“ရထားဥၾသသံေလးမ်ားၾကားရင္”
|
7:23 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ျမန္မာျပည္ကို အခုမွေရာက္ဖူးတဲ႔ ဂ်ပန္ဧည့္သည္ႀကီးကို အလည္အပတ္လိုက္ပို႔တဲ႔အခါ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ေရႊတိဂုံဘုရားၿပီးရင္ ဘူတာရုံ နဲ႔ သေဘၤာဆိပ္ကို ၾကည့္လိုပါတယ္တဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္လည္း ဂုဏ္ယူဝံ႔ၾကြားစြာ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို လိုက္ျပမိတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ျမန္မာပိသုကာလက္ရာစစ္စစ္၊ အခုထက္ထိ မူရင္းပုံစံမပ်က္ ထိန္းသိမ္းထားတာကို ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေအာင္ အေဝးကျပလိုက္ အနီးကျပလိုက္၊ ဂုံးတံတားေပၚကတက္ျပလိုက္ ျပပါတယ္။ သူ႔ျပရင္းနဲ႔မွ ကိုယ္လည္းပဲ မအိုေသးတဲ႔သူ အပ်ဳိကေလးနဲ႔တူတဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို ရင္သပ္ရႈေမာ အံ႔ၾသမိတယ္။ ကေလးတုန္းက ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ညြန္႔ဝင္းက ေဒစီေက်ာ္ဝင္းကိုလာႀကိဳတဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးဟာ အခု ကိုယ္လက္ညွဳိးညႊန္္ျပေနတဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးနဲ႔ သုံးဘီးကားကေလးေတြ မရွိေတာ႔တာကလြဲရင္ တေထရာတည္း တူေနတုန္းပဲ။ အႏွစ္တစ္ရာတိုင္ေစ မပစ္ခြာႏိုင္ေပဆိုတာ သူမွအစစ္။ “သားတို႔မေမြးခင္တုန္းကေတာ႔ အဲသည္ဘူတာႀကီးရယ္၊ သူ႔ေရွ႕က ေအာင္ဆန္းအားကစားကြင္းရယ္၊ သူ႔ဟိုဘက္က သမၼတရုပ္ရွင္ရုံရယ္ဆိုတာ ခမ္းနားလြန္းလို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ သူ႔ထက္ေကာင္းတာ မရွိဘူးတဲ႔ကြယ္” လို႔ ရင္နာနာနဲ႔ ၾကြားမိတယ္။ သူကေတာ႔ “ဘူတာကထြက္လိုက္ရင္ ဘတ္စကား ဘယ္နားမွာ သြားစီးၾကသလဲ”တဲ႔။ သိပ္မေဝးပါဘူး။ ဂုံးတံတားေက်ာ္ေအာင္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ၿမဳိ႕ထဲက ဘတ္စကားမွတ္တိုင္ေတြဆီ တန္းေရာက္ပါတယ္။ တကၠစီေတြကေတာ႔ ရထားဆိုက္တာနဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြအုံသလို အုံခဲလာတာ။ “ငါတို႔ဆီမွာ အခု ဓါတ္ဆီေစ်းေတြ က်လာၿပီ။ ေအာက္တိန္းတစ္လီတာထည့္ရင္ ၅၄၀ ပဲ ကုန္မယ္။ ေရသန္႔ဘူး ဝယ္ေသာက္ရင္ေတာင္ ၄၀၀ ေလာက္ ေပးရေသး။ ဆီကို ေရခ်ဳိးလို႔ရၿပီ။ ဘယ္ေလာက္မွ မကြာေတာ႔ဘူး” လို႔ လုံးႀကီးတင္လိုက္မိတယ္။
ဘူတာထဲကိုေရာက္ေတာ႔ လက္မွတ္ေကာင္တာနားက ရထားခရီးစဥ္ အခ်ိန္နဲ႔ေဈးႏႈန္းမွတ္တမ္းႀကီးကို ဘာသာျပန္ျပရေသးတယ္။ ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ ရထားခက အရမ္းသက္သာေနလို႔ သူက ဓါတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားတယ္။ ရန္ကုန္ကလြဲလို႔ သူသိတာလည္း ေနျပည္ေတာ္ပဲ ရွိတာေလ။ ကားခက ပိုေတာင္ သက္သာတယ္ လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေလအိပ္ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ ေမာင္းခ်ိန္ကလည္း ေလးငါးနာရီေလာက္ဆိုေရာက္တယ္ လို႔ ေျပာေတာ႔ မ်က္လုံးကို ဝိုင္းေနတာပဲ။ သူတို႔ဂ်ပန္မွာလိုေအာင္႔ေမ႔လို႔ ၁၅ မိနစ္တစ္စီး ထြက္တာလား၊ နာရီဝက္တစ္စီး ထြက္တာလား၊ လို႔ ေမးေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ။ အဲ႔ေလာက္ မလိုဘူးေလ။ တစ္ေန႔ ႏွစ္စီး သုံးစီးေလာက္ ထြက္နိုင္ေတာ္ေရာေပါ႔ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ရထားနဲ႔ဆို ကိုးနာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ဒီက ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ အခ်ိန္ႀကီး ထြက္သြားရင္ ဟိုကိုစေကာစက အခ်ိန္ႀကီး ေရာက္သြားတာမို႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ ဒီရထားကို ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ဆက္ဆံစရာရွိတဲ႔သူေတြသာ စီးၾကတာမို႔ ရုံးဖြင္႔ ရုံးပိတ္၊ ရုံးတက္ရုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔ကိုက္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေဈးႏႈန္းကိုလည္း အစိုးရက သက္သာေအာင္လုပ္ေပးထားတဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တယ္။ သူတို႔တေတြ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားခဲ႔လာခဲ႔ၾကတာ ကြင္းခ်ိန္းကတစ္နာရီ၊ စီးခ်ိန္က တစ္နာရီ၊ ေလဆိပ္ အႀကိဳအပို႔က တစ္နာရီ၊ ဟိုေစာင္႔ဒီေစာင္႔တစ္နာရီနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံသာ ဆယ္ဆမက ပိုေပးရတာ။ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ခ်င္းျဖင္႔ သိပ္ေတာင္မကြာဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း စီးတဲ႔လူ သိပ္မရွိပါလားလို႔ေျပာေတာ႔ ေသာၾကာည တနဂၤေႏြည ရထားေတြျဖင္႔ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစီးယူရတဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပရျပန္တယ္။ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဟိုမွာ မိသားစုနဲ႔အတူမေနပဲ ပိတ္ရက္ေရာက္တိုင္း အကူးအသန္းလုပ္ေနၾကတာလည္းပဲ သူ႔အတြက္ေတာ႔ ထူးဆန္းေနမွာပဲ။
စၾကၤန္ထဲဝင္ၿပီး ရထားႀကီးေတြ ဓါတ္ပုံရိုက္ေတာ႔ သူက သေဘာေတြေတာင္က်ေနေသးတယ္။ ပလက္ေဖာင္းကလည္း သုံးခုပဲ ရွိတာလား တဲ႔။ ဟုတ္တယ္။ အသြားတစ္လမ္း အျပန္တစ္လမ္း အားလုံးေပါင္း ေျခာက္စီးရပ္ႏို္င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါမွ ေျခာက္စီးလုံးအျပည့္ ရပ္ထားတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဧည့္သည္လာျပပါတယ္ဆိုမွ ဘူတာႀကီးကလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လိုက္တာမ်ားေလ။ ရထားေလးျပစရာဆိုလို႔ တစ္စီးပဲ ရွိတယ္။ ဒါ ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆုံး ဘူတာရုံႀကီးလို႔ ေျပာထားကာမွပဲ သူတို႔ဆီက ေတာဘူတာကေလးလို ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတင္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း အံံၾသသြားမိတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဘူတာႀကီးဆိုတာ ပ်ားပန္းခပ္မွ် စည္ကားလွေသာ အရပ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ေလ။ ရထားေတြဆိုတာလည္း ေဟာတစ္စီး ေဟာတစ္စီး ဆိုက္လာတာ၊ မွားစီးမိမွာစိုးလို႔ စၾကၤန္နံပတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ရတယ္။ ဘူတာရုံထဲမွာလည္း အိပ္ယာလိပ္ကေလးေတြခင္းအိပ္ၿပီး ရထားေစာင္႔တဲ႔သူ၊ အစားအေသာက္ ခ်ဳိင္႔ႀကီးခ်ဳိင္႔ငယ္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ေနတဲ႔သူ၊ လက္ေပြ႔စာအုပ္ကေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔သူ၊ ကုန္ထမ္းသမား၊ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ႔သူေတြ၊ ရန္ကုန္မွာ သူ႔ထက္စည္တဲ႔ေနရာ မရွိဘူး။ ေန႔ေရာညပါ ဘယ္ခါမလပ္ လူမျပတ္ေအာင္ စည္တာ။ အခု ေန႔ခ်င္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ရတာပါလိမ္႔။
တကယ္ဆိုရင္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္တစ္ရာတုန္းကမွ လူစည္ကားလွတဲ႔ ဘူတာရုံႀကီးဟာ အဆမတန္ တိုးပြားမ်ားျပားလာတဲ႔ လူဦးေရနဲ႔ဆိုရင္ နဂိုအေဆာက္အဦအတိုင္း ရွိေနလို႔ေတာင္ မဆန္႔ရေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္ေတြ႔ဥပမာျပရရင္ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးရဲ႕ မူလအေဆာက္အဦနဲ႔ လက္ရွိလူနာအေရအတြက္ကို ၾကည့္လိုက္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က၂၄ ကုတင္ဆန္႔တဲ႔ လူနာေဆာင္မွာ ေန႔စဥ္လူနာအေရအတြက္ ၁၂၀ ေလာက္ တင္ထားရတယ္။ ဝရံတာေတြေရာ၊ အလယ္ခုံေတြေရာ မေလာက္ေတာ႔လို႔ တြန္းလွည္းေပၚ သည္အတိုင္းထားရတဲ႔လူနာ၊ လူနာေဆာင္အျပင္ဘက္ လူသြားစၾကၤန္ေပၚမွာ အခင္းကေလးခင္းၿပီး ျဖစ္သလိုအိပ္ေနရတဲ႔ လူနာေစာင္႔ေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြေဆးေက်ာင္းသားေတြ ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေျခခ်စရာေတာင္ ေနရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔ဖြားဘက္ေတာ္ဘူတာႀကီးက်မွ ဘယ္႔ႏွယ္႔႔ေၾကာင္႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနတယ္ မသိ။ တိုက်ဳိက ဘူတာေတြဆိုရင္ တစ္ေကြ႔ေလးမွားေကြ႔လိုက္တာနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္သြားေရာ။ လူေတြဆိုတာမ်ားေတာ႔ အုန္းအုန္းကိုထေနတာ။ ဆိုင္ခန္းေတြကို ထည့္မေျပာေသးဘူး။ သူကလည္း ေမးရွာတယ္။ နင္တို႔ ျမန္မာေတြ ရထားသိပ္မစီးၾကတာ ဘာေၾကာင္႔လဲတဲ႔။ ေဈးလည္း သက္သာတယ္။ ရထားတြဲေတြကလည္း အဆိုးႀကီး မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ကိုယ္လည္းအဲ႔ဒါပဲ စဥ္းစားေနတာေလ။ အခ်ိန္မမွန္လို႔ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္တယ္။ တခါတခါ ရထားေတြက အစီးလိုက္ႀကီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္ လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးနဲ႔ေတြ႔လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပုံမွန္လာရမယ္႔ရထားက မလာနိုင္တာကို ရထားေပ်ာက္တယ္ လို႔ ေခၚတာ။ လက္မွတ္ဝယ္ရတာ ခက္လို႔မ်ားလား။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ ရထားလက္မွတ္ ေမွာင္ခိုဆိုတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရဖို႔ ညမအိပ္ပဲ ထိုင္တန္းစီရတာ။ အဲ႔လို ခက္ခက္ခဲခဲ ဝယ္ရလို႔ လူေတြက ရထားစီးတာ စိတ္ကုန္သြားသလားမသိ။ ဒါေပမယ္႔ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ႔ေကာင္တာထိပ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္အနီႀကီးနဲ႔ ျပဴးးေနေအာင္ ေရးထားတာ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသတင္းေပးပါ။ ေထာင္ခ်ပလိုက္မယ္။ ဆိုပဲ။ လက္ညွဳိးထိုးျပၿပီး ဘာသာေတာ႔ ျပန္ျပလိုက္ပါတယ္။သူမေျပာနဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာေတာင္ မယုံဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ တီဗီမွာ ညတိုင္းလာေနက်။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကြကိုပဲ သင္႔ေတာ္တဲ႔ အေျဖတစ္ခုေပးစရာ ရသြားပါတယ္။ ကားလမ္းေတြက အရမ္းေကာင္းလာၿပီေလ။ ျမန္လည္း ပိုျမန္လာၿပီ။ အဲယားကြန္းနဲ႔၊ ထိုင္ခုံအေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔၊ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ယာဥ္ရပ္နားစခန္းေတြကလည္း အဆင္ေျပေျပ ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးေတြနဲ႔ ရွိလာၿပီ။ ေဈးလည္း သိပ္ကြာတာ မဟုတ္ေတာ႔ လူေတြက ကားနဲ႔ပဲ သြားၾကေတာ႔တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ေလ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္က်ေတာ႔ အဲဒါ အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔ အလိုလို သိေနတယ္။ ကုိယ္ငယ္ငယ္က ရထားစီးဖူးပါေသာ္ေကာ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ ရန္ကုန္ - မႏၱေလး က တစ္လမ္း၊ ရန္ကုန္ - ျပည္က တစ္လမ္း ရွိတယ္။ အညာကိုျပန္ခ်င္ရင္ တခါတခါ ရထားနဲ႔ ျပန္တယ္။ ျပည္ေရာက္ရင္ တြဲခ်ိန္းၿပီး ေတာင္တြင္းႀကီးအထိ စီးရတယ္။ ေတာင္တြင္းက အမ်ဳိးအိမ္ဝင္တည္းၿပီးမွ ဟိုဘက္ ေတာင္တြင္းႀကီးက ေရနံေခ်ာင္းဆို ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးေတာ႔ဘူး။ ရထားစီးရတာ ကားစီးရသေလာက္ မၾကပ္ဘူး။ ေျခေထာက္ကေလး ဆင္းထိုင္စီးလို႔ရတယ္။ ကားစီးရင္ ထိုင္ခုံေအာက္ ကုန္အိပ္ေတြလာလာထားလို႔ တစ္ညလုံး ေဆာင္႔ေဆာင္႔ကေလးထိုင္စီးရတာ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ ေျခဖမိုးေလးေတြေဖာင္းၿပီး ဘိနပ္စီးရတာ ၾကပ္ေနေရာ။ ကားနဲ႔မတူတာက ရထားေပၚမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး မုန္႔သည္ေတြ လာတယ္ေလ။ ဘာသည္ေတြ တက္လာသလဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္နားကို ေရာက္ေနပလဲ ေျပာနိုင္တယ္။ ပဲခူးဘူတာက ထမင္းသုပ္ ငရုပ္သီးစပ္စပ္ကို ၾကက္ေၾကာ္ကေလးနဲ႔၊ ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္ကေလးနဲ႔စားရတာ ဘယ္လိုအရသာရွိမွန္း မသိဘူး။ မီးရထားတြဲႀကီးက ဘယ္ညာယိမ္းလို႔ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ျမည္တာကို သေဘာက်လို႔ ကေလးေတြကစားတဲ႔အခါ ေရွ႕ေနာက္တန္းစီ၊ အကၤ်ီကေလးေတြ ဂုတ္ကဆြဲၿပီး မီးရထားႀကီး ဂ်ဳံးဂ်ဳံဂ်က္ဂ်က္ ကစားရတာကို ကေလးတိုင္း သေဘာက်တယ္။ ပါးစပ္က ေတာ္တီးေတာ္လို႔ ဥၾသက ဆြဲလိုက္ေသး။
ဘူတာေတြရပ္တိုင္းရပ္တိုင္းလည္း ေဈးသည္ေတြက ျပဴတင္းေပါက္နား အေျပးလာလာေရာင္းတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူကေလးေလးေတြ ေရရမယ္ ေရ လို႔ လိုက္ေရာင္းၾကတာ။ အခုေတာ႔ ေရသန္႔ဗူးေလးေတြ ပါရင္ ပစ္ခ်ခဲ႔ပါ လို႔ လိုက္ေတာင္းတဲ႔ကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႔ေဈးသည္ႀကီးေတြက်ေတာ႔ ပါေဖာင္႔မန္႔ပါပါတယ္။ “မီးရထားနဲ႔ခရီးသြားၾကတဲ႔ လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။” ဆို စလိုက္တာ “ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား စားေတာ႔ေမာ္ေတာ္ကေလးမ်ား သြားသလို ဖြတ္ဖြတ္ဖြတ္ဖြတ္နဲ႔။” ဆိုတာလည္း ပါေသး။ အဆုံးသတ္ေတာ႔“လက္ဝါးျပရင္ လ်က္ဆားရမယ္။” ဆိုၿပီး နမူနာေလးေတြ လိုက္ေပးေရာ။ တစ္က်ပ္ဖိုး သုံးထုပ္၊ ဇာတ္ထုပ္ပါခင္းျပမယ္ဆိုတဲ႔ အေျခာက္ႀကီးေတြလည္း ရထားေပၚမွာ ေဈးေရာင္းတယ္။ အိမ္ကလူေတြကေတာ႔ ခရီးသြားရင္ ထမင္းခ်ဳိင္႔ေရာ ေရဗူးပါ သယ္တယ္ဗ်။ ခရီးသြားမယ္ျပင္ကတည္းက ၾကက္ေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္၊ငရုပ္သီးေၾကာ္၊ သရက္ခ်ဥ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ စုံလင္ေအာင္ စီစဥ္ေတာ႔တယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ႔ ဝယ္မစားပဲေနႏိုင္တာလည္း မဟုတ္။ ကိုယ္တို႔တေတြ ပဲမ်ားသလိုေပါ႔ကြယ္။ သူတို႔ေခတ္ကေတာ႔ ေခါင္းစည္းပုဝါကေလး၊ အေႏြးထည္ကေလးလည္း ပါမွ။ ခရီးသြားရင္း ေပ်ာ္ပြဲစားၾကတာက်လို႔။ ေတာသားနဲ႔ၿမဳိ႕သား ကြာတာရထားေပၚမွာ တန္းသိသာတာပဲ။ ၿမဳိ႕ကလူေတြက ရထားေပၚကို ျခင္းေတာင္းႀကီးနဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ပါ အစုံအလင္ ျပင္လို႔ဆင္လို႔ ဟန္ပန္တခြဲသားနဲ႔ တက္တယ္။ ကိုယ္႔လူကိုယ္႔ပစၥည္း ကိုယ္႔ေနရာမေပ်ာက္ေအာင္၊ အလစ္သုတ္တဲ႔သူေတြေနာက္ ပါမသြားေအာင္ သတိဝီရိယနဲ႔ေနတယ္။ ေတာကလူေတြကေတာ႔ ရထားလာရင္ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေနရာဦးတယ္။ အိုးတစ္လုံး ဖ်ာတစ္ခ်ပ္နဲ႔လည္း တစ္တြဲလုံး သူပိုင္သလိုျဖဲကားထိုင္ လူးလွိမ္႔အိပ္တယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔ပဲ ေပ်ာက္ၾကရွၾကတာ။
ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္စစ္ကေတာ႔ အေကာင္ပဲ။ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားေတြက်ေတာ႔ သူ႔ထက္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရတာရွိတယ္။ ရွာေဖြေရးတဲ႔။ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြကိုေတာင္ နသားပါယား ခၽြတ္ခိုင္းလွန္ခိုင္းၿပီး ရွာေဖြဖို႔ အခြင္႔အာဏာေပးထားတယ္။ ဦးေနဝင္းလက္ထက္မွာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ရြာက ကိုယ္႔ဆန္ကိုယ္႔ဆီ သယ္တာေတာင္ ေမွာင္ခိုဆိုၿပီး ပုဒ္မတပ္လိုက္ရင္ ေပးရကမ္းရတယ္။ ေလဆိပ္မွာ စီးကရက္အေတာင္႔လိုက္ အရက္ ပုလင္းလိုက္ေတြ႔ရင္ ကာစတမ္က သိမ္းလို႔ရတယ္။ သူ႔အတြက္မပါရင္ သိမ္းၿပီသာမွတ္။ ေရႊျပည္ေအးႀကီး အဖမ္းခံရၿပီးေသတာ သူ႔မိန္းမလက္ထဲ ေဒၚလာတစ္ရြက္မိလို႔။ ေရာင္းရင္းဝယ္ရင္း ရွာေဖြေရးကို အမ္းၿပီး ဘဝပ်က္သြားတဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ရထားေပၚမွာဒုနဲ႔ေဒး။ ဘယ္ကပဲ ရထားေတြဝင္လာလာ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာထိပ္ေရာက္ရင္ အရ်ိန္ေလွ်ာ႔ေပးရတယ္ဗ်။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ရထားေပၚက အထုပ္ေတြကို ကန္ခ်တာ။ ေအာက္မွာ ေစာင္႔ေကာက္တဲ႔သူေတြ ရွိတယ္။ သူ႔အခ်ိတ္အဆက္နဲ႔သူ။ ဒါႀကီးေတြ ဘူတာႀကီးထဲပါသြားရင္ အဖမ္းခံ အသိမ္းခံရမွာေလ။ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာနားက တဲကေလးေတြဟာ အဲသည္အထုပ္ေတြကို လက္ခံသိမ္းထားေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာေရြးၿပီး စိန္ဂၽြန္းေဈးကိုပို႔။ ဘူတာႀကီးေရာက္ရင္ ရဲေတြရွာေဖြေရးေတြက လာသမွ်လူ သူခိုးၾကည့္ၾကည့္ေတာ႔တာပဲ။ ေအးေပါ႔ေလ။ ကိုယ္ေတြကလည္း သူတို႔ပိုင္တဲ႔ရထားႀကီး တက္စီးမိေလတာကိုး။
အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ သူက Circular train ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ရထားေျပးတဲ႔ ပတ္လမ္းေျမပုံကေလးကိုလိုက္ျပတယ္။ “ဒီနားကေလးက ငါတို႔ေရာက္ေနတဲ႔ဘူတာႀကီး၊ ေလဆိပ္က ေဟာသမွာေလ။” ဆို ျပလိုက္ေတာ႔ ေလဆိပ္ထက္နွစ္ဆေလာက္ ေဝးေဝး ေျပးတဲ႔ ရထားတစ္ပတ္ခရီးကို သူ သိသြားတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ႔ ဘယ္ႏွစ္မိနစ္တစ္စီးလည္း သူမေမးေတာ႔ဘူး။ ဘူတာမွာ ရထားေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြမွ မရွိတာ။ သေဘာေပါက္သြားမွာေပါ႔။ သူမေမးပဲ ကိုယ္႔ဘာသာရွက္သြားတာကေတာ႔ သည္တစ္လမ္းကလြဲရင္ တျခား ျပစရာမရွိတဲ႔ ရထားလမ္းမ်ားပါ။ ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ အဝိုင္းခ်င္းထပ္ရုံတင္ မကဘူး။ ပင္႔ကူအိမ္ကေလးလို ျဖာထြက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ အစိုးရက ေျပးတဲ႔လိုင္း၊ ပုဂၢလိကက ေျပးတဲ႔လိုင္း၊ ေျမေအာက္ကလိုင္း၊ မိုးပ်ံရထားလိုင္း၊ ရႈတ္ယွက္ကိုခတ္လို႔။ က်ည္ဆန္ရထားေတာင္ ရွိေသး။ ရထားဆိုက္လာရင္ လူေတြလူေတြဆိုတာ မည္းကနဲဆင္းလာ၊ လွစ္ကနဲ တက္သြား၊ ၿပီးတာနဲ႔ တန္းထြက္၊ အခ်ိန္ကလည္း တစ္စကၠန္႔ေတာင္ မစြန္းဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ရထားလမ္းေပၚ ေသေၾကာင္းၾကံလိုက္မိရင္ ၿမဳိ႕လုံးပတ္လည္ ရထားေတြအကုန္ပိတ္ဆို႔ကုန္ေရာ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ကြာမယ္ မထင္ပါဘူး။ စစ္အတြင္းက ေခၽြးတပ္ဆြဲၿပီး ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းေဖာက္တယ္ဆိုတာကိုယ္တို႔ဆီမယ္ ရွိၿပီးသား ရထားလမ္းေတြနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔ရထားစံနစ္ႀကီးက အဲသည္ စစ္အတြင္းကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ ရွိေနၿပီး သူတို႔ကသာ တဆင္႔ၿပီးတဆင္႔ ျမင္႔တက္သြားတာကိုး။ ခုဆိုရင္ သူတို႔ဟာေတြက ကိုယ္႔အတြက္ မၾကံစည္အပ္၊ မႏႈိင္းယွဥ္အပ္၊ တူမွ်ျခင္းလည္းမရွိ၊ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ။ ယုန္နဲ႔လိပ္နဲ႔ အေျပးၿပဳိင္တာ က်ေနတာပဲ။ ငါတို႔ဆီက လိပ္ဘိုးဘိုးေတြအနွစ္တစ္ရာေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုး။ အင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေတာင္ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္တစ္ရာက အေျခအေနမွာ တန္႔ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆုတ္ယုတ္ေတာင္ သြားၿပီ။ ဘူတာႀကီးမွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနတာ သက္ေသပဲ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ႀကီး သီခ်င္းထဲမွာပါတဲ႔ “ကြမ္းျခံဘူတာမွာေလ တိကက္ေတာင္ပင္ ဝယ္လို႔ထားပါသတဲ႔။” ဆိုတဲ႔ ကြမ္းျခံဘူတာဆိုတာ သည္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးပဲ။“ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ ေအာ္သံေပး ရထားေလးသည္ ခရီးဆက္ကာ ျပည္သူ႔အေရး လုပ္အားေပးသည္။” ဆိုတဲ႔ ရထားသီခ်င္းကေလးတုန္းကလည္း လူေတြ သေဘာက်ၾကတယ္။ မန္းရာျပည့္ပြဲအတြက္ အထူးရထားသစ္ႀကီးေတြဆြဲေပးေတာ႔ ရထားေပၚမွာ ဆရာေရႊျပည္ေအးရဲ႕ “ေရႊမန္းေမ” သီခ်င္းကေလး ဖြင္႔ခဲ႔တယ္။ “ကေလာအလြန္တစ္ဘူတာ”တို႔၊ “သူဇာခင္ နဲ႔ ဘူတာစဥ္” တို႔လို ရထားသီခ်င္းေတြ ေခတ္စားတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ ရထားဆိုတာျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ေနာ္။
ဧည့္သည္ကိုေျပာမျပပဲ ကိုယ္႔ရင္ထဲမွာ နာသြားတဲ႔ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမယ္ ရထားဝန္ႀကီးဆိုတဲ႔သူေတြဟာ ရထားေလးေတြကို ဂရုမစိုက္ပဲ ရုပ္ရွင္ဝင္ရိုက္တဲ႔သူက ရိုက္တယ္ေလ။ မလုပ္သင္႔ဘူး။ မေကာင္းဘူး မဆိုလိုပါဘူး။ သူလုပ္ရမယ္႔ ရထားအလုပ္နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာ သက္ဆိုင္ေနသလဲ။ မွားလို႔ မွားလို႔။ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ။ သီေပါမင္းစီးတဲ႔ ဘီရိုရထားဆိုတာလည္း ရထားပဲဟာ။ ျမစ္ငယ္က မီးရထားဝန္ထမ္းေတြေတာင္ ပုဆိုးခါးေထာင္းက်ဳိက္ ထမီေရသီနားနဲ႔ ပါေတာ္မူခန္း ဝင္ေလွ်ာက္ေပးခဲ႔ရတယ္။ ရထားအလုပ္ေနာက္မွလုပ္၊ ဓါးခုတ္လွံထိုး၊ ေနာက္ကၽြမ္းေလးတစ္မ်ဳိး ထိုးေခ်ဦး။ အႏုပညာကို ခ်စ္ျမတ္နိုးသလိုလိုနဲ႔ မၾကာပါဘူး အႏုပညာသည္ကေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ႔အေၾကာင္း တေလာကလုံး ဟိုးေလးတေက်ာ္ သိကုန္ၾကတယ္။ (သူတို႔ကေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဘူမွသိဘူး။ သည္းေလးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေႏွ်ာက္တည္းသိတာလို႔ ထင္ေနတုန္း) အဲ႔လိုဂါတ္ဘိုႀကီးေတြေမာင္းတဲ႔ သည္ရထားေတြမွ သည္ဘူတာမဆိုက္ရင္ ဘယ္ဘူတာမွဆိုက္စရာ မရွိဘူး။
ရန္ကုန္မွာ လမ္းေတြၾကပ္ကုန္ၿပီ။ ဂုံးေက်ာ္တံတားတစ္ခု ေဆာက္လိုက္ရင္ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေနတာပဲ။ နွစ္လနဲ႔ၿပီးမလို သုံးလနဲ႔ ၿပီးမလို အသံေပးၿပီး ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ေဆာက္ယူၾကတာ။ မီးပြဳိင္႔တစ္ခါမိရင္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတာလည္း ရိုးေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မဝင္အပ္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကလည္း ေရွာင္လို႔ေတာင္ မလြတ္ခ်င္ေတာ႔။ စစ္ႀကိဳေခတ္က ရထားလမ္းႀကီးကို သည္အတိုင္း ပစ္ထားရက္ေလတယ္။ မိုးလည္းမပ်ံနိုင္ဘူး။ ေျမလည္းမလွ်ဳိးနိုင္ဘူး။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရထားလာရင္ ကားလမ္းေတြကို ပိတ္ထားရတုန္း။ ရထားေတြ အဆက္မျပတ္မလာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသး။ ခဏခဏ ရထားလာတိုင္း ခဏခဏ လမ္းပိတ္ေနရရင္ ကားေတြသြားလို႔ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အသစ္ေပၚလာတာ ႏွစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ဆြဲတဲ႔ ရထားလမ္းတစ္ခုရယ္၊ အဲယားကြန္းရထားဆိုတာရယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကစီးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရထားေလးေတြကိုပဲ လြမ္းမိပါတယ္။ မီးလည္းမလင္းပါဘူး။ ပန္ကာလည္း မလည္ပါဘူး။ အိမ္သာေတြထဲမလည္း အထုပ္ေတြအျပည့္နဲ႔မို႔ ဝင္လို႔မရပါဘူး။ အလယ္စၾကၤန္မွာလည္း ကုန္ေတြအျပည့္။ ခရီးသည္ေရာ ေဈးသည္ေရာ သည္လိုပဲ ေက်ာ္ခြသြားၾကတယ္။ ရထားဆိုက္လာရင္ တစ္ေယာက္က တြဲထဲေရာက္ေအာင္ အရင္လုဝင္၊ တစ္ေယာက္က ပါလာတဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြ ျပဴတင္းေပါက္ကလွမ္းေပး၊ ကေလးေတြ ေပြ႔တင္၊ ၿပီးမွ ထြက္စျပဳတဲ႔ ရထားေပၚ အေျပးအလႊားလိုက္ခုန္တက္၊ မတက္နိုင္လို႔ အဖြား နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ရထားေပၚမွာ တစ္ညလုံး လူခ်င္းကြဲသြားဖူးတယ္။ ငါေတာ႔သူေတာင္းစားေလး ျဖစ္ပါၿပီဆို ငိုရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ရင္ခုုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ႔ပါတယ္ေလ။
“မီးရထားႀကီးေမာင္းခုတ္သလိုကိုယ္႔ရင္ထဲ။ အခ်စ္ကေလ ခ်စ္စကားေျပာေတာ႔ သည္လိုပဲ။ အို အခ်စ္ေရ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ရင္ခုန္ရင္း မီးရထားႀကီး ေမာင္းသြားသလို ကိုယ္႔အသည္းထဲ။”
ဘူတာထဲကိုေရာက္ေတာ႔ လက္မွတ္ေကာင္တာနားက ရထားခရီးစဥ္ အခ်ိန္နဲ႔ေဈးႏႈန္းမွတ္တမ္းႀကီးကို ဘာသာျပန္ျပရေသးတယ္။ ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ ရထားခက အရမ္းသက္သာေနလို႔ သူက ဓါတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားတယ္။ ရန္ကုန္ကလြဲလို႔ သူသိတာလည္း ေနျပည္ေတာ္ပဲ ရွိတာေလ။ ကားခက ပိုေတာင္ သက္သာတယ္ လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေလအိပ္ကား အေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔ ေမာင္းခ်ိန္ကလည္း ေလးငါးနာရီေလာက္ဆိုေရာက္တယ္ လို႔ ေျပာေတာ႔ မ်က္လုံးကို ဝိုင္းေနတာပဲ။ သူတို႔ဂ်ပန္မွာလိုေအာင္႔ေမ႔လို႔ ၁၅ မိနစ္တစ္စီး ထြက္တာလား၊ နာရီဝက္တစ္စီး ထြက္တာလား၊ လို႔ ေမးေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ။ အဲ႔ေလာက္ မလိုဘူးေလ။ တစ္ေန႔ ႏွစ္စီး သုံးစီးေလာက္ ထြက္နိုင္ေတာ္ေရာေပါ႔ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ရထားနဲ႔ဆို ကိုးနာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ဒီက ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ အခ်ိန္ႀကီး ထြက္သြားရင္ ဟိုကိုစေကာစက အခ်ိန္ႀကီး ေရာက္သြားတာမို႔ ခရီးသည္ေတြအတြက္ အဆင္မေျပဘူး။ ဒီရထားကို ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဝန္ႀကီးဌာနနဲ႔ ဆက္ဆံစရာရွိတဲ႔သူေတြသာ စီးၾကတာမို႔ ရုံးဖြင္႔ ရုံးပိတ္၊ ရုံးတက္ရုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔ကိုက္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေဈးႏႈန္းကိုလည္း အစိုးရက သက္သာေအာင္လုပ္ေပးထားတဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္တယ္။ သူတို႔တေတြ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားခဲ႔လာခဲ႔ၾကတာ ကြင္းခ်ိန္းကတစ္နာရီ၊ စီးခ်ိန္က တစ္နာရီ၊ ေလဆိပ္ အႀကိဳအပို႔က တစ္နာရီ၊ ဟိုေစာင္႔ဒီေစာင္႔တစ္နာရီနဲ႔ ဆိုေတာ႔ ပိုက္ဆံသာ ဆယ္ဆမက ပိုေပးရတာ။ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ခ်င္းျဖင္႔ သိပ္ေတာင္မကြာဘူး။ ဒါေပမယ္႔လည္း စီးတဲ႔လူ သိပ္မရွိပါလားလို႔ေျပာေတာ႔ ေသာၾကာည တနဂၤေႏြည ရထားေတြျဖင္႔ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးစီးယူရတဲ႔အေၾကာင္း ရွင္းျပရျပန္တယ္။ ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဟိုမွာ မိသားစုနဲ႔အတူမေနပဲ ပိတ္ရက္ေရာက္တိုင္း အကူးအသန္းလုပ္ေနၾကတာလည္းပဲ သူ႔အတြက္ေတာ႔ ထူးဆန္းေနမွာပဲ။
စၾကၤန္ထဲဝင္ၿပီး ရထားႀကီးေတြ ဓါတ္ပုံရိုက္ေတာ႔ သူက သေဘာေတြေတာင္က်ေနေသးတယ္။ ပလက္ေဖာင္းကလည္း သုံးခုပဲ ရွိတာလား တဲ႔။ ဟုတ္တယ္။ အသြားတစ္လမ္း အျပန္တစ္လမ္း အားလုံးေပါင္း ေျခာက္စီးရပ္ႏို္င္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ခါမွ ေျခာက္စီးလုံးအျပည့္ ရပ္ထားတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဧည့္သည္လာျပပါတယ္ဆိုမွ ဘူတာႀကီးကလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လိုက္တာမ်ားေလ။ ရထားေလးျပစရာဆိုလို႔ တစ္စီးပဲ ရွိတယ္။ ဒါ ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆုံး ဘူတာရုံႀကီးလို႔ ေျပာထားကာမွပဲ သူတို႔ဆီက ေတာဘူတာကေလးလို ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတင္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း အံံၾသသြားမိတယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဘူတာႀကီးဆိုတာ ပ်ားပန္းခပ္မွ် စည္ကားလွေသာ အရပ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ေလ။ ရထားေတြဆိုတာလည္း ေဟာတစ္စီး ေဟာတစ္စီး ဆိုက္လာတာ၊ မွားစီးမိမွာစိုးလို႔ စၾကၤန္နံပတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ရတယ္။ ဘူတာရုံထဲမွာလည္း အိပ္ယာလိပ္ကေလးေတြခင္းအိပ္ၿပီး ရထားေစာင္႔တဲ႔သူ၊ အစားအေသာက္ ခ်ဳိင္႔ႀကီးခ်ဳိင္႔ငယ္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ေနတဲ႔သူ၊ လက္ေပြ႔စာအုပ္ကေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔သူ၊ ကုန္ထမ္းသမား၊ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တဲ႔သူေတြ၊ ရန္ကုန္မွာ သူ႔ထက္စည္တဲ႔ေနရာ မရွိဘူး။ ေန႔ေရာညပါ ဘယ္ခါမလပ္ လူမျပတ္ေအာင္ စည္တာ။ အခု ေန႔ခ်င္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ရတာပါလိမ္႔။
တကယ္ဆိုရင္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္တစ္ရာတုန္းကမွ လူစည္ကားလွတဲ႔ ဘူတာရုံႀကီးဟာ အဆမတန္ တိုးပြားမ်ားျပားလာတဲ႔ လူဦးေရနဲ႔ဆိုရင္ နဂိုအေဆာက္အဦအတိုင္း ရွိေနလို႔ေတာင္ မဆန္႔ရေတာ႔ဘူး။ ကိုယ္ေတြ႔ဥပမာျပရရင္ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးရဲ႕ မူလအေဆာက္အဦနဲ႔ လက္ရွိလူနာအေရအတြက္ကို ၾကည့္လိုက္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က၂၄ ကုတင္ဆန္႔တဲ႔ လူနာေဆာင္မွာ ေန႔စဥ္လူနာအေရအတြက္ ၁၂၀ ေလာက္ တင္ထားရတယ္။ ဝရံတာေတြေရာ၊ အလယ္ခုံေတြေရာ မေလာက္ေတာ႔လို႔ တြန္းလွည္းေပၚ သည္အတိုင္းထားရတဲ႔လူနာ၊ လူနာေဆာင္အျပင္ဘက္ လူသြားစၾကၤန္ေပၚမွာ အခင္းကေလးခင္းၿပီး ျဖစ္သလိုအိပ္ေနရတဲ႔ လူနာေစာင္႔ေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြေဆးေက်ာင္းသားေတြ ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ေျခခ်စရာေတာင္ ေနရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူနဲ႔ဖြားဘက္ေတာ္ဘူတာႀကီးက်မွ ဘယ္႔ႏွယ္႔႔ေၾကာင္႔ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ျဖစ္ေနတယ္ မသိ။ တိုက်ဳိက ဘူတာေတြဆိုရင္ တစ္ေကြ႔ေလးမွားေကြ႔လိုက္တာနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္သြားေရာ။ လူေတြဆိုတာမ်ားေတာ႔ အုန္းအုန္းကိုထေနတာ။ ဆိုင္ခန္းေတြကို ထည့္မေျပာေသးဘူး။ သူကလည္း ေမးရွာတယ္။ နင္တို႔ ျမန္မာေတြ ရထားသိပ္မစီးၾကတာ ဘာေၾကာင္႔လဲတဲ႔။ ေဈးလည္း သက္သာတယ္။ ရထားတြဲေတြကလည္း အဆိုးႀကီး မဟုတ္ပါဘူးတဲ႔။ ကိုယ္လည္းအဲ႔ဒါပဲ စဥ္းစားေနတာေလ။ အခ်ိန္မမွန္လို႔ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ထင္တယ္။ တခါတခါ ရထားေတြက အစီးလိုက္ႀကီး ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္ လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးနဲ႔ေတြ႔လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပုံမွန္လာရမယ္႔ရထားက မလာနိုင္တာကို ရထားေပ်ာက္တယ္ လို႔ ေခၚတာ။ လက္မွတ္ဝယ္ရတာ ခက္လို႔မ်ားလား။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ ရထားလက္မွတ္ ေမွာင္ခိုဆိုတာေတြ ရွိတယ္ေလ။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရဖို႔ ညမအိပ္ပဲ ထိုင္တန္းစီရတာ။ အဲ႔လို ခက္ခက္ခဲခဲ ဝယ္ရလို႔ လူေတြက ရထားစီးတာ စိတ္ကုန္သြားသလားမသိ။ ဒါေပမယ္႔ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ႔ေကာင္တာထိပ္မွာ ဆိုင္းဘုတ္အနီႀကီးနဲ႔ ျပဴးးေနေအာင္ ေရးထားတာ လက္မွတ္ေမွာင္ခိုေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသတင္းေပးပါ။ ေထာင္ခ်ပလိုက္မယ္။ ဆိုပဲ။ လက္ညွဳိးထိုးျပၿပီး ဘာသာေတာ႔ ျပန္ျပလိုက္ပါတယ္။သူမေျပာနဲ႔ ကိုယ္႔ဘာသာေတာင္ မယုံဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြ တီဗီမွာ ညတိုင္းလာေနက်။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကြကိုပဲ သင္႔ေတာ္တဲ႔ အေျဖတစ္ခုေပးစရာ ရသြားပါတယ္။ ကားလမ္းေတြက အရမ္းေကာင္းလာၿပီေလ။ ျမန္လည္း ပိုျမန္လာၿပီ။ အဲယားကြန္းနဲ႔၊ ထိုင္ခုံအေကာင္းစားႀကီးေတြနဲ႔၊ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ယာဥ္ရပ္နားစခန္းေတြကလည္း အဆင္ေျပေျပ ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးေတြနဲ႔ ရွိလာၿပီ။ ေဈးလည္း သိပ္ကြာတာ မဟုတ္ေတာ႔ လူေတြက ကားနဲ႔ပဲ သြားၾကေတာ႔တယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ေလ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္က်ေတာ႔ အဲဒါ အေျဖမဟုတ္ဘူးလို႔ အလိုလို သိေနတယ္။ ကုိယ္ငယ္ငယ္က ရထားစီးဖူးပါေသာ္ေကာ။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ ရန္ကုန္ - မႏၱေလး က တစ္လမ္း၊ ရန္ကုန္ - ျပည္က တစ္လမ္း ရွိတယ္။ အညာကိုျပန္ခ်င္ရင္ တခါတခါ ရထားနဲ႔ ျပန္တယ္။ ျပည္ေရာက္ရင္ တြဲခ်ိန္းၿပီး ေတာင္တြင္းႀကီးအထိ စီးရတယ္။ ေတာင္တြင္းက အမ်ဳိးအိမ္ဝင္တည္းၿပီးမွ ဟိုဘက္ ေတာင္တြင္းႀကီးက ေရနံေခ်ာင္းဆို ဘယ္ေလာက္မွ မေဝးေတာ႔ဘူး။ ရထားစီးရတာ ကားစီးရသေလာက္ မၾကပ္ဘူး။ ေျခေထာက္ကေလး ဆင္းထိုင္စီးလို႔ရတယ္။ ကားစီးရင္ ထိုင္ခုံေအာက္ ကုန္အိပ္ေတြလာလာထားလို႔ တစ္ညလုံး ေဆာင္႔ေဆာင္႔ကေလးထိုင္စီးရတာ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ ေျခဖမိုးေလးေတြေဖာင္းၿပီး ဘိနပ္စီးရတာ ၾကပ္ေနေရာ။ ကားနဲ႔မတူတာက ရထားေပၚမွာ တစ္ခ်ိန္လုံး မုန္႔သည္ေတြ လာတယ္ေလ။ ဘာသည္ေတြ တက္လာသလဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္နားကို ေရာက္ေနပလဲ ေျပာနိုင္တယ္။ ပဲခူးဘူတာက ထမင္းသုပ္ ငရုပ္သီးစပ္စပ္ကို ၾကက္ေၾကာ္ကေလးနဲ႔၊ ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္ကေလးနဲ႔စားရတာ ဘယ္လိုအရသာရွိမွန္း မသိဘူး။ မီးရထားတြဲႀကီးက ဘယ္ညာယိမ္းလို႔ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ျမည္တာကို သေဘာက်လို႔ ကေလးေတြကစားတဲ႔အခါ ေရွ႕ေနာက္တန္းစီ၊ အကၤ်ီကေလးေတြ ဂုတ္ကဆြဲၿပီး မီးရထားႀကီး ဂ်ဳံးဂ်ဳံဂ်က္ဂ်က္ ကစားရတာကို ကေလးတိုင္း သေဘာက်တယ္။ ပါးစပ္က ေတာ္တီးေတာ္လို႔ ဥၾသက ဆြဲလိုက္ေသး။
ဘူတာေတြရပ္တိုင္းရပ္တိုင္းလည္း ေဈးသည္ေတြက ျပဴတင္းေပါက္နား အေျပးလာလာေရာင္းတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူကေလးေလးေတြ ေရရမယ္ ေရ လို႔ လိုက္ေရာင္းၾကတာ။ အခုေတာ႔ ေရသန္႔ဗူးေလးေတြ ပါရင္ ပစ္ခ်ခဲ႔ပါ လို႔ လိုက္ေတာင္းတဲ႔ကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ တခ်ဳိ႔ေဈးသည္ႀကီးေတြက်ေတာ႔ ပါေဖာင္႔မန္႔ပါပါတယ္။ “မီးရထားနဲ႔ခရီးသြားၾကတဲ႔ လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။” ဆို စလိုက္တာ “ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား စားေတာ႔ေမာ္ေတာ္ကေလးမ်ား သြားသလို ဖြတ္ဖြတ္ဖြတ္ဖြတ္နဲ႔။” ဆိုတာလည္း ပါေသး။ အဆုံးသတ္ေတာ႔“လက္ဝါးျပရင္ လ်က္ဆားရမယ္။” ဆိုၿပီး နမူနာေလးေတြ လိုက္ေပးေရာ။ တစ္က်ပ္ဖိုး သုံးထုပ္၊ ဇာတ္ထုပ္ပါခင္းျပမယ္ဆိုတဲ႔ အေျခာက္ႀကီးေတြလည္း ရထားေပၚမွာ ေဈးေရာင္းတယ္။ အိမ္ကလူေတြကေတာ႔ ခရီးသြားရင္ ထမင္းခ်ဳိင္႔ေရာ ေရဗူးပါ သယ္တယ္ဗ်။ ခရီးသြားမယ္ျပင္ကတည္းက ၾကက္ေၾကာ္၊ အမဲေၾကာ္၊ငရုပ္သီးေၾကာ္၊ သရက္ခ်ဥ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ စုံလင္ေအာင္ စီစဥ္ေတာ႔တယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ႔ ဝယ္မစားပဲေနႏိုင္တာလည္း မဟုတ္။ ကိုယ္တို႔တေတြ ပဲမ်ားသလိုေပါ႔ကြယ္။ သူတို႔ေခတ္ကေတာ႔ ေခါင္းစည္းပုဝါကေလး၊ အေႏြးထည္ကေလးလည္း ပါမွ။ ခရီးသြားရင္း ေပ်ာ္ပြဲစားၾကတာက်လို႔။ ေတာသားနဲ႔ၿမဳိ႕သား ကြာတာရထားေပၚမွာ တန္းသိသာတာပဲ။ ၿမဳိ႕ကလူေတြက ရထားေပၚကို ျခင္းေတာင္းႀကီးနဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ပါ အစုံအလင္ ျပင္လို႔ဆင္လို႔ ဟန္ပန္တခြဲသားနဲ႔ တက္တယ္။ ကိုယ္႔လူကိုယ္႔ပစၥည္း ကိုယ္႔ေနရာမေပ်ာက္ေအာင္၊ အလစ္သုတ္တဲ႔သူေတြေနာက္ ပါမသြားေအာင္ သတိဝီရိယနဲ႔ေနတယ္။ ေတာကလူေတြကေတာ႔ ရထားလာရင္ ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေနရာဦးတယ္။ အိုးတစ္လုံး ဖ်ာတစ္ခ်ပ္နဲ႔လည္း တစ္တြဲလုံး သူပိုင္သလိုျဖဲကားထိုင္ လူးလွိမ္႔အိပ္တယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔ပဲ ေပ်ာက္ၾကရွၾကတာ။
ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္စစ္ကေတာ႔ အေကာင္ပဲ။ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားေတြက်ေတာ႔ သူ႔ထက္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရတာရွိတယ္။ ရွာေဖြေရးတဲ႔။ မိန္းမပ်ဳိကေလးေတြကိုေတာင္ နသားပါယား ခၽြတ္ခိုင္းလွန္ခိုင္းၿပီး ရွာေဖြဖို႔ အခြင္႔အာဏာေပးထားတယ္။ ဦးေနဝင္းလက္ထက္မွာ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ကိုယ္႔ရြာက ကိုယ္႔ဆန္ကိုယ္႔ဆီ သယ္တာေတာင္ ေမွာင္ခိုဆိုၿပီး ပုဒ္မတပ္လိုက္ရင္ ေပးရကမ္းရတယ္။ ေလဆိပ္မွာ စီးကရက္အေတာင္႔လိုက္ အရက္ ပုလင္းလိုက္ေတြ႔ရင္ ကာစတမ္က သိမ္းလို႔ရတယ္။ သူ႔အတြက္မပါရင္ သိမ္းၿပီသာမွတ္။ ေရႊျပည္ေအးႀကီး အဖမ္းခံရၿပီးေသတာ သူ႔မိန္းမလက္ထဲ ေဒၚလာတစ္ရြက္မိလို႔။ ေရာင္းရင္းဝယ္ရင္း ရွာေဖြေရးကို အမ္းၿပီး ဘဝပ်က္သြားတဲ႔ မိန္းကေလးေတြ ရထားေပၚမွာဒုနဲ႔ေဒး။ ဘယ္ကပဲ ရထားေတြဝင္လာလာ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာထိပ္ေရာက္ရင္ အရ်ိန္ေလွ်ာ႔ေပးရတယ္ဗ်။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ရထားေပၚက အထုပ္ေတြကို ကန္ခ်တာ။ ေအာက္မွာ ေစာင္႔ေကာက္တဲ႔သူေတြ ရွိတယ္။ သူ႔အခ်ိတ္အဆက္နဲ႔သူ။ ဒါႀကီးေတြ ဘူတာႀကီးထဲပါသြားရင္ အဖမ္းခံ အသိမ္းခံရမွာေလ။ ပုဇြန္ေတာင္ဘူတာနားက တဲကေလးေတြဟာ အဲသည္အထုပ္ေတြကို လက္ခံသိမ္းထားေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔မွ လာေရြးၿပီး စိန္ဂၽြန္းေဈးကိုပို႔။ ဘူတာႀကီးေရာက္ရင္ ရဲေတြရွာေဖြေရးေတြက လာသမွ်လူ သူခိုးၾကည့္ၾကည့္ေတာ႔တာပဲ။ ေအးေပါ႔ေလ။ ကိုယ္ေတြကလည္း သူတို႔ပိုင္တဲ႔ရထားႀကီး တက္စီးမိေလတာကိုး။
အဲသည္ေနာက္ေတာ႔ သူက Circular train ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕ပတ္ရထားကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ရထားေျပးတဲ႔ ပတ္လမ္းေျမပုံကေလးကိုလိုက္ျပတယ္။ “ဒီနားကေလးက ငါတို႔ေရာက္ေနတဲ႔ဘူတာႀကီး၊ ေလဆိပ္က ေဟာသမွာေလ။” ဆို ျပလိုက္ေတာ႔ ေလဆိပ္ထက္နွစ္ဆေလာက္ ေဝးေဝး ေျပးတဲ႔ ရထားတစ္ပတ္ခရီးကို သူ သိသြားတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ႔ ဘယ္ႏွစ္မိနစ္တစ္စီးလည္း သူမေမးေတာ႔ဘူး။ ဘူတာမွာ ရထားေစာင္႔ေနတဲ႔သူေတြမွ မရွိတာ။ သေဘာေပါက္သြားမွာေပါ႔။ သူမေမးပဲ ကိုယ္႔ဘာသာရွက္သြားတာကေတာ႔ သည္တစ္လမ္းကလြဲရင္ တျခား ျပစရာမရွိတဲ႔ ရထားလမ္းမ်ားပါ။ ဂ်ပန္မွာဆိုရင္ အဝိုင္းခ်င္းထပ္ရုံတင္ မကဘူး။ ပင္႔ကူအိမ္ကေလးလို ျဖာထြက္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ အစိုးရက ေျပးတဲ႔လိုင္း၊ ပုဂၢလိကက ေျပးတဲ႔လိုင္း၊ ေျမေအာက္ကလိုင္း၊ မိုးပ်ံရထားလိုင္း၊ ရႈတ္ယွက္ကိုခတ္လို႔။ က်ည္ဆန္ရထားေတာင္ ရွိေသး။ ရထားဆိုက္လာရင္ လူေတြလူေတြဆိုတာ မည္းကနဲဆင္းလာ၊ လွစ္ကနဲ တက္သြား၊ ၿပီးတာနဲ႔ တန္းထြက္၊ အခ်ိန္ကလည္း တစ္စကၠန္႔ေတာင္ မစြန္းဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ရထားလမ္းေပၚ ေသေၾကာင္းၾကံလိုက္မိရင္ ၿမဳိ႕လုံးပတ္လည္ ရထားေတြအကုန္ပိတ္ဆို႔ကုန္ေရာ။
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေတာ႔ သူတို႔နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ကြာမယ္ မထင္ပါဘူး။ စစ္အတြင္းက ေခၽြးတပ္ဆြဲၿပီး ေသမင္းတမန္ ရထားလမ္းေဖာက္တယ္ဆိုတာကိုယ္တို႔ဆီမယ္ ရွိၿပီးသား ရထားလမ္းေတြနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔ရထားစံနစ္ႀကီးက အဲသည္ စစ္အတြင္းကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ ရွိေနၿပီး သူတို႔ကသာ တဆင္႔ၿပီးတဆင္႔ ျမင္႔တက္သြားတာကိုး။ ခုဆိုရင္ သူတို႔ဟာေတြက ကိုယ္႔အတြက္ မၾကံစည္အပ္၊ မႏႈိင္းယွဥ္အပ္၊ တူမွ်ျခင္းလည္းမရွိ၊ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနၿပီ။ ယုန္နဲ႔လိပ္နဲ႔ အေျပးၿပဳိင္တာ က်ေနတာပဲ။ ငါတို႔ဆီက လိပ္ဘိုးဘိုးေတြအနွစ္တစ္ရာေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုး။ အင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေတာင္ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္တစ္ရာက အေျခအေနမွာ တန္႔ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆုတ္ယုတ္ေတာင္ သြားၿပီ။ ဘူတာႀကီးမွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနတာ သက္ေသပဲ။ နန္းေတာ္ေရွ႕ႀကီး သီခ်င္းထဲမွာပါတဲ႔ “ကြမ္းျခံဘူတာမွာေလ တိကက္ေတာင္ပင္ ဝယ္လို႔ထားပါသတဲ႔။” ဆိုတဲ႔ ကြမ္းျခံဘူတာဆိုတာ သည္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးပဲ။“ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ ေအာ္သံေပး ရထားေလးသည္ ခရီးဆက္ကာ ျပည္သူ႔အေရး လုပ္အားေပးသည္။” ဆိုတဲ႔ ရထားသီခ်င္းကေလးတုန္းကလည္း လူေတြ သေဘာက်ၾကတယ္။ မန္းရာျပည့္ပြဲအတြက္ အထူးရထားသစ္ႀကီးေတြဆြဲေပးေတာ႔ ရထားေပၚမွာ ဆရာေရႊျပည္ေအးရဲ႕ “ေရႊမန္းေမ” သီခ်င္းကေလး ဖြင္႔ခဲ႔တယ္။ “ကေလာအလြန္တစ္ဘူတာ”တို႔၊ “သူဇာခင္ နဲ႔ ဘူတာစဥ္” တို႔လို ရထားသီခ်င္းေတြ ေခတ္စားတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ႔ ရထားဆိုတာျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ေနာ္။
ဧည့္သည္ကိုေျပာမျပပဲ ကိုယ္႔ရင္ထဲမွာ နာသြားတဲ႔ အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမယ္ ရထားဝန္ႀကီးဆိုတဲ႔သူေတြဟာ ရထားေလးေတြကို ဂရုမစိုက္ပဲ ရုပ္ရွင္ဝင္ရိုက္တဲ႔သူက ရိုက္တယ္ေလ။ မလုပ္သင္႔ဘူး။ မေကာင္းဘူး မဆိုလိုပါဘူး။ သူလုပ္ရမယ္႔ ရထားအလုပ္နဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာ သက္ဆိုင္ေနသလဲ။ မွားလို႔ မွားလို႔။ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ။ သီေပါမင္းစီးတဲ႔ ဘီရိုရထားဆိုတာလည္း ရထားပဲဟာ။ ျမစ္ငယ္က မီးရထားဝန္ထမ္းေတြေတာင္ ပုဆိုးခါးေထာင္းက်ဳိက္ ထမီေရသီနားနဲ႔ ပါေတာ္မူခန္း ဝင္ေလွ်ာက္ေပးခဲ႔ရတယ္။ ရထားအလုပ္ေနာက္မွလုပ္၊ ဓါးခုတ္လွံထိုး၊ ေနာက္ကၽြမ္းေလးတစ္မ်ဳိး ထိုးေခ်ဦး။ အႏုပညာကို ခ်စ္ျမတ္နိုးသလိုလိုနဲ႔ မၾကာပါဘူး အႏုပညာသည္ကေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ႔အေၾကာင္း တေလာကလုံး ဟိုးေလးတေက်ာ္ သိကုန္ၾကတယ္။ (သူတို႔ကေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဘူမွသိဘူး။ သည္းေလးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေႏွ်ာက္တည္းသိတာလို႔ ထင္ေနတုန္း) အဲ႔လိုဂါတ္ဘိုႀကီးေတြေမာင္းတဲ႔ သည္ရထားေတြမွ သည္ဘူတာမဆိုက္ရင္ ဘယ္ဘူတာမွဆိုက္စရာ မရွိဘူး။
ရန္ကုန္မွာ လမ္းေတြၾကပ္ကုန္ၿပီ။ ဂုံးေက်ာ္တံတားတစ္ခု ေဆာက္လိုက္ရင္ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံေနတာပဲ။ နွစ္လနဲ႔ၿပီးမလို သုံးလနဲ႔ ၿပီးမလို အသံေပးၿပီး ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ေဆာက္ယူၾကတာ။ မီးပြဳိင္႔တစ္ခါမိရင္ ဆယ္႔ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာတာလည္း ရိုးေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မဝင္အပ္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကလည္း ေရွာင္လို႔ေတာင္ မလြတ္ခ်င္ေတာ႔။ စစ္ႀကိဳေခတ္က ရထားလမ္းႀကီးကို သည္အတိုင္း ပစ္ထားရက္ေလတယ္။ မိုးလည္းမပ်ံနိုင္ဘူး။ ေျမလည္းမလွ်ဳိးနိုင္ဘူး။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရထားလာရင္ ကားလမ္းေတြကို ပိတ္ထားရတုန္း။ ရထားေတြ အဆက္မျပတ္မလာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရေသး။ ခဏခဏ ရထားလာတိုင္း ခဏခဏ လမ္းပိတ္ေနရရင္ ကားေတြသြားလို႔ရေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အသစ္ေပၚလာတာ ႏွစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ဆြဲတဲ႔ ရထားလမ္းတစ္ခုရယ္၊ အဲယားကြန္းရထားဆိုတာရယ္။ ကိုယ္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကစီးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရထားေလးေတြကိုပဲ လြမ္းမိပါတယ္။ မီးလည္းမလင္းပါဘူး။ ပန္ကာလည္း မလည္ပါဘူး။ အိမ္သာေတြထဲမလည္း အထုပ္ေတြအျပည့္နဲ႔မို႔ ဝင္လို႔မရပါဘူး။ အလယ္စၾကၤန္မွာလည္း ကုန္ေတြအျပည့္။ ခရီးသည္ေရာ ေဈးသည္ေရာ သည္လိုပဲ ေက်ာ္ခြသြားၾကတယ္။ ရထားဆိုက္လာရင္ တစ္ေယာက္က တြဲထဲေရာက္ေအာင္ အရင္လုဝင္၊ တစ္ေယာက္က ပါလာတဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြ ျပဴတင္းေပါက္ကလွမ္းေပး၊ ကေလးေတြ ေပြ႔တင္၊ ၿပီးမွ ထြက္စျပဳတဲ႔ ရထားေပၚ အေျပးအလႊားလိုက္ခုန္တက္၊ မတက္နိုင္လို႔ အဖြား နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ရထားေပၚမွာ တစ္ညလုံး လူခ်င္းကြဲသြားဖူးတယ္။ ငါေတာ႔သူေတာင္းစားေလး ျဖစ္ပါၿပီဆို ငိုရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ ရင္ခုုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ျဖစ္ေပၚခဲ႔ပါတယ္ေလ။
“မီးရထားႀကီးေမာင္းခုတ္သလိုကိုယ္႔ရင္ထဲ။ အခ်စ္ကေလ ခ်စ္စကားေျပာေတာ႔ သည္လိုပဲ။ အို အခ်စ္ေရ ဂ်ဳံးဂ်ဳံးဂ်က္ဂ်က္ရင္ခုန္ရင္း မီးရထားႀကီး ေမာင္းသြားသလို ကိုယ္႔အသည္းထဲ။”
0 comments:
Post a Comment