပါရဲ႕။
ေသၿပီးသူကို မနာလို မျဖစ္ပါနဲ႔တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့ဂုဏ္ကို မနာလိုျဖစ္ၿပီး မဆလ ေခတ္
ကလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဂုဏ္မျပဳလိုၾကဖူး။ န၀တ နအဖ ေခတ္မွာေတာ့ ပိုက္ဆံေပၚက
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ပံုကိုပါ ဖယ္ရွားလိုက္ေတာ့တယ္။ အဆိုးဆံုး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕
ဓာတ္ပံုကို အိမ္မွာထားမိလို႔ ေထာင္ေျခာက္လ အခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု တကယ္
ၿဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေညာင္တုန္းမွာပါ။ ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူ႔အိမ္မွာ
စိန္စီတဲ့ညဆိုတဲ့ အေခြကို ၾကည့္ေနတယ္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက တိုင္တယ္
တဲ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေပၚတက္ဖမ္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဖမ္းတဲ့အခါမွာ TVနဲ႔ တဲြထားတဲ့
ေအာက္စက္ထဲက စီဒီအေခြေတြေရာ၊ ပံုထားတဲ့ အေခြေတြေရာ အကုန္သိမ္းေတာ့
တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ စိန္စီတဲ့ည အေခြ မေတြ႕ဖူး။ ရွာလို႔ မရဖူးေပါ့ေလ။
ဒီမွာတင္ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကို ျဖဳတ္သိမ္းေတာ့တာ
ပါပဲ။ အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာကို တရား႐ံုးတင္ၿပီး တရားစဲြတဲ့အခါမွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ပါတယ္။

 ေရွ႕ေနက ရပ္ကြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို ေမးတယ္။
“ဒီဓာတ္ပံုထဲက ဘယ္သူလဲ သိလား”
“မသိပါဘူး”
“ခင္ဗ်ား စာတတ္လား”
“သမိုင္းနဲ႔ဘဲြ ့ရတာဗ်”
ကိုင္းဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္ရယ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ သမိုင္းနဲ႔ ဘဲြ႕ရတဲ့ ရပ္ကြက္
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး တစ္ေယာက္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မသိဖူးတဲ့။ ဘယ္လိုတိုင္းျပည္
နဲ႔ ဘယ္လိုလူေတြလဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေက်ာင္းဆရာေလးကို ေထာင္ေျခာက္လ
ခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ ဘယ္လို တရားသူႀကီးလဲ၊ ဘယ္လို တရားစီရင္ေရး စနစ္လဲ။

ဒီလိုတိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတာဟာ ႐ူးတာလို႔

 ေျပာၾကေတာ့မွာလား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆုပ္မနစ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားခဲ့ရင္ေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ဇာတ္ၫႊန္း တစ္ပုဒ္
ေတာ့ က်န္ခဲ့ေစရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အခက္အခဲ တစ္ခုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ 

ပတ္သက္တဲ့ အေထာက္အထား စာရြက္စာတန္းရွာရ
ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား စာၾကည့္တိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခါ ကက္တေလာက္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ အုပ္
သံုးဆယ္ေလာက္ ရိွေပမဲ့ တစ္အုပ္မွငွားလို႔ မရပါဖူး။ ထိုင္ဖတ္မယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လဲ
ထုတ္မေပးပါဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ခုမွ မေပးဘဲနဲ႔ ခဏေလးေလာက္
ေတာင္ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့ပါဖူး။

ကၽြန္ေတာ့ မိဘႏွစ္ပါး စုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြကိုသာ ဖတ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း
တည္းျဖတ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိတို႔ကိုပဲ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့
ပင္ကို သေဘာအရ စံုေထာက္လို ဥာဥ္မ်ိဳး ရိွပါတယ္။ သတင္းေထာက္လို စိတ္မ်ိဳး
လဲရိွတယ္။ ဒီေတာ့ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ေစ့ငုေလ့ ရိွပါတယ္။

ဆိုပါေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အစည္းအေ၀းလုပ္ဖို႔ ရက္သတ္မွတ္ထားတာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊
ဇူလိုင္လ (၁၆) ရက္ေန႔ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာပါ။ ၿပီးေတာ့မွ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ တိုက္ေနလို႔ ၀န္ႀကီး အစည္းအေ၀းကို

 စေနေန႔ (ဇူလိုင္လ ၁၉ရက္ေန႔)ကို ေရႊ႕ခဲ့လိုက္တာပါ။ ဒါဆို၀န္ႀကီး
အစည္းအေ၀း ရက္ေရႊ႕တာ ဦးေစာ ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။ ဘယ္ႏွနာရီမွာ အစည္း
အေ၀း လုပ္မယ္ဆိုတာကိုေရာ အျပင္လူ တစ္ေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
သိသြားတာလဲ။ လြယ္လွခ်ည္လား။

တစ္ခါ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ တရား႐ံုး မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့ ရန္ႀကီးေအာင္
တို႔ဟာ မနက္ ရွစ္နာရီ ကထဲက အတြင္း၀န္႐ံုးရဲ႕ လမ္းတစ္ဖက္က လက္ဖက္ရည္
ဆိုင္ (ကာကာဆိုင္)ထဲကို ေရာက္ႏွင့္ ေနၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က
ကြ်န္ေတာ့ရဲ႕ သံသယစိတ္ကို တိုးပြားလာေစခဲ့ပါတယ္။ အတြင္းလူ
တစ္ေယာက္ေတာ့ (အနည္းဆံုး) ပါရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အလုပ္ႀကံခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အစည္းအေ၀းခန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္
(ဆင္နားရြက္ တံခါးတစ္ခ်ပ္သာ ျခားတဲ့) အခန္းထဲမွာ ဗိုလ္ထြန္းလွနဲ႔ ဗိုလ္သန္း၀င္း
ရိွေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္ၾကပ္ႀကီး ၫြန္႔ေမာင္က ဆန္ျပဳတ္ဆင္း ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါ ဒီေလာက္ ေသနတ္နဲ႔ တရၾကမ္း ပစ္ေနတာ ကပ္လ်က္အခန္းထဲက လူေတြ
ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနၾကတယ္တဲ့လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ံုးခန္း ေအာက္ထပ္ တည့္တည့္က
လူေတြကေရာ မၾကားေတာ့ ဘူးတဲ့လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ံုးခန္း ေအာက္တည့္တည့္
အခန္းဟာ ရဲမွဴးႀကီး ဦးထြန္းလွေအာင္ရဲ႕ အခန္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ အဂၤလိပ္ စစ္တပ္က

 ေထာက္လွမ္းေရး တပ္မွဴးႏိုက္နဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ စစ္ေဒသမွဴး
ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ႏိုက္တ္တို႔ ရိွေနပါတယ္။ သူတို႔ေရာ ဒီေသနတ္သံေတြ မၾကားၾကဖူး
တဲ့လား။ ဦးအုန္းေမာင္ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ ရဲေဘာ္ ကိုေထြးေတာင္ ေသနတ္သံၾကား
လို႔ ေျပးတက္လာတာ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သံသယစိတ္ေတြဟာ ပိုပိုၿပီး ႀကီးလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လုပ္ႀကံ
ခံရမႈႀကီးရဲ့ ေနာက္ကြယ္ကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီတုန္းက ရဲေဘာသံုးက်ိပ္ထဲက 

ဗိုလ္ရဲထြတ္တို႔ ဗိုလ္တာရာတို႔ ရိွေနပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီး
ဒဂုန္တာရာလဲ ရိွေနပါေသးတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ခင္ခဲ့တဲ့ လယ္ေ၀း သခင္ႀကီး
ၿကည္ရိွန္လဲ ရိွေနေသးသလို သခင္ႀကီး ခ်န္ထြန္းလဲ ရိွေနတာေပါ့။

တစ္အိမ္တက္ဆင္း ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေမးေနရင္း တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေျမနီကုန္းနား
က ၿမိတ္ေမာင္တိတ္ ကတ္ေက်းကိုက္ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါေရာ။ အဓိကကေတာ့
ဦးေလး သခင္တင္ဦး ဆီသြားဖို႔ သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကတ္ေက်းကိုက္ ၀င္၀ယ္တာပါ။
ဆိုင္ထဲေရာက္လို႔ ကတ္ေက်းကိုက္လဲ မွာၿပီးေရာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးႏွစ္ဖက္မွာ
လူႏွစ္ေယာက္ ၿဗံဳးကနဲ လာထိုင္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

(ဆက္ရန္)
ဇာဂနာ

Tomorrwo သတင္းဂ်ာနယ္အမွတ္-၄၉ ပါ ေဆာင္းပါး။

Credit Kyaw Swar Myint