နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတာ္မွ စိန္ေခၚမႈမ်ား (၁၀) (ေသမင္းခံတြင္းမွာ ခဏတာ)
၁၁.၂.၂၀၁၅ နံနက္ ၈နာရီခြဲခန္႔။ ေလာက္ကိုင္ - လား႐ိႈး အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚ႐ွိ ကားတစ္စင္းထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္႐ွိသည္။ ကားကေလးသည္ လ်င္ျမန္စြာေမာင္းလ်က္။ ေနာက္ခန္းတြင္ လူေလးေယာက္ထိုင္ေနေသာ္လည္းက်ပ္သည္ဟုမေတြးမိ။ ကိုယ္အိမ္ကိုယ္ျပန္လာေသာ္လည္းေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမႈကိုမခံစားႏိုင္။ ျမဴႏွင္းေ၀ေ၀ႏွင့္ စိမ္းစိုေနေသာေတာင္ေပၚေဒသအလွတရားကိုေမ့ေလ်ာ့ရင္း။ ကားကေလး၏ သြားႏႈန္းေႏွးလြန္းသည္ထင္၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဤအရပ္ေဒသမွ အေတာင္ပံျဖင့္ ပ်ံေျပးခ်င္၏။ လူတိုင္း၏ရင္တြင္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ဖြယ္ ခံစားခ်က္မ်ားက ႀကီးစိုးလ်က္။ ကားလမ္းနံေဘး႐ွိ သံလြင္ျမစ္ႀကီးကလူသားတို႔၏ခံစားခ်က္ကိုမသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳ၍ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနရက္သည္။
ဤအိပ္မက္ဆိုး၏ အစသည္ကား. . .
____________________
(၁)
၁၀.၂.၂၀၁၅ ည ၁၁နာရီခန္႔။ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းအိမ္ယာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ထံုးစံအတိုင္းကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဉ္။
ဒက္ ဒက္ ဒက္ ဒက္
ဤအိပ္မက္ဆိုး၏ အစသည္ကား. . .
____________________
(၁)
၁၀.၂.၂၀၁၅ ည ၁၁နာရီခန္႔။ ေဆး႐ုံ၀န္ထမ္းအိမ္ယာ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ထံုးစံအတိုင္းကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဉ္။
ဒက္ ဒက္ ဒက္ ဒက္
ၿမိဳ႕ထဲမွ အနီးကပ္ ဆူညံစြာထြက္လာေသာေသနတ္သံမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားသည္။ ရုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္းသာ ၾကားဖူးေသာစက္ေသနတ္သံမ်ားအမွန္တစ္ကယ္ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ဟုိမွသည္မွ ပ်ံႏွံ႕လ်က္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာလက္ျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ မီးကိုပိတ္၍ အတြင္းဖက္ခန္းထဲသို႔ ၀င္ေျပး၏။ ျပဴတင္းေပါက္လံုး၀မ႐ွိေသာထိုအခန္းသည္ ေသနတ္က်ည္ဆံကိုေကာင္းစြာကာကြယ္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ထင္၏။ ပြစိတက္ေနေသာေဆးပစၥည္းမ်ားကိုတြန္းဖယ္ရင္း Sun company မွ ေပးထားေသာတစ္ခါမွအသံုးမျပဳျဖစ္ေသးေသာ map ကုိျဖန္႔ခင္းသည္။ တုန္ေနေသာလက္ေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွ။ ၄င္းေပၚတြင္ထိုင္ၿပီးခ်ိန္၌ ရသမွ်ဘုရားစာမ်ားကိုအၿမီးအေမာက္မတည့္စြာ ႐ြတ္ဆိုေနမိေတာ့သည္။ ဘုရားသာလွ်င္ အားကိုးရာျဖစ္ေတာ့သည္ကိုး။ အေရးထဲဖုန္းကျမည္လာသည္။
သင္တန္းတက္ရန္ လား႐ိႈးသြား၍ စစ္ပြဲႏွင့္လြဲသြားေသာ DMO က အေျခအေနစံုစမ္းျခင္းပင္။ ဖုန္းသံ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစရန္ ကမန္းကတန္းကိုင္လိုက္သည္။ သြားၾကားမွလာေသာေလသံကိုအသံုးျပဳ၍ ႏႈတ္ဖ်ားျဖင့္ေျဖရသည္။
စက္ေသနတ္သံမ်ားပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ ႏွာေခါင္းထဲယမ္းနံ႔ရသလိုလိုထင္မိ၏။ စိတ္ထင္၍လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေျပးလာေသာေျခသံမ်ားၾကား၏။ ေခြးေဟာင္သံမ်ားဆူညံသြား၏။ ဘုရားဘုရားဘယ္ေတာ့မ်ား ငါ့အခန္းကိုလာေခါက္မလဲ။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေသာအေမွာင္ထုတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနရျခင္းကအလြန္မြန္းက်ပ္ေစသည္။ လက္ထဲတြင္ AAA size ဓာတ္ခဲတစ္လံုးထည့္ထားေသာဓာတ္မီးေလးကိုင္ထားေသာ္လည္းမဖြင့္ရဲ။
ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ Silent လုပ္ထားေသာဖုန္းမွ vibration ရျပန္သည္။ ဖုန္း call တစ္ခုလာျပန္ၿပီ။ ကိုင္လိုက္ေတာ့
“ဆရာ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုး sister အိမ္မွာစုေနၾကတယ္။ ဆရာေၾကာက္ရင္လာခဲ့ပါလား” ေဆးဆိုင္ပိုင္႐ွင္ထံမွ ဖုန္းျဖစ္သည္။
မသြားရဲ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔လာေခၚမည္ဟုဆိုသည္။ ရင္ေလးစြာျဖင့္ လက္ခံလိုက္မိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ မွားသြားလားဟုေတြးမိသည္။ ေတြးရမည့္အခ်ိန္မဟုတ္။ အသင့္ျပင္ထားေသာေက်ာပိုအိတ္ကိုလြယ္လိုက္သည္။ အေရးထဲအိမ္ကိုခပ္ရန္ေသာ့ခေလာက္ရွာမေတြ႕။ အေမွာင္ထဲတြင္ ဓာတ္မီးေလးကိုလက္ျဖင့္အုပ္ကာဖြင့္၍႐ွာသည္။ မေတြ႕ မေတြ႕ မေတြ႕။ ေသာ့ခေလာက္ေရာေသာ့တံပါ အျပင္တြင္ တြဲေလာင္က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဖြင့္မၾကည့္ရဲ။
“ဆရာ”
ေခၚသံၾကားမွ တံခါးဖြင့္သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသကဲ့သို႔ ေသာ့ကိုမေတြ႕။ အိမ္ထဲတစ္ေခါက္ျပန္၀င္၍ ႐ွာရျပန္သည္။ ေတြ႕ၿပီ။ အျပင္ထြက္သည္။ တုန္ရင္ေသာလက္ျဖင့္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေသာ့ခတ္မရ။ ေယာင္ယမ္းၿပီးမီးဖြင့္မိသည္။ ေဆးဆိုင္ပိုင္႐ွင္ကကဗ်ာကယာတား၏။ ဆူညံေသာေသနတ္သံမ်ားၾကားေသာ့ခတ္ေနေသာတစ္ခဏသည္ တစ္ကမၻာမွ် ၾကာသည္ထင္၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမွာင္ထဲ၌ပင္ ၀န္ထမ္းမ်ားစုစည္းရာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
____________________
(၂)
၉.၂.၂၀၁၅ နံနက္ပိုင္း။ ေတာက္ေ႐ႊ၊ ကုန္းၾကမ္း၊ ေမာ္ထိုက္တို႔တြင္ ဖုန္က်ား႐ွင္၏ ကိုးကန္႔တပ္မ်ားအျပင္းအထန္တိုက္ခိုက္လ်က္႐ွိေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ေလာက္ကိုင္သို႔ေရာက္ကတည္းကစစ္ပြဲသတင္းကိုမၾကာခဏၾကားရတတ္သျဖင့္ မဆန္းေတာ့သလိုျဖစ္ေနသည္။ သိပ္ပင္မယံုခ်င္။ သို႔ေသာ္ ၾကားရေသာေနရာကေသခ်ာသေလာက္႐ွိသျဖင့္ ယံုရသည္သာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာက္ကိုင္ေတာ့ လာမတိုက္ႏိုင္ပါဘူးဟုထင္၏။ ေလာက္ကိုင္၏ စစ္အင္အားကိုသူတို႔ ယွဉ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ဟုသာေတြးမိ၏။
____________________
(၃)
၉.၂.၂၀၁၅ ညေနပိုင္း။ ေလာက္ကိုင္ႏွင့္ ၁၈မိုင္သာေ၀းေသာ တာေ႐ႊထန္ကိုတိုက္ခိုက္ေနၿပီဟု ၾကား၏။ ထိုညတြင္ အေ၀းဆီမွ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံမ်ားၾကားရသည္။ အေရးထဲအနားတြင္ ဘုရာပြဲတစ္ခု ျပဳလုပ္ေနၿပီးတစ္ညလံုးဆူဆူညံညံေၾကညာသံ၊ သီခ်င္းဖြင့္သံမ်ားၾကားရသည္။ ဘယ္သူကမ်ားသြားလည္ၾကပါလိမ့္။
____________________
(၄)
၁၀.၂.၂၀၁၅ နံနက္ပိုင္း။ တာေ႐ႊထန္တိုက္ပြဲပိုမိုျပင္းထန္လာေၾကာင္းၾကားရသည္။ ခ်င္းေရႊေဟာ္ႏွင့္ ေလာက္ကိုင္ၾကားတြင္လည္းပစ္ခတ္မႈ႐ွိေၾကာင္းသိရသည္။ ward round ၿပီးအျပန္ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ရပ္ေနစဉ္ ေဆး႐ုံအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ အေမာတေကာေျပးလာၿပီးအနားက ၃၂၂တပ္ကိုတိုက္ေနၿပီ။ ေျပးရေအာင္ဟုဆိုသည္။ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ၃၂၂ ဆိုသည္မွာအနီးေလးပင္။ ခ႐ိုင္ရဲတပ္ဖြဲ႔သို႔ ဖုန္းဆက္ေမးရသည္။ “မဟုတ္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာလံုၿခံဳေရးအျပည့္႐ွိတယ္။ မေၾကာက္ပါနဲ႔” ဟုဆိုသည္။ အနည္းငယ္စိတ္ေအးသြားသည္။
____________________
(၅)
၁၀.၂.၂၀၁၅ ေန႔လယ္ပိုင္း။ တာေ႐ႊထန္မွ ေျပးလာေသာလူနာတစ္ေယာက္ ေဆးခန္းလာျပသည္။ တာေ႐ႊထန္တြင္ တိုက္ပြဲျပင္းထန္ေနေၾကာင္းေျပာသည္။ ေလယာဉ္တစ္စီးပစ္ခ်ခံရသည္ဟုဆိုသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိ။
ညေနပိုင္းတြင္ အေ၀းဆီမွ စိမ္းညို႔ညို႕ တာေ႐ႊထန္ေတာင္ကုန္းႀကီးေပၚတြင္ ေလယာဉ္မ်ား ၀ဲပ်ံေနသည္ကိုျမင္ရသည္။ ေပါက္ကြဲသံမ်ားပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ စက္ေသနတ္သံကဲ့သို႔ ဒက္ဒက္ဒက္ အသံမ်ားလည္းၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္ေသနတ္သံႏွင့္မတူဘဲမိုးခ်ဴန္းသကဲ့သို႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ဟိန္းထြက္ေနသည္။ ဘာသံႀကီးလဲ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလယာဉ္ပစ္ေသာစက္ေသနတ္ဟုဆိုသည္။ ညေန ၄နာရီခြဲခန္႔တြင္ အသံမ်ားတျဖည္းျဖည္းတိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ျမန္မာဘက္မွအႏိုင္ရေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းမ်ားတက္လာ၍ စိတ္ေအးသြားသည္။
ေထြအုပ္႐ုံးမွ ေဆး႐ုံသို႔ ဖုန္းဆက္လာသည္။ ၀န္ထမ္းမ်ား ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ဘဲ အလုပ္ဆင္းၾကပါ။ ဘယ္မွမသြားပါနဲ႔ ဆို၏။ ၀န္ထမ္းမ်ားကို အသိေပးရသည္။
____________________
(၆)
၁၀.၂.၂၀၁၅ ည ၁၀နာရီခန္႔။ သတင္းတစ္ခုၾကားသည္။ ဖုန္က်ား႐ွင္၏ ကိုးကန္႔တပ္မ်ားေလာက္ကိုင္ႏွင့္ ၅မိုင္ခန္႔သာေ၀းေသာ နားပန္သို႔ေရာက္ေနၿပီဆို၏။ ဟုတ္ေသာ္႐ွိ မဟုတ္ေသာ္႐ွိ ေျပးစရာ႐ွိေျပးရေအာင္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲလိုအပ္သည္မ်ားထည့္ထားရသည္။
မယံုလို႔လည္းမရေတာ့။ ည ၁၁နာရီခန္႔တြင္ ေသနတ္သံမ်ားတကယ္ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
____________________
(၇)
ညသန္းေခါင္တြင္ စစ္မႈထမ္းတစ္ေယာက္ထံမွ ဖုန္းရသည္။ “ေသနတ္သံေတြက ရန္သူ၀င္မယ္ၾကားလို႔ တပ္လွန္႔တာပါ၊ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔၊ စစ္ကူေတြလည္းမိုးမလင္းခင္ေရာက္လာမွာပါ” ဟု။ ခဏေတာ့ စိတ္ေအးသြားသည္။
သို႔ေသာ္ ေသနတ္သံမ်ားကတိတ္မသြား။ ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာသည္။
“ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ။ တပ္လွန္႔တာဆိုရင္ ဒီေလာက္က်ည္ဆံျဖဳန္းပါ့မလား”ဟု ကၽြန္ေတာ္ ညည္းညူမိသည္။
ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္လွ်င္ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ေနသည္ဟုထင္ရသည္။ စက္ေသနတ္သံဒက္ဒက္ဒက္ ၾကားတြင္ တစ္ခ်က္ခ်င္းပစ္သလိုေဖာက္ေဖာက္ေဖာက္ ျမည္သံကေလးမ်ားၾကားေနသည္။ ဘယ္လက္နက္ကိုဘယ္သူကိုင္ပါလိမ့္ဟုအူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြးမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္။ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္သံမ်ားပင္ ပါလာသည္။ တပ္လွန္႔သည္ဆိုလွ်င္ လက္နက္ႀကီးေတာ့ ပစ္မည္မထင္။
ၾကက္အိပ္ၾကက္ႏိုးျဖင့္ မိုးလင္းသြားသည္။ နံနက္၇နာရီခန္႔တြင္ ေသနတ္သံမ်ားအားလံုးတိတ္သြားသည္။ သတင္းမ်ားျပန္စံုစမ္းရသည္။
ကိုးကန္႔ TV က ေလာက္ကိုင္ၿမိဳ႕ကိုဖုန္က်ား႐ွင္သိမ္းၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာ၏။ ဟုတ္မည္မထင္။ ရဲဌာနသို႔ ဖုန္းဆက္ေမး၏။ မရ။ ဖုန္းပိတ္ထားပံုရသည္။
တပ္မွသူနာျပဳတစ္ဦးေရာက္လာမွ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ကိုအလံုးအရင္းျဖင့္ အတိုက္ခံရေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ရန္လံုက်ိဳင္းရဲစခန္း၊ အက်ဉ္းေထာင္ တို႔ကိုလည္းေမွ်ုာ္လင့္မထားေသာအင္အားျဖင့္တိုက္ခိုက္ခံရေၾကာင္းသိရသည္။
ဤအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးရန္ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။ မိမိအလုပ္အကိုင္ထက္ မိမိအသက္ကိုပို၍ တန္ဖိုးထားရေတာ့သည္။
၀န္ထမ္းအားလံုး ၀မ္းနည္းစြာျဖင့္ ဌာနကိုစြန္႔ခြာခဲ့ရေလသည္။
____________________
(၈)
“ပိုင္ဆိုင္တာအားလံုးစြန္႔ခြာေန၊ မနာလိုစရာလည္းပဲ မ႐ွိေတာ့ေပ”
ွSurgeon က ကားေမာင္းရင္းသီခ်င္းညည္းလိုက္ရာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာပစၥည္းမ်ားကို ႏွေျမာတသသတိရမိေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္အသက္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွအဖိုးမတန္ဟုေျဖသိမ့္ရေတာ့သည္။
ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာစစ္ကူမ်ားကိုမြန္းလြဲပိုင္းတြင္မွ သိန္းနီနားေလာက္တြင္ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ျမန္ျမန္သြားၾကပါေတာ့ဟုေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။
၁၁.၂.၁၀၁၅ ညေနပိုင္းတြင္ လား႐ိႈးၿမိဳ႕သို႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္္တန္းတန္းေရာက္ခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ုာက္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ားျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္းပြတ္ကာသီကာလြတ္ေျမာက္လာျခင္းပင္။ ၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္မ်ား က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
____________________
(၉)
ေဆး႐ုံအလုပ္သမားတစ္ဦး၏ ခင္ပြန္းသည္ စစ္ပြဲမတိုင္မီကေဆး႐ုံတြင္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ၁၃ရက္ေန႔တြင္ အသုဘခ်ရန္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ရာ ၁၁ရက္ေန႔ကတည္းက အားလံုးစစ္ပြဲကို ေ႐ွာင္တိမ္းခဲ့သျဖင့္ အသုဘလိုက္ပို႔မည့္သူမ႐ွိ၊ တြင္းတူးေပးမည့္သူပင္မ႐ွိဘဲခ်ခဲ့ရသည္။ အသုဘခ်ၿပီခ်ိန္၌ စစ္ပြဲျပန္ျဖစ္လာ၍ ေလာက္ကိုင္မွ ထြက္မရဘဲက်န္ခဲ့သည္ဟုသိရသည္။ ေနာက္ပိုင္းဘာျဖစ္သည္ေတာ့မသိ။
____________________
(၁၀)
ေမာ္ထိုက္မွ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ပိတ္မိေနရာမွ နယ္စပ္ကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးတ႐ုတ္ျပည္မွတစ္ဆင့္ ေလာက္ကိုင္သို႔ ၁၀.၂.၂၀၁၅တြင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၁ရက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ႏွင့္အတူလာ႐ိႈးသို႔ ေသေျပး႐ွင္ေျပးေျပးခဲ့ရေလသည္။
____________________
(၁၁)
ကုန္းၾကမ္းမွ ၀န္ထမ္းမ်ားအျဖစ္က ပိုဆိုးပါသည္။ ေလာက္ကိုင္ဘက္လာ၍လည္းမရတ႐ုတ္နယ္စပ္သို႔ေရာက္ေအာင္လည္းခက္ခက္ခဲခဲသြားခဲ့ရသည္။ နယ္စပ္ျဖတ္ခြင့္မရ၍ ျပည္တြင္းမွပင္ခက္ခက္ခဲခဲ ျပန္လာရာ ၁၃.၂.၂၀၁၅ တြင္မွ လား႐ိႈးသို႔ေရာက္လာသည္ဟုၾကားရသည္။
____________________
(၁၂)
ေသမင္းခံတြင္းမွလြတ္ေျမာက္လာေသာအျဖစ္ကိုတစ္သက္လံုးေမ့ရႏိုင္ေတာ့မည္မထင္ပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္၏ ခါးသီးေသာ ၀န္ထမ္းဘ၀ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ စြဲထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေပဦးမည္။
မွတ္ခ်က္
ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးသည္ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ စစ္အတြင္းကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳရေသာ အေတြ႕အႀကံဳကိုေရးထားျခင္းသာျဖစ္သည္။တစ္ဆင့္စကားျဖင့္ၾကားေသာသတင္းအခ်က္အလက္မ်ားမွန္လိမ့္မည္ဟုအာမမခံပါ။ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆတစ္ခုမွမပါ႐ွိပါ။ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားနားလည္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟုေမွ်ာ္လင့္လ်က္. . .
စိုးထြဋ္ေခါင္
၁၄.၂.၂၀၁၅
0 comments:
Post a Comment